มีคนเคยบอกคุณหรือเปล่าครับ...ว่าคุณน่ะ...
..
.
.
“น่ารักจัง”
คิมจงอินสะดุ้งโหยง
รีบดีดตัวออกห่างคนที่อยู่ดีๆก็มากระซิบข้างหูกันทันที
ปาร์คชานยอลเป็นมนุษย์ประหลาด มนุษย์ติ่ง ติ่งมากด้วย
ที่บอกว่าชอบจงอินตอนแรกคิดว่าแค่เรียกเรตติ้งรายการ ไปไปมามา พี่ชายตัวสูงโย่งหูกางเหมือนโยดาก็ไม่หยุดเล่นมุขตลกร้ายนี้
แถมยังเข้าหาแบบประชิดมากขึ้น ชอบมากระซิบข้างหูตอนเผลอแบบนี้
โอย...คิมจงอินเป็นมนุษย์ผู้ชายธรรมดานะครับผม
นี่ชอบผู้หญิงเว้ย สเป็คสาวนี่ต้องขาวๆ ตัวเล็กๆ แก้มป่องๆ
เหมือนพี่คยองซูนี่ใช่เลย หน้ากลมๆ ตาโตๆ โอย สวรรค์ของคิมจงอินเลยแหล่ะ
“ไคคลุงตกใจอะไรนักหนา”ปาร์คชานยอลบึนปากแล้วนั่งลงที่โซฟาซึ่งน้องเพิ่งจะเด้งตัวออกไป
กอดอกเชิดหน้าอย่างไม่เข้าใจ
นี่ปาร์คชานยอลน่ากลัวขนาดไคคลุงไม่กล้าเข้าใกล้เลยช่ะ...
...ก็ชอบอ่ะ...
ปาร์คชานยอลเป็นคนเปิดเผย
ชอบใครก็อยากแสดงออก อย่างรุ่นพี่ดาร่าคนสวย ชานยอลนี่ติ่งสุดๆ
แต่ก็เป็นแค่อดีตอันหวานชื่นไปแล้วล่ะ
ตอนนี้สายตาของปาร์คชานยอลมีแค่คิมจงอิน...มีแค่ไคคลุง
“พี่ก็เลิกมากระซิบข้างๆกันสักทีได้ไหมล่ะ?
นี่ขนลุก หุย ไปเล่นกับพี่แบคฮยอนนู่น รายนั้นชอบจะตาย”บุ้ยใบ้ไปทางคนตัวเล็กเมนว้อยซ์ของวง
ใช่ๆ แบคฮยอนน่ะชอบให้สัมผัสมากเลย ยิ่งกอด ยิ่งหอม ยิ่งกระซิบข้างๆหูยิ่งชอบ
ชานยอลก็ชอบเซอร์วิสแฟนคลับกับแบคฮยอนเหมือนกัน
แต่ว่าตอนนี่น่ะ...เราไม่ได้อยู่ต่อหน้ากล้องนี่
...ชานยอลแค่อยากจะทำแบบนั้นกับไคคลุง...
“พี่แค่อยากอยู่ใกล้ไคนี่”ชานยอลเถียง
น้องยิ่งขยับห่างเพราะชานยอลลุกขึ้นเดินเข้าไปหา
ชานยอลมองคนผิวเข้มเขยิบถอยแล้วอดไม่น้อยใจไม่ได้จริงๆ นี่ปาร์คชานยอลนะ
พี่คริสก็ชอบมาเล่นกับเขา แบคฮยอนก็ชอบกอดเขา เลย์ก็ชอบเขา
ทำไมไคไม่ชอบล่ะ...ทำไมไคปฏิเสธชานยอลตลอดล่ะ...
จงอินเขยิบไปไกลกว่าเดิม
แม้จะเห็นนัยน์ตาโตๆนั่นสลดลงก็ตามที แต่จงอินไม่สนใจ
ต่อให้มันไหวระริกคลอด้วยน้ำตาเขาก็ไม่สงสาร เขาเบื่อเต็มทนกับอาการของพี่ร่วมวง
เขาไม่ใช่เกย์...ไม่ชอบที่จะสัมผัสกับผู้ชายด้วยกัน
ถ้าเป็นหน้ากล้องก็ยังเข้าใจว่าเป็นงาน แต่ไม่ใช่กับเวลาส่วนตัวแบบนี้ ก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองมีเสน่ห์อะไรให้พี่ชายร่วมวงมาคลั่งไคล้แบบนี้
แต่จงอินก็ยืนยันคำเดิมว่า...เขาไม่ชอบใจ
“พี่รู้ไหมว่าพี่ประหลาด”จงอินถาม
ชานยอลได้แต่ยืนนิ่งกระดิกหูไปมาเหมือนโยดาหน้าโง่ เขาไม่ค่อยทันใครเท่าไหร่
หลายครั้งที่ชานยอลถูกหลอกเพราะความเด๋อด๋าของตัวเอง
“ป่าวนี่
พี่ปรกติดี”เขาบอก ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน นี่ก็เป็นชานยอลคนเดิม จงอินหัวเราะเบาๆ
ขยับเข้ามาจนใกล้พี่ชายตัวสูง นั่นทำเอาชานยอลเผยรอยยิ้มจนเห็นฟันสามสิบกว่าซี่
มือหนาหนักของน้องวางบนบ่าของพี่ชาย มองหน้าขาวผ่อง รอยยิ้มเหมือนคนปัญญาอ่อนที่ยิ้มให้ลมให้ฟ้าไปเสียหมด
ดวงตาสุกสกาวดวงโตๆ...
“ผู้ชายปรกติที่ไหนจะมาชอบผู้ชายด้วยกันเอง...อย่างพี่เขาเรียกวิปริต”
*-*-*-*-*-*-*-*
รถของเอ็กโซ่เคเงียบไปอย่างถนัดเพราะคนที่ชอบส่งเสียงนั่งเงียบเป็นก้อนหินไม่มีปาก
แม้แบคฮยอนจะเข้าไปแหย่
หรือเซฮุนดึงหูกางๆนั่นเล่นไปมา...ปาร์คชานยอลก็ไม่หือไม่อืออะไรเลย
ซูโฮค่อนข้างจะแปลกใจ
ปรกติชานยอลเป็นคนร่าเริง เจ้านั่นขี้เอะอะโวยวายเป็นที่หนึ่ง
ตาโตๆนั่นเบิกกว้างตลอดเวลาอย่างเด็กอยากรู้อยากเห็น
ใครกันทำให้ปาร์คชานยอลเงียบได้ขนาดนี้ ซูโฮจับมือน้องเอาไว้
บอกว่ามีอะไรจะคุยหรือเปล่าแต่ใบหน้าขาวๆก็ส่ายไปมา
ลีดเดอร์ตัวน้อยเลยจนปัญญาจะเค้น เอาว่าถ้าชานยอลจะเล่าให้ฟังคงมาเล่าเอง
อีกคนที่แปลกไปคือไอ้เด็กดำที่ย้ายตูดไปนั่งเงียบๆข้างคยองซูทั้งที่ปรกติจะนั่งคุยสัพเพเหระกับเด็กวัยเดียวกันอย่างเซฮุนมากกว่า
“จอดข้างหน้าได้ไหมครับ?”ชานยอลตะโกนบอกคนขับรถ
พี่เมเนหันมามองสายตาดุ เพราะถ้าลงกลางทาง แน่นอนว่าต้องเจอแฟนๆแน่ๆ
ช่วงนี้เก็บตัวสำหรับอัลบั้มใหม่ หัวก็เพิ่งไปตัดกันมายังเหี่ยนๆอยู่เลยด้วยซ้ำ
แต่ปาร์คชานยอลใช่ว่าจะสน พอรถจอดไอ้เด็กตัวโย่งก็เปิดประตูออกไปเลย ไม่สนใจเสียงด่าตามหลังของพี่เมเน
“ปล่อยน้องไปก่อนเหอะพี่...ให้ชานยอลได้อยู่กับตัวเองอาจจะดีขึ้น”ซูโฮเอ่ยรั้งคนที่จะไปตามเด็กในความปกครองมาขึ้นรถเหมือนเดิม
ดวงตาของลีดเดอร์มองแผ่นหลังของน้องชายปะปนกับคนเดินตามถนน
บางคนกรี้ดกร๊าดแล้วยกมือถือขึ้นถ่ายรูป แต่ชานยอลก็ยังคงเดินต่อไปไม่ได้หยุดทั้งที่ปรกติจะต้องเซอร์วิสแฟนคลับสุดฤทธิ์...
...ใครทำปาร์คชานยอลเป็นแบบนี้กันนะ...
*-*-*-*-*-*-*-*-*
ชานยอลมาถึงบริษัทช้ากว่าสมาชิกคนอื่นเกือบครึ่งชั่วโมง
เมื่อถึงห้องซ้อมก็เดินไปนั่งซึมกระทือเหมือนคนไร้จิตใจ ตอนซ้อมแขนขาที่ยาวโยกเยกขยับตามเพลงไปเหมือนเอาวิญญาณมาด้วย
พอซ้อมเสร็จก็กลับไปนั่งที่เดิม ซูโอเริ่มจะทนไม่ไหว
ครูมาเห็นจะต้องด่าเละเทะแน่ๆที่ชานยอลไม่ตั้งใจซ้อม
อยากจะรู้ว่าทำไมชานยอลเป็นแบบนี้
มองหน้าน้องเรียงรายตัวแล้วก็ไปสะดุดกับหน้าของคิมจงอิน...มันแปลกที่เจ้าชานยอลไม่มาเกาะแกะจงอินเลย
จะว่าเพราะอาการซึมกระทือไม่พูดไม่จานั่นก็อาจจะไม่ใช่ เพราะขนาดป่วยหายใจพะงาบๆทางปากชานยอลมันยังเอาตัวไปเฝือจงอินได้เลย
...เกิดอะไรกับพวกมัน...
“คิมจงอิน...ตามพี่มาด้วย”เรียกน้องชายที่กำลังซ้อมท่ากับเซฮุน
ไคเอานิ้วชี้ที่ตัวเอง ซูโฮจึงพยักหน้าว่ามึงนั่นล่ะ
คนผิวเข้มตบบ่าเพื่อนแล้วบอกให้ซ้อมคนเดียวไปก่อน เดี๋ยวกลับมา
เดินตามพี่ชายตัวกระจ้อยออกมานอกห้องซ้อม ใบหน้าของคิมจุนมยอนบูดบึ้ง
ปากที่ชอบบึนขึ้นนั้นบิดเบี้ยว ท่าทางดูเหมือนจะน่ากลัวแต่ก็เปล่า
...ลีดเดอร์เอ็กโซเคน่ากลัวตรงไหน...
“นายรู้ไหมว่าพี่เรียกนายมาทำไม?”ลีดเดอร์ตัวขาวถาม
กอดอกด้วยท่าทางที่คิดว่าจะสุขุม จงอินส่ายหน้า แอบขำกับท่าทางของพี่ชาย
ซูโฮยกเท้าเตะเข้าที่หน้าแข้งน้อง แอบเห็นหรอกว่ามันหัวเราะเขา
มือนิ่มๆของลูกผู้ดีมีอันจะกินตบเบาๆที่หัวน้องก่อนจะขยำผมของจงอิน โยกหัวทุยๆนั่นไปมาอย่างหมั่นไส้
จงอินแผดเสียงลั่น หนังหัวจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“โอ้ยพี่
ปล่อยๆๆๆๆ ไม่รู้หรอกว่าเรียกมาทำไม ก็บอกกันดีๆเซ่” รั้งข้อมือขาวๆเอาไว้
เหยหน้าเพราะเจ็บหนังหัวแบบชิบหาย
พี่จุนมยอนแม่งตัวแค่เนี้ยแต่เวลาเอาเรื่องนี่แสบสันต์ ไม่งั้นจะคุมลิงตั้ง9ชีวิตได้ยังไง
ไม่นับรวมพี่มินซอกกับลู่หานอ่ะนะ
“เหน่ะ! ฟังพี่ป่ะเนี่ย”จงอินร้องจ้ากเมื่อพี่ชายตัวกะเปี้ยกเตะเข้ามาที่หน้าแข้ง
มือของซูโฮโยกหัวดึงผมน้องอีกหลายๆทีก่อนจะเฉดมันทิ้งให้น้องร้องโอดโอย
...พี่จุนนี่โหดเหี้ยๆ...
“เรื่องชานยอล
แกใช่ไหมที่ทำน้องมันเป็นงั้น หา?? ไอ้เด็กดำ!”พี่ชายตัวเล็กตบป้าบมาที่หัวอีกหน
โอ้ย ถ้าไม่ติดว่าอายุมากกว่าคิมไคจะแดกหัวแม่งให้!! แล้วอะไร?
มาถามเรื่องปร์คชานยอลกับเขาเนี่ยนะ เหย
จะไปรู้ได้ไงว่าคนอย่างปาร์คชานยอลทำไมถึงเป็นสภาพงั้น
จงอินไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย
ถึงจะแปลกใจที่พี่ชายคนนั้นไม่มาวอแวกันก็ตามทีเหอะ
จงอินบอกกับตัวเองว่าแม่งดีแล้ว เขาไม่ชอบ แล้วก็เบื่อเต็มที
ห่างๆไปแบบนี้อ่ะดีที่สุดละ
“ผมเปล่านะพี่
ไม่ได้ทำไรเลยเหอะ น้องชายพี่เมนส์ไม่มาป่าว
อ๊ากกกกก”คำพูดกวนตีนเลยได้มือเล็กๆไปบิดหูเป็นของรางวัล จงอินคลำหูป้อยๆ
สัดส่วนร่างกายของเขาจะโดนพี่จุนมยอนทำร้ายหมดละว้อย
“ไม่เชื่อหรอก
นายต้องไปพูดอะไรให้หมอนั่นได้ยินแน่ๆ มันถึงซึมแบบนั้น เดี๋ยวนี้มันออกจะติดนาย
ไปไล่มันหรือเปล่า?”ลีดเดอร์กอดอกถาม ปาร์คชานยอลมันเป็นมนุษย์ขี้น้อยใจ
ไม่ได้หรอก อะไรไปขัดใจนิดหน่อยก็งอนตุ๊บป่อง แล้วนี่มันยิ่งกว่างอน
สงสัยจะกระทบกระเทือนหัวใจมันมาก จงอินมุ่นหัวคิ้ว...ก็ไม่ได้ไล่
“ก็...”
“...”
“ก็แค่บอกว่าให้เขาเลิกมายุ่งกับผมง่ะ”
“...”
“แล้วก็บอกว่าที่พี่เขาทำอ่ะ...มันแปลก...”
“...”
“มันวิปริต”
...
..
.
คิมจุนมยอนเบิกปากกว้าง...
โหไอ้ห่าราก
เป็นกูจะไม่ซึมกระทือแบบนั้นแต่จะไล่เตะมึงห้าย จิกหัวมึงเอาหน้ามึงจุ่มน้ำแพ๊บ!!! ไอ้สันขวานคิมจงอิน!!!
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
จำได้หรือเปล่า...ตอนเราเป็นเด็กฝึกน่ะ...
..
.
.
“ปังมาแล้วปังงงงงง”เสียงปาร์คชานยอลดังมาก่อนตัว
เสื้อยืดชุ่มเหงื่อจากการฝึกซ้อมกลายเป็นถุงฉบับจำเป็นไปเสียแล้ว
เพราะในห่อเสื้อที่ดึงให้กางออกจากตัวนั้นเต็มไปด้วยขนมปังไส้ถั่วแดงในห่อพลาสติกอย่างดี
ร้านนี้เขาว่าเด็ด ไม่ใช่ร้านประจำของเทรนนี่อย่างพวกเขาทั้ง12
เห็นว่าราคาแพงใช้ได้
แต่ที่ได้กินครั้งนี้น่ะ
เพราะปาร์คชานยอลมันเลี้ยง!!
“เอ้าจงอิน
ของนายสองห่อ”ปาร์คชานยอลส่งห่อขนมให้รุ่นน้องผิวสีแทนที่นั่งหัวยุ่ง
เห็นประกายตาวิบๆของน้องแล้วอดยิ้มไม่ได้ ก็เห็นว่าจงอินอยากกินร้านนี้มานานแล้ว
เจ้าตัวบ่นบ่อยครั้ง ชานยอลเห็นว่าเงินค่าขนมของตัวเองเหลือเลยอยากซื้อให้กิน
แต่จะให้กินคนเดียวก็กระไรใช่ไหมล่ะ??
.
..
...
คิมจุนมยอนกุมขมับ
ไอ้เด็กดำเอ้ย
ถ้าถามว่าคำว่าวิปริตของจงอินรุนแรงขั้นไหน
ซูโฮบอกเลยว่าเลเวล10 กับคนอื่นไม่เท่าไหร่
แต่กับปาร์คชานยอลน่ะนะ...คนที่คลั่งไคล้ยกให้คิมไคเป็นไอดอล
คอยเฝ้ามองด้วยแววตาไหวระริกตลอดเวลา
คนที่ปาร์คชานยอลแคร์และใส่ใจ...
ได้ฟังมันคงเจ็บไปถึงกระดูกดำ
.
..
...
ร่างของเทรนนี่เอสเอ็มเอ็นเตอร์เทนเมนต์ร่วงพับกองที่พื้นเหมือนเศษผ้าเน่าๆขยุกขยุย
โอเซฮุนร้องออกมาเสียงดังดีดดิ้นไปบนพื้นเพราะความเหนื่อย ทำเอาพยอนแบคฮยอนหมั่นไส้วิ่งไปกระโดดทับอย่างนึกสนุก
เมื่อเห็นว่าน้องเล็กโดนทับไอ้พวกพี่ชายไร้ความสงสารก็กรูกับไปทับต่อๆกันเป็นทาวเวอร์
พอดีกับพี่ที่ดูแลเปิดประตูห้องเอาน้ำมาส่งให้ตามคำขอและอ้อนวอนว่าช่วยไปซื้อน้ำดื่มให้ที
ชานยอลเห็นว่าทุกคนยังสนุกกับการแกล้งเซฮุนเลยอาสาไปรับถุงน้ำแทน
เปิดดูเห็นมีหลากหลายสีสัน มีชานมของโปรดเซฮุนด้วย
...แล้วก็มีชามะนาวที่จงอินชอบ...
ช่วงนี้จงอินชอบกินชามะนาว
ชานยอลเห็นมีขวดเดียว มองซ้ายแลขวาไม่มีใครสนใจ
มือเรียวจึงดึงมันออกจากถุงอย่างนิ่มๆ กั๊กเอาไว้ให้น้องผิวเข้ม
...
..
.
“ชานยอลมันแสดงออกมาตั้งนานแล้ว
แกไม่รู้หรือลืม?”ซูโฮถามน้อง คิมจงอินเงียบและฟังที่เขาเทศนาอยู่ตั้งนาน
มันเถียงมาหน่อยว่าพี่ชานยอลชอบมาวอแวไม่ไม่ชอบนะ ซูโฮได้แต่หัวเราะ
...เพิ่งมาไม่ชอบเอาตอนนี้หรือเปล่า??...
.
..
...
พลาดอีกแล้ว คิมจงอินชกตัวเองด้วยความหงุดหงิด
เขาลองเต้นตามที่พี่อึนฮยอก แรปเปอร์คนเก่งของซุปเปอร์จูเนียร์สละเวลามาสอน
แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้เค้าลางแบบที่พี่เขาเต้นเลยสักนิด พยายามจะนึกว่าพี่ตัวขาวนั้นสอนเอาไว้แบบไหนก่อนจะไปเตรียมตัวเรื่องคอนเสิร์ต
พอนึกได้ ก็เต้นไม่ได้
คิมจงอินแม่งกระจอก...
พรูลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
นอนราบกับห้องซ้อมที่มีแค่เขาเพียงคนเดียว ทว่าไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก
จงอินมองอย่างรวดเร็ว
...ปาร์คชานยอล
“อ้าวพี่ มาไมอ่ะ
ไม่ซ้อมร้องกับพวกพี่จงแดอ่อ?”เขาถาม พี่ชายหน้าแป้นยิ้มกว้าง หูกางๆนั้นกระดิกดุ๊กดิ๊ก
ปาร์คชานยอลถือวิสาสะนั่งลงข้างน้องแล้วตบบ่าปุๆ ความจริงคือแอบดูมานานแล้ว
เห็นน้องพยายามเต้นให้เหมือนพี่อุนฮยอก
แต่ก็นะ...แต่ละคนไลน์เต้นมันไม่เหมือนกันเสียหน่อย
ชานยอลยังยิ้มให้น้อง
พร้อมกับพูดคำๆหนึ่ง
“เต้นไม่เหมือนพี่เขาก็ไม่เป็นไรนี่
เต้นให้เป็นตัวนายก็พอ”
.
..
...
คิมจงอินคนโง่...
“แต่ก่อนนายไม่เห็นรังเกียจที่ชานยอลเข้าใกล้เลย”
คำพูดของพี่จุนมยอน
จงอินเอากลับมาคิด...ก็จริง คิมจงอินในตอนนั้นถือว่าชอบพี่ชานยอลด้วย
พี่ชายที่คอยเอาใจใส่เสมอ พี่ชานยอลมักรู้ว่าทุกคนต้องการอะไร โดยเฉพาะจงอิน...พี่ชานยอลรู้ทุกอย่าง
จงอินในสมัยก่อนเป็นคนคอยมองหาพี่ชานยอลเสียด้วยซ้ำ...
ทำไม...ไม่จำกันนะ
.
..
...
“พี่ชานยอลอ่ะ”เอ่ยถามเพื่อนตัวขาว
โอเซฮุนส่ายหน้า บอกไม่รู้เหมือนกัน จงอินยู่ปาก
หงุดหงิดใจที่หาพี่ชายคนโปรดไม่เจอ เขาอยากกินปุงออปังร้านเยื้องบริษัท
จะชวนพี่ชานยอลไปเป็นเพื่อน
ร่างหมีๆกับผิวสีแทนเดินปึงปังไปทุกห้องซ้อม
ไล่สายตามองหาปาร์คชานยอล แล้วก็ต้องระบายยิ้มเมื่อเห็นร่างสูงโปร่ง หูกางๆ
และใบหน้าเกลี้ยงเกลาของพี่ชาย
มือเรียวสวยนั้นจับอยู่ที่กีต้าร์ตัวโปรดในห้องซ้อมร้องเพลง เกลาที่สายทั้งหกเบาๆ
มืออีกข้างก็เปลี่ยนคอร์ดไปเรื่อยๆ
จงอินยิ้มกว้าง
ตะโกนเรียกชื่ออีกคนเสียงดัง ทำเอาชานยอลสะดุ้งโหยง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร
รอยยิ้มเหมือนคนบ้าก็ปรากฏ
“อยากกินขนมอ่ะดิ่”บอกออกมาก่อนจงอินจะชวนเสียอีก
...นี่แหล่ะพี่ชายที่จงอินชอบ
.
..
...
คิมจงอินเดินตามหาคนที่เคยนั่งอยู่มุมห้องซ้อม
แต่พอเข้าไปดูอีกครั้งก็ไม่อยู่แล้ว ถามใครก็ไม่รู้
เห็นบอกพี่ท่านเดินมึนไร้ชีวิตออกไปจากห้อง ก็ไม่มีใครอยากจะตามไปสักคน จงอินสบถ
นี่มันไม่ห่วงมนุษย์ปาร์คชานยอลเลยใช่ไหม???
เดินวุ่นเป็นหมีอยู่ในห้องซ้อมนานสองนาน
จนเซฮุนมันเอาตีนเขี่ยว่าให้หยุดสักที ปวดหัวจะแย่
เพื่อนร่างหมีเลยหันมาแยกเขี้ยวใส่
ยังไม่ได้จะสั่งสอนไอ้เพื่อนตัวขาวที่เอาตีนมาสะกิด
ประตูห้องซ้อมก็เปิดออกเสียก่อน
ร่างสูงโปร่งกับใบหูกางๆเดินเข้ามา
เสื้อยืดแบรนด์ดีที่ใส่ถูกดึงออกให้กว้างพอจะเป็นถุงฉบับจำเป็น
เสียงกร๊อบแกร๊บของถุงพลาสติดที่เสียดสีกันในห่อเสื้อนั้นเรียกความสนใจจากทุกคน
ปาร์คชานยอลแย้มยิ้มน้อยๆ
“มากินขนมปังกัน”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
จงอินมองขนมปังไส้ถั่วแดงยี่ห้อโปรดที่ไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่
ยิ่งหลังเดบิ้วต์มาก็ไม่ค่อยได้แตะมันอีกเลย
ราคามันเหมือนจะถูกอัพขึ้นเล็กน้อยจากแต่ก่อน
ขนมปังสองชิ้นอยู่ในมือของเขา
...และคนให้ก็นั่งอยู่ข้างๆ
จงอินมองปาร์คชานยอลที่ยิ้มให้เพดานห้องซ้อมเหมือนคนวิกลจริต
...ทำไมพี่ยิ้มได้แล้วล่ะ...
ทั้งที่ตอนแรกนั้นเหมือนคนไร้จิตใจขนาดนั้น...
“พี่...”ลองเรียกดู
ชานยอลครางรับหืมในลำคอเบาๆ จงอินแกะห่อขนมปังออกแล้วลองกัดดู
รสชาติยังไม่เปลี่ยน...
“ขอโทษนะ...”จู่ๆชานยอลก็พูดขึ้นมา
รอยยิ้มยังมีให้เพดานเหมือนเดิม จงอินถามว่าเรื่องอะไร ดวงตาสุกใสถึงเบนมามองหน้าน้อง
“ก็ที่ชอบวุ่นวายกับนาย...ลืมไปว่าไม่เหมือนตอนเป็นเด็กฝึกแล้ว”พูดด้วยน้ำสียงร่าเริงแต่จงอินก็จับได้ว่ามันดูขมขื่น....
ปาร์คชานยอลก็เหมือนขนมปังไส้ถั่วแดง...
ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไป
ราคาของมันจะขึ้นก็ตาม แต่รสชาติก็ไม่เปลี่ยน เหมือนเวลาที่เปลี่ยนไป
จากเด็กเทรนนี่กลายเป็นไอดอลชื่อดัง...แต่ปาร์คชานยอลก็ยังดูแลเขาไม่เปลี่ยน...
ถึงจะมาวุ่นวายวอแว
แต่ทุกครั้งก็ทำเพื่อจงอินทั้งนั้น
ช่วยหาน้ำให้ดื่มบ้าง
ช่วยดูเรื่องไมค์ก่อนขึ้นเวลทีบ้าง...
คงเป้นไคเองที่ลืมมันไป...ว่าพี่ชานยอลคือพี่ชายที่เขาชอบมากแค่ไหน...
“ไม่ต้องหรอก”เสียงทุ้มพูดแผ่วเบา
กัดขนมปังไส้ถั่วแดงอีกคำ ชานยอลเลิ่กคิ้ว หูกางๆนั้นยิ่งกางออกเพราะความฉงนใจ
“นายว่าไงนะ”เหมือนได้ยินไม่ชัด
จงอินหมุนตัวไปอีกด้านไม่มองหน้าพี่ชาย ทำไมต้องให้พูดซ้ำสองด้วย
“ผมมาคิดดูที่พี่ทำก็ไม่ได้แปลกอะไร
ไม่ได้วิปริตตรงไหน...ก็คล้ายๆกับตอนเป็นเด็กฝึกนี่นะ...”
“...”
“ก็ไม่ต้องเลิกทำหรอก...”
จงอินคงไม่รู้ว่าตอนนี้ปาร์คชานยอลยิ้มกว้างขนาดไหน
สมาชิกในห้องเองก็กัดขนมปังกันค้างอย่างลุ้นสุดตัว
ลีดเดอร์ตัวเล็กมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ เห็นประกายวิบวับและน้ำตาที่คลอหน่วยของปาร์คชานยอลแล้วอยากจะดีดหน้าผากโยดาแรงๆ
นี่แหล่ะ...ชานยอลคนโง่ที่รู้จักแต่ไคคนเดียว...
“ไคคลุงน่ารักที่สุดเลย”
♥
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น