อย่าเอาตนเองเป็นใหญ่...
บทที่2.2…
สมาชิกใหม่ของเรือนจำทั้งเจ็ดคนถูกเรียกเหมารวมๆว่าเดอะแก้งค์
ลู่หานคิดว่ามันปัญญาอ่อน แต่ไม่พูดออกไป ซึงฮยอนบอกว่าคนต้นคิดคืออิมแทบิน
เป็น”พี่เบิ้ม”คุมแดน
แดน1...คือชั้นแดนที่ลู่หานกับเด็กใหม่ทั้งหมดอยู่
เป็นแดนของนักโทษชั้นดีกับพวกขาจรรอการส่งตัวไปตามทัณฑสถานหรือเรือนจำที่อื่นแบบลู่หานนั่นเอง
แดนชั้นถัดไปก็ลดหลั่นสถานะของนักโทษกันไป
แดนสุดท้ายคือแดน7เป็นศูนย์รวมนักโทษขั้นโหด แม้แต่ผู้คุมยังขยาด
“เด็กใหม่ ไอ้เดอะแก้งค์
พวกมึงนอนติดส้วมนู่น”เสียงเข้มๆของคนที่ลู่หานคิดว่าคืออิมแทบินบอกแล้วชี้ไปยังสุดเรือนนอน
เรือนนอนของพวกเขาเป็นเรือนนอนไม้ขัด เวลาหนึ่งทุ่มตรงนักโทษทุกคนจะถูกเรียกตัวเข้าแถวเช็คชื่อแล้วให้เรียงแถวขึ้นเรือนนอน
พร้อมกลอนประตูที่ถูกลั่นล็อกทันที ไม่มีการเปิดอีกครั้ง
เลยจำเป็นต้องมีสุขาอยู่ด้านในเรือนนอน
มีเตียงอยู่ประมาณสิบ
เรียงกันอยู่หน้าประตูทางเข้าเรือนนอน และแน่นอนทุกหลังมีคนจับจองแล้ว ลู่หานเห็นว่าหนึ่งในคนที่ได้นอนเตียงคือชเวซึงฮยอน...เพื่อนใหม่ที่รู้จักกันวันนี้
ที่นอนของเด็กใหม่ๆที่เข้ามาอยู่ห่างไกลประตู
ติดกับส้วม แต่มันก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว ส้วมที่ว่าก็สะอาดดี
ไม่ได้โสมมด้วยสิ่งปฏิกุล ก็แค่ส่งกลิ่นเหม็นจากของเสียในร่างกายก็เท่านั้น
ที่เหม็นสุดของเพราะผู้ชายเกินครึ่งร้อยอยู่ด้วยกัน
นิสัยผู้ชายฉี่แล้วไม่สนใจจะกลบกันอยู่แล้ว เมื่อคนหนึ่งไม่ราด อีกคนก็ไม่ราด
ทับถมจนกลิ่นปัสสาวะมันรุนแรง
“พี่ครับ...เราขอนอนเตียงไม่ได้เหรอ”
คนที่จำได้ว่าชื่อมุนฮีจุนพูดถาม คำถามโง่ๆที่ใครๆก็ตอบได้...ว่าไม่มีสิทธิ์
และดูท่าว่าคำถามของฮีจุนดันเสือกไปสะกิดติ่งพี่เบิ้มแทบินเข้าเสียด้วย
ตาชายหนุ่มเลยหรี่ลง พร้อมเสียงหัวเราะเหอะในลำคอ
อิมแทบินจิ๊ปากแล้วเดินเข้าหาเจ้าของเสียงที่ถามคำถามเมื่อครู่
เดินวนรอบร่างของจุนฮี
“มึงว่าอะไรนะเด็กใหม่...มึงอยู่นี่มาเกือบวันไม่มีใครบอกมึงถึงกฎของที่นี่เหรอ?”เสียงเข้มเอ่ยถาม
ท่าทางดูน่าเกรงขามหวาดกลัว คิมแทฮาหรือไอ้ใหญ่ที่ลู่หานเรียกจนติดปาก
ไอ้หน้าเหี้ยที่เก๋าทำร้ายคนไม่มีทางสู้เมื่อเช้าหลบไปอยู่ด้านหลังสุดเหมือนหมาขี้ขลาด
นี่สินะที่จงอินมันห้ามเขาไว้ เพราะรู้ว่าถ้าเข้ามารวมกับคนอื่นในเรือนจำแล้ว
...ให้เก่งจากไหนก็ต้องยอมตกเป็นล่าง...
ให้เก๋าแค่ไหนก็ไม่พ้นโดนรุมยำจนเละเทะ
นักโทษคนอื่นเฮตะโรมาล้อมพวกเขาเอาไว้
ลุ้นกันตัวโก่งว่าเด็กใหม่จะโดนสักกี่ตีนข้อหาถามคำถามโง่ๆขัดใจพี่เบิ้ม
ยกเว้นไอ้ซึงฮยอนที่เห็นมันหันหลังให้แล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงมันเลย
...อะไรของแม่ง...ไหนบอกเพื่อนกัน
ไม่คิดจะช่วยเพื่อนบ้างเหรอวะ?
“ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”ไอ้ยองฮาโค้งหัวจะติดเข่าขอโทษขอโพยพี่เบิ้มแทบิน
มันดันหัวฮีจุนให้ก้มลงด้วย
อิมแทบินทำเพียงยืนกอดอกมองสองเด็กใหม่ที่แทบจะลงไปกราบอยู่ที่ปลายเท้า
ก่อนที่ฝ่ามือกร้านหนาจะวกไปจิกผมของจุนฮีอย่างแรงให้ลุกขึ้นยืน
“โอ้ย!!”มุนจุนฮีร้องลั่น ลู่หานสังเกตมินซอกที่ยืนใกล้ๆกันก็สะดุ้งตัวตามไปด้วย
มือเล็กยกขึ้นลูบที่ผม คงยังขยาดที่โดนแทฮากระชากผมอยู่
“เห็นแก่ว่าเพิ่งเข้ามาวันแรกกูจะยังไม่เอาความมึงมากนะไอ้อ่อน”อิมแทบินยื่นหน้าไปใกล้ใบหน้าของไอ้ฮีจุน
มันหลับตาปี๋เพราะความหวาดกลัว มือของมันสองข้างกุมข้อมือหนาคล้ายการอ้อนวอนให้ปล่อยมันแต่ก็ยิ่งทำให้แทบินจิกระชากผมให้แน่นมือขึ้นเท่านั้น
“ถ้ามึงลึมที่ผู้คุมบอกกูจะบอกมึงอีกครั้ง
พวกมึงทุกตัวฟังเอาไว้ให้ดีด้วย”พี่เบิ้มแทบินผลักไอ้ฮีจุนลงไปกอง
มันกุมหนังหัวร้องโอดโอยลนลานจะคลานหนีแต่ก็ไม่ไวไปกว่าเท้าของอิมแทบินที่เหยียบลงที่กลางหลังดังอั้ก
ไอ้ยองฮาจะช่วยเพื่อนแต่ก็ถูกกันตัวเองไว้จากสายตานิ่งๆของนักโทษคนอื่น
มันเลยทำได้เพียงยืนนิ่งๆดูมุนฮีจุนที่กำลังโดนเหยียบกลางแผ่นหลังอยู่บนพื้น
“คุก...ก็เหมือนเหมือนมหาวิทยาลัยระบบโซตัส ‘มาก่อนย่อมเป็นพี่
มาหลังย่อมเป็นน้อง’ ต่างกันที่มหาวิทยาลัยมีไว้ดัดขดสมองแต่คุกมีไว้ดัดสันดานคน...”อิมแทบินพูดเสียงเรียบ
ฝ่าเท้าขยี้บนหลังคนใต้อาณัติอย่างแรงให้มันร้องด้วยความเจ็บปวด
ก่อนจะยกขาขึ้นแล้วกระทืบไปแรงๆทีหนึ่ง ลู่หานขมวดคิ้ว
ถ้าจะเข้าไปช่วยมันก็คงไม่ได้ เหมือนที่ฮีจุนจะทำก็ไม่สามารถทำได้
“พวกกูสั่ง
พวกมึงทำตาม พวกกูห้าม พวกมึงไม่มีสิทธิ์”ย่อตัวลงกระชากหัวคนตกเป็นรองอีกครั้ง
คราวนี้ใบหน้าของมุนฮีจุนเงยขึ้นมามีแต่คราบน้ำตา
อ่อนแอพอกัน
อดจะปรายตามองคนที่หงอตัวงออยู่ข้างๆไม่ได้ มือของลู่หานยกขึ้นตบบ่าเล็กเชิงปลอบขวัญ
เห็นไอ้จงอินมองด้วยสายตาล้อๆแต่ลู่หานไม่ได้สนใจแม่ง
เห็นคนกลัวจนตาขาวเบ้ปากจะร้องไห้แม่งยังนึกว่าเขาจะเต๊าะเอาทำเมียอีก สันดานคน
เหตุการณ์ค่อยๆกลับเข้าสู่สภาวะปรกติเมื่ออิมแทบินถ่มน้ำลายใส่หน้าไอ้ฮีจุนเป็นการปิดท้ายแล้วก้าวอาดๆกลับไปที่เตียงหลังของตน
พวกนักโทษที่มายืนล้อมลุ้นร่วมก็ล่าถอยกันไปด้วย ไอ้ยองฮาถลาไปดูอาการเพื่อนทันที
มีแต่คราบน้ำตาเปรอะเปื้อน
มุนจุนฮีกอดเพื่อนแน่นยามถูกดึงให้ลุกขึ้นไปนอนข้างๆส้วมอย่างที่พี่เบิ้มเขาสั่ง
“กูนอนนอกสุด!”ไอ้แทฮาหมาขี้ขลาดเมื่อกี้กล่าวเสียงกร้าว
ชิงล้มตัวลงนอนนอกสุดห่างจากส้วมมากที่สุดทันที ลู่หานเหยียดมุมปาก
พยักเพยิดหน้าให้ไอ้ยองฮาเอามุนฮีจุนไปนอนต่อจากไอ้แทฮา เห้นสภาพแล้วสมเพช
ไอ้จีอานอนต่อจากไอ้ยองฮา
เหลือสามคนที่ยงยืนนิ่ง
จนเมื่อไอ้จงอินดันมินซอกไปนอนต่อจากไอ้จีอาแล้วมันก็ล้มตัวลงนอนต่อเลยนั่นล่ะถือเป็นการจัดที่นอนแบบลงตัวในคืนแรกของการได้ใช้ชีวิตในเรือนจำแห่งนี้
อีก6วัน...ลู่หานจะต้องถูกส่งตัวไปที่อื่น
นึกใจหายถ้าต้องแยกที่ไปกับไอ้จงอิน
ถึงแม่งจะห่ามๆหน้าเหี้ยๆแต่มันก็ถือเป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่ถูกคล้องตรวน
ถ้าไม่มีมันกับน้องชายมันลู่หานคงอดข้าวยาวนานที่สุดในชีวิตเลยกระมัง
กลิ่นส้วมที่อยู่ข้างๆไม่ได้น่าพิสมัย
ลู่หานพลิกตัวหันเข้าหาไอ้จงอิน
เด็กใหม่ทุกคนไม่มีหมอนเลยต้องยกแขนขึ้นหนุนต่างหมอน
ดวงตากลมโตยังเบิกโพรงในความมืดเพราะผู้คุมสับไฟลงไปสักครู่
...คิดถึงแม่...
ปลายจมูกมันร้อนขึ้นมา
ลู่หานไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่มีน้ำตาที่ไหล
มีแค่ก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่คอหอยก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามกลืนมันลงไป
“พระเอกร้องไห้เหรอไอ้สัตว์”เสียงทุ้มๆดังอยู่ข้างๆ
ลู่หานหลับตาลงแล้วซุกใบหน้าลงกับแขน
แต่ก็รู้สึกได้ว่าฝ่ามือใหญ่ๆของจงอินที่นอนข้างกันวางลงบนกลุ่มผมของตนเอง
“นอนนะลูก...”
..
.
พ่องสิสัตว์...
ถึงจะกร่นด่าแม่งในใจว่าทำเหมือนตัวเองเป็นพ่อของลู่หาน
แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนคนนี้ทำให้ลู่หานยิ้มออกมาได้
ก่อนที่ความเหนื่อยล้าและง่วงงุนจะคืบคลานจนกลืนกินสติไป
เช้าวันใหม่มาพร้อมเสียงเคาะลูกกรงเหล็กดังลั่น ลู่หานสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งงงงวย
เพิ่งเห็นว่าเมื่อคืนที่หนุนแขนตัวเองกลายเป็นไปนอนหนุนแขนจงอินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ตื่น
สัตว์”ตบอกไอ้คนที่ไม่ยอมตื่นแม้ผู้คุมแม่งเอาพลองเคาะลูกกรงจนเรือนนอนจะไหวแล้วก็ตามที
“อื้อ...”คนที่นอนถัดจากไอ้จงอินงัวเงียขึ้นมาเพราะเสียงดัง
ลู่หานเห็นว่าแขนอีกข้างของเพื่อนผิวเข้มแบ่งไปเป็นหมอนรองหัวคนตัวเล็กด้วยเหมือนกัน...ไม่ปวดแขนตายห่าเหรอวะ
“จงอิน ตื่น”เรียกมันอีกรอบ
เพราะทุกคนเริ่มลุกจากที่นอนหยิบอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเองเพื่อไปทำธุรส่วนตัวกันแล้ว
ก็เหลือแต่ไอ้เดอะแก้งค์7หน่อที่ยังอยู่กับที่
เหตุผลก็เพราะเราทั้งหมดไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำ ไม่มีเสื้อผ้าตัวที่สอง
ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“เออ...สัตว์ ตบจนอกกูจะยุบละเหี้ย
ลุกแล้ว”จงอินมันเครือครางเหมือนหมีก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทำหน้ามึนๆ
ลู่หานเดินไปหาผู้คุมที่ยังยืนจ้องพวกเขาเหมือนจะสั่งให้ออกมาเสียที
ไม่รีบกระบองไฟฟ้าที่อยู่ในมืออาจได้ฟาดลงบนหลังใครสักคนแน่ๆ
“พวกเราไม่มีชุดใหม่ สบู่ด้วย”
“ไปเบิกกับสหกรณ์”
...แล้วสหกรณ์คือเหี้ยไรวะ?? ไม่ขยายความอะไร
ผู้คุมแม่งก็เดินลงเรือนนอนไปแล้ว ลู่หานไม่สนอีก6คนที่เหลือ
ร่างโปร่งเพรียวพาตัวเองลงจากเรือนนอนมา สายตามองหาคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนใหม่เมื่อวาน
แล้วก็เห็น...ชเวซึงฮยอนกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ซึงฮยอน”เรียกอีกคนเอาไว้ได้ทัน
ร่างสูงหันมาเห็นว่าเป็นลู่หานก็ยิ้มให้
“ขอโทษนะที่เมื่อคืนไม่ได้ช่วยพวกมึง”เริ่มเปิดฉากด้วยคำขอโทษ
ดูสายตาของซึงฮยอนก็พอรู้ว่ามันรู้สึกผิดจริงๆ ลู่หานบอกปัดไปว่าไม่เป็นไร
“กูอยากได้ชุดกับสบู่
ผู้คุมบอกให้กูไปเบิกกับสหกรณ์”เขาบอกจุดประสงค์
ซึงฮยอนทำหน้างงๆแต่แล้วก็ร้องอ๋อขึ้นมา
ฉีกยิ้มกว้างแล้วจูงมือลู่หานเดินดุ่มๆไปอีกทาง สวนกับจงอิน
มินซอกแล้วพวกแทฮาพอดีชายหนุ่มเลยเรียกให้พวกนั้นตามตนเองมา
สหกรณ์ที่ผู้คุมว่ามันก็ไม่ต่างอะไรจากร้านค้าของชำ
ติดตรงที่ของจริงๆไม่มีให้พวกเราเลือกสรร
นอกจากแคตตาล็อกเล่มเล็กก็มีแค่ปากกากับใบออร์เดอร์เท่านั้นที่อยู่ในสหกรณ์
“แล้วกูจะซื้อยังไง เงินกูไม่มีหรอกนะ
ที่ติดตัวไอ้เหี้ยผู้กองคริสแม่งยึดกูไปหมดแล้ว”ลู่หานถาม ซึงฮยอนสายหน้าพรืด
“ไม่เป็นไร เซ็นไว้ก่อน
เดี๋ยวทำงานใช้ได้”มันคงหมายถึงการทำงานแลกกับข้าวของงั้นสินะ?
เด็กใหม่7คนเลือกสั่งของที่ต้องการ
สำหรับลู่หานเลือกรายการไปแค่ชุดอีก1ชุด ลำพังอยู่แค่อีก6วัน มีสองชุดก็พอถมถืด
เห็นมีราวผ้าหลังห้องน้ำ นักโทษคงซักผ้าแล้วตากไว้ตรงนั้น
ส่วนชั้นในลู่หานสั่งไปสามเอา ขอเยอะๆหน่อย
เขาเป็นพวกไม่ชอบใส่ของซ้ำหรือกลับหน้านอน แค่ตัวละไม่กี่พันวอน
ขนท่อนเชื้อเห็ดไม่เท่าไหร่ก็คงหมดแล้ว
ของใช้อื่นลู่หานเลือกสบู่ ยาสระผม
และแฟ้บไว้ซักผ้า เห็นไอ้จงอินมันจะติ๊กเลือกสบู่เหมือนกันเลยบอกให้มันไม่ต้อง
เดี๋ยวใช่ร่วมกันก็ได้ แค่6วันเท่านั้น
“น้องติ๋ม
ไม่ซื้ออะไรหรือไง”ไอ้จีอาถามคนตัวเล็กที่ยืนเฉย ไม่ยอมรับใบออร์เดอร์มาเขียน
หัวทุยๆส่ายไปมา
“ผมทำงานใช้ไม่ไหวหรอก”เสียงเล็กๆตอบกลับมา
ซึงฮยอนบอกว่ายิ่งงานเหนื่อยเช่นพวกเกษตรกรรมยิ่งใช้หนี้เร็วขึ้น
ดูท่าคิมมินซอกคงทำเกษตรกรรมไม่รอด
“แล้วจะเอาชุดที่ไหนใส่?”เป็นไอ้จงอินที่ถาม
มันเลิ่กคิ้วขึ้นเมื่อมินซอกไม่ตอบมัน ไอ้นั่นบ่นอุบอิบอยู่กับตัวเองว่าไม่เป็นไร
ไม่เป็นไรได้ไงวะ 6วันเชียว ได้เน่าแน่ๆ
ไม่ราแดกก็สังคังถามหา แล้วกางเกงชั้นในอีกล่ะ?
“ถ้ากลัวทำงานใช้หนี้ไม่ไหวก็มาลงออร์เดอร์เดียวกับฉัน
หรือไม่ก็ไอ้จงอิน
พวกฉันคงไม่ทนกับคนที่ใส่กางเกงในและชุดเดิมไปตลอด6วันหรอกนะ”ลู่หานพูด
ยื่นใบออร์เดอร์ไปตรงหน้าคนตัวเล็ก
“พระเอกอีกแล้วสัตว์
กูไม่อยากพระเอไปกับมึงนะไอ้เหี้ย”ไอ้จงอินบ่นอุบ
แต่มันก็ยื่นใบออร์เดอร์มาให้มินซอกอยู่ดีแถมยังมีการบอกตบท้ายว่าไม่ต้องลงออร์เดอร์เดียวกับลู่หาน
ให้ลงออร์เดอร์มันไป เพราะอีกวันสองวันน้องมันคงเอาเงินมาฝากให้
แหม...ไม่พระเอกเลยคิมจงอิน
TBC.
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น