ไม่มีใคร...อยากเป็นคนเลว
ไม่ว่าผมเอง...หรือคุณ
บทนำ...
เสียงฝีเท้าบวกเสียงลมหายใจหอบกระชั้นเพราะความเหนื่อย รองเท้าคู่เก่าซอมซ่อย่ำลงบนความชื้นแฉะโสมมของพื้นที่ในตรอกซอยแคบๆ
แต่กลิ่นขยะเน่าเหม็นบูดชวนอ้วกนั่นก็ไม่ได้ทำให้คนที่ออกแรงวิ่งอยู่สนใจมากกว่าต้องพาตัวเองหนีให้ได้
รองเท้าหนังมันวาว
ที่ส้นเสริมด้วยโลหะที่คิดว่าถ้าเตะเสยปลายคางสักทีคงร่วงพับ
แม่งมาทำติดต่อขอซื้อยาทั้งที่ใส่คอมแบทมา
ตำรวจเดี๋ยวนี้แม่งโง่หรือไม่มีสมองกันแน่
ลู่หานนึกเยาะผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ในใจ
เลี้ยวซอยข้างหน้าจะมีทางทะลุไปร้านขายของชำที่อยู่อีกซอย
เป็นทางที่คนในพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้ว่ามีอยู่
และลู่หานเองก็ใช้ทางนี้ในการหลบหนีตำรวจมาหลายครั้งแล้วเช่นกัน
...ก็หวังว่าคราวนี้จะรอดเหมือนทุกครั้งล่ะนะ
ลู่หานเลี้ยวขวาตามที่ตั้งใจ มีช่องเล็กๆอยู่ตรงกำแพงสังกะสีผุพัง
...ทางหมา
ไอ้ทางที่ว่าคือทางหมา
นั่นแหล่ะ...แตกต่างอะไรเมื่อเวลาลู่หานวิ่งหนีตำรวจสภาพก็คล้ายหมาวิ่งหนีประทัดหรือพลุนั่นแหล่ะ
มันลนลาน หาทางรอด หาที่ซุกซ่อน...
ไม่ต่างอะไรกันหรอก...
ไม่ต้องตริตรองอะไร
ลู่หานก้มตัวมุดเข้าช่องหมาลอดนั่นอย่างง่ายดายเพราะความเคยชิน
แว๊บเดียวทั้งตัวก็ไปโผล่อีกซอยได้อย่างง่ายดาย
หลังร้ายของชำยังเกลื่อนด้วยขยะและน้ำเน่าเหมือนเดิม ชายหนุ่มลุกขึ้นปัดเสื้อผ้า
มองซ้ายขวาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจก่อนยกหมวกฮู๊ดขึ้นสวมหัว
เดินเนียนๆออกทางหน้าร้านคล้ายคนมาซื้อของธรรมดา
รอยยิ้มของผู้ชนะปรากฏที่มุมปาก...ท้ายที่สุดก็รอดอีกตามเคยสินะ...
ทว่าเพียงก้าวออกจากร้านของชำไม่กี่ก้าวทั้งตัวก็ต้องล้มพับไปกองกับพื้น
แรงหวดหนักๆปะทะลงที่ท้ายทอย ลู่หานร้องโอ้ยดังลั่น ยกมือกุมท้ายท้อยอัตโนมัติ
รู้สึกแสบที่คิ้ว คงไปถูพื้นซีเมนต์เอาตอนล้ม
“มึงคิดว่าทางหนีเดิมๆจะช่วยมึงได้หรือไงไอ้สัตว์ลู่หาน”เสียงกัมปนาทเหมือนดังอยู่ข้างหู
คงเพราะสมองมันมึนจากการโดนกระแทกอย่างจัง คอเสื้อของลู่หานถูกกระชากขึ้นเขย่า
ปรือตามองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
...ไอ้เหี้ยผู้กองคริส
ยิ้มเยาะให้ตัวเอง...
ตำรวจเกาหลีแม่งก็ไม่ได้โง่ตลอดนี่หว่า...
“โบกมือลาคำนำหน้าชื่อว่านายได้เลยไอ้เสี่ยวลู่...เตรียมใช้คำว่า’นักโทษชาย’แทนได้แล้ว”
TBC.
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น