คนเราจะมีพรุ่งนี้ได้อีกกี่วัน
คิมมินซอก.2…
ชีวิตของมินซอกดำเนินไปเรื่อยๆ
หลังออกจากเรือนจำมา มินซอกมาอยู่กับลู่หานและน้องชายของลู่หานคืออี้ชิง
และลู่หานยังบังคับให้มินซอกเรียนเทียบเอาวุฒิมอปลาย ตารางเรียนหนักเพราะเป็นการเรียนเทียบใช้เวลาเพียงเทอมเดียวก็ได้วุฒิเลย
เพราะฉะนั้นมินซอกจึงต้องไปเรียนที่ศูนย์การศึกษานอกเวลาทุกวันจันทร์ถึงวันเสาร์
ค่าใช้จ่ายทั้งหมดลู่หานเป็นคนออกให้โดยที่มินซอกเองก็รู้สึกเกรงใจอยู่ตลอดเวลา
แม้จะพูดบอกว่าไม่ต้องแต่ลู่หานก็ยัดเยียดให้
“พี่ทำเพื่อแฟนแค่นี้เล็กน้อยน่า”สุดท้ายมินซอกก็ต้องพ่ายแพ้กับคำพูดของอีกคนกลับไปก้มหน้างุดๆเดินตามคนที่เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ซื้อของให้มินซอกอยู่ดีนั่นล่ะ
ลู่หานตอนนี้ทำงานกับผู้กองคริส
เป็นงานแยกเอกสารในกรมตำรวจซึ่งผู้กองคริสบอกว่ามันเยอะมากและตำรวจเองไม่มีเวลาแยก
ต้องการคนไปช่วยแยกเอกสารในส่วนนี้
มินซอกขอไปทำงานด้วยแต่ก็โดนปฏิเสธและบอกให้เรียนไปอย่างเดียวก็พอ
แรกๆมินซอกเห็นว่าคนเป็นแฟนทะเลาะกับผู้กองตัวสูงตลอดเวลา จนในที่สุดก็เริ่มน้อยลง
อาจจะเพราะผู้กองคริสไม่ค่อยได้มาตามดูแลอี้ชิงเหมือนแต่ก่อนแล้ว
อีกทั้งตลอดเวลาที่ผ่านมาผู้กองก็ช่วยเหลือครอบครัวของลู่หานตลอดเลยทำให้อคติและความบาดหมางในใจของทั้งคู่ลดลงเรื่อยๆ
พี่จงอินมาหามินซอกหลังจากที่คนตัวเล็กออกจากเรือนจำมาได้สองวัน
พ่อหมีตัวโตมาพร้อมกับน้องชายตัวขาว ซึ่งมินซอกก็เพิ่งรู้ว่าผู้ชายคนนี้ที่จงอินบอกว่าเป็นน้องชาย
ความจริงแล้วไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ก็ว่าแล้วเชียว
ทั้งรูปร่างหน้าตาและสีผิวก็ต่างกันอย่างชัดเจนขนาดนี้
โอเซฮุน...ความจริงแล้วผู้ชายคนนี้เป็นน้องชายของผู้กองคริส
เซฮุนเล่าให้ฟังว่ารู้จักกับพ่อหมีของมินซอกตอนเรียนมอต้นเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันเลยสนิทกันมาก
เห็นจงอินติดคุกเซฮุนเลยช่วยเหลือด้วยการไปเยี่ยมและฝากเงินให้เสมอ
มินซอกไม่ลืมขอบคุณอีกครั้งสำหรับเงินที่ฝากเข้ามาให้จงอินและน้องเองก็ได้ใช้ส่วนนั้นด้วย
เซฮุนไม่คิดจะเรียกคืนเลยสักนิดเดียว บอกว่าเป็นการจุนเจือกัน ยังไงมินซอกก็เหมือนกับน้องแท้ๆของจงอินไปเสียแล้ว
วันนี้จงอินกับเซฮุนก็มาหาลู่หานและมินซอกอีก
จงอินได้งานทำเป็นพนักงานร้านขายซีดี
หยุดเฉพาะวันอาทิตย์เลยพาเซฮุนมาหาเพื่อนและน้องรักที่ว่างวันอาทิตย์ตรงกันพอดี
กลางวันก็นอนจนหนำใจในวันหยุด ส่วนเย็นก็มาดวดเหล้าเบียร์
“เซฮุนคงรักพี่จงอินมากแน่ๆ”คนตัวเล็กพูดขึ้นมา
น้องชายร่วมโรงเรียนที่สนิทกันมากจนถึงทุกวันนี้ซ้ำยังช่วยเหลือกันในยามที่อีกฝ่ายเกิดความลำบากแบบนี้
คงจะเป็นพี่น้องที่รักกันมากจริงๆ เซฮุนยู่ปาก ก่อนจะตอบงึมงำว่า
“ก็รักอ่ะดิ่”
ยังไม่ได้คุยอะไรกันต่อ
จงอินกับลู่หานที่พากันออกไปซื้อเหล้าเบียร์และกับแกล้มก็กลับเข้ามาในบ้าน
ตามสัญญาที่จงอินบอกว่าจะให้ลู่หานเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทนที่ช่วยเหลือต่างๆตอนอยู่ในเรือนจำ
มินซอกเตือนลู่หานว่าอย่าเมานะ เพราะอี้ชิงต้องทำงานที่บาร์ทุกวัน
มินซอกคนเดียวเก็บศพคนเมาไม่ไหวแน่ๆ ลู่หานสัญญากับน้องว่าจะกินแค่พอดี
วงเหล้าที่ตั้งโดยสองเพื่อนซี้หมีควายก็เริ่มขึ้นโดยมีเซฮุนนั่งกินกับแกล้มอยู่ในวงด้วย
มินซอกแยกออกมาอ่านหนังสือแทน
ถึงตอนนี้ลู่หานให้มินซอกเรียนแค่เอาวุฒิมอปลาย
วิชาที่เรียนก็ง่ายกว่าหลักสูตรที่มินซอกเคยเรียนมาเสียอีก แต่ความฝันที่มินซอกอยากจะเป็นหมอก็ยังคงอยู่
หากเรียนเทียบได้วุฒิมอปลายแล้ว
คงจะทำงานเก็บเงินสักพักพอเป็นทุนสักก้อนสมัครเรียนปริญญาคณะแพทย์ให้ได้
จากนั้นก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แม้จะหนักหน่อยแต่ก็ต้องอดทนเอา
ที่จริงมินซอกอยากจะเริ่มทำงานตั้งแต่ตอนนี้
แต่ยังติดที่ลู่หานห้ามเอาไว้
คิดจะปรึกษากับอี้ชิงเรื่องการทำงานที่บาร์ที่อี้ชิงทำงานอยู่
แต่ก็ยังไม่มีโอกาสเพราะลู่หานอยู่ด้วยตลอดเวลา
หรือบางทีมินซอกอาจจะต้องหางานอย่างอื่น
มีลุงป้าหลายคนที่มาเรียนการศึกษานอกเวลาเพื่อเอาวุฒิ
ลุงๆป้าๆต่างก็เอ็นดูมินซอกกันดี มีบางคนเป็นเจ้าของร้านอาหารด้วย
หรือมินซอกควรจะไปขอความช่วยเหลือจากคนพวกนั้นกัน...
มินซอกละสายตาจากหนังสือศัพท์หมอแล้วเปิดประตูไปดูสามคนที่นั่งตั้งวงดื่มกันอยู่
ดูท่าทางเหมือนลู่หานจะมีระดับแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดที่มากเล็กน้อยแล้วล่ะ
นับจากขวดเหล้าขวดเบียร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆ จงอินเองก็กรึ่มๆแล้วเหมือนกัน
ตอนที่เริ่มกินก็เริ่มจะมืดแล้ว ถ้าเมาหนักตอนกลางคืนอาจจะกลับบ้านอันตราย
“ทำไมกินเร็วขนาดนี้ล่ะฮะ”มินซอกคิดว่าตัวเองเข้าไปอ่านหนังสือแค่ไม่เท่าไหร่
แต่สองคนนี้กลับกินเบียร์กันมากมายขนาดนี้แล้วเหรอ?
เซฮุนบอกว่าจะไม่เร็วได้ยังไงก็เล่นกระดกกันอึ้กๆไม่พูดไม่จา
นี่เริ่มมาคุยกันหลังจากหมดไปสามสี่ขวดนั่นล่ะ มินซอกส่ายหน้าเก็บเอาขวดที่ไม่มีหยดน้ำหลงเหลือแล้วลงกะละมังใบเล็กที่หยิบมาจากครัว
พรุ่งนี้ค่อยหาลังกระดาษมาใส่เอาไว้ขายให้ลุงเก็บของเก่า
“ถ้าหมดขวดนี้เลิกกินได้แล้วนะฮะ
พรุ่งนี้ต้องทำงานกันทั้งคู่เลยนะ”มินซอกเตือน
ไม่วายเก็บเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดฝาอีกสามสี่ขวดเข้าถุงเอาไปเก็บ
“เซฮุนพาพี่จงอินกลับไหวใช่ไหม?”มินซอกถามคนตัวขาวเป็นหลอดนีออน
คนที่กรึ่มๆอยู่เมื่อครู่ พอกระดกเบียร์จนหมดขวดก็แปลงร่างเป็นหมีมึนโงนเงน
สติเริ่มขาดหาย เซฮุนบอกว่าสบายมาก
ถึงจะไม่บ่อยครั้งแต่ก็มีบางทีที่ตนเองต้องแบกร่างจงอินกลับบ้าน
มินซอกโบกมือลาเซฮุนก่อนจะเข้าบ้านมาเก็บขวดเบียร์ที่เหลือลงกะละมัง
มองสภาพลู่หานตอนนี้อีกคนนั่งโยกเยกไปมาเหมือนตุ๊กตาล้มลุก
“ไปนอนกันเถอะฮะ”พูดบอกอีกคนพร้อมฉุดแขนให้ลู่หานลุกขึ้นมา
อีกคนก็ทำตามอย่างง่ายดาย
เดินตามจากจูงมือของมินซอกเข้าไปในห้องก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอนในห้องที่อี้ชิงบอกว่ามันรกสุด
มินซอกเคยเข้ามาในนี้แล้วก็ต้องยอมรับว่ามันรกอย่างที่อี้ชิงบอกจริงๆ
สิ่งของที่มินซอกไม่เห็นว่ามันจำเป็นจะต้องมาเก็บไว้ อย่างโครงรถ บังโคนมอเตอร์ไซค์
ลู่หานก็เอามาเก็บไว้ในห้องของตัวเอง บนเตียงก็เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนบ้าง
หนังสือผู้ใหญ่บ้างตามประสาผู้ชาย
มินซอกเคยหยิบขึ้นมาดูเล่มหนึ่งก็ต้องหน้าแดงไปเป็นแถบเพราะหน้าปกเป็นพี่สาวในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย
แถมเปิดเข้าไปไอ้เสื้อผ้าน้อยชิ้นนั่นก็อันตธานหายไปเสียด้วย
“มินซอกอา”เสียงเรียกยานคางจากคนเมาที่อยู่บนเตียงนอน
มินซอกขานรับ ลู่หานเลยผงกหัวขึ้นมาก่อนจะมองที่มินซอกด้วยแววตาหวานเยิ้ม
ไม่รู้ว่ามันเป็นสายตาที่เจ้าตัวจงใจหรือเพราะว่าเมากันแน่
แต่มินซอกก็อดจะเขินไม่ได้ที่ลู่หานมองตัวเองแบบนั้น ริมฝีปากของคนอายุมากกว่ายกยิ้มก่อนจะขยับพูด
“รักมินซอกนะ”มินซอกยิ้มออกมา
เดินไปดันให้คนเมานอนลงแล้วดึงผ้าห่มมาคลี่คลุมให้
“ผมก็รักฮยองฮะ”
ค น คุ ก
มาเรียนวันนี้มินซอกลองคุยกับคนป้าคนหนึ่งที่นั่งเรียนข้างกัน
ป้าทำร้านซุปอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก เปิดช่วงห้าโมงเย็นถึงสามทุ่ม
“ถ้าผมจะขอสมัครงานที่ร้าน
ป้านาบีจะว่ายังไงล่ะฮะ”มินซอกถามหญิงกลางคน หล่อนหัวเราะตามประสาคนอารมณ์ดี
บอกว่าได้เลย ที่ร้านน่ะขายดี ยังไม่สามทุ่มบางครั้งก็ต้องปิดร้านเพราะของหมด
ตอนนี้ก็มีลูกจ้างอยู่แค่คนเดียว
“ขยันจริงลูกเอ้ย
นี่นะ ถ้าลูกป้ามันน่ารักเหมือนหนู เอาการเอางานเหมือนหนูป้าคงสบาย”หล่อนพูดบอก
ว่าไปถึงลูกชายที่อายุไล่เลี่ยกัน รายนั้นก็เรียนไม่จบเหมือนกัน ไม่ยอมเรียนต่อ
ออกมาเป็นเด็กแว๊นซิ่งมอเตอร์ไซค์ไปวันๆ แบมือของเงินจากแม่ไม่ยอมทำการทำงาน
ควอนนาบีรู้ว่ามินซอกเคยติดคุกมาก่อนเพราะเด็กคนนี้เล่าให้ฟัง
หล่อนไม่ได้นึกรังเกียจหรือต่อต้าน ยังชื่นชมวาดีแล้วที่กลับตัวได้
ยิ่งได้รู้เหตุผลที่มินซอกต้องติดยาเธอก็ยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้
“เก็บเงินเป็นทุนไว้เรียนหมออย่างที่ฝันเหรอลูก”หล่อนถาม
มินซอกพยักหน้า อีกอย่างก็เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระให้ลู่หานและอี้ชิงได้ด้วย
ป้านาบีบอกว่าจะเริ่มงานเมื่อไหร่ก็บอกได้เลย
แต่ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีเพราะที่ร้านลูกค้าเยอะมากจริงๆ
มินซอกขอบคุณหญิงกลางคนซ้ำแล้วซ้ำอีกบอกว่าพรุ่งนี้จะเริ่มงานเลย
เงินเดือนที่ตกลงกันเอาไว้แม้จะไม่มากมายก็แค่ค่าแรงขั้นต่ำแต่มินซอกก็ยิ้มด้วยความภูมิใจที่จะได้หาเงินด้วยตัวเอง
การทำงานวันแรกหลังเลิกเรียน
มินซอกเดินทางไปยังร้านพร้อมกับป้านาบี
เพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นลูกจ้างคนเดียวของร้านเป็นผู้ชายชาวจีนตัวเล็กๆแต่ทำงานได้คล่องแคล่วมาก
ปั๋วเสียนสอนงานให้มินซอกไม่นานคนตัวเล็กก็เริ่มคล่อง
ร้านของป้านาบีเป็นร้านซุปพร้อมข้าว
เมนูที่ขึ้นชื่อคงเป็นซุปหางวัวกับซุปทะเลเสิร์ฟพร้อมข้าวร้อนๆหนึ่งถ้วย
ลูกค้าของร้านก็เยอะเหมือนที่ป้านาบีโฆษณาไว้จริงๆ มินซอกถึงกับหัวหมุนไปเล็กน้อย
เสิร์ฟผิดบ้างถูกบ้าง
ลูกค้าโต๊ะสุดท้ายลุกไปตอนสามทุ่มครึ่ง
ของวัตถุดิบหมดเกลี้ยง
ป้านาบีจะไปจ่ายตลาดช่วงเช้านำมาตุนเอาไว้ขายหลังจากเลิกเรียน
ส่วนคุณลุงสามีของป้าเสียไปแล้วเพราะมะเร็งปอด ลูกชายยังไม่เอาอ่าว
ป้าเลยต้องเปิดร้านคนเดียวเสมอ ก็มีแค่ลูกจ้างคือปั๋วเสียนเพียงคนเดียว
“เป็นไงลูก
เหนื่อยล่ะสิ”คุณป้าเอ่ยถามมินซอกที่กำลังช่วยปั๋วเสียนล้างชามกองโตหลังร้าน
มินซอกส่ายหน้าบอกว่าไม่เท่าไหร่ เข้าใจดีว่างานที่มันสุจริตก็เหนื่อยแบบนี้
กว่าจะได้เงินมามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“แล้วจะกลับบ้านยังไงอ่ะ?”ปั๋วเสียนเอ่ยถาม
เขาเองมีรถเครื่องคันเก่าที่ซื้อต่อมือสองมาเลยชวนมินซอกให้กลับด้วยกัน
เพราะบ้านของมินซอกอยู่ห่างจากบ้านปั๋วเสียนไปแค่สองป้ายรถเมล์
ปั๋วเสียนจะส่งมินซอกลงที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเข้าบ้านตัวเองแล้วมินซอกก็เดินต่อไปอีกนิดหน่อยก็ถึงแล้ว
มินซอกยิ้มดีใจ
โชคดีที่บ้านปั๋วเสียนอยู่ใกล้กันแบบนี้ จะได้กลับเร็วขึ้นอีกด้วย
ไม่ต้องนั่งรอรถเมล์ให้เสียเวลา
กลับมถึงบ้านลู่หานก้ยืนรออยู่ที่หน้าบ้านถามว่ามินซอกไปไหนมา
คนตัวเล็กข่มความประหม่ากลัวจะโกหกพี่ชายได้ไม่เนียน
“ทำรายงานฮะ
ไปทำบ้านคุณป้ามา”คนตัวเล็กโกหกออกไป ลู่หานถามว่ารายงานอะไรทำไมต้องไปทำที่บ้านคนอื่น
มินซอกเลยบอกว่าเป็นรายงานวิชาสังคมศาสตร์ ต้องใช้คอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมมุลและพิมพ์
ที่บ้านของป้าที่อยู่กลุ่มเดียวกันมีคอมพิวเตอร์เลยไปทำที่นั่น
ลู่หานพยักหน้าเข้าใจ
บอกว่าทีหลังก็ให้บอกกันก่อนว่าจะไปไหน ปรกติแล้วมินซอกต้องถึงบ้านก่อนลู่หาน
แต่วันนี้ลู่หานกลับมาไม่เจอมินซอกเลยเป็นห่วงแทบแย่ มินซอกขานรับ
บอกด้วยว่าต่อไปนี้คงต้องไปทำรายงานกลับดึกเกือบทุกวัน
เพราะการเรียนเป็นแบบเร่งด่วน งานเลยเยอะและต้องใช้คอมพิวเตอร์ทั้งนั้น
“จะซื้อคอมฯให้ก็คงไม่ได้
คงต้องเก็บเงินอีกนาน...ถ้าเจอคอมพิวเตอร์เก่าพังๆพี่จะลองซื้อมาซ่อมให้ใช้แก้ขัดแล้วกัน
กลับดึกมันไม่ดี”ลู่หานบอก มินซอกส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร
ป้าเขาให้คนมาส่งที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ เดินมาไม่นานก็ถึงบ้านแล้ว
“ยังไงพี่ก็เป็นห่วง
อี้ชิงอีกคน วันนี้พี่คงต้องไปรับ เห็นกลับดึกกว่าทุกวัน”ลู่หานพูดออกมา
อี้ชิงที่ทำงานที่บาร์มักจะกลับมาช่วงเที่ยงคืนเสมอ
บางครั้งผู้กองคริสก็จะไปรับถ้าดึกมาก และบางครั้งลู่หานก็จะไปรับน้องเอง
มินซอกบอกให้ลู่หานไปรับอี้ชิงเถอะ เดี๋ยวมินซอกอาบน้ำกินข้าวแล้วก็นอนแล้ว
ลู่หานเลยบอกให้น้องนอนไวๆ กับข้าวซื้อมาให้อยู่ในครัวแล้ว
ก่อนที่ลู่หานจะออกไปรับอี้ชิง
ค น คุ ก
มินซอกทำงานที่ร้านของป้านาบีได้หลายวัน
หลังเลิกเรียนมินซอกก็จะไปช่วยป้าเปิดร้าน และปั๋วเสียนก็จะมาตอนสี่โมงครึ่ง
พอทำงานเสร็จก็จะซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนร่วมงานตัวเล็กมาลงที่ป้ายรถเมล์แล้วเดินต่อจนถึงบ้าน
ลู่หานมักจะถามเสมอวามินซอกทำไมกลับบ้านมืด มีรายงานต้องทำทุกวันเลยเหรอ
คนตัวเล็กจำใจต้องโกหกว่าใช่ แม้แววตาของลู่หานจะเริ่มไม่เชื่อสิ่งที่มินซอกพูดแล้ว
และวันนี้เหมือนลู่หานจะไม่ไว้ใจมินซอกมากจนถึงที่สุด
คนเป็นพี่เลยยืนรอมินซอกที่ประตูบ้าน พอมินซอกกลับมาก็ถามทันทีว่าวันนี้มีรายงานอีกเหรอ?
มินซอกพยักหน้าตอบว่าใช่ แต่ลู่หานกลับขมวดคิ้วแล้วหรี่ตาลงอย่างจับผิด
“โกหกพี่หรือเปล่าคนดี”ลู่หานถาม
มินซอกหลบสายตาท่าทางหลุกหลิกมีพิรุธเต็มไปหมด เขาถอนหายใจออกมา
เดาได้ไม่ยากเลยว่ามินซอกนั้นโกหกตัวเองแน่นอน ไม่มีการทำรายงานอะไรที่ว่าแน่ๆ
“บอกพี่มาดีกว่าว่าเราไปทำอะไรจนมืดค่ำแบบนั้น”ถามเสียงเข้มเป็นการคาดคั้น
มินซอกเงยหน้ามามองคนรักเล็กน้อยแล้วก็ต้องหลบสายตาไปอีก มือเล็กจับกันแน่น
อยากจะร้องไห้ เหมือนตอนเป็นเด็กแล้วถูกจับได้ว่าแอบขโมยขนมกินก่อนกินข้าว
“ไปทำงานฮะ”ได้แต่ตอบออกมาเสียงอ่อย
ได้ยินเสียงลู่หานถอนหายใจอีกครั้งหนึ่งลู่หานคงโกรธมินซอกแน่ๆที่ไม่เชื่อฟังกัน
นัยน์ตากลมเลยเริ่มจะคลอน้ำเพราะกลัวอีกคนจะโกรธ
“มินซอกรู้ไหมว่าพี่กำลังโกรธ”เสียงของลู่หานเรียบนิ่ง
มินซอกพยักหน้า ขอบตาร้อนผ่าว ไม่บ่อยที่มินซอกจะได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากลู่หาน
พี่ต้องโกรธมินซอกมากจริงๆแน่ๆ
“ผมขอโทษ”เสียงของมินซอกสั่นเครือ
บอกว่าขอโทษจะไม่ทำแล้ว ไม่ทำงานแล้ว ลู่หานรู้ว่าน้องกำลังร้องไห้ก็ดึงมินซอกเข้ามากอด
เขาไม่ได้อยากเห็นน้องร้องไห้ แต่จะไม่ให้โกรธ โมโหและไม่ให้ดุมินซอกก็คงไม่ได้
วันแรกที่เขากลับมาแล้วมินซอกยังไม่กลับจากเรียนเขาห่วงคนตัวเล็กมาก
กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ จะเกิดอะไรขึ้นกับมินซอก
แต่พอน้องกลับมาบอกว่าไปทำรายงานเขาก็เชื่อ
ยังคิดอยู่ว่าจะหาคอมพิวเตอร์มาให้มินซอก จะได้ไม่ต้องไปทำงานบ้านคนอื่นดึกๆบ่อยๆ
แต่พอมารู้ว่าน้องโกหกตัวเองเพื่อไปทำงานจะไม่ให้เขาโกรธก็แปลกแล้ว
“พี่ไม่ได้โกรธที่เราหนีไปทำงาน...พี่โกรธเพราะเราโกหกพี่ค่างหาก”จริงอยู่ที่ลู่หานไม่ให้มินซอกทำงาน
นั่นก็เพราะเขาห่วงอีกคน มินซอกเป็นเด็กที่บริสุทธิ์เกินไป
กลัวว่าน้องจะเป็นอันตรายถ้ากลับบ้านคนเดียว กลัวจะเกิดอุบัติเหตุกับอีกคน อีกอย่างก็กลัวกระทบการเรียนที่ต้องเรียนหนักอยู่แล้วอีกด้วย
แค่อี้ชิงลู่หานก็ห่วงมากแล้ว
เขาไม่อยากจะต้องห่วงมินซอกเพิ่มขึ้นอีก เลยอยากให้นองแค่เรียนก็พอ
“ผมขอโทษ”น้องยังงพูดว่าขอโทษซ้ำๆ
ลู่หานลูบหัวอีกคนบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้ พี่ไม่โกรธแล้วก็ได้ ร่างโปร่งดันคนตัวเล็กออก
ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่เปื้อนข้างแก้มให้ก่อนจะพามินซอกเข้าบ้านไปคุยกันดีๆ
“ทำงานอะไรที่ไหน?”ลู่หานถามน้อง
มินซอกบอกว่าเป็นร้านอาหารของป้าทีเรียนด้วยกัน เป็นร้านขายซุป
“ปลอดภัยใช่ไหม”มินซอกพยักหน้า
ลู่หานโล่งไปนิดที่น้องไม่ไปทำงานที่ตามร้านเหล้า ผับ หรือบาร์ ถึงเงินจะเยอะก็ตาม
แต่เด็กอย่างมินซอกไม่เหมาะกับที่แบบนั้น
“ถ้ามินซอกทำงานต้องไม่กระทบกับการเรียน
มินซอกต้องไปเรียนได้ทุกวัน มินซอกสัญญากับพี่ได้หรือเปล่า?”คนเป็นพี่ถาม
มินซอกเลยรีบพักหน้าว่าได้ มินซอกจะไปเรียนทุกวัน ไม่ให้กระทบการเรียนแน่นอน
“ฮยองจะให้ผมทำงานใช่ไหมฮะ?”ถามเสียงอ่อย
เหลือบสายตามองลู่หานอย่างมีความหวัง
ลู่หานถามย้ำอีกครั้งกลับบ้านปลอดภัยด้วยใช่ไหม มินซอกบอกว่าปลอดภัยแน่นอน
ลูกจ้างที่ทำงานด้วยกันบ้านอยู่ใกล้ๆนี่ มินซอกกลับพร้อมปั๋วเสียน
ไม่อันตรายแน่นอน ปั๋วเสียนตัวเล็กนิดเดียว ทำอะไรมินซอกไม่ได้หรอก
ลู่หานพ่นลมหายใจออกมา
กำชับว่ามินซอกต้องไม่เสียการเรียน ต้องกลับบ้านทันทีหลังเลิกงาน
แล้วก็ต้องพาปั๋วเสียนมาให้พี่รู้จักด้วย
“เข้าใจไหมครับ?”ลู่หานถาม
มินซอกกระพริบตาปริบๆมองก่อนจะพยักหน้า แล้วก็ถามย้ำอีกครั้งว่าลู่หานให้มินซอกทำงานแล้วใช่ไหม?
พอลู่หานบอกว่าใช่คนตัวเล็กก็พลันยิ้มกว้าง โผเข้ากอดคนเป็นพี่แน่น
“ขอบคุณฮะ”ลู่หานกอดน้องตอบ
ลูบหัวมินซอกด้วยความรักและเอ็นดู
“ทำงานเก็บเงินได้ก็เก็บไว้ซื้อของของเรา
ไม่ต้องเอามาช่วยพี่เรื่องค่ากินค่าอยู่นะรู้ไหม? เอาไว้ซื้ออะไรที่มินซอกอยากได้
ค่ากินค่าอยู่กับค่าเรียนของมินซอกพี่จะออกให้เอง”มินซอกพยักหน้า
แม้จะอยากช่วยออกเงินในส่วนนั้นก็ตามที
ลู่หานกดจูบลงบนหัวกลมๆที่ผมเริ่มจะยาวขึ้นมาแล้ว
จากเด็กหัวกลมรองหวีเบอร์สองก็เริ่มกลายเป็นเด็กมอต้นตัดผมผิดระเบียบ
แต่ความน่ารักก็ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด
“เก็บเงินได้มากๆผมจะเรียนหมอนะฮะ”คนตัวเล็กบอกความฝันของตัวเอง
ลู่หานบอกว่าดีแล้ว พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้
คนตัวเล็กซุกเข้าไปในอ้อมกอดของลู่หานมากขึ้น
ชีวิตของคิมมินซอกเดินทางผิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
จนต้องสูญเสียทุกอย่าง ถูกจับกุมด้วยอาญากฎหมายและใช้ชีวิตในคุก
แต่โชคดีแค่ไหนที่เขาได้เจอผู้ชายคนนี้ ได้เจอกับลู่หาน...
อ้อมกอดของลู่หานก็ยังอุ่นเสมอ
มินซอกสบายใจทุกครั้งที่ได้กอดอีกคนเอาไว้
แผ่นหลังที่ไม่ได้กว้างแต่มินซอกก็อิงแอบได้อย่างปลอดภัย
แม้มินซอกจะเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
แต่บทเรียนครั้งนี้เขาก็ได้คนๆนี้มาเติมเต็มชีวิตที่แหลกเหลว
มาประกอบหัวใจที่แหลกสลายให้มันเต้นได้ต่อไป
ฉุดให้มินซอกพ้นจากหลุมความผิดและการโทษตัวเองเหมือนคนโง่เง่าขึ้นมาพบแสงสว่างของชีวิตที่เริ่มต้นใหม่ได้แค่ปล่อยให้ความผิดพลาดในอดีตเป็นเครื่องเตือนใจและเดินหน้าต่อไปกับสิ่งที่เรียกว่าปัจจุบันและอนาคต
“ผมรักพี่
ขอบคุณฮะ...ขอบคุณที่มีพี่”คนตัวเล็กกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก
ลู่หานลูบหัวน้องอีกหลายครั้งก่อนจะดึงให้มินซอกออกมาจากอ้อมกอด
มือเรียวลูบดวงหน้าของคนที่เขารัก กดจูบลงบนริมฝีปากเล็กๆนั่นเบาๆ มินซอกหลับตาลง
สัมผัสหยุดไว้ที่ด้านนอกเหมือนครั้งแรกที่ได้รับจูบจากลู่หาน
แต่แล้วความเปียกชื้นก็ไล้เลียให้รู้สึกแปลกๆ
คนตัวเล็กเผลออ้าปากออกเพราะลิ้นของลู่หานเล็มไล้อยู่ที่ริมฝีปากล่าง
เพียงแค่ปากของมินซอกเผยอออก
ลิ้นที่ไล้เล้มก็ถือโอกาสเข้าไปซอกซอนอยู่ด้านในโพรงปากนิ่มที่แสนจะหวานล้ำและบริสุทธิ์
ลิ้นเล็กมึนงงและไม่รู้จะหลบหลีกไปที่ไหนเลยได้แต่ดิ้นขลุกขลักให้ลิ้นของลู่หานพัวพันอยู่แบบนั้น
ใบหน้าของคนเป็นพี่เอียงมุมให้การจุบนั้นถนัดถนี่มากขึ้น
มือเรียวจับหน้าของน้องเอาไว้ให้รับสัมผัสของเขาได้อย่างเต็มที่
จำใจต้องผละออกจากการจูบที่เย้ายวนแค่ให้มินซอกหายใจได้ครู่เดียวเท่านั้น
แต่เพียงชั่วครู่ก็ประกบปากลงไปใหม่
รู้สึกไม่พอกับการตักตวงเอาความหอมหวานจากริมฝีปากของคนที่เขารัก
“แฮ่ก...”เสียงหอบดังขึ้นทันทีที่ลู่หานผละออกไปจริงๆ
ปากจุ๋มจิ๋มนั่นบวมตึงและแดงเข้มกว่าเดิม
มินซอกลืมตาขึ้นมองคนที่ปล้นจูบกันไปนานสองนาน
ดวงตาของน้องคลอด้วยหยาดน้ำที่ไม่ใช่หยดน้ำตาทว่ามันเกิดจากความวาบหวามจากจูบ
แววตาฉ่ำมองหนาลู่หานเหมือนยังมัวเมาละเมออยู่ในจูบเมื่อครู่
“ไปอาบน้ำแล้วมาเจียวไข่ให้พี่กินหน่อยสิ
พี่รอเรายังไม่ได้กินข้าวเลย”เสียงทุ้มกว่าบอก มินซอกได้ยินแบบนั้นถึงได้หลุดจากภวังค์
ยกมือขึ้นสัมผัสที่ปากซึ่งบวมตึงขึ้นมา ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ
พอคืนสติได้ก็ต้องหน้าแดงเป็นแถบ
ลู่หานขำเด็กน้อยที่รีบลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปแล้วเสียงน้ำกระทบพื้นก็ดังขึ้น
เขายืดขาออกยาวเหยียดแล้วใช้มือสองข้างเท้าพื้นด้านหลังเพื่อเอนหลังไปอย่างสบายๆ
“น่ารักเป็นบ้า
ถ้าอดใจไม่ไหวปล้ำขึ้นมาจะทำยังไง”บ่นพึมพำกับตัวเอง มินซอกน่ารักจนอดใจไม่ไหว
แต่ถึงกระนั้นเลยลู่หานก็ไม่รู้ว่าถ้าต้องปล้ำเจ้าตัวเล็กขึ้นมาเขาจะต้องทำยังไง
เพราะเคยแต่ทำกับผู้หญิง
ถ้ากับผู้ชายด้วยกันนี่แม้แต่จูบก็เพิ่งมาเริ่มกับมินซอกเป็นคนแรก
พอรู้ว่าต้องทำกันทางไหน
จุนมยอนก็ทำให้รู้อยู่ แต่ทางนั้นมันบอบบางกว่าจะยัดเยียดอะไรเข้าไปหรือเปล่า?
ต้องเตรียมพร้อมอะไรบ้าง น้องจะเจ็บไหม? ครั้งแรกต้องเจ็บมากแน่ๆ
ความกังวลสารพัดสารเพเต็มไปหมด
อีกอย่างให้มินซอกดูบริสุทธิ์น่ารักแบบนี้ไปเรื่อยๆจะดีกว่า ยอมรับว่าบางครั้งการที่ได้ใกล้ชิดกับคนที่เรารัก
เนื้อตัวนุ่มนิ่ม หอมกรุ่น
บางทีเขาก็มีอารมณ์อย่างว่าตามปรกติของผู้ชายวัยกลัดมันคนหนึ่ง
ลู่หานไม่อยากเป็นคนที่ทำผ้าขาวสีขุ่นผืนนี้แปดเปื้อนไปมากกว่านี้
มินซอกเคยเป็นผ้าเปื้อนสีและเขาก็ช่วยซักผ้าผืนนี่ให้ขาวขึ้นด้วยตัวเขาเอง
เขาจะไม่มีทางสาดสีใส่ผ้าที่เขาอุตส่าห์ซักจนมันขาวขึ้นแน่นอน
ค น คุ ก
มินซอกเก็บหนังสือลงกระเป๋าแล้วช่วยป้านาบีเก็บของด้วย
วันนี้ป้านาบีจะจ่ายเงินค่าแรงให้ การจ่ายค่าแรงป้านาบีจะจ่ายเป็นวีค
อาทิตย์หนึ่งจ่ายที ได้ทั้งหมดก็ไม่ได้เยอะแยะ
แต่ก็เอามาใช้ซื้อของใช้ที่จำเป็นได้อยู่ ทำงานพร้อมเรียนมาได้เกือบสองเดือนแล้ว
มินซอกพอจะเก็บเงินได้บางส่วน
ตั้งใจว่าจะซื้อโทรศัพท์มือถือไว้ใช้สักเครื่องก่อนเป็นอันดับแรก
ลูกค้าวันนี้ก็ยังเนืองแน่อยู่เหมือนเดิม
วันนี้ซุปทะเลขายหมดก่อนเพื่อน ข้าวก็หุงเกือบจะไม่ทัน
เพราะย่างเข้าหน้ารอนในอีกเดือนสองเดือนข้างหน้าแล้ว
พอหน้าร้อนคนก็มักจะหาขอร้อนกินอีก ร้านซุปเลยขายดีเอามาก
มินซอกอดจะคิดถึงต้นคูนที่เรือนจำไม่ได้
พี่ๆบอกว่าหน้าร้อนนี้มันคงจะออกดอกแล้ว น่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นมันผลิดอกออกมา
มินซอกไม่เคยเห็นดอกจริงๆ เห็นในรูปที่พ่อให้ดูแล้วมันงดงามมากจริง
ดอกของคูนเป็นพวกระย้าสีเหลืองสด
ออกสะพรั่งไปทั่วทั้งต้น
ใบของคูนจะร่วงเกือบหมดต้นเหลือเพียงไม่กี่ใบไว้สังเคราะห์แสงยิ่งทำให่ช่อดอกคูนงดงามมากขึ้นจากสีเหลืองที่ปกคลุมแทนสีเขียวของใบ
คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ในเรือนจำ...
คิดถึงพวกพี่ๆ
พี่แดฮยอนจะเหงาหรือเปล่า? จะพูดมากเหมือนเดิมไหม? แล้วมินโฮ ชินอู ดงกอน อูอยอน
พวกพี่ๆเป็นยังไงกันบ้าง...
หรือมินซอกควรจะไปเยี่ยมพี่ๆบ้างดีนะ
เขาสัญญาว่าจะกลับไปเยี่ยม จะซื้อขนมให้พี่แดฮยอนเยอะๆ คนตัวเล็กชั่งใจอยู่เล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจว่าวันนี้ได้เงินแล้ว
พรุ่งนี้เขาจะขอลู่หานไปเยี่ยมพี่ๆที่เรือนจำทัณฑสถานวัยหนุ่มกลาง
“มินซอกเอานี่เสิร์ฟโต๊ะสามทีนะ”ป้านาบีบอกพร้อมยกถาดที่มีซุปหางวัวและข้าวอยู่ให้มินซอก
คนตัวเล็กขานรับก่อนจะรับถาดนั้นไปเสิร์ฟ เขนเล็กปาดเหงื่อเมื่อลูกค้าโต๊ะสุดท้ายลุกออกไป
เหลือแค่ล้างชามก็กลับบ้านได้แล้ว
ดูนาฬิกาวันนี้เลิกช้าไปนิดแต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไรเพราะปั๋วเสียนบอกว่าจะพาไปส่งที่บ้านแทนการลงที่ป้ายรถเมล์ที่เดิม
ลู่หานได้เจอปั๋วเสียนแล้ว
อีกทั้งยังฝากฝังให้ปั๋วเสียนดูแลมินซอกด้วย อาจเพราะเป็นคนจีนเหมือนกันก็เลยเข้ากันได้ดี
วันอาทิตย์บางทีปั๋วเสียนก็จะไปกินข้าวด้วยที่บ้าน
มินซอกยิ้มให้กับชีวิตในตอนนี้...
เขาได้กลับมาเรียน
อีกประมาณเดือนกว่าๆก็จะจบเทอมและเทียบวุฒิเอาวุฒิมอปลายได้
ได้ทำงานหนัก
แม้มันจะเหนื่อยก็เป็นงานสุจริต
เขามีคนรักที่แสนดีอย่างลู่หาน...
เหลือสิ่งเดียวที่เขาต้องการคือการเรียนแพทย์
และเป็นหมออย่างที่ตั้งใจ...
พ่อกำลังดูมินซอกอยู่หรือเปล่า...
ถ้าพ่อดูมินซอกอยู่...พ่อคงภูมิใจในตัวมินซอกตอนนี้ใช่ไหม?
“ผมรักพ่อนะฮะ”
พ่อได้ยินมันใช่ไหม?
TBC.
สเปยาวกว่าเรื่องหลักในแต่ละตอนเฉลี่ยแล้ว2หน้า
.................เอิ่บ....................
ตอนต่อไป...
ลู่หาน.1 รอกันนิดนะจ๊ะ
ปล.
คิดว่าเรื่องนี้จะมีเอ็นซีไหม? 555555555555555555555555 กามไม่ยุ่งมุ่งมุมิ๊ค่ะ
555555555555555555555555555555555555555555555555
รักนะไม่นอกจรัยยยยยยยยยยยยยยยยย
*ส่งจูบ*
ใครสนใจรวมเล่ม
(จะโพสจนกว่าจะเปิดรวมจริงนั่นแหล่ะ)
คลิ๊กเลย >>
#พี่ลู่คนคุก
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น