เรามาก้าวเดินไปพร้อมกันไหม?
เรือนนอนสิงห์…
ลู่หานพลิกหน้ากระดาษในมือไปมา
ลายมือของคนรักเขียนอยู่เต็มไปหมด มีไฮไลท์เกือบทุกสี
และที่ทำให้ปวดหัวคือภาษาอังกฤษค่อนเล่ม
มองดูนาฬิกา
มินซอกเข้าห้องสอบไปกว่าสามชั่วโมงแล้ว และคงจะใกล้หมดเวลาทำข้อสอบแล้วเช่นกัน ลู่หานกระดิกเท้ามองดูนักศึกษาแพทย์สาวในชุดรัดติ้วแล้วต้องผิวปากหวือ
นี่แหล่ะสเป็ค ตัวเล็กนมโต อย่างกับพริตตี้ฮอนด้า
“มองตามอย่างนี้เดินไปขอบี้เลยดีกว่าไอ้สัด”เสียงกวนส้นเท้าจากเพื่อนที่นั่งเลียไอศกรีมโคนอยู่ข้างๆกันทำเอาลู่หานหมดอารมณ์จะเหล่สาว
ไอ้จงอินก็มาเฝ้ามินซอกสอบด้วย
บอกว่าถ้าสอบเสร็จจะพาลูกชายของพ่อหมีไปเลี้ยงปิ้งย่างเป็นการฉลอง
“แล้วมึงล่ะ
จะแดกอะไรนักหนาปิ้งย่างเนี่ย ฉลองเหมือนน้องมันรู้ผลสอบเลย
ถ้าน้องมันสอบไม่ติดขึ้นมาล่ะ”ลู่หานหันไปถามเพื่อนกลับ
จงอินหัวเราะบอกว่าเลี้ยงไว้แต่เนิ่นๆเพราะรู้ว่ายังไงมินซอกก็ต้องสอบหมอได้แน่นอน
“น้องมันเก่งจะตาย”สีหน้าคนที่ดูแลมาจนจะกลายร่างเป็นพ่อของมินซอกอิ่มเอิบ
ลู่หานยักไหล่ ก็คิดเหมือนกันว่ายังไงมินซอกก็ต้องสอบได้ น้องทุ่มเทขนาดนั้น
ยังไงก็ต้องตามความฝันของตัวเองจนสำเร็จแน่นอน
ก็เหลือแต่เขาสองคนกับการสอบตำรวจแล้วล่ะ
ดูจงอินค่อนข้างมั่นใจกับการสอบครั้งนี้
มันสะสมประสบการณ์การเป็นสายมาหลายปีก็รู้กฏหมายอยู่พอตัว
แต่ลู่หานก็ไม่ได้กังวลอะไร เพราะที่สอบตำรวจก็เพราะตามไอ้จงอินไป
ในคราวแรกก็ไม่ได้มีความคิดนี้อยู่ในหัวอยู่แล้ว
ถ้าสอบไม่ได้ก็คงเป็นสายให้ตำรวจไปอีกสักพัก
แล้วค่อยๆหางานไป
ถึงจะยากเพราะประวัติการติดคุกมันตราหน้าว่าเป็นคนเลวของสังคมมาก่อน
แต่ก็ต้องมีที่ที่ไม่รังเกียจกันบ้าง
“กูว่าจะเข้าไปเยี่ยมพวกไอ้มินโฮบ้าง
มึงว่าไงวะ จะไปด้วยกันไหม? ล่าสุดที่มินซอกไปเยี่ยมก็นานแล้ว
ป่านนี้ขุดดินแลกของจนมือแตกหมดแล้วมั้ง”จงอินพูดถึงเพื่อนเรือนนอนสิงห์ที่เคยใช้ชีวิตร่วมกันอย่างน้อยๆก็หลายเดือน
ตั้งแต่ออกจากคุกมาเขาก็ไม่เคยได้ไปเยี่ยมเยียนพวกมันสักครั้ง มีแต่มินซอกที่ไป
เลยอยากจะไปเยี่ยมหา ฝากเงินกับของให้พวกมันเสียหน่อย
“ก็ดี
กูว่าจะไปตีเยี่ยมไอ้เชี่ยแดฮยอนสักหน่อย
ไม่ได้ยินเสียงแม่งบ่นเหมือนลูกหมามานานมากแล้ว”พูดถึงแดฮยอนแล้วก็ขำพรืดออกมาทั้งคู่
จงอินสำทับว่าไอ้ห่านี่ขี้บ่นจริงๆ แถมยังติดมินซอกยิ่งกว่าอะไร
“เวลาแม่งงอนนะยังกะตุ๊ด
กูเคยยุให้ไอ้ชินอูเสียบแม่งสักทีด้วยซ้ำ”จงอินว่าขำ
ลู่หานเบิกตากว้างกับคำพูดของเพื่อน
“มึงพูดจริง?”หมายถึงเรื่องที่ยุให้ไอ้ชินอูทำอย่างว่า
จงอินบอกจริง แต่ไอ้ชินอูส่ายหน้าแล้วถีบตูดมันกลับมา ตามด้วยด่าอีกยกใหญ่
จำได้แม่นว่ามันบอกว่าจงอินใช้หัวแม่ตีนคิดหรือไง ถ้าจะให้เอาไอ้แดฮยอน
ชักว่าวจนน้ำแห้งยังจะรู้สึกฟีลกู๊ดกว่าเยอะ
ค น คุ ก
ทันทีที่มินซอกเดินออกจากห้องสอบมา
สองเพื่อนซี้ก็ลุกขึ้นไปรับน้องแทบจะทันที ลู่หานถามว่าอีกคนทำข้อสอบได้ไหม
มินวอกส่ายหน้าบอกว่าก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ข้อสอบออกมาไม่ตรงกับที่อ่านเยอะพอควร
ใช้กระบวนการวิเคราะห์ก็เยอะ
“ผมจะอ้วกออกมาเป็นภาษาอังกฤษแล้ว”คนตัวเล็กว่า
หน้าซีดหน้าเซียวจนลู่หานอดไม่ได้ที่จะดีดหน้าผากกว้างไปสักที
“ทำเต็มที่ก็พอแล้ว”ว่าพลางยิ้มกว้างๆจนตีนกาขึ้นระยับ
เพื่อนรักก็ไม่วายแซวเสริมจนลู่หานต้องไล่ถีบให้หุบปาก
มินซอกมองพี่ทั้งสองคนทะเลาะกันก็ค่อยระบายยิ้มและเผยเสียงหัวเราะออกมา
มองประตูห้องที่เดินออกมาเมื่อครู่แล้วทิ้งข้อสอบทุกอย่างไว้ในนั้น
อย่างที่ลู่หานฮยองบอก...ทำเต็มที่ก็พอแล้ว
เซฮุนตามมาสมทบที่ร้านปิ้งย่างหลังเลิกเรียน
พอมาถึงก็ร้องจะสั่งโซจูในทันที บอกว่ากินเนื้อย่างก็ต้องกินคู่โซจูสิถึงจะอร่อย
พอจงอินบอกห้ามก็หน้าบูดหน้าบึ้ง
บ่นปากบู้ว่าทีตัวเองกับลู่หานยังกินเบียร์กันได้เลย
“แล้วถ้าเมาล่ะ
ผู้กองไม่เล่นเค้าตายเหรอ ปล่อยให้ตัวเมาอ่ะ”จงอินยังคงไม่ตามใจไอ้ตัวดื้อ
แม้ว่าอีกคนจะเบะปากแล้วเบะปากอีกก็ตามที เสียงแง้วๆบอกว่าพี่ชายไม่โมโหหรอก
ลูกผู้ชายมันก็มีบ้างเรื่องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
“ถ้างั้นโทรบอกผู้กองก่อนเลยว่าตัวจะค้างที่สำนักงานกับเค้า
ผู้กองจะได้ไม่ต้องห่วง”ทนกับความเอาแต่ใจของอีกคนไม่ไหว ในสุดท้ายจงอินก็ต้องยอม
เซฮุนชูมือร้องลั่นด้วยความดีใจ เรียกบริกรมาสั่งโซจูไปสามขวด
จงอินได้ยินถึงกับต้องร้องห้ามแต่คนที่ดื้อก็ไม่สนใจอยู่ดี
พ่อหมีเลยได้แต่เอามือตบหน้าผากด้วยความจำใจ
“แล้วมินซอกกินได้ไหม?”จะเมาคนเดียวไม่พอ
คนตัวขาวยังมีการหันมาถามคนแก้มกลมที่คีบเนื้อย่างใส่ปากอีกด้วย มินซอกเบิกตากว้าง
ไม่เคยลองพวกของมึนเมามาก่อน จะบอกปฏิเสธแต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่แย่งตอบ
“กินไม่ได้
แล้วไม่ต้องมาชวนเลย”ลู่หานโบกมือไล่
มองหน้าเพื่อนรักสื่อความหมายให้เก็บคนของตัวเองไปเสียเดี๋ยวนี้
ก่อนจะพามินซอกเสียเด็ก
จะว่าเด็กก็ไม่ใช่
มินซอกก็โตพอที่จะริลองอะไรด้วยตัวเองแล้ว แต่ถึงกระนั้นลู่หานก็ไม่อยากให้มินซอกต้องมาริลองของพรรค์นี้เสียเท่าไหร่
น้องเป็นเด็กหัวอ่อน ใครชักจูงไปทางไหนก็ง่ายดาย
เพราะฉะนั้นให้น้องไม่เคยและไม่คิดจะลองเป็นการดีที่สุด
เพราะไม่รู้เลยว่าเวลาที่ลู่หานไม่อยู่ด้วย กลุ่มเพื่อนที่มินซอกต้องมี
หรือคนรอบกายที่เข้ามาในชีวิตของมินซอกจะชักชวนคนตัวเล็กไปในทางไหน
กันไว้ดีกว่าแก้เสมอ...
“ไม่กินน่ะดีแล้ว
แล้วใครชวนก็ไม่ต้องไปกินเข้าใจไหมคนดี”ลู่หานกำชับอีกคน มินซอกก็พยักหน้าเข้าใจ
ยังไงก็ไม่ได้อยากจะลองของพวกนี้อยู่แล้ว
เลือกได้...อย่าเอาตัวเข้าไปใกล้สิ่งมอมเมาทุกประเภทคงดีที่สุด
เข็ดแล้วกับประสบการณ์ที่ผ่านมา
เกือบจะพลาดเป็นครั้งที่สองเมื่อคืนวาน และมันจะไม่เกิดขึ้นอีก
มินซอกสัญญากับตัวเอง
ค น คุ ก
สุดท้ายก็เมาหัวราน้ำ...
จงอินประคองเซฮุนที่อ่อนเปลี่ยไปทั้งตัวออกจากร้านปิ้งย่าง
คนตัวขาวยิ้มเผล่แต่ตาปิดสนิท เหมือนคนบ้าแต่จงอินยืนยันได้ว่าคนรักของตัวเองแค่เมาเท่านั้นล่ะ
ร่างโปร่บางเอนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ะพาให้จงอินเวียนหัวสมอง
“กูไปก่อนนะมึง
เจอกันวันสอบตำรวจเลยแล้วกัน”มันโบกมือลาแล้วยัดเซฮุนเข้ารถแท็กซี่
ลู่หานยืนส่งเพื่อนจนท้ายรถลับตาก็หันมาคว้ามือมินซอกให้เดินกลับบ้านเสียที นั่งอยู่ร้านปิ้งย่างตั้งแต่เย็นจนดึก
ร่วมค่อนสี่ชั่วโมง หัวเหอเหนียวเหนอะไปหมด แถมยังใช้พลังในการสอบไปเยอะ
ตามินซอกเลยปรือจนจะปิดรอมร่อแล้ว
“พรุ่งนี้ไปเยี่ยมพี่ๆที่เรือนจำใช่ไหมฮะ”คนที่เดินตามแรงจูงของลู่หานเอ่ยถามเสียงยาน
คงเพราะง่วงและล้ามากจริงๆ แถมยังท้องตึงแน่นด้วยปิ้งย่าง
มินซอกปรือตาถามยืนยันที่อีกคนคุยตอนกินกันเมื่อครู่ว่าพรุ่งนี้จะไปเยี่ยมเยียนพวกมินโฮ
ชินอูและคนอื่นๆ
“อื้ม
ให้มินซอกนอนให้พอก่อนแล้วเราค่อยไปตอนสักเกือบเที่ยงก็ได้”ลู่หานบอก
เห็นสภาพคนรักแล้วคงนอนหลับยาวตื่นอีกทีสายๆนู่นล่ะ มินซอกครางงืมในลำคอ
เดินตุบตับตามคนที่จับจูงไป
มีบางครั้งที่ลู่หานผินหน้ามามองข้างกายแล้วต้องยิ้มกว้างเมื่อเห้นว่าคนรักนั้นหลับตาสนิทไปแล้ว
“มาขี่หลังพี่มา”ทนเห้นน้องเดินไปหลับไปไม่ไหว
คนเป็นพี่กลัวจะเดินสะดุดฝุ่นล้มไปกอง ลู่หานย่อตัวลงให้อีกคนขี่หลัง คนที่ง่วงตาปิดก็ทำตามอย่างว่าง่ายโถมกายลงบนหลังคนรักเต็มแรง
ได้ยินเสียงดัง อุ่ก! จากลู่หาน แต่แล้วอีกคนก็ประคองร่างของตัวเองและน้องขึ้นมายืนจนได้
“หนักไหมฮะ?”ถามเสียงยานจนเกือบฟังไม่เป็นคำพูด
ลู่หานหัวเราะบอกว่าหนักสิ หนักมากเลยด้วย เห็นตัวเล็กแบบนี้ไม่รู้ไปเอาเนื้อมาจากไหนเยอะแยะ
“แต่ไหวน่า
แฟนพี่ทั้งคน ไม่ใช่กระสอบปุ๋ยที่ไหนสักหน่อย”ว่าขำๆ
มินซอนอยากตีอีกคนที่มาเปรียบเทียบตัวเองกับกระสอบปุ๋ย
แต่ง่วงเกินจะยกมือมาทำร้ายลู่หานไหว คนตัวเล็กซบหน้าลงกับบ่าของลู่หาน
ปล่อยให้ร่างโยกไหวตามจังหวะที่อีกคนก้าวเดิน
แขนทั้งสองข้างยกรัดบ่าของอีกคนเอาไว้แน่นกันจะตกลงมา
ริมฝีปากเล่มๆขยับพูดกับบ่าของลู่หานเบาๆ
“ฝันดีฮะ”เสียงนั้นงึมงำจับใจความไม่ได้เต็มแก่
ลู่หานยกยิ้มเอ็นดูคนรัก โยกตัวกระชับจับอีกคนให้แน่นกว่าเดิม
หันหน้าไปพูดกับใบหน้าที่ซบอยู่ที่บ่าตัวเอง
“ให้นอนแค่ตอนกลับบ้านนะ
ถึงบ้านต้องตื่นมาอาบน้ำก่อนนะมินซอก”
ค น คุ ก
ต้นคูนแผ่กิ่งก้านจนกลายเป็นไม้ร่มเงาขนาดค่อนข้างใหญ่สำหรับนักโทษทุกคน
หลายคนชอบไปนั่งนอนเล่นใต้ต้นคูนเพราะนอกจากจะร่มเย็นแล้ว
สีเขียวๆของใบนั้นก็ช่วยให้สบายตา
พื้นที่ที่เคยมีไม้ดอกต่างๆประดับอยู่ตอนนี้ถูกทดแทนด้วยเถาแตงโมเลื้อยพันเต็มไปหมด
ผู้คุมบอกว่าช่วงนี้ไม่มีงบจะใช้จ่ายในส่วนเมล็ดพันธุ์ดอกไม้
ค้นห้องเก็บของที่หอพักพบเมล็ดแตงโมพันธุ์ดีแต่ค้างปีหมดอายุมานานแล้ว
เลยลองเอามาปลูกดู แรกเริ่มกลัวว่าจะไม่ขึ้นแต่แตงโมพันธุ์นี้คงอึดมาก
แม้เมล็ดจะหมดอายุก็ยังงอกเป็นต้นแถมยังเลื้อยคลุมผืนดินจนมิด
ดอกแตงสีเหลืองบานล่อภมรให้มาลงตอมชิมน้ำหวานและช่วยผสมเกสรให้
แต่ถึงจะมีแมลงช่วยผสมเกสรยังไง
ทั้งการที่เก็บเมล็ดไว้นานและจำนวนดอกตัวเมียที่มีมากจนน่าตกใจก็ไม่อาจจะทำให้ทุกดอกผสมติดลูกได้ทั้งหมด
คงต้องอาศัยแรงคนเข้าช่วย
“ไม่ต้องผสมทุกดอกนะพวกมึง
อันไหนใกล้กันก็เด็ดทิ้งบ้าง เดี๋ยวมันแย่งอาหารกันลูกจะไม่โต”ชินอูเอ่ยบอกเพื่อน
วันนี้ลงกองเกษตรกรรม มาช่วยกันผสมเกสรแตงโมให้ติดลูกดี
พวกเรือนนอนสิงห์โห่ร้องกันใหญ่ตอนเห็นดอกตัวเมียที่พวกเรือนนอนหงส์ผสมกันไว้คราวก่อนติดลูกเป็นกระปุ้มที่ก้านดอก
ไอ้พวกขี้เห่อเอาถุงพลาสติกมาคลุมกลัวแมลงจะมากินเดือดร้อนมินโฮต้องไปแกะออกเพราะกลัวลูกมันคายน้ำออกมาขังจนเน่า
“เสียดายว่ะ
ถ้าติดหมด ลูกโตหมด คงมีแตงกินกันทั้งเรือนจำ”แดฮยอนบ่นอย่างเสียดาย จำใจเด็ดดอกแตงตัวเมียทิ้งไปบางส่วน
“หรือมึงจะปล่อยไว้ก่อน
เอาลูกอ่อนเอามาแกงกินก็อร่อยนะ”ไอ้ดงกอนเสนอความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง
ทุกคนก็เห็นด้วยว่าปล่อยไว้ก่อนก็ดี หรือจะแบ่งเป็นโซนแตงอ่อน
แตงแก่ก็ดีจะได้มีแตงกินเยอะๆ เอาไปแกงใส่เห็ดกับฟักทองก็อร่อยดี
“เฮ้ย ชินอู
ดงกอน แดฮยอน
มีญาติมาเยี่ยม”เสียงผู้คุมดังท่ดังขึ้นทำให้คนที่ง่วนกับการผสมเกสรดอกแตงตีหน้างง
โดยเฉพาะแดฮยอนที่ถามผู้คุมซ้ำว่าแน่ใจเหรอว่าเป็นตัวเองก็ได้คำตอบยืนยันว่าใช่
“ไอ้ตัวเล็กที่ออกไปพร้อมลู่หานกับจงอินน่ะ
มาเยี่ยมพวกมึง รีบไปสิ”เมื่อเห็นว่าพวกมันยังคงงงไม่หาย
ผู้คุมก็บอกถึงคนที่มาเยี่ยมให้มันได้ยิน
คราวนี้เองที่ไอ้แดฮยอนเบิกตากว้างยิ้มเผล่เต็มหน้าทิ้งดอกแตงวิ่งพรวดออกจากแปลงไปเลย
“เหี้ยนี่มันจะโอเวอร์ไปละ”มินโฮปาเสียมที่ใช้พรวนดินให้แตงโมทิ้ง
ด่าตามหลังเพื่อนไปว่าไอ้สัด!เสียงดังลั่น เห็นมันหันกลับมาชูนิ้วกลางให้แต่ใบหน้าก็ยังไม่คลายยิ้ม
คงดีใจมากที่มินซอกมาเยี่ยม
“เอ้า
ไอ้ดงกอน ไอ้ชินอู พวกมึงก็มาด้วย
ไอ้ลู่หานกับจงอินมันก็มาขอเยี่ยมพวกมึง”เรียกอีกสองคนที่มีรายชื่อถูกเยี่ยม
ดงกอนกับชินอูผละจากงานแล้วเดินตามผู้คุมไปล้างมือล้างไม้ เห็นไอ้แดฮยอนยืนกระดิกเท้ารออยู่แล้ว
มันยิ้มจนปากจะฉีก อดหมั่นไส้หน้าบานๆของมันไม่ได้จนต้องตบกะโหลกไปที
แต่พอโดนตีมันก็ดันส่งเสียงโวยวายให้น่าหนวกหูเพิ่มอีก
ดงกอน ชินอู
และแดฮยอนเดินเรียงแถวเข้าไปในห้องเยี่ยมนักโทษ
ไม่บ่อยครั้งที่พวกเขาทั้งสามจะได้มาที่นี่ ส่วนมากถ้าไม่มีเงิน ญาติพวกเขาก็จะไม่มาเยี่ยมสักเท่าไหร่
บางคนก็ไม่มีโอกาสถูกเยี่ยมเสียด้วยซ้ำ
อย่างเด็กใหม่ที่นอนอยู่ที่นอนเดิมของมินซอกน่ะ ได้ข่าวว่าพ่อแม่ตัดหางปล่อยวัด
ดีที่มันร่างกายกำยำแข็งแรง ทนมือทนตีนแล้วยังทำงานเก่ง
เลยไม่ต้องง้อเงินจากใครมาฝากให้ ใช้สองมือสองเท้าทำงานแลกของเอาเอง
ญาติที่มาตีเยี่ยมมีมากจนตาลาย
มองไล่แต่ละคนไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็พบสามคนที่คุ้นเคยกันนั่งอยู่ปลายสุดของแถวญาติ
แดฮยอนครางฮือในลำคอ ฉีกรอยยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
ดงกอนเลือกนั่งตรงข้ามกับจงอิน
ชินอูเห็นไอ้แดฮยอนรี่เข้าหามินซอกก็ยอมทิ้งตัวนั่งตรงข้ามกับลู่หานก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาทักทายอีกคน
“ว่าไงมึง
ไม่เคยกลับมาเยี่ยมพวกกูเลยนะ”ชินอูพูดกับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันและมีเพียงแผ่นกระจกกั้น
ลู่หานหัวเราะน้อยๆบอกขอโทษแต่ไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่
“งานหนักเหรอมึง”เอ่ยถามลู่หาน
อีกคนหัวเราะเมื่อเจอคำถามนี้ บอกไม่หนักแต่หายากฉิบหาย
เหมือนโลกภายนอกไม่ต้อนรับคนแบบพวกเขา ดีที่มินซอกมีคนเอ็นดู
ตอนนี้ก็กำลังจะเป็นว่าที่นักศึกษาแพทย์ ผลสอบออกอีกเดือนหนึ่งแต่ก็คงสอบติดแน่ๆ
“จริงเหรอ
ทำตามความฝันตัวเองได้เสียที
น้องมันเก่งว่ะ”ชื่นชมคนตัวเล็กแล้วเคาะกระจกเรียกให้มินซอกสนใจ มือกว้างกระชากบังคับเอาโทรศัพท์จากไอ้แดฮยอนมาพูดชมคนตัวเล็กด้วยตัวเองแล้วชูนิ้วโป้งให้ด้วย
“ยังไม่รู้ผลเลยฮะ”เกาแก้มพร้อมยิ้มแหยๆ
ตีลู่หานไปทีเพราะอีกคนก็พูดให้พี่ๆเข้าใจผิด
ถ้ามินซอกสอบไม่ติดนี่หน้าแตกหมอไม่รับเย็บกันเลยทีเดียว
ชินอูยิ้มบางๆให้คนที่เคยเป็นที่เอ็นดูของเหล่าเพื่อนพ้องเรือนนอนสิงห์ทั้งหมด
มินซอกดูเปลี่ยนไปมากทั้งรูปร่างหน้าตา อากัปกิริยา
ดูน่ารักขึ้นคงเพราะพวงแก้มยุ้ยที่มีมากขึ้นเยอะและผมที่ยาวมาระต้นคอขับให้ใบหน้ากระจ่างใส
นี่ถ้าไอ้พวกพี่สปอยล์เรือนนอนสิงห์เห็นมินซอกแบบนี้คงคลั่งกันแน่ๆ
ดูยังไงก็น่ารักน่าเอ็นดู นึกอิจฉาไอ้คนที่นั่งข้างกับน้อง
มันได้หัวใจของเจ้าตัวเล็กไปครองถือว่าโชคดีจริงๆ
“หมดเวลาแล้ว
ไวจังวะ”เสียงไอ้แดฮยอนโอดครวญเมื่อสัญญาณไฟเวลาเยี่ยมดับลงเป็นเชิงบอกว่าหมดเวลาในการเยี่ยมแล้ว
นักโทษบางคนวางโทรศัพท์อ้อยอิ่งเหมือนไอ้แดฮยอนเปี้ยบ แต่ปากไม่ได้บึ้งแบะอย่างเด็กเอาแต่ใจแบบนั้น
ทำท่าอย่างกับตุ๊ดจนดงกอนขี้เกียจจะด่าเลยคว้าหูโทรศัพท์ที่ไม่ได้ยินอีกแล้วแม้คนด้านนอกจะพูดอะไรลงวาง
โบกมือลาจงอิน ลู่หานและมินซอกเป็นครั้งสุดท้ายของการเยี่ยมในครั้งนี้แล้วลากไอ้แดฮยอนตัวดีออกจากห้องเยี่ยม
ตุ๊ดแดฮยอนเบะปากเดินปึงปังไปจับเสียมที่วางแถวแปลงแตงโมพรวนดินแรงๆ
ขัดใจที่เวลาเยี่ยมมีน้อยแค่นี้ ยังคุยกับมินซอกไม่เต็มอิ่มเลย
“แค่น้องมาเยี่ยมก็ดีแล้วไอ้สัด
บ่นอยู่ได้”มินโฮเขวี้ยงดินใส่แม่งอย่างรำคาญ ไอ้ดงกอนบอกปล่อยมันไปก่อน ชายหนุ่มเรียกเพื่อนมานั่งล้อมวงแทน
เล่าให้ฟังว่ามินซอกสอบหมอแล้ว คิดว่าคงสอบติดเสียด้วย เสียงฮือฮาเลยดังลั่น
แต่ละคนถามกันวุ่นว่าอดีตน้องชายเรือนนอนสิงห์กำลังจะเป็นหมอจริงๆใช่ไหม
“เออ
แถมยังเป็นว่าที่หมอที่น่ารักฉิบหายด้วย แก้มงี้ยุ้ยเลย”ไอ้ชินอูเสริม พอบอกว่าน้องน่ารักขึ้นไอ้พวกคนหลงเด็กเป็นโชตะค่อนก็ผิวปากกันเกรียว
ทำหน้าเคลิ้มละเมอไปไกล
“เบาๆหน่อยสัด
หน้าแม่งโรคจิตกันฉิบหาย”มินโฮว่า
แต่ตัวเองก็ประดับรอยยิ้มกว้างอยู่บนใบหน้าเมื่อคิดถึงแก้มยุ้ยๆของคิมมินซอกเช่นกัน
คงจะเหมือนซาลาเปาลูกนิ่มๆขาวๆ...
กัดแล้วคงมีไส้ลาวาไหลออกมาด้วยหรือเปล่า??
มินโฮหัวเราะกับความคิดของตัวเอง
โบกมือไล่ไอ้พวกโชตะค่อนให้ไปทำการทำงานได้แล้ว อย่ามัวแต่คิดถึงน้อง เอาแต่ทำหน้าโรคจิตอยู่แบบนี้ดอกแตงคงเหี่ยวแดดก่อนพอดี
มองที่ไอ้ห่าแดฮยอนตัวดีมันยังเอาเสียมพรวนดินแรงๆอยู่อย่างนั้น
มินโฮเขวี้ยงดินใส่มันบอกเลิกดราม่าแล้วรีบผสมเกสรดอกแตงได้แล้ว
จะได้รีบไปแดกข้าวกลางวัน
“สัด! ปามาอยู่นั่นแหละไอ้เหี้ย!”คนโดนเขวี้ยงดินใส่หลายรอบแล้วโวยวายเสียงลั่น
มันคว้าดินที่พรวนเองกับมือสาดใส่เพื่อนอย่างบ้าคลั่ง
ไม่พอใจลุกขึ้นเอาตีนยันลำตัวไอ้มินโฮจนไปนอนหงาย
คนที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่หัวเราะลั่นกับภาพตรงหน้า
รู้ดีว่ามันตีกันแค่หอมปากหอมคอเดี๋ยวก็เลิก
ยังไม่ทันจะหยุดคิดมินโฮก็เด้งตัวขึ้นมาล็อคคอไอ้แดฮยอนได้แล้ว
ร่างที่สูงใหญ่กว่ากดเพื่อนร่วมเรือนนอนให้หยุดป่ายขาถีบมา ถึงจะเจ็บเพราะมันจงใจเน้นน้ำหนักเท้ามาเต็มที่แต่ก็สนุกดีที่แกล้งมันได้สำเร็จ
...เสียงหัวเราะไม่ได้เงียบหายแม้มินโฮจะถีบตูดไอ้แดฮยอนให้กลับไปพรวนดินแตงโมเหมือนเดิมแล้วก็ตาม
“ไอ้แจฮวาน
มึงยิ้มทำไมวะ รู้จักมินซอกด้วยหรือไง”นักโทษชายคนหนึ่งอดจะกระแซะถามไอ้เด็กใหม่ไม่ได้
พวกเก่าๆเขาคุยเรื่องมินซอกกัน มันมาไม่ทันมันกลับยิ้มไปด้วย หัวเราะไปกับเขา
อันแจฮวานส่ายหัวบอกว่าไม่รู้จักหรอกว่ามินซอกคือใคร แต่ดูท่าจะเป็นขวัญใจของทุกคน
“ท่าทางจะน่ารักมากจริงๆ
เคยได้ยินพี่มินโฮพูดถึงอยู่บ่อยๆด้วย”เวลาอบคุ้กกี้ทีไรก็จะมีชื่อคิมมินซอกให้ได้ยินเสมอ
แต่ละคนบ่นคิดถึงฝีมือของคนน่ารักคนนั้น เห็นว่าขนมของมินซอกนั้นอร่อยทุกอย่าง
ได้กินแล้วต้องติดใจ
...ถ้าได้อยู่ใกล้ๆกับมินซอก
ไม่มีใครที่จะไม่เอ็นดูเด็กคนนั้นเลยจริงๆ
ค น คุ ก
ลู่หานเอาแขนพาดบ่าของน้อง
มือช่วยจับหมวกแก๊ปที่เพิ่งสวมลงบนหัวทุยให้เข้าที่เข้าทาง
แดดร้อนกลัวน้องจะหน้ามืดเมาแดดไปเสียก่อนจะได้กินไอติมที่ไอ้จงอินบอกจะเลี้ยง
“แล้วเมื่อคืนเป็นไง
ลากไอ้ตัวแสบนั่นกลับไปทุลักทุเลดีไหม?”ลู่หามถามถึงเซฮุนที่กลับไปนอนสำนักงานกับจงอินเมื่อคืน
ได้ยินคำถามแล้วเพื่อนหมีถึงกับถอนหายใจ บอกสภาพยิ่งกว่าออกรบกับเกาหลีเหนือ
ไอ้ตัวขาวเมาแอ๋ไม่ได้สติ กว่าจะลากเข้าบ้าน กว่าจะให้อาบน้ำ
ดีที่ไม่ต้องไปช่วยอีกคนอาบด้วย
ยืนระแวงว่าจะหัวทิ่มพื้นห้องน้ำอยู่ข้างนอกตั้งเกือบชั่วโมงกว่าจะอาบเสร็จ
“ไอ้ดื้อเมามีดีอยู่อย่างเดียว”ลู่หานถามว่าคืออะไรก็ได้ริยยิ้มกวนๆจากเพื่อนมาแทนคำตอบ
จงอินหัวเราะดังหึ นึกถึงเมื่อคืนหลังจากที่เซฮุนเดินเซออมาจากห้องน้ำ
สายน้ำเย็นๆช่วยให้สมองของคนเมาสว่างขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังแพ้ฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่ดี
เนื้อเนียนๆกับตัวขาวๆใต้เสื้อบอลของจงอินเดินเซแท่ดๆไปทิ้งตัวลงบนเตียงนี่เซ็กซี่อย่าบอกใคร
คงเพราะง่วงจากการดื่ม
เซฮุนเลยหลับไปทันทีที่ตัวแตะเตียงได้
ไม่ได้รู้เลยว่าเสื้อบอลสีทีมโปรดของจงอินเลิกขึ้นจนโชว์หน้าท้องนิ่ม
“อย่าบอกว่ามึงเอาน้องตอนหลับ”ลู่หานถาม
ทิ้งช่วงห่างจากมินซอกที่ยืนรอรถแท็กซี่เพื่อจะได้หยาบคายกับเพื่อนได้เต็มที่
“พ่อมึงตายครับลู่หาน”ทันทีที่เพื่อนถามจงอินก็สวนกลับแทบจะทันที
ถึงจงอินจะอยากก็ไม่กล้าลักหลับเซฮุนหรอก
เห็นหน้าแบบนี้ก็ถนอมคนรักเหมือนกันนะเว้ย ลู่หานอดทนไม่ทำมินซอกได้ขนาดไหน
จงอินก็อดทนกับเซฮุนได้เหมือนกัน ถึงอีกคนมันจะยั่วด้วยเนื้อขาวๆทุกวันก็ตามเหอะ
รอวันไหนตบะแตกคงฟาดจมคราบ
“แล้วนี่ไอ้เด็กนั่นอยู่ไหนล่ะ”ถามพลางดันตัวมินซอกขึ้นรถแท็กซี่ที่เรียกมาจอดก่อนจะก้าวตามขึ้นไป จงอินยิ้มน้อยๆเมื่อคิดถึงคนรักที่คงยังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงของเขา
เมื่อเช้าก็บ่นปวดหัวตุบๆ จงอินเลยให้นอนพักพร้อมบ่นว่าทีหลังก็อย่าดื่มให้หนัก
เซฮุนครางฮือในลำคอดูก็รู้ว่าไม่ได้สนใจที่จงอินบ่นเลยสักนิดเดียว
“พามินซอกไปกินไอติมเสร็จกูก็กลับเลยแล้วกัน
ไปดูไอ้ดื้อด้วย อ่านหนังสืออีกสักรอบด้วย มะรืนมะเรื่องจะสอบแล้ว
ขยันอ่านหน่อยนะมึง”เตือนเพื่อนไม่ให้ลืมว่าใกล้วันสอบตำรวจเข้ามาทุกที
มินซอกที่นั่งติดริมประตูอีกฝั่งก็เสริมทันทีว่าจะกวดขันให้ลู่หานฮยองอ่านหนังสือให้หนักๆเลย
“ถ้าสอบตำรวจได้จริงๆต้องดีมากแน่ๆ
ฮยองอยากได้อะไรนะ ผมจะให้หมดเลย”ว่าพลางวาดรอยยิ้มจนตาปิด
เสียงจงอินเอ่ยแซวว่าถ้าอย่างนี้สงสัยไอ้ลู่หานเพื่อนยากคงอ่านหนังสือตาแหก
“เสือกครับสัด”หันไปด่าเพื่อนก่อนจะกลับมาขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู
“พี่จะเอาดาวมินซอกต้องปีนไปเอามานะ”บอกพร้อมหัวเราะ
คนตัวเล็กยู่หน้าบอกถ้าเป้นเดือนกับดาวน่ะขอยกเว้นไว้เลย ใครจะเอามาให้ได้
“ถ้าสอบได้จริงค่อยทวงดีกว่า”ขยี้หัวน้องอีกครั้งก่อนจะดันหัวอีกคนมาซบที่บ่า
จงอินตีหน้าปุเลี่ยน เลือกจะวางสายตาที่นอกรถมากกว่าคู่รักที่กำลังหวานกันตอนนี้
เห็นแล้วไม่อยากจะกินไอติม
กลัวไอติมจะหวานไม่เท่าจริงจริ๊ง!
TBC.
น้อยเนาะ =_=
ทำไมฟิคเราไม่มีสาระเลยอ่ะ
สงสัย มันเรื่อยเปื่อยมากป่ะ 555555555555555555555555555555555555555555555555555555
วางแผนว่าตอนหน้าต้องอ่านผ่านลิ้งในไบโอทวิตนะ
ดูสิ๊เราจะทำได้ไหม รู้สึกแต่งเอ็นซีไม่ได้ 5555555555555555555555555555
ปล.
ไม่ใช่ลู่หมิน....
#พี่ลู่คนคุก
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น