CINEMA

ตั๋วพร้อม ป็อปคอร์นพร้อม เป๊บซี่อีกหนึ่งแก้ว...แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับหนังรอบดึกของปาร์คชานยอล

คงเพราะเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีใครมาดูหนังกันแล้ว โรงหนังถึงได้ว่างเปล่าร้างผู้คนแบบนี้ ชานยอลจิ้มตั๋วมาเป็นพื้นที่ด้านบนสุด เขามีปัญหาทางด้านสายตาเล็กน้อย ดูใกล้จอมากไม่ได้ ตอนเดินเข้ามาก็ใกล้เวลาหนังฉายแล้ว ทีเซอร์ต่างๆดำเนินไปกว่าครึ่ง ทว่าเสียงเบาะข้างๆที่ถูกพับเก้าอี้ลงมาทำให้ชานยอลต้องแปลกใจ

ชายหนุ่มคนหนึ่งวางแก้วน้ำอัดลมลงก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่เบาะหุ้มกำมะหยี่สีแดง ชานยอลก้มหัวทักอย่างคนมีอัธยาศัยดี แล้วอีกคนก็ยิ้มจางๆมาให้

แปลกทั้งที่มีที่เหลือเยอะแยะ ทำไมเลือกนั่งตรงนี้กันนะ หรือเพราะหนังฆาตกรรมสุดดังที่กำลังจะฉายมันน่ากลัว เลยมาหาเพื่อน??

ชานยอลไม่ได้สนใจคนที่นั่งข้างๆอีก สายตามองไปยังผืนผ้าใบที่กำลังฉายฉากเริ่มเรื่อง หญิงสาวเชื้อชาติฝรั่งหน้าตางดงามกำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน ด้านหลังของเธอมีผู้ชายร่างยักษ์วิ่งตามไม่ลดละ ใบหน้าของเขาถูกสวมทับด้วยหน้ากากมองไม่เห็นว่าเป็นใคร

ชานยอลเอาใจช่วยผู้หญิงคนดังกล่าวแต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อมีดที่อยู่ในมือชายหนุ่มนั้นปักลงกลางหลังของเธอ เลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากบาดแผล เธอล้มตึงไม่เป็นท่าแต่ก็ยังไม่ตาย เสียงหวีดร้องโหยหวนดังไปทั่วทั้งโรงหนัง เป็นฉากเปิดเรื่องที่น่าสยดสยองจนคนข้างๆชานยอลต้องชักเท้าขึ้นมากอดเข่าเอาไว้

ชานยอลหลุดขำ เบนหน้ามองอีกคนที่ยกมือขึ้นมากางปิดหน้าแต่ก็แอบแง้มร่องระหว่างนิ้วไว้เหมือนเด็กดูหนังผี

 “กลัวเหรอครับ?”เขาเย้าถาม หนังเริ่มมาได้สักพักแต่ทั้งโรงเหมือนจะมีแค่ชานยอลกับคนคนนี้เท่านั้น เห็นว่าชานยอลถามแบบนั้นอีกคนคงกลัวเสียหน้า กลุ่มผมสีเข้มในความมืดของโรงหนังถึงสะบัดไปมา แต่ก็เท่านั้นล่ะ...ชานยอลรู้ได้เลยว่าอีกคนคงกลัวมาก

จากหดขาขึ้นมากอดเข่า ชานยอลสังเกตได้ว่าอีกคนเริ่มเบียดเข้ามาทุกทีเวลาฆาตกรวิ่งไล่เอามีดแทงคนอื่น เสียงกรีดร้องจากลำโพงก็สมจริงเหมือนอยู่ในเหตุการณ์

“ขอโทษนะครับ”เสียงแอบหวานเอ่ยขอโทษที่เข้ามาเบียดกันเกินไป แต่ชานยอลก็ส่ายหัวบอกว่าไม่เป็นไร ถ้ากลัวก็เขยิบเข้ามาอีกได้ แล้วเหมือนอีกคนพอฟังคำอนุญาตก็เขยิบตัวจนชิดแขนของชานยอล ขดตัวกลมๆบนเบาะนั่งเหมือนลูกหมา

ตอนนี้หนังดำเนินเรื่องไปแค่ครึ่งเท่านั้น คนคนนี้ก็กลัวขนาดนี้แล้ว อีกครึ่งเรื่องจะเป็นยังไงกันนะ?

 “คุณกลัวแล้วดูทำไมล่ะเนี่ย”ชานยอลเอ่ยถาม เขาอดขำไม่ได้เมื่อเห็นว่าใบหน้าที่มาใกล้จนชิดต้นแขนเขานั้นซีดไม่หยอก รวมกับพวงแก้มที่ดูนุ่มนิ่ม ดวงตาที่เรียวรี ทำให้ทั้งหน้ายิ่งดูซีดเซียวเข้าไปใหญ่

 “ก..ก็อยากลองดูนี่นา”เสียงหวานตะกุกตะกักตอบ ได้ยินเสียงบ่นอุบอิบทำเอาชานยอลอดจะยิ้มได้ได้เพราะใบหน้าน่ารักนั้นอูมขึ้นเล็กน้อยเวลาบ่น

 “แบคฮยอนแหละบ้า แนะนำหนังอะไรมาก็ไม่รู้”

การดูหนังยามดึกถือเป็นสิ่งที่ชานยอลชอบ เพราะมันเงียบสงบดี แล้วครั้งสุดท้ายที่มาดู...ก็เจออะไรดีๆเสียด้วย ยังจำได้ดีว่าพอหนังจบเรื่องแล้ว คนที่นั่งข้างๆกันก็พรวดพราดออกจากโรงไปเลย ท่าทางจะกลัวมากจริงๆ

คราวนี้ชานยอลเลือกหนังรักโรแมนติก เศร้าน้ำตาพราก อันที่จริงเขาไม่ค่อยชอบแนวนี้เท่าไหร่ ดูทีไรงวงทุกที แต่เพราะรอบมันไม่มีหนังที่ต้องการเลยต้องดูๆไป ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้ว

ที่นั่งยังโล่งเหมือนเดิม ชานยอลเลือกนั่งด้านแถวบนสุดเช่นเคย วางถังป็อปคอร์นไว้ที่นั่งข้างๆพลางมองทีเซอร์หนังใหม่ที่กำลังฉายอยู่บนจอ

“อ้าว คุณอีกแล้ว”เสียงหวานทักขึ้นทำให้ต้องเบนสายตาไปมอง ชานยอลเผลออ้าปากค้างเพราะความตกใจ ไม่คิดว่าดวงจะได้เจอกับคนๆนี้อีกแล้ว...

 “คุณเลือกนั่งที่ตรงนี้อีกแล้วเหรอ?”ชานยอลถาม อีกคนเลยพยักหน้าพร้อมยิ้มให้

 “เห็นมีคนจองอยู่เลยเลือกหาเพื่อนน่ะครับ แล้วคุณชอบหนังแนวนี้ด้วยเหรอ? นึกว่าชอบแบบวันนั้นเสียอีก”คงหมายถึงหนังเลือดสาดแทงกันทั้งเรื่องแบบคราวที่แล้ว ชานยอลพยักหน้า บอกว่าชอบแบบนั้นมากกว่าอยู่แล้ว แต่คืนนี้คิวฉายหนังที่ต้องการดูมันไม่มีสักเรื่อง เลยต้องเลือกเรื่องนี้

 “ผมชื่อจงแดนะ...คิมจงแด”อีกคนยื่นมือมาเป็นการทักทาน ชานยอลยื่นมือไปจับก่อนจะเขย่าเบาๆ...มือนิ่มเป็นบ้า

 “ชานยอล...ปาร์คชานยอล”

 “ยินดีที่ได้รู้จักครับชานยอล”เสียงใสๆพูด ปรายตามองกล่องป็อปคอร์นที่วางอยู่ ชานยอลหัวเราะแล้วหยิบมันกลับมาถือให้อีกคนได้นั่งที่ตัวเอง หนังรักโรแมนติกทำเอาชานยอลเริ่มหาวตั้งแต่เริ่มเรื่อง เสียงเพลงช้าๆหวานๆเหมือนเสียงกล่อมชั้นดี ดวงตาของชายหนุ่มเริ่มปรือปรอย

ได้แต่ถอนหายใจออกมา เพิ่งจะผ่านไปสิบนาที อีกนานกว่าหนังจะจบลง...ชานยอลบอกตัวเองว่านอนเลยก็แล้วกัน ถือว่าจ่ายเงินมานอนตากแอร์นอกบ้าน ทว่าเพียงหลับตาลงสนิทได้ไม่นาน ยังไม่ทันที่สติสตางค์จะหลุดลอยไป ต้นแขนกลับถูกเบียด แล้วมือที่วางอยู่บนอกกลับถูกจับต้อง

ชานยอลลืมตาพรวดขึ้นมาทันที แล้วเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติในการผลักคนที่แทบจะคร่อมกันให้ออกไป คนที่นั่งดูหนังข้างๆกันเซไปนิดเดียวก็ตั้งหลักได้ เผลอครู่เดียวทัศนียภาพด้านหน้าของชานยอลก็มองเห็นแต่แผ่นอกขาวใต้เสื้อเชิ้ตที่ถูกริด กระดุมออกไปทั้งแผง

จงแดก้าวขึ้นคร่อมอีกคนเอาไว้แม้จะทุกลักทุเลพอควรเพราะความคับแคบของเบาะนั่ง ไม่รอให้ชานยอลตั้งตัวมือเล็กกลับตะปบลงหมับที่กลางกายอีกคน ขยำขยี้ส่วนที่หลับใหลให้ลุกฮือ กระพือความต้องการให้โหมขึ้นเหมือนเป่าลมเข้ากองไฟ

ปากเล็กฉวยขบที่ริมใบหูใหญ่ทำให้ชานยอลไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน แม้จะตกใจและไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ฮอร์โมนที่พุ่งพล่านบวกกับความต้องการที่เกิดขึ้นง่ายดายนั้นทำให้ชานยอลแทบขยับตัวไม่ไหว มือเล็กบีบขยำกลางกายจนแน่นไปหมด หัวเข็มขัดถูกปลดออก รูดซิบกางเกงยีนลงเผยอะไรที่นูนเป่งใต้ชั้นในผืนบาง

เสียงหัวเราะคิกคักอย่างพึงพอใจ ชานยอลแทบสิ้นสติเมื่อคนที่คร่อมด้านบนขยับตัวถอดกางเกงตัวเองออก

 “เฮ้ย คุณ”เรียกเอาไว้แถมด้วยการรั้งข้อมือนิ่ม ทว่าคิมจงแดกลับทำเพียงยกปลายนิ้วชี้ขึ้นทาบริมฝีปากตัวเองพร้อมเสีย จุ้ๆ แผ่วเบา

 “ปาร์คชานยอลลา...ฉันชอบนายมากเลย”เสียงทุ้มหวานพูดแผ่วเบา เอนหน้าเข้าหาชานยอลแล้วประกบปากลงไปบนเรียวปากบางเฉียบ อาศัยช่วงเวลาตกใจแทรกสอดลิ้นตัวเองเข้าไปให้อีกคนได้ตะลึง กวาดต้อนดูดดึงขบเม้มก่อนผละออกหลังจากกดจูบแรงๆที่มุมปากของชานยอล

 “ชอบไหม?”ถามเสียงอ่อน ดวงตาที่สั่นระริกยามมองหนังฆาตกรรมบัดนี้เต็มไปด้วยน้ำใสๆหล่อเลี้ยง...ไม่ใช่น้ำตา คงเป็นน้ำแห่งความปรารถนาบางอย่างในกาย

มันไหวระริกเกินคำว่ากลัว แต่มันเป็นความอยากเสียมากกว่า

ชานยอลไม่ปฏิเสธว่ามันดีมาก เขาตื่นตัวง่าย ยิ่งมีมือนิ่มๆมานวดมาคลึงแล้วด้วย...

แกนกายถูกนำออกจากปราการ มือเล็กสาวดึงให้มันแข็งขืน ความยาวที่ล้นเหลือชี้ตั้งเป็นสัญญาณบอกว่าชานยอลพร้อมจะใช้มันแหวกเข้าไปในร่างกายของใครสักคน จงแดหัวเราะคิกคักตรงข้ามกับชานยอลที่เอนหัวพิงเบาะแน่นิ่ง มือหนาจับต้นขาจงแดไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกำบิดที่วางแขนแน่น

“อยากเข้ามาหรือยัง”กระซิบเสียงพร่าที่ริมใบหูอย่างเย้ายวน กระเป๋าสะพายของจงแดถูกคว้าและค้นเอาบางอย่างออกมา ถุงยางกล่องสีดำถูกแกะและฉีกซองด้วยปาก น้ำยาหล่อลื่นในซองไหลเปื้อนมุมปากอิ่มที่ประกบจูบชานยอลไปเมื่อไม่นาน ดูเซ็กซี่แบบอดใจไม่ไหว แกนกายเขาเต้นตุบอย่างน่าไม่อาย

...อยากเข้าไปใจจะขาด...

ห่วงกลมๆถูกครอบลงส่วนปลายที่ไหวระริกแล้วคลี่คลุมจนมิดไปถึงโคน กลิ่นราสเบอร์รี่หอมฟุ้งกระจาย ชานยอลนึกขำ เขาไม่เคยใช้ถุงยางมีกลิ่นเลยสักที ไม่พิสมัยกลิ่นที่มันหอมจนทิ่มจมูกแบบนั้น แต่ครั้งนี้ถือว่าได้ลองก็ดีไม่หยอก

หลอดน้ำยาหล่อลื่นยี่ห้อดังถูกเปิดฝาและบีบออกมา เนื้อเจลใสลื่นเป็นเมือกถูกชโลมลงแท่งเนื้อ ชานยอลพริ้มตาลงเพราะมันเป็นชนิดเย็น เพิ่มความเสียวไปทั้งกาย

 “จะเข้าแล้วนะ..”จงแดร้องบอก เกี่ยวชั้นในออกจากขา ปีนขึ้นคร่อมให้ถนัดแล้วกดตัวลงทาบทับ แท่งเนื้อร้อนรุ่มถูกชโลมด้วยเจลเย็นเยียบค่อยๆผลุบหายเข้าไปในกายของคนที่คร่อมทับทีละเล็กละน้อย จงแดผิวปากหวือเพราะข้างในนั้นอุ่นร้อน

ร้อนทับเย็นทับร้อน ตอนนี้ชานยอลรู้สึกเหมือนตัวจะลอยได้ ความนิ่มละมุนแต่ร้อนระอุครอบครองกายเขา ตัวคนเนื้อนิ่มบิดเกร็งร้อนครางยามเข้ามาจนสุดทาง ค่อยๆขยับราวปานจะขาดใจ ชานยอลขบฟันแน่น เขาเองก็จะขาดใจด้วยเช่นกัน

“เร็วอีก”ร้องขอคนด้านบน จงแดยกยิ้มพราย สะโพกที่ค่อยๆสาวขึ้นลงเพิ่มระดับความเร็วตามคำขอ ทำเอาเสียงทุ้มครางในลำคอ ชานยอลกุมแก้มก้นนิ่มเอาไว้ บังคับกลายๆให้ขยับในจังหวะที่ต้องการ ใช่ว่าเขาคนเดียวจะสมใจ ดูท่าคนที่เป็นคนเคลื่อนไหวก็มีความสุขเช่นกัน ชานยอลประกบริมฝีปากลงนาบต้นคอขาว ดึงเม้มจนมันต้องขึ้นรอย

 “อ้ะ อย่าดูด”เสียงร้องประท้วงแต่ชานยอลก็ไม่สนใจ เขายิ่งกัดฟันแน่นเพราะความต้องการมันใกล้จะสิ้นสุด สะโพกของอีกคนกลืนกินและคายออกครั้งแล้วครั้งเล่า ดูกลืนซับไว้แล้วให้อิสระ

ท่ามกลางความเงียบสงบของโรงหนังยามกลางดึก เสียงครางเครือที่สุขสมลากยาวก่อนจะสิ้นสุดลง ชานยอลทิ้งแผ่นหลังชื้นเหงื่อนใต้เสื้อยืดตัวสวยลงนาบเบาะ เอนจนแทบหงายหลัง คนที่คร่อมร่างเอาไว้ค่อยๆลุกออกเชื่องช้า ปล่อยให้กายเนื้อที่อ่อนยวบยาบแล้วนั้นออกมาด้านนอก

คราบข่าวขุ่นคั่งค้างอยู่ในถุงยางอนามัย มันล้นทะลักออกมาด้านนอกอีกด้วย จงแดรูดถุงยางออกจากกายอีกคนแล้วเก็บมันใส่ถุงซิปที่เตรียมเอาไว้ รอยยิ้มพราวพรายปรากฏที่ริมฝีปากสวย

...เสร็จอีกราย...

เคยได้ยินคำนี้ไหม?? คนล่าแต้ม...จงแดเป็นพวกนั้น

เขารู้จักผู้ชายคนนี้...ปาร์คชานยอลเป็นนักเขียนการ์ตูนชื่อดังคนหนึ่งที่ชอบใช้ชีวิตยามค่ำคืน การออกมาเดินเล่นหรือดูหนังคือกิจกรรมโปรด...

จงแดรู้เพราะพยอนแบคฮยอนเพื่อนที่เป็นนักเขียนการ์ตูนของจงแดอยู่บริษัทเดียวกับชานยอล...

ครั้งแรกที่เจอกันเพราะแบคฮยอนบอกให้ลองมาดูว่าถูกใจไหม? และนั่นก็เป็นจริงอย่างแบคฮยอนว่า เพราะจงแดถูกใจปาร์คชานยอลมาก...

เขาไม่ได้ล่าแต้มมานานเหมือนกัน...ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยก็นอนกับผู้ชายเก็บสแปร์นับคนได้ จึงตบปากรับคำแบคฮยอนตามคำท้า...ว่าให้เก็บสแปร์คนอย่างปาร์คชานยอลให้ได้

...สุดท้ายก็สำเร็จ...

คิดว่าจะนานกว่านี้เสียอีก แต่เห็นอีกคนก็ดูสนใจในจงแด พอเห็นอีกคนหลับตอนดูหนังแบบนี้ ความเงียบได้ยินแต่เสียงเครื่องปรับอากาศและบทพูดจากลำโพง พนักงานก็ไม่ค่อยเดินตรวจเช็ค...

จงแดถึงกล้ารุกอีกคน...

กลับบ้านไปถุงซิปนี้คงจะไปแขวนรวมกันอันก่อนหน้า เดี๋ยวต้องใช้ปากกา  เลเบลไว้ให้ชัดเจนว่า

ถุงนี้...ของปาร์คชานยอล วันที่เท่าไหร่...

แล้วแตก...ในโรงหนัก...