คนคุก13.1

บางครั้งสมองก็ไม่ได้คิดเหมือนที่หัวใจคิด

และบางครั้งหัวใจก็สั่งให้ทำอะไรมากกว่าที่สมองสั่ง

บทที่13.1…

ตอนเช้ามีคนเข้าไปขอยาแก้ปวดที่ห้องพยาบาลและเห็นลู่หานอยู่กับจุนมยอน เสียงซุบซิบดังไปทั่วว่างานนี้อาจจะมีรีเทิร์น ก็เพิ่งตัดสัมพันธ์กันไปไม่กี่วัน สงสัยไอ้ที่ว่าไม่มีน้ำยานั่นคงมีแต่เพิ่งจะรีดออกมาได้

“เตียงห้องพยาบาลนี่แม่งนุ่มสัดหรือไง ตอนแรกก็ห้องพยาบาล นี่แม่งก็ห้องพยาบาลอีกแล้ว”นักโทษคนหนึ่งถามขึ้นมาเรียกเสียงฮาจากเพื่อนได้ ทุกคนขำ แต่ไม่ใช่กับมินซอก

เด็กน้อยหน้าคว่ำขอบตาร้อนต้องคอยนั่งก้มหน้าตักข้าวเข้าปาก จงอินตักไข่เจียวของตัวเองให้น้องเพิ่ม นั่งกินข้าวกันได้สักพักคนที่ถูกนินทาก็เดินเข้ามาโรงอาหารพร้อมกันทั้งลู่หานและจุนมยอน ก่อนจะแยกกันไปนั่งที่โต๊ะของเรือนนอนตัวเอง ลู่หานวางถาดหลุมข้างๆจงอินที่ว่างซึ่งมันตรงข้ามกับมินซอกพอดี คนเป็นพี่มองน้องก้มหน้าก้มตาแล้วกลัวน้องจะปวดคอ

“มินซอก...”เรียกอีกคนให้เงยหน้าขึ้นมาแต่คนตัวเล็กก็ดื้อ จงอินปรามเพื่อนว่าอย่ายุ่งกับน้อง เพราะรู้ว่ามินซอกกำลังซ่อนอาการเสียใจเอาไว้

ไหนว่าไม่ได้เป็นเด็กนางพญาแล้ว แล้วที่อยู่ในห้องพยาบาลด้วยกันทั้งคืนหมายความว่ายังไง นี่เหรอคนที่บอกให้มินซอกทำให้เขาชอบมินซอกให้ได้ ไม่ทันจะข้ามวันก็แล่นไปหาคนเก่า แล้วถ้ามินซอกปลงใจจะทำทุกทางให้พี่รักมินซอก...มินซอกจะต้องเจ็บขนาดไหนกัน

อย่ามาให้ความหวังแล้วหักหลังกันแบบนี้จะได้ไหม?

แค่นี้ก็เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว...

“เดี๋ยวปวดคอ ไม่อยากมองหน้าพี่ก็เงยขึ้นมาแล้วมองทางอื่น”ลู่หานยังไม่หยุดเรียก มินซอกเบ้ปาก ไม่อยากได้ยินเสียงอีกคน คนตัวเล็กลุกพรวดเอาถาดหลุมที่ไม่พร่องข้าวไปล้างอย่างรวดเร็วจนพี่คนอื่นเป็นห่วง มินโฮลุกตามน้องไปเพราะกินข้าวหมดแล้ว ลู่หานเห็นว่าคนที่เหมือนศัตรูหัวใจลุกตามน้องไปก็จะลุกตามไปบ้างแต่กลับถูกกดลงนั่งด้วยมือของเพื่อนสนิท

“อย่าเสือก มึงทำน้องเสียใจ อย่าเพิ่งไปยุ่งกับเด็กนั่น”ลู่หานโก่งคิ้วงง ชี้เข้าหาตัวว่ากูเนี่ยนะ จงอินส่ายหัวเล่าให้ฟังว่ามีคนมาบอกว่าเห็นมันกับจุนมยอนอยู่ด้วยกันในห้องพยาบาลเมื่อเช้า ลู่หานอ้าปากค้าง ก็จริงอยู่ที่อยู่ด้วยกัน แต่จุนมยอนนอนที่เตียง เขานอนฟุบอยู่กับโต๊ะ มันชวนเข้าใจผิดว่าเอากันได้ป่ะวะ? อีกอย่างที่เขาต้องไปนอนห้องพยาบาลก็เพราะมินซอกเองไม่ใช่เหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะคนตัวเล็กไปนอนกับไอ้มินโฮเขาจะไปนอนที่ห้องพยาบาลไหม?

“น้องเข้าใจผิดไปใหญ่ หลายเรื่องแล้ว กูไม่ได้มีอะไรกับจุนมยอนสักหน่อย แค่บังเอิญเจอหมอนั่น”ทั้งโต๊ะส่ายหน้าว่าฟังไม่ขึ้นโดยเฉพาะไอ้แดฮยอนที่ด่าสำทับว่าควายๆๆ

“กูทนเห็นมินซอกเสียใจเพราะมึงมาเกินพอแล้วนะ เมื่อไหร่มึงจะบอกน้องว่ามึงรักน้อง มึงแม่งคลุมเครืออ่ะไอ้เหี้ย”ไอ้แดฮยอนพูดอย่างหงุดหงิดใจ รู้กันทั้งบางว่ามันมีใจให้น้องเหมือนกัน แล้วจะทำให้เรื่องมันยากไปถึงไหน น้องเองก็ยังรักมันอยู่ ถ้าสองคนใจตรงกันขนาดนี้มันก็ควรจะจบได้แล้ว ไอ้มินโฮจะได้ไม่ต้องพลอยซวยเสี่ยงโดนตีนเพื่อนเข้าสักวัน

พวกเขาต่างรู้ว่าไอ้มินโฮมันมีน้องชายอายุประมาณนี้มันเลยดูแลมินซอกเป็นอย่างดีเพราะคิดถึงน้อง แต่การกระทำของมันดันไปทำให้ไอ้ควายนี่หึงเอา

“พวกมึงรู้...”ลู่หานก็เป็นลู่หานคนโง่ฉิบหายที่ไม่รู้อะไร เพื่อนร่วมเรือนนอนที่นั่งกินข้าวด้วยกันพากันตบหน้าผาก ก็การกระทำมันชัดเจนขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องเดาก็จับทางได้

“รู้มากกว่ามึงรู้ใจตัวเองอีกไอ้หน้าโง่”อูฮยอนด่ามัน

“มึงรักมินซอก มึงรู้ตัวเองแล้วใช่ไหม?”ชินอูถามอีกคน พวกเขาเองก็อึดอัดใจกับความโง่ดักดานของมันเต็มทน อีกอย่างก็ทนเห็นน้องเสียใจไม่ได้ เมื่อคืนมินซอกก็ยังเสียน้ำตาหลุดเสียงสะอื้นออกมาแม้จะซุกใบหน้าลงกับหมอนก็ตามที หัวใจคนเป็นพี่ที่แสนเอ็นดูน้องแทบจะสลายกันเป็นทิวแถว โดยเฉพาะไอ้แดฮยอนแทบจะปีนตัวไอ้มินโฮไปนอนกอดน้อง

ลู่หานกัดริมฝีปาก คำตอบมันก็ชัดเจนมาจากการกระทำของตัวเองอยู่แล้ว จงอินตบบ่าเพื่อน

“กูเข้าใจว่ามันยากแค่ไหน ตอนที่กูรู้ว่าชอบผู้ชายกูก็สตั้น แต่เมื่อเรารักเขาไปแล้ว เพศมันก็ไม่สำคัญ...พูดมันออกมาเถอะ ที่ใจมึงตอบนะ ไม่ใช่ที่สมองมึงคิด”คำพูดเพื่อนทำให้ดวงหน้าติดหวานของลู่หานพยักลงพร้อมคำตอบที่มาจากหัวใจไม่ใช่ความคิดที่เขายึดติด

...

..

.

“อืม...กูรักน้อง”

ค น คุ ก

มินโฮพามินซอกมาลงงานได้สำเร็จหลังจากต้องปลอบกันอยู่นอน เด็กตัวเล็กกอดพี่แน่น เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด มินโฮทำได้แค่ลูบหัวลูบหลังน้อง บอกว่าไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้

“ผมไปล้อมรั้วคูนนะ”มินซอกเอ่ยปากถึงหน้าที่ที่แบ่งกันทำในลงงานเกษตรกรรมวันนี้ มีส่วนหนึ่งต้องไปหักข้าวโพดหวานที่แปลงซึ่งมันออกฝักแก่ได้ที่แล้ว ส่วนหนึ่งต้องไปดูระบบไฮโดรโปนิกส์ที่ปลูกผักสลัดกับผักจีนเอาไว้ และที่เหลือก็ช่วยกันปลูกเทียนญี่ปุ่นที่พื้นที่ใต้พุ่มต้นคูนแล้วล้อมรั้วด้วยกันคนเดินเหยียบ เห็นผู้คุมว่าได้เทียนญี่ปุ่นมาจากชุมชนใกล้ๆที่จัดงานเกษตรแล้วจะทิ้งต้นไม้ประดับซุ้ม ทางเรือนจำเลยขอมาปลูกด้านใน

“เหี้ยหานจะไปทำอะไร”จงอินถามเพื่อนแต่ก็ต้องเงียบปากลงเพราะไอ้ดงกอนส่งสัญญาณว่าให้มันตามไปช่วยมินซอก พวกนี้นอกจากจะเป็นพี่สปอยด์แล้วยังริจะเป็นพ่อสื่อ แต่ก็ดี คิวปิดจงอินจะได้ถอดปีกวางศรลงซะบ้าง ลู่หานยิ้มขอบคุณเพื่อนแล้วเดินตามมินซอกที่ไปหยิบถุงต้นเทียนญี่ปุ่นกับจอบพลั่ว

“พี่ช่วย”บอกแล้วคว้าจอบมาถือเอง มืออีกข้างยกถุงดินผสมสองถุงขึ้นพาดบ่า มินซอกมองคนที่เข้ามาช่วย อยากจะทิ้งถุงต้นไม้ที่ถืออยู่แล้วแยกไปทำงานกับพี่คนอื่นแทน แต่ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานแล้ว เลยได้แต่กัดปากเดินนำลู่หานไปยังโคนต้นคูน

“ทำไมมีแค่ฮยอง”คนตัวเล็กถาม มีแค่สองคนเท่านั้นหรือที่ทำตรงต้นคูน ลู่หานบอกว่าพวกนั้นจะทำงานอย่างอื่นก่อน ให้มินซอกกับลู่หานปลูกเทียนให้เสร็จแล้วถึงจะมาช่วยล้อมรั้ว

“หักข้าวโพดแล้วต้องฟันต้นทิ้งด้วยน่ะ งานหนักเลยเทกันไปทำตรงนั้นเยอะหน่อย”เขาว่าพลางใช้จอบที่ถือมาฟันดินใต้ต้นคูนให้ร่วนซุยก่อนจะได้ปลูกต้นเทียนญี่ปุ่น

“เบาๆสิฮะ อย่าโดนรากมันนะ”มินซอกร้องออกมาเพราะพี่ชายลงน้ำหนักมือไปไม่เบาเลย กลัวว่าต้นคูนของมินซอกจะรากขาดเข้าให้ คนตัวเล็กคว่ำหน้า หงุดหงิดใจ คว้าเอาจอบมาทำเสียเอง แรงเพียงเล็กน้อยค่อยๆบังคับจอบลงกินเนื้อดิน เบาๆเหมือนการพรวนให้ดินร่วนไม่ใช่การพลิกหน้าดินขึ้นมาแบบลู่หานทำก่อนหน้า

“เดี๋ยวมือพองหรอก”คนเป็นพี่แสนจะขี้ห่วง เพราะด้ามไม้ของจอบเสียดสีกับมือเล็กๆจากแรงเหวี่ยงอาจทำให้มือพองน้ำ แถมยังมีเสี้ยนจากด้ามไม้อีกที่อาจแทงเข้าไปในมือของมินซอกได้ แต่คนตัวเล็กสายหน้าหวือ บอกว่าฮยองจะทำคูนบอบช้ำ ให้คนตัวสูงกว่าฉีกถุงดินผสมโรยตามดีกว่า แล้วอย่าลืมเอาปุ๋ยเคมีสูตรผสมโรยเล็กน้อยเพื่อเพิ่มธาตุอาหารให้กับดินด้วย

“มินซอก...เมื่อเช้าที่หนีพี่เพราะเรื่องจุนมยอนเหรอ?”ลู่หานเอ่ยถามตอนน้องค่อยๆแหวกดินออกเป็นหลุม แล้วแกะถุงพลาสติกดำออกนำต้นเทียนญี่ปุ่นลงปลูก มินซอกชะงักมือไป

 “เลิกพูดเถอะฮะ ผมไม่เป็นไรแล้ว ฮยองจะกลับไปหาเขาก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่ ผมเป็นแค่น้องชาย”คนตัวเล็กพูดออกมาเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่แท้จริงข้างในกำลังเจ็บ โกรธตัวเองที่ไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย อ่อนแอแบบนี้เลยตัดใจจากคนใจร้ายไม่ได้สักที

“มันไม่มีอะไรนะ จุนมยอนปวดท้องเลยไปนอนห้องพยาบาล”มินซอกเบ้ปาก

“พี่ก็ท้องเสีย อาหารเป็นพิษ เลยไปเจอกันพอดี”คนเป็นน้องต่อประโยคจากพี่เหมือนประชด ลู่หานส่ายหน้า เอื้อมมือเปรอะดินผสมวางบนหัวน้อง มินซอกละมือจากการตบดินสุมโคนต้นเทียนมาปัดมือพี่ชายออก บอกว่ามันเปรอะ

“พี่ก็แค่อ้าง...พี่อ้างเพื่อจะไปนอนที่นั่น แต่พี่ไม่ได้อ้างไปเพื่อเจอจุนมยอน...รู้ไหมว่าทำไมพี่ต้องไปนอนที่นั่นด้วย”

“...”

“ก็มินซอกไง...พี่ไม่อยากเห็นมินซอกนอนข้างใคร รู้ไหม?...พี่แทบบ้า”น้ำเสียงของคนเป็นพี่ทุ้มต่ำลงกว่าปรกติ มือที่เปรอะเปื้อนก็ไม่เลิกลูบหัวน้อง มินซอกแววตาไหวระริก

ลู่หานกำลังพูดอะไรออกมา...กำลังให้ความหวังมินซอกอีกแล้วใช่ไหม? เลิกใจร้ายเสียทีได้หรือเปล่า...

“ผมไม่ตลก”มินซอกบอก ลุกขึ้นปัดดินที่เปื้อนตามหูตามหัว ไม่อยากอยู่กับลู่หานแล้ว น้องจะเดินหนีไปหาพี่ที่อยู่แปลงข้าวโพดแต่ก็ไม่ไวไปกว่ามือของลู่หานที่รั้งน้องเอาไว้

“ทำไมไม่ฟังพี่มั่ง ทำไมขี้งอน...”คนเป็นพี่ใช้น้ำเสียงดุ

“มินซอกไม่ฟังพี่ แล้วมินซอกก็เข้าใจผิด...พี่ขอโทษ”เสียงทุ้มอ่อนจนเหมือนเสียงอ้อนวอนว่าให้ฟังกันก่อน มินซอกหันหน้าหนีแต่พี่ก็จับกลับมา ลู่หานกดไหล่น้องให้นั่งลงท่ามกลางต้นเทียนญี่ปุ่นที่เริ่มปลูกไปไม่กี่ต้น

“ไอ้จงอินชอบด่าพี่ว่าโง่ พวกไอ้ชินอูก็เหมือนกัน...พี่ไม่ฉลาดเลยมินซอก...”

“...”

“พี่คิดกับเราแค่น้องชายเสมอมา”มินซอกกัดริมฝีปาก ก็เข้าใจอยู่เต็มอกไม่เห็นจะต้องพูดย้ำ พี่ชายเห็นอาการแบบนั้นก็รีบพูดต่อกลัวน้องจะเข้าใจผิดไปอีก

“พี่เข้าใจแบบนั้นถึงได้บอกปฏิเสธเราตอนที่มินซอกบอกว่าชอบพี่...มันค่อนข้างน่าตกใจที่คนที่เราเอ็นดูเหมือนน้องอยู่ดีๆก็มาบอกชอบ รัก มีใจให้...พี่ทำตัวไม่ถูก”มินซอกได้แต่ร้องว่าเหรอ?  

“พี่ขอโทษ...แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วนะ...พี่คิดว่าพี่ก็มีใจให้เรา พี่ถึงอยากให้เรา...ช่วยทำให้พี่มั่นใจถึงที่สุด”

“...”

“ไม่ใช่ให้มินซอกมาแทนที่ใครหรือเป็นตัวสำรอง...แต่ให้มินซอก...เข้ามาครอบครองหัวใจพี่ทั้งหมด...”

“...”

“ทำให้พี่รักมินซอกทีนะ...”

ค น คุ ก

จงอินได้แต่สงสัย? ตอนมาช่วยไอ้ลู่หานกับเด็กติ๋มของเขาทำรั้วล้อมต้นคูน เห็นทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่กันคนละฝั่ง ส่งสายตาไปถามไอ้ลู่หานมันก็ยิ้มน้อยๆกลับมา มินซอกก็ก้มงุดๆพลุ้ยดินโคนต้นเทียนญี่ปุ่นไม่เงยหน้า ไอ้พวกอูฮยอน ชินอูก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเป็นยังไงบ้าง อุตส่าห์เปิดโอกาสให้คนที่เพิ่งรู้ใจตัวเองได้ปรับความเข้าใจกับน้อง

หวังว่าไอ้ลู่หานจะไม่ทำเสียเรื่องซะเปล่าๆ เพราะมันชอบเอาความโง่ของมันทำลายสถานการณ์ให้เลวร้ายทุกที

“หน้ามึงแม่งโคตรน่ากลัว มึงยิ้มได้น่าสยองเหี้ยๆ”จงอินพูดถึงรอยยิ้มบนใบหน้าของลู่หาน ก็แย๊บๆเป็นการถามแหล่ะว่ามึงเคลียร์กันแล้วหรือถึงได้ยืนยิ้มหน้าเหี่ยวตีนกาขึ้นครบจำนวนง่ามแบบนี้

“กูมีความสุข”ตอบได้น่าเอาตีนฟาดตูดให้แหก เบ้ปากใส่แม่ง ไม่ถามมันก็ได้ เดี๋ยวค่อยไปถามมินซอกก็ได้ ยังไงจงอินก็เป็นที่ปรึกษาหัวใจของมินซอกมาตลอดอยู่แล้ว

“เออ เห็นไอ้อินซูบอกผู้กองคริสดำเนินเรื่องมินซอกให้มึงแล้วนะ ไม่แน่ใจจะออกไปได้ไหม เห็นคุณผู้กองเขางัดกับเบื้องบนอยู่ว่ามินซอกช่วยเรื่องกอนโมเหมือนกัน”ลู่หานพยักหน้ารับกับคำพูดเพื่อน แค่ได้รู้ว่าไอ้ผู้กองนั่นมันทำอย่างที่เขาขอก็เบาใจ เขามั่นใจว่าคริสจะทำให้มินซอกออกไปได้อย่างแน่นอน

“กูว่าจะเขียนจดหมายไปหาน้องซักหน่อย มึงจะเขียนไปหาน้องนีออนบ้างไหมวะ? เห็นช่วงนี้ห่างๆ ไม่ค่อยมาเยี่ยมด้วยนิ่”ลู่หานถามถึงโอเซฮุนที่หายหน้าหายตาไปตั้งแต่เข้ามาช่วยหมอปาร์คชานยอลวันนั้น จงอินบอกว่าอย่าพูดถึงเลย เขาบอกเองว่าไม่ต้องมาบ่อยก็ได้ ตอนนี้ทำงานจนมีเงินเก็บไว้ในบัญชีสหกรณ์เยอะแยะ นักโทษที่อยู่มานานๆแล้วถ้าญาติไม่คิดถึงมากก็ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมหรือฝากเงินให้ ลำพังขยันทำงานแลกของก็อยู่ได้แล้ว

“ห่างๆกันซะมั่ง เผื่อจะคิดถึงกู”ยักคิ้วกวนให้เพื่อน ลู่หานเบะปาก แซวเพื่อนรักจนมันหน้าตูมว่าบางทีตอนเขาไม่มาเยี่ยมมัน เซฮุนอาจจะกำลังนั่งเดทกับปาร์คชานยอลอยู่ในร้านนมปั่นแสนโรแมนติค เท่านั้นเองไอ้เพื่อนหมีเลยบอกว่าจะเขียนจดหมายด้วย เบิกสหกรณ์มาเผื่อมันด้วยสักสองสามแผ่น

หลังจากกินข้าวเย็นกันแล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ พวกที่ไปหักข้าวโพดบ่นอุบว่าปวดแขน ต้องสะพายย่ามแบกข้าวโพดไปด้วยเดินหักข้าวโพดไปด้วย แล้วเวลาหักก็ต้องหักพร้อมแปลือกจะได้เป็นการเก็บรักษาฝีกสดได้นานขึ้น น้ำหนักเลยทวีคูณ

“พันนี้บอกผู้คุมเลิกปลูกเหอะมึง แม่งซังหนาชิบหาย หนักจะตายห่า”มีคนบ่นขึ้นมา ไอ้มินโฮเลยบอกว่าพันธุ์อื่นเมล็ดแน่นก็หนักเมล็ดอยู่ดี

“แล้วทำไมไม่ปลูกอย่างอื่นแทนข้าวโพดวะ เนี่ย ต้นมันก็ไม่ได้ประโยชน์นอกจากกองให้มันเน่าสลายไป”ลู่หานถาม วักน้ำในบ่อซีเมนต์ขึ้นราดตัวแล้วถูสบู่แรงๆไปตามเนื้อตัว ล้างคราบไคลและดินผสมออกให้เกลี้ยงเกลา แผลที่หน้าก็หายดีแล้วเลยขัดถูได้สบายใจ

“จะปลูกเหี้ยอะไรล่ะ? ก็เพราะคิดกันไม่ออกไงมันเลยเป็นข้าวโพดตลอดมา”ไอ้แดฮยอนพูดบอก คนอื่นก็พยักหน้าตาม ก็ปลูกข้าวโพดกันมาตลอด จะให้เปลี่ยนก็ไม่รู้จะปลูกอะไรดี พอดีกับบานประตูห้องน้ำแยกถูกเปิดออก คิมมินซอกในชุดใหม่หัวหูเปียกลู่เดินออกมาพร้อมอุปกรณ์อาบน้ำ คนตัวเล็กเอายาสระผมมาส่งคืนให้ไอ้ดงกอนเพราะเห็นว่าของตัวเองหมดก่อนจะเดินเตาะแตะเพราะพื้นเปียกลื่นออกจากห้องน้ำไป

เดี๋ยวนี้มินซอกคงชินกับการเปลือยอาบน้ำไปแล้ว ไอ้ท่าทางเขินอายเลยไม่ค่อยได้มีให้เห็นมากมาย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผู้ชายเป็นฝูงมาแก้ผ้าแกว่งไกวน้องชายให้ได้เห็น เด็กนั่นคงไปยืนหลบมุมอยู่ที่ขอบอ่าง

“มองอีกละไอ้สัด แหม กูว่าแต่ก่อนก็มองบ่อยแล้วนะ พอยอมรับว่ามีใจให้เขานี่มองยิ่งกว่าเดิม ทะลุตับไตน้องมันไปแล้วมั้ง”จิกกัดกันฉิบหาย ลู่หานสาดน้ำโครมเข้าหน้าเพื่อน บอกให้มันหุบปากไป

“กูจะองให้ทะลุไปถึงหัวใจก็เรื่องกูมั๊ยสัด”คำพูดค่อนข้างเสี่ยวจนเพื่อนทั้งเรือนนอนส่ายหน้า จงอินหัวเราะ

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงต้องด่ากูเพ้อเจ้อแล้วรู้ป่ะ? มึงต้องบอกว่ากูมั่ว จะจับคู่ให้มึงกะน้อง”ลู่หานก็หัวเราะขำกับคำเพื่อน ใช่...แต่นั่นมันก็เมื่อก่อน

“แล้วตกลงว่ามึงเคลียร์กับมินซอกยังไง เด็กนั่นก็ดูไม่ได้งอนอะไรมึงแล้วนิ่ แถมตอนพวกกูไปช่วยตอกรั้วยังก้มหน้างุดๆยังกะเขิน”จงอินถามอีกครั้งก่อนที่จพไปถามมินซอกเอาอีกครั้ง ลู่หานเอาเสื้อตัวเก่าสะบัดคราบดินออกเลือกส่วนที่สะอาดที่สุดขยี้ลงบนผมที่เปียกชื้นก่อนจะซักชุดของวันี้ด้วยแฟ้บของไอ้อูฮยอน

“มึงรู้ไหมจงอิน...น้องน่ารักฉิบหาย”

...นี่ใช่คำตอบของคำถามกูไหมลู่หาน?

ค น คุ ก

มินซอกปล่อยพวกพี่ๆดูทีวีกันไป เขาขอเลี่ยงขึ้นมานอนบนเรือนนอนก่อนใครเพื่อน คนตัวเล็กลากผ้าห่มกับหมอนที่พับวางอยู่ที่ข้างๆที่นอนมินโฮมาอยู่ที่เดิมที่เคยนอน ก่อนจะล้มตัวลงบนฟูกของตัวเอง ใบห้ากลมๆซุกลงบนหมอนแล้วพยายามจะรีบๆหลับไป เพราะไม่อยากตื่นอยู่จนถึงคนอื่นๆขึ้นมานอน ไม่อยากจะตอบคำถามว่าทำไมมินซอกถึงกลับมานอนที่เดิม

ก็ลู่หานบอกว่าให้กลับมา...พี่ชายคนนั้นบอกว่าไม่ชอบเห็นมินซอกไปนอนข้างใคร ไม่ชอบใจที่เห็นคนอื่นลูบหลังมินซอกตอนหลับ มินซอกเลยกลับมา...

มินซอกใจง่าย แค่เขาพูดจาดีๆด้วย แค่เขาบอกว่า...ก็มีใจให้กัน มินซอกก็แทบจะสะกดกั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่

“ทำให้พี่รักมินซอกทีนะ...”

คำนี้ยังดังอยู่ในหัว แม้ในใจจะค้านว่าบางทีลู่หานอาจจะแค่มาทำให้มินซอกดีใจเล่น แค่มาให้ความหวังกับคนที่ไม่อาจจะตัดใจได้คนนี้ แล้วก็ทำให้มินซอกเจ็บปวดอีกครั้ง...ทว่าน้ำเสียงอ่อนโยนที่ได้ยิน กลับทำให้คนตัวเล็กเชื่ออย่างง่ายดาย

มินซอกจะเอาอะไรไปทำให้พี่รักได้...มินซอกคิดแบบนั้น

“ผมเชื่อฮยองได้ใช่ไหม?”ถามกับความเงียบของเรือนนอนแผ่วเบา หลับตาลงกับหมอนกลิ่นคุ้นเคยที่ใช้นอนมาหลายเดือน ตอนนี้มินซอกไม่รู้ว่าลู่หานแค่ให้ความหวังหรือพูดความจริงออกมา แต่หัวใจที่ไม่เคยตัดใจจากอีกคนได้กำลังสั่งสมองว่าให้ลอง...ลองดูสักครั้ง

มินซอกจะลองดู...ลองทำให้พี่รักมินซอก มองเพียงมินซอก...

เพราะฉะนั้น...

รักมินซอกทีนะ...ลู่หานฮยอง...

TBC.

ห้ามด่าพี่ลู่นะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉลาดแล้วไงงงงงง เลิกด่าได้แล้ว เราเจ็บปวดแทนมากมายก่ายกอง 55555555555555555555555555555555555

ทำไมมันน่ารัก ตอบ? (น่ารักเหรอ?)

เราจะพักเรื่องรักอีพี่หรูสักนิด ใส่เรื่องอื่นคั่นบ้างแล้วนะคะ จบๆคดีนี้กันเถอะ ถ่ออออ แบ๊คอัพคนนั้นมันใครรรรร จับมันได้หรือยังพูดดดดดดดดดดดดด 5555555555555555555555555555555555

ขอบคุณสำหรับเม้น เฟวฟเวอร์ริท และแฮชแท็กในทวิตเตอร์ค่ะ

รักนะตุ๊บๆ

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...