FITTINGROOM

 “ชานยอลอา เสื้อตัวนี้เป็นไง”

เสียงหวานๆเรียกมาจากฉากผ้าม่านกั้น เจ้าตัวโผล่ออกมาพร้อมเสื้อยืดสีครีมบนตัว ลายกราฟฟิคสีสันฉูดฉาดนั่นดูเข้ากับใบหน้าหวานๆได้อย่างแปลกประหลาด ทั้งที่เคยคิดว่าคนอย่างคิมจงแดน่าจะเหมาะกับเสื้อผ้าสีอ่อนๆเนื้อบางๆพริ้วๆเสียมากกว่า

 “ลองดูตัวอื่นด้วยไหม?”ถามไปงั้นแหล่ะ รู้ว่าถ้าพี่จงแดถูกใจอะไรคงไม่ปล่อยให้หลุดมือไป เหมือนเขาที่ถูกใจกันแต่แรกเห็น และเป็นพี่จงแดเองที่เข้ามาจีบกันก่อน

 “ชานยอลเลือกให้ที พี่จะลองอีกตัวก่อน นะนะนะนะนะ”ลูกอ้อนมาพร้อมรอยยิ้มกว้างๆมีเหรอที่ชานยอลจะไม่ใจอ่อน มือหนากรีดลากไปตามราวที่แขวนเสื้อแบบต่างๆเอาไว้ พี่จงแดเป็นคนชอบใส่เสื้อตัวหลวมๆ แม้ว่าตัวจะผอมแห้งเหมือนจะปลิวลมแล้วก็ตาม แต่ชานยอลก็ไม่ได้สนอะไรกับหุ่นของคนรัก

เนื้อแม้ไม่ได้นิ่มนวลเท่าผู้หญิงทั้งยังผอมจนจับไปเจอกระดูก แต่เวลากอดแล้วกลับรู้สึกดีกว่าคนอื่นๆ

เสื้อยืดอีกสองสามตัวลวดลายต่างกันถูกเลือกโดยชานยอล มีลายหัวกะโหลกที่พี่จงแดเคยชอบอยู่พักใหญ่ด้วย อีกตัวก็เป็นลายเส้นเท่ๆเข้ากับกางเกงยีนสีเข้มที่คนรักชอบใส่ดี

 “ยอลลี่อา เอาเข้ามาให้พี่เลยนะ”เสียงเรียกดังมาจากส่วนลองเสื้อ ชานยอลแหวกม่านออกก่อนจะก้าวเข้าไปหาคนรัก ด้านบนของพี่จงแดเปลือยเปลา หยิบเอาเสื้อสีเหลืองสดมาทาบตัวไปมา

 “พี่ว่าสีนี้ใส่แล้วดำเนาะ”ถามลอยๆ ยังไม่หยุดหมุนไปมาดูว่าเนื้อตัวของตัวเองมันตัดกับสีเสื้อมากไหม? ชานยอลอ่อนใจกับนิสัยนี้ของพี่จงแด ทั้งที่ตัวเองขาวอย่างกับน้ำนมแต่กลับคิดว่าตัวเองดำตลอดเวลา ร่างสูงวางเสื้อทั้งหมดที่ตัวเองเลือกมาก่อนจะจับแขนให้หันมาเผชิญหน้ากัน

 “ไม่เห็นดำเลย พี่ใส่อะไรก็ขึ้น”ว่าพลางดึงเสื้อในมือจงแดมาคลี่แล้วสวมลงบนหัวคนรัก จงแดสอดแขนเข้าแขนเสื้อย่างรู้งาน เมื่อเนื้อผ้าแนบกับกายทั้งหมดคนที่ลองมันก็หมุนตัวกับกระจากอีกครั้ง อืม...ไม่ดำจริงๆแห๊ะ

 “พี่ใส่อะไรก็ขึ้นจริงๆเหรอ??”เสียงเล็กถาม จับเสื้อที่อยู่บนกายไปมา ก่อนจะเงยหน้าประสานตากับคนรักผ่านกระจกเงาที่อยู่ด้านหน้า ชานยอลเอียงคอน้อยๆ นั่นทำให้รอยยิ้มของจงแดจุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาเรียวรีขมับมองอย่างมีจริต ริมฝีปากบางบึนขึ้นน่ามอง นิ้วขาวๆเกี่ยวเอาชายเสื้อที่ลองใส่แล้วถอดมันออกจากกายก่อนหันไปหาคนรักด้านหลัง นัยน์ตาวิบวับช้อนมองชานยอลนิ่ง ก่อนจะถาม

.

.

“ถ้าพี่ไม่ใส่อะไร...จะขึ้นกว่าไหม?”คำถามมาพร้อมมือน้อยๆจับหมับลงกลางกายของชานยอล คลึงเคล้นนวดช้าๆเนิบนาบ

“อย่ายั่วกันน่า...รอกลับบ้านก่อนไหมคนดี”กระซิบถาม พยายามจะเอามือของพี่จงแดออกจากกายตัวเอง แต่ก็ต้องเม้มปากแน่น ร่างสูงหลับตาลงพริ้มเมื่อพี่จงแดรูดซิบของเขาลงแล้วใช้นิ้วกลางสอดไปสัมผัสกับความโป่งนูนใต้เนื้อผ้านิ่มเบาๆ

บอกตรงๆว่าจงแดทำให้ชานยอลต้องการขึ้นมาเสียแล้ว

“พี่ยั่วตรงไหน?”ถามกลับแผ่วเบา เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบที่ปลายคางแหลมของคนรัก ชานยอลจับตัวของพี่จงแดออกห่าง รอยยิ้มมีเล่ห์ปรากฏที่เรียวปากสวย

 “ยั่วกันเองนะ”พูดเพียงแค่นั้นริมฝีปากก็โน้มลงประกบอีกคนทันที ชานยอลดันลิ้นเข้าโพรงปากที่อ้ารับเหมือนกำลังรอ ลิ้นเล็กพลิกตวัดพันกับลิ้นของร่างสูง มือปลดกระดุมกางเกงของชานยอล ดึงกางเกงยีนขนาดพอดีตัวให้หลุดจากสะโพกสอบ วันนี้ชานยอลใส่ชั้นในสีขาว อะไรที่เริ่มจะขยายตัวเพราะความต้องการมันเลยเด่นชัดในสายตา

จงแดยิ้มหวานเมื่อได้รับการถอนจูบออกไป ลดตัวลงนั่งชันเข่า ใบหน้าเรียวอยู่ระดับพอดีกับกลางกายของชานยอล เกี่ยวนิ้วกับขอบยางยืดเขียนชื่อแบรนด์แล้วดึงมันลง ความแข็งขืนที่ถูกปลุกผงาดออกมาจ้องตากับจงแดในที่สุด จงแดหัวเราะคิก แลบลิ้นสัมผัสแผ่วเบาอย่างหยอกเอิน ได้ยินชานยอลครางรับในลำคอแผ่วเบา คนรักพูดงึมงำว่าอย่าแกล้ง จงแดเลยอ้าปากรับเอาท่อนเนื้อเข้ามาในปากแทน

โพรงปากนั้นร้อน แต่ก็ยังไม่เท่าอารมณ์ของชานยอลในตอนนี้กระมัง มือหนาขยุ้มผมของจงแดเอาไว้ ตรึงหัวของคนรักให้อยู่เฉยๆ เอวของตนเริ่มเคลื่อนขยับพาเอาเนื้อร้อนเข้าออกในปากของจงแด

 “ฮา...ร้อนชะมัด”ไม่เชิงบ่นแต่เป็นการเอ่ยแกมไปด้วยความพอใจ สัมผัสด้านในอ่อนนุ่ม เสียดสี เบียดเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่พอ เพราะฉะนั้นเลยต้องถอนออกมา

เพราะมันไม่พอ ไม่ถึงขีดความต้องการที่ชานยอลมี

 “ขอนะ...”กระซิบถามเสียงพร่า แต่ไม่ต้องรอให้จงแดเอ่ยตอบอะไร โต๊ะสำหรับนั่งตัวเล็กๆที่ใช้วางเสื้อผ้าระหว่างลองถูกใช้เป็นเตียงชั่วคราว ชานยอลดันร่างคนรักนอนราบ เสื้อตัวที่เอามาลองใส่ทั้งหลายระเห็จไปกองที่พื้นแทน วันนี้พี่จงแดใส่กางเกงตัวขาดๆมา ชานยอลชอบนะที่ได้เห็นต้นขาขาวๆเผยออกมา มันเซ็กซี่ดีในระดับหนึ่ง

ชานยอลไม่ถอดกางเกงของคนรักออกแต่ดึงมันลงมาที่โคนต้นขาขาว แค่เผยให้เห็นสิ่งที่เขาต้องการก็เพียงพอ กดขาสองข้างลงแนบกับตัวของจงแดส่วนน่ารักที่ถูกบดเบียดจากง่ามขาเลยนู่นเด่นขึ้นมาใต้ชั้นในสีอ่อน

 “ชานยอลอา”จงแดเรียกเสียงอ่อน ดวงตาปรือปรอยไปหมด ก้านนิ้วยาวเลยกรีดลากตรงที่นู่นโป่งเบาๆ จงแดได้แต่บิดเบี้ยวหน้า ตอนนี้ต้องการเหลือเกิน มือเล็กจับกับมือที่กดขาของตัวเองเอาไว้ขอร้องทางสายตาให้ทำอะไรให้มากกว่านี้เสียที

ชั้นในถูกดึงไปอยู่กับขอบกางเกงยีน ช่องทางที่ปิดสนิทสีอ่อนปรากฏตรงหน้า ที่นี่ไม่มีของช่วยอย่างพวกเจลหรือเบบี้โลชั่นเสียด้วย แต่ความอยากของพวกเขาก็มีมากจนมองข้ามมันไปได้เช่นกัน พี่จงแดร้องร่ำๆให้ใส่เข้าไปได้แล้ว ชานยอลเลยต้องจ่อจดส่วนปลายกับด้านหลังของคนรัก ค่อยๆกดมันเข้าไปพี่จงแดยิ่งบีบมือของเขาแน่นขึ้น ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว คิดว่าคงเจ็บอยู่เหมือนกัน ก็ไม่มีตัวช่วยอะไรเลยนี่นะ

 “หยุดไหม?”ถามไปอย่างนั้นเอง แต่ใบหน้าหวานก็ส่ายดิก

 “ไม่เอา...เดี๋ยวก็ลื่น เข้ามาอีกนะยอล...ลึกๆ”เอ่ยเสียงอ่อนหวาน โน้มคอของชานยอลด้วยมืออีกข้างมาประกบจูบ แลกลิ้นจนเพลินลืมว่าส่วนที่เชื่อมต่อนั้นกำลังเสือกไสเข้าร่างตนเอง

เสียงครางอื้อแบบยาวๆอยู่ในโพรงปากที่ยังถูกครอบครองเอาไว้ ชานยอลดันตัวเองเข้าไปให้สุดจนชิดผนังทุกทาง โพรงปากของพี่จงแดว่าร้อนแล้ว ส่วนนี้ยิ่งร้อนกว่าเป็นไหนๆ มันทั้งร้อน และนุ่มนิ่ม ทุกด้านโอบล้อกายเขาเอาไว้ บีบรัด ตอดกระชับจนแทบคลั่ง

“อย่าครางดังสิครับ...เดี๋ยวคนอื่นได้ยินนะ”จริงอยู่ที่ห้องลองชุดที่นี่มีความเป็นส่วนตัวสูง ด้วยราคาของเสื้อผ้าพวกนี้น่ะนะ แต่ก็ห้ามลืมว่ามีอีกหลายห้องที่อยู่ติดกัน ตอนนี้อาจยังไม่มีใครเข้ามา แต่อีกไม่ช้าไม่นานอาจจะมีก็ได้ จงแดพยักหน้า ใบหน้านั้นแดงก่ำ ริมฝีปากที่เคยแดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปอีก ซ้ำยังบวมเจ่อน่าดูดดึงให้แรงๆ

 “ชานยอลอย่าแกล้ง” ทุบบ่าคนรักไปไม่เบาเลยเพราะชานยอลดันกายเข้ามาสุดแล้วยังไม่หยุดออกเลยกดเข้ามา จงแดจุกไปทั่วท้องน้อย นี่ชานยอลเหมือนจะแกล้งกันชัดๆ

แทนที่โดนตีแล้วจะสำนึก ชานยอลกลับยิ้มกริ่ม วกลงจูบที่ต้นขาขาวซึ่งโผล่ออกจากรอยขาดของกางเกง แลบลิ้นเลียมันเบาๆเรียกเสียงครางหวือจากคอของจงแด

สะโพกยังไม่หยุดขยับ จากที่เคยฝืดเคืองแน่นหนึบจนขยับแทบไม่ไหวตอนนี้ก็ขยับได้สบายขึ้น จากจังหวะเนิบนาบก็เริ่มเร็วแรงขึ้นอีก ชานยอลไม่คิดว่าจะอดทนขยับช้าๆได้นานหรอก เซ็กส์ของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนเสมอ อาจอ่อนโยนบ้างในบางที แต่พอได้ครอบครองร่างกายพี่จงแดมากขึ้น เขาก็กลับไปอ่อนโยนไม่ไหว ความต้องการมันสูงจนไม่ยั้งใจและยั้งกาย โถมร่างเข้าออกแรงๆ

พี่จงแดไม่ได้ท้วงอะไร...ชานยอลรู้ดีว่าคนรักก็ชอบเช่นกัน

...ถึงได้อยู่ด้วยกันได้...

“ฮา...แรง...อ.อึ่ก...แรงไป”จงแดเอ่ยท้วง ดวงหน้าหวานส่ายซ่านไปมา ทั้งตัวโยกคลอนไปหมด แต่ก็หยุดคนรักไม่ได้ ถึงกระนั้นเองเขาก็ไม่ได้หวังจะให้ชานยอลหยุด เหงื่อซึมไปหมดจนเหนอะหนะ อยากจะอ้าขาออกกว้างๆแต่ก็ติดตรงมีกางเกงยีนที่ไม่ถูกถอดออก

 “แน่นครับ”เสียงทุ้มพูดชมไม่หยุด แรงกดเข้ามานั้นมากขึ้น เร็วขึ้น ถี่ รัว รวดเร็ว

จงแดหวีดเสียงออกมาไม่กลัวแล้วว่าจะมีใครเข้ามาใช้บริการอีกหรือเปล่า

...

..

.

พนักงานสาวสวยใบหน้าแดงก่ำ...

เธอเข้าใจดีว่าสมัยนี้ความรักไม่ได้จำกัดเรื่องเพศ...แต่เธอไม่คิดว่าเรื่องรักๆนี่จะไม่จำกัดสถานที่ด้วย...

เห็นคุณลูกค้าเข้าไปลองชุดนานเกินไป ด้วยความเป็นห่วงแกมกังวลเรื่องสินค้าเลยเข้าไปตาม แต่เพียงก้าวไปใกล้ห้องลองที่คู่รักชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลากับแฟนหนุ่มตัวเล็กกว่าเข้าไป อีมินยองก็ต้องหน้าแดงเถือกอย่างที่เห็น วิ่งกลับออกมาหน้าร้านแทบไม่ทัน

เสียงอื้ออ้าแล้วยังเสียงครางเบาๆนั่นอีก...

“คุณพนักงาน...ผมเอาเสื้อพวกนี้นะครับ”เสียงหวานๆของลูกค้าตรงหน้าเรียกสติมินยองให้กลับมา แต่พอมองหน้าลูกค้าแล้วเธอก็อดจะเขินอายไม่ได้ รู้เลยว่าหน้าต้องแดงมากกว่าเดิมแน่ๆ

รับเอาเสื้อยืดหลายตัวจากมือคุณลูกค้ามาสแกนราคาแล้วบอกจำนวนเงินไป รีบจัดการรูปบัตรเครดิตแล้วยื่นสลิปให้คนตัวขาวเซ็น เท่านี้ก็จบ

ดวงตาของหญิงสาวมองตาคู่รักคู่นี้จนเดินออกจากร้านไป...

อา...เธอสังเกตกางเกงยีนขาดตามสมัยนิยมที่คนตัวเล็กกว่าสวมโดยไม่ตั้งใจ

...คราบสีขาวขุ่นมันเปรอะอยู่ตรงกระเป๋าหลังด้านขวา...

.

.

โอ้ยยยยย อีมินยองหน้าแดงร้อนผ่าวอย่างกับเตาไฟแล้ว...ไม่กล้า...จะเดินเข้าไปดูห้องลองเหมือนทุกครั้งหลังจากลูกค้าใช้เสร็จ...

กลัว...ว่าคราบที่เห็นที่กางเกงของลูกค้า...มันจะปรากฏเหลือที่ในห้องนั้นหรือเปล่า