RESTROOM

ป้าย “กำลังทำความสะอาด” ถูกนำมาแขวน...แล้วทั้งร่างก็ถูกดันเข้ามาในความกว้างของพื้นที่โถงบริเวณกระจก...จงแดถูกดันตัวติดกับอ่างล้างมือก่อนที่ร่างสูงใหญ่สองคนจะโถมเข้าหาเขาในทันที

ใบหน้าติดหวานเงยขึ้นแทบจะทันทีที่ใบหน้าคมสันของคนหนึ่งซุกมาที่คอ อกก็แอ่นเอนเพราะถูกบีบขย้ำจากอีกคนไปด้วย สองคนสาละวนกับร่างกายของเขา แย่งกันฟอนเฟ้นไปทั่วเหมือนกำลังหาว่าที่ไหนที่จะทำให้จงแดมีความสุขมากกว่ากัน

“อย่าแย่งกันสิ คิก”จงแดร้องบอกเมื่อเห็นว่าทั้งคู่แย่งกันจะครอบครองส่วนอ่อนไหวของตนเองด้วยมือใหญ่ๆ ใบหน้าของทั้งคู่เงยขึ้นมองคนที่หัวเราะคิกๆเบาๆแล้วอดไม่ได้ที่จะเลื่อนตัวเข้าไปสลับกันจูบที่ริมฝีปากนุ่ม จงแดครางอื้ออ้าในลำคอเพราะนอกจากจูบแล้ว มือทั้งคู่ก็ยังไม่หยุดเลื้อยไล้ไปทั่วร่าง มันเฉียดตุ่มไตที่หน้าอกไปราวกับจะหยอกล้อ

“ชานยอลขี้แกล้ง”ริมฝีปากที่เพิ่งเป็นอิสระจากจูบพ่นคำต่อว่าทันที ตีมือเผียะไปที่ไหล่กว้างของคนหนึ่งที่ยังไม่เลิกปัดมือผ่านหน้าอกของเขา ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะหายไปเพราะริมฝีปากของร่างสูงนั้นเลื่อนประกบกับจงแดอีกครั้ง

“น่ารัก”ปาร์คชานยอลเอ่ยคำชมทันทีที่ละจูบออก ไม่ลืมประทับริมฝีปากเบาๆอีกครั้งที่ริมฝีปากสีอ่อนที่ตอนนี้ดูบวมขึ้นเล็กน้อย

คิมจงแดน่ารักไปทั้งตัว...

คนถูกชมว่าน่ารักไม่มีทีท่าจะเอียงอายขลาดเขิน กลับคล้องแขนเข้าที่ลำคอของชานยอลและอีกคนให้เข้ามาซุกที่หน้าอกของตนเอง รอยยิ้มน่ารักเผยที่มุมปาก

“น่ารัก...ก็ต้องรักเรานะ...”

ให้ตีความหมายทั้งสองคนที่ได้ฟังคงไม่ตีความหมายผิดเพี้ยน คำว่าต้องรักของจงแดคงไม่ได้หมายความถึงให้รักแต่จงแด

...มันมากกว่านั้น

“ใครจะก่อน?”เสียงทุ้มต่ำของอีกคนถามทั้งที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของจงแดช้าๆ ชานยอลที่ถอดเสื้อยืดออกจากหัวเสร็จเมื่อครู่พยักหน้าให้ว่าเอาก่อนเลย เพราะครั้งที่แล้วชานยอลเป็นคนแทรกเข้าไปในร่างของจงแดคนแรก

เมื่อเห็นว่าอีกคนส่งหน้าที่คนแรกให้ ร่างสูงก็ยิ้มกริ่ม จงแดเห็นแบบนั้นเลยตีเข้าที่หน้าอกกว้างในเสื้อเชิ้ตสีดำ รู้หรอกว่ารอยยิ้มนั้นมันหมายความว่ายังไง

“ชานเล่ยไม่ต้องยิ้มเลย จะแกล้งเราใช่มั้ย?”เสียงหวานว่างอน บู้ปากน่ารัก ยังจำได้ว่าครั้งที่ให้ปาร์คชานเล่ยเข้ามาคนแรก ร่างสูงก็สอดใส่เข้ามารัวจนร่างกายเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยง...ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะมันสุขสมมากเกินไป สุขจนหมดแรง แทบจะไม่มีอารมณ์ร่วมกับชานยอลที่รออยู่ ครั้งนั้นชานเล่ยทำเขาเสร็จไปถึงสองครั้งทั้งที่ตัวเองยังไปไม่ถึงฝั่ง

ขี้แกล้งกันทั้งนั้น...

ชานยอลเองก็ใช่เล่น หมอนี่ก็เคยปล่อยเขาค้างไม่ช่วยให้จบ...

...พี่น้องตระกูลปาร์คขี้แกล้งเขาทั้งคู่...

ยิ่งใบหน้าที่เหมือนกันอย่างกับคัดลอกวางในคอมพิวเตอร์นั้นยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกันจงแดยิ่งรู้สึกว่าเขาต้องโดนแกล้งอีกแล้วแน่ๆ

“ใครจะแกล้งจงแดกันหืม? ไอ้แฝดมันให้เรารักจงแดก่อนเองนะ...”ปาร์คชานเล่ยถามขำๆ ปลดกระดุมเสื้อลงไปสองเม็ดเผยหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามวับๆแวมๆ กางเกงยีนสีซีดถูกถอดออกไปพาดไว้กับขอบอ่างล้างมือ ชานเล่ยยกตัวจงแดขึ้นนั่งบนพื้นขอบอ่างล้างมือ ประจูบปากกันอีกครั้ง มือควานไล้ไปทั่วร่างที่หอมหวานนิ่มมือ

ชานยอลเห็นอย่างนั้นก็กระโดดผลุงขึ้นอ่างอ้างมือที่แสนกว้างเข้าช้อนด้านหลังของจงแดเข้าไว้จนแผ่นหลังของเขาติดกับกระจก จงแดเอนกายพิงหน้าอกของชานยอล สาบเสื้อที่ถูกริดกระดุมไปจนหมดอ้าออกด้วยมือของชานเล่ย ริมฝีปากที่ประกบแลกลิ้นอยู่เมื่อครู่ผละไปละเลียดชิมตุ่มไตเล็กๆแทน ส่วนริมฝีปากสีแดงสดกลับถูกครอบครองโดยคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังแทน

จงแดกระตุกกายน้อยๆเพราะทั้งร่างกำลังถูกโอ้โลม โดยเฉพาะหน้าอกทั้งสองข้าง

“ช่วยก่อนสิ”เสียงชานเล่ยกระซิบแผ่ว ดึงมือของจงแดไปจับที่กลางกายของตนเอง จงแดพยักหน้าน้อยๆ ขยับออกจากอกกว้างของชานยอลที่พิงอยู่ พื้นที่อ่างล้างหน้ากว้างสมกับราคาของในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ทำให้จงแดคุกเข่าบนนี้ได้สบายๆ กายที่ไร้ปราการขวางกั้นของชานเล่ยเริ่มชูชันแล้วแต่ก็ยังต้องกระตุ้นให้ตื่นกว่านี้อยู่ดี จงแดกำมือรอบมันเอาไว้

ชานเล่ยกับชานยอลเป็นคนตัวสูง แน่นอนสะโพกของอีกคนลอยเด่นขึ้นมาจนจงแดสามารถเคลื่อนหน้าเข้าไปอ้าปากรับเอาเจ้าตัวน้อยที่เริ่มดิ้นถีบยืดแขนขาได้ง่ายดาย

เขาโลมเลียแท่งเนื้อนั้น ขบเบาๆที่ส่วนปลายอย่างหยอกเย้าจนชานเล่ยต้องดุเล็กๆ ชานยอลยกยิ้มขำ ว่าพวกเขาขี้แกล้งจงแดเองก็ใช่หยอก ชอบขบเบาๆที่ส่วนปลายทุกทีที่ออรัลให้

 “เมื่อยปากอ่ะ”เสียงหวานบ่นงุ้งงิ้ง ช้อนสายตามองชานเล่ยอย่างขอว่าให้พอ ขนาดที่ขยายใกล้จะเต็มกำลังของชานเล่ยใหญ่เกินกว่าที่ปากของจงแดจะรับไหวไปแล้ว ท่าทางขอร้องน่ารักจนชานเล่ยต้องจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากนิ่ม มือหนาจับให้จงแดลงจากอ่างล้างมือ ชานยอลยังคงนั่งพิงกระจกมองคนที่หน้าตาเหมือนกับเขาทุกประการดันจงแดเข้าชิดผนัง จัดมือเล็กให้เท้ากับผนังกระเบื้องไว้ ดึงสะโพกกลมให้ลอยขึ้น ใช้มือบีบเค้นเนื้อแน่นสองข้างจนจงแดส่งเสียงครางเครือ

ปาร์คชานเล่ย...

หรือไอ้แฝดที่ชานยอลชอบเรียก พวกเรามักจะเรียกกันว่าไอ้แฝด...ทว่าความจริงแล้วกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย ชานเล่ยและชานยอลไม่ใช่แฝดกัน แต่คงเป็นเพราะโครโมโซมที่แบ่งกับมาครึ่งๆของพ่อแม่นั้นเหมือนกับชุดก่อนหน้าทุกประการ เขาทั้งสองจึงออกมาหน้าเหมือนกันขนาดนี้

ตอนเด็กๆอาจจะแยกง่าย เพราะชานยอลเป็นพี่และตัวสูงกว่า ทว่าเมื่อเป็นหนุ่มกันทั้งคู่ อายุที่ห่างกันเพียงสองปีกับส่วนสูงที่เทียบเคียงแล้วเท่ากันเป๊ะๆนั้นทำให้เขาทั้งสองคนเหมือนกันยิ่งกว่าฝาแฝดบางคู่

เสียงครางหวานหูจากจงแดดังขึ้นเมื่อชานเล่ยกดกายเข้าไปในตัวอีกคนอย่างช้าๆ ใบหน้าติดหวานนั้นแดงขึ้นเป็นริ้วชวนให้หอมลงไปหนักๆ

ร่างกายของจงแดไหวเคลื่อนตามแรงโหมของชานเล่ย มือหนาตรึงสะโพกขาวจัดเอาไว้ เนื้อแน่นนิ่มมือถูกขยำระบายความกระสันที่กำลังปะทุอย่างหนักหน่วง

จงแดเป็นคู่นอนที่น่ารัก เพราะจงแดรู้ว่าจะทำยังไงให้พวกเขาไต่อารมณ์ขึ้นไปจุดสูงสุดได้ง่าย ตัวอย่างเช่นตอนนี้ที่ชานเล่ยกำลังซ้อนอยู่ด้านหลัง การที่จงแดหันกลับมามองด้วยสายตาอ้อนๆ โชว์ริมฝีปากบวมดึงแดงระเรื่อให้ได้เห็น...อารมณ์ของพวกเขาทั้งคู่ก็ดีดตัวสูงได้อย่างง่ายดาย

ถ้าจะถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างชานยอล ชานเล่ย และจงแด ชานยอลคงให้คำตอบไม่ได้ว่าระหว่างพวกเขาสามคนคืออะไร ที่แน่ๆคือเป็นเพียงคู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรัก...ชานยอลและชานเล่ยต่างมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว โซรีแฟนของชานยอลเป็นผู้หญิงสวย พรั่งพร้อมด้วยรูปและทรัพย์ ส่วนแฟนของชานเล่ยก็เป็นศึกศึกษาวัยใสสาวจากคณะนิเทศ

...ในส่วนของจงแด...เราแค่บังเอิญเจอกันในผับ จากนั้นก็สานสัมพันธ์ และมาจบลงที่เตียง...

จงแดรู้จักเอาใจ เขาทั้งสองคนพี่น้องถึงได้ติดใจแบบนี้ ถือว่าเป็นคู่นอนที่นานที่สุดเท่าที่เคยมีมา และเป็นเพียงคนเดียวที่เขาทั้งสองตกลงใช้ร่วมกัน...ธรรมดาแล้วชานยอลไม่อยากจะใช้ของร่วมกับน้องเท่าไหร่ แต่ในกรณีจงแด...ถือเป็นข้อยกเว้น

เสียงหวีดร้องและการโยกไหวร่างหยุดลง ชานเล่ยถอนกายออกจากจงแด ประคองกึ่งดันคนที่ขาหมดแรงกลับมาที่อ่างล้างมืออีกครั้ง ชานยอลเหมือนจะรู้หน้าที่ดี ชายหนุ่มขยับออกจากการพิงกระจกไปนั่งห้อยขาลง อวดท่อนล่างเปล่าเปลือยและแกนกายที่ชูชันเพราะเห็นฉากรักแบบจะๆต่อหน้าต่อตา

จงแดยึดชานยอลเอาไว้ สะโพกถูกดึงให้ลอยสูงอีกครั้งและแทรกเข้ามารวดเดียว

“อ๊า...ฮึ่ก”เผยอปากครวญคราง มือของจงแดผสานเข้ากับมือของชานยอลที่เอื้อมมาจับเอาไว้ ปาร์คชานเล่ยโหมกายเข้าใส่เต็มแรง ความยาวของท่อนเนื้อเสียดสีสร้างความรัญจวนให้ไม่มีหยุด จงแดไม่หยุดร้องด้วยความสุขสม ร่างกายที่ไหวโยกเสียดสีกับหน้าขาของชานยอลจนร้อนผ่าว อะไรที่ตื่นตัวอยู่แล้วเมื่อได้เนื้อนิ่มๆมาแนบนาบเสียดสีก็ยิ่งไปกันใหญ่

หมดแล้วความอดทน ชานยอลจับใบหน้าของจงแดให้เงยขึ้นสบตา ริมฝีปากกดทับยับยั้งเสียงครางที่ยังไม่หยุดง่ายๆ ลิ้นต่อลิ้นพันกันไปมาน่าปวดหัว ชานยอลใช้มือรูดความยาวของเนื้อที่เริ่มแข็งขืน ยกยิ้มมุมปากเมื่อจงแดรู้หน้าที่ดี มือนิ่มแย่งเอาท่อนเนื้อกลางกายไปครอบครอง ริมฝีปากอ้าเอาความแข็งขืนเข้าไปในปากทั้งที่ร่างยังโยกไหว

ลิ้นนิ่มๆกับผนังช่องปากอุ่นๆทำเอาชานยอลแทบจะไม่อยากอดทนรอน้องชายที่กำลังไต่อารมณ์ขึ้นไปให้สูงนั้นเสร็จก่อน อยากจะกระชากจงแดเข้ามากลืนกินกายของเขาเข้าไป กระแทกซ้ำๆอย่างต้องการ

ชานยอลจูบที่ปากอีกคนอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้ชานเล่ยดึงตัวของจงแดออกไปห่าง ร่างสูงกระโดดลงจากอ่างล้างมือตามไปทันที จงแดถูกจับนอนหงายที่พื้นกระเบื้องยางซึ่งรองด้วยเสื้อของชานเล่ยเอาไว้ เรียวขาถูกแหวกออกกว้าง เสียงหวีดร้องดังระงมเพราะชานเล่ยโถมเข้าใส่ไม่ปราณี ร่างทั้งร่างไหวโยก เส้นผมปลิวสะบัด จงแดซี๊ดปากหลายครั้ง มือเล็กจับกลางกายตัวเองแล้วรูดรั้งปรนความเสียวซ่านที่เกิดจากด้านหลังมาไว้ด้านหน้าบ้าง

ชานยอลคุกเข่าลงข้างจงแดที่ดิ้นปัดเพราะถูกล็อกเอวเอาไว้ ชานเล่ยเข้าใกล้จุดสิ้นสุดเข้ามาทุกที ขนาดที่ยิ่งขยายทำเอาจงแดจุกไปทั่วท้องน้อย ความร้อนที่เสียดสีไม่มีลดแต่ยิ่งเพิ่ม หน้าอกนิ่มถูกชานยอลขยำขยี้เพิ่มอารมณ์ จงแดเกือบจะบิดตัวงอเมื่อชานเล่ยกระแทกเข้ามาแรงๆ และย้ำถี่ๆ เสียงทุ้มต่ำเครื่องครางในลำคอไม่หยุด เอวสอบขยับยับ แล้วทั้งช่องท้องของจงแดก็ร้อนวูบ

ร่างสูงของชานเล่ยกระตุกกายถี่ ใบหน้าชื้นเหงื่อถูกปาดเช็ดลวกๆ จงแดแผ่บนพื้นอย่างหมดท่าทันทีที่ชานเล่ยกระแทกเข้ามาครั้งสุดท้ายและปลดปล่อยเข้ามาด้านใน ความรู้สึกโหวงเข้ามาแทนที่เมื่อชานเล่ยถอนกายออกไป แต่เพียงไม่นานก็คับแน่นอีกครั้งด้วยฝีมือของอีกคนที่หน้าเหมือนกัน

ชานเล่ยคว้าทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดกายปล่อยให้พี่ชายของตนรับหน้าที่ช่วงต่อแทน แกนกายแข็งขืนเต็มที่ถูกจ่อที่ปากทางแฉะ ทั้งสารหล่อลื่นที่ร่างกายผลิตขึ้นและน้ำรักของไอ้แฝดคนน้องเปรอะเต็มช่องทางด้านหลัง จงแดหวีดเสียงลั่นเมื่อชานยอลโถมกายเข้าหา ชานยอลตรึงจงแดเอาไว้แน่น และเพราะลื่นจากน้ำรักของคนน้องเป็นทุนเดิมการสอดใส่จึงง่ายดายมากขึ้น

จงแดถูกจับวางในท่าทางต่างๆตามที่ชานยอลพอใจ  แรงโถมเข้าออกยังไม่ลดถอยลงซ้ำยังมากขึ้น จงแดอยากจะกรีดร้องให้มากกว่านี้แต่เพราะใช้พลังไปกับชานเล่ยจนเกือบหมด ตอนนี้เลยได้แต่นอนเป็นตุ๊กตาให้ชานยอลเล่น

ริมฝีปากบางยกยิ้มสวยให้กับใบหน้าคมเข้มของคนที่คร่อมเหนือร่าง จงแดยกมือแตะสันกรามคมของอีกคน ช้อนสายตามองอย่างน่ารักจนอดไม่ได้ที่จะต้องกดจูบลงไปที่มุมปากสวย แรงขยับเข้าออกยังไม่ลดละ จงแดพันหัวคิ้วมุ่น เสียงครางเริ่มแหบเครือเข้าไปทุกที ชานเล่ยก็ใส่มาเต็มที่แล้ว ชานยอลยังโถมแรงเข้ามาเต็มกำลังอีกคน ร่างกายของเขาเลยเริ่มอ่อนล้า

“ดี...ดีจัง”ร้องบอกเสียงแหบเมื่อตอนขาเพรียวทั้งสองข้างถูกดันแนบชิดหน้าออกนิ่มเผยช่องทางให้เดนชัดมากที่สุด จงแดยิ้มน้อยๆ เงยหน้าขึ้นรับจูบจากชานเล่ยที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว มือหนาของแฝดน้องเข้ากอบกุมกลางกายจงแดเอาไว้และปรนเปรอให้อย่างชำนาญ

...ไม่นานก็แตะฝั่งฝันทั้งคู่...

ชานยอลล้มพังพาบทับร่างของจงแด ชานเล่ยผละไปล้างมือและดึงทิชชู่ชุบน้ำก่อนมาเช็ดตามตัวของจงแดให้ ชานยอลไม่ได้ปล่อยข้างในแต่เลือกจะปลดปล่อยมันไว้ที่หน้าท้องขาวๆทับกับของของเจ้าตัวเอง

สองพี่น้องหน้าเหมือนช่วยจัดการกับร่างกายของจงแด จับใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม มือหนาของคนน้องปัดผมที่ปิดหน้าผากออกให้ พยุงคนที่ไร้เรี่ยวแรงเพราะรสรักขึ้นยืน

จงแดยกยิ้ม แขนวาดขึ้นก่ายไหล่ชานเล่ยไว้ ริมฝีปากก็อ้ารับหลอดจากขวดน้ำดื่มที่ชานยอลพกใส่กระเป๋าไว้เข้าไปในปาก ลำคอแห้งผากจนเผลอดื่มน้ำเข้าไปกว่าครึ่ง

ป้ายทำความสะอาดของห้องน้ำในห้างสรรพสินค้าชื่อดังถูกยกออก จงแดค่อยๆเดินออกจากห้องน้ำตามแรงพยุงของพี่น้องบ้านปาร์ค หัวกลมๆพิงไหล่ของชานยอลแล้วหลับตาลงเมื่อได้นั่งพักที่บริเวณสวนหย่อมเล็กของทางห้าง ชานเล่ยขันอาสาไปซื้อน้ำดื่มมาให้อีกเพราะจงแดยังบ่นว่าคอแห้ง

ดวงตาเรียวรีเปิดขึ้นอีกครั้ง มือเล็กเลื่อนประสานกับมือใหญ่ของชานยอลเอาไว้ ลอบมองเสี้ยวหน้าของร่างสูงที่กวาดสายตาไปรอบๆตัวอย่างเหม่อๆ

...รักคนๆนี้...

จงแดเคยเป็นคนเสเพล เข้าผับตกเหยื่อเปิดโรงแรม แต่เมื่อเจอชานยอล...เขากลับคิดว่ากำลังตกหลุมรักแบบสุดๆ ไม่ว่าจะเครื่องหน้าคม หรือนิสัยแบบแบดบอยของอีกฝ่ายก็ดูถูกใจจงแดไปเสียหมด

ค่อนข้างแปลกใจที่รู้ว่าชานเล่ยไม่ใช่แฝดของชานยอล เพราะจากครั้งแรกที่เจอทั้งคู่ในผับนั้น ทั้งคู่เหมือนกันมาก มากจนจงแดเกือบจำผิด แต่เขาก็แยกออก เพราะชานยอลก็คือชานยอล ชานยอลนิสัยนิ่งกว่า แข็งทื่อ ไม่ค่อยโรแมนติก ผิดกับคนน้องที่อ่อนโยน...เว้นแต่เรื่องบนเตียงที่หมอนั่นไม่อ่อนโยนสักนิด

จงแดหลับตาลงอีกครั้ง...

เพราะเกิดอาการที่เรียกว่าตกหลุมรัก...จึงยอม...

ครั้งแรกจงแดไปจบกับชานยอลที่โรงแรมตามลำพัง และครั้งต่อๆมา...ร่างสูงกลับมีน้องชายหน้าเหมือนติดมาด้วย และในตอนสุดท้าย ก็กลายเป็นเซ็กส์ของสามคน...

จงแดไม่ได้ชอบที่จะมีอะไรพร้อมกันกับผู้ชายถึงสองคน เขาเหนื่อยล้า ร่างกายไร้เรี่ยวแรงเสมอหลังจบกิจกรรมอย่างว่า แต่ก็ยอม...ยอมเพราะชานยอล...

ถ้าจงแดไม่ยอมจะมีอะไรกับชานเล่ยด้วย เขากลัวชานยอลจะทิ้งกันไป ที่พยายามออดอ้อนทั้งสองคนเสมอทุกวันนี้ก็เพื่อจะรั้งคนพี่เอาไว้ให้นาน เพราะรู้ตัวเสมอว่าชานยอลไม่ได้รักจงแด เพราะชานยอลและชานเล่ยมีแฟนอยู่แล้ว...

จงแดยอมเป็นคู่นอนชั่วคราวของสองพี่น้อง ...

เพราะจงแดรักชานยอล…

เรื่องนี้จะลงเนื้อหาเป็นเรื่องสุดท้ายค่ะ อีก 8 เรื่องติดตามกันในเล่มแล้วกันนะเออ 

ใครที่ยังไม่โอนสามารถโอนได้ถึงวันที่ 31 (พรุ่งนี้...หรือใครเปิดตอนเช้าก็เป็นวันนี้) เป็นวันสุดท้ายแล้ว คาดว่าจะรีปริ้นท์ยากค่ะ ถ้าหากใครยังไม่พร้อม ประสพปัญหาเรื่องการเงินอยากจะแปะโป้งไว้รอไถ่ตัวน้องยี่สิบทีหลังให้ลงชื่อใน 

--- > https://docs.google.com/forms/d/1M1M3iirNGfE_k9cni4LhPYdl7Ol-jZ7t_l0q4O2daKc/viewform  

เอาไว้ก่อนได้ค่ะ เราจะนับจำนวนยอดส่งโรงพิมพ์ให้ (รวมถึงขายตัวออลเฉินด้วย)

ขอบคุณค่ะ ♥

BEDROOM

เหนื่อย...

งานเยอะจนท่วมหัวแบบนี้ทำเอาปาร์คชานยอลถึงกับต้องกินยาพาราวันละหลายเม็ด ไหนจะปิดโปรเจ็คงบ ไหนจะนัดคุยงานกับคุณนายจอมเรื่องมาก ทำงานออแกไนซ์มันช่างวุ่นวายเสียจริง

 “นอนแล้วเหรอ?”วางกระเป๋าลงพร้อมถามคนที่นอนอยู่บนเตียง คิมจงแดหันมาบึนปากใส่ก่อนกลับไปสนใจมือถืออีกครั้ง คาคาโอคุยกับเพื่อนของตัวเองไม่สนใจชานยอลอีก

...เออดี...เหนื่อยมาแล้วยังเจอเมียงอนใส่ไม่รู้เรื่องรู้ราว...

ปาร์คชานยอลไม่ใช่คนที่ชอบง้อใคร ถ้าไม่มีเหตุผลก็ไม่จำเป็นต้องพูดกัน ร่างสูงคลายไทลงเดินเข้าห้องน้ำไม่สนใจคนรักอีก พอแผ่นหลังกว้างหายลับเข้าห้องน้ำไป คนที่สนใจแต่โทรศัพท์ก็พ่นลมหายใจฟืดออกมา คิ้วขมวดมุ่น ปากบึนแบะ พลิกตัวนอนหงาย โยนมือถือไปอีกทางด้วยความหงุดหงิด

ปาร์คชานยอลโง่หรือโง่...บางที่จงแดก็อยากจะเอาสมองลิงมาใส่สมองคนรักตัวเองแทนนะ มองบ้างไหมว่าวันนี้เขาแต่งตัวแบบไหน หรือในหัวสวยๆนั่นมีแต่เรื่องงาน

...อุตส่าห์อ่อยขนาดนี้นะ...

อุตส่าห์หาเสื้อตัวบางๆ กางเกงขาบานๆสั้นๆมาใส่ หรือปาร์คชานยอลไม่ทันมองหรือกามตายด้าน ทำงานมากจนลืมมีอารมณ์ทางเพศไปแล้วหรือเปล่า??

บอกกันตามตรงว่าจงแด “อยาก” แล้วก็เป็นมาหลายวันแล้ว ให้ช่วยตัวเองก็พอไหวแต่มันไม่ถึงใจจนถือว่าเติมเต็ม ต้องการมากกว่านั้น แต่คนรักก็ไม่สนใจกันสักนิด กลับบ้านมาหัวถึงหมอนก็นอนหลับเชียว ให้ไม่หงุดหงิดไหวไหมล่ะ?

...วันนี้ยังไงก็ต้องมีอะไรกันให้ได้แหละ...

จงแดไม่ยอมเสียเวลาอ่อยแบบเปล่าๆหรอกนะ...คนรักที่อาบน้ำเสร็จเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันร่าง จงแดยิ่งต้องการมากขึ้นไปอีก ลูบกลางกายที่นูนขึ้นมาอย่างไม่อายใครเบาๆแล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง หย่อนขาลงจากเตียง เดินเบาๆไปหาคนที่ยืนเช็ดผมอยู่ที่ตู้เสื้อผ้า

กอดชานยอลจากทางด้านหลัง เนื้อผ้าบางเบาแนบกับแผ่นหลังชื้นน้ำจนเปียกไปด้วย จงแดเลื้อยมือไปยังส่วนที่อยู่ใต้การปกปิดของผ้าเช็ดตัว คลายปมจนผ้าผืนสีขาวร่วงไปกองอยู่ที่พื้น ร่างกายชานยอลเปลือยเปล่า

 “ทำอะไรน่ะพี่”อีกคนถามเสียงเขียว เดาออกเลยว่าคงง่วงนอนเต็มแก่ แต่มีหรือจงแดจะยอมปล่อยไปอีก รั้งแขนหนาให้อีกคนเดินทางทางเตียงก่อนจะผลักร่างสูงลงไปนั่ง ไม่ทันจะตั้งตัวก็ก้าวขึ้นคร่อมนั่งทับในทันที สะโพกบดเบียดไปบริเวณกลางกายที่เปลือยเปล่า ขยับเข้าออกเสียดสีจนชานยอลร้องครางเบาๆ

 “เหงาอ่ะ...อยากกอด”กระซิบเสียงหวานแล้วจูบข้างมุมปากอย่างยั่วยวน ชานยอลหัวเราะเบาๆ แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้า แต่คนที่มายั่วนี่ก็เกินไปแล้ว

...ทนไม่ไหวหรอกนะ...

จับชายเสื้อตัวบางเลิ่กขึ้นไปกองที่เหนืออก บีบเค้นยอดอกสีเข้มแผ่วเบา    จงแดหรี่ตาลงรับสัมผัสที่ถูกหยิบยื่นให้ ก่อนจะแหงนหนาเชิดเพราะริมฝีปากของคนรักครอบครอง แลบลิ้นเลียกระหวัดจนตุ่มไตนั้นเปียกแฉะชื้น จงแดเกี่ยวกางเกงออกไปโยนทิ้งอย่างรู้หน้าที่ ร่างกายเปลือยเปล่าทั้งสองแนบชิดสนิทจนสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุ นิ้วเรียวสวยกรีดลากตามความยาวของท่อนเนื้อคนรักที่เริ่มจะแข็งสู้มือทีละน้อย หัวเราะคิกคักกับส่วนปลายที่เริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา

 “ชานยอลอยากแล้วเหรอ”ถามกลับเสียงยั่ว ชานยอลกัดปาก อยากจะงับใบหูเล็กๆนั่นให้หายหมั่นเขี้ยว

 “รีบๆทำเถอะน่า จงแดเองก็อยากไม่ใช่เหรอ?”ชานยอลบอก เขารู้มาตลอดว่าคนรักต้องการอะไร หลายครั้งที่เห็นอีกคนมีท่าทียั่วเย้าให้เขาร่วมรักด้วย แต่เขาก็ปฏิเสธทุกครั้ง

เหตุผลมันก็เพราความเหนื่อยที่สะสมนั่นล่ะ กลัวว่าหากได้ระบายอะไรออกไป จะเป็นคนรักเองที่ทนรองรับไม่ไหว

...เพราะเขาก็เก็บกดความอยากของตัวเองอยู่เหมือนกัน...

หนั่นเนื้อแน่นแข็งตึงได้อย่างรวดเร็ว จงแดผิวปากหวือ แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองยั่วคนที่นั่งพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างระงับอารมณ์ กลัวจะผลีผลามกระชากอีกคนเหวี่ยงลงไปนอนแล้วสอดแทรกเข้าไปเหมือนคนตะกละตะกลาม

เพราะไม่ได้ทำนานนิดหน่อย เจลหล่อลื่นถึงต้องถูกหยิบเอามาใช้ จงแดผลักอกให้ชานยอลนอนราบกับพื้นเตียง ป้ายเจลไปทั่วแท่งร้อนของชายหนุ่ม อีกส่วนปาดป้ายที่ทางด้านหลังตนเอง ค่อยๆกดร่างลงให้ร่างกายได้กลืนกินเนื้อตัวของ   ชานยอลทีละนิด ความเย็นของเจลแทรกซึมเข้าไปพร้อมกับการแทรกสอดนั่นทำให้ขนแขนลุกเกรียว มือเล็กยันค้ำหน้าอกอีกคนไว้แผ่วๆ เมื่อลงไปสุดแล้วจึงยกสะโพกขึ้นช้าๆอีกครั้ง ชานยอลพลิกหน้าไปมาอย่างจะขาดใจ ต้องการจะตรึงสะโพกเล็กเอาไว้แล้วกระแทกกายเข้าไปแรงๆ

“แรงอีก”กระซิบเสียงพร่า จงแดหัวเราะคิก แต่ก็ยอมเพิ่มความแรงและเร็วให้ตามคำขอ เพียงเท่านั้นเสียงครางกระเส่าก็ดังลั่นอย่างฉุดไม่อยู่ ชานยอลประคองสะโพกอีกคนไว้ เสียงเนื้อแก้มก้นกระทบหน้าขาดังพั่บๆดูคล้ายจะน่าอาย แต่ในเวลานี้ที่ราคะบดบังทั้งสองฝ่าย เสียงนี้มันช่างน่าภิรมย์

จงแดก้มลงจูบปากคนรัก แลกลิ้นพัวพันเหนี่ยวนำให้อีกคนพับลิ้นตาม จะขาดใจกับบทรักที่ดำเนินอยู่ในตอนนี้ ขาสองข้างถูกจับแหวกอ้าน่าเกลียด ชานยอลสอดมือดันใต้ข้อพันเข่าจนตัวของจงแดแทบลอยได้ มือเล็กเปลี่ยนมายันพื้นเตียงเอาไว้ ลอยสะโพกให้อยู่ในอากาศ

คนที่อยู่ด้านใต้กระแทกสวนขึ้นมาไม่มียั้ง เสียงกรีดร้องดังสนั่นเพราะความถึงอกถึงใจ ยอมรับว่าจงแดพอใจกับรสรักครั้งนี้ และชานยอลเองก็เช่นกัน บอกแล้วว่าหากได้ทำรักคงจะใส่รุนแรงแน่ๆ

 “อา...แน่น”เสียงทุ้มครางแผ่ว เร่งกระแทกกายใส่จงแดที่ร้องไม่หยุด จิกเล็บเข้ากับผ้าปูจนยับย่น แรงกระแทกส่งส่งเร็วระรัว ไม่นานก็กระตุกเกร็ง ตัวของจงแดโยกไหวหอบโยน จาที่ถูกดันให้ลอยได้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ทั้งร่างล้มพังพาบไปกองที่อกของชานยอล หมดแรงจะทำอะไรได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาผ่านการหอบ

ชานยอลยกมือลูบหัวคนรัก ก่อนจะกดจูบบนปลายจมูกรั้นอีกครั้ง

“เจ็บไหม??”ถามด้วยความห่วงใย เพราะเขาใส่แรงลงไปหนักมากจริงๆ ทว่าจงแดส่ายหัว ไอ้เจ็บมันก็มีนิดหน่อย แต่ไอ้ความอยากที่ถูกเติมเต็มนี่สิทำให้ลืมความเจ็บไปได้อย่างปลิดทิ้ง

 “ไม่คิดว่าจงแดจะยั่วขนาดนี้”ชานยอลว่าอย่างขำๆ คนรักมุ่ยหน้า

...ก็เพราะว่าชานยอลไม่สนใจถึงต้องอ่อยขนาดนี้ยังไงล่ะ เวลาอยากแล้วไม่ได้บำบัดใครก็ทำอย่างนั้นได้กันทั้งนั้นล่ะ

 “ถ้าไม่อยากให้ยั่วก่อนก็สนองฉันบ่อยๆสิ...ชานยอลสนใจแต่งาน ฉันเหงามากเลย”พูดอ้อนๆพร้อมจูบลงที่อกเปลือยเปล่า ชานยอลหัวเราะ...

...ไม่เอาหรอก ทำบ่อยๆก็ไม่ได้ถึงใจแบบครั้งนี้สิ...

.

.

หรือว่าจงแดไม่ชอบแบบนี้ล่ะ...หืม??

Dinning Room

อาหารสำเร็จรูปถูกแกะแล้วนำเข้าเตาไมโครเวฟ รอไม่นานก็ได้อาหารกลิ่นหอมหน้าตาน่ารับประทานในจานใบสวย จงแดนำจานอาหารแต่ละอย่างไปวางบนโต๊ะ หน้าที่วันนี้ของเขาได้เสร็จสิ้นลงแล้ว

ปลดผ้ากันเปื้อนออกแขวนไว้กับราวในครัวแล้วล้างมือเล็กน้อย เดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบโปรดจะออกจากห้องไปทว่ากลัวต้องชะงักเพียงเปิดประตูห้องออก

ร่างสูงโปร่งของปาร์คชานยอลยืนค้ำเป็นยักษ์วัดแจ้งอยู่ตรงหน้า

จงแดถอยมาหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อร่างสูงตรงหน้าคว้าข้อมือเขาเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มลึกกับแววตาเจ้าเล่ห์ของคนคนนี้เป็นสิ่งที่คิมจงแดไม่ชอบเลยจริงๆ ฟังแล้วเหมือนจะต้องตกเป็นทาสอย่างไรอย่างนั้น

 “จะกลับแล้วเหรอคุณแม่บ้าน”ชานยอลถามออกมา ดวงตาคมเข้มจ้องเพียงดวงหน้าหวานที่เสหลบไปไม่ยอมมองกัน นึกขำในใจที่จงแดเป็นแบบนี้เสมอ ถึงได้ถูกเขาแกล้งเป็นประจำ

...การได้แกล้งคุณแม่บ้านจำเป็นนี่ถือเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาเลยทีเดียว...

ไม่ว่าใบหน้าที่แดงเข้ม ฟันขาวที่ขบกลีบปากเบาๆด้วยความประหม่า ดวงตาเรียวรีที่ไม่ยอมมองที่กัน...ลูกชายของคิมยองฮาน่ากลั่นแกล้งที่สุด

จงแดมาทำหน้าที่แทนแม่ตัวเองที่ป่วยผ่าตัดไส้ติ่งนอนเพียบอยู่ที่โรงพยาบาล กลางวันมาทำความสะอาดห้อง ตอนเย็นเตรียมอาหารให้ เพราะเขากลับจากที่ทำงานไม่มีเวลาแม้แต่จะเตรียมอาหารเอง คิมยองฮาเป็นคนที่กะเวลาเขากลับจากทำงานได้และอุ่นอาหารไว้รอโดยเสมอ พอยองฮาป่วยลูกชายอย่างจงแดถึงมาทำแทนช่วงเวลาที่แม่พักรักษาตัว

 “หลบหน่อยครับ ผมเตรียมอาหารไว้แล้ว แล้วกำลังจะกลับแล้วด้วย”เสียงหวานๆ ฟังแล้วลื่นหูดีจริง จงแดคงได้โทนเสียงมาจากแม่เป็นแน่ เพราะเสียงของยองฮาก็ไพเราะเหมือนกัน ชานยอลได้ยินที่อีกคนพูดแต่ไม่ขยับออกจากประตู ซ้ำยังเดินเข้าหาคนที่เดินถอยหลังหนีอีกด้วย ประตูถูกแง้มปิดลงพร้อมเสียงล็อกกลอน เจ้าสมันน้อยตรงหน้าหลุกหลิกไปมาชวนให้ราชสีห์หนุ่มขบขันในใจ

...กลัว...

จำได้ดีทีเดียวว่าวันแรกที่มาทำหน้าที่แทนแม่ ผู้ชายร่างสูงตรงหน้าทำอะไรกับเขา...แค่คิดใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา สัมผัสนุ่มนิ่มหอมหวานที่กดทับบดคลึงที่ริมฝีปากนั้นยังอยู่ในมโนจิต

...คนบ้าอะไรมาปล้นจูบกันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า

“กลัวเหรอ?”ถามพร้อมหัวเราะเบาๆ ดูสิ ถอยร่นไปจนจะถึงโซฟากลางห้องแล้ว มือเล็กเลื่อนกำสายสะพายของกระเป๋าแน่นเชียว

 “ป...เปล่า...”เอ่ยอย่างเกร็งๆ ชานยอลหัวเราะกับท่าทางแบบนั้น ชายหนุ่มถอดเสื้อตัวนอกที่ใส่กันอากาศที่ค่อนข้างหนาวเดินไปพาดไว้กับโซฟา แน่นอนว่าเมื่อจงแดเห็นเขาเข้าใกล้ก็ถอยหนีเขาไปจนถึงหน้าทีวีจอแบนเครื่องยักษ์

 “ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า แหม แค่หยอกเล่นแค่นี้เอง”ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่ก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?

 “ผมกลับบ้านได้หรือยัง??”ถามอีกรอบ แต่คนตัวสูงที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างใจเย็นก็ดูเหมือนไม่สนใจกันเท่าไหร่ แต่พอจงแดตัดใจเองที่จะก้าวเท้าตรงดิ่งไปยังประตู เสียงทุ้มต่ำนั่นกลับเรียกเอาไว้ทำเอาเขาหยุดเท้าแทบไม่ทัน

 “ช่วยจัดซีดีกับดีวีดีหนังให้ฉันหน่อยสิก่อนกลับ ถือว่าขอร้อง ฉันหิวมากเลย ขอกินข้าวก่อนนะ”

มือเรียวหยิบกล่องซีดีและดีวีดีมากมายมาเลือกแยกก่อนจะค่อยๆเรียงมันกลับเข้าไปในชั้นเช่นเดิม มองเวลาที่ข้อมือพบว่ามันดึกพอควรแล้ว ไอ้หนังพวกนี้ก็เรียงยากเหลือเกิน กล่องมันเหมือนกันไปหมด ต้องอ่านรายละเอียดด้านหลังดูว่าเป็นซีดีหรือดีวีดี รู้งี้ขอมาเรียงพรุ่งนี้ดีกว่า

“จงแด เข้ามาหาฉันในครัวหน่อยสิ”เสียงทุ้มต่ำเรียกมาจากด้านในส่วนครัว คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเพราะวุ่นวายกับกล่องในแผ่นกลมๆตรงหน้า อารมณ์เสียพาลให้หงุดหงิด แต่ก็ลุกเดินเข้าไปหาร่างสูงในครัวอยู่ดี ทว่าก็ยังเว้นระยะห่างจากปาร์คชานยอลอยู่ดีเพราะไม่ไว้ใจ

...เกิดกระชากเขาไปจูบอีกจะทำยังไงล่ะ...

“ช่วยเก็บจานพวกนี้ล้างทีสิ พรุ่งนี้นายจะได้ไม่ต้องมา ฉันมีงานสังสรรค์ดึก อาหารก็ไม่จำเป็นต้องเตรียม”ปาร์คชานยอลบอกแล้วเลื่อนเก้าอี้ลุกพร้อมลูบท้องไปมา จงแดเบ้หน้า ไอ้คำว่าช่วยหน่อยนั่นก็หมายถึงใช้เขานั่นแหละง่ายๆ

เรียงซีดียังไม่เสร็จต้องมาล้างจานอีกเหรอ?

แต่ก็ดี พรุ่งนี้ไม่ต้องมา ไม่เจอหน้าปาร์คชานยอลหนึ่งวัน ไม่ต้องมาระแวดระวังกลัว รู้สึกเหมือนจะโดนลวนลามตลอดเวลาแบบนี้

ร่างสูงโย่งของชานยอลเดินเข้าไปในห้องน้ำ จงแดรีบเก็บกวาดบนโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว เอาจานชามมาล้างแล้วคว่ำลงบนตะแกรง ขะมักเขม้นกับการเช็ดโต๊ะอาหารที่ยังเปรอะเปื้อนโดยหันหลังให้กับประตู...

...รู้ตัวอีกทีทั้งร่างก็ถูกกอดรัดเอาไว้...

อารามตกใจทำให้เบิกตากว้าง เสียงร้องหลุดออกมาเพียงนิดก่อนที่ริมฝีปากจะถูกกดทับด้วยมือหนา ลำแขนนุ่มนิ่มขยับเสียดสีกับคนที่รวบกอดตนเอาไว้  ใบหน้านวลขึ้นสีแดงแปร๊ดอย่างช่วยไม่ได้เมื่อรู้ได้ว่าปาร์คชานยอลไม่ได้สวมเสื้อ เนื้อต่อเนื้อแนบชิดจนจงแดรู้ได้ว่าชานยอลเป็นคนตัวอุ่นขนาดไหน ตัดกับความเย็นเฉียบของร่างกายเขาเองเสียเหลือเกิน

ลมร้อนเป่ารดที่ซอกคอ จงแดย่นคอเพราะความจั๊กจี้ พยายามจะดิ้นให้หลุดจากคนฉวยโอกาสแต่ก็เปล่า ผ้าที่ใช้เช็ดโต๊ะเมื่อครู่ตกไปอยู่ที่พื้นทันทีที่ทั้งร่างถูกพลิกให้หันไปเผชิญหน้ากับคนเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มยั่วอยู่ จงแดไม่ทันตั้งตัว ร่างทั้งร่างถูกยกอุ้มขึ้นนั่งบนโต๊ะอาหารที่เพิ่งถูกเช็ดไปเมื่อครู่ ริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ กำลังจะร้องโวยวายแต่ก็ต้องกลืนทุกอย่างลงลำคอไปเมื่อมือใหญ่ๆของชานยอลตะปบเข้าที่ส่วนสงวนอย่างจัง บีบเค้นมันลงน้ำหนักมือแน่นหนัก

จงแดอ้าปากค้าง จุกไปหมด แต่เหนือกว่านั้นคือร่างกายที่ไม่ค่อยได้ถูกโลมเล้าจากใคร อีกทั้งไม่ชินสันทัดเรื่องกามกิจมันดันตื่นตัวขึ้นมา ขนเส้นอ่อนๆสีน้ำตาลลุกชันไปทั่วทั้งแขน และคงอีกมากมายใต้ร่มผ้า

 “ฮ้า...”เสียงครางหลุดออกมาทันทีที่มือของชานยอลปล่อยให้จงแดน้อยเป็นอิสระ ใต้กางเกงยีนมันนูนโป่งพองอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานแดงก่ำจนเหมือนจะช้ำเลือดเสียมากกว่า ทั้งอาย ทั้งโกรธ โมโห อีกทั้งยังมีอารมณ์อีกด้วย

 “ฉันชอบนายจัง...ริมฝีปากนี้ ดวงหน้านี้ เนื้อตัวของนาย...น่าแกล้ง น่าทำให้มันแปดเปื้อน...”ชานยอลก้มลงมากระซิบข้างหู จงแดเพิ่งตั้งสติมองดู ชายหนุ่มสวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำไม่มีเกาะที่ลำตัวบอกได้ว่าชานยอลยังไม่ได้อาบน้ำ เพียงผลัดเอาผ้าขนหนูห่อร่าง แล้วมาฉวยโอกาสกับจงแด

 “คุณบ้าไปแล้วอ่ะ ปล่อยผมนะ”ดันมือที่ยุ่มย่ามกับร่างกายออก แต่มือร้อนๆก็สอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวเก่งไปลูบไล้แผ่นอกนิ่มมือ ปัดผ่านยอดอกที่ดูท่าว่าจะไวต่อความรู้สึกมากกว่าที่ใด

จงแดเป็นคนผอมแห้ง แต่เนื้อหนังนุ่มนิ่มเหมือนคนไม่เคยทำอะไร จับแล้วเนียนลื่นมือ นั่นยิ่งทำให้ชานยอลได้ใจ ต่อให้แรงต้านมากขนาดไหน เขาก็ยังทุรังจะฟอนเฟ้นเนื้อบางให้ได้ทุกสัดส่วน เอวที่แม้ไม่คอดบางแต่ก็จับพอดิบพอดีมือ หากได้ตรึงเอาไว้ตอนโถมกายใส่ของรู้สึกดีพิลึก

 “ฉันไม่ได้บ้า...นายน่ารักนะจงแด รู้ตัวไหม? หืม?”ยังไม่ทันจะได้อ้าปากตอบ ริมฝีปากของชานยอลก็บดทับลงมาไม่ให้ตั้งตัว จงแดหลับตาแน่น ปิดปากเอาไว้ไม่ยอมให้อีกคนได้รุกล้ำ จนเมื่อแนวกรามถูกบีบลงแรงนั่นเองความเจ็บปวดถึงสั่งให้ต้องจำใจอ้าปากออก ทันทีที่เผยอปากขึ้น ลิ้นชิ้นแฉะก็เข้ามารุกล้ำข้างใน จงแดหายใจไม่ออก เหมือนมีสิ่งแปลกปลอม...รู้สึกเหมือนตัวอะไรที่มีชีวิตมาดิ้นอยู่ในปาก ดูดดึงลิ้นเขาราวของเล่น

ได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอ จงแดสู้อะไรไม่ได้เลย

ที่เป้ากางเกงโดนลูบไล้อีกครั้ง จงแดเสียววูบวาบไปทั้งร่าง หลับตาลงอย่างยอมในชะตากรรม...เขาสู้อะไรชานยอลไม่ได้เลย อีกทั้งยังเกิดความต้องการขนาดนี้

ทว่าก่อนที่กระดุมกางเกงยีนจะถูกปลด ปาร์คชานยอลต้องสบถด้วยความไม่พอใจเมื่อหน้าห้องมีเสียงเคาะประตูรัวๆเกิดขึ้น เคาะถี่ๆเสียจนคิดว่ามีใครตายหรือไง

จงแดลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ใช้ทีเผลอผลักชานยอลออกไป ร่างสูงเซเล็กน้อยแต่ก็เกิดช่องว่าให้คนตัวเล็กกว่าแทรกกายหนี เอื้อมคว้าแขนไว้ก็ไม่ทัน จงแดเหยียบกล่องซีดีที่วางระเกะระกะด้วยยังเก็บเรียงไม่เสร็จดี คว้ากระเป๋าเป้คู่ใจแล้วบิดประตูวิ่งออกไปทันที สภาพรุ่ยร่ายของร่างกายถูกมือเล็กจับดึงให้เข้าที่เข้าทางไปด้วย ดวงหน้าหวานยังคงแดงก่ำ และตอนนี้ก็เอ่อคลอด้วยน้ำตาอีกด้วย

แท็กซี่ถูกโบกอย่างรวดเร็ว ชานยอลเองก็ไม่ได้ตามมาเพราะสภาพการแต่งกายไม่พร้อมและยังติดที่ร่างสูงโปร่งของใครบางคนที่มาเคาะประตูอย่างเอาเป็นเอาตายนั่นด้วย

อยากประเคยตีนงามๆให้เพื่อนรักสักที...

ปาร์คชานยอลคิดแบบนั้นจริงๆ

“เฮ้ มึงทำหน้าเครียดไปได้ ห่า มานั่งนี่มึง กูได้แผ่นแจ่มๆมาเพียบ มายูเอย นางาซาวะเอย นี่เด็ดสุด มิโอริจัง”ไอ้เพื่อนตัวดีแม่งยังลอยหน้าลอยตา เลือกดีวีดีในคอลเล็กชั่นใหม่ใส่ลงเครื่องเล่น เร่งเสียงให้ดังสุดแล้วเอนกายที่โซฟาสบาย ไม่สนใจสักนิดว่าตอนนี้ปาร์คชานยอลทำหน้ายังไง

 “เหี้ยคริสครับ...มาเคาะห้องกูเอาเป็นเอาตายเพราะจะดูเอวีเนี่ยนะสัดเพื่อน”ด่าไปใช่ว่าอีกคนจะรู้ร้อนรู้หนาว สายตาคมกริบจ้องแต่เรืองร่างสะโอดสะองในจอเท่านั้น นิ้วเรียวยาวยกขึ้นมากัดพรางส่งเสียงซี๊ดซ๊าด เสียวไส้แทนน้องมิโอริจัง ที่ผู้ชายหุ่นหมีนั่นกำลังกลืนกินหล่อนอย่างหิวกระหาย แถมยังเด็ดสะแด่วตรงใจนางเสียด้วย

ชานยอลส่ายหัว ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งลงข้างไอ้เพื่อนตัวดี น้องชายที่ตื่นขึ้นมาเล็กๆเมื่อกี้ถูกลูบวนไปมา...เอาวะ โอกาสหน้าค่อยหาโอกาสเคลมจงแดอีกครั้ง

...ยังไงเสียเขาจะต้องรุกล้ำจงแดให้มากกว่านี้ให้ได้...

ไม่รู้สินะ...อาจจะเพราะเขาเริ่มจะถูกใจลูกชายคุณแม่บ้านคนนี้เข้าเสียจริงๆ...

...จงแดน่ะน่ารัก... บอกแล้วใช่ไหมว่าน่าแกล้งขนาดไหน

...น่าแกล้งให้ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่าง...

.

.

อืม...หื่นไป...

แต่ก็นะ...

ปาร์คชานยอลคิดแบบนั้นแหละ...

จงแดปิดประตูบ้านเสียงดัง วิ่งเข้าห้องตัวเองก่อนจะมุดตัวลงผ้าห่ม ตอนอยู่ในแท็กซี่แม้คนขับจะเร่งแอร์จนหนาว แต่จงแดกลับรู้สึกว่าเขาร้อนเกินไป เหงื่อมากมายไหลท่วมร่าง จ่ายเงินให้แท็กซี่ไม่คิดจะรอตังค์ทอน เขากลัวทนไม่ไหวแสดงปฏิกิริยาอะไรแปลกๆออกไป

ใบหน้าสีเข้มเห่อร้อน กลางกายมันนูนพองเกินไป มันอึดอัดทรมาน แม้จะไม่ช่ำชองเรื่องพวกนี้ใช่ว่าจงแดจะไม่เคย ผู้ชายหน้าไหนก็ต้องเคยช่วยตัวเองมาทั้งนั้น ร่างในผืนผ้าห่มขยับปลดกระดุมกางเกง รูดซิบลงก่อนถอดเอาร่างออกมาจากความน่าอึดอัดคับแน่น ชั้นในสีขาวเปียกชื้นเล็กน้อย เจ้าจงแดน้อยแออัดพับยัดอยู่ในผืนผ้าสีขาวสะอาดยี่ห้อดี

จงแดเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในลงไปม้วนกองที่ข้อเท้า แตะนิ้วลงเบาๆก็ตื่นตัวสู้อย่างรวดเร็ว มือเรียวบางกำรอบความต้องการของตนเอง ค่อยๆขยับ เชื่องช้า...แผ่วเบา นิ่มนวล แต่แล้วตบะก็แตกเมื่อความต้องการมันสูงเกินจะต้านทานไหว มือเล็กเริ่มขยับเร็วขึ้นอีก เร็วขึ้น เร็วขึ้น เสียงครวญครางจากในลำคอก็ดังลอดริมฝีปากออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ มันหวานหูชนิดที่ว่าหากปาร์คชานยอลมาได้ยินคงคลั่ง

“ฮื่อ...อ่ะ...อ่ะ...”ลำตัวกระตุกเกร็ง ไม่นานน้ำขาวขุ่นก็ทะลักออกมา มันมากจนเปรอะผ้าห่มผืนหนาไปหมด กลิ่นคาวเอียนจมูกทำให้จงแดต้องตะกายหน้าออกมาจากผ้าห่ม หอบหายใจหนักๆเพื่อรับอากาศเข้าไป เหงื่อเกาะชื้นที่ใบหน้าและคอเพรียว ริมฝีปากแดงจัดพอกับพวงแก้ม

นึกโกรธในใจไม่หาย...ปาร์คชานยอล คนฉวยโอกาส...

ถ้าจะขัดยืนหรือทำร้ายร่างสูงไปไม่พ้นว่าแม่ของจงแดคงเดือดร้อน...

แม่นะแม่...เมื่อไหร่จะหายดีเสียที คอยดูเถอะ จะไม่มีวันไปเหยียบที่นั่นอีกเลยถ้าหมดหน้าที่ของจงแดแล้ว...คนเจ้าเล่ห์ชอบฉวยโอกาสเอากับร่างกายจงแดแบบนั้น...

.

.

ไม่อยากเจอแล้ว...คนบ้าเอ้ย!