คนคุก14.1

คนยอมไม่ใช่คนแพ้ แต่เป็นคนดี

บทที่14.1…

ต้นคูนของมินซอกกำลังเบ่งบานด้วยใบสีเขียวเข้ม ลำต้นมันใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อย แต่คงอีกหลายปีกว่ามันจะหนาพอจะสะสมวงปี มินซอกมองต้นไม้ที่พ่อชอบแล้วคิดถึงพ่อขึ้นมา ถึงจะเลิกโทษตัวเองแล้วแต่เมื่อคิดขึ้นมาแน่นอนว่าความรู้สึกผิดก็ตามมาด้วยเช่นกัน

ไม่มีใครที่ทำความผิดไว้ในอดีตแล้วจะลืมมันไปได้อย่างง่ายได้ การที่บอกว่าลืมได้คือการแค่เพียงซ่อนมันเอาไว้เพียงเท่านั้น

ลู่หานลงจากเรือนนอนมาเห็นคนตัวเล็กยืนนอกรั้วไม้ที่ล้อมต้นคูนเอาไว้ เขาเอาเสื้อยืดสีขาวเครื่องแต่งกายประจำตัวไปวางแหมะบนหัวน้อง วันนี้มีลงงานซ่อมบำรุง ภาระงานบิ๊กนิดหน่อยตรงที่ของที่เข้าเรือนจำมาคราวนี้เป็นมอเตอร์ไซค์แต่ง ตำรวจยืดได้เป็นของกลางจากคดีซิ่งป่วนเมือง คันที่ถูกส่งมาเป็นคันที่บิดคันเร่งหนีตำรวจแต่พลาด ล้อดอกยางน้อยคงปัดพลิกแล้วคว่ำลง คนขับกระเด็นออกจากรถไปเกือบสามเมตรยังนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล ซี่โครงหักไปสอง คางแตกเย็บไปสิบเข็ม ส่วนตัวรถไถลกับพื้นจนแถบข้างตัวถังถลอกไปเป็นแนว ซ้ำร้ายท่อไอเสียที่เป็นตัวสำคัญของรถแต่งก็บุบยุบไปเป็นวงกว้าง

ลู่หานบอกเพื่อนขอตัวมาเอาเสื้อไปปิดปากปิดจมูกเพราะโดนโยนงานพ่นสีมาให้อีกเหมือนเคย ไอ้แผนกนี้ก็ไม่คิดจะมีผ้าปิดปากเอาไว้ให้อีกเช่นเดิม เลยต้องลำบากถ่อเดินมาเอาแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ลำบากใจเพราะเขาก็ชวนน้องที่ยืนงงไม่มีอะไรทำเดินมาเป็นเพื่อน

“คิดอะไรอยู่”ถามคนเป็นน้องแล้วเอาแขนพาดบ่าของมินซอกใช้ข้อพับดึงคอให้หัวมินซอกมาประชิดใบหน้าตัวเอง คนตัวเล็กพิงหน้ากับบ่าของพี่บอกงืมงำว่าคิดถึงพ่อ ลู่หานถอนหายใจออกมา ยิ้มแหยๆที่เห็นน้องดูเศร้าเพราะกลับไปคิดเรื่องเดิมๆ คนเป็นพี่หมุนตัวไปอยู่ตรงหน้าน้องแล้วดึงมินซอกเข้ามากอด ดันหัวเล็กๆให้ซุกลงที่บ่าแล้วยังลูบปลอบ

“อย่าคิดมาก มันผ่านมาแล้ว ตอนนี้เรากำลังเริ่มใหม่อยู่ไง จำไม่ได้เหรอมินซอก”เขาถาม เหมือนกับถามกับตัวเองด้วย เพราะลู่หานเองก็ไม่ต่างจากมินซอก ที่ต้องเสียคนที่สำคัญในชีวิตไปเพราะการกระทำของตัวเอง มินซอกพยักหน้าอยู่กับบ่าของพี่ บอกว่าไม่คิด ไม่คิดแล้ว

“ดีแล้ว เด็กดี...ยังจำมันก็ไม่ผิด แต่อย่าเอามันมาตอกย้ำชีวิตให้เราจมในความผิดตลอดไป”เขาพูดบอก ดันน้องออกจากตัว มินซอกตาแดงเหมือนจะร้องไห้คนเป็นพี่เลยยิ้มกว้างขยี้หัวคนขี้แงไปทีสองที

“เริ่มใหม่กับพี่แล้ว ไม่ต้องไปเก็บเรื่องเก่ามาคิดมากอีกแล้ว เข้าใจไหม?”ถามเสียงอ่อน มินซอกช้อนตามองคนพี่ที่ถามกัน แววตาของลู่หานเต็มไปด้วยความเอ็นดู รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนชวนให้เชื่อได้ว่าคนๆนี้จะเป็นที่พึ่งพิงของมินซอกได้ เป็นคนที่จะปกป้องมินซอกได้ คนตัวเล็กสวมกอดพี่อีกครั้ง ใช้วงแขนรักเอวของลู่หานเอาไว้แล้วซุกหน้าเข้าหน้าอกของคนเป็นพี่ที่ตำแหน่งเยื้องด้านซ้าย

“อย่าใจดีหลอกให้ผมรักพี่แล้วทิ้งผมไปอีกนะ”อยากจะกักเก็บความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไป เพราะกลัวว่าวันหนึ่งผลของการทดลองใช้หัวใจนำทางมากกว่าความคิดออกมาเป็นเขาถูกลู่หานทิ้งให้เจ็บปวดอีกครั้ง ลู่หานยกมือกอดตอบน้อง เอาเสื้อที่ตั้งใจมาหยิบคลุมหัวน้องอีกครั้ง คราวนี้ปิดใบหน้าน่ารักนั้นไว้จนมิดชิด

คนขี้แย คนขี้งอน คนขี้น้อยใจแถมคิดไปเอง แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วคิมมินซอก...จะให้พี่ทิ้งไปไหนกัน

“ทำให้พี่รักเรามากกว่านี้สิ”พูดพร้อมวางหน้าผากลงที่ตรงส่วนเดียวกันของมินซอก มือจับที่ใบหน้าของน้องแล้วโน้มริมฝีปากสัมผัสเบาๆกับส่วนน่ารักจุ๋มจิ๋มบนใบหน้าของอีกคนผ่านผืนเนื้อผ้าของเสื้อสีขาว

“ให้พี่หลงมินซอกจนไปจากมินซอกไม่ได้เลย...”

ลู่หานเอาสีสเปรย์มาแกะพลาสติกแรปออกแล้ววางเรียงสีเอาไว้ คันนี้ต่างจากคันที่เคยทำตอนเข้ามาแรกๆเล็กน้อยเพระตัวถังมีถึงสามสี เหี้ยคนที่แต่งไว้คงขยันเอามากๆ เขาเอาเสื้อที่ไปหยิบจากเรือนนอนพันปากพันจมูกแล้วเขย่ากระป๋องสีสเปรย์ไปมา กะทิศทางลมแล้วค่อยๆลงน้ำหนักมือลงบนหัวกด

คราวที่แล้วมีมินซอกมาช่วย ถึงจะช่วยไม่ได้มากแต่ก็ไม่ได้มาพ่นสีอยู่คนเดียวแบบนี้ ทว่าวันนี้คนตัวเล็กนั่นกลับไปเกาะหนึบติดอยู่กับไอ้จงอินที่กำลังเคาะท่อไอเสียให้คืนทรง ถ้าจะถามว่าทำไมเป็นแบบนั้นก็คงเพราะมันต่อเนื่องมาจากการที่เขาไปเอาเสื้อที่เรือนนอนเมื่อครู่ หลังจากพูดประโยคนั้นกับมินซอก เจ้าตัวเล็กก็มุดหนีออกจากอ้อมอกของลู่หาน ตาที่แดงเพราะจะร้องไห้ลามไปหน้าที่แดงจัดเพราะเขิน ซุกหน้าเข้าฝ่ามือตัวเองวิ่งหนีมาเลย

ลู่หานเห็นแบบนั้นแล้วอยากจะฟัดแก้มกลมๆนั่นให้ช้ำ จะทำตัวนารักไปถึงไหนกันก็ไม่รู้

เขาหัวเราะตัวเองขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ความจริงแล้วไม่จำเป็นกับการที่ให้มินซอกทำให้เขารักแล้วเพราะเขามั่นใจแล้วว่าเขารักน้อง แต่ลู่หานก็ยังไม่บอกออกไป เขายังให้มินซอกคิดว่าเขาแค่มีใจให้มินซอกและอยากให้มินซอกทำให้เขารักมากกว่านี้ รักแค่มินซอกคนเดียว เพราะอยากรู้ว่ามินซอกจะหาทางไหนมาทำให้เขารักได้ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่เห็นว่ามินซอกจะทำตัวอะไรให้ผิดจากวิสัยปรกติ เป็นลู่หานเองมากกว่าที่มองมินซอกน่ารักขึ้นทุกวันจนเข้าขั้นเพ้อพก

แต่ลู่หานเองก็ไม่คิดจะเก็บคำว่ารักนี้ไว้กับตัวหรอก สักวันเขาก็ต้องบอก แต่ตอนนี้ถ้าบอกไปมินซอกคงใช่แค่หน้าแดงวิ่งหนีไป หน้ากลมๆคงร้อนจนระเบิดออกมาเป็นซาลาเปาไส้ลาวาแน่ๆ

ค น คุ ก

“น้ำไม่ไหล?”ไอ้มินโฮตีคิ้วขมวด ลองหมุนก๊อกน้ำอีกครั้งก็เป็นเหมือนเดิม น้ำในห้องน้ำไม่ไหล ส่วนที่มีก็พอล้างตูดอยู่ไม่กี่ราย

“ท่อแตกมั้ง เชี่ยพวกเรือนนอนช้างแม่งเอาจอบมาถากหญ้าแล้วฟันฉับ เห็นผู้คุมบอก”ไอ้แดฮยอนพูดออกมา พวกเรือนนอนช้างหมายถึงพวกเรือนนอนไอยราที่รุมกันถางหญ้าที่รกๆในแดน คงเอาจอบไปฟันเข้าท่อน้ำ น้ำเลยไม่ไหลเข้าห้องน้ำแบบนี้

“ในอ่างก็เหลืออยู่ไม่มาก กว่าจะซ่อมเสร็จก็คงอีกนาน เห็นว่ากาวต่อท่อไม่มี หมดไปตั้งแต่ประกอบระบบไฮโดรโปนิกส์นู่นแล้ว ผู้คุมคงกำลังไปซื้อกันอยู่

“ใช้ประหยัดหน่อยละกัน ไอ้พวกไอยราที่ซ่อมท่อยังไม่ได้อาบ เหลือน้ำให้มันด้วย”ชินอูบอกพร้อมใช้ขัยจ้วงเอาน้ำขึ้นราดตัวที่เปลือยเปล่า

“แล้วมินซอกจะอาบที่ไหน”คิมจงอินอดถามไม่ได้ ไอ้ลู่หานขยับไปยืนชิดน้อง มันเปิดน้ำจากก็อกอีกครั้งผลก็เหมือนเดิม

“อาบน้ำข้างนอกได้ไหม?”คนเป็นพี่ถาม มินซอกมองพี่ร่วมเรือนนอนแต่ละคนแล้วพยักหน้าลง เพราะสนิทกันทั้งหมด ทุกคนเอ็นดูมินซอกเหมือนน้องชายที่แสนน่ารัก เลยลดความประหม่าลงมาได้อยู่

เพราะเป็นลูกชายคนเดียว เลยไม่เคยได้อาบน้ำร่วมกับน้องหรือพี่คนไหนอีกทั้งพ่อก็ไม่เคยอาบน้ำกับมินซอก หรือจะเป็นที่โรงเรียน เขาเองก็อาบน้ำแยกกับเพื่อนตลอด เลยรู้สึกขัดเขินเมื่อจะต้องเปลือยร่างกายต่อหน้าคนอื่นแม้จะเป็นเพศเดียวกันก็ตามที แต่ถ้าขนาดน้ำในห้องน้ำย่อยไม่ไหลก็คงต้องอาบรวมกับพวกพี่ที่บ่อซีเมนต์ข้างนอก จะนอนทั้งอย่างนี้ก็ไม่ไหว ฝุ่นของแผนกซ่อมบำรุงเยอะมาก และกลิ่นสีสเปรย์ก็ติดเต็มหัวไปหมด ลู่หานบอกน้องไม่ต้องถอดกางเกง ให้อาบไปทั้งอย่างนั้นเลย ถ้ากลัวไม่สะอาดก็หมุนตัวไปฟอกเครื่องในเอา มินซอกทุบอีกคนไปทีเพราะลู่หานดูจะขำหลังจากที่พูดคำว่าเครื่องในนั้นออกมา

“เดี๋ยวจับแก้ผ้าให้ไอ้พวกนี้ช่วยอาบเลย”ขู่อีกคนที่รู้ว่าลู่หานไม่มีทางทำจริง มินซอกยู่ปาก ไม่ถอดเสื้อออกจากตัวแต่ตักน้ำราดทั้งแบบนั้น เหลือบตามองเห็นพี่คนอื่นถอดเสื้อผ้าออกกันเกลี้ยงแม้แต่กางเกงใน คนที่อาบอยู่ข้างๆกันก็คงจะถอดถ้าไม่มีมินซอกอยู่ตรงนี้ แต่ครั้งนี้ลู่หานเหลือกางเกงในเอาไว้ แต่กระนั้นเลยมินซอกก็ยังเห็นอะไรเต็มตาอยู่ดี

ถึงจะมีเหมือนกัน เป็นเพศชายด้วยกันทั้งคู่ แต่อย่างที่บอกว่าไม่เคยอาบน้ำร่วมกับใคร บวกกับใจที่รักพี่ชายคนนี้ พอมาเห็นอีกคนเปลือยต่อหน้าก็อดจะขัดเขินไม่ได้ มินซอกสระผมลวกๆโดยที่ล้างออกเกือบจะไม่สะอาด คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำแยก เดินเตาะแตะออกมาพี่ๆก็เริ่มอาบน้ำกันเสร็จแล้วแต่ละคนพันผ้าเช็ดตัวไว้หมิ่นเหม่ บางคนไม่มีผ้าเช็ดตัวก็ใช้เครื่องแต่งกายชุดเก่าเช็ดร่างให้พอหมาดแล้วสวมชุดใหม่ทับลงไป

“เห็นทำงานตากแดดก็ออกจะบ่อย ทำไมเด็กติ๋มมึงไม่ดำเลยวะ ดูกูสิ ไม่ทำเหี้ยอะไรยังดำ โลกแม่งไม่ยุติธรรมชัดๆ”จงอินบ่นออกมา เทียบสีแขนตัวเองกับหลังตีนมินซอก แขนเขายังดำกว่าเลย ไม่ต้องพูดถึงด้านในร่มผ้า ว่าจะขาวขนาดไหน ลู่หานเย้ามันว่าเพราะน้อยใจในความดำสินะถึงอยากจะสอยหลอดนีออนมาทำเมีย ไอ้เพื่อนหมีเลยโบกหัวเพื่อนควายไปที

“สอยพ่องสอยแม่ง”ด่ามันไปแล้วผลัดผ้าออกจากห้องน้ำ จงอินกองเสื้อผ้าใช้แล้วรวมกับของมินซอกแล้วลู่หานก็มากองรวมกันอีกที คงต้องรอเช้าถึงจะซักผ้าได้

“มินซอกไปไหนวะ เห็นออกมาก่อนไม่ใช่เหรอ?”ลู่หานถาม จงอินส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้ อาจจะขึ้นเรือนนอนไปแล้วเพราะลานกิจกรรมที่จะมาใช้ดูทีวีกันไม่มีมินซอกนั่งอยู่

“มึงจะห่างสักนิดไม่ได้เหรอ? แหม ตั้งแต่ขยับจากควายกลายร่างมาเป็นคนนี่รู้สึกจะติดเหลือเกิน ใช้อวัยวะร่วมกันหรือไง”จงอินอดจะค่อนขอดไม่ได้จริง หายโง่ละรุกจนมินซอกไม่ได้ทันจะหายใจ นี่รวมร่างเป็นเทอโบเรนเจอร์ได้แม่งรวมกับน้องไปแล้วเหอะ

“เสือกจริง กูจะเอาอะไรไปติดกับมินซอกก็เรื่องกูมั๊ย มึงน่ะหาทางเอาของมึงไปติดน้องเซฮุนให้ได้เหอะ”อีกคนก็ตอกกลับไม่แพ้กันทำเอาจงอินยกเท้าถีบมันแทบไม่ทัน จุดอ่อนเดียวที่มันใช้เล่นงานจงอินได้คือโอเซฮุนจริงๆ

“รอก่อนเหอะ เดี๋ยวจะเอาไปติดให้ดู ไอ้ควาย”

“กูก็จะรอดูครับ ว่าน้องนีออนจะติดกับมึงหรือปาร์คชานยอล ฮ่าๆๆ”ขำได้หน้าเหี้ยมาก จงอินหงุดหงิดไอ้เพื่อนควาย กระแทกก้นลงนั่งกับพื้น อีกสิบวัน ท่องอยู่ในใจ เดี๋ยวจะได้ออกไปเจอเซฮุนแล้ว เดี๋ยวจะรุกบ้าง จะไม่ปล่อยให้ค้างคาอีกแล้ว จะเอาตัวไปติดเซฮุนให้ไอ้ลู่หานดูให้เต็มตาเชียว

ค น คุ ก

จุนมยอนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย อยู่ดีๆผู้ชายตัวเล็กคนนี้ก็เข้ามาหาเขาแล้วขอคุยอะไรด้วยหน่อย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร เห็นหน้าบ่อยจะตาย มักจะถูกรายล้อมด้วยคนจากเรือนนอนสิงห์เสมอ และข้างกายก็ไม่เคยขาดคิมจงอินและลู่หาน

“ผมมีเรื่องจะถาม...”คนตัวเล็กเปิดฉากการสนทนา จุนมยอนถามว่ามีอะไรงั้นเหรอ? อีกคนจึงเงียบไป เห็นใบหน้ากลมๆนั้นฉายแววตาไม่แน่ใจในตัวเองออกมา ขบริมฝีปากตัวเองครุ่นคิดอยู่นานสองนาน

“ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวแล้วนะ”เห็นว่าอีกคนไม่พูดอะไรเสียทีเลยแกล้งทำเป็นขอตัวก่อน เท่านั้นเองมินซอกจึงต้องดึงแขนอีกคนเอาไว้ มองสบตาของจุนมยอนที่ยอมรับจากใจว่ามันช่างสวยงามและเต็มไปด้วยเสน่ห์น่าหลงไหล

...ไม่แปลกใจเลยทำไมหลายคนถึงชอบ หลงรักผู้ชายคนนี้ ไม่เว้นแม้แต่ลู่หานเอง

มินซอกไม่มีดวงตาแบบนี้ เขามีเพียงดวงตากลมโตชั้นเดียวเหมือนเด็กทั่วไป แต่มินซอกก็คงไม่รู้ว่าดวงตากลมโตชั้นเดียวของตนที่ไม่ได้อัดแน่นไปด้วยเสน่ห์นั้นมันมีอย่างอื่นที่อัดแน่นทดแทนกันอยู่...

...คือความใสซื่อและบริสุทธิ์...

“ผม...”ชั่งใจอีกครั้ง จุนมยอนแอบขำกับใบหน้ากลมๆที่เหมือนบูดเบี้ยวไปน้อยๆตอนคิดอะไร

“ช่วย...เอ่อ”

“...”

คำพูดติดๆขัดๆเพราะความขัดเขินและประหม่า มินซอกอยากจะร้องไห้ออกมาเสียจริงๆ สูดลมหายใจเข้าไปใหม่ จ้องดวงตาของจุนมยอนอีกครั้งหนึ่งด้วยความตั้งใจ นางพญาของเรือนจำเลิกคิ้วอีกครั้งรออดูว่าคนตัวเล็กจะพูดอะไรออกมา

.

.

“พี่ทำยังไงลู่หานฮยองถึงชอบพี่ฮะ...ช่วยสอนผมที”

จุนมยอนเอียงคอเมื่อฟังอีกคนพูด เขาไม่รู้เรื่องระหว่างลู่หานกับมินซอกเลย ที่เขารู้คือเด็กคนนี้เป็นน้องรักของกลุ่มเรือนนอนสิงห์และเข้าเรือนจำมาพร้อมลู่หานกับจงอิน

“พี่ไม่เข้าใจ”

“ก็...ลู่หานฮยองชอบพี่...ผมอยากรู้ว่าทำยังไงพี่เขาจะชอบผม รักผม”ถามด้วยความซื่อ จุนมยอนร้องอ๋อขึ้นมาในใจ แอบลอบยิ้มอย่างขำๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวแล้วพอจะเข้าใจ คงเพราะเรื่องที่ลู่หานมาเป็นเด็กนางพญา หมอนั่นคงบอกว่าชอบเขา แล้วเด็กนี่คงชอบลู่หานสินะ

“ชอบลู่หานเหรอ?”ลองถามหยั่งเชิงดู มินซอกพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ จุนมยอนยิ้มน้อยๆ เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ มิน่าถึงเป็นที่รักของพี่ๆหลายคน จุนมยอนถามอีกว่าทำไมไม่บอกป่ะละว่าชอบ มินซอกเลยบอกว่าบอกไปแล้ว แต่ลู่หานบอกว่าชอบจุนมยอน ได้ยินแบบนั้นนางพญาคนสวยเลยยิ้มแหยที่ตนไปถามจี้โดนจุดเข้าให้

“ก็เลยอยากให้ลู่หานหันไปชอบเราเหรอ?”มินซอกพยักหน้าอีก บอกว่าลู่หานพูดบอกว่ามีใจให้กันแต่มินซอกต้องทำให้อีกคนรักมินซอกให้ได้ จุนมยอนห่อปากกับคำพูดของอีกคน ความจริงก็คือลู่หานไม่ได้ชอบจุนมยอน และที่รู้คือลู่หานไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ที่ฟังมินซอกพูดจุนมยอนคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เพราะลู่หานบอกว่ามีใจให้เด็กคนนี้

ก็น่าจะเป็นไปได้ เห็นเป็นพี่ชายที่ใกล้ชิดกันขนาดนั้น แล้วเด็กนี่ก็น่ารักไม่หยอก แก้มกลมน่าฟัด ค่อนข้างจะขี้อายเหนียมหนิมไปหมด น่าแกล้งอีกด้วย มีใครบ้างที่อยู่ใกล้แล้วจะไม่ตกหลุมรัก

“เล่าให้ฟังได้ไหม? เรื่องของนายกับลู่หานน่ะ จะได้ช่วยถูก”จุนมยอนบอกให้อีกคนเล่าให้ฟัง มินซอกกัดริมฝีปากเดินตามแรงจูงของนางพญาคนสวยไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อน เห็นมินซอกลังเลว่าจะเล่าดีไหม? ก็อีกคนเป็นเหมือนหนามทิ่มหัวใจ คล้ายกับศัตรูความรักของมินซอก แต่เด็กน้อยก็ยอมเปิดปากเล่าให้อีกคนฟังอยู่ดี

จุนมยอนขมวดคิ้วฟังสิ่งที่อีกคนเล่า ส่งเสียงฮึดฮัดเบาๆตอนมินซอกบอกว่าลู่หานปฏิเสธเจ้าตัวเพราะชอบจุนมยอน แอบด่าอีกคนว่าไม่มีหัวคิด แถมยังลากเขาไปเกี่ยวด้วยเสียเฉยเลย นี่ดีแค่ไหนมินซอกยังเป็นเด็กดีไม่ได้เกลียดเขาไป โดนเด็กน่ารักแบบนี้เกลียดจุนมยอนคงจะรู้สึกแย่น่าดู

“ไอ้บ้านั่น”สบถออกมาเมื่อมินซอกเล่าจบ คนตัวเล็กงุนงงเพราะนางพญาดูจะเดือดร้อนกับเรื่องของเขา

“เห็นแก่ตัวชะมัดเลย”นางพญาคนสวยยังไม่หยุดบ่น มีอย่างที่ไหนกัน ตัวเองโลเลเองแท้ๆ ไม่ได้ชอบผู้ชายเลยหาข้ออ้างว่าชอบเขาบอกปฏิเสธน้องไป พอมารู้ใจตัวเองก็ยังใช้ชื่อเขาไปอ้างกับมินซอกอีก คนบ้าเอ้ย

“มินซอกไม่ต้องทำอะไรหรอก ถ้าลู่หานบอกว่ามีใจให้เรา แสดงว่ายังไงนายนั่นก็มีใจรักมินซอกแล้ว แถมมินซอกก็น่ารักแบบนี้ เชื่อพี่เถอะว่าลู่หานไปไหนไม่รอดหรอก”มินซอกหน้าแดงกับสิ่งที่จุนมยอนพูดขึ้นมา คนตัวเล็กไม่ค่อยอยากจะรู้จักนางพญาของเรือนจำนัก ไม่รู้นิสัยใจคอของจุนมยอน เหตุผลก็คงเพราะลู่หานชอบคนๆนี้มินซอกเลยไม่อยากจะยุ่ง แต่พอมารู้จักจริงๆก็ต้องบอกว่าคนๆนี้ไม่ได้เหมือนนางพญาอย่างที่มินซอกคิดไว้หรือนางพญาของเรือนจำอื่นๆเลย ไม่มีการวางมาด อำนาจและแสดงตนว่าเหนือกว่า

“มาเล่นอะไรสนุกๆกับพี่ดีกว่า เอาไหม? พี่รับประกันว่ามินซอกไม่ต้องทำอะไรเลย แล้วจะได้ยินคำว่ารักจากปากลู่หานด้วย สนใจไหม?”ถามอีกคนด้วยรอยยิ้มติดร้าย นึกโมโหลู่หานจริงๆ ใจร้ายปฏิเสธมินซอก แถมยังเอาชื่อเขาไปแอบอ้างในการปฏอเสธน้องอีก พอรู้ตัวว่าชอบน้องเข้าจริงๆก็แทนที่จะยอมรับมาตรงๆแมนๆ กลับบอกให้มินซอกทำให้ตัวเองรักให้ได้ เห็นแก่ตัวแบบนี้ต้องสั่งสอนเสียมั่ง

มินซอกเอียงคอ ถามว่าอะไรเหรอ? อย่างไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่นัก จุนมยอนวางมือบนบ่าของคนตัวเล็กแล้วดึงไหล่แคบของอีกคนให้โน้มตัวเข้ามาใกล้ๆก่อนจะกระซิบคำบางคำที่ทำให้มินซอกเบิกตากว้างแล้วกระเด้งออกจากนางพญาคนสวยแทบจะทันที

“บ้าไปแล้ว ผมทำไมได้หรอกฮะ”ส่ายหน้าหวือกับคำพูดของจุนมยอน ที่บอกว่าเป็นอะไรที่สนุกๆนั่น จุนมยอนจิ๊ปาก

“พี่ไม่ได้ชอบลู่หานเลยด้วยซ้ำ ก็แค่หน้าตาดีพี่เลยอยากได้ แต่เอาจริงๆก็ไม่โดนเลย”จุนมยอนบอก เห็นน้องมีสีหน้าที่ถอดสีลงเมื่อจุนมยอนพูดแบบนั้นเหมือนไปย้ำว่าลู่หานชอบจุนมยอนทั้งที่นางพญาคนสวยไม่ได้มีใจกลับสักนิด แต่ลู่หานก็ยังชอบจุนมยอน

“พี่ไม่ได้เดือดร้อนเลยว่าหมอนั่นจะชอบพี่หรือเปล่า มีแต่มินซอกนั่นแหล่ะที่จะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนกับมัน”ก็ใช่ มีแต่มินซอกที่เดือดร้อน เจ็บปวดที่ลู่หานชอบจุนมยอน

“ผมทำอย่างนี้แล้วพี่เขาจะรักผมใช่ไหม?”ดูไม่มีค่าเลยคำๆนี้ มินซอกว่าตัวเองไม่มีค่าตั้งแต่เดินมาขอวิธีทำให้พี่รักกับจุนมยอนแล้วล่ะ แต่มาถึงขั้นนี้ มินซอกคงถอดใจไม่ได้ ตัดสินใจจะลองดูแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด

...รักผมสักทีนะลู่หานฮยอง...

จุนมยอนยิ้มสวยให้คนตัวเล็กกว่า

“มินซอกรู้สึกยังไงตอนที่ลู่หานมาเป็นเด็กนางพญา คราวนี้ลู่หานก็จะได้รู้สึกบ้างแล้วไงล่ะ”

“...”

“มาเป็นเด็กนางพญาสิคิมมินซอก”

ค น คุ ก

คนที่นั่งดูทีวีกันอยู่ส่งเสียงฮือเมื่อร่างเล็กๆของคนสองคนเดินเข้ามาด้วยกัน จุนมยอนกระแอมกระไอน้อยๆแต่ละคนที่จ้องทีวีดูละครที่ผู้คุมเปิดไว้ก็ต่างหันมาสนใจนางพญาของเรือนจำแทนกันหมด จุนมยอนดันคนตัวเล็กที่ยืนข้างๆกันเดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าวก่อนจะใช้แขนเพียวเนียนของตัวเองพาดคล้องคออีกคนเหมือนถือสิทธิ์ ลู่หานกับพวกจงอินก็เห็น ได้แค่งงกันว่าเกิดอะไรขึ้น

“เรายังไม่มีเด็กนางพญาคนใหม่เลย...เราเลยจะบอกว่าต่อไปนี้คิมมินซอกจะมาเป็นเด็กนางพญาแทนลู่หานนะ ช่วยดูแลเขาด้วยล่ะ”

คำพูดไม่กี่ประโยคแต่กลับทำให้ทุกคนนิ่งค้างได้ สีหน้างงงวยเกิดขึ้นกับคนที่ได้ยินคำประกาศแทบจะทุกคน กว่าจะตั้งสติได้ ลู่หานก็เห็นจุนมยอนเดินโอบมินซอกออกไปแล้ว

“เดี๋ยวสิ”เรียกอีกคนเอาไว้ ถลันไปคว้าแขนจุนมยอนถามว่านี่มันอะไรกัน มองที่อีกคนที่ยืนข้างๆจุนมยอนเห็นน้องก้มหน้านิ่ง

“มินซอกโดนบังคับเหรอ?”ถามน้อง ปล่อยมือจากจุนมยอนมาช้อนหน้าน้องให้เงยหน้า มินซอกส่ายหัว ไม่รู้จะตอบอีกคนว่ายังไง จุนมยอนบอกก่อนหน้านี้ว่าถ้ากลัวถูกจับผิดก็ให้ก้มหน้าเอาไว้ อย่ามอง เดี๋ยวจุนมยอนจัดการทั้งหมดเอง

“พูดดีๆนะลู่หาน ถึงจะเป็นนางพญาแต่ฉันก็ไม่บังคับใคร แม้แต่นายเอง”คำพูดของจุนมยอนทำเอาเถียงไม่ออก ลู่หานดึงมินซอกจะเอาคนตัวเล็กกลับมาจากจุนมยอนแต่น้องกลับขืนตัวเองเอาไว้ ลู่หานมองคนตัวเล็กไม่เข้าใจ เพื่อนร่วมแดนเริ่มลุกมามุงกันบ้าง บางคนก็แค่ดูอยู่ห่างๆแต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจทีวีกันแล้วแต่หันมาสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าแทน

“จุนมยอน มันไม่ตลกเลยนะ”พูดออกมาเสียงเข้ม ลู่หานไม่เข้าใจเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นสักนิด อีกแค่ประมาณหนึ่งอาทิตย์พวกเราทั้งหมดก็จะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว แล้วคิมจุนมยอนเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงประกาศเด็กนางพญาตอนนี้ แล้วที่สำคัญคือคนๆนั้นเป็นมินซอก

“ก็ไม่ได้ให้ตลกนี่ หรือนายเสียดายฉันเหรอ คนเก่าฉันไม่สนใจหรอกนะ ถ้ามีปัญหามากก็คุยกับผู้คุมเอาไหม?”ถามอย่างยียวน ลู่หานรู้เลยว่าจุนมยอนตั้งใจกวนตีนเขา รอยยิ้มมุมปากของคุณนางพญาเกิดขึ้นก่อนจะลากมินซอกออกไปจากลานกิจกรรม

ลู่หานมองจงอินก็ได้รับการไหวไหล่กลับบมาว่าไม่รู้เรื่อง

นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย!

TBC.

มันแปลกๆมั้ย คือคิดว่าต่อไม่ค่อยติด ขี้เกียจ...

ไม่เกี่ยวกับเรื่องพี่ลู่แต่อย่างใด เพราะเราขี้เกียจเอง และลืมว่าจะเขียนต่อยังไงเอง เราไม่ทิ้งฟิคอยู่แล้ว ไม่เลิกชิปไม่เลิกชอบด้วย นางเป็นไบแอสเรา เลิกชอบนางได้ไง คนมันรักไปแล้วง่ะ หุหุ ฟิคยังอยู่ค่ะ และจะอัพไปเรื่อยๆ

แต่ขอเอ็กเพลนให้ฟังนิดนึงเกี่ยวกับการอัพฟิคของเรา ซึ่งต่อไปนี้จะอัพถี่เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว หนึ่งเพราะเราขี้เกียจและงานหนัก บางวันกลับบ้านมาก็ไม่ไหวจะเขียน

สอง คิดว่ามีคนรู้ว่าเราทำงานแล้ว และใช้เน็ตที่ทำงานอัพฟิค แต่ตอนนี้เราออกจากงานเดิมซึ่งมีอินเตอร์เน็ตใช้ตลอดเวลาแล้ว บริษัทใหม่ไม่สามารถใช้อินเตอร์เน็ตพร่ำเพรื่อได้ ผิดกฎบริษัทค่ะ เพราะฉะนั้นเราคิดจะซื้อซิมเน็ตมาใส่แอร์การ์ดเอา หรือไม่ก็อัพที่ร้าน ซึ่งลำบากมาก ขอให้เห็นใจเราหน่อยนะคะ อยากจะอัพทุกวันเหมือนกัน

รักเหมือนเดิม...

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...