คนคุก1.1

น้ำใจคือสิงที่จะเป็น

บทที่1.1…

พลั่ก!

ร่างของลู่หานถูกผลักเข้าห้องขังไปรวมกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ไอ้หมอนั่นทำเพียงปรายตามองแล้วกลับไปสนใจหนังสือพิมพ์ในมืออีกครั้ง

“พรุ่งนี้ขึ้นศาลเลย เตรียมขาเพรียวๆของมึงไว้ใส่ตรวนด้วยนะไอ้ลูกหมา”ไอ้เหี้ยผู้กองคริสเห่าหน้าลูกกรอง พ่นควันบุหรี่ผลุยๆก่อนจะเดินออกไป

เท่ตายห่าล่ะไอ้ฉิบหาย

ไอ้ผู้กองนี่เป็นคนที่ตามจับลู่หานมาตลอด แม่งคงสะใจมากที่จับเขาได้สำเร็จ

ลู่หานถอนหายใจ เดินไปทิ้งตัวนั่งอีกฝั่งตรงข้ามสมาชิกเดิมของห้องขังนี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้แม่รู้เรื่องนี้หรือยัง...ก็คงไม่พลาดหรอก ผู้กองเหี้ยคริสคงให้คนไปบอกแล้วล่ะ

ไม่ได้หวังหรอกให้แม่มาประกันตัว ยื่นหลังซ้งหลักทรัพย์อะไร...

...แค่กลัวว่าเมื่อแม่รู้ว่าเขาทำอะไร...แม่จะเสียใจ

แม่ไม่เคยรู้หรอกว่าเงินที่หาได้มันมาจากงานอะไร ลู่หานโกหกตลอดว่าทำงานเสริฟอาหารจีน

ก็ไม่อยากจะให้แม่เป็นกังวลนี่หว่า ถ้าแม่รู้ก็คงไม่ได้ทำหรอก ไอ้งานขายยาเนี่ย มีแม่คนไหนวะอยากให้ลูกตัวเองทำอาชีพทุจริต

...แล้วมันมีทางเลือกหรือไง...

เงินเดือนค่าจ้างพนักงานทำวามสะอาดของแม่มันไม่พอยาไส้คนในครอบครัวหรอก ไหนจะไอ้อี้ชิงที่ต้องเรียนหนังสืออีก

งานง่ายๆเงินดีๆมันก็มีไม่กี่งานใช่ไหมล่ะ?

“ขายหรือเสพวะ”เสียงถามดังมาจากอีกฝั่ง เพื่อนร่วมห้องขังลดหนังสือพิมพ์ลง ใบหน้าเรียบของชายหนุ่มมองมาที่ลู่หาน

“ขาย”

“อ่อ กูก็ขาย”บอกแค่นั้นก็ยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ลู่หานไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมห้องอีกครั้ง ล้มตัวลงนอนกับพื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ ที่คิ้วยังเจ็บแปลบๆแต่ไม่ได้ทำแผล ความเหนื่อยล้าจากการวิ่งหนีตำรวจบวกกับพิษของบาดแผลทำให้เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆ

ทิ้งทุกอย่างให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้เถอะนะ...

รุ่งเช้าลู่หานถูกพาตัวออกจากห้องขังตั้งแต่ตะวันยังไม่จ้า ออกมาพร้อมกับสมาชิกร่วมห้องที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ขึ้นรถตำรวจคันเดิมที่พาเขามาที่นี่หลังจากจับตัวได้แล้ว

กุญแจมือที่เคยเห็นคนร้ายใส่กันในหนังไม่คิดว่ามันจะหนักเอาการขนาดนี้...

ไอ้เหี้ยผู้กองคริสหันมาบอกว่าถูกลานประหารของเขาแล้ว

ศาล...

ถูกลากลงจากรถไปยัดเอาไว้ในห้องขังอีกครั้ง คราวนี้ห้องใหญ่กว่าเดิม ดูสะดวกสบายแต่ก็ไม่ได้น่าอยู่ข้างในนักหรอก ลู่หานถูกขังในลูกกรองชั้นใน มีชั้นนอกอีกชั้นไว้ให้ตำรวจผู้คุมเดิมไปมา ญาติที่มารอการตัดสินสามารถยืนมองได้จากนอกลูกกรองชั้นนอก

เพื่อนร่วมห้องจากมีแค่คนเดียวก็เพิ่มมาเป็นหลายคน นับดูก็ราวๆสิบได้มั้ง แต่ละคนมีพันธนาการเป็นกุญแจมือส่องประกายล้อแดดวาววับ

ผู้ต้องหาคดียาเสพติดทั้งนั้น...

เพราะยังเช้าอยู่ อีกนานกว่าที่ศาลจะเปิดทำการ ท้องของลู่หานร้องตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็ต้องกัดฟันทนเอา

ตำรวจมันไม่ได้ใจดีขนาดซื้อข้าวเลี้ยงผู้ต้องหานี่หว่า

ถ้าไม่มีญาติซื้อมาให้ก็ต้องอดไป หรือทำตัวนอบน้อมขอร้องหน่อยก็อาจได้กินเศษอาหารกล่องจากตำรวจพวกนั้น...เหมือนไอ้เด็กคนนั้นที่กำลังตะกรุมตะกรามโกยเศษอาหารเหลือเข้าปาก

ใบหน้ากลมแต่แก้มซีดตอบ เบ้าตาลึกโบ๋ ดูก็รู้ว่าเป็นเด็กติดยา อายุก็คงน้อยกว่าลู่หานไม่กี่ปี อาจจะหนึ่งหรือสองเท่านั้น

“มึง...มากินข้าวกับกูไหม?”เพื่อนร่วมห้องเมื่อคืนถาม มันเพิ่งเดินไปรับถุงกล่องข้าวจากตำรวจผู้คุม เห็นเป็นเด็กหนุ่มเกาะลูกกรงชั้นนอกอยู่ เด็กคนนั้นอายุรายๆสิบหก ตัวขาว สูงร่างผอมสูง

“นั่นน้องกู”

น้อง? ลู่หานไม่เห็นว่าจะมีเค้าโครงความเป็นพี่น้องจากสองคนนี้เลยสักนิด คนตรงหน้าเขาผิวสีคร้านแดด รูปร่างใหญ่โตเป็นหมีควาย ใบหน้าคมสัน แต่เด็กคนนั้นบอบบาง ตัวก็ขาวจั๊วะเหมือนไม่เคยเจอแดด

ถึงกระนั้นลู่หานก็ไม่ได้คิดจะถาม รับกล่องข้าวมาจากอีกคนก่อนจะเปิดฝาออก

ไม่มีช้อน...

แม้แต่ช้อนพลาสติกก็ตามที

“มันกลัวเอามาใช้เป็นอาวุธน่ะ ความคิดควายๆ มือก็ใส่กุญแจ ช้อนก็เป็นพลาสติก คิดมาได้”เจ้าของกล่องข้าวเอ่ยบอก ลู่หานคงทำหน้าแปลกใจออกไป ชายหนุ่มหักเอามุมกล่องออกมาใช้ตักข้าวแทนช้อน ลู่หานจึงทำตามมั่ง

มีเพียงเสียงโฟมเสียดสีกันเวลาตักข้าวเข้าปากเท่านั้น ลู่หานหิวเกินกว่าจะสนทนาอะไรกับอีกคน จนเมื่อข้าวพร่องไปเรื่อยๆและหมดในที่สุด

“ขอบใจนะ...”เอ่ยคำขอบคุณ รวบกล่องข้าวที่กินหมดแล้วใส่ถุงเดิมไปกองไว้ตรงประตูลูกกรงเหมือนคนอื่น

“กูชื่อจงอิน”เจ้าของกล่องข้าวผู้มีน้ำใจแบ่งปันบอกชื่อตัวเองออกมาก่อนจะเดินไปทิ้งตัวที่มุมหนึ่งของลูกกรง สายตาองไปยังเด็กตัวขาวที่ยังเกาะลูกกรงอยู่ด้านนอก

ลู่หานเดินไปนั่งข้างๆมัน พิงหัวกับซี่เหล็กหนาเย็นชืด

.

.

“กูชื่อลู่หาน”

“คนจีนเหรอวะ”จงอินถามเมื่อชื่อของลู่หานมันไม่น่าจะใช่ชื่อคนเกาหลี

“เออ”มีแค่คำตอบสั้นๆจากลู่หาน มีผู้ต้องหาหลายรายเริ่มถูกเรียกตัวไป “ขึ้นศาล” ถึงกระนั้น ตอนนี้ลู่หานก็ยังไม่เห็นว่าแม่จะมา

“คิมมินซอก ออกมา”เสียงตำรวจผู้คุมเรียกชื่อผู้ต้องหารายต่อไป เด็กหน้ากลมที่เห็นขอเศษอาหารจากตำรวจกินนั่นลุกขึ้น ร่างกายดูผ่ายผอมตามสไตล์เด็กติดยาทั่วไป ลู่หานมองจนเด็กนั่นเดินออกจากห้องขังแล้วหายเข้าประตูที่เชื่อมกับห้องอะไรสักอย่างที่คาดว่างจะเป็นศาล

“สนใจสิมึง ถ้าอยู่แดนเดียวกันจับทำเมียเลยไหมล่ะ?”คนที่นั่งข้างกันพูดขึ้นมา ลู่หานขมวดคิ้ว ริมฝีปากเบะออก

“นั่นผู้ชาย”ถึงใบหน้าเครื่องเคราจะดูน่ารัก ตัวเล็กๆเหมือนเด็กผู้หญิง แต่ยังไงนั่นก็คือผู้ชาย เขาเองก็ผู้ชายไม่ใช่เกย์เสียหน่อย จงอินไหวไหล่

“ก็ไม่รู้สิวะ เวลาอยู่ในคุกน่ะ ถ้ามึงเสี้ยนอยากเอาใครจะหาพริตตี้ฮอนด้าตามโชว์รูมได้ไหมล่ะ ทางเลือกไม่ช่วยตัวเองก็เอาผู้ชายด้วยกัน”

“...”

“เตรียมใจไว้บ้างก็ดี อาจเป็นมึงที่ถูกเอาก็ได้”

...ตีนเหอะ

ลู่หานยกนิ้วกลางใส่หน้าคนที่เรียกว่า”เพื่อน”คงได้ในยามนี้ จงอินหัวเราะเบาๆ ไม่นานนักตำรวจผู้คุมคนเดิมก็เดินเข้ามาเรียกชื่อคนที่นั่งข้างลู่หานไป ก่อนจะเดินเข้าประตูไป จงอินหันมายิ้มบางเบาให้กับคนตัวขาวที่ยังเกาะลูกกรงชั้นนอกอยู่

ลู่หานคงตาไม่ฝาดที่เห็นเด็กนั่นร้องไห้

พี่น้องที่ไม่น่าจะใช่พี่น้องกันคู่นี้คงพูกพันกันน่าดู

อดจะนึกถึงน้องชายไม่ได้...

อี้ชิงเป็นเด็กน่ารัก เด็กนั่นค่อนข้างติดแม่ ชอบเรียกร้องเอาความอบอุ่นจากแม่...แต่ก็ดี

เพราะต่อไปที่เขาไม่สามารถดูแลแม่ได้จะได้มีอี้ชิงคอยดูแลแม่แทน...

ลู่หานมองไปยังกลุ่มคนที่ยืนเกาะลูกกรงชั้นนอกอยู่ มันเริ่มบางตาตามผู้ต้องหาที่ถูกเรียกตัวไป...แต่แม่ก็ยังไม่มา

หากลู่หานเดินก้าวเข้าประตูนั่นไปแล้ว จะมีโอกาสได้เจอแม่อีกไหมก็ไม่รู้ เขาจะถูกส่งตัวไปขังไว้ที่ไหน คุกอะไรไม่อาจรู้ได้เลย

แค่อยากเห็นหน้าแม่...กับอี้ชิง

ครั้งสุดท้ายก็ยังดี แล้วจากนี้จะไม่มาเยี่ยมมาดูลูกเลวๆคนนี้อีกก็จะไม่ว่าเลย...

ตำรวจผู้คุมเดินกลับมาอีกแล้ว ก้มมองรายชื่อในแผ่นกระดาษที่อยู่ในมือก่อนจะเอ่ยเรียกผู้ต้องหาคนต่อไป...

“ลู่หาน ออกมา”

TBC.

                                                                                                               แมลงจี่...