มันดีตรงไหน?
เป็นผู้ชายที่คนทั้งเรือนจำอยากจะถวายตัว...
บทที่5.2…
เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำ
ชุดประจำกายนักโทษ
ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน...ทว่ากลับไม่ได้ทำให้เสียงหัวเราะโวยวายนั่นสงบลงเลย
วันนี้นักโทษแดนหนึ่งครึ่งแดนมารวมตัวกันลงงานที่เกษตรกรรมที่เดียว
เพราะพื้นที่ที่เตรียมไว้ทำสวนนั้นเสร็จเรียบร้อย
อีกอย่างเมื่อวานก็มีรถจากตลาดต้นไม้วิ่งขนพืชพรรณต่างๆเข้ามาส่ง
พวกลู่หานเองก็ยังต้องไปช่วยยกต้นไม้ลงจากรถอยู่ ส่วนมากเป็นไม้ประดับ มีชาฮกเกี้ยนต้นจิ๋ว
เข็มพุ่มต้นเล็ก และพวกไทรใบกลม ส่วนต้นไม้ใหญ่เห็นมีอยู่สามต้น คือหูกระจง
พญาสัตบรรณและคูน
ลู่หานไม่ได้เก่งกาจขนาดรู้เรื่องต้นไม้หรอก
แต่ทางร้านเขาแขวนป้ายมาให้ด้วยเลยอ่านเล็กน้อยพอเป็นเกล็ดความรู้ให้ตัวเอง
นอกจากที่เป็นต้นแล้วยังมีเมล็ดพันธุ์ไม้ดอกเป็นซองๆอีกด้วย กระดุมทอง เสี้ยนฝรั่ง
ดาวกระจายฝรั่ง แพงพวยหลากสี และฟอร์เก็ตมีน็อต
ได้อย่างสุดท้ายนี่เห็นคนมาส่งเขาบอกว่าต้นที่ร้านหมด
เลยเอาเป็นเมล็ดมาให้ แม้จะเสียเวลาปลูกกว่าจะออกดอก
แต่ดอกจะอยู่นานกว่าลงดินเป็นต้นๆเล็กน้อย
นักโทษบางนายถอดเสื้อออกเพราะความร้อนและเปื้อน
จอบถูกยกขึ้นสูงและปล่อยแรงลงให้ปักกินเข้าไปในดิน
ออกแรงโยกดึงด้ามไม้พลิกก้อนดินที่ขุดขึ้นมา
วันนี้คงทำได้แค่พลิกหน้าดินกับย่อยดิน
สาเหตุที่ต้องพลิกหน้าดินก็เพราะพื้นที่รงนี้ไม่เคยปลูกอะไรมาก่อน เป็นพื้นที่ราบ
ดินอัดกันแน่นเป็นแผ่น ถ้าไม่พลิกหน้าดินขึ้น รากของพื้นก็จะชอนไชไม่ได้ อีกอย่าง
รากของพวกไม้ประดับไม่ดอกนั้นไม่ได้แข็งแรงเหมือนพวกไม้ยืนต้นกินผล
จึงต้องทำให้ดินมีความร่วนซุย เหมาะกับการชอนไชของราก
ลู่หานกับมินฮยอกที่อยู่เรือนนอนหงส์ตามย่อยดินเป็นชิ้นเล็กๆในแปลงที่ไอ้จงอินพลิกหน้าดินเอาไว้
ต้องขุดแปลงหลายแปลงเพราะมีไม้ดอกเยอะ
“เหนื่อยป่ะวะ”ลู่หานถามแล้วปาดเหงื่อออกจากหน้า
มินฮยอกเป็นนักโทษจากเรือนนอนหงส์คนเดียวที่มาลงเกษตรกรรมวันนี้
ลู่หานเพิ่งรู้ว่าเรือนนอนถือว่าเป็นเกณฑ์แบ่งระดับของนักโทษ
เรือนนอนสิงห์ที่พวกเขานอนคือเรือนนอนของพวกมาใหม่ และเรือนนอนที่สูงที่สุด
เรือนนอนหงส์เป็นเรือนนอนของพวกที่อยู่มานานมาก ส่วนใหญ่คือพวกติดเกินห้าปี
และอยู่มาเกินสามปีแล้ว
และอีกอย่างที่ลู่หานเพิ่งรู้คือ...นางพญานอนที่เรือนนอนหงส์
“ไม่อ่ะ
กูขุดจนชินแล้ว เมื่อปีก่อนแม่งก็มีปรับปรับสวนหน้าทัณฑสถาน ตรงร้านสวัสดิการน่ะ
พวกกูก็เป็นคนไปขุด”อีมินฮยอกพูดสบายๆ ยกจอบย่อยดินเรื่อยๆไม่เร่งรีบ
ไม่เหมือนไอ้พวกขุดเปิดหน้าดินที่แม่งเมาแดดลงแรงขุดเหมือนคนบ้า
“ได้ข่าวว่านางพญาย้ายมาอยู่เรือนนอนหงส์”ลู่หานชวนอีกคนคุยให้ลืมแดดร้อนระอุที่กำแผดเผาอยู่ตอนนี้
หมวกฟางใบเล็กๆไม่ได้ช่วยกันความร้อนได้เลย มินฮยอกพยักหน้า บอกว่าใช่แล้ว
นางพญาของเรือนจำอยู่แดนหนึ่งและอยู่ที่เรือนนอนหงส์
ดูท่าทางอีมินฮยอกไม่ได้ใส่ใจกับนางพญาที่ว่ามาก รุ่นพี่ของคุกบอกว่าสำหรับพวกที่อยู่มานานๆ
เรื่องสิทธิ์พิเศษย่อมมีอยู่แล้ว ผู้คุมบางคนยังต้องเกรงใจ
ไม่จำเป้นต้องไปสนใจตัวประหลาดที่นักโทษทั้งเรือนจำอยากจะพลีกายให้
...ถือว่าแรง...
แต่ตรงดี...
“หน้าตาเป็นยังไง?
เห็นว่าสวย”ลู่หานถาม อีมินฮยอกหัวเราะน้อยๆ ทิ้งจอบลงข้างตัวแล้วนั่งพักเล็กน้อย
หยิบกระบอกน้ำขึ้นมากรอกปาก
“ก็สวย...มั้ง
ไม่รู้ดิ่ กูไม่ได้ชอบรสนิยมแบบนั้น แยกไม่ออกหรอกระหว่างผู้ชาย กับ
ผู้ชายสวยแม่งต่างกันยังไง”ลู่หานหัวเราะ...เขาเองก็ไม่รู้ว่าผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มมันจะเป็นยังไง
แต่ถ้าผู้ชายที่น่ารัก...เขาแน่ใจว่าเป็นแบบคิมมินซอก
“ถ้ามึงอยากเจอก็ส่องหาคนตัวเล็กๆ
ผมยาวๆหน่อย หมอนั่นชื่อ...”
“อ้าว
ตรงนั้นอู้เหรอสัด”ยังไม่ทันจะรู้ว่านางพญาชื่ออะไร ดินก้อนยักษ์ก็ขว้างมาโดนหลังลู่หานพอดีดิบ
ลู่หานร้องโอ้ย ตวัดหน้าไปมองคนขว้าง ไอ้เหี้ยคิมจงอิน! หยิบก้อนดินในมือได้ก็ขว้างกลับไปโดนหัวแม่งเต็มรัก
แต่ไม่เห็นมันจะสำนึก ส่งนิ้วกลางมาให้ลู่หานเสียด้วยซ้ำ ห่ารากไส้!
มินฮยอกหัวเราะขำแล้วลุกขึ้นจับจอบมาย่อยดินอีกครั้ง
แม้ลู่หานจะยังติดสงสัยว่านางพญาคนสวยที่ว่านั่นชื่ออะไร แต่ก็ไม่คิดจะถาม
ร่างโปร่งเขวี้ยงดินใส่พวกไอ้จงอินอีกครั้งแล้วลงมือย่อยดินต่อ
ค น คุ ก
มินซอกถือสายยางฉีดน้ำไปยังดินให้ชุ่ม
เพื่อที่จะง่ายต่อการขุดของพวกจงอิน
ไม่วายเหลือบสายตาไปมองต้นไม้ใบเขียวชอุ่มที่ถูกขุดล้อมขนมา
พญาสัตบรรณเป็นไม้ให้ร่มเงาดี ใบดกแน่น เสียอย่างเดียวคือกลิ่นที่เหม็นช่วงย่างเข้าฤดูหนาว
ถ้าได้กลิ่นไกลๆก็รู้สึกหอมดี แต่ถ้าดมใกล้ๆมันจะเหม็นมากทีเดียว
หูกระจงต้นลักษณะคล้ายฉัตร
ไม่ใช่ไม้ให้ร่มเงาดี ส่วนมากปลูกเพื่อความสวยงาม
แต่ถ้ามีอายุหลายปีก็ถือเป็นไม้ให้ร่มเงาได้เช่นเดียวกัน ข้อเสียของหูกระจงคือใช้เวลาปลูกนานกว่าจะใหญ่
และทรงพุ่มกว้างมาก รากจึงชอนไชไปไกล ถ้าปลูกใกล้อาคารอาจทำให้เกิดความเสียหาย
และสุดท้ายคือคูน
ไม้ดอกเมืองร้อนที่ทั้งปีจะคงใบสีเขียวชอุ่มไว้
และจะเริ่มทิ้งใบเมื่อย่างเข้าฤดูร้อย จากนั้นก็จะผลิดอกสีเหลืองอร่ามเต็มต้น
เป็นต้นที่มินซอกอยากได้...
“พอแล้วล่ะมินซอก
หลายแปลงแล้วเหมือนกัน ไปช่วยพวกนั้นย่อยดินกับโรยเมล็ดดีกว่า”ชินอูร้องบอก
แบกจอบขึ้นบ่าไปช่วยพวกลู่หานย่อยดิน แปลงทั้งหมดมี10แปลงย่อยวางเรียงขนานตามยาว
แบ่งปลูกไม้ดอกแต่ละชนิด ชนิดละ2แปลง ไล่เป็นระดับจากเสี้ยนฝรั่ง ดาวกระจายฝรั่ง ฟอร์เก็ตมีน็อต
แพงพวย และกระดุมทอง
มินซอกขอตัวไปดูเขาขุดหลุมลงต้นไม้แทนได้ไหม?
ชินอูก็ไม่ได้ขัดอะไร พญาสัตบรรณถูกลงดินยืนต้นอยู่ใกล้กับลานเอนกประสงค์
ส่วนหูกระจงถูกลงดินข้างๆแปลงเกษตกรรม
สุดท้ายต้นคูณกำลังถูกเอาลงที่ว่างข้างเรือนนอนสิงห์ที่เป็นเรือนนอนหน้าสุด
นักโทษที่กำลังช่วยกันกลบดินฝังโคนต้นคูนส่วนมากอยู่เรือนนอนกระเรียน
มินซอกเข้าไปช่วยกลบดิน รอยยิ้มเผยน้อยๆยามได้ตบดินชื้นๆโคนต้นคูณให้ดังปุๆ
ผ้าสแลนสีดำที่ห่อทรงพุ่มมาตอนเคลื่อนย้ายถูกเอาออกเมื่อต้นคูนตั้งต้นดีแล้ว
นักโทษคนอื่นเมื่อย้ายต้นคูนลงเสร็จก็แยกย้ายกันไปนั่งพักสักครู่ด้วยความเหนื่อยอ่อน
ยังคงมีแค่มินซอกที่ยังยืนอยู่ใต้ต้นคูนที่สูงเลยตัวเองไปเกือบเมตร
มือเล็กยกลูบลำต้นสีน้ำตาลแผ่วเบา
นานแล้วที่ไม่ได้เห็นต้นไม้ชนิดนี้...
ต้นคูนมักไม่นิยมปลูกที่เกาหลีเพราะมันไม่ค่อยออกดอก
อากาศที่เย็นเกินไปไม่เหมาะกับการออกดอกของคูน
มินซอกเองก็ไม่เยเห็นว่าเวลาคูนออกดอกจนสะพรั่งมันเป็นยังไง
เคยแต่มองรูปถ่ายเท่านั้น
แต่มีบางคนเล่าให้ฟัง...ว่ามันช่างงดงาม...
รู้ตัวอีกทีตอนมีมือหนักๆมาจับที่บ่า
มินซอกสะดุ้ง เป็นลู่หานนั่นเอง ร่างโปร่งผละจากคนอื่นที่กำลังสนุกกับการโรยเมล็ดดอกไม้มาหาคนตัวเล็กที่พวกเรือนนอนกระเรียนบอกว่ายังยืนอยู่ใต้โคนคูน
ไม่ยอมกลับมารวมกลุ่มกับคนอื่น
เห็นมินซอกยืนนิ่ง
มือเล็กจับอยูที่ต้นไม้ต้นนี้...คงมีความหลังอะไรบางอย่าง
ลู่หานบีบบ่าของอีกคนแน่นๆ
“เล่าให้ฮยองฟังก็ได้นะ...เรื่องราวของนาย...ถ้ามันอึดอัดใจก็เล่ามันออกมา”เขาบอก
มินซอกก้มหน้า มือที่จับต้นคูนเอาไว้ชักมาประสานกัน
...ใช่...มินซอกอึดอัด
เรื่องของมินซอกเอง...มินซอกยังไม่อยากจะรับรู้มันเลย...คนตัวเล็กเลยเลือกจะเก็บมันเอาไว้
เหตุผลที่ติดยา เหตุผลที่ถูกจับ...เหตุผลที่ไม่มีใครรอจดหมายของมินซอก
เหตุผลทุกอย่าง...มินซอกไม่อยากจะจำมัน
น้ำตาไหลออกมา...เพราะลู่หานดึงคนตัวเล็กเข้าไปโอบไว้หลวมๆ
ลู่หานเหมือนกับคนๆนั้นจริงๆ...เวลาที่มินซอกเหนื่อยจากการเรียน
เขาคนนั้นก็จะคอยบีบบ่าแล้วบอกกับมินซอก...ว่าเหนื่อยก็พอ ไม่ต้องฝืน
แต่มินซอกไม่เคยฟังเลยสักครั้ง...เขาตั้งใจว่าจะเรียนให้เก่งๆ
จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดังๆในโซล
จะเรียนหมออย่างที่ตั้งความหวังเอาไว้...จะหาเงินให้มากเพื่อจะไม่ให้เขาคนนั้นต้องลำบาก
แล้วความฝันก็พังทลาย...ทุกอย่างมันผิดไปหมดตั้งแต่มินซอกเลือกทางเดินผิดๆ
การใช้ยาเสพติดช่วยให้มินซอกทนอ่านหนังสือได้ข้ามคืนข้ามวัน
แต่มินซอก...ก็ติดมันจนโงหัวไม่ขึ้น
จากที่เคยแอบซื้อมาเสพทีละน้อยๆ
มินซอกเริ่มคิดว่ามันไม่พอ เงินที่ได้ไว้ใช้ตอนไปเรียนถูกนำมาใช้ซื้อยานรกนั่นแทน
มินซอกเริ่มขาดเรียน...และสุดท้ายก็หมดสิทธิ์สอบ
เกรดที่เคยสูงเพราะความตั้งใจลดฮวบลงมาเหลือแค่2.3ในเทอมสุดท้าย
มินซอกเสียใจ...แต่ก็เลิกไม่ได้
เขาคนนั้นร้องไห้เหมือนคนบ้าตอนรู้ว่ามินซอกติดยา...และมินซอกเองก็ร้องไห้แทบขาดใจเหมือนกันเมื่อเห็นเขาคนนั้นต้องเสียน้ำตา...
มือเล็กขยำเสื้อของลู่หานแน่น
ปล่อยโฮออกมาดังลั่นอย่างไม่แคร์ที่ใครจะมาได้ยิน
กำแพงของมินซอกพังทลายกับสัมผัสบางเบาที่ลูบอยู่ที่แผ่นหลัง
ภาพความทรงจำทุกอย่างมันยิ่งฉายซ้ำเหมือนหลอกหลอน
ตอกย้ำ...ว่ามินซอกเป็นคนเลว
ย้ำเตือนว่าคนอย่างคิมมินซอกมันเลวขนาดไหน
และเตือนสติให้มินซอกจำ...ว่าโทษของการเสพยาเสพติดนั้นมันมันร้ายแรงขนาดไหน
ไม่ใช่แค่อนาคตที่วาดฝันไว้ถูกดับลง ไม่ใช่แค่เส้นทางชีวิตที่เปลี่ยนไป
ไม่ใช่แค่ความเสียใจของตนเอง
...แต่มีชีวิตของคนที่มินซอกรักมากที่สุดอีกด้วยที่มินซอกต้องสูญเสียไปกับการเสพยานรกบ้าๆนั่น...
พ่อ...
พ่อตายเพราะมินซอก...
ลู่หานลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้โฮ
ตัวสั่นสะท้าน เสียงของมินซอกเหมือนจะขาดใจ
นั่นทำให้นักโทษคนอื่นเริ่มเข้ามามุงกัน ลู่หานยกมือห้ามว่าไม่ต้องเข้ามา
...ให้คิมมินซอกได้ระบายมันออกมาให้หมด...
“ร้องออกมา...พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”บอกเบาๆและยกมือขึ้นกดหัวอีกคนให้ซุกเข้าที่บ่าชื้อแฉะเพราะหยดน้ำตา
...
TBC.
โอย
พิมพ์ไปจะร้องไห้ไป ทำไมน้องน่าสงสาร...
นี่ยังมาไม่หมด
5555 เรื่องของซอกยังไม่หมดค่ะ ขอไปอยู่ส่วนต้นของตอนหน้า (อ้าว) 5555555555
ดีใจนะคะที่มีคนชอบฟิคเรื่องนี้...ขอบคุณมากๆค่ะ
*อีโมยิ้ม*
ปล.
ถ้าใครอยากชมดอกไม้สวยๆ แล้วอยู่แถวเชียงใหม่ แนะนำมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ค่ะ
หน้าคณะเกษตรจะสวยมาก ตอนเราไปมีวิจัยปลูกเสี้ยนฝรั่งกับดาวกระจายฝรั่ง
และฮอลลี่ฮอค งามจริง *น้ำตาไหล*
#พี่ลู่คนคุก นะจ๊ะนะ
เม้นก็ดีนะ
เม้นเหอะ *บูชาด้วยพี่ลู่*
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น