คนคุกคิมมินซอก.1

เวลาไม่เคยหยุดเดิน

แต่เข็มนาฬิกาต่างหากที่หยุดเดิน

คิมมินซอก.1…

เปลือกตากระพริบก่อนที่จะลืมขึ้นมา ความอบอุ่นของอ้อมแขนที่นอนกอดกันไว้เมื่อคืนหายไปแล้ว มินซอกพลิกตัวเล็กน้อยก็พบว่าฟูกข้างๆกายทั้งสองด้านซ้ายและขวานั้นโล่งสนิท ปราศจาคคนที่เคยนอนอยู่ทุกคืน แม้แต่ไออุ่นก็ยังไม่เหลือ แสดงว่าลู่หานกับจงอินลุกไปนานแล้ว

“มินซอกไปอาบน้ำ”มินโฮเรียกให้คนตัวเล็กลุกขึ้นไปทำภารกิจส่วนตัวก่อนจะไปเข้าแถว กินข้าวเช้าและลงงาน วันนี้เป็นอีกวันที่ยังต้องลงงานที่เกษตรกรรมเพราะผักที่ปลูกนั้นเก็บได้แล้ว ประจวบกับงานอื่นนั้นมีไม่มาก ผู้คุมเลยให้มาลงเกษตรกรรมเสีย พอเก็บผักแล้วก็ใส่ปุ๋ยพรวนดินกันต่อเลย บางส่วนที่หมดคาบปลูกแล้วก็หยดเมล็ดใหม่เอารุ่นต่อไป

“แปลกๆชอบกล ตื่นมาก็ไม่เห็นไอ้จงอินกับไอ้ลู่หานแล้ว”แดฮยอนพูดตอนตักข้าวเข้าปาก พอไม่มีสองคนนั้นในก็เหงาๆพิกล ยิ่งปากนี่ยิ่งเหงาจนจะเฉาเหี่ยวไปหมด ไม่ได้ด่าลู่หานแล้วเหมือนจะรู้สึกแปลกๆ

“ถ้ามินซอกหายไปอีกคนคงเหงาน่าดู”ชินอูพูดขึ้นมา ทุกคนที่นั่งกินข้าวเงียบเพราะคิดตาม มินซอกเองได้แต่ยิ้มบางเบา ขอโทษพวกพี่ๆอยู่ในที เด็กน้อยรู้ว่าตัวเองเป็นที่เอ็นดูของพี่ๆ ถ้าไม่มีมินซอก พี่ๆคงเหงาเป็นธรรมดา

“ไม่มีมินซอก โลกในคุกคงมืดลง...”ไม่ใช่แสงสว่างที่มืดลง หากแต่เป็นแสงในใจของพี่ๆทุกคน การที่มินซอกมาอยู่ที่นี่ ความน่ารักของคนตัวเล็กทำให้โลกใบหม่นๆของคนที่ใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ในที่คุมขังสว่างไสวขึ้นมา เวลามินซอกยิ้ม พี่ๆก็จะยิ้มตาม มินซอกหัวเราะ พี่ๆก็มีความสุขไปด้วย

“ผมรู้สึกผิดเลย”คนตัวเล็กพูดออกาอย่างหงอยๆ นึกสงสารพี่ๆขึ้นมาจนไม่อยากจะทิ้งพี่ๆไป แต่อูฮยอนกลับบอกว่าอย่ามารู้สึกผิดเลย พวกเขาเสียอีกต้องขอบคุณมินซอก

ขอบคุณที่มาทำให้ชีวิตของพวกเขามีสีสันและมีความสุขขนาดนี้ เมื่อน้องที่รักและเอ็นดูจะได้ออกไปสู่อิสรภาพ คนเป็นพี่จะรั้งน้องไว้ก็คงไม่ถูก

“มาเยี่ยมพวกพี่บ้างก็พอ ฝากขนมไว้เยอะๆ ไอ้แดฮยอนมันกินจุ”ดงกอนบอกพร้อมกับมือใหญ่ๆของพี่ชายที่ลูบลงบนหัวกลมๆ เพียงเท่านั้นมือของพี่ๆอีกหลายคนก็เอื้อมมาลูบหัวน้องกันใหญ่ บางคนขยี้น้อยๆด้วยความเอ็นดู มินซอกหัวเราะขึ้นมาเพราะชินอูแกล้งขยี้หัวเจ้าตัวแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว พี่ๆเลยหัวเราะกันตามกลายเป็นโต๊ะที่คนเรือนนอนสิงห์จับจองกินข้าวเช้าเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

แต่เสียงหัวเราะของทุกคนก็พลันจะเงียบลงเมื่อผู้คุมอินซูเดินเข้ามาในโรงอาหารพลางใช้พลองไฟฟ้าเคาะที่โต๊ะตัวยาวเพื่อเรียกให้นักทาทุกคนหยุดกินและฟัง

“วันนี้มีเรื่องจะมาประกาศ ชาวเรือนนอนหงส์คงรู้แต่เช้าแล้ว ว่านางพญาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”สิ้นเสียงประกาศ เสียงฮือฮาก็ดังไปทั่วไม่เว้นแม้แต่พวกมินโฮก็ตามเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจุนมยอนก็ได้ออกจากเรือนจำไปพร้อมจงอินและลู่หาน มินซอกจะอ้าปากบอกว่าพี่จุนมยอนพ้นทาแล้วแต่ทว่าผู้คุมอินซูกลับแทรกขึ้นมา

“คิมจุนมยอนได้รับการปล่อยตัวเพราะปฏิบัติตนเป็นนักโทษชั้นดี จากนี้ไปจะมีการโหวตนางพญาคนใหม่วันเยี่ยมญาติใกล้ชิดครั้งต่อไป”หมดเรื่องที่จะต้องพูดผู้คุมอินซูก็เดินจากไป ทิ้งเพียงเสียงซุบซิบว่าทำไมจุนมยอนถึงได้ถูกปล่อยตัวไป ทำไมถึงพ้นโทษทั้งที่ความจริงแล้วจุนมยอนไม่ใช่นักโทษชั้นดีเลยสักนิด บางคนไม่พอใจจะลุกขึ้นแย้งแต่ก็ต้องเฉยไว้เพราะผู้คุมอินซูหันกลับมาบอกหลังจากที่เดินออกจากโรงอาหรไปไม่กี่ก้าวว่าการปล่อยตัวเป็นเรื่องซึ่งสั่งการจากนายตำรวจระดับสูงและอนุมัติโดยตรงจากกรมราชทัณฑ์ ซึ่งถ้ามีปัญหาก็ให้ไปเคลียร์กับนายตำรวจชั้นสูงพวกนั้นเอา

นักโทษทุกคนส่ายหน้ากันพรืด ถึงจะข้องใจก็ขอไม่มีปัญหากับพวกนายตำรวจติดยศสูงๆจะดีกว่า ดีไม่ดีจะได้ระเห็จไปอยู่แดนห้าแดนหกหรือไม่ก็เลื่อนเวลาการอยู่ในเรือนจำไปเป็นตลอดชีวิตเสียเปล่าๆ

ค น คุ ก

สองมือน้อยกระชับกระเป๋าที่ประทับตรากรมราชทัณฑ์เอาไว้ มินซอกถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ยังไม่สว่าง เสื้อผ้าชุดไพรเวทธรรมดาถูกจัดหารมาให้เป็นเสื้อยืดลายกราฟฟิคธรรมดาพอดีตัวกับกางเกงสามส่วนสีขาว มีกระเป่าอีกหนึ่งใบที่ผู้คุมเอามาให้เพื่อใช้เก็บของสัมภาระ มินซอกเคยเก็บของให้ลู่หานกับจงอิน พี่สองคนนั้นไม่เอาอะไรออกไปจากคุกนอกจากกางเกงในสองตัวกับพวกจดหมายต่างๆและของเล็กๆน้อยๆที่ประดิษฐ์ประดอยเล่นตอนลงงานซ่อมบำรุงเช่นพวกรถมอเตอร์ไซค์ของเล่นจากไฟแช็คหมดแก๊สของผู้คุม

มินซอกเองก็ทิ้งสบู่กับแชมพูไว้ที่นี่เช่นกัน แต่เขาไม่ได้ให้ชุดนักโทษกับคนอื่นๆ คนตัวเล็กเลือกที่จะนำมันกลับไปด้วย กระเป๋าของมินซอกเลยพองออกเล็กน้อย ผู้คุมพามินซอกเดินออกมาจากเรือนนอน เด็กน้อยอดไม่ได้จะหันกลับไปมองมันอีกครั้ง ในความมืดก็ยังมีแสงของดวงจันทร์ที่อีกไม่นานจะกลับไปหลับไหลใต้พื้นดินแล้วให้พระอาทิตย์มาทำหน้าที่แทน แสงของดวงจันทร์สาดทาบไปยังต้นคูน ใบสีเขียวเข้มในความมืดกลายเป็นเพียงเงาดำตะคุ่ม

“ออกดอกด้วยนะ”บอกออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะหันกลับไปตามเสียงเร่งของผู้คุมอีกครั้ง มินซอกไม่เคยมาในส่วนของการเยี่ยมญาติเลยสักครั้ง พอมาเห็นตอนจะออกจากเรือนจำก็ดูแล้วมันช่างน่าหดหู่ ที่คนสองคน เห้นหน้ากันแต่ไม่อาจจะสัมผัสกันได้ มีเพียงเสียงตามสายจากโทรศัพท์ที่ได้ยิน มินซอกอดคิดไม่ได้ว่ามันคงดีแล้วที่เขาไม่มีใครมาเยี่ยม มินซอกคงไม่อาจจะกลั้นความเสียใจเอาไว้ได้ ถ้าต้องได้พบกับใครที่เขารักผ่านกระจกบานหน้าที่กั้นเราเอาไว้แบบนั้น

ผู้คุมเดินนำมาถึงประตูม้วน ก่อนจะกดสวิตช์ให้บานประตูม้วนเปิดขึ้น ถือว่าเป็นครั้งแรกที่มินซอกได้เห็นสภาพด้านหน้าของเรือนจำ มันสวยงามด้วยสวนหย่อย มีดอกไม้หลายชนิดที่ปลูกอยู่บริเวณนี้ และยังมีสนามเด็กเล่นอีกด้วย ผู้คุมบอกว่าประตูบานสุดท้ายอยู่อีกห้าร้อยเมตรข้างหน้า มินซอกมองเห็นมันแล้ว เป็นประตูทางเข้าที่ติดกับรั้วปูนซึ่งล้อมเรือนจำเอาไว้ มินซอกหันไปโค้งขอบคุณผู้คุม

“เป็นเด็กดีล่ะเรา อย่ากลับเข้ามาอีก”ผู้คุมอวยพรและยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนที่บานประตูม้วนจะปิดลงอีกครั้งเพราะยังเช้ามากและเรือนจำยังไม่เปิดให้บริการ มินซอกกระชับกระเป๋าในมืออีกครั้งก่อนจะค่อยเดินออกไปยังบานประตูบานสุดท้าย

ท้องฟ้าสีดำสนิทเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มน้อยๆจากแสงของดวงอาทิตย์ที่เริ่มจะโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา นกตัวเล็กเริ่มชักชวนกันบินออกจากรังไปหาอาหาร มินซอกยิ้มให้เหล่านกพวกนั้น

...มินซอกกำลังจะเป็นแบบนกพวกนั้น เป็นนกที่มีอิสระ ไม่ได้ถูกขังอยู่ในกรง...

มินซอกกำลังจะมีอิสระ...

มินซอกขอบคุณผู้คุมคนสุดท้ายที่จะเจอในวันนี้ ผู้คุมตัวสูงยิ้มให้เขาบอกเช่นเดียวกับคนก่อนว่าอย่ากลับเข้ามาอีกก่อนที่จะเปิดประตูเหล็กหนักอึ้งให้เขา เพื่อที่จะได้ออกไป...ออกไปจากที่นี่

บานประตูที่เปิดออกพร้อมกับภาพด้านนอกเรือนจำที่ปรากฏสู่สายตา มินซอกยังยืนกำสายกระเป๋าแน่น ไม่อยากจะเชื่อว่าเขากำลังจะได้ออกไปจากที่นี่จริงๆ จนเมื่อผู้คุมรุนหลังให้เดินออกไปนั่นล่ะ เด็กน้อยถึงได้ขยับขาก้าวเดิน แต่ทุกก้าวก็เหมือนจะสั่นไหว เพียงแค่หลุดพ้นบานประตูมาได้ มินซอกก็ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้เลย

ถนนลาดยางทอดยาวอยู่ตรงหน้า เรือนจำแห่งนี้อยู่เกือบติดถนนทีเดียว สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ มีร้านอาหารใกล้ๆคิดว่าคงเปิดช่วยกลางวันถึงเย็น ใกล้ๆกับเรือนจำไม่ค่อยมีบ้านแต่เห็นแสงไฟถัดไปอีกไม่ไกล...

อิสรภาพอยู่ตรงนี้กับคิมมินซอกแล้ว...

“มินซอก”เสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อของมินซอก คนตัวเล็กเงยหน้าเปื้อนน้ำตามองไปยังต้นเสียง ร่างโปร่งของใครบางคนที่มินซอกจำได้ขึ้นใจปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กปล่อยน้ำตาออกมาไม่หยุด ฟันขาวขบริมฝีปากตัวเอง อยากจะพุ่งเข้าไปกอดอีกคนแต่ช้ากว่า

ลู่หานดันน้องเข้ามาสู่อ้อมกอดตัวเอง หัวเราะดังๆเพราะมินซอกร้องไห้โยเยเป็นเด็กน้อย ลู่หานเห็นตั้งแต่น้องเดินออกมาจากเรือนจำแล้ว พอออกมาได้ก็ปล่อยโฮเลย คงดีใจมากจริงๆ

“ไม่ร้องนะคนดี”โยกตัวปลอบอีกคนให้หายร้องแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย ลู่หานลูบหัวลูบหางมินซอก แต่ไม่เห็นว่าน้องจะหยุดสะอึกสะอื้น ก็เลยจับจูงน้องมาขึ้นรถของผู้กองคริสที่ขันอาสามารับมินซอกกับลู่หานด้วย ตอนแรกลู่หานก็จะไม่รับน้ำใจอีกคน แต่เห้นว่าคงดีกว่าย่ำต๊อกมารับน้องพาขึ้นรถเมล์เลยยอมให้อีกคนมาด้วย

อี้ชิงนั่งรออยู่ในรถ เมื่อเห็นว่าพี่ชายพาคนที่บอกว่าเป็นคนพิเศษขึ้นมานั่งบนรถเขาก็ขยับที่ให้อีกคนอย่างเต็มที่ ลู่หานกลับไปนั่งเบาะหน้าข้างคริสก่อนที่รถยนต์จะเคลื่อนที่ออกไป อี้ชิงมองคนที่เริ่มสะอื้นเบาลง นึกชมพี่ชายว่าเก่งจริงที่หาคนน่ารักๆแบบนี้มาเป็นแฟนได้

เรื่องเป็นแฟนไม่เป็นแฟนก็ไม่มีใครบอกอี้ชิงหรอก แต่พี่บอกว่าคนพิเศษก็น่าจะรู้แล้วว่ายังไงก็ไม่พ้นแฟน แม้จะนึกแปลกใจที่ลู่หานชอบเพศเดียวกันก็ตามที เพราะเห็นว่าพี่ไม่เคยมีรสนิยมแบบนี้มาก่อน แต่คนตรงหน้าก็ใกล้เคียงกับเด็กผู้หญิงเสียด้วย ตัวเล็กนิดเดียว หน้ากลมแก้มยุ้ย ปากแดงสีเข้ม ติดอยู่ที่เสื้อผ้าที่ใส่และทรงผมรองทรงที่ทำให้รู้ว่าอีกคนไม่ใช่ผู้หญิง

ก็ไม่แปลกที่คนน่ารักแบบนี้จะทำให้พี่ชายของอี้ชิงเปลี่ยนไปได้...

“ชื่อมินซอกใช่ไหม?”อี้ชิงเป็นคนเริ่มทำความรู้จักกับอีกคนก่อน มินซอกพยักหน้างึกๆ เริ่มหายสะอื้นแล้ว

“ฉันชื่ออี้ชิง เราคงรุ่นเดียวกัน เรียกฉันอี้ชิงเฉยๆก็พอ”อี้ชิงบอกพร้อมรอยยิ้ม เอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อจะจับกับมือของมินซอก คนตัวเล็กได้แต่ยื่นมือออกไปจับกับอีกคนบอกว่ายินดีที่ได้รู้จักนะอี้ชิง

“อี้ชิงเป็นน้องพี่”เสียงของลู่หานพูดบอกมาจากเบาะหน้า มินซอกได้ยินแบบนั้นก็เบิกตาขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอีกคนเป็นน้องชายของลู่หาน เพราะวันที่เยี่ยมญาติใกล้ชิดก็ไม่ได้เห็น อี้ชิงแซวว่ามินซอกคงตกใจเพราะว่าตนหล่อกว่าพี่ชายมากๆเลยได้เป็นมะเหงกเอื้อมมาจากเบาะหน้ามาเขกเข้าที่หน้าผากเสียหนึ่งที

“มินซอกไม่ต้องไปฟังอี้ชิงหรอก ง่วงไหม? ตื่นเช้าแบบนี้ นอนก่อนก็ได้นะ”ลู่หานบอก ไม่สนใจน้องชายที่ยู่ยปากลูบหน้าผากป้อยๆแต่หันไปบอกมินซอกให้นอนแทน คนตัวเล็กส่ายหน้าว่าไม่ง่วงเท่าไหร่

“อยากกินอะไรไหม? คนที่ออกจากเรือนจำวันแรกคงอยากกินอะไรมากมายไปหมด ลู่หานเองออกมาสองวันก่อนก็ไปถล่มร้านเนื้อย่างกับจงอินจนกระเป๋าฉันเกือบแฟ่บ”ผู้กองคริสละจากการมองถนนมาถามแถมด้วยการพาดพิงถึงลู่หานและจงอิน ลู่หานเลยบอกว่าเดี๋ยวหางานได้จะเอามาจ่ายคืนให้ไม่เบี้ยวหรอก ผู้กองตัวสูงหัวเราะร่วนบอกว่าไม่ได้จะทวงเสียหน่อย

“พี่สองคนเลิกทะเลาะกันเสียทีเถอะครับ เนื้อย่างเอาไว้กินตอนเย็นดีกว่า ตอนเช้าๆแบบนี้...เราไปกินโจ๊กกันนะมินซอก”เป็นอี้ชิงที่คอยห้ามทั้งพี่ชายแท้ๆกับพี่ชายที่คอยดูแลมาหลายเดือนทะเลาะกันอยู่เสมอ ตลอดสองวันที่ผ่านมาไม่รู้ว่าอี้ชิงแยกสองคนนี้ให้เลิกทะเลาะกันกี่ครั้งแล้ว พี่ลู่หานก็ไม่ชอบหน้าผู้กองคริสเป็นทุนเดิม ผู้กองตัวสูงก็แทนที่จะอยู่เฉยๆก็ดันชอบไปกวนโมโหอีกฝ่ายเสียด้วย

มินซอกมองลู่หานสลับกับคริส แล้วหันมามองคนที่นั่งข้างๆ อี้ชิงยิ้มกว้างจนแก้มบุ๋มไปข้างหนึ่ง รอยยิ้มของอี้ชิงทำให้มินซอกต้องยิ้มตามน้อยๆ ครางอื้อในลำคอตอบรับคำเชิญชวนของอีกคน เมื่อได้ยินมินซอกตอบรับ อี้ชิงก็ร้องเย้ดังขึ้นมา บอกผู้กองตัวสูงตำแหน่งสารถีว่าโกโกทูร้านโจ๊กเจ้าประจำได้เลย

ค น คุ ก

บ้านของลู่หานเป็นบ้านเดี่ยวหลังเดียวหลังเล็กๆ ขนาดพื้นที่บ้านใกล้เคียงกับบ้านเก่าของมินซอก อี้ชิงบอกให้มินซอกเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องของอี้ชิงเลย เพราะห้องอี้ชิงกว้างกว่าห้องของลู่หาน คงดีกว่าที่มินซอกจะมานอนที่ห้องอี้ชิง แม้ว่าพี่ชายแท้ๆจะบอกว่านอนเบียดกันก็ได้แต่อี้ชิงก็ไม่เห็นว่าจะดีตรงไหน

“นอนไปนอนมาปวดหลังตายพอดี ไหนจะของพี่อีก พวกโครงมอเตอร์ไซค์นั่น”อี้ชิงบ่นถึงอะไหล่ชิ้นส่วนมอเตอร์ไซค์แต่งที่ลู่หานเคยบอกว่าเขาก็แต่งรถอยู่ช่วงหนึ่งแล้วเลิกไป พวกชิ้นส่วนต่างๆที่ถอดออกไว้ก็ยังเก็บไว้ในห้องเพราะเสียดาย

“รอพี่ทิ้งของพวกนั้นเมื่อไหร่เดี๋ยวมินซอกค่อยย้ายไปนอนนู่นแล้วกัน”อี้ชิงตัดบท ยืนยันว่าจะให้มินซอกนอนกับตนเอง เพราะห้องนอนมีแค่สองห้อง ตอนแม่ยังอยู่แม่นอนที่ห้องโถงเพราะชอบนอนโล่งๆมากกว่า

มินซอกวางกระเป๋าของกรมาชทัณฑ์ลงลนฟูกหนาที่ใช้เป็นที่นอน มันใหญ่พอจะให้คนสองคนนอนด้วยกัน อี้ชิงบอกว่าใช้ตะกร้าผ้ากับของต่างๆร่วมกับตนเองได้เลยไม่ต้องเกรงใจ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นมินซอกก็อดจะเกรงใจไมได้อยู่ดีเพราะตนเอ็นแค่ผู้อาศัยเท่านั้น

ถ้าบ้านของมินซอกยังอยู่เขาก็ไม่อยากจะรบกวนเท่าไหร่ แต่เพราะบ้านถูกยึดไปหลังจากที่พ่อเสียและมินซอกถูกจับ เงินที่สหกรณ์ปันออกมาให้ก็มีเพียงเล็กน้อยเพราะมินซอกทำงานได้น้อย เลยไม่พอจะหาเช่าบ้านอยู่ ลู่หานบอกว่าอยู่ด้วยกันก็ดีแล้ว

...พี่เต็มใจจะให้มินซอกมาใช้ชีวิตร่วมกับพี่...

ได้ยินแล้วมินซอกก็ต้องเขินจนหน้าเหน้อหัวหูแดงไปหมด แถมลู่หานยังทวงคำพูดที่บอกว่าจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน ถามมินซอกว่าไม่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่เหรอ? มินซอกจะตอบว่าอะไรได้ล่ะนอกจากก้มหน้างุดๆด้วยความอายซ่อนหน้าแดงๆเอาไว้

ทำไมจะไม่อยาก...มินซอกรักลู่หานฮยอง...

มินซอกอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปกับลู่หาน...และมันคงจะดีถ้าเราได้ใช้ชีวิตร่วมกันเรื่อยๆไป...

“อี้ชิง...”คนตัวเล็กเรียกอี้ชิงี่ลากผ้าห่มของแม่ที่พับเก็บไว้บนตู้เก็บของออกมาสลัด ฝุ่นมีไม่มากแต่ก็ต้องซักก่อนจะเอามาใช้ คืนนี้มินซอกคงต้องปันผ้าห่มกับเขาไปคนละครึ่งก่อน

“หืม?”อี้ชิงขานรับ เอาผ้าห่มของแม่ใส่ตะกร้าตั้งใจว่าจะไปหยดเหรียญซักที่ใต้หอพักใกล้ๆบ้านจะได้แห้งไวๆ

“...เอ่อ..ขอบใจนะ”อี้ชิงละมือจากผ้าห่มมามองมินซอกอย่างงงๆ พอคิดได้ว่าอีกคนคงขอบคุณเรืองที่อาศัย น้องชายของลู่หานก็ยิ้มกว้าง บอกว่าไม่เป็นอะไร อยู่ด้วยกันเถอะ

“มินซอกก็เป็นแฟนพี่หานนี่ อยู่ด้วยกันก็ดีแล้ว แต่ถ้าจะย้ายไปห้องพี่ต้องรอพี่ทิ้งของในห้องก่อนนะ มันรกมากจริงๆ”อี้ชิงพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่คำพูดของคนตัวขาวก็ทำเอามินซอกอดจะเขินไม่ได้

แฟน...

ยังไม่ได้ใช้คำนั้นเสียหน่อย ความสัมพันธ์ของมินซอกกับลู่หานน่ะ แค่มินซอกรักลู่หาน...และลู่หานเอง...

“พี่รักมินซอก”

...ลู่หานก็รักมินซอกเหมือนกัน...

อี้ชิงเอาผ้าห่มไปซัก มินซอกออกมาที่โถงของบ้านเจอลู่หานนั่งดูเอกสารอะไรสักอย่างอยู่ในมือ พอเห็นน้องเดินออกมาจากห้องจึงกวักมือเรียกให้มินซอกมานั่งข้างๆกัน

“มินซอกยังไม่จบมอปลายใช่ไหม?”ลู่หานเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมาถาม มินซอกพยักหน้ารับ บอกว่าเกือบจะจบแล้วแต่ก็เกิดเรื่องขึ้นก่อน ลู่หานจับเอกสารหลายใบเข้ารวมด้วยกันก่อนจะส่งมันให้กับมินซอกที่รับมาถืออย่างงงๆ

หัวกระดาษใบแรกเขียนว่าใบสมัครเรียนการศึกษานอกเวลา มินซอกมองคนที่ให้มันมาด้วยความไม่เข้าใจ ลู่หานเลยต้องอธิบายว่าเขาต้องการให้มินซอกเรียนให้จบมอปลายก่อน

“ไม่ต้องเรียนไปยันมหาวิทยาลัยก็ได้ แต่ก็ควรมีวุฒิมอปลายไว้ใช้สมัครงานบ้าง มันเป็นผลดีกับมินซอกเอง”ลู่หานบอก ชี้ให้มินซอกดูว่าที่นี่เป็นการศึกษานอกเวลา ใช้เวลาเรียนในวันจันทร์ถึงเสาร์เป็นเวลาหนึ่งเทอมแล้วก็เทียบจบวุฒิมอปลายได้เลย ส่วนเรื่องเอกสารด้านการศึกษาเก่าของมินซอก ผู้กองคริสจะเป็นธุระประสานงานกับโรงเรียนเก่าให้ออกใบแสดงผลการเรียนจนถึงมอห้าให้เพื่อนมาใช้สมัครเรียน

มินซอกเงยหน้าจากการอ่านใบสมัครมามองลู่หาน เด็กน้อยขบริมฝีปากแน่น ในใจของมินซอกรู้สึกตื้อไปหมด

“มันมากเกินไปฮะ”แค่มินซอกมาอยู่ด้วยก็เกรงใจแล้ว นี่ลู่หานยังเป็นธุระให้หมดทุกอย่างรวมถึงเรื่องเรียนให้จบอีกด้วย มินซอกรู้ดีว่าอีกคนหวังดีต่อกัน ตอนที่มินซอกอยู่ในคุก เขาเองก็คิดว่าหากออกจากคุกแล้วก็อยากกลับมาเรียน มินซอกยังมีความฝันว่าอยากเป็นหมออยู่เสมอ แต่พอเอาเข้าจริงๆ คนตัวเล็กคิดว่าเขาควรจะทำงานหาเงินมากกว่า

แม้ว่าพี่จะรักมินซอก เอ็นดูมินซอก แต่มินซอกก็ไม่อยากเป็นภาระให้กับลู่หานมากเกินไป

“มากไปตรงไหน?”ลู่หานถามกลับ มินซอกพูดว่ามากไปตรงที่เวลาเรียนคือจันทร์ถึงเสาร์ มินซอกคงไปหางานทำไม่ได้ แล้วค่าใช้จ่ายในเรื่องการเรียนจะมาจากตรงไหนกัน? ลู่หานคงออกให้แน่ๆ มินซอกไม่อยากจะรบกวน

“ทำไมถึงคิดว่าเป็นการรบกวนล่ะ?”ลู่หานถาม ดึงมือน้องมาจับเอาไว้หนึ่งข้าง อีกข้างจับที่หน้าของมินซอก คนตัวเล็กหลบตาลู่หานก่อนจะบอกว่าเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่มาอยู่ด้วยกันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว

ลู่หานขมวดคิ้วแน่น เขาถามเสียงขุ่นว่ามินซอกกำลังพูดอะไรออกมา

“ก็...”คนตัวเล็กได้แต่ตะกุกตะกัก มินซอกพูดอะไรผิดไปตรงไหนกัน จริงอยู่ที่ลู่หานบอกรักมินซอกแล้ว แต่พี่ชายก็ยังไม่ได้พูดเลยสักคำว่าสถานะของมินซอกต่อลู่หานคืออะไร? มินซอกเองก็ไม่อยากจะคิดติ๊ต่างเอาเองถึงคำว่าแฟนแบบที่อี้ชิงใช้เรียก ถึงแม้ว่าแอบดีใจที่อี้ชิงเรียกมินซอกว่าแฟนของลู่หานก็ตามที

“วันนั้นพี่บอกรักมินซอกไปแล้ว มินซอกได้ยินไม่ใช่เหรอ?”คนเป็นพี่ขยับเข้าใกล้อีกคนให้มากขึ้น ใช้สองมือจับหน้ามินซอกไม่ให้หลบตากัน มินซอกพยักหน้าบอกว่าใช่ ได้ยินชัดเจน และมันก็ยังดังก้องในใจมาถึงตอนนี้

“แล้วมินซอกจะมาบอกเราไม่ได้เป็นอะไรกันได้ยังไง?”ลู่หานถามพลางยื่นหน้าเช้าไปใกล้ กลิ่นแก้มมินซอกยังหอมเหมือนครั้งที่ลู่หานกดจูบลงไปครั้งแรกไม่มีผิดเพี้ยน เลยห้ามใจไม่ไหวจนต้องกดริมฝีปากลงไปที่พวงแก้มนิ่มอีกครั้งหนึ่ง มินซอกก้มหน้างุด พึมพำว่าไม่รู้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรสำหรับฮยอง

ลู่หานกดหัวน้องให้ซบมาที่บ่าแล้วรัดตัวของมินซอกเข้ามากอด

“พี่บอกรักมินซอก...”

“...”

“มินซอกก็เป็นคนรักของพี่แล้วไงคนดี...”เสียงทุ้มกว่ากระซิบอยู่ที่ข้างหู ลู่หานใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดตัวน้องเอาไว้อีกข้างหนึ่งยกขึ้นลูบหัวของมินซอก หน้ากลมๆของคนตัวเล็กซุกเข้าที่บ่าของลู่หานมากขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าคนรักจากปากของพี่ชาย เสียงครางงื่อในลำคอดังขึ้นบอกให้ลู่หานรู้ว่าน้องกำลังเขินอย่างแน่นอน

ลู่หานยิ้มกว้างเมื่อเป็นแบบนั้น เขาดันน้องออกแต่มินซอกก็ยังก้มหน้างุดไม่ยอมเลิก เห็นสีแดงพาดที่แก้มของคนตัวเล็กอย่างน่ารัก

“อืม พี่ผิดเองที่ไม่ทำให้มันชัดเจนถึงที่สุด บอกรักแล้วก็ต้องขอเป็นแฟนด้วยหรือเปล่า?”ถามอย่างหยอกเอิน มินซอกเงยหน้าขึ้นมาทำตาโตใส่ก่อนจะผลุบหลบสายตาอีกครั้ง เห็นแบบนั้นแล้วลู่หานยิ่งอยากกอดน้องแน่นๆเพราะความหมั่นเขี้ยว มินซอกน่ารักไม่คลายเลยจริงเชียว ดูแก้มกลมๆนั่นสิ จะระเบิดอยู่แล้ว

พยายามจับหน้าให้น้องเงยหน้ามามองกันแต่คราวนี้มินซอกขืนเอาไว้ ร้องงื่อง่าในคอ อีกทั้งยังหมุนตัวหนีไปอีกด้วย เจ้าซาลาเปาลูกสีขาวกำลังร้อนระอุแถมยังจะระเบิดเพราะความเขินอาย เขินแทบบ้าตายเพราะลู่หานมาพูดว่าเจ้าตัวเป็นคนรัก แล้วยังมาบอกว่าจะขอเป็นแฟนอีก

เมื่อเห็นว่าน้องไม่เงยหน้ามา คนเป็นพี่ก็คงต้องก้มหน้าลงไปหาน้องแทน ลู่หานลุกไปนั่งที่ด้านหน้าของมินซอกที่หมุนตัวหนีไปแล้วโน้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของมินซอก กดจูบที่หน้าผากมนที่เป็นส่วนเดียวที่โผล่ออกมาจากการที่มินซอกดึงขาขึ้นมาชันเข่าแล้วซุกหน้าลงไป

“ไม่เงยหน้าขึ้นมาแบบนี้ก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธพี่นะ...”เขายิ้มไปด้วยตอนพูดคำนี้ แต่มินซอกก็ยังคงใช้หน้าซุกกับขาอยู่แบบนั้น ลู่หานกดจูบลงบนหน้าผากของน้องอีกครั้งแล้วจึงก้มลงกระซิบข้างริมใบหูเล็ก

“...เป็นแฟนกันนะ”

ค น คุ ก

เป็นแฟนกันแล้ว...

“งื่อ...”มินซอกส่งเสียงเครือคราง กัดริมฝีปากตัวเองจนมันเป็นสีแดงช้ำ อยากจะกลั้นยิ้มเอาไว้แต่ก็ทนไม่ไหวต้องปล่อยให้ริมฝีปากเป็นอิสระ มินซอกยิ้มกว้าง มันหุบไม่ได้เลยจริงๆ

เขินไปหมด ลู่หานพอพูดคำนั้นออกมาเจ้าตัวก็ลุกเดินออกจากบ้านไปเลย คงไปดูอี้ชิงที่เอาผ้าห่มไปซักที่หอพักใกล้ๆบ้าน

มินซอกหนีมาขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำส่งเสียงครางงื่อๆแล้วยิ้มไม่หยุด

ดีใจ...

แค่คำบอกรักก็ทั้งดีใจทั้งเขินอายจะแย่ ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว มินซอกจะระเบิดตัวเองทิ้งให้ได้เลยจริงๆ

แต่ถึงกระนั้น...แม้ว่าลู่หานจะทำให้ความสัมพันธ์ของมินซอกกับอีกคนชัดเจนแล้ว แต่แค่ในฐานะแฟน มินซอกก็เกรงใจอีกคนอยู่ดี ลู่หานต้องดูแลอี้ชิงด้วย แล้วยังมีมินซอกมาเป็นภาระเพิ่งอีกหนึ่งก็เท่ากับลู่หานต้องเหนื่อยเพิ่ม

เป็นแฟนกันแล้ว...อี้ชิงบอกว่าอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลก...แต่ถ้าจะให้มาส่งเสียมินซอกทุกอย่างทั้งเรียนทั้งการเป็นอยู่ มินซอกก็รู้สึกว่ามันจะเกินไป...

เขาควรช่วยลู่หานแบ่งเบาภาระบ้าง เพราะอี้ชิงก็ทำงานพิเศษหาเงินเรียนด้วยตนเอง...เพราะฉะนั้นมินซอกก็ควรจะทำงานพิเศษบ้าง แม้จะเรียนวันจันทร์ถึงเสาร์แต่ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนก็สามารถทำงานได้ พวกงานล้างจานตามร้านอาหารก็ได้ หรือเป็นเด็กเสิร์ฟตามบาร์แบบอี้ชิงก็คงได้เงินดีอยู่เหมือนกัน...

แต่งานนี้ก็คงต้องแอบไม่ให้ลู่หานรู้ เพราะอีกคนคงไม่ยอม ขนาดลงงานในเรือนจำยังไม่ค่อยอยากจะให้มินซอกทำอะไรสักอย่าง...

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น มินซอกสะดุ้งน้อยๆ จะถามว่าอี้ชิงหรือลู่หานฮยองแต่คนด้านนอกห้องน้ำก็พูดขึ้นมาเสียก่อน แถมคำพูดนั้นก็ทำให้มินซอกต้องร้องครางงื่อๆในลำคออีกครั้ง มือน้อยๆบิดไปมาด้วยความเขินอายที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก มินซอกว่าตัวเองควรไปหายาต้านทานความอายมากินเสียกระมังเพราะลู่หานขยันทำให้เขาเขินอายจริงๆ

“หนีพี่เข้าไปอยู่ในนั้นนานแล้วนะคนดี ออกมาได้แล้วยัยแก้มแดง”

TBC.

สวัสดีค่ะ

สเปตอนแรก...บอกตรงๆว่าก็ตันนะ ร่างๆพล็อตไว้ก็ฉีกพล็อตไปอยู่ อยากให้มินซอกดื้อแต่สุดท้ายก็เสร็จโจ๋... - -*

น้องตุ๊ดมากบอกเลย (ไม่ได้ว่านะแค่พูดถึงคาแร็กเตอร์) แต่เราชอบ อยากให้น้องบริสุทธิ์แบบนี้ ขี้เขินแบบนี้ น่ารักน่าฟัดน่ากอดไปหมด

ปล. สเปคิดๆไว้อย่างน้อย15ตอน ซึ่งยาวมาก (เพราะมันไม่เชิงเป็นสเปแต่เป็นเรื่องราวหลังออกมาจากคุก แต่เราไม่ต้องการใช้เป็นเนื้อเรื่องของคนคุก)

ปลล. เราไม่ได้กำหนดว่าจะต้องเม้น เราเฉยชาแล้วกับเรื่องนี้ แต่เห็นเม้นแล้วก็ชื่นใจดี การที่เรากำหนดเม้นเท่านั้นเท่านี้จะมาต่อคือการกดดันตัวเอง ว่าถ้าหากคนอ่านมีน้ำใจกับเรา เราก็ต้องตอบแทนน้ำใจนั้น

สำหรับคนที่งงเรื่องไหน บอกได้นะ มีคนบอกว่างง แต่บางจุด..เราจะไม่อธิบายแต่ต้องบอกว่าให้กลับไปอ่านใหม่ดีๆ อาจจะข้ามบางตอนไปก็ได้

ปลลล. งานเริ่มจะดี (มั้ง) แต่ก็เหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ พักไม่พอ หวัดไม่หาย ไข้กลับทุกวันแหล่ะค่ะ ไม่ต้องบอกให้เราพักนะ เราพักไม่ได้ ฮืออออออออออออออออออออออ

รักนะคะ

ใครสนใจรวมเล่ม

คลิ๊กเลย >>

  สำรวจความต้องการรวมเล่ม #พี่ลู่คนคุก 

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...