เวลาผ่านไปเร็วเสมอ
เหมือนเวลาในช่วงค่ำคืน
เพียงเราลืมตาขึ้นมาก็จะพบกับเช้าวันใหม่
ลู่หาน.1…
ลู่หานไขกุญแจเปิดประตูเข้าบ้านหลังเล็กเข้าไป
ไม่ใช่บ้านของเขา แต่เป็นบ้านที่ใช้เป็นที่ทำงานของผู้กองคริส
งานที่เขาบอกกับมินซอกคือการจัดเอกสารของกรมตำรวจ แต่ความจริงแล้วผู้กองคริสดึงเขาให้มาช่วยเรื่องการสืบคดียาเสพติดคดีต่อไป
อันที่จริงจะบอกว่าคริสเป็นคนดึงเขามาก็ไม่ถูกทั้งหมด
ถ้าไอ้ผู้กองนั่นเสนองานให้เขาเองเขาคงไม่รับทำ แต่ไอ้จงอินมันบอกว่าให้ลองดู
เพราะตัวมันเองอยากจะลองสอบเข้าตำรวจดู เห็นเซฮุนเปรยว่าพี่คริสของเจ้าตัวเท่จริงๆเวลาอยู่ในชุดเครื่องแบบ
จงอินเลยคิดว่าผู้ชายมียศน่าจะดึงดูดใจโอเซฮุนได้ดีกว่าไอ้สายตำรวจด๊อกด๋อยล่ะนะ
ลู่หานในภาวะยังหางานทำไม่ได้เห็นว่าไม่เสียหายอะไรที่จะต้องกลับไปเป็นสายให้ตำรวจอีกสักครั้งสองครั้งจึงตกปากรับจะทำงานนี้
ซึ่งทั้งเขาและจงอินปิดบังเรื่องงานกับมินซอก
ไอ้จงอินบอกว่าตัวเองเป็นพนักงานร้านขายดีวีดีทั้งที่จริงมันกำลังซุ่มจะเป็นนายตำรวจ
งานที่ลู่หานต้องทำคือสานต่องานของจงอินบางส่วนและเริ่มงานใหม่ที่ผู้กองคริสเพิ่งรับคดีมาด้วย
อย่างคดีนี้ที่มีคนแจ้งเบาะแสการซ่องสุมใช้ยาไอซ์และมีการเปิดปาร์ตี้เซ็กส์หมู่กันในห้องพักนักศึกษามหาวิทยาลัยดัง
งานของลู่หานคือปลอมตัวเป็นนักศึกษาเข้าไปขอร่วมวงด้วย
ช่วงเช้าแบบนี้ไอ้จงอินยังไม่ตื่นแน่ๆ
ส่วนผู้ร่วมอาศัยอีกคนของบ้านก็คงออกไปทำงานแล้ว
คิมจุนมยอนมาอยู่ที่นี่กับจงอินด้วย ตอนแรกอดีตนางพญาจะหาห้องแถวย่านสลัมที่ราคาถูกๆแต่คริสไม่ยอม
เห็นเถียงกันดังโวยวาย สุดท้ายก็ต้องมาอยู่ที่นี่ ได้ยินจุนมยอนบอกว่าถ้าอยู่ไม่ฟรีก็ไม่อยู่หรอก
รอทำงานเก็บเงินได้ก็จะย้ายออก เบื่อที่กลับมาจากทำงานก็ต้องมาเจอหน้าคริสซึ่งยังคงคุยงานกับลู่หานและจงอินไม่กลับบ้านตัวเอง
ลู่หานถีบประตูห้องนอนของจงอินที่แง้มเปิดไว้ตลอดเวลาเข้าไปปลุกเพื่อนหมีที่นอนเป็นหมีขึ้นอืดอยู่บนเตียง
ห้องของเขาที่อี้ชิงว่ารกแล้วยังเทียบกับห้องของไอ้ห่าจงอินไม่ได้เลยสักนิด
มันเป็นคนที่เป็นผู้ชายแบบผู้ชายฉิบหายจริงๆ
ตะกร้าผ้าที่ล้นจนพูนแต่ก็ไม่เอาไปซักเสียที
กางเกงในสามเหลี่ยมม้วนขดเป็นเลขแปดดูสวยงาม
“ตื่นเหอะไอ้สัด
คริสมันฝากเอกสารบัตรนักศึกษามาให้กูหรือเปล่า”ลู่หานใช้เท้าสะกิดเพื่อน
จงอินครางงืมในลำคอก่อนจะเปิดตามามองอย่างรำคาญ
“ก็ดูที่โต๊ะดิ่วะ
เหี้ย เมื่อคืนกว่ากูจะได้นอนตั้งเกือบตีสาม มึงจะมาปลุกกูทำห่าอะไรเนี่ย”มันบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
ลู่หานถามว่าทำห่าอะไรอยู่ถึงตีสามคงไม่ใช่ชักว่าวกับแผ่นน้องซาวามุระ
ริโกะที่เพิ่งออกใหม่นะ เลยได้หมอนปามาอัดเข้าหน้าเต็มๆ
“กูว่าวเสร็จไปสองรอบตั้งแต่ห้าทุ่มแล้วสัด
เมื่อคืนบอลเซลซีกับลิฯพูลต่างหาก”มันบอกแล้วยัดหน้าตัวเองลงเตียงอีกครั้ง
ลู่หานปาหมอนกลับไปให้มันแล้วเดินออกจากห้องที่แสนจะรกไปดูที่โต๊ะรับแขกที่ใช้เป็นที่ประชุมอยู่บ่อยครั้ง
มีซองเอกสารหลายอย่างจากหลายคดี เขารื้อดูก็พบซองใหม่ที่ยังไม่ถูกแกะอยู่ล่างสุด
ด้านในเป็นบัตรนักศึกษาและบัตรประชาชนปลอมซึ่งเป็นของเขาเอง เป็นสิ่งที่จะใช้ในการเข้าไปปาร์ตี้ยาไอซ์เพราะปาร์ตี้นี้รับแต่คนที่อยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกันเท่านั้น
ลู่หานเดินไปชงโอวัลตินร้อนๆมาแก้วหนึ่งก่อนจะมานั่งอ่านเอกสารคดีอื่นๆ
มีคดีล่อซื้อยาอีกคดีที่เขาต้องทำร่วมกับจงอิน
เป็นการล่อซื้อโดยที่จงอินจะแฝงตัวเข้าไปอยู่ในกลุ่มบอดี้การ์ดของตัวจำหน่าย
ส่วนลู่หานจะเป็นฝ่ายถือเงินเข้าไปขอซื้อเอง งานนี้ถือว่าหินอยู่เหมือนกัน
อีกฝ่ายเป็นมาเฟียมีอิทธิพล
ถ้าแผนเกิดพลิกและพังขึ้นมาอาจจะน้องไปนอนเป็นเพื่อนไส้เดือนอยู่ใต้ดิน
โอวัลตินหมดไปได้ครึ่งถ้วย
ประตูบ้านก็ถูกเปิดออกโดยคนที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้
คริสทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วบ่นว่ารถติดเป็นบ้า
ลู่หานร้องเหอะในลำคอแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา คริสมองไอ้คนที่ทำเสียงเยาะก่อนจะร้องเหอะออกมาเหมือนกัน
ความสัมพันธ์อาจจะดีขึ้นในระดับหนึ่ง
แต่คนไม่ถูกขี้หน้ามันก็ยังไม่ถูกขี้หน้ากันอยู่ดีนั่นล่ะ
ลู่หานเป็นคนจำสิ่งที่คนอื่นทำกับตัวเองได้ดี
จะให้ลืมว่าไอ้คนตรงหน้ามันตามจับเขาเข้าไปนอนเล่นในซังเตก็ดูจะง่ายไปนิด
ถึงคริสจะดูแลอี้ชิงและให้ความช่วยเหลือเขาตลอดก็เถอะ
“แล้วจงอินยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เมื่อมีแต่เสียงเหอะเหอะดังออกมาจากคอคนทั้งคู่
คริสเองเลยเลือกจะพูดขึ้นก่อน ถามถึงสายของตัวเองที่มักจะนอนตื่นสายเป็นประจำ
คงเก็บกดมาจากอยู่ในเรือนจำต้องตื่นเช้าหรือเปล่า ลู่หานบอกว่าเมื่อคืนบอลดึก
เดี๋ยวสายๆมันคงจะลุกเอง เขายกโอวัลตินขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
ถามคริสว่าจะเอาอะไรไหม?จะเอาแก้วไปเก็บ
ผู้กองตัวสูงส่ายหน้าปฏิเสธ
ลู่หานเดินเอาแก้วไปวางไว้ในซิงค์ล้างจานแล้วกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง
“คดีไอซ์สรุปว่าวันไหน
หรือให้กูเข้าไปสักครั้งสองครั้งก่อน”สำหรับจงอินกับคริสอาจจะมีความเกรงใจในฐานะเจ้านายลูกน้อง
แต่สำหรับลู่หาน สรรพนามที่เขาใช้เรียกคริสก็ยังคงเป็นคำเดิม จุดนี้คริสเองก็ไม่ได้ถือเพราะเขาเองก็เรียกลู่หานแบบเดียวกัน
“เข้าไปก่อนสักสองครั้งก็ได้
ให้ชินก่อน แต่ขอเตือนว่าอย่าไปลองยาตัวนี้เชียว เป็นยาตัวใหม่
ส่วนผสมแรงกว่าไอซ์เดิมๆเยอะ ลองสักทีคงค้างไปยันเช้า”คริสว่า ลู่หานเบ้ปาก
ถึงเขาจะขายแต่ก็ไม่นิยมเสพอยู่แล้ว ในปาร์ตี้พวกนี้คนเยอะ
ถึงเขาจะเข้าไปปะปนแต่ไม่เสพก็ไม่มีใครรู้ แค่จ่ายเงินซื้อมาก็พอแล้ว
ค น คุ ก
บ้านของลู่หานยังคงปิดสนิท
มินซอกทำงานอยู่ที่ร้านซุปของป้าที่ศูนย์การศึกษา
ส่วนอี้ชิงก็ไปทำงานที่บาร์เหมือนทุกวัน
ลู่หานเคยบอกให้น้องเลิกทำเพราะเขาออกจากคุกมาแล้ว ถึงจะเหนื่อยที่จะต้องหาเงินจุนเจือครอบครัวแต่เขาก็เต็มใจจะทำ
ให้อี้ชิงตั้งใจเรียนก็พอ เพราะมาจากจีน ระดับชั้นที่นั่นกับที่นี่จึงไม่เหมือนกัน
อี้ชิงต้องเรียนซ้ำชั้นเดิมอยู่หนึ่งปี ปีหน้าจึงจะเรียนจบ
ช่วงใกล้จบมอปลายเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ
เขาอยากให้อี้ชิงใส่ใจการเรียนมากกว่าการทำงาน
แต่ถึงจะพูดยังไงน้องชายของลู่หานก็ยังยืนยันว่าจะทำงานอยู่ดีนั่นล่ะ
อี้ชิงเป็นเด็กเสิร์ฟในบาร์ตั้งแต่ลู่หานถูกจับและแม่เสียไป
ตอนลู่หานยังอยู่ในเรือนจำผู้กองคริสจะเป็นคนที่ช่วยดูแลอี้ชิง
วันไหนที่อี้ชิงกลับดึก ผู้กองตัวสูงก็จะไปรับน้องชายของลู่หานกลับบ้าน
แต่เมื่อลู่หานพ้นโทษแล้วเขาก็จะไปรับอี้ชิงเอง
ลู่หานถือถุงกับข้าวไปเก็บในครัว
ส่วนใหญ่พวกเขาทั้งสามคนจะอาศัยกับข้าวถุงอยู่แล้ว นานๆทีจึงจะทำอาหารกินกันเอง
ส่วนมากก็เป็นเมนูง่ายๆเสียมากกว่า มองนาฬิกา อีกประมาณสองชั่วโมงมินซอกก็จะเลิกงานและกลับบ้านมาพร้อมกับปั๋วเสียน
ไอ้เด็กนั่นเป็นคนจีนเหมือนกัน ตัวเล็กนิดเดียวแต่เอาการเอางานน่าดู
มันบอกว่าที่จีนค่าแรงงานน้อยเลยมาทำงานที่เกาหลี ช่วงเช้าส่งนม กลางวันส่งบะหมี่
เย็นก็ทำงานร้านซุปอีก ได้เงินเก็บสักก้อนใหญ่ๆมันบอกจะกลับจีนไปหาพ่อกับแม่
ลู่หานค่อนข้างเอ็นดูปั๋วเสียน
เพราะอีกคนเป็นคนจีนเหมือนกันด้วย และเห็นอีกคนขยันขันแข็งดีด้วย
วันอาทิตย์ที่เขาหยุดงานก็มักจะชวนเด็กนั่นมากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลู่หานก็ต้องรอมินซอกกลับบ้านเพื่อที่เขาจะออกไปรับอี้ชิง
ชายหนุ่มโยนผ้าเช็ดตัวไปกองบนตะกร้าเสื้อผ้าใช้แล้วลวกๆ
แต่ทว่าก็ต้องสะดุดใจกับสภาพตะกร้าเสื้อผ้าใช้แล้วที่มันพูนจนล้นออกมา
เหมือนมองตะกร้าผ้าห้องไอ้จงอินชัดๆ
ลู่หานกวาดสายตามองไปรอบๆห้องตัวเองอีกครั้งอย่างพิจารณา
เพราะอี้ชิงบอกว่าห้องนี้รกจึงให้มินซอกไปนอนกับตัวเองที่ห้อง
ลู่หานใช้มือจับคางด้วยท่าทีครุ่นคิด
...ก็รกจริงๆนั่นล่ะ...
โครงรถพวกนี้เป็นอะไหล่แท้
เขาจึงอยากจะเก็บไว้ ให้ใครก็ไม่อยาก
ทิ้งก็ไม่ได้เลยเก็บใส่ห้องเอาไว้เพราะแม่เคยจะเอามันไปทิ้งอยู่หลายรอบ
หนังสือการ์ตูนหลายสิบเล่มเกลื่อนกระจายตรงฟูกนอน
เขาอ่านมันหลายรอบเพราะชอบการ์ตูนเรื่องนี้จึงต้องวางไว้ใกล้ๆที่นอนให้หยิบอ่านง่ายๆ
นี่ก็หลายเดือนแล้วที่มินซอกมาอยู่ด้วย...ลู่หานคิดว่าตัวเองควรจะเก็บห้องให้หายรกแล้วเอาน้องมานอนด้วยกันได้แล้ว
คิดถึงตอนนอนกอดมินซอกทั้งคืนเหมือนกัน...
ถอนหายใจออกมาเพราะมีแค่ความคิดว่าควรเก็บห้องให้เป็นระเบียบแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเลยทีเดียว
อย่างแรกคงต้องจัดการพวกหนังสือการ์ตูน
ลู่หานซ้อนเล่มหนังสือการ์ตูนเป็นตั้งๆก่อนจะเอาใส่กล่องเก็บที่มีอยู่แต่เขาไม่ใช้เพราะมันหยิบอ่านยากกว่าการวางบนฟูกนอน
มีหนังสือโป๊หลายเล่มปนๆอยู่กับหนังสือการ์ตูน
ปกเป็นน้องริโกะคนสวยในชุดทูพีชสีฟ้าลายจุด
ถ้าเปิดดูข้างในก็จะเป็นน้องริโกะในชุดวันเกิดยืนเปลือยกายอยู่บนโขดหินชายทะเล
และเปิดไปครึ่งเล่มก็จะเริ่มเป็นน้องริโกะใต้ร่างผู้ชายร่างกำยำคนหนึ่ง
สีหน้าบิดเบี้ยวของเธอบ่งบอกว่ากำลังมีความสุขกับท่อนเนื้อสีมะเมื่อมที่เสือกไสอยู่ในกาย
ลู่หานโยนหนังสือโป๊เรทจัดจ้านไปไว้ใต้ฟูก
ที่จริงเขาไม่อยได้เอาออกมาดูเท่าไหร่ วันไหนนึกอยากก็เอาออกมาช่วยบิ้วท์อารมณ์ แต่ก็น้อยครั้งที่เขาจะปลดเปลื้องอารมณ์ตัวเองที่บ้านเพราะที่ทำงานมีเครื่องดีวีดีและแผ่นเอวีเป็นกระตั๊กของไอ้จงอิน
เสื้อผ้าในตะกร้าใช้แล้วที่มันล้นพูน
ลู่หานเอาออกไปวางในห้องน้ำตั้งใจจะซักวันนี้
ร่างโปร่งหยิบไม้กวาดมากวาดไล่เศษกระดาษ
ทิชชู่ที่ใช้เช็ดมือตอนช่วยตัวเองเสร็จและขยะชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปกองที่หน้าห้องก่อนจะใช้ที่โกยผงตักใส่ถังขยะที่ตั้งข้างประตูห้อง
ถ้ามินซอกมาอยู่ห้องเดียวกันจริงๆลู่หานคงต้องทิ้งเศษขยะในถังให้เป็นนิสัย...
นึกแล้วก็ตลกดี
นิสัยของลู่หานก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว เขามักชอบนิสัยสบายตัว
ชยะชิ้นเล็กๆก็ขี้เกียจลุกไปทิ้งที่ถัง มักจะโยนๆไว้บนพื้นห้อง
พอมันเยอะก็ค่อยกวาดทิ้ง แต่พอเข้าคุกไปดูเหมือนนิสัยเหล่านั้นจะหายไป
อาจเพราะกฎระเบียบที่มีในเรือนจำบังคับให้เขาต้องมีวินัยในตัวเอง
เหมือนไอ้จงอินที่เขาก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นคนนอนขี้เซา
แต่อยู่ในเรือนจำมันกลับตื่นเช้าได้ทุกวัน
แม้การอยู่ในเรือนจำจะสอนอะไรหลายๆอย่าง
แต่พอกลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆและไร้ซึ่งข้อบังคับ กฎเกณฑ์ต่างๆ
ก็ทำให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนก่อนเข้าไปอยู่ในเรือนจำอยู่ดี
มือเรียวหยิบเอากระจังหน้าของมอเตอร์ไซค์ที่แขวนเอาไว้มาพลิกดู
นึกเสียดายแต่ถ้าไม่ทำอะไรกับมันสักอย่างให้มันแขวนอยู่ในห้องแบบนี้...เขากับมินซอกก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกันเสียที
ถอนใจหายใจออกมาเพราะหนักใจจะทิ้ง
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ปลดอะไหล่มอเตอร์ไซค์ที่แขวนๆอยู่ลงมาให้หมด
ก่อนจะเอามันออกไปกองไว้หน้าบ้านก่อน ทั้งท่อไอเสีย กระจังหน้า บังโคลน
และล้ออีกด้วย
อีกทั้งยังมีพวกอะไหล่เล็กๆเช่นน็อตต่างๆที่เป็นของเฉพาะมอเตอร์ไซค์แต่ง
รวมๆกันนี่ก็เงินหลายพันหลายหมื่นเลยทีเดียว
“คงต้องให้ชาวบ้าน”เห็นมินซอกเล่าให้ฟังว่าลูกชายป้านาบีที่มินซอกไปทำงานด้วยเป็นเด็กแว๊นชอบซิ่งรถ
คงจะแต่งรถอยู่พอตัว...ลู่หานคิดจะให้อะไหล่นี้กับเด็กนั่น
แต่มาคิดๆดูแล้วเขาเอาไปขายให้ร้านแต่งรถจะดีกว่า เด็กคนนั้นนอกจากไม่เรียนหนังสือ
ไม่ช่วยแม่ทำงาน
ปล่อยให้คนเป็นแม่เปิดร้านอยู่สองสามคนกับลูกจ้างยังทำตัวเกเรเป็นเด็กแว๊นซิ่งรถอีกด้วย
ถ้าลู่หานให้ของพวกนี้ไปก็เท่ากับสนับสนุนเด็กไม่ดี
เขาเอาไปขายร้านที่รับแต่งรถก็ยังได้เงิน
พวกร้านพวกนี้ไม่สนหรอกว่าอะไหล่จะมือสองหรือมือหนึ่ง
แค่สภาพยังดีอยู่เดี๋ยวเอาไปโมนิดหน่อยก็ยัดเข้ารถมอเตอร์ไซค์คนอื่นแล้วบอกว่าเป็นมือหนึ่งได้สบายๆอยู่แล้ว
มองดูสภาพห้องที่เหมือนจะดูโล่งตาขึ้นมาหน่อย
แต่ฟูกก็ยังเล็กเกินไป ลู่หานคงต้องซื้อฟูกใหม่
อันเก่าอาจจะเอาออกไปปูนอนเล่นที่โถง มือเรียวขยี้หัวตัวเอง
หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะเก็บอะไรอีกเป้นลำดับต่อไป สำหรับเขาแค่นี้ก็คงจะเพียงพอแล้ว
มองฝาผนังที่มีรูปต่างๆและวอลเปเปอร์แปะให้สวยงาม
มีรูปทีมฟุตบอลที่เขาชอบแปะอยู่สองรูปใหญ่และข้างๆกันก็เป็นคิมฮานึลนางฟ้าสุดสวยประจำบูธฮอนด้าของงานมอเตอร์โชว์ปีที่แล้ว
ลู่หานไม่ได้ชอบเธอแต่เธอก็สวยตรงใจดี ตัวเล็กๆ ขาวๆ แก้มป่องๆ
...เหมือนมินซอกไม่มีผิด...
ลู่หานชั่งใจก่อนจะปลดโปสเตอร์ของฮานึลลงแล้วแทนด้วยรูปทีมแมนยูที่เขาชอบกลายเป็นผนังเต็มไปด้วยนักเตะในชุดสีแดงสด
“กลับมาแล้วครับ”เสียงมินซอกดังมาจากหน้าบ้าน
ลู่หานมองนาฬิกาพบว่ามันเพิ่งผ่านไปชั่วโมงเดียวเท่านั้นเอง
อีกหนึ่งชั่วโมงจึงถึงเวลาเลิกงานของมินซอก
“ทำไมกลับเร็วล่ะมินซอก”เขาโผล่หน้าออกไปถาม
มินซอกชะงักมือที่จะเปิดเข้าห้องอี้ชิงเพื่อเอาของไปเก็บ
หันมาบอกว่าวันนี้ป้านาบีปิดร้านไวเพราะลูกชายรถล้ม ลู่หานถึงกับต้องหัวเราะเฝื่อนๆ
ดีแล้วที่เขาไม่คิดจะเอาอะไหล่ไปให้เด็กนั่น ได้ลองล้มเสียบ้างก็ดี
จะได้เลิกซ่าเป็นเด็กแว๊นรถซิ่งได้สักพัก
“พี่เก็บของในห้องอยู่
ถ้าเสร็จแล้วมินซอกย้ายมาอยู่กับพี่นะ”เขาบอก
มินซอกเบิกตามองก่อนจะเม้มปากเล็กน้อย ชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องพี่ชายแล้วเห็นว่ามันดูโล่งและกว้างขึ้นเล็กน้อย
ถ้างั้นกองอะไหล่มอเตอร์ไซค์หน้าบ้านก็คงเป็นของลู่หานจริงๆอย่างที่มินซอกคิดเพราะมันหายไปจากตามผนังที่ลู่หานใช้เป็นที่แขวน
“เอ่อ...รออี้ชิงกลับมาแล้วค่อยย้ายไปนะฮะ”มินซอกบอก
อดจะหน้าร้อนไม่ได้ถ้าคิดว่าต้องเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับลู่หาน
ลู่หานบอกว่าย้ายของมาก่อนเลยก็ได้ ไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง
เดี๋ยวลู่หานก็ไปรับอี้ชิงแล้ว เดี๋ยวเขาบอกน้องเอง มินซอกร้องงื่อ
บอกว่าเอาอย่างนั้นก็ได้ ของของมินซอกมีไม่เยอะ
หลังจากออกจากเรือนจำมาลู่หานก็ซื้อเสื้อผ้าให้นิดหน่อย กับช่วงนี้ที่มินซอกหาเงินเองได้ก็ซื้อของใช้ส่วนตัวและหนังสือเกี่ยวกับการเรียนต่อเล็กน้อยเก็บไว้
คนตัวเล็กแบกตะกร้าผ้าของตัวเองเข้ามาในห้องพี่ชายคนรักก่อนจะวางมันลงใกล้ๆกับตะกร้าของลู่หาน
บนเตียงที่เกลื่อนกลาดด้วยหนังสือการ์ตูนและหนังสือสำหรับผู้ใหญ่กลายเป็นฟูกธรรมดาพร้อมหมอนหนึ่งใบ
การ์ตูนลงไปอยู่ในกล่องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว
มินซอกเก็บของเล็กๆน้อยๆที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง
จัดวางให้มันเป็นระเบียบมากขึ้น
แต่ก็ยังไม่มีที่จะวางหนังสือและเป็นมุมที่เขาไว้ใช้นั่งอ่านหนังสือได้เลย
“ฮยองฮะ
ขยับโต๊ะวางของได้ไหม? ผมหาที่วางหนังสือไม่ได้เลย”หันไปถามเอากับคนที่วุ่นวายกับการเอาขยะในถังขยะเทใส่ถุงดำเพื่อเอาไปทิ้ง
ลู่หานพูดบอกว่าทำอะไรก็แล้วแต่มินซอกเลย
เดี๋ยวห้องนี้ก็เป็นห้องของมินซอกด้วยแล้ว
มินซอกอดไม่ได้จริงๆที่จะหน้าแดงกับคำพูดนั้น
นิสัยขี้เขินไม่หายเสียทีจนต้องหมุนตัวไปจัดการกับโต๊ะญี่ปุ่นที่ลู่หานกางไว้วางของจิปาถะ
ขยับมันให้ไปชิดมุมแล้วจัดของที่อยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ
ด้านล่างโต๊ะมินซอกก็หยิบของอย่างอื่นที่ชิ้นไม่ใหญ่มากมาจัดเรียงเอาไว้เพิ่มพื้นที่ว่างให้กับห้องได้อีกเยอะ
“มินซอกเก่งจัง
พี่จัดมาตั้งนานก็ได้แค่นั้น”ลู่หานชมคนตัวเล็กที่มาได้แป๊บเดียวก็จัดการห้องให้ดูเรียบร้อยได้มากขนาดนี้
มินซอกบอกว่าถ้ามันเรียบร้อยแล้วก็อย่าทำมันรกอีกก็แล้วกัน
ลู่หานเลยตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่าจะกลัวมันรกทำไมเมื่อมินซอกที่จัดห้องเก่งๆอยู่ห้องเดียวกับพี่
มินซอกไม่มีทางปล่อยห้องรกอยู่แล้ว
“อย่าขี้เกียจสิฮะ”มินซอกบ่นออกมา
ส่ายหัวกับนิสัยของลู่หานที่เขาเพิ่งรู้ว่าอีกคนขี้เกียจเรื่องการเก็บกวาดห้องและการขยับไปมาในห้องขนาดไหน
แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาขนาดทำให้มินซอกรู้สึกไม่ดีกับลู่หาน
ปรกติมินซอกก็เป็นคนรักสะอาดอยู่แล้ว ถึงจะบ่นลู่หานไป แต่เดี๋ยวมินซอกก็ทำเองอยู่ดี
“พี่ไปรับอี้ชิงก่อนแล้วกัน
วันนี้อี้เลิกเร็ว มินซอกจะกินข้าวก่อนก็ได้นะพี่วางไว้ในครัว”ลู่หานบอก
หยิบเสื้อคลุมสักตัวมาใส่เพื่อที่จะออกนอกบ้าน
มินซอกบอกว่าถ้าอี้ชิงกลับเร็วก็รอกลับมากินข้าวพร้อมกันก็ได้ลู่หานจึงรีบออกไปรับอี้ชิงเพราะกลัวคนที่รอที่บ้านจะแขวนท้องหิวๆรอพวกเขานาน
ค น คุ ก
อี้ชิงบ่นอุบว่าน้องบอกให้เก็บห้อง
ให้เอาโครงมอเตอร์ไซค์ไปทิ้งได้แล้ว บ่นจนปากเปียกปากแฉะ แม่ก็บ่น
แต่ลู่หานไม่เคยยอมทำตามสักครั้ง
แต่พี่ชายกลับยอมลุกขึ้นมาเก็บทำความสะอาดห้องแล้วยังเอาอะไหล่รถพวกนั้นไปขายทิ้งได้เพราะมินซอก
“เห็นแฟนดีกว่าน้อง
โป้งพี่”อี้ชิงชูนิ้มโป้งแล้วบึนปาก
มินซอกหัวเราะน้อยๆรู้ว่าอี้ชิงไม่ได้หมายความอย่างที่พูดหรอก
ก็แค่พูดตลกๆเท่านั้น
“แล้วนี่จะนอนกันยังไง
อยู่ๆก็ลุกมาเก็บห้องย้ายแฟนไปนอนด้วย
ฟูกนั่นพอนอนแค่คนครึ่งเท่านั้นล่ะ”มันเป็นแค่ฟูกเล็กๆพอให้คนนอนบิดตัวได้
ถึงมินซอกจะตัวนิดเดียวและลู่หานไม่ได้ตัวใหญ่โตแต่การที่ผู้ชายสองคนไปเบียดกันบนนั้นมันก็คงจะดูอึดอัดเกินไป
อี้ชิงเสนอว่าให้มินซอกนอนกับตนต่ออีกสักคืนพรุ่งนี้ค่อยไปหาซื้อฟูกใหม่แต่ลู่หานก็ไม่เอา
“นอนเบียดกันก็อุ่นดี”เขาพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
มินซอกสัมผัสได้ว่าลู่หานกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
คงไม่คิดจะนอนกอดรัดเขาทั้งคืนเหมือนตอนอยู่เรือนจำใช่ไหม?
...แต่...มินซอกเองก็คิดถึงอ้อมกอดของลู่หานเหมือนกัน...
อ้อมกอดอุ่นๆที่รัดร่างเขาไว้ทั้งคืน...
“เลี่ยนอ่ะ บู่ว”คนเป็นน้องยู่ปากล้อพี่ชาย มินซอกเด้งตัวหลบลู่หานที่ลุกพรวดขึ้นมาจับอี้ชิงล็อคคอแล้วเอานิ้วจี้ท้องให้ดิ้นพล่านเพราะบ้าจี้
อี้ชิงร้องลั่นหัวเราะร่าสลับกันไปหมด
ขำจนน้ำตาเล็ดพี่ชายถึงปล่อยมือจากเอวน้องมากอดรัดอี้ชิงไว้แล้วโยกไปโยกมาอย่างหมั่นเขี้ยวคนตัวขาว
มินซอกยิ้ม
หัวเราะกับภาพตรงหน้า เขาเป็นลูกคนเดียวเลยไม่เคยได้เคยได้เล่นอะไรแบบนี้กับพี่หรือน้อง
นึกถึงพี่ๆในเรือนจำขึ้นมา
วันนั้นมินซอกไปเยี่ยมพวกพี่ๆแล้ว
แต่เพราะสามารถเยี่ยมได้แค่หนึ่งคนมินซอกจึงเลือกเขียนชื่อมินโฮลงในใบขออนุญาตเข้าเยี่ยมนักโทษ
มินโฮยังคงเหมือนเดิม แต่ผมสั้นลงอีกคงเพราะถูกตัดผมอีกแล้ว
พี่ชายเรือนนอนสิงห์เล่าให้ฟังว่าแดฮยอนเหงาเป็นแมวหงอยแต่มินซอกไม่ต้องห่วงเลย
ถ้ามันรู้ว่ามินซอกซื้อขนมฝากให้มันมันต้องดีใจมากสุดๆ
มินซอกเลยรับปากว่าจะฝากขนมให้เยอะๆและยังฝากเงินให้อีกส่วนหนึ่งด้วย
แม้จะไม่มากมาย แต่พี่ๆทุกคนก็ไม่ต้องเหนื่อยมากจากการทำงาน
เป็นการตอบแทนที่ช่วยมินซอกหลายๆอย่างเสมอมา
ลู่หานไปอาบน้ำอีกครั้งเพราะออกไปรับอี้ชิงเจอฝุ่นเจอลมเนื้อตัวเหนียวไปหมดแล้วยังมาเล่นกับน้องอีกเลยเหนอะหนะไปใหญ่
ร่างโปร่งใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดิมที่กองไว้บนตระกร้าผ้าใช้แล้วเมื่อเย็น
ตอนอาบน้ำก็ถือโอกาสซักผ้าไปด้วย
ใช้เวลาไม่ได้นานเพราะลู่หานเลือกระบบอัตโนตีนในการซัก
นี่ก็เป็นอีกอย่างที่เขาไม่ทำเหมือนตอนอยู่ในเรือนจำ
เพราะในเรือนจำมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดจึงต้องซักวันต่อวัน
แต่พอออกมาแล้วเสื้อผ้ามีเยอะ กางเกงในมีเป็นโหล ครบอาทิตย์ค่อยซักก็ไม่เสียหาย
“มินซอกอ่านหนังสืออีกแล้ว”เขาไปหยุดที่คนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้น
ซื้อฟูกแล้วคงต้องซื้อโต๊ะญี่ปุ่นเพิ่มสักตัวน้องจะได้ไม่ต้องนั่งหลังงอนั่งหนังสือแบบนี้
มินซอกโชว์หน้าปกให้ดูว่าไม่ใช่ตำราหมอหรือศัพท์หมออะไร เป็นนิยายชื่อดังของเจเคโลริ่งที่เจ้าตัวชอบและเพิ่งตัดใจเอาเงินทำงานไปซื้อมาอ่าน
“ตัวหนังสือเล็ก
ระวังจะตาเสีย”เขาเอ่ยเตือนแต่มินซอกกลับยิ้มตาหยีบอกว่าตาเสียก็ใส่แว่น
ลู่หานเลยเคาะมะเหงกใส่หน้าผากมนไปทีถามว่าใส่แว่นมันช่วยได้ก็จริงแต่ถ้าจะต้องใส่แว่นไปตลอดชีวิตมันดีหรือไง
“ล้อเล่นนะฮะ”น้องเกาะแขนอ้อนเพราะพี่เหมือนจะจริงจัง
ลู่หานส่ายหน้า ไม่เคยโกรธมินซอกได้จริงจังหรอก
โกรธมากที่สุดก็ตอนเจ้าตัวหนีไปทำงานโดยไม่บอกนั่นล่ะ ก็เพราะลู่หานรักน้อง
ให้โกรธยังไง เขาก็ทำใจโกรธได้ไม่นานหรอก เห็นตาใสๆคู่นี้ก็หายโกรธหมดใจแล้ว
“ไว้อ่านตอนวันอาทิตย์ก็ได้
มานอนก่อน ดึกแล้ว”ห้าทุ่มแล้ว มินซอกก็มีเรียนแต่เช้า เขาเองก็ต้องไปทำงาน
มินซอกเอาที่คั่นหนังสือทำจากเยื่อใบไม้คั่วหน้าที่อ่านถึงเอาไว้แล้วพับหน้าปกปิดก่อนจะเชื่อฟังคำพูดของลู่หานไปล้มตัวลงนอนที่ฟูกด้านหนึ่ง
ลู่หานขยี้ผมที่ยังไม่แห้งสนิทดีแต่ก็หมาดพอจะนอนได้แล้ว
เพราะมันยังสั้นอยู่มากก็เลยนอนได้เลยเดี๋ยวมันก็แห้งเอง
เขาปิดไฟลงแล้วเดินไปนอนข้างน้อง
ฟูกนี่ก็เล็กจริงๆอย่างที่คิดไว้ มันไม่พอที่จะให้ผู้ชายสองคนมานอนด้วยกันอยู่แล้ว
ลู่หานวาดแขนโอบมินซอกเอาไว้แล้วดึงน้องให้เข้ามานอนใกล้ๆ หัวกลมชิดอยู่กับอกของลู่หาน
กลิ่นแชมพูกับสบู่อ่อนๆลอยออกมาจากตัวของพี่ชายเพราะเพิ่งอาบน้ำมา
มินซอกชอบกลิ่นสบู่ที่อีกคนใช้ แม้ว่ามันจะเป็นกลิ่นเดียวกัน
ก้อนเดียวกันกับที่มินซอกใช้ก็ตาม
คนตัวเล็กสูดกลิ่นสบู่ที่แผงอกคนพี่ไปเต็มๆแล้วยิ้มพริ้มอย่างมีความสุข
แขนเล็กยกขึ้นกอดเอวของลู่หานเอาไว้แล้วปล่อยให้ตัวเองหลับใหลในอ้อมกอดของคนที่รักไป
ลู่หานยังไม่หลับเขาวกมือขึ้นมาลูบผมนิ่มของมินซอก
สัมผัสมันแตกต่างจากการลูบหัวตัวเล็กตอนที่ยังหัวเกรียนอยู่
ผมของมินซอกเส้นเล็กและนิ่มเหมือนขนแมว
ถ้ายาวเท่าตอนก่อนโดนตัดแต่ไม่ได้สภาพติดยาเหมือนตอนนั้นคงน่ารักน่าหยิกเอามากๆ
กดจมูกลงบนกลุ่มผมสีดำสนิท
ลู่หานหลับตาลงผ่อนลมหายใจให้สม่ำเสมอเพื่อจะหลับ เขายกยิ้มอย่างมีความสุข
สองสามเดือนที่ไม่ได้นอนด้วยกัน ไม่ได้นอนกอดกัน คิดถึงช่วงเวลานี้จริงๆ...
ค น คุ ก
ช่วงเวลาช่วงกลางคืนผ่านไปรวดเร็วเพียงลืมตาขึ้นมาก็พบกับวันใหม่
ลู่หานขยับตัวเพราะปวดเมื่อยเล็กน้อย
แต่พอนึกได้ว่าสาเหตุที่ทำให้ร่างกายเมื่อยขบเกิดจากอะไรก็ต้องยิ้มกว้าง
กลุ่มผมสีดำยังคลอเคลียอยู่ที่หน้าอกของลู่หาน แขนเล็กยังพาดกอดตัวของเขาเอาไว้
ลู่หานกดจูบที่ผมของมินซอกเป็นการต้อนรับวันใหม่ที่มาถึง เขาเกลี่ยเส้นผมที่เคล้าคลอใบหน้ากลมออกพบกับดวงตาซาลาเปาที่หลับตาพริ้ม
แพขนตาเรียงตัวสวย ริมฝีปากก็เชิดขึ้นน้อยๆทุกครั้งที่มินซอกหลับ
“มินซอก”เขากระซิบเพียงลมหายใจกั้น
มินซอกขยับยุกยิก คิ้วขมวดเข้าหากันน้อยๆเหมือนกำลังงุนงงต้องรวบรวมสติเสียก่อน
“งือ”เสียงหงุงหงิงเหมือนลูกแมว
มินซอกหยีตา ชูแขนข้างหนึ่งขึ้นอย่างต้องการจะบิดขี้เกียจ
ดวงตากลมโตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก
หัวกลมก็ซุกเข้าหาหน้าอกของลู่หานอีกครั้งด้วยเหตุผลว่าทำหน้าไม่ถูก
“ตื่นได้แล้ว”เสียงทุ้มยังคงพูดบอก
มินซอกครางเป็นแมว
ซ่อนหน้าร้อนๆของตัวเองเอาไว้แล้วลุกขุนหยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ
ลู่หานยังคงนอนอยู่บนฟูก เขาขำคนตัวเล็ก
“มินซอกของพี่น่ารัก”ลู่หานพึมพำ
เขาเองก็ต้องลุกแล้วเหมือนกัน พอมินซอกออกจากห้องน้ำเขาก็ต้องไปอาบน้ำต่อ
จากนั้นก็จะเป็นอี้ชิงตามลำดับ ลู่หานตรวจเช็คกระเป๋าเงินในขณะรอมินซอกอาบน้ำ
บัตรประชาชนตัวจริงของเขาถูกดึงออกและแทนที่ด้วยบัตรประชาชนปลอม บัตรนักศึกษาปลอม
ชื่อและประวัติที่ปลอมทั้งหมด
วันนี้เขาจะไปร่วมปาร์ตี้ยาไอซ์เซ็กส์หมู่ที่หอพักนักศึกษามหาวิทยาลัยดังเป็นครั้งแรก
คงต้องบอกอี้ชิงว่าวันนี้ไปรับไม่ได้ ให้กลับบ้านเองอย่างระมัดระวัง
เพราะงานวันนี้คงลากยาวเลยเที่ยงคืนไปนู่น
คืนนี้กว่าจะได้นอนกอดมินซอกจะปาเข้าไปตีอะไรก็ไม่รู้
กลับมาก็ต้องซักฟอกตัวเองให้หมดกลิ่นปาร์ตี้เช่นพวกบุหรี่หรือกลิ่นหอมหวานของพวกบารากุและกัญชา
งานของสายตำรวจนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
ไม่รู้จงอินมันทำมาได้ตั้งนานได้ยังไง
TBC.
เห่ยยยยยยยยยยย
กลับมาแล้วววววววววววววววววววววววว
ทั้งแท็กทั้งเม้นเงียบเหงามาก
รอเราอยู่ป่ะ คุคิคุคิ
ไปแฮ่ดงานฟิคมา
ได้ฟิคมาเยอะเหมือนกัน แต่วายไทยมาเยอะกว่า แบบว่าจองแล้วไปรับที่นู่นงี้ 5555555
ยินดีกะพี่หานนะ
ชีวิตนางดีจริงๆ ตอนแรกที่แต่งตอนนี้ตันๆมาก คือปวดหัว เลยอาจจะอ่านดูแข็งๆเครียดๆ
ขอโทษด้วยจ้า จะรีก็ไม่รู้จะปรับเปลี่ยนมันตรงไหน ถ่อออออออออออออออออ
รักนะแก
แค่นี้จบ โอเคปร้ะ!!!!! ฮี่!!!
ปล.
สเปยาวกว่าเรื่องหลักจริงๆ คำนวณดูแล้วหนากว่าเยอะ (ทำไมเป็นงั้นอ่ะแก
ยกไปเป็นเล่มใหม่ไหม?) ชีวิตในคุกมันมีอะไรไม่มาก ซ้ำๆเดิมๆปลูกผักอ๊อกเหล็ก
แต่ชีวิตหลังออกมาจากคุก...มันมีหลายเรื่องที่เราอยากนำเสนอ
แต่ของลู่หมินไคฮุนนี่คงจะหวานตับอ่อนผลิตอินซูลินกันไม่ทันอย่างนี้แหล่ะ
ไม่มีสาระอะไรหรอก ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยย 5555555555555555555555
ปลล.
ใครรอไคฮุนจ๊ะตัว ตอนหน้าลู่หาน.2จ่ะ จบลู่หานแล้วต่อด้วยจงอิน.1 จงอิน.2 เซฮุน.1
เซฮุน.2 ทั้งหมดสี่ตอนเต็มๆ ทดแทนกับที่หายไปในเรื่องหลักเนาะ
รักนะมุ๊บๆ
ใครสนใจรวมเล่ม
(จะโพสจนกว่าจะเปิดรวมจริงนั่นแหล่ะ)
คลิ๊กเลย >>
#พี่ลู่คนคุก
แมลงจี่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น