คนคุก2.1

บางครั้ง มิตรภาพก็อยู่ใกล้เราเสมอ

บทที่2.1…

ห้องน้ำรวมที่มีเพียงอ่างซีเมนต์ขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ขันพลาสติกลอยคว้างอยู่กลางอ่าง ดูเหมือนได้ย้อนวัยสมัยเข้าค่ายลูกเสืออะไรเทือกนั้น ลู่หานถอดเสื้อออกทันที กางเกงถูกกระชากไปพาดไว้ที่ราวไม้ และเพราะชั้นในยังไม่มีเปลี่ยนเลยต้องถอดออกด้วยเพื่อจะนำกลับมาใช้อีกหน ทุกคนรีบจัดการกับร่างกายที่แสนจะสกปรกโสโครก ก็แน่ล่ะ ตั้งแต่ถูกจับก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยสักครั้ง กลิ่นตัวเหม็นเปรี้ยวยิ่งกว่าน้ำส้มสายชู

ดีหน่อยที่มีสบู่ก้อนเล็กๆหลงเหลืออยู่ตามขอบอ่าง มือเรียวคว้าเอาสบู่ราคาถูกมาขยี้น้ำจนเกิดฟอง ใช้สระผมแทนแชมพูส่วนหนึ่ง ลูบไล้ไปตามร่างกายอีกส่วนหนึ่ง ทุกคนดูเร่งรีบ เพราะคำพูดทิ้งท้ายของผู้คุม ไม่มีใครอยากโดนรุมตีน แม้แต่ไอ้ใหญ่คับห้องขังในศาลก็ตามที

แต่ลู่หานก็ยังเห็นบางคนกระมิดกระเมี้ยนเป็นสาวน้อยอยู่ กว่าจะถอดเสื้อ ถอดกางเกง หลบมุมอยู่ไกลชาวบ้านชาวช่อง ใบหน้ากลมๆที่ซีดเซียวดันขึ้นสีขึ้นมาได้

อายอะไรวะ...ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น

“มองฉิบหาย”เสียงกวนตีนของจงอินดังขึ้น มันทำหน้าทะเล้น บุ้ยใบ้หน้าไปทางมินซอกที่ยกขันขึ้นราดตัวช้าๆ

“พ่องดิสัตว์”ชูนิ้วกลางแม่งไป ไอ้ห่านี่ไม่เลิกคิดว่าเขาจะเอาเด็กนี่ทำเมีย ก็บอกแล้วว่าผู้ชายด้วยกัน ถึงที่นี่ไม่มีพริตตี้ฮอนด้าให้สอยมานอนกอด ลู่หานก็คงไม่คิดจะเอาผู้ชายมาเป็นเมียหรอก อะไรอะไรก็เหมือนกัน จะทำกันยังไงวะ แค่เห็นก็หมดอารมณ์แล้วมั้ง

“ซึนนะไอ้เหี้ย พนันเหอะสักวันมึงจะได้ไอ้เด็กติ๋มนั่นเป็นเมีย”แม่งยังไม่หยุดกวนตีน ลู่หานโยนขันพลาสติกใส่เพื่อนแต่จงอินก็หลบวูบได้ทันท่วงที

“พล่ามไปเหอะสัด ระวังไปช้าโดนตีน กูไปก่อนล่ะ”ไม่วายจะส่งนิ้วกลางไปอีกรอบ เดินไปหยิบชั้นในกับชุดใหม่มาใส่ ได้ยินเสียงจงอินตะโกนบอกว่าของมันก็มี ใหญ่กว่าเยอะด้วย

...ก็ไม่เห็นแม่งจะใหญ่ตรงไหน ไซส์มาตรฐานฉิบหาย

ส่วนชุดเก่าลู่หานโยนเข้าถังขยะหน้าห้องน้ำไป คงไม่มีโอกาสได้ใช้อีกนาน

สรุปแล้วคนที่ออกมาช้าที่สุดดันไม่ใช่มินซอก กลายเป็นคนที่ชื่อยองฮา เห็นว่ามันเสือกลื่นหน้าห้องน้ำตอนวิ่งออกมา เด็กมินซอกเลยแซงหน้าแม่งมาได้เฉย

โง่ฉิบหาย

นึกว่าจะได้เห็นสะกรัมตีน แต่ผู้คุมใจดีปล่อยไปบอกว่าเป็นหนแรก ใบหน้าซีดเผือดของยองฮาเลยมีสีขึ้นมาหน่อย

ผู้คุมบอกรายละเอียดเกี่ยวกับที่นอน เด็กใหม่นอนพื้น ส่วนเตียงพวกรุ่นพี่มันจะยึดกันไปหมด เว้นเสียแต่ว่าใครประจบสอพลอหน่อยไปเจ๊าะแจ๊ะพวกรุ่นพี่มากๆแล้วมันพอใจก็อาจมีสิทธิ์ได้ขึ้นไปนอนบนเตียง ลู่หานบึนปาก ให้ไปประจบชาวบ้านแค่เพื่อจะนอนบนเตียงเนี่ยนะ

ไร้ศักดิ์ศรีฉิบหาย...

แต่ลู่หานคงลืมไปว่าศักดิ์ศรีของพวกเรามันหมดไปตั้งแต่เลือกเดินทางในอาชีพทุจริตแล้ว สำหรับคนเลวๆแบบพวกเขา คำว่าศักดิ์ศรี...มันไม่จำเป็นหรอก

“เวลาอาหารเที่ยงคือสิบเอ็ดโมงครึ่ง เวลาอาหารเย็นคือห้าโมงตรง เข้านอนสองทุ่มเป๊ะ ใครฝ่าฝืนก็กฎเดิม โดนตีน พวกมึงเข้าใจไหม?”ผู้คุมถามเสียงเรียบ ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียง ชีวิตในคุกนี่ยิ่งกว่าเด็กอนามัยอีกนะ สองทุ่มนอนหลับ ไม่คิดจะมีการฉายละครหลังข่าวให้ดูมั่งหรือไง?

“ถ้ามึงเข้าใจแล้วก็แยกย้ายไป แล้วมารวมกับพวกคนอื่นตอนมื้อเที่ยง อย่าสาย อย่าช้า ไปได้แล้ว!”ลู่หานโค้งขอบคุณผู้คุมเล็กน้อย จงอินล็อคคอเขาให้เดินไปนั่งม้าหินอ่อนแถวนั้น ตอนนี้ก็รอเพียงเวลาอาหารเท่านั้นสินะ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง...

สบายไปป่ะวะ? นี่เหรอที่เรียกว่าคุก...

“เฮ้ย...”เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง จงอินกับลู่หานหันไปมอง ผู้ชายร่างสูงในชุดนักโทษเหมือนกัน ในมือถือห่อขนมบางอย่างเอาไว้ รอยยิ้มดูใจดีขัดกับหน้าตาที่ค่อนไปทางโหดและดุถูกส่งมาให้จงอินกับลู่หาน

“เด็กใหม่เหรอ? กูชื่อซึงฮยอน”แนะนำตัวโดยไม่ได้ขอ แล้วยังถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามจงอินและลู่หาน ใบหน้าของคนที่บอกว่าชื่อซึงฮยอนยังเปื้อนไปด้วยยิ้ม แล้วมือหนาก็เลื่อนเอาถุงขนมที่ถืออยู่มาตรงหน้า

“คุ้กกี้...กูทำเอง”จงอินหันมองหน้าลู่หานอย่างงงๆ ไม่คิดจะรับถุงคุกกี้ที่ซึงฮยอนตั้งใจส่งให้มา

“กูไม่ได้ใส่ยาใส่สลอด แดกได้ แดกสิ”เลื่อนถุงเข้ามาใกล้กว่าเดิม รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าที่จัดว่าโหดดุแต่ก็หล่อเหลา จงอินยื่นมือไปรับถุงคุกกี้นั้นมา แม้ยังงงและไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมายื่นขนมให้ตนเองก็ตามที เมื่อเห้นว่าจงอินรับถุงขนมไปแล้วซึงฮยอนก็ยิ่งยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

ทั้งที่ตอนแรกว่าหน้าดุๆแท้ๆ แต่พอได้ยิ้มแล้ว...ผู้ชายร่างสูงคนนี้ก็ดูเป็นมิตรนี่นา

“ขอบใจ”จงอินเอ่ยขอบคุณ หัวทุยๆของซึงฮยอนเลยส่ายไปมา บอกว่าไม่เป็นไร

“กูดีใจที่มีเพื่อนใหม่...”

เพื่อน...งั้นเหรอ??

อืม...เพื่อนก็เพื่อน...

ซึงฮยอนนั่งคุยกับจงอินและลู่หานอยู่จนถึงเวลาอาหารเที่ยง หมอนั่นเล่าว่าคุ้กกี้ที่เอามาให้กินเป็นฝีมือตัวเอง ในคุกไม่ใช่ว่านักโทษเข้ามาจะนั่งนอนสบายๆไปวันๆ ที่นี่มีตารางงานให้นักโทษแต่ละนายได้ทำ หมุนเวียนไปเรื่อยๆ ทั้งงานฝีมือ งานช่าง หรืองานคหกรรมพวกนี้

เพื่อเป็นความรู้ประดับตัวเวลาออกจากคุกไป จะได้ไม่ต้องทำงานทุจริตอีกครั้ง

ข้าวสวยกับผัดกิมจิเละๆถูกตักใส่ในถาดหลุม ลู่หานมองอาหารมื้อแรกในคุกแล้วยิ้มขำ ไอ้ที่เคยคิดเอาไว้ว่าอาหารคุกมันคงเป็นอาหารเดน เศษข้าวเละๆกับน้ำแกงใสๆนั่นมันผิดถนัด

จงอินกับลู่หานเดินหาโต๊ะว่างนั่ง แล้วก็เห็นซึงฮยอนโบกมือหยอยๆอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ข้าวในถาดหลุมของซึงฮยอนพร่องลงไปแล้ว เมื่อหาที่นั่งให้ตัวเองได้ ลู่หานก็จัดการกับอาหารตรงหน้าทันที ข้าวที่กินเมื่อเช้าดูท่าจะย่อยจนหมดไปแล้ว เสียงของซึงฮยอนยังชวนคุยอยู่อย่างต่อเนื่อง

ถ้ามองแค่หน้าของเพื่อนใหม่คนนี้คงบอกได้เลยว่าซึงฮยอนเป็นคนไม่น่าจะเข้าหาเวลาอยู่ในคุก เหมือนนักโทษคดีฆ่าคนตายอะไรเทือกนั้นมากกว่าแค่เสพยา แต่ลองได้พูดคุยแล้ว ซึงฮยอนเป็นคนนิสัยดี ออกจะเกินๆไปด้วยซ้ำ รอยยิ้มของร่างสูงมีประดับใบหน้าเสมอ

“อ..เอ่อ...ขอผมนั่งด้วยได้ไหม?”ลู่หานเงยหน้าจากถาดหลุมมองเด็กหน้ากลมที่ยืนถือถาดหลุมอยู่ ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเป็นชเวซึงฮยอนที่กุลีกุจอเขยิบให้คนตัวเล็กมานั่งร่วมโต๊ะแถมถามไถ่ชื่อแซ่แทบจะทันที

“กูชื่อซึงฮยอน ชเวซึงฮยอน”แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มกว้างๆเหมือนเดิม

“ฉันชื่อมินซอก...คิมมินซอก”

เมื่อเสร็จช่วงเวลามื้อกลางวัน ผู้คุมบอกให้ลู่หานกับพวกกลุ่มเด็กใหม่ไปโรงเรือนเพาะเห็ด ทำงานจนถึงเวลาอาหารเย็น เห็นไอ้ซึงฮยอนทำท่าเสียดมเสียดายอยากให้ไปอยู่โรงคหกรรมด้วยกัน

ลู่หานไม่เคยเห็นวิธีการเพาะเห็ดมาก่อน อดจะสงสัยไม่ได้ว่าก้อนแท่งๆนี้สามารถให้เห็ดเจริญเติบโตได้จริงๆหรือ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันทำได้จริงๆ เมื่อเดินเข้าไปในโรงเรือน มีเห็ดหลายขนิดถูกปลูกเลี้ยงอยู่ในนั้น นักโทษรุ่นพี่ที่ดูแลส่วนโรงเรือนเพาะเห็ดใช้ให้พวกเราเก็บเห็ดนางฟ้าที่แก่ได้ที่แล้วใส่ตะกร้า ดอกที่ได้ที่จะบานเต็มใบและยังไม่โรย ใช้มีดตัดโคนออกมาได้เลย แล้วรออีกไม่กี่วัน เห็ดรุ่นถัดมาก็จะงอกขึ้นเป็นต้นเล็กๆ

“มินซอก...ช่วยที”ลู่หานเรียกคนตัวเล็กที่ยืนใกล้ๆให้รับตะกร้าใส่เห็ดไปถือเอาไว้ มินซอกรีบกุลีกุจอเข้ามาช่วย ถ้าสังเกตดูเด็กนี่ไม่เข้าใกล้ไอ้ใหญ่อีกเลย คงกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบวันเมื่อเช้าขึ้นอีก

“นี่...”

“ครับ?”เอียงคอถามอย่างสงสัย เมื่อลู่หานเรียกอีกคน เห็ดนางฟ้าต้นอวบถูกตัดและวางลงในตะกร้า มือเรียวของมินซอกจัดวางมันให้เข้าที่เป็นระเบียบ

“ไม่อยากเข้าใกล้ไอ้ห่ารากนั่นอีกสินะ”ลู่หานถาม มือยังไล้ไปตามดอกเห็ดแต่ละดอก เลือกดูดอกที่ได้ที่จริงๆ มินซอกขมวดคิ้วเล็กน้อย คงไม่เข้าใจว่าไอ้ห่ารากที่ว่าคือใคร แต่แล้วคนตัวเล็กก็เหมือนจะนึกได้ ใบหน้าน่ารักเจื่อนลงไปเล็กน้อย พึมพำเสียงเบาแต่ลู่หานก็ได้ยิน

“เขาทำผมเจ็บ”

อืม...ก็คงเจ็บจริงล่ะ ทั้งผลัก ทั้งจิกหัว ปิดท้ายด้วยการเตะไม่เบาเลย ที่เห็นตอนอาบน้ำยังเป็นปื้นม่วงๆอยู่ที่เนื้อขาวๆอยู่เลยด้วยซ้ำ

“ก็ถ้าไม่อยากเข้าใกล้มันก็มาอยู่กับพวกฉันก็ได้”เสียงทุ้มพูดลอยๆ เอาจริงๆก็สงสารมินซอกอยู่ใช่เล่น ตั้งแต่โดนไอ้ใหญ่หาเรื่องในห้องขังศาลแล้ว แถมยังอ่อนแอปวกเปียกแบบนี้อีกด้วย ถึงลู่หานจะไม่ใช่คนที่สามารถจะปกป้องใครได้ แต่ให้มินซอกมีพวกพ้องแม้จะไม่กี่คน ก็ดีกว่าอยู่คนเดียว เด็กใหม่อ่อนแอตัวคนเดียว ไม่แคล้วคงได้ตายคาตีนรุ่นพี่ได้ง่ายๆ

“จริงเหรอครับ?”เสียงเล็กถามด้วยความไม่มั่นใจ แต่ก็ได้เป็นการพยักหน้าตอบกลับมา เพียงเท่านั้น รอยยิ้มเล็กๆก็จุดขึ้นที่ริมฝีปากบางซีด ลู่หานหันมองคนตัวเล็กที่ยิ้มออกมา

...คิมมินซอกดูแล้วไม่เหมือนเด็กติดยาที่เขาเคยเจอ

เด็กที่มาเป็นลูกค้าของลู่หานส่วนมากเป็นเด็กมัธยมปลาย นิสัยออกแนวห่ามเถื่อน อีกทั้งยังก้าวร้าว บางคนขโมยเงินพ่อแม่มาซื้อยา บางคนก็เป็นโจรลักขโมยเอาของไปขายแล้วนำเงินมาละลายกับยา

แต่ดูเด็กตรงหน้าของลู่หาน อ่อนแอ ไร้ทางสู้ ไม่มีทีท่าก้าวร้าวอีกทั้งยังดูหวาดกลัวเสียอีก ไอ้ความแตกต่างนี่ทำให้ลู่หานนึกสงสัยอยู่ในใจ

เพราะอะไรมินซอกถึงติดยาได้นะ...

เหตุผลที่เด็กวัยรุ่นติดยาส่วนใหญ่มักเกิดจากการอยากรู้อยากลอง และเสพตามเพื่อน ซึ่งลู่หานมองแล้ว...เด็กอย่างมินซอกไม่น่าจะติดยาเพราะสาเหตุพวกนั้นเลยจริงๆ...

TBC.

แมลงจี่...