ถามอีกครั้งว่าใครอยากเลว?
บทที่6.2…
“ยิ้มอยู่ได้
มึงบ้าป่ะเนี่ย”ลู่หานไม่ได้สนใจเสียงของไอ้จงอิน
ก็คนมันมีความสุขนี่นะ...แค่ได้รู้ว่ามีรายชื่อจางอี้ชิงในญาติที่จะเข้าเยี่ยม
ลู่หานก็ยิ้มกว้างได้ตลอดเวลาแล้ว พยายามหุบยิ้มแต่มันก็หุบไม่ลงเลย
อี้ชิงจะมาเยี่ยม
แล้วแม่จะมาไหม? อันนี้ผู้คุมไม่ได้บอก ผู้คุมคิมอ้างว่าอ่านเพียงรายชื่อเดียว
แต่ที่ส่งรายชื่อมานั้นมีสองชื่อ
ก็อาจเป็นไปได้ว่าเป็นแม่...ก็ถ้าไม่ใช่แม่แล้วจะเป็นใคร
ยิ้มอีกครั้ง...
แม่ไม่โกรธลู่หาน...
“อ้าว
พวกมึงเร่งมือกันด้วย แล้วทำออกมาให้หน้าตาหน้าแดกกันหน่อย
จะได้เอาไว้ขายอาทิตย์หน้า”ผู้คุมอินซูตะโกนบอก
ใบหน้าคมเข้มน้นยังกราดมองไปทั่วเหมือนเดิมก่อนไปหยุดที่ไอ้จงอิน
“มองหน้ากูอยากแดกตีนหรือไง
แล้วผมมึงนี่เมื่อไหร่จะตัด
คิดจะหล่อต้อนรับเมียวันเยี่ยมญาติหรือไง?”ถามเสียงยวนตีน ไอ้จงอินตีหน้าเรียบปรายตามองแล้วหันกลับมานวดแป้งต่อ
แต่คนที่ยืนใกล้ๆกันอย่างลู่หานก็เห็นได้ว่าแม่งยกนิ้วกลางส่งให้จางอินซูใต้โต๊ะคหกรรม
เพราะการเยี่ยมญาติใกล้ชิดจะจัดอีกหนึ่งอาทิตย์แล้ว
ผู้คุมเลยบอกให้นักโทษช่วยกันทำขนมเพื่อเอาไว้ขายให้กับญาติที่มาเยี่ยมเป็นการหารายได้เข้าเรือนจำอีกอย่าง
“ไอ้ลู่หาน
มึงก็ด้วย ไปตัดผมซะอย่าให้กูต้องถือแบตตาเลี่ยนมาไถหัวให้
เพราะค่าจ้งกูจะแลกมาด้วยรอยคอมแบตบนตัวมึง”ทิ้งคำพูดไว้แล้วเดินอาดๆออกไปจากห้องคหกรรม
ไอ้จงอินพึมพำด่าตามไล่
ระบายแรงนวดแป้งแรงๆเหมือนจะคิดว่าแป้งนั้นเป็นหน้าผู้คุมอินซู
ลู่หานจับผมตัวเองที่ยาวมานานมากแล้ว
อีกคนที่ยาวพอกันก็คงเป็นมันซอก
คงต้องหาเวลาพาตัวเองกับคนตัวเล็กไปขอแบตตาเลี่ยนจากผู้คุมมาตัดผมเสียที
“ตื่นเต้นจนจะรอให้ถึงวันเยี่ยมญาติไม่ได้เลยว่ะ”ไอ้อูฮยอนพูดบอก
หน้ามันเปื้อนด้วยรอยยิ้มเหมือนที่ลู่หานเป็น แล้วคนอื่นๆก็พากันยิ้มตามกันไปเมื่อคิดว่าจะได้เจอคนที่ตัวเองรัก...ทว่ากลับมีใครบางคนที่ก้มหน้านิ่ง
มองเห็นดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยน้ำตา
“...ผ..ผมไปห้องห้องน้ำแป้บนะ”มินซอกก้มหน้างุดๆออกจากห้องคหกรรมไป
คนที่เหลือได้แต่หน้าเหวอ แต่แล้วก็ต้องตบหน้าผากตัวเองกันคนละทีสองที
เพิ่งนึกได้ว่ามินซอกไม่มีญาติเข้าเยี่ยมใกล้ชิด
“กูไปดูเด็กนั่นเอง”เป็นลู่หานที่บอกแล้วละจากการบีบเนื้อแป้งคุกกี้ลงถาด
ก้าวขาเดินตามมินซอกออกไป เห็นแผ่นหลังเล็กเพิ่งเข้าห้องน้ำไปไวๆ
เมื่อเดินตามเข้าไปจึงพบว่ามีประตูห้องเพียงห้องเดียวที่ถูกปิดไว้ ลู่หานยกมือทาบบานประตูก่อนจะตบเบาๆ
“มินซอก...”เรียกคนตัวเล็กเสียงเบาแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับกลับมา
ลู่หานรู้ว่ามินซอกไม่ได้มาทำธุระจริงๆ...เด็กนี่แค่แอบมาร้องไห้...
“มินซอกเปิดประตูให้พี่สิ”เรียกอีกครั้งแล้วตบบานประตูแรงขึ้นเล็กน้อย
รออยู่เกือบนาทีกับความเงียบของอีกคน
กว่าที่ประตูห้องน้ำที่ปิดจะแง้มออกและอ้ากว้างขึ้น
ลู่หานผลักบานประตูที่อ้าออกเข้าไป กรอบตากลมโตมองเห็นคนตัวเล็กยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า
ใบหน้าน่ารักก้มลงคางขิดอก
เนื้อตัวสั่นเล็กน้อยอาจจะเกิดจากการที่ตัวเองพยายามจะกลั้นสะอื้นเอาไว้
ลู่หานขยับเข้าใกล้ ยกมือรั้งน้องเข้ามาในอ้อมกอด
ยกมือลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้อยู่
“พร้อมจะเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับนายให้ฮยองฟังหรือยัง?”
พร้อมที่จะระบายให้ใครสักคนได้รับรู้หรือยังมินซอก...หรือจะเก็บมันเอาไว้แบบนี้...
แรงสะอื้นยังคงอยู่พร้อมมือเล็กที่ขยำเสื้อที่ลู่หานใส่จนยับย่น
มินซอกซุกหน้าลงกับบ่าของลู่หาน ปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลมาจนบ่าร่างโปร่งเปียกชื้น
“...ผมเลว”มีเพียงคำพูดสั้นๆจากปากของมินซอก
“เลวยังไง”ลู่หานถามกลับ
มินซอกยิ่งร้องไห้หนักมากขึ้น คราวนี้เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ถูกปล่อยมาดังก้องไปทั้งห้องน้ำ
ลู่หานลูบหลังปลอบให้อีกคนพยายามนิ่งแล้วเราให้เขาฟัง
“อย่าเก็บไว้คนเดียวเลยมินซอก...”เขาพูดย้ำ
“ถ้าผมเล่า...พี่จะเกลียดผมไหม?”เสียงถามยังอู้อี้อยู่ตรงบ่า “ขนาดผม...ยังเกลียดตัวเองเลย”
“ไม่...ฮยองไม่เกลียดนาย...นายบอกว่านายเป็นคนเลว
แต่มินซอกรู้ไหม?...ที่นี่คือคุก
ทุกคนที่เข้ามาที่นี่ล้วนไม่ใช่คนดีเลิศเลออะไร...”
“...”
“ถ้านายเลว...คนอื่นก็เลวเหมือนกัน...”
“...”
“ให้คนเลวอย่างพี่รับฟังเรื่องราวของคนเลวแบบนายเถอะ...”
ค น คุ ก
ระหว่างคนที่ฆ่าคนอื่น
กับคนที่ส่งมีดให้อีกคนไปฆ่า...ใครเลวกกว่ากัน
ลู่หานรู้สึกจุกอยู่ในอก
มือที่ลูบหลังมินซอกชะงัก หยุด
และตกลงข้างตัว...เรื่องราวของมินซอกที่เขาปรารถนาจะรู้มาตลอด...พอรู้มันแล้ว
กลับทำให้เขารู้สึกผิดจนท่วมท้น
ถ้าเปรียบกับฆาตรกร...มินซอกคือคนที่แทง
แต่ลู่หานคือคนที่ส่งมีดให้...ถามว่าใคร? ที่เลวกว่ากัน?
...ถึงจะทำไปเพื่ออะไร
อ้างความจำเป็นด้วยเหตุผลน่าหดหูใจหรือสวยหรูขนาดไหน...แต่อาชีพของลู่หานก็ทำลายชีวิตของคนอื่นอยู่ดี
“ผมมีพ่อคนเดียว...พ่อที่ทำหน้าที่แทนแม่ที่จากไป...แต่สุดท้ายเขาก็ตายเพราะผม”
เสียงสะอื้นตอนเล่าเรื่องราวออกมาทำให้ลู่หานพูดอะไรไม่ออก
มินซองเล่า...เล่าทุกอย่าง ทุกอย่างตั้งแต่เริ่ม เล่าว่าเริ่มได้ยาจากไหน
และซื้อยาจากใคร
เล่า...ว่าพ่อของคนตัวเล็กเสียใจขนาดไหน
เล่า...ว่าความฝันของมินซอกพังทลายลงไปอย่างไร
มือเล็กๆที่ฝันไว้ว่าอยากใช้จับมีดผ่าตัดในฐานะคุณหมอกระชับเสื้อลู่หานแน่นกว่าเดิมตอนที่เล่า...ว่าทำไมพ่อของมินซอกถึงจากไป...
มีคนมาทวงหนี้...เพราะมินซอกไม่มีเงินซื้อยา
กลลวงของพวกคนขายยาที่ต้องการทาสเพิ่มก็ง่ายๆแต่พูดว่า “ให้ติดเอาไว้ก่อน”
เป็นระบบเช่าซื้อ ลู่หานรู้ดี...
“หาเงินได้ค่อยมาจ่ายกูก็ได้เว้ย”
ลู่หานเองก็เคยพูดประโยคแบบนี้กับเด็กๆที่มาซื้อยากับเขาเช่นกัน...
จากนั้นหากนานเข้าแล้วลูกค้ายังไม่มาจ่ายเงิน...คนขายก็จะบุกถึงบ้าน...ข้าวของที่คิดว่าจะแปรเป็นเงินได้จะถูกริบ
ถ้าขัดขืน...ก็โดนกระทืบ
“พ่ออยู่บ้านคนเดียว...ผมโกหกว่าไปเรียน...แต่ผมไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เสพยา”ลู่หานวูบโหวงในใจ...เขาไม่ได้เดาต่อว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของคนตัวเล็ก...
เพราะเขารู้ดี...
ว่าคิมโบทง...คนที่มินซอกซื้อยาด้วยมันโหดเหี้ยมขนาดไหน...
เคยได้ยินชื่อมาบ้างกับไลน์ที่ขายด้วยกันว่ามันปล่อยเชื่อซื้อเยอะ
เน้นหากินแบบนี้ ถ้าใครขัดขืนมันจะซ้อมหนัก...บางรายก็ตาย...
...ต้องให้เดาอีกเหรอว่าพ่อของมินซอกเป็นอย่างไรหลังจากโบทงบุกไปทวงที่บ้าน...
“พ่อร้องไห้...ผมสัญญาว่าจะพยายามเลิก...แต่ก็ทำไม่ได้...พ่อเสียใจ
ฮึ่ก”
“...”
“ผม...ทำให้พ่อต้องตาย
ฮือ...”ลู่หานไม่รู้จะปลอบอย่างไร ร่างโปร่งขยับแขนรัดคนตัวเล็กเอาไว้
กดหน้าลงกับกลุ่มผมนิ่ม...ขอบตาเขาร้อนผ่าว...
ลู่หานรู้สึกชัดเจนที่สุดครั้งนี้...ว่าอาชีพของเขา...มันเลวขนาดไหน..
อาชีพของเขาไม่เพียงตัดอนาคตของอีกคน
ผลักใสในตกนรกลุ่มหลงอยู่ในสิ่งมึนเมา...แต่มันทำร้ายแม้แต่ชีวิตของคนบริสุทธิ์...
ลู่หานกลืนก้อนสะอึกที่แล่นจุกแน่นที่คอมานานลงไป
กอดของเขากระชับคนไม่เหลือใครเข้ามาแน่น
“มันไม่ใช่ความผิดนายหรือนะ...นายทำดีที่สุดแล้ว
ความผิดทั้งหมดมันเกิดจากยานรกพวกนั้นมากกว่า”
“...”
“นายไม่คิดว่าจะต้องติดมันงอมแงม...นายแค่อยากจะสอบได้คะแนนดีเท่านั้นเอง”
“...”
“ลืมมันเถอะมินซอกอา...ยิ่งนายยังจมปลักผลักดันให้ตัวเองเป็นคนผิด
พ่อของนายต้องยิ่งเสียใจแน่ๆ”
“...”
“เริ่มต้นใหม่นะ...เหลือเวลาอีกนานที่นายจะได้เริ่มต้นใหม่
บทเรียนครั้งนี้เก็บไว้เป็นเครื่องเตือนใจ...”
ลู่หานบอกกับตัวเองเช่นกัน...
เริ่มต้นใหม่...ระยะเวลาที่ต้องอยู่ในคุกถือเป็นเวลาที่เสียไปให้กับบทเรียนของชีวิต...ถ้าออกจากคุกไป...ลู่หานจะเริ่มต้นใหม่
...เราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน...คิมมินซอก...
ค น คุ ก
กว่าจะปลอบกันเสร็จ
กว่ามินซอกจะหยุดร้องไห้ กลับมาห้องคหกรรมคุ้กกี้ก็ถูกเอาเข้าเตาอบไปแล้ว
ไอ้อูฮยอนเข้ามาดูน้องเล็กที่ดวงตายังบวมแดงเพราะเสียน้ำตาไปหนักๆ
มินซอกเอาแต่ปฏิเสธว่าไม่มีอะไรแล้วยิ้มแห้งๆให้ทุกคนที่ถามไถ่
ไอ้จงอินมองมาที่ลู่หานเชิงถาม เขาเลยพยักเพยิดหน้าให้ออกไปคุยกันข้างนอก
“น้องติ๋มน่าสงสารฉิบหาย
กูถึงว่าชอบทำตัวลึกลับเงียบๆนิ่งๆ รู้สึกผิดเลยไอ้เหี้ย
เหมือนกูเป็นคนขายยาให้เด็กติ๋มนั่นเองกับมือ”ลู่หานเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากจงอินนักหรอก
“มึงบอกคนอื่นไม่ต้องไปถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวมินซอกอีกละกัน
เด็กนั่นเสียใจมาเกินพอแล้ว”ไอ้จงอินพยักหน้ารับ แน่นอนว่าจงอินเองก็ไม่อยากเห็นมินซอกร้องไห้
เห็นแล้วมันกวนใจยังไงชอบกล
เหมือนคุณพ่อเห็นลูกชายตัวเล็กๆเสียน้ำตา...มันไม่อยากมอง
“ว่าแต่เรื่องมึงเหอะ
ผู้คุมอินซูนี่เรียกมึงไปหาอีกแล้วป่ะ? เรียกบ่อยชิบ นี่กูนึกว่ามึงมีซัมติงวรองกันแล้วนะ”ไอ้จงอินเบ้ปากทันทีที่พูดถึงจางอินซูคู่แค้นคู่เคือง
“เหี้ย
ความคิดมึงนะสัด ตัวแม่งโตยังกะควายผสมหมาไซบีเรียน
กูคงเอาลงหรอก”มันบอกแล้วเบ้บิดหน้าเหมือนรังเกียจเสียเต็มประดา
“ถึงต่อให้แม่งตัวเล็กเหมือนฮยอนอาโฟร์มินิท
หน้าสวยเหมือนซูจีมิสเอ
หุ่นเช้งเหมือนจีน่ากูก็เอามันไม่ลงเหมือนกัน...เอากับเหี้ยยังละมุนกว่า”เอาให้แน่ว่ามึงกล้าเอากับเหี้ย...
“แหม
กูถามแค่นี้ปฏิเสธแม่งยาวเชียว เขินเหรอไอ้สัด”แต่ก่อนนี่ล้อกูกับคิมมินซอกจัง
โดนล้อเข้าหน่อยทำทนไม่ได้ ไอ้หมีควายเอ้ย
“กูไม่ได้เขินไอ้เหี้ย
แค่ขยักแขยง เดี๋ยวอาทิตย์หน้ากูก็เจอน้องกูละ
อย่าเอาไอ้ผู้คุมเชี่ยนี่มาพูดถึงให้เสียอารมร์ได้ป่ะ”
“เออ
น้องมึงน่ารักที่สุดในโลกหล้าละไอ้เหี้ย”ยกขาเตะมันไปที เห็นมันเบ้หน้าอีกครั้ง
ด่าลู่หานด้วยอวัยวะสืบพันธุ์แล้วกลับเข้าห้องคหกรรมไปช่วยคนอื่นเอาคุ้กกี้ออกจากเตา
“น้องกูก็น่ารักนะไอ้สัด”ตะโกนไล่หลังมันไปแล้วยิ้มบางๆกับตัวเอง...
“ลู่หานจะเจอแม่แล้ว...พี่จะได้เจอเราแล้วอี้ชิง”
...รอให้ถึงอาทิตย์หน้าไม่ไหวเลยจริงๆ
TBC.
ทำงานทุกวันเลย...
ภาษามันง่อยๆก็อย่าว่ากันนะคะ
เอาจริงๆคือใกล้จะตัน เพราะทำงานแล้วเบลอมาก พูดยังไม่รู้เรื่องเลยตอนนี้ ...
จะเอานางพญาออกตอนหน้านะ
ตอนหน้านี่ตอนรวมญาติ...โผล่แทบจะทุกคน 5555555555555
#พี่ลู่คนคุก
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น