คนคุกลู่หาน.2

เต็มใจจะรับมัน

ลู่หาน.2…

ลู่หานกระชับคอปกเสื้อชุดนักศึกษาของตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นกดกริ่งหน้าประตูห้องบานหนึ่ง รอเพียงไม่นานบานประตูสีขาวก็เปิดแง้มขึ้น คนที่เปิดประตูเป็นหญิงสาวในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นกุด เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวเล็กรัดรึงสัดส่วนจนเห็นว่าตรงไหนโค้งตรงไหนเว้าทั้งหมด

“มาฝันดี”ลู่หานบอกกับผู้หญิงคนนั้น เป็นโค้ดที่นักศึกษาจะใช้กันเมื่อต้องการมาปาร์ตี้ไอซ์ที่นี่ หญิงสาวฉีกยิ้มบนริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีอ่อน เธอแหวกทางให้ลู่หานเดินเข้าห้องไปหลังจากที่ลู่หานโชว์บัตรนักศึกษาแล้ว

“จื่อเทาเหรอ? ชื่อน่าฟังจัง เพิ่งเคยมาที่นี่เหรอ?”เธอพาลู่หานไปนั่งที่โซฟาสีแดงเข้มกลางห้อง หากเป็นห้องพักธรรมดาคงน่าแปลกใจที่ห้องนี้ไม่มีเตียงนอนเหมือนห้องในหอพักอื่นๆ ทว่าถ้าเป็นปาร์ตี้ยาไอซ์ที่ชายหนุ่มหญิงสาวจะโยกย้ายไปตามดนตรีจังหวะหนักๆที่เปิดคลออยู่นี่ล่ะก็ เตียงนอนไม่จำเป็นสักนิด

เด็กพวกนี้เมื่อเมายาได้ที่ก็จะเริ่มเซ็กส์หมู่กันที่พื้น ที่โซฟา หรือที่ผนัง ระเบียงห้อง...มีเตียงก็รังแต่จะเกะกะพื้นที่เสียเปล่าๆ

“อืม ฉันมาครั้งแรกน่ะ ปรกติฉันเล่นเป็นตัว...ไม่ค่อยเจอไอซ์เท่าไหร่”ลู่หานโกหกตามบทที่ถูกเขียนขึ้น หญิงสาวหัวเราะคิกพูดว่าถ้าลองไอซ์สักครั้งจะติดใจ ไอ้ยาบ้าเป็นเม็ดเป็นตัวหักขาหักแขนดูดทีละครึ่งเม็ดเม็ดครึ่งที่เคยเล่นกันมันก็แค่ให้รู้สึกดี แต่ที่พวกเธอเล่นกันอยู่ทั้งรู้สึกดี ทั้งกระตุ้นเจ้าหนูน้อยใต้ร่มผ้าให้ผงาด

ปรกติแล้วยาไอซ์ก็ช่วยเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่สูตรนี้เป็นสูตรใหม่ที่เพิ่มตัวที่ทำให้เกิดอารมณ์ทางเพศเข้าไปมากพิเศษตอบสนองกับความต้องการของพวกนักศึกษาวัยคะนองมัวเมาในกามารมณ์โดยเฉพาะ

“ฉันชื่อมินอา ควอนมินอา ยินดีที่ได้พบนะจื่อเทา”หล่อกระแซะเข้ามากระซิบใกล้ๆ จงใจเบียดหน้าอกที่แทบทะลักจากชุดนักศึกษาเข้าหา ลู่หานขยับออกจากเธอเล็กน้อย ถึงไอ้ที่เบียดเข้ามาน่าจะลองสัมผัสตามประสาผู้ชายแต่ลู่หานคิดว่ามันไม่ควรในฐานะที่เขามาทำงานและเขาเองมีคนรักอยู่แล้ว

ตอนนี้มีมินซอก พริตตี้ฮอนด้ามาแก้ผ้าตรงหน้าลู่หานก็เอาไม่ได้...

เพราะไม่อยากให้มินซอกเสียใจ...

งานปาร์ตี้ก็เหมือนพวกซ่องสุมทั่วไป พี้ยากันเมาหยำเป สุดท้ายก็เริ่มถอดเสื้อผ้าเอากันในห้อง ควอนมินอาเดินเซแท่ดๆไปคว้าผู้ชายคนหนึ่งมาจูบ หล่อให้มือริดกระดุมออกจากรังดุมเนื้อนักศึกษาก่อนจะคว้ามือผู้ชายคนนั้นมาจับและขยำถันอวบอัดของเจ้าหล่อน กระโปรงทรงเอรัดติ้วถูกถลกขึ้น กางเกงชั้นในสีขาวที่ลู่หานเห็นจากการดึงกระโปรงไปกองที่เอวไม่ได้ถูกถอดออก แต่ผู้ชายคนที่มินอาเลือกก็รูดซิปกางเกงเอาน้องชายมาสาวสองสามทีก่อนชำแรกเข้าไปในร่างเธอ

เสียงหวีดร้องเพราะความหฤหรรษ์ดังลั่น อีกหลายคู่ที่เป็นเหมือนมินอา ลู่หานยังคงนั่งที่เดิม เขาจ่ายเงินซื้อของไปแล้ว แต่ไม่ได้เล่นมัน ผงสีขาวสะอาดอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา มันจะถูกส่งให้กับคริสเพื่อเป็นหลักฐานของคดีต่อไป

งานเลี้ยงเลิกแล้ว...

ลู่หานทำทีเป็นเดินเซเหมือนมึนเมาออกจากห้อง ผ่านชายหญิงหลายคู่ที่ยังคงสอดร่างเข้าหากันไม่หยุด 

ค น คุ ก

กลิ่นบุหรี่ติดที่เสื้อ ลู่หานต้องซักมันคืนนั้นเลย กว่าจะได้นอนก็ตีสามเพราะออกจากหอพักนั้นมาตอนสีหนึ่งครึ่ง

มินซอกหลับไปแล้ว ลู่หานปิดไฟในห้องก่อนจะนอนลงบนฟูกนอนอันใหม่ที่เขาไปเลือกซื้อช่วงเช้าของวันนี้ มีโต๊ะญี่ปุ่นอีกตัวตั้งอยู่ข้างๆตัวเก่า เขาขนหนังสือของมินซอกขึ้นไปวางข้างบนโต๊ะตัวใหม่เพื่อบอกกลายๆว่าโต๊ะตัวนี้เป็นของมินซอก

ลู่หานดึงตัวน้องมานอนกอดหอมกลิ่นแป้งเด็กจากแก้มนิ่มให้พอใจแล้วค่อยๆปล่อยให้ตัวเองหลับไปเพราะความเพลียอ่อนล้า

เช้านี้ลู่หานตื่นสาย มินซอกลุกไปแล้ว คนตัวเล็กยังมาปลุกให้ลู่หานลุกขึ้นอีกด้วย ลู่หานบอกให้มินซอกรีบไปเรียนเถอะ เมื่อคืนเขากลับมาดึกอยากจะนอนต่ออีกหน่อย บอกเจ้านายไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะเข้าเย็นแล้วทำงานยาวถึงกลางคืนให้ มินซอกท้วงว่าอย่ากลับดึกสิ ถ้างานไม่เสร็จก็พักไว้ทำวันรุ่งขึ้นก็ได้

“เป็นห่วงเหรอ?”ถามพร้อมดึงมือน้องมานอนกุมเอาไว้ มินซอกตีแปะเข้าที่ไหล่ของลู่หาน

“ถ้าผมไม่ได้รักฮยองผมก็คงไม่ห่วงฮยองหรอก”คำตอบเป็นที่น่าพอใจ ลู่หานยิ้มกว้างกระเด้งตัวเองขึ้นมานั่งแล้วคว้าตัวมินซอกมาหอมแก้มโทษฐานทำตัวน่ารักจนเจ้าตัวร้องหงิงๆถูแก้มป้อยๆบอกว่าพี่ชายไม่แปรงฟันแล้วมาหอมแก้ม

“อ้อ ฮยอง...พรุ่งนี้วันอาทิตย์ พาผมไปซื้อมือถือที่ห้างทีนะฮะ ซื้อของฮยองด้วยเลยสิ เราจะได้โทรหากันได้ไง”มินซอกบอก คนตัวเล็กเพิ่งเก็บเงินได้ครบพอที่จะซื้อเครื่องที่สนใจ แพงหน่อยแต่ก็ฟังก์ชันครบ ลู่หานเองก็ยังไม่มีโทรสัพท์เจ้าตัวบอกว่าไม่รู้จะเอาไว้โทรคุยกับใคร มินซอกเลยถือโอกาสนี้ที่เขาซื้อแล้วก็ให้ลู่หานซื้อเอาไว้ด้วย จะได้โทรหากันได้เวลาฉุกเฉิน

ลู่หานพยักหน้า บอกว่าซื้อก็ได้แต่คงเป็นรุ่นเก่าคร่ำครึธรรมดาที่เคยใช้ก่อนจะถูกจับ เขาไม่รู้จะเอาสมาร์ทโฟนมาทำอะไร มินซอกยิ้มกว้างขอบคุณอีกคนที่จะพาไปล่วงหน้าก่อนบอกว่าไปเรียนก่อนดีกว่า

ลู่หานยิ้ม มินซอกไปเรียนแล้วแต่เขายังนอนอยู่บนฟูกที่นอน เขาบอกคริสกับจงอินไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวันนี้จะไม่ไปที่ทำงาน ขอนอนพักก่อนแล้วจะออกไปหอพักนักศึกษาร่วมปาร์ตี้ยาไอซ์อีกครั้ง ธรรมดาแล้วจากข้อมูลปาร์ตี้ของเด็กกลุ่มนี้จะมีกันบ่อยตามประสาลูกคนมีอันจะกินถึงสามารถเรียนมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงได้ ลู่หานอดจะส่ายหน้ากับเรื่องตัณหาของเด็กวัยคะนองที่มีไม่รู้จบไม่ได้ ร่างโปร่งล้มตัวลงนอนกับฟูกที่นอนอีกครั้ง นอนให้เต็มอิ่มทดแทนกับเมื่อคืนที่กว่าจะได้นอนก็ปาไปตีสามแล้ว

ลู่หานมาตื่นอีกทีเอาตอนบ่ายสองโมงลู่หานบิดขี้เกียจอีกหลายครั้งกว่าจะแงะตัวเองขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าได้สำเร็จ ท้องเขาร้องบอกให้รู้ว่ามันหิวและต้องการอาหาร ลู่หานคิดว่าจะไปหาอะไรกินแถวๆหอพักนักศึกษานั่นก่อน ปาร์ตี้เริ่มตอนสองทุ่ม มีเวลาให้กินข้าวอีกนานนมถ้าออกจากบ้านตอนสี่โมงเย็น มือเรียวจัดแต่งทรงผมที่ยาวขึ้นมาบางแล้วก่อนจะถอนหายใจให้ตัวเองในกระจก

งานการเป็นสายให้ตำรวจเป็นงานที่ยาก เขาไม่เคยเลิกสงสัยว่าจงอินทำงานนี้มานานได้ยังไง ขนาดเขาที่เพิ่งรับทำแค่ไม่กี่คดียังเหนื่อยใจทุกครั้งที่จะออกไปปฏิบัติภารกิจ ถามว่าเขากลัวไหม? แน่นอนว่าเขากลัวที่จะถูกจับได้ แค่ปาร์ตี้ยาไอซ์มันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าหากเล่นกับพวกมีอิทธิพลใหญ่โต โอกาสที่ชีวิตจะไม่รอดกลับมามันช่างสูง

แล้วทำไมถึงทำ...

เพราะเงินยังไงล่ะ ลู่หานทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน ขนาดขายยาเขาก็ทำมาแล้ว กับอีแค่เป็นสายให้ตำรวจทำไมเขาจะยอมทำไม่ได้

ทางเลือกของคนเรามีไม่มาก มินซอกเป็นเด็กที่โชคดีที่เจอคนดีๆช่วยเหลือเสมอ แต่ไม่ใช่กับเขา คนมีประวัติด่างพร้อยยากที่จะมีที่ยืนบนสังคม ในเมื่อยังหางานไม่ได้เขาก็เป็นสายให้ตำรวจไปก่อน ต่อให้มันจะเสี่ยงอันตรายในบางครั้ง แต่ค่าตอบแทนของมันก็คุ้มอยู่

ถึงจะไม่มีแม่แล้ว แต่ลู่หานก็มีอี้ชิงและมินซอก เขาเป็นพี่ใหญ่ เป็นเหมือนผู้นำของครอบครัว...เงินที่อี้ชิงหาได้เขาให้น้องเก็บไว้และเขาเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างของบ้านเอง

ลู่หานน่ะ...ยอมทำได้ทุกอย่างนั่นล่ะเพื่อคนที่เขารัก...

ค น คุ ก

 วันนี้เป็นผู้หญิงอีกคนมาเปิดประตูให้ เธอไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษาแต่เป็นชุดนอนบางเบาดูเซ็กซี่ บอกตรงๆว่าเซ็กซี่จนลู่หานอดจะวูบวาบตรงน้องชายไม่ได้ เป็นเรื่องที่แสนธรรมดาของผู้ชายที่เจอผู้หญิงแต่งตัวแบบนี้

วันนี้ลู่หานเลือกที่จะกระดกเบียร์กระป๋องอยู่แถวๆมุมห้อง เพราะโซฟาตัวที่นั่งเมื่อวานถูกจับจองด้วยหญิงสาวหลายคนและพวกเธอกำลังแลกลิ้นกันเองอย่างเมามัน แน่นอนเธอไม่ใช่เลสเบี้ยน แต่คงเพราะฤทธิ์ยาเสพติดที่สั่งให้เธอทำแบบนั้น

“วันนี้เอาเท่าไหร่?”ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาถามลู่หาน เป็นคนเดียวกับที่ลู่หานซื้อยาด้วยเมื่อวาน ร่างโปร่งชูนิ้วว่าหนึ่งห่อก่อนจะยื่นเงินให้มันไป เงินที่ลู่หานใช้เป็นเงินล่อซื้อที่ทางตำรวจเอามาให้ใช้ มันมีเลขธนบัตรที่ตรงกับทางข้อมูลของตำรวจ

การจับกุมคงทำให้วันสองวันนี้เพราะหากนานกว่านั้นเงินที่เอามาใช้ซื้อจะถูกนำไปฟอกโดยการนำไปใช้ซื้อของต่างๆบ้างหรือนำไปจ่ายค่าอะไรซึ่งเป็นการจ่ายเงินสดไม่ลงบัญชีและนามคนซื้อ ทำให้ไม่สามารถระบุได้ว่าใครเป็นคนนำเงินล่อซื้อของทางการมาใช้

“ขอให้สนุกแล้วกัน”ผู้ชายคนนั้นพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนเดินไปขายยาให้คนอื่นอีก ลู่หานหมุนซองยาในมือก่อนจะเก็บมันลงกระเป่าอีกครั้ง เขากระดกเบียร์เข้าไปอีกอึก อีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงทุกคนในนี้ก็คงกลายร่างเป็นพระนางเอวีกันอีกแล้ว มีบางคนกำลังถอดเสื้อผ้าออกในตอนนี้เสียด้วยซ้ำ

“ดื่มเหล้าไหมคะจื่อเทา”เป็นมินอาที่เดินเข้ามาหาและถามพร้อมรอยยิ้ม เธอเองก็ไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเช่นกันแต่เป็นชุดเดรสสั้นแค่คืบสีแดงสดเจ็บตา เพิ่งสังเกตว่าวันนี้น้อยคนจะใส่ชุดนักศึกษามา คงเป็นพวกมีเรียนจึงจะใส่มา ส่วนพวกที่ไม่ได้ใส่มานี่ไม่แน่ใจว่าไม่มีเรียนหรือแฮ้งจากเมื่อคืนจนลุกไปเรียนไม่ไหวกันแน่

“ผมมีเบียร์แล้วน่ะ”ชูกระป๋องให้เธอดูว่ามีเบียร์อยู่ในมือ ลู่หานไม่ใช่ไม่ดื่มเหล้า แต่เขาเลือกที่จะดื่มเบียร์กระป๋องมากกว่าเพราะมันยังถูกปิดฝาสนิท ยากที่จะถูกใส่อะไรลงไปผสม ยิ่งงานปาร์ตี้พี้ยาแบบนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ

“เบียร์ในประเทศบาดคอก็จริง แต่เบียร์นอกนุ่มลิ้นกว่านะคะ สักแก้วสิถือเป็นน้ำใจจากฉัน”มินอาพูดบอก เธอเดินไปหยิบเบียร์ยี่ห้อดังของต่างประเทศเทจากขวดใส่แก้วมาให้ ลู่หานมองดูแล้วมันไม่มีแบบกระป๋อง จะไม่รับก็คงจะเสียมารยาทและอาจมีพิรุธ ร่างโปร่งจำใจรับแก้วนั้นมาถือเอาไว้ในมือ

“เมื่อคืนฉันไม่เห็นจื่อเทาเลย ตื่นมาอีกทีก็ไม่เจอแล้ว เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง ชอบปาร์ตี้ของเราไหม?”เธอถาม ลู่หานแอบคิดอยู่ในใจว่ามินอาจะเห็นเขาได้ยังไง มีแต่เขาที่เห็นเธอเมคเลิฟกับผู้ชายต่อหน้าต่อตา

“ก็ดี แต่ฉันไม่ได้อยู่จนงานจบ ที่บ้านดันโทรตามตัวเสียก่อน เล่นของไปได้นิดเดียว แต่ของดีมากจริงๆ”เขาบอกซ้ำยังชื่นชมตัวไอซ์ที่ซื้อเมื่อวานทั้งที่มันยังนอนอยู่ในถุงซิปล็อคที่บ้าน มินอาทำท่าเสียดาย เธอบอกว่าถ้าวันนี้ที่บ้านไม่โทรมาตามแล้วก็มาสนุกกันให้สุดๆไปดีกว่า ลู่หานลอบหัวเราะ คำพูดของเธอคือกำลังชวนเขามีเซ็กส์สินะ

“ดื่มเบียร์สิคะ ก่อนมันจะหายเย็น”เธอเร่งเร้า ดันแก้วในมือลู่หานให้ขึ้นแตะริมฝีปาก เขาจำใจต้องอ้าปากรับน้ำสีเหลืองปนฟองสีขาวเข้าปากไป รสชาตินุ่มลิ้นสมราคา มินอายิ้มพราวเธอบอกให้ลู่หานดื่มอีกแต่หญิงสาวอีกคนกลับมาเรียกเธอเสียก่อนบอกว่าอยากไปเต้นกัน สาวชุดเดรสแดงทำท่าทีเสียดายที่ต้องผละไปจากลู่หานแต่เธอก็ยอมตามเพื่อนสาวไปโดยดี

ลู่หานวางแก้วลง เขาไม่ค่อยไว้ใจเลยจริงๆ ยิ่งมองรูปการณ์ของควอนมินอาที่ดูจะอยากได้เขาขนาดนั้นแล้วยิ่งไม่น่าไว้ใจ แต่ถึงกระนั้นมันก็คงเป็นแค่ผงไอซ์ที่เอามาผสมเบียร์นั่นล่ะ คงไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ถ้าดวงดีไม่โดนก็ถือว่ารอดตัวไป ถ้าโดนเล็กน้อยช่วยตัวเองสักครั้งก็คงหาย แต่ถ้าควอนมินอาเล่นเขาหนัก...ลู่หานไม่อยากจะคิดสภาพตัวเอง

ทอดสายตามองผู้คนในห้องไปเรื่อยๆ ลู่หานคิดว่าในแก้วเบียร์นั่นต้องีอะไรจริงๆเสียแล้วเพราะเขาเริ่มเย็นวาบไปทั้งตัว รู้สึกเหงื่อจะไหลออกมาทั้งที่ในห้องก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ มันไม่น่าจะใช่อาการของคนที่ได้รับสารเสพติดประเภทไอซ์...เขาควรจะเมาสิ ไม่ใช่รู้สึกวูบวาบไปหมดแบบนี้

เดินไปยังที่ตั้งขวดของเบียร์นอกที่มินอารินมาให้เขา มีซองไอซ์วางอยู่ในถาดด้วยให้เทผสมเครื่องดื่มกันได้ และอีกอย่างที่วางรวมในถาดทำเอาลู่หานต้องหยิบมันขึ้นมาพิจารณา เม็ดยาสีชมพูดขนาดเท่ายาพาราแก้ปวด ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่ามันคือยาอะไร คงไม่มีใครเอาพารามาวางรวมกับสารเสพติดอย่างไอซ์ในปาร์ตี้เซ็กส์หมู่อยู่แล้ว

ควอนมินอาไม่ใช่แค่เล่นเขาหนัก แต่เล่นจนเขากระอักเลยทีเดียว...หล่อใส่ยาปลุกเซ็กส์ในแก้วเบียร์

เล่นไอซ์กันแล้วยังไม่พอต้องมียาปลุกด้วย ถึงว่า บางคนถึงได้เปลื้องผ้ากันตั้งแต่เริ่มงาน ลู่หานสบถ เขาคงต้องรีบกลับ ควอนมินอากำลังเต้นรำกับเพื่อนของเธออยู่และถูกประกบด้วยผู้ชายหลายคน เป็นการดีที่เขาจะรีบออกไปตอนนี้ก่อนที่ฤทธิ์ของยาปลุกจะออกเต็มที่

“รีบไปไหนวะ”ก่อนจะเปิดประตูออก ผู้ชายคนหนึ่งถามเขา ลู่หานบอกว่าแม่ตาม อีกคนก็แค่นเสียงใส่ว่าลูกแหง่ก่อนจะหันกลับไปละเลียดเบียร์ในแก้วอีกครั้ง ลู่หานไม่ได้ใส่ใจเด็กเมายา เขางับประตูปิดลงก่อนจะเดินลงจากหอพักทันที เวลานี้เขาเลือกจะโบกแท็กซี่แทนการนั่งรถเมล์ ขอให้ไปถึงบ้านไวๆก็พอ

นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มแล้ว...

ลู่หานจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก่อนจะลงจากรถทุลักทุเลเล็กน้อย ยานี่มันแรงมากจนเขาขยับไปทางไหนก็ปวดร้าว น้องชายที่มันสงบมาทั้งวันตอนนี้มันดุนดันกางเกงชั้นในอยากจะออกมาจนปวดหนึบ บ้านยังไม่ปิดไฟคงเพราะอี้ชิงเพิ่งกลับมา ลู่หานไขกุญแจบ้านเข้าไปได้ก็ไม่ได้สนใจคำทักทายของน้องชายที่ถามว่าทำไมกลับเร็วเห็นบอกว่างานดึกสองวัน

ชายหนุ่มตรงรี่เข้าห้องน้ำทันที ปลดกางเกงออกอย่างเร่งรีบจนทนไม่ไหว มือกำรอบความต้องการที่มันแข็งแน่นและพองโต ลู่หานรู้เลยว่ามันพร้อมจะใช้งานแล้ว เขาขยับมือสาวรั้งให้ตัวเอง อารมณ์ตอนนี้ทำได้แค่สาวมือเร็วๆเพราะความต้องการมันปะทุขึ้นสูงมากจนเกินควบคุม

ธารคาวหลั่งไหลออกมาจากรูส่วนปลายโดยใช้เวลาไม่นาน แต่ท่อนเนื้อที่เพิ่งคายน้ำออกมาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงสักนิด ได้ยินเสียงอี้ชิงถามดังจากด้านนอกว่าปวดหนักหรือไงถึงได้พรวดพราดเข้าห้องน้ำขนาดนั้นแต่ลู่หานก็ไม่ได้สนใจ เขาได้ยินเสียงฝีเท้ากับเสียงประตูห้องปิดลง อี้ชิงคงเข้าห้องไปแล้ว มือเรียวปลุกปั่นกลางกายของตัวเองอีกครั้งเพราะความต้องการมันยังไม่หมดลงและไม่มีทีท่าจะหมดลงง่ายๆ

ควอนมินอา...ยัยบ้านี่...

“ลู่หานฮยองกลับมาแล้วเหรอ”เสียงเรียกที่หน้าห้องน้ำเอาให้มือที่ขยับสาวรูดรั้งกายตนเองชะงัก หน้าของลู่หานบิดเบี้ยว จู่ๆก็มวนท้องน้อยขึ้นมา ยิ่งปวดหนึบไปหมด...เพราะได้ยินเสียงของมินซอก เขากัดปาก ตอบออกไปเสียงสั่น

“อืม...”ได้แค่นี้ ไม่สามารถจะพูดอย่างอื่นได้มากกว่านี้ เพราะเสียงของเขามันสั่นไปหมด

“ฮยองเป็นอะไรไหม?”น้องส่งเสียงถามอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ลู่หานประคองท่อนเนื้อที่ขยายใหญ่ เขาไม่ได้ตอบน้องไปเพราะแทบจะไม่มีแรงขยับปาก ยาที่มินอาใส่ลงในแก้วออกฤทธิ์รุนแรงเกินไป แค่ขยับเล็กน้อยก็แทบจะสำรอกเอาน้ำรักออกมาจากส่วนปลาย

“ฮยอง...ตอบหน่อย”เสียงเล็กเสียงน้อยยังถามอยู่หน้าประตู มินซอกเคาะบานประตูไม้เบาๆเพราะคนเป็นพี่เงียบไป ลู่หานเห็นการไม่ดี ถ้าเขายังคงเงียบเฉยแบบนี้น้องคงรบเร้าไม่เลิก ชายหนุ่มแตะมือลงบนกลางกายแล้วขยับรูดรั้งแรงๆหลายที ไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง เหมือนตัวจะเบาขึ้นเล็กน้อย

เขาป้ายมือที่เปรอะเปื้อนกับเสื้อผ้าตัวเองแล้วเอื้อมมือที่สั่นน้อยๆหมุนล็อกประตูเพื่อแง้มบานประตูออก

มินซอกโผล่หน้าเข้ามาทันทีที่เห็นว่าคนเป็นพี่เปิดประตูห้องน้ำแล้ว สีหน้าของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความกังวล คิ้วขมวดกันเป็นปมดูยุ่งเหยิง

“ผมนึกว่าฮยองเป็นอะไร ฮยองไม่สบายหรือเปล่า ผมเรียกก็ไม่ตอบ”คนเป็นน้องถาม พยายามจะดันประตูเข้าไปเพื่อดูลู่หานว่าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ที่เห็นพี่เงียบไปนึกกลัวว่าพี่จะโหมงานหนักจนเป็นลมคาห้องน้ำ

ลู่หานขืนตัวไว้ เพราะท่อนล่างของเขาเปลือยเปล่า ส่ายหน้าช้าๆบอกกับมินซอกว่าไม่เป็นไร เขาสบายดี แต่มินซอกก็มีท่าทีไม่ได้เชื่อ

“ไม่เป็นอะไรแน่เหรอ? หน้าฮยองซีดๆด้วย”คนตัวเล็กถาม ยกมืออังหน้าผากของคนรักด้วยความเป็นห่วง ลู่หานจิกมือเข้ากับบานประตูที่จับอยู่แน่น...

...กลิ่นของมินซอก

หอม...

เขาคิดว่าน้องตัวหอมเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้กลิ่นตัวของมินซอกหอมยิ่งกว่าเก่า ลู่หานหลับตาลง กลั้นความรู้สึกอยากจะดึงน้องเข้ามากอดรัด ฝังจมูกลงไปบนเนื้อตัวนุ่มนิ่ม

“มินซอกไปนอนเถอะ”เขากัดฟันบอก พูดว่าเขาจะทำธุระส่วนตัว แล้วจึงจะงับประตูปิดทว่ามินซอกก็ยังไม่ยอมกลับไปนอนดังพี่สั่ง คนตัวเล็กดันประตูไม่ให้ปิดลงถามย้ำว่าพี่ชายคนดีไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม

“ผมเป็นห่วงฮยองนะ พักบ้างหรือเปล่า...ฮยองหน้าซีดจริงๆ”เด็กน้อยใช้มือลูบใบหน้าอีกคน ดวงตากลมดูจะคลอน้ำใสๆ คิดไปว่าพี่ทำงานไม่ได้พักเหตุผลหนึ่งก็เพราะมินซอกคือภาระหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาหรือเปล่า

ลู่หานหลับตาแน่น เขาไม่อาจจะทนกับมือนิ่มๆที่ลูบไล้ที่ใบหน้า กลิ่นตัวของมินซอกก็กระตุ้นให้เขารู้สึกต้องการมากขึ้น

“ถ้ามินซอกไม่ไปนอน...พี่จะไม่ทนแล้วนะ”เขากัดฟันพูดตลอดเวลา มินซอกตีหน้างุนงงไปเล็กน้อย อ้าปากจะถามว่าอะไรแต่คนเป็นพี่ก็ลืมตาขึ้นพรึ่บแล้วดึงร่างของน้องน้อยเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันก่อนบานประตูจะปิดลงเสียงดัง มินซอกมึนงงกับท่าทีของลู่หาน ทว่าสายตาก้วกลงต่ำพบกับกายที่เปลือยเปล่าของอีกคน ใบหน้าพลันขึ้นสีแดงจัดทันทีอย่างช่วยไม่ได้ ลู่หานตรงหน้าของมินซอกกำลังหายใจแรงๆ สูดอากาศเข้าปอดเหมือนคนหอบหนัก

“ฮยอง...”คนตัวเล็กเรียกอีกคน หน้าของลู่หานซีดเผือด ดวงตาเริ่มดูล่องลอยไม่มีสติและเขยิบเข้ามาใกล้กันมากยิ่งขึ้น มินซอกเบือนหน้าหนีท่อนล่างของคนรักพร้อมทั้งหดคอหนีอีกคนที่ยื่นหน้าเข้ามาหา ดวงตากลมโตปิดลงเมื่อใบหน้าของลู่หานเข้ามาชิดจมลมหายใจร้อนๆเป่ารดใบหน้าของมินซอก

“มินซอก...”เสียงทุ้มแหบพร่า เรียกชื่อของมินซอกอยู่ข้างแก้มเจ้าของชื่อ มินซอกครางงื่อเบาๆในลำคอ ลมหายใจร้อนๆเคลื่อนจากแก้มลงต่ำไปยังลำคอ เปลือกตาของมินซอกต้องบดปิดแน่นเข้าไปอีกเพราะไม่ใช่แค่ลมหายใจที่เป่ารดทว่าลู่หานนั้นกดริมฝีปากร้อนๆนาบลงไป

ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยพาลพบทำเอามินซอกตัวแข็งทื่อ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่เข้าใจว่าตอนนี้ลู่หานไม่ได้ป่วยอย่างที่มินซอกคิด...แต่พี่ชายกำลังมีความต้องการบางอย่าง...

ลู่หานละริมฝีปากจากคอของน้อง เขาร้อนไปทั้งตัว มินซอกหอมไปหมด เขาอยาก...จะจูบซับไปทั่วผิวขาวๆ มือเรียวเลื่อนไปสาละวนที่ขอบเสื้อยืดใส่นอนของคนตัวเล็กกว่า เสียงหงุงหงิงที่ร้องงื่อๆในลำคอช่างน่ารัก ฟังแล้วยิ่งอยากจะฟัดให้มินซอกจมไปกับร่าง

เนื้อตัวของมินซอกนั้นนิ่มมือ และในร่มผ้าก็ขาวกระจ่าง ลู่หานเห็นเต็มตาว่ายอดอกของมินซอกสีระเรื่อชวนมองและให้ลิ้มลองโดยการครอบครองด้วยริมฝีปาก

...แลบลิ้นออกมาโดยไม่รู้ตัว

ในตอนนี้...ลู่หานสูญสิ้นสติในทุกๆด้าน ฤทธิ์ยาเป็นสารชี้นำและร่างกายของมินซอกเป็นสารส่งเสริม ตอนนี้มันกำลังทำปฏิกิริยากันรุนแรงจนกับท่อนเนื้อกลางกายของเขา

ริมฝีปากน่ารักถูกครอบครอง ลู่หานจูบน้อง...ไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆที่ผ่านมา มันเต็มไปด้วยความต้องการ เร่งเร้าดูดดึงรุนแรงกว่า ผละจากจูบให้น้องได้หายใจ เสื้อตัวบางก็ถูกถอดออกจากหัวกลม มินซอกลืมตาขึ้นมา ไม่เคยจะพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ ในใจเต้นระรัวจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนและห้ามปรามคนที่เอาแต่ได้กับร่างกายของเขาตอนนี้

มินซอกเชิดหน้าเพราะยอดอกถูกเลียไล้ ใบหน้าหวานแดงซ่านไปหมด พิงกับประตูห้องน้ำเพราะขาเริ่มจะทรงตัวไม่ไหว ในกายเหมือนมีไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง กางเกงใส่นอนตัวหลวมถูกดึงลงไปกองที่ข้อเท้าเมื่อไหร่ไม่อาจรู้เพราะมัวแต่แอ่นอกเชิดหน้าสะท้านกับเรียวลิ้นที่พลิกกระหวัดเลียยอดอกจนชุ่มฉ่ำ

เนื้อตัวของมินซอกไหวระริกทุกครั้งที่ลู่หานพลิกลิ้นไปมา ปราการด่านสุดท้ายที่ปิดบังร่างกายของมินซอกเอาไว้ถูกนิ้วเรียวยาวเกี่ยวมันลงไปกองกับกางเกงนอน ลู่หานถอยตัวออกมามองร่างตรงหน้าเขาสายตาวิบวับ มินซอกเห็นแบบนั้นก็ต้องบิดตัวปกปิดส่วนน่าอายเอาไว้เพราะสะเทิ้นอายสายตาที่มองชอนไชไปหมด

“มินซอก”เสียงทุ้มแหบเรียกแต่ชื่อของมินซอก ลู่หานป้อนจูบให้น้องอีกครั้งก่อนผละออกแล้วละริมฝีปากต่ำลงมาตามเนื้อตัวขาวเนียน มินซอกสั่นไหว...ยิ่งสั่นมากขึ้นเพราะลู่หานลดตัวลงต่ำ ลากลมหายใจกับริมฝีปากไปหยุดที่ท้องน้อย คนตัวเล็กเบือนหน้าแดงจัดของตัวเองซบบานประตู ยกมือขึ้นกัดอย่างห้ามไม่ได้เพราะส่วนสงวนที่ไม่เคยได้ให้ใครเห็นนอกจากพ่อแม่ในยามเป็นเด็กกำลังถูกจับจ้องมองอย่างอุกอาจ

“ฮา...”เสียงหวานร้องขึ้นมา มินซอกแอ่นสะโพกอัตโนมัติ ถ้าหากเอาหน้าจมหายไปกับบานประตูได้เขาคงทำ ริมฝีปากของลู่หานจู่โจมครอบครองส่วนน่ารักไม่ทันให้ตั้งตัว คนที่ไม่เคยแม้จะอาบน้ำร่วมกับคนอื่นต้องมาถูกแตะต้องของสงวนเลยไม่คุ้นชิน อาการเปียกชื้นจากน้ำลายมันดูเหนอะหนะแต่กระพุ้งแก้มที่ดูดดุนไปมาทำให้มินซอกรู้สึกดี สะโพกเล็กเลยส่ายซ่านไปมาไม่อาจควบคุม

ลู่หานไม่รู้ว่าการเริ่มต้นบทรักกับผู้ชายด้วยกันต้องทำแบบไหน เขาแค่ทำไปเพราะอยากทำ อยากจะขบเม้มให้ทั่วร่าง ยิ่งเห็นเจ้ามินซอกตัวน้อยแสนน่าเอ็นดูความคิดอยากจะทำให้มันขยายร่างก็พลันเกิดขึ้น ผู้ชายเหมือนกันเขารู้ว่าตรงไหนที่จะรู้สึกดี เขายิ่งดูดเม้มมันหนักๆ

มินซอกหวีดเสียงสูงเพราะมินซอกตัวน้อยไม่ได้นอนนิ่งเหมือนเดิม มันขยายใหญ่ขึ้นจนตึงไปหมด ลู่หานใช้มือช่วยสาวตามความยาวให้ น้องส่ายหน้าไปมาร้องว่าเจ็บแต่ลู่หานก็ไม่ได้คิดจะหยุด เป็นธรรมดาของคนที่ได้ใช้ส่วนนี้นอกจากขับของเสียออกจากร่างกายมาทำอย่างอื่น ขนาดที่ขยายตัวมากเกินไปดันให้บางจุดที่เรียกว่าเส้นสองสลึงนั้นฉีกขาดเลยเกิดอาการเจ็บแบบนี้

มือของมินซอกเลื่อนมาจับที่บ่าของลู่หาน อีกทั้งยังจิกมันจนจมเล็บ สะโพกที่ร่อนเข้าหาโพรงปากของลู่หานไหวระริก เสียงติดสูงหวีดร้องไม่ได้เป็นภาษา และสุดท้ายแล้วมิติแปลกใหม่ของมินซอกก็จบลงที่น้ำคาวคลุ้งพุ่งเข้าในปากของลู่หาน

เขาคายมันออกมา...เมือกสีใสบอกย้ำชัดเจนว่ามินซอกไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน คนตัวเล็กหมดเรี่ยวแรงจะรั้งตัวให้ยืนไหวค่อยๆถอยลงมากองกับพื้นห้องน้ำ ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบถี่แล้วเหงื่อผุดพรายเต็มไปหมด

เหมือนภาพตรงหน้าจะรั้งสติลู่หานกลับมาได้...

ถึงกลางกายจะยังแข็งขืนรอปลดปล่อย แต่สภาพหมดเรี่ยวแรงหน้าแดงก่ำของน้องนั้นทำให้ลู่หานได้สติขึ้นมา...เขาทำอะไรลงไป

ใครกันที่บอกว่าจะไม่สาดสีใส่ผ้าผืนนี้...

เขาพูดว่ามินซอกควรแล้วที่จะบริสุทธิ์แบบนี้ต่อไป...ไม่ควรเลยที่มินซอกจะกลับมาเปื้อนสีอีกครั้ง

ไอ้เหี้ยลู่หาน...

“เหี้ยเอ้ย!”เขาสบถ ถอยออกจากร่างของมินซอก มองร่างเปลือยเปล่าของน้อง ตามเนื้อตัวบางจุดมีรอยจูบของเขา และลำคอขาวๆนั้นเต็มไปด้วยรอยแดง หน้าอกถูกขบเม้มจนมันนูนแดงก่ำ เขาอยากจะชกตัวเอง...

“ฮ...ฮยอง”คนที่ลู่หานกำลังมองด้วยความรู้สึกผิดเอ่ยออกมาเสียงกระท่อนกระแท่น มินซอกเจ็บที่ส่วนกลางกาย และจุกที่ท้องน้อย ความรู้สึกแบบผู้ชายที่เขาเพิ่งได้รับรู้ทำเอามินซอกจุกไปหมด มันแปลกๆตอนที่รู้ว่ากำลังจะถึงจุดสูงสุด เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

ลู่หานได้ยินน้องเรียกก็ถลาเข้าไปหา เขาประคองน้องเข้ามากอด บอกว่าขอโทษ ขอโทษ...ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอโทษที่ตัวเองรังแกน้องโดยขาดสติยับยั้งชั่งใจ

“อย่าขอโทษสิฮะ...ผมเองก็เต็มใจ”มินซอกยกมือกอดตอบคนรัก เขาไม่ได้โกรธ แม้จะจุกท้อง เจ็บที่ตรงนั้น...แต่นั่นก็เพราะเขาเต็มใจเอง มินซอกไม่ได้ดิ้นรนและขัดขืน เขายอม...ยอมให้ลู่หานทำแบบนี้

“ถึงผมไม่ประสาเรื่องแบบนี้...แต่สักวันผมก็ต้องเจอมันอยู่ดี”มินซอกบอก กอดลู่หานแน่นขึ้นย้ำว่าเขาไม่ได้โกรธ ลู่หานไม่ต้องขอโทษ

“...”

“ผมดีใจที่ครั้งแรกที่ผมได้เรียนรู้มัน...ฮยองเป็นคนสอนนะ”พูดออกมาก่อนจะดันตัวคนรักออก มินซอกใช้มือทาบใบหน้าของลู่หานที่ซีดเซียวทั้งยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด คนตัวเล็กยื่นริมฝีปากกดลงบนริมฝีปากของคนเป็นพี่ก่อนจะผละออกรวดเร็ว ใบหน้าไม่อาจจะแดงไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“ถ้า...ถ้าลู่หานฮยองต้องการ...”คนตัวเล็กเบือนหน้าไปไม่มองลู่หาน ก่อนที่น้ำเสียงไม่มั่นใจน้อยๆจะเอ่ยประโยคต่อมาทำเอาใจลู่หานเต้นไม่เป็นจังหวะ

“เราทำกันก็ได้นะฮะ”

“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา”คนเป็นพี่ถาม เขาจับใบหน้าน้องให้มองหน้ากัน มินซอกก็สบสายตาคนพี่อย่างซื่อๆ

“ผมรู้...”คนตัวเล็กพูดบอก หลุบตาลงต่ำแล้วเบียดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดพี่อีกครั้ง มินซอกซบลงบนแผ่นอกใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว

“...ผมรักฮยอง...ผมดีใจที่ได้เป็นของฮยอง...ให้ผมเป็นของฮยองนะ...ลู่หาน”

TBC.

ก็บอกว่าใสใสไง..........................................

อยากจะเลยเถิด แต่หน้ามันเลยเถิดไปกว่าอารมณืหื่นของพี่หานแล้ว...

ติดตามต่อตอนหน้า แน่นอนว่าพี่หานจะไปโผล่เป็นมารในพาร์ทไคฮุนอยูแล้ว 555555555555555555555555555555555555555555555555555555

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...

คนคุกลู่หาน.1

เวลาผ่านไปเร็วเสมอ เหมือนเวลาในช่วงค่ำคืน

เพียงเราลืมตาขึ้นมาก็จะพบกับเช้าวันใหม่

ลู่หาน.1…

ลู่หานไขกุญแจเปิดประตูเข้าบ้านหลังเล็กเข้าไป ไม่ใช่บ้านของเขา แต่เป็นบ้านที่ใช้เป็นที่ทำงานของผู้กองคริส งานที่เขาบอกกับมินซอกคือการจัดเอกสารของกรมตำรวจ แต่ความจริงแล้วผู้กองคริสดึงเขาให้มาช่วยเรื่องการสืบคดียาเสพติดคดีต่อไป

อันที่จริงจะบอกว่าคริสเป็นคนดึงเขามาก็ไม่ถูกทั้งหมด ถ้าไอ้ผู้กองนั่นเสนองานให้เขาเองเขาคงไม่รับทำ แต่ไอ้จงอินมันบอกว่าให้ลองดู เพราะตัวมันเองอยากจะลองสอบเข้าตำรวจดู เห็นเซฮุนเปรยว่าพี่คริสของเจ้าตัวเท่จริงๆเวลาอยู่ในชุดเครื่องแบบ จงอินเลยคิดว่าผู้ชายมียศน่าจะดึงดูดใจโอเซฮุนได้ดีกว่าไอ้สายตำรวจด๊อกด๋อยล่ะนะ ลู่หานในภาวะยังหางานทำไม่ได้เห็นว่าไม่เสียหายอะไรที่จะต้องกลับไปเป็นสายให้ตำรวจอีกสักครั้งสองครั้งจึงตกปากรับจะทำงานนี้ ซึ่งทั้งเขาและจงอินปิดบังเรื่องงานกับมินซอก ไอ้จงอินบอกว่าตัวเองเป็นพนักงานร้านขายดีวีดีทั้งที่จริงมันกำลังซุ่มจะเป็นนายตำรวจ

งานที่ลู่หานต้องทำคือสานต่องานของจงอินบางส่วนและเริ่มงานใหม่ที่ผู้กองคริสเพิ่งรับคดีมาด้วย อย่างคดีนี้ที่มีคนแจ้งเบาะแสการซ่องสุมใช้ยาไอซ์และมีการเปิดปาร์ตี้เซ็กส์หมู่กันในห้องพักนักศึกษามหาวิทยาลัยดัง งานของลู่หานคือปลอมตัวเป็นนักศึกษาเข้าไปขอร่วมวงด้วย

ช่วงเช้าแบบนี้ไอ้จงอินยังไม่ตื่นแน่ๆ ส่วนผู้ร่วมอาศัยอีกคนของบ้านก็คงออกไปทำงานแล้ว คิมจุนมยอนมาอยู่ที่นี่กับจงอินด้วย ตอนแรกอดีตนางพญาจะหาห้องแถวย่านสลัมที่ราคาถูกๆแต่คริสไม่ยอม เห็นเถียงกันดังโวยวาย สุดท้ายก็ต้องมาอยู่ที่นี่ ได้ยินจุนมยอนบอกว่าถ้าอยู่ไม่ฟรีก็ไม่อยู่หรอก รอทำงานเก็บเงินได้ก็จะย้ายออก เบื่อที่กลับมาจากทำงานก็ต้องมาเจอหน้าคริสซึ่งยังคงคุยงานกับลู่หานและจงอินไม่กลับบ้านตัวเอง

ลู่หานถีบประตูห้องนอนของจงอินที่แง้มเปิดไว้ตลอดเวลาเข้าไปปลุกเพื่อนหมีที่นอนเป็นหมีขึ้นอืดอยู่บนเตียง ห้องของเขาที่อี้ชิงว่ารกแล้วยังเทียบกับห้องของไอ้ห่าจงอินไม่ได้เลยสักนิด มันเป็นคนที่เป็นผู้ชายแบบผู้ชายฉิบหายจริงๆ ตะกร้าผ้าที่ล้นจนพูนแต่ก็ไม่เอาไปซักเสียที กางเกงในสามเหลี่ยมม้วนขดเป็นเลขแปดดูสวยงาม

“ตื่นเหอะไอ้สัด คริสมันฝากเอกสารบัตรนักศึกษามาให้กูหรือเปล่า”ลู่หานใช้เท้าสะกิดเพื่อน จงอินครางงืมในลำคอก่อนจะเปิดตามามองอย่างรำคาญ

“ก็ดูที่โต๊ะดิ่วะ เหี้ย เมื่อคืนกว่ากูจะได้นอนตั้งเกือบตีสาม มึงจะมาปลุกกูทำห่าอะไรเนี่ย”มันบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ลู่หานถามว่าทำห่าอะไรอยู่ถึงตีสามคงไม่ใช่ชักว่าวกับแผ่นน้องซาวามุระ ริโกะที่เพิ่งออกใหม่นะ เลยได้หมอนปามาอัดเข้าหน้าเต็มๆ

“กูว่าวเสร็จไปสองรอบตั้งแต่ห้าทุ่มแล้วสัด เมื่อคืนบอลเซลซีกับลิฯพูลต่างหาก”มันบอกแล้วยัดหน้าตัวเองลงเตียงอีกครั้ง ลู่หานปาหมอนกลับไปให้มันแล้วเดินออกจากห้องที่แสนจะรกไปดูที่โต๊ะรับแขกที่ใช้เป็นที่ประชุมอยู่บ่อยครั้ง มีซองเอกสารหลายอย่างจากหลายคดี เขารื้อดูก็พบซองใหม่ที่ยังไม่ถูกแกะอยู่ล่างสุด ด้านในเป็นบัตรนักศึกษาและบัตรประชาชนปลอมซึ่งเป็นของเขาเอง เป็นสิ่งที่จะใช้ในการเข้าไปปาร์ตี้ยาไอซ์เพราะปาร์ตี้นี้รับแต่คนที่อยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกันเท่านั้น

ลู่หานเดินไปชงโอวัลตินร้อนๆมาแก้วหนึ่งก่อนจะมานั่งอ่านเอกสารคดีอื่นๆ มีคดีล่อซื้อยาอีกคดีที่เขาต้องทำร่วมกับจงอิน เป็นการล่อซื้อโดยที่จงอินจะแฝงตัวเข้าไปอยู่ในกลุ่มบอดี้การ์ดของตัวจำหน่าย ส่วนลู่หานจะเป็นฝ่ายถือเงินเข้าไปขอซื้อเอง งานนี้ถือว่าหินอยู่เหมือนกัน อีกฝ่ายเป็นมาเฟียมีอิทธิพล ถ้าแผนเกิดพลิกและพังขึ้นมาอาจจะน้องไปนอนเป็นเพื่อนไส้เดือนอยู่ใต้ดิน

โอวัลตินหมดไปได้ครึ่งถ้วย ประตูบ้านก็ถูกเปิดออกโดยคนที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ คริสทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วบ่นว่ารถติดเป็นบ้า ลู่หานร้องเหอะในลำคอแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา คริสมองไอ้คนที่ทำเสียงเยาะก่อนจะร้องเหอะออกมาเหมือนกัน

ความสัมพันธ์อาจจะดีขึ้นในระดับหนึ่ง แต่คนไม่ถูกขี้หน้ามันก็ยังไม่ถูกขี้หน้ากันอยู่ดีนั่นล่ะ ลู่หานเป็นคนจำสิ่งที่คนอื่นทำกับตัวเองได้ดี จะให้ลืมว่าไอ้คนตรงหน้ามันตามจับเขาเข้าไปนอนเล่นในซังเตก็ดูจะง่ายไปนิด ถึงคริสจะดูแลอี้ชิงและให้ความช่วยเหลือเขาตลอดก็เถอะ

“แล้วจงอินยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เมื่อมีแต่เสียงเหอะเหอะดังออกมาจากคอคนทั้งคู่ คริสเองเลยเลือกจะพูดขึ้นก่อน ถามถึงสายของตัวเองที่มักจะนอนตื่นสายเป็นประจำ คงเก็บกดมาจากอยู่ในเรือนจำต้องตื่นเช้าหรือเปล่า ลู่หานบอกว่าเมื่อคืนบอลดึก เดี๋ยวสายๆมันคงจะลุกเอง เขายกโอวัลตินขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ถามคริสว่าจะเอาอะไรไหม?จะเอาแก้วไปเก็บ

ผู้กองตัวสูงส่ายหน้าปฏิเสธ ลู่หานเดินเอาแก้วไปวางไว้ในซิงค์ล้างจานแล้วกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง

“คดีไอซ์สรุปว่าวันไหน หรือให้กูเข้าไปสักครั้งสองครั้งก่อน”สำหรับจงอินกับคริสอาจจะมีความเกรงใจในฐานะเจ้านายลูกน้อง แต่สำหรับลู่หาน สรรพนามที่เขาใช้เรียกคริสก็ยังคงเป็นคำเดิม จุดนี้คริสเองก็ไม่ได้ถือเพราะเขาเองก็เรียกลู่หานแบบเดียวกัน

“เข้าไปก่อนสักสองครั้งก็ได้ ให้ชินก่อน แต่ขอเตือนว่าอย่าไปลองยาตัวนี้เชียว เป็นยาตัวใหม่ ส่วนผสมแรงกว่าไอซ์เดิมๆเยอะ ลองสักทีคงค้างไปยันเช้า”คริสว่า ลู่หานเบ้ปาก ถึงเขาจะขายแต่ก็ไม่นิยมเสพอยู่แล้ว ในปาร์ตี้พวกนี้คนเยอะ ถึงเขาจะเข้าไปปะปนแต่ไม่เสพก็ไม่มีใครรู้ แค่จ่ายเงินซื้อมาก็พอแล้ว

ค น คุ ก

บ้านของลู่หานยังคงปิดสนิท มินซอกทำงานอยู่ที่ร้านซุปของป้าที่ศูนย์การศึกษา ส่วนอี้ชิงก็ไปทำงานที่บาร์เหมือนทุกวัน ลู่หานเคยบอกให้น้องเลิกทำเพราะเขาออกจากคุกมาแล้ว ถึงจะเหนื่อยที่จะต้องหาเงินจุนเจือครอบครัวแต่เขาก็เต็มใจจะทำ ให้อี้ชิงตั้งใจเรียนก็พอ เพราะมาจากจีน ระดับชั้นที่นั่นกับที่นี่จึงไม่เหมือนกัน อี้ชิงต้องเรียนซ้ำชั้นเดิมอยู่หนึ่งปี ปีหน้าจึงจะเรียนจบ ช่วงใกล้จบมอปลายเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ เขาอยากให้อี้ชิงใส่ใจการเรียนมากกว่าการทำงาน

แต่ถึงจะพูดยังไงน้องชายของลู่หานก็ยังยืนยันว่าจะทำงานอยู่ดีนั่นล่ะ อี้ชิงเป็นเด็กเสิร์ฟในบาร์ตั้งแต่ลู่หานถูกจับและแม่เสียไป ตอนลู่หานยังอยู่ในเรือนจำผู้กองคริสจะเป็นคนที่ช่วยดูแลอี้ชิง วันไหนที่อี้ชิงกลับดึก ผู้กองตัวสูงก็จะไปรับน้องชายของลู่หานกลับบ้าน แต่เมื่อลู่หานพ้นโทษแล้วเขาก็จะไปรับอี้ชิงเอง

ลู่หานถือถุงกับข้าวไปเก็บในครัว ส่วนใหญ่พวกเขาทั้งสามคนจะอาศัยกับข้าวถุงอยู่แล้ว นานๆทีจึงจะทำอาหารกินกันเอง ส่วนมากก็เป็นเมนูง่ายๆเสียมากกว่า มองนาฬิกา อีกประมาณสองชั่วโมงมินซอกก็จะเลิกงานและกลับบ้านมาพร้อมกับปั๋วเสียน ไอ้เด็กนั่นเป็นคนจีนเหมือนกัน ตัวเล็กนิดเดียวแต่เอาการเอางานน่าดู มันบอกว่าที่จีนค่าแรงงานน้อยเลยมาทำงานที่เกาหลี ช่วงเช้าส่งนม กลางวันส่งบะหมี่ เย็นก็ทำงานร้านซุปอีก ได้เงินเก็บสักก้อนใหญ่ๆมันบอกจะกลับจีนไปหาพ่อกับแม่

ลู่หานค่อนข้างเอ็นดูปั๋วเสียน เพราะอีกคนเป็นคนจีนเหมือนกันด้วย และเห็นอีกคนขยันขันแข็งดีด้วย วันอาทิตย์ที่เขาหยุดงานก็มักจะชวนเด็กนั่นมากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลู่หานก็ต้องรอมินซอกกลับบ้านเพื่อที่เขาจะออกไปรับอี้ชิง ชายหนุ่มโยนผ้าเช็ดตัวไปกองบนตะกร้าเสื้อผ้าใช้แล้วลวกๆ แต่ทว่าก็ต้องสะดุดใจกับสภาพตะกร้าเสื้อผ้าใช้แล้วที่มันพูนจนล้นออกมา

เหมือนมองตะกร้าผ้าห้องไอ้จงอินชัดๆ

ลู่หานกวาดสายตามองไปรอบๆห้องตัวเองอีกครั้งอย่างพิจารณา เพราะอี้ชิงบอกว่าห้องนี้รกจึงให้มินซอกไปนอนกับตัวเองที่ห้อง ลู่หานใช้มือจับคางด้วยท่าทีครุ่นคิด

...ก็รกจริงๆนั่นล่ะ...

โครงรถพวกนี้เป็นอะไหล่แท้ เขาจึงอยากจะเก็บไว้ ให้ใครก็ไม่อยาก ทิ้งก็ไม่ได้เลยเก็บใส่ห้องเอาไว้เพราะแม่เคยจะเอามันไปทิ้งอยู่หลายรอบ หนังสือการ์ตูนหลายสิบเล่มเกลื่อนกระจายตรงฟูกนอน เขาอ่านมันหลายรอบเพราะชอบการ์ตูนเรื่องนี้จึงต้องวางไว้ใกล้ๆที่นอนให้หยิบอ่านง่ายๆ

นี่ก็หลายเดือนแล้วที่มินซอกมาอยู่ด้วย...ลู่หานคิดว่าตัวเองควรจะเก็บห้องให้หายรกแล้วเอาน้องมานอนด้วยกันได้แล้ว

คิดถึงตอนนอนกอดมินซอกทั้งคืนเหมือนกัน...

ถอนหายใจออกมาเพราะมีแค่ความคิดว่าควรเก็บห้องให้เป็นระเบียบแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเลยทีเดียว อย่างแรกคงต้องจัดการพวกหนังสือการ์ตูน ลู่หานซ้อนเล่มหนังสือการ์ตูนเป็นตั้งๆก่อนจะเอาใส่กล่องเก็บที่มีอยู่แต่เขาไม่ใช้เพราะมันหยิบอ่านยากกว่าการวางบนฟูกนอน มีหนังสือโป๊หลายเล่มปนๆอยู่กับหนังสือการ์ตูน ปกเป็นน้องริโกะคนสวยในชุดทูพีชสีฟ้าลายจุด ถ้าเปิดดูข้างในก็จะเป็นน้องริโกะในชุดวันเกิดยืนเปลือยกายอยู่บนโขดหินชายทะเล และเปิดไปครึ่งเล่มก็จะเริ่มเป็นน้องริโกะใต้ร่างผู้ชายร่างกำยำคนหนึ่ง สีหน้าบิดเบี้ยวของเธอบ่งบอกว่ากำลังมีความสุขกับท่อนเนื้อสีมะเมื่อมที่เสือกไสอยู่ในกาย

ลู่หานโยนหนังสือโป๊เรทจัดจ้านไปไว้ใต้ฟูก ที่จริงเขาไม่อยได้เอาออกมาดูเท่าไหร่ วันไหนนึกอยากก็เอาออกมาช่วยบิ้วท์อารมณ์ แต่ก็น้อยครั้งที่เขาจะปลดเปลื้องอารมณ์ตัวเองที่บ้านเพราะที่ทำงานมีเครื่องดีวีดีและแผ่นเอวีเป็นกระตั๊กของไอ้จงอิน

เสื้อผ้าในตะกร้าใช้แล้วที่มันล้นพูน ลู่หานเอาออกไปวางในห้องน้ำตั้งใจจะซักวันนี้ ร่างโปร่งหยิบไม้กวาดมากวาดไล่เศษกระดาษ ทิชชู่ที่ใช้เช็ดมือตอนช่วยตัวเองเสร็จและขยะชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปกองที่หน้าห้องก่อนจะใช้ที่โกยผงตักใส่ถังขยะที่ตั้งข้างประตูห้อง

ถ้ามินซอกมาอยู่ห้องเดียวกันจริงๆลู่หานคงต้องทิ้งเศษขยะในถังให้เป็นนิสัย...

นึกแล้วก็ตลกดี นิสัยของลู่หานก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว เขามักชอบนิสัยสบายตัว ชยะชิ้นเล็กๆก็ขี้เกียจลุกไปทิ้งที่ถัง มักจะโยนๆไว้บนพื้นห้อง พอมันเยอะก็ค่อยกวาดทิ้ง แต่พอเข้าคุกไปดูเหมือนนิสัยเหล่านั้นจะหายไป อาจเพราะกฎระเบียบที่มีในเรือนจำบังคับให้เขาต้องมีวินัยในตัวเอง เหมือนไอ้จงอินที่เขาก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นคนนอนขี้เซา แต่อยู่ในเรือนจำมันกลับตื่นเช้าได้ทุกวัน

แม้การอยู่ในเรือนจำจะสอนอะไรหลายๆอย่าง แต่พอกลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆและไร้ซึ่งข้อบังคับ กฎเกณฑ์ต่างๆ ก็ทำให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนก่อนเข้าไปอยู่ในเรือนจำอยู่ดี

มือเรียวหยิบเอากระจังหน้าของมอเตอร์ไซค์ที่แขวนเอาไว้มาพลิกดู นึกเสียดายแต่ถ้าไม่ทำอะไรกับมันสักอย่างให้มันแขวนอยู่ในห้องแบบนี้...เขากับมินซอกก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกันเสียที ถอนใจหายใจออกมาเพราะหนักใจจะทิ้ง แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ปลดอะไหล่มอเตอร์ไซค์ที่แขวนๆอยู่ลงมาให้หมด ก่อนจะเอามันออกไปกองไว้หน้าบ้านก่อน ทั้งท่อไอเสีย กระจังหน้า บังโคลน และล้ออีกด้วย อีกทั้งยังมีพวกอะไหล่เล็กๆเช่นน็อตต่างๆที่เป็นของเฉพาะมอเตอร์ไซค์แต่ง รวมๆกันนี่ก็เงินหลายพันหลายหมื่นเลยทีเดียว

“คงต้องให้ชาวบ้าน”เห็นมินซอกเล่าให้ฟังว่าลูกชายป้านาบีที่มินซอกไปทำงานด้วยเป็นเด็กแว๊นชอบซิ่งรถ คงจะแต่งรถอยู่พอตัว...ลู่หานคิดจะให้อะไหล่นี้กับเด็กนั่น แต่มาคิดๆดูแล้วเขาเอาไปขายให้ร้านแต่งรถจะดีกว่า เด็กคนนั้นนอกจากไม่เรียนหนังสือ ไม่ช่วยแม่ทำงาน ปล่อยให้คนเป็นแม่เปิดร้านอยู่สองสามคนกับลูกจ้างยังทำตัวเกเรเป็นเด็กแว๊นซิ่งรถอีกด้วย

ถ้าลู่หานให้ของพวกนี้ไปก็เท่ากับสนับสนุนเด็กไม่ดี

เขาเอาไปขายร้านที่รับแต่งรถก็ยังได้เงิน พวกร้านพวกนี้ไม่สนหรอกว่าอะไหล่จะมือสองหรือมือหนึ่ง แค่สภาพยังดีอยู่เดี๋ยวเอาไปโมนิดหน่อยก็ยัดเข้ารถมอเตอร์ไซค์คนอื่นแล้วบอกว่าเป็นมือหนึ่งได้สบายๆอยู่แล้ว

มองดูสภาพห้องที่เหมือนจะดูโล่งตาขึ้นมาหน่อย แต่ฟูกก็ยังเล็กเกินไป ลู่หานคงต้องซื้อฟูกใหม่ อันเก่าอาจจะเอาออกไปปูนอนเล่นที่โถง มือเรียวขยี้หัวตัวเอง หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะเก็บอะไรอีกเป้นลำดับต่อไป สำหรับเขาแค่นี้ก็คงจะเพียงพอแล้ว

มองฝาผนังที่มีรูปต่างๆและวอลเปเปอร์แปะให้สวยงาม มีรูปทีมฟุตบอลที่เขาชอบแปะอยู่สองรูปใหญ่และข้างๆกันก็เป็นคิมฮานึลนางฟ้าสุดสวยประจำบูธฮอนด้าของงานมอเตอร์โชว์ปีที่แล้ว ลู่หานไม่ได้ชอบเธอแต่เธอก็สวยตรงใจดี ตัวเล็กๆ ขาวๆ แก้มป่องๆ

...เหมือนมินซอกไม่มีผิด...

ลู่หานชั่งใจก่อนจะปลดโปสเตอร์ของฮานึลลงแล้วแทนด้วยรูปทีมแมนยูที่เขาชอบกลายเป็นผนังเต็มไปด้วยนักเตะในชุดสีแดงสด

“กลับมาแล้วครับ”เสียงมินซอกดังมาจากหน้าบ้าน ลู่หานมองนาฬิกาพบว่ามันเพิ่งผ่านไปชั่วโมงเดียวเท่านั้นเอง อีกหนึ่งชั่วโมงจึงถึงเวลาเลิกงานของมินซอก

“ทำไมกลับเร็วล่ะมินซอก”เขาโผล่หน้าออกไปถาม มินซอกชะงักมือที่จะเปิดเข้าห้องอี้ชิงเพื่อเอาของไปเก็บ หันมาบอกว่าวันนี้ป้านาบีปิดร้านไวเพราะลูกชายรถล้ม ลู่หานถึงกับต้องหัวเราะเฝื่อนๆ ดีแล้วที่เขาไม่คิดจะเอาอะไหล่ไปให้เด็กนั่น ได้ลองล้มเสียบ้างก็ดี จะได้เลิกซ่าเป็นเด็กแว๊นรถซิ่งได้สักพัก

“พี่เก็บของในห้องอยู่ ถ้าเสร็จแล้วมินซอกย้ายมาอยู่กับพี่นะ”เขาบอก มินซอกเบิกตามองก่อนจะเม้มปากเล็กน้อย ชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องพี่ชายแล้วเห็นว่ามันดูโล่งและกว้างขึ้นเล็กน้อย ถ้างั้นกองอะไหล่มอเตอร์ไซค์หน้าบ้านก็คงเป็นของลู่หานจริงๆอย่างที่มินซอกคิดเพราะมันหายไปจากตามผนังที่ลู่หานใช้เป็นที่แขวน

“เอ่อ...รออี้ชิงกลับมาแล้วค่อยย้ายไปนะฮะ”มินซอกบอก อดจะหน้าร้อนไม่ได้ถ้าคิดว่าต้องเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับลู่หาน ลู่หานบอกว่าย้ายของมาก่อนเลยก็ได้ ไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง เดี๋ยวลู่หานก็ไปรับอี้ชิงแล้ว เดี๋ยวเขาบอกน้องเอง มินซอกร้องงื่อ บอกว่าเอาอย่างนั้นก็ได้ ของของมินซอกมีไม่เยอะ หลังจากออกจากเรือนจำมาลู่หานก็ซื้อเสื้อผ้าให้นิดหน่อย กับช่วงนี้ที่มินซอกหาเงินเองได้ก็ซื้อของใช้ส่วนตัวและหนังสือเกี่ยวกับการเรียนต่อเล็กน้อยเก็บไว้

คนตัวเล็กแบกตะกร้าผ้าของตัวเองเข้ามาในห้องพี่ชายคนรักก่อนจะวางมันลงใกล้ๆกับตะกร้าของลู่หาน บนเตียงที่เกลื่อนกลาดด้วยหนังสือการ์ตูนและหนังสือสำหรับผู้ใหญ่กลายเป็นฟูกธรรมดาพร้อมหมอนหนึ่งใบ การ์ตูนลงไปอยู่ในกล่องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว

มินซอกเก็บของเล็กๆน้อยๆที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง จัดวางให้มันเป็นระเบียบมากขึ้น แต่ก็ยังไม่มีที่จะวางหนังสือและเป็นมุมที่เขาไว้ใช้นั่งอ่านหนังสือได้เลย

“ฮยองฮะ ขยับโต๊ะวางของได้ไหม? ผมหาที่วางหนังสือไม่ได้เลย”หันไปถามเอากับคนที่วุ่นวายกับการเอาขยะในถังขยะเทใส่ถุงดำเพื่อเอาไปทิ้ง ลู่หานพูดบอกว่าทำอะไรก็แล้วแต่มินซอกเลย เดี๋ยวห้องนี้ก็เป็นห้องของมินซอกด้วยแล้ว

มินซอกอดไม่ได้จริงๆที่จะหน้าแดงกับคำพูดนั้น นิสัยขี้เขินไม่หายเสียทีจนต้องหมุนตัวไปจัดการกับโต๊ะญี่ปุ่นที่ลู่หานกางไว้วางของจิปาถะ ขยับมันให้ไปชิดมุมแล้วจัดของที่อยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ ด้านล่างโต๊ะมินซอกก็หยิบของอย่างอื่นที่ชิ้นไม่ใหญ่มากมาจัดเรียงเอาไว้เพิ่มพื้นที่ว่างให้กับห้องได้อีกเยอะ

“มินซอกเก่งจัง พี่จัดมาตั้งนานก็ได้แค่นั้น”ลู่หานชมคนตัวเล็กที่มาได้แป๊บเดียวก็จัดการห้องให้ดูเรียบร้อยได้มากขนาดนี้ มินซอกบอกว่าถ้ามันเรียบร้อยแล้วก็อย่าทำมันรกอีกก็แล้วกัน ลู่หานเลยตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่าจะกลัวมันรกทำไมเมื่อมินซอกที่จัดห้องเก่งๆอยู่ห้องเดียวกับพี่ มินซอกไม่มีทางปล่อยห้องรกอยู่แล้ว

“อย่าขี้เกียจสิฮะ”มินซอกบ่นออกมา ส่ายหัวกับนิสัยของลู่หานที่เขาเพิ่งรู้ว่าอีกคนขี้เกียจเรื่องการเก็บกวาดห้องและการขยับไปมาในห้องขนาดไหน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาขนาดทำให้มินซอกรู้สึกไม่ดีกับลู่หาน ปรกติมินซอกก็เป็นคนรักสะอาดอยู่แล้ว ถึงจะบ่นลู่หานไป แต่เดี๋ยวมินซอกก็ทำเองอยู่ดี

“พี่ไปรับอี้ชิงก่อนแล้วกัน วันนี้อี้เลิกเร็ว มินซอกจะกินข้าวก่อนก็ได้นะพี่วางไว้ในครัว”ลู่หานบอก หยิบเสื้อคลุมสักตัวมาใส่เพื่อที่จะออกนอกบ้าน มินซอกบอกว่าถ้าอี้ชิงกลับเร็วก็รอกลับมากินข้าวพร้อมกันก็ได้ลู่หานจึงรีบออกไปรับอี้ชิงเพราะกลัวคนที่รอที่บ้านจะแขวนท้องหิวๆรอพวกเขานาน

ค น คุ ก

อี้ชิงบ่นอุบว่าน้องบอกให้เก็บห้อง ให้เอาโครงมอเตอร์ไซค์ไปทิ้งได้แล้ว บ่นจนปากเปียกปากแฉะ แม่ก็บ่น แต่ลู่หานไม่เคยยอมทำตามสักครั้ง แต่พี่ชายกลับยอมลุกขึ้นมาเก็บทำความสะอาดห้องแล้วยังเอาอะไหล่รถพวกนั้นไปขายทิ้งได้เพราะมินซอก

“เห็นแฟนดีกว่าน้อง โป้งพี่”อี้ชิงชูนิ้มโป้งแล้วบึนปาก มินซอกหัวเราะน้อยๆรู้ว่าอี้ชิงไม่ได้หมายความอย่างที่พูดหรอก ก็แค่พูดตลกๆเท่านั้น

“แล้วนี่จะนอนกันยังไง อยู่ๆก็ลุกมาเก็บห้องย้ายแฟนไปนอนด้วย ฟูกนั่นพอนอนแค่คนครึ่งเท่านั้นล่ะ”มันเป็นแค่ฟูกเล็กๆพอให้คนนอนบิดตัวได้ ถึงมินซอกจะตัวนิดเดียวและลู่หานไม่ได้ตัวใหญ่โตแต่การที่ผู้ชายสองคนไปเบียดกันบนนั้นมันก็คงจะดูอึดอัดเกินไป อี้ชิงเสนอว่าให้มินซอกนอนกับตนต่ออีกสักคืนพรุ่งนี้ค่อยไปหาซื้อฟูกใหม่แต่ลู่หานก็ไม่เอา

“นอนเบียดกันก็อุ่นดี”เขาพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มินซอกสัมผัสได้ว่าลู่หานกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ คงไม่คิดจะนอนกอดรัดเขาทั้งคืนเหมือนตอนอยู่เรือนจำใช่ไหม?

...แต่...มินซอกเองก็คิดถึงอ้อมกอดของลู่หานเหมือนกัน...

อ้อมกอดอุ่นๆที่รัดร่างเขาไว้ทั้งคืน...

“เลี่ยนอ่ะ  บู่ว”คนเป็นน้องยู่ปากล้อพี่ชาย มินซอกเด้งตัวหลบลู่หานที่ลุกพรวดขึ้นมาจับอี้ชิงล็อคคอแล้วเอานิ้วจี้ท้องให้ดิ้นพล่านเพราะบ้าจี้ อี้ชิงร้องลั่นหัวเราะร่าสลับกันไปหมด ขำจนน้ำตาเล็ดพี่ชายถึงปล่อยมือจากเอวน้องมากอดรัดอี้ชิงไว้แล้วโยกไปโยกมาอย่างหมั่นเขี้ยวคนตัวขาว

มินซอกยิ้ม หัวเราะกับภาพตรงหน้า เขาเป็นลูกคนเดียวเลยไม่เคยได้เคยได้เล่นอะไรแบบนี้กับพี่หรือน้อง

นึกถึงพี่ๆในเรือนจำขึ้นมา วันนั้นมินซอกไปเยี่ยมพวกพี่ๆแล้ว แต่เพราะสามารถเยี่ยมได้แค่หนึ่งคนมินซอกจึงเลือกเขียนชื่อมินโฮลงในใบขออนุญาตเข้าเยี่ยมนักโทษ มินโฮยังคงเหมือนเดิม แต่ผมสั้นลงอีกคงเพราะถูกตัดผมอีกแล้ว พี่ชายเรือนนอนสิงห์เล่าให้ฟังว่าแดฮยอนเหงาเป็นแมวหงอยแต่มินซอกไม่ต้องห่วงเลย ถ้ามันรู้ว่ามินซอกซื้อขนมฝากให้มันมันต้องดีใจมากสุดๆ มินซอกเลยรับปากว่าจะฝากขนมให้เยอะๆและยังฝากเงินให้อีกส่วนหนึ่งด้วย แม้จะไม่มากมาย แต่พี่ๆทุกคนก็ไม่ต้องเหนื่อยมากจากการทำงาน เป็นการตอบแทนที่ช่วยมินซอกหลายๆอย่างเสมอมา

ลู่หานไปอาบน้ำอีกครั้งเพราะออกไปรับอี้ชิงเจอฝุ่นเจอลมเนื้อตัวเหนียวไปหมดแล้วยังมาเล่นกับน้องอีกเลยเหนอะหนะไปใหญ่ ร่างโปร่งใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดิมที่กองไว้บนตระกร้าผ้าใช้แล้วเมื่อเย็น ตอนอาบน้ำก็ถือโอกาสซักผ้าไปด้วย ใช้เวลาไม่ได้นานเพราะลู่หานเลือกระบบอัตโนตีนในการซัก นี่ก็เป็นอีกอย่างที่เขาไม่ทำเหมือนตอนอยู่ในเรือนจำ เพราะในเรือนจำมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดจึงต้องซักวันต่อวัน แต่พอออกมาแล้วเสื้อผ้ามีเยอะ กางเกงในมีเป็นโหล ครบอาทิตย์ค่อยซักก็ไม่เสียหาย

“มินซอกอ่านหนังสืออีกแล้ว”เขาไปหยุดที่คนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้น ซื้อฟูกแล้วคงต้องซื้อโต๊ะญี่ปุ่นเพิ่มสักตัวน้องจะได้ไม่ต้องนั่งหลังงอนั่งหนังสือแบบนี้ มินซอกโชว์หน้าปกให้ดูว่าไม่ใช่ตำราหมอหรือศัพท์หมออะไร เป็นนิยายชื่อดังของเจเคโลริ่งที่เจ้าตัวชอบและเพิ่งตัดใจเอาเงินทำงานไปซื้อมาอ่าน

“ตัวหนังสือเล็ก ระวังจะตาเสีย”เขาเอ่ยเตือนแต่มินซอกกลับยิ้มตาหยีบอกว่าตาเสียก็ใส่แว่น ลู่หานเลยเคาะมะเหงกใส่หน้าผากมนไปทีถามว่าใส่แว่นมันช่วยได้ก็จริงแต่ถ้าจะต้องใส่แว่นไปตลอดชีวิตมันดีหรือไง

“ล้อเล่นนะฮะ”น้องเกาะแขนอ้อนเพราะพี่เหมือนจะจริงจัง ลู่หานส่ายหน้า ไม่เคยโกรธมินซอกได้จริงจังหรอก โกรธมากที่สุดก็ตอนเจ้าตัวหนีไปทำงานโดยไม่บอกนั่นล่ะ ก็เพราะลู่หานรักน้อง ให้โกรธยังไง เขาก็ทำใจโกรธได้ไม่นานหรอก เห็นตาใสๆคู่นี้ก็หายโกรธหมดใจแล้ว

“ไว้อ่านตอนวันอาทิตย์ก็ได้ มานอนก่อน ดึกแล้ว”ห้าทุ่มแล้ว มินซอกก็มีเรียนแต่เช้า เขาเองก็ต้องไปทำงาน มินซอกเอาที่คั่นหนังสือทำจากเยื่อใบไม้คั่วหน้าที่อ่านถึงเอาไว้แล้วพับหน้าปกปิดก่อนจะเชื่อฟังคำพูดของลู่หานไปล้มตัวลงนอนที่ฟูกด้านหนึ่ง ลู่หานขยี้ผมที่ยังไม่แห้งสนิทดีแต่ก็หมาดพอจะนอนได้แล้ว เพราะมันยังสั้นอยู่มากก็เลยนอนได้เลยเดี๋ยวมันก็แห้งเอง

เขาปิดไฟลงแล้วเดินไปนอนข้างน้อง ฟูกนี่ก็เล็กจริงๆอย่างที่คิดไว้ มันไม่พอที่จะให้ผู้ชายสองคนมานอนด้วยกันอยู่แล้ว ลู่หานวาดแขนโอบมินซอกเอาไว้แล้วดึงน้องให้เข้ามานอนใกล้ๆ หัวกลมชิดอยู่กับอกของลู่หาน กลิ่นแชมพูกับสบู่อ่อนๆลอยออกมาจากตัวของพี่ชายเพราะเพิ่งอาบน้ำมา มินซอกชอบกลิ่นสบู่ที่อีกคนใช้ แม้ว่ามันจะเป็นกลิ่นเดียวกัน ก้อนเดียวกันกับที่มินซอกใช้ก็ตาม คนตัวเล็กสูดกลิ่นสบู่ที่แผงอกคนพี่ไปเต็มๆแล้วยิ้มพริ้มอย่างมีความสุข แขนเล็กยกขึ้นกอดเอวของลู่หานเอาไว้แล้วปล่อยให้ตัวเองหลับใหลในอ้อมกอดของคนที่รักไป

ลู่หานยังไม่หลับเขาวกมือขึ้นมาลูบผมนิ่มของมินซอก สัมผัสมันแตกต่างจากการลูบหัวตัวเล็กตอนที่ยังหัวเกรียนอยู่ ผมของมินซอกเส้นเล็กและนิ่มเหมือนขนแมว ถ้ายาวเท่าตอนก่อนโดนตัดแต่ไม่ได้สภาพติดยาเหมือนตอนนั้นคงน่ารักน่าหยิกเอามากๆ

กดจมูกลงบนกลุ่มผมสีดำสนิท ลู่หานหลับตาลงผ่อนลมหายใจให้สม่ำเสมอเพื่อจะหลับ เขายกยิ้มอย่างมีความสุข สองสามเดือนที่ไม่ได้นอนด้วยกัน ไม่ได้นอนกอดกัน คิดถึงช่วงเวลานี้จริงๆ...

ค น คุ ก

ช่วงเวลาช่วงกลางคืนผ่านไปรวดเร็วเพียงลืมตาขึ้นมาก็พบกับวันใหม่ ลู่หานขยับตัวเพราะปวดเมื่อยเล็กน้อย แต่พอนึกได้ว่าสาเหตุที่ทำให้ร่างกายเมื่อยขบเกิดจากอะไรก็ต้องยิ้มกว้าง กลุ่มผมสีดำยังคลอเคลียอยู่ที่หน้าอกของลู่หาน แขนเล็กยังพาดกอดตัวของเขาเอาไว้ ลู่หานกดจูบที่ผมของมินซอกเป็นการต้อนรับวันใหม่ที่มาถึง เขาเกลี่ยเส้นผมที่เคล้าคลอใบหน้ากลมออกพบกับดวงตาซาลาเปาที่หลับตาพริ้ม แพขนตาเรียงตัวสวย ริมฝีปากก็เชิดขึ้นน้อยๆทุกครั้งที่มินซอกหลับ

“มินซอก”เขากระซิบเพียงลมหายใจกั้น มินซอกขยับยุกยิก คิ้วขมวดเข้าหากันน้อยๆเหมือนกำลังงุนงงต้องรวบรวมสติเสียก่อน

“งือ”เสียงหงุงหงิงเหมือนลูกแมว มินซอกหยีตา ชูแขนข้างหนึ่งขึ้นอย่างต้องการจะบิดขี้เกียจ ดวงตากลมโตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก หัวกลมก็ซุกเข้าหาหน้าอกของลู่หานอีกครั้งด้วยเหตุผลว่าทำหน้าไม่ถูก

“ตื่นได้แล้ว”เสียงทุ้มยังคงพูดบอก มินซอกครางเป็นแมว ซ่อนหน้าร้อนๆของตัวเองเอาไว้แล้วลุกขุนหยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ ลู่หานยังคงนอนอยู่บนฟูก เขาขำคนตัวเล็ก

“มินซอกของพี่น่ารัก”ลู่หานพึมพำ เขาเองก็ต้องลุกแล้วเหมือนกัน พอมินซอกออกจากห้องน้ำเขาก็ต้องไปอาบน้ำต่อ จากนั้นก็จะเป็นอี้ชิงตามลำดับ ลู่หานตรวจเช็คกระเป๋าเงินในขณะรอมินซอกอาบน้ำ บัตรประชาชนตัวจริงของเขาถูกดึงออกและแทนที่ด้วยบัตรประชาชนปลอม บัตรนักศึกษาปลอม ชื่อและประวัติที่ปลอมทั้งหมด

วันนี้เขาจะไปร่วมปาร์ตี้ยาไอซ์เซ็กส์หมู่ที่หอพักนักศึกษามหาวิทยาลัยดังเป็นครั้งแรก คงต้องบอกอี้ชิงว่าวันนี้ไปรับไม่ได้ ให้กลับบ้านเองอย่างระมัดระวัง เพราะงานวันนี้คงลากยาวเลยเที่ยงคืนไปนู่น

คืนนี้กว่าจะได้นอนกอดมินซอกจะปาเข้าไปตีอะไรก็ไม่รู้ กลับมาก็ต้องซักฟอกตัวเองให้หมดกลิ่นปาร์ตี้เช่นพวกบุหรี่หรือกลิ่นหอมหวานของพวกบารากุและกัญชา

งานของสายตำรวจนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ไม่รู้จงอินมันทำมาได้ตั้งนานได้ยังไง

TBC.

เห่ยยยยยยยยยยย กลับมาแล้วววววววววววววววววววววววว

ทั้งแท็กทั้งเม้นเงียบเหงามาก รอเราอยู่ป่ะ คุคิคุคิ

ไปแฮ่ดงานฟิคมา ได้ฟิคมาเยอะเหมือนกัน แต่วายไทยมาเยอะกว่า แบบว่าจองแล้วไปรับที่นู่นงี้ 5555555

ยินดีกะพี่หานนะ ชีวิตนางดีจริงๆ ตอนแรกที่แต่งตอนนี้ตันๆมาก คือปวดหัว เลยอาจจะอ่านดูแข็งๆเครียดๆ ขอโทษด้วยจ้า จะรีก็ไม่รู้จะปรับเปลี่ยนมันตรงไหน ถ่อออออออออออออออออ

รักนะแก แค่นี้จบ โอเคปร้ะ!!!!! ฮี่!!!

ปล. สเปยาวกว่าเรื่องหลักจริงๆ คำนวณดูแล้วหนากว่าเยอะ (ทำไมเป็นงั้นอ่ะแก ยกไปเป็นเล่มใหม่ไหม?) ชีวิตในคุกมันมีอะไรไม่มาก ซ้ำๆเดิมๆปลูกผักอ๊อกเหล็ก แต่ชีวิตหลังออกมาจากคุก...มันมีหลายเรื่องที่เราอยากนำเสนอ แต่ของลู่หมินไคฮุนนี่คงจะหวานตับอ่อนผลิตอินซูลินกันไม่ทันอย่างนี้แหล่ะ ไม่มีสาระอะไรหรอก ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยย 5555555555555555555555

ปลล. ใครรอไคฮุนจ๊ะตัว ตอนหน้าลู่หาน.2จ่ะ จบลู่หานแล้วต่อด้วยจงอิน.1 จงอิน.2 เซฮุน.1 เซฮุน.2 ทั้งหมดสี่ตอนเต็มๆ ทดแทนกับที่หายไปในเรื่องหลักเนาะ

รักนะมุ๊บๆ

ใครสนใจรวมเล่ม (จะโพสจนกว่าจะเปิดรวมจริงนั่นแหล่ะ)

คลิ๊กเลย >>

  สำรวจความต้องการรวมเล่ม #พี่ลู่คนคุก 

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...