น่าเบื่อ...
จงแดพลิกหนังสือพิมพ์ไปมาด้วยความเบื่อหน่าย เสียงกรนเบาๆรอบกายทำให้ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลยต้องมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจบ้าบออยู่แบบนี้
ไปอยู่เมืองนอกมาหลายปี ถ้าไม่ได้รับการยื่นคำขาดจากบิดาจงแดคงไม่เยี่ยมหน้ากลับมามองเกาหลีแน่นอน
อยู่แอลเออิสระเต็มที่ ถ้ากลับมาเกาหลีเขาคงไม่ต่างจากนกในกรงทอง วันๆก็ออกงานสังคมเคียงคู่บิดา
น่าเบื่อจะตายชัก...
นอนหลับไม่ลงจริงๆ ร่างนุ่มนิ่มลุกจากที่นั่งแผ่วเบา
กะจะไปสงบจิตใจหาที่เงียบๆเรียกความง่วงตัวเองแถวห้องน้ำสักนิด
ยังไม่ลืมหยิบบุหรี่ติดมือมาด้วย
...นานๆที่ได้สูบทีก็ผ่อนคลายดีเหมือนกัน...
ควันสีขาวลอยวนไปทั่วทั้งห้องน้ำ กลิ่นมิ้นต์หอมติดปลายจมูก จงแดยกมวนนิโคตินขึ้นจ่อปากพร้อมสูดเอาสารก่อมะเร็งเข้าปอดช้าๆ
ก๊อกๆๆ
“คุณครับ
กรุณารีบด้วยครับ มีคนจะใช้ห้องน้ำต่อ”เสียงทุ้มดังมาจากด้านนอกทำให้จังหวะการละเลียดบุหรี่สะดุดไปเล็กน้อย
จงแดนิ่วหน้า จำใจดับบุหรี่ลงแล้วโยนก้นลงชักโครก กดทิ้งไปรับกับของเสียอื่นๆ
เปิดประตูห้องน้ำไปเจอร่างสูงสง่าของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในเครื่องแบบนักบิน
...กัปตัน...
“ขอโทษครับ
ผมทำธุระนานไปนิด”เอ่ยขอโทษ
เดินเลี่ยงเฉียดกับร่างสูงใหญ่จะออกไปทว่าแขนกลับถูกคว้าด้วยมือหนาเสียก่อน
แล้วทั้งร่างก็ถูกดันติดผนังคับแคบตรงหน้าห้องน้ำ
ดวงตาคมเข้มของร่างสูงจ้องมองใบหน้าหวานขาวเนียนก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆข้างใบหู
“สูบบุหรี่ไม่เหมาะกับหน้าคุณเลยนะครับ”เสียงช่างแหบพร่าจนจงแดขนลุกเกรียว...ริมฝีปากสีอ่อนยกยิ้ม
นิ้วมือเรียวยาวยกขึ้นไล้ที่กรอบหน้าหล่อเหลา ช้อนสายตาถาม
“แล้วอะไรล่ะที่เหมาะ”
...ไหนๆก็นอนไม่หลับ หาอะไรทำแก้เบื่อดีกว่า...
ไม่ทันจะตั้งตัว ริมฝีปากกลับถูกครอบครองด้วยคนร่างใหญ่
ลิ้นเรียวสอดแทรกเข้ามาไม้ให้จังหวะ กวาดต้อน ลากไล้ไปทั่ว
ดึงดูดเอาแต่ใจจะต้องการ
“อ่ะ...อย่า”เสียงหวานเอ่ยห้าม
แต่ร่างสูงกลับเพิกเฉย เสียงกระเส่าบอกปฏิเสธสั่นเครือ
“ตรงนี้เดี๋ยวใครเห็น”จงแดยังบ่ายเบี่ยง
เลยได้รับยิ้มเจ้าเล่ห์จากอีกฝ่ายแทน “ทุกคนหลับแล้ว แอร์ด้วย
ส่วนห้องบังคับก็มีผู้ช่วยทำหน้าที่อยู่...ไม่มีใครเห็นหรอกครับ”
จริงอย่างที่อีกคนว่า ตอนจงแดเดินมาเข้าห้องน้ำก็เห็นว่าแม้แต่แอร์โฮสเตสก็หลับสนิท
ใบหน้าเนียนเชิดสูงเมื่อริมฝีปากร้อนไล่ประทับไปทั่วลำคอ
มือหนาเลื้อยต่ำลงด้านล่างแล้วกอบกุมกลางลำตัวจงแดไว้ผ่านเนื้อผ้า
“นูนแล้วคุณ”บอกให้คนตัวเล็กกว่าได้อับอายเล่น
ไม่ทันจะได้เตรียมใจ ร่างสูงลดตัวลงตรงหน้าขาของจงแด
ปลดกางเกงยีนแล้วร่นมันลงจนเผยชั้นในสีขาวสะอาดที่บัดนี้นูนพองเพราะความต้องการ
นิ้วยาวกรีดลากผ่านความโป่งนูนแผ่วเบาทำให้เสียงหวานต้องหลุดเครือครางออกมา
ยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์...มือหนารั้งขอบชั้นในลง
ทักทายกับส่วนน่ารักขาวสะอาดตา หยอกล้อด้วยการเขี่ยนิ้วไปแผ่วเบากลับทำให้คนที่ยืนพิงผนังสะดุ้งได้
“ฮื่อออ อย่าแกล้ง”ครางเครือเสียงหวาน
ใบหน้าบิดเบ้เหยเกเพราะความเสียวซ่านยามที่มือหนาครอบครองทั้งหมด
ชักนำเป็นจังหวะที่แสนรันจวนใจ
ยกมือขึ้นกัดเอาไว้เพราะเสียงครางดูจะดังขึ้นทุกทีที่มือของร่างสูงนั้นปรนเปรอให้
คนที่ดึงเอาอารมณ์ของอีกคนมากองตรงหน้ายิ้มกระหยิ่ม
ยิ่งเห็นใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวเพราะความกระสันยิ่งช่างน่ามอง
พวงแก้มสีขาวจัดแดงไปเป็นแถบดูงดงาม อยากแกล้งต่ออีกสักหน่อย
จรดปลายลิ้นลงบนส่วนยอดที่มีน้ำข้นเหนียวไหลเยิ้ม แตะเบาๆ
สัมผัสน้อยๆกระตุ้นให้อีกคนต้องการมากขึ้นไปอีก
“มากกว่านี้...อึ่ก
ทั้งหมด เอาทั้งหมด”ร้องขอเสียงแผ่ว จะทนไม่ไหวเพราะอิ่มเอมจนเกินไป
ร่างสูงหัวเราะแผ่ว
ครอบครองทั้งหมดด้วยปากรูดรั้งตามความยาวอย่างที่ร่างขาวผ่องต้องการ จงแดสูดปากด้วยความพอใจ
มือบางเลื่อนมาจับศีรษะอีกคนไว้แน่น จิกผมเส้นละเอียดของร่างสูงจนจะติดมือเมื่อส่วนนั้นขยายออกเต็มที่
“ชื่อ...อึ่ก...ชื่ออะไร?”ครางถาม
เพิ่มแรงจิกไปที่ศีรษะอีกคนแน่น
ร่างสูงแกะมือเล็กออกแล้วผผสานมือตนเองเข้ากับมืออีกคน บีบแน่นๆ
ผละปากออกมาบอกชื่อตนเองแผ่วเบาแล้วครอบครองส่วนนั้นต่อไม่ให้ขาดช่วง
จงแดหวีดร้องลั่น กัดมือตัวเองจนเป็นรอยฟัน
ร่างกายกระตุกรัวยามน้ำรักขาวขุ่นถูกฉีดออกมาเปรอะเปื้อนไปทั้งใบหน้าของร่างสูง
บางส่วนตกลงไปในลำคอให้อีกคนได้ลิ้มรส
ร่างเล็กทรุดฮวบลงเพราะขาไร้เรี่ยวแรง
สู่อ้อมกอดของร่างสูงโปร่งที่รับเอาไว้ จงแดยิ้มหวาน ตาปรือปรอย มือข้างหนึ่งยกลูบที่ใบหน้าหล่อเหลาแผ่วเบา
.
.
.
“ขอบคุณนะ...ชานยอล”
ยอมรับเลยว่าชานยอลแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง ใบหน้าหมดจดแสนพราวเสน่ห์
ยิ่งยามยิ้มน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์ยิ่งดึงดูด ชานยอลเห็นผู้โดยสารคนนี้ตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องด้วยซ้ำ
แล้วก็ตกหลุมเสน่ห์ของอีกคนอย่างจัง...
เห็นว่าอีกคนจะโดยสารเครื่องบินที่เขาเป็นคนบังคับก็เกิดความปีติอยู่ในใจ
เขาคิดไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยให้ผู้โดยสารคนนี้หลุดมือไป
อย่างน้อยก็ต้องได้ทำความรู้จัก
แอร์โฮสเตสของสายการบินทุกสายก็ทำงานหนักและต้องการพักผ่อนเช่นกัน
เมื่อลูกค้าหลับกันหมดเธอจึงพักสายตากันบ้าง และเป็นโอกาสดีที่จงแดนั้นไม่ได้หลับและเลือกจะมาสูบบุหรี่ที่ห้องน้ำ
ชานยอลเดินออกมาหวังจะเข้าห้องน้ำ
สายตามองไปยังที่นั่งผู้โดยสารไม่เห็นคนที่หมายตาแต่บานประตูห้องน้ำปิดสนิทก็เข้าใจได้ทันทีว่าอีกคนคงอยู่ในห้องน้ำ
ตอนเคาะเรียกก็กะแค่จะขัดเวลาคนดูดบุหรี่เท่านั้น
ใบหน้าสวยๆนั่นไม่เหมาะกับควันสีขุ่นแบบนั้นเลยสักนิด
คิดว่าหากอีกคนเปิดประตูออกมาจะทำความรู้จักด้วยสักหน่อย
ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นดังคิด
เขาพูดแทบไม่ออกด้วยซ้ำเมื่อตรงเจอหน้าอีกคนจริงๆ ทำได้เพียงรั้งแขนของจงแดเอาไว้เท่านั้น
...เขาจำได้ถึงตอนนี้...
แล้วจากนั้นก็เริ่มจำได้แต่ตอนที่ยื่นหน้าไปจูบกับอีกคนอย่างเร่าร้อน
มือของเขาที่เลื้อยไล้ไปทั่วร่างอีกคน...
และเสียงหอบครางหวานหู...
เราแลกเบอร์กันเมื่อทุกอย่างจบลง ชานยอลกลับไปทำหน้าที่กัปตันต่อและจงแดกลับไปนั่งที่นั่งของตน
เพียงไม่นานก็ผล็อยหลับไป อาจเพราะเพลียไปนิด
ดวงตาคู่คมมองเบอร์ในโทรศัพท์ที่ถูกปิดสัญญาณเอาไว้เพราะอยู่บนเครื่อง
ตอนนี้ยังไม่สามารถจะยิงหรือโทรเข้าเครื่องอีกคนได้
แต่ถ้าหากปลายเท้าเขาแตะพื้นเมื่อใด
เบอร์แรกที่เขาจะโทรหลังจากเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาก
...
..
.
จะเป็นเบอร์ที่เมมโมรี่เอาไว้ว่า
“ฮ็อตตี้จงแด”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น