FITTINGROOM

 “ชานยอลอา เสื้อตัวนี้เป็นไง”

เสียงหวานๆเรียกมาจากฉากผ้าม่านกั้น เจ้าตัวโผล่ออกมาพร้อมเสื้อยืดสีครีมบนตัว ลายกราฟฟิคสีสันฉูดฉาดนั่นดูเข้ากับใบหน้าหวานๆได้อย่างแปลกประหลาด ทั้งที่เคยคิดว่าคนอย่างคิมจงแดน่าจะเหมาะกับเสื้อผ้าสีอ่อนๆเนื้อบางๆพริ้วๆเสียมากกว่า

 “ลองดูตัวอื่นด้วยไหม?”ถามไปงั้นแหล่ะ รู้ว่าถ้าพี่จงแดถูกใจอะไรคงไม่ปล่อยให้หลุดมือไป เหมือนเขาที่ถูกใจกันแต่แรกเห็น และเป็นพี่จงแดเองที่เข้ามาจีบกันก่อน

 “ชานยอลเลือกให้ที พี่จะลองอีกตัวก่อน นะนะนะนะนะ”ลูกอ้อนมาพร้อมรอยยิ้มกว้างๆมีเหรอที่ชานยอลจะไม่ใจอ่อน มือหนากรีดลากไปตามราวที่แขวนเสื้อแบบต่างๆเอาไว้ พี่จงแดเป็นคนชอบใส่เสื้อตัวหลวมๆ แม้ว่าตัวจะผอมแห้งเหมือนจะปลิวลมแล้วก็ตาม แต่ชานยอลก็ไม่ได้สนอะไรกับหุ่นของคนรัก

เนื้อแม้ไม่ได้นิ่มนวลเท่าผู้หญิงทั้งยังผอมจนจับไปเจอกระดูก แต่เวลากอดแล้วกลับรู้สึกดีกว่าคนอื่นๆ

เสื้อยืดอีกสองสามตัวลวดลายต่างกันถูกเลือกโดยชานยอล มีลายหัวกะโหลกที่พี่จงแดเคยชอบอยู่พักใหญ่ด้วย อีกตัวก็เป็นลายเส้นเท่ๆเข้ากับกางเกงยีนสีเข้มที่คนรักชอบใส่ดี

 “ยอลลี่อา เอาเข้ามาให้พี่เลยนะ”เสียงเรียกดังมาจากส่วนลองเสื้อ ชานยอลแหวกม่านออกก่อนจะก้าวเข้าไปหาคนรัก ด้านบนของพี่จงแดเปลือยเปลา หยิบเอาเสื้อสีเหลืองสดมาทาบตัวไปมา

 “พี่ว่าสีนี้ใส่แล้วดำเนาะ”ถามลอยๆ ยังไม่หยุดหมุนไปมาดูว่าเนื้อตัวของตัวเองมันตัดกับสีเสื้อมากไหม? ชานยอลอ่อนใจกับนิสัยนี้ของพี่จงแด ทั้งที่ตัวเองขาวอย่างกับน้ำนมแต่กลับคิดว่าตัวเองดำตลอดเวลา ร่างสูงวางเสื้อทั้งหมดที่ตัวเองเลือกมาก่อนจะจับแขนให้หันมาเผชิญหน้ากัน

 “ไม่เห็นดำเลย พี่ใส่อะไรก็ขึ้น”ว่าพลางดึงเสื้อในมือจงแดมาคลี่แล้วสวมลงบนหัวคนรัก จงแดสอดแขนเข้าแขนเสื้อย่างรู้งาน เมื่อเนื้อผ้าแนบกับกายทั้งหมดคนที่ลองมันก็หมุนตัวกับกระจากอีกครั้ง อืม...ไม่ดำจริงๆแห๊ะ

 “พี่ใส่อะไรก็ขึ้นจริงๆเหรอ??”เสียงเล็กถาม จับเสื้อที่อยู่บนกายไปมา ก่อนจะเงยหน้าประสานตากับคนรักผ่านกระจกเงาที่อยู่ด้านหน้า ชานยอลเอียงคอน้อยๆ นั่นทำให้รอยยิ้มของจงแดจุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาเรียวรีขมับมองอย่างมีจริต ริมฝีปากบางบึนขึ้นน่ามอง นิ้วขาวๆเกี่ยวเอาชายเสื้อที่ลองใส่แล้วถอดมันออกจากกายก่อนหันไปหาคนรักด้านหลัง นัยน์ตาวิบวับช้อนมองชานยอลนิ่ง ก่อนจะถาม

.

.

“ถ้าพี่ไม่ใส่อะไร...จะขึ้นกว่าไหม?”คำถามมาพร้อมมือน้อยๆจับหมับลงกลางกายของชานยอล คลึงเคล้นนวดช้าๆเนิบนาบ

“อย่ายั่วกันน่า...รอกลับบ้านก่อนไหมคนดี”กระซิบถาม พยายามจะเอามือของพี่จงแดออกจากกายตัวเอง แต่ก็ต้องเม้มปากแน่น ร่างสูงหลับตาลงพริ้มเมื่อพี่จงแดรูดซิบของเขาลงแล้วใช้นิ้วกลางสอดไปสัมผัสกับความโป่งนูนใต้เนื้อผ้านิ่มเบาๆ

บอกตรงๆว่าจงแดทำให้ชานยอลต้องการขึ้นมาเสียแล้ว

“พี่ยั่วตรงไหน?”ถามกลับแผ่วเบา เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบที่ปลายคางแหลมของคนรัก ชานยอลจับตัวของพี่จงแดออกห่าง รอยยิ้มมีเล่ห์ปรากฏที่เรียวปากสวย

 “ยั่วกันเองนะ”พูดเพียงแค่นั้นริมฝีปากก็โน้มลงประกบอีกคนทันที ชานยอลดันลิ้นเข้าโพรงปากที่อ้ารับเหมือนกำลังรอ ลิ้นเล็กพลิกตวัดพันกับลิ้นของร่างสูง มือปลดกระดุมกางเกงของชานยอล ดึงกางเกงยีนขนาดพอดีตัวให้หลุดจากสะโพกสอบ วันนี้ชานยอลใส่ชั้นในสีขาว อะไรที่เริ่มจะขยายตัวเพราะความต้องการมันเลยเด่นชัดในสายตา

จงแดยิ้มหวานเมื่อได้รับการถอนจูบออกไป ลดตัวลงนั่งชันเข่า ใบหน้าเรียวอยู่ระดับพอดีกับกลางกายของชานยอล เกี่ยวนิ้วกับขอบยางยืดเขียนชื่อแบรนด์แล้วดึงมันลง ความแข็งขืนที่ถูกปลุกผงาดออกมาจ้องตากับจงแดในที่สุด จงแดหัวเราะคิก แลบลิ้นสัมผัสแผ่วเบาอย่างหยอกเอิน ได้ยินชานยอลครางรับในลำคอแผ่วเบา คนรักพูดงึมงำว่าอย่าแกล้ง จงแดเลยอ้าปากรับเอาท่อนเนื้อเข้ามาในปากแทน

โพรงปากนั้นร้อน แต่ก็ยังไม่เท่าอารมณ์ของชานยอลในตอนนี้กระมัง มือหนาขยุ้มผมของจงแดเอาไว้ ตรึงหัวของคนรักให้อยู่เฉยๆ เอวของตนเริ่มเคลื่อนขยับพาเอาเนื้อร้อนเข้าออกในปากของจงแด

 “ฮา...ร้อนชะมัด”ไม่เชิงบ่นแต่เป็นการเอ่ยแกมไปด้วยความพอใจ สัมผัสด้านในอ่อนนุ่ม เสียดสี เบียดเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่พอ เพราะฉะนั้นเลยต้องถอนออกมา

เพราะมันไม่พอ ไม่ถึงขีดความต้องการที่ชานยอลมี

 “ขอนะ...”กระซิบถามเสียงพร่า แต่ไม่ต้องรอให้จงแดเอ่ยตอบอะไร โต๊ะสำหรับนั่งตัวเล็กๆที่ใช้วางเสื้อผ้าระหว่างลองถูกใช้เป็นเตียงชั่วคราว ชานยอลดันร่างคนรักนอนราบ เสื้อตัวที่เอามาลองใส่ทั้งหลายระเห็จไปกองที่พื้นแทน วันนี้พี่จงแดใส่กางเกงตัวขาดๆมา ชานยอลชอบนะที่ได้เห็นต้นขาขาวๆเผยออกมา มันเซ็กซี่ดีในระดับหนึ่ง

ชานยอลไม่ถอดกางเกงของคนรักออกแต่ดึงมันลงมาที่โคนต้นขาขาว แค่เผยให้เห็นสิ่งที่เขาต้องการก็เพียงพอ กดขาสองข้างลงแนบกับตัวของจงแดส่วนน่ารักที่ถูกบดเบียดจากง่ามขาเลยนู่นเด่นขึ้นมาใต้ชั้นในสีอ่อน

 “ชานยอลอา”จงแดเรียกเสียงอ่อน ดวงตาปรือปรอยไปหมด ก้านนิ้วยาวเลยกรีดลากตรงที่นู่นโป่งเบาๆ จงแดได้แต่บิดเบี้ยวหน้า ตอนนี้ต้องการเหลือเกิน มือเล็กจับกับมือที่กดขาของตัวเองเอาไว้ขอร้องทางสายตาให้ทำอะไรให้มากกว่านี้เสียที

ชั้นในถูกดึงไปอยู่กับขอบกางเกงยีน ช่องทางที่ปิดสนิทสีอ่อนปรากฏตรงหน้า ที่นี่ไม่มีของช่วยอย่างพวกเจลหรือเบบี้โลชั่นเสียด้วย แต่ความอยากของพวกเขาก็มีมากจนมองข้ามมันไปได้เช่นกัน พี่จงแดร้องร่ำๆให้ใส่เข้าไปได้แล้ว ชานยอลเลยต้องจ่อจดส่วนปลายกับด้านหลังของคนรัก ค่อยๆกดมันเข้าไปพี่จงแดยิ่งบีบมือของเขาแน่นขึ้น ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว คิดว่าคงเจ็บอยู่เหมือนกัน ก็ไม่มีตัวช่วยอะไรเลยนี่นะ

 “หยุดไหม?”ถามไปอย่างนั้นเอง แต่ใบหน้าหวานก็ส่ายดิก

 “ไม่เอา...เดี๋ยวก็ลื่น เข้ามาอีกนะยอล...ลึกๆ”เอ่ยเสียงอ่อนหวาน โน้มคอของชานยอลด้วยมืออีกข้างมาประกบจูบ แลกลิ้นจนเพลินลืมว่าส่วนที่เชื่อมต่อนั้นกำลังเสือกไสเข้าร่างตนเอง

เสียงครางอื้อแบบยาวๆอยู่ในโพรงปากที่ยังถูกครอบครองเอาไว้ ชานยอลดันตัวเองเข้าไปให้สุดจนชิดผนังทุกทาง โพรงปากของพี่จงแดว่าร้อนแล้ว ส่วนนี้ยิ่งร้อนกว่าเป็นไหนๆ มันทั้งร้อน และนุ่มนิ่ม ทุกด้านโอบล้อกายเขาเอาไว้ บีบรัด ตอดกระชับจนแทบคลั่ง

“อย่าครางดังสิครับ...เดี๋ยวคนอื่นได้ยินนะ”จริงอยู่ที่ห้องลองชุดที่นี่มีความเป็นส่วนตัวสูง ด้วยราคาของเสื้อผ้าพวกนี้น่ะนะ แต่ก็ห้ามลืมว่ามีอีกหลายห้องที่อยู่ติดกัน ตอนนี้อาจยังไม่มีใครเข้ามา แต่อีกไม่ช้าไม่นานอาจจะมีก็ได้ จงแดพยักหน้า ใบหน้านั้นแดงก่ำ ริมฝีปากที่เคยแดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปอีก ซ้ำยังบวมเจ่อน่าดูดดึงให้แรงๆ

 “ชานยอลอย่าแกล้ง” ทุบบ่าคนรักไปไม่เบาเลยเพราะชานยอลดันกายเข้ามาสุดแล้วยังไม่หยุดออกเลยกดเข้ามา จงแดจุกไปทั่วท้องน้อย นี่ชานยอลเหมือนจะแกล้งกันชัดๆ

แทนที่โดนตีแล้วจะสำนึก ชานยอลกลับยิ้มกริ่ม วกลงจูบที่ต้นขาขาวซึ่งโผล่ออกจากรอยขาดของกางเกง แลบลิ้นเลียมันเบาๆเรียกเสียงครางหวือจากคอของจงแด

สะโพกยังไม่หยุดขยับ จากที่เคยฝืดเคืองแน่นหนึบจนขยับแทบไม่ไหวตอนนี้ก็ขยับได้สบายขึ้น จากจังหวะเนิบนาบก็เริ่มเร็วแรงขึ้นอีก ชานยอลไม่คิดว่าจะอดทนขยับช้าๆได้นานหรอก เซ็กส์ของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนเสมอ อาจอ่อนโยนบ้างในบางที แต่พอได้ครอบครองร่างกายพี่จงแดมากขึ้น เขาก็กลับไปอ่อนโยนไม่ไหว ความต้องการมันสูงจนไม่ยั้งใจและยั้งกาย โถมร่างเข้าออกแรงๆ

พี่จงแดไม่ได้ท้วงอะไร...ชานยอลรู้ดีว่าคนรักก็ชอบเช่นกัน

...ถึงได้อยู่ด้วยกันได้...

“ฮา...แรง...อ.อึ่ก...แรงไป”จงแดเอ่ยท้วง ดวงหน้าหวานส่ายซ่านไปมา ทั้งตัวโยกคลอนไปหมด แต่ก็หยุดคนรักไม่ได้ ถึงกระนั้นเองเขาก็ไม่ได้หวังจะให้ชานยอลหยุด เหงื่อซึมไปหมดจนเหนอะหนะ อยากจะอ้าขาออกกว้างๆแต่ก็ติดตรงมีกางเกงยีนที่ไม่ถูกถอดออก

 “แน่นครับ”เสียงทุ้มพูดชมไม่หยุด แรงกดเข้ามานั้นมากขึ้น เร็วขึ้น ถี่ รัว รวดเร็ว

จงแดหวีดเสียงออกมาไม่กลัวแล้วว่าจะมีใครเข้ามาใช้บริการอีกหรือเปล่า

...

..

.

พนักงานสาวสวยใบหน้าแดงก่ำ...

เธอเข้าใจดีว่าสมัยนี้ความรักไม่ได้จำกัดเรื่องเพศ...แต่เธอไม่คิดว่าเรื่องรักๆนี่จะไม่จำกัดสถานที่ด้วย...

เห็นคุณลูกค้าเข้าไปลองชุดนานเกินไป ด้วยความเป็นห่วงแกมกังวลเรื่องสินค้าเลยเข้าไปตาม แต่เพียงก้าวไปใกล้ห้องลองที่คู่รักชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลากับแฟนหนุ่มตัวเล็กกว่าเข้าไป อีมินยองก็ต้องหน้าแดงเถือกอย่างที่เห็น วิ่งกลับออกมาหน้าร้านแทบไม่ทัน

เสียงอื้ออ้าแล้วยังเสียงครางเบาๆนั่นอีก...

“คุณพนักงาน...ผมเอาเสื้อพวกนี้นะครับ”เสียงหวานๆของลูกค้าตรงหน้าเรียกสติมินยองให้กลับมา แต่พอมองหน้าลูกค้าแล้วเธอก็อดจะเขินอายไม่ได้ รู้เลยว่าหน้าต้องแดงมากกว่าเดิมแน่ๆ

รับเอาเสื้อยืดหลายตัวจากมือคุณลูกค้ามาสแกนราคาแล้วบอกจำนวนเงินไป รีบจัดการรูปบัตรเครดิตแล้วยื่นสลิปให้คนตัวขาวเซ็น เท่านี้ก็จบ

ดวงตาของหญิงสาวมองตาคู่รักคู่นี้จนเดินออกจากร้านไป...

อา...เธอสังเกตกางเกงยีนขาดตามสมัยนิยมที่คนตัวเล็กกว่าสวมโดยไม่ตั้งใจ

...คราบสีขาวขุ่นมันเปรอะอยู่ตรงกระเป๋าหลังด้านขวา...

.

.

โอ้ยยยยย อีมินยองหน้าแดงร้อนผ่าวอย่างกับเตาไฟแล้ว...ไม่กล้า...จะเดินเข้าไปดูห้องลองเหมือนทุกครั้งหลังจากลูกค้าใช้เสร็จ...

กลัว...ว่าคราบที่เห็นที่กางเกงของลูกค้า...มันจะปรากฏเหลือที่ในห้องนั้นหรือเปล่า

คนขาย - 7

ลูกค้าคนนี้ไม่ชอบเสียงร้อง

บทที่7..

จางอี้ชิงกำลังโมโห...

เขาข่มอารมณ์ไม่พอใจ พูดแค่ให้จัดการกับสภาพห้องที่ดูไม่ได้เสีย...จากนั้นก็ออกจากห้องมา กำถุงที่ใส่กับข้าวเอาไว้แน่น เพราะโทรศัพท์มาแต่อีกคนไม่ได้รับ เลยคิดว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องการใช้โทรศัพท์เครื่องใหม่ หวังดีไม่อยากให้อีกคนออกไปหาของกินช่วงค่ำเหมือนที่วันหยุดอื่นที่ผ่านมาเพราะวัยรุ่นเมายาเริ่มเยอะมากขึ้นเลยคิดจะเอากับข้าวมาให้

ไม่คิดว่าจะมาเจอคิมจงแดสภาพนั้น...ที่สำคัญคือบนเตียงของเขาเอง...

จงแดพาลูกค้ามาบริการที่ห้อง บนเตียงของเขา...

ทั้งโมโหที่ใช้เตียงของเขาทำเรื่องแบบนั้น ทั้งหงุดหงิดที่จงแดรับงานนอกเหนือจากที่มาม่าซังป้อนให้ เด็กนั่นกำลังคิดอะไรอยู่ ต้องการเงินมากมายขนาดไหนกัน อี้ชิงกำมือแน่นขึ้นไปอีกเมื่อในใจเขากำลังเป็นห่วงเด็กคนนั้น ไม่ใช่ว่าไม่เห็นร่องรอยบนตัว สีหน้าซีดเซียว อยากจะถามจงแดว่าเพื่อเงินที่จะได้มากขึ้น ถึงต้องยอมขนาดนี้เลยงั้นหรือ?

อี้ชิงปัดความรู้สึกขุ่นมัวในใจออกไป เด็กนั่นเลือกทางของตัวเอง ถึงเป็นห่วงเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งกับทางเลือกที่จงแดเป็นคนเลือกเอง แต่เรื่องที่รับงานนอกเขาคงต้องคุยกับเด็กนั่น ถ้ามาม่าซังรู้ขึ้นมามันคงจะไม่ดี ซ้ำยังพาขึ้นมาที่ห้องแล้วใช้เตียงของเขาแบบนี้...เขาไม่ชอบใจเสียเท่าไหร่นักจริงๆ

คนขาย

บ้านดอกเหมยคนยังเยอะเหมือนเดิม อี้ชิงพ่นลมหายใจออกมา บอกลามาม่าซังกับจื่อเทาที่ยืนอยู่ด้วยกัน เขาแวะซื้อบะหมี่เกี๊ยวกลับไปกินที่ห้องแทนการนั่งกินที่ร้านเหมือนทุกครั้งที่จงแดหยุดเพราะต้องซื้อไปเผื่ออีกคนด้วย นึกแปลกใจที่เห็นห้องเงียบเชียบทั้งที่ปรกติแล้วจงแดจะยังไม่นอนก่อนเขาแน่ๆ เด็กนั่นจะรอเขากลับมา กินข้าวตอนดึกด้วยกันก่อนจะเข้านอนเสมอ

มองที่ฟูกข้างเตียงนอนของตัวเองก็ไม่มีร่างเด็กผู้ชายตัวผอม บนเตียงของเขาถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ผ้าปูที่นอนผื่นใหม่ที่เคยได้เป็นของขวัญจับฉลากปีใหม่เมื่อหลายปีแล้วยังไม่เคยใช้ถูกนำมาปูคลุมฟูกบนเตียงแทนผืนเดิม

“จงแด”เขาเรียกอีกคน วางถุงบะหมี่เกี๊ยวลงบนโต๊ะญี่ปุ่นมุมห้อง เดินไปดูที่ห้องน้ำพบว่ามันถูกล็อกและไฟด้านในก็เปิดอยู่ เขาเรียกอีกคนซ้ำบอกว่าให้ออกมากินบะหมี่ด้วยกัน ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาจึงหันมาจัดแจงเทบะหมี่ใส่ถ้วยแทน ไม่นานคนที่อยู่ในห้องน้ำก็ออกมา อี้ชิงมองสภาพอีกคนแล้วเบือนสายตาหลบ

สภาพจงแดดูแย่เอามากๆ ไม่ว่าจะเนื้อตัวที่คงเขียวช้ำหลายจุดในร่มผ้าที่เขาไม่เห็น และที่มันโผล่พ้นขอบคอเสื้อมาหรือจะตาบวมแดง ริมฝีปากแห้งแตกและซีดเซียว แย่กว่าครั้งที่โดนอู๋อี้ฟานข่มขืนเสียด้วยซ้ำ ติดที่อีกคนไม่ได้ล้มหมอนนอนเสื่อจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบครั้งนั้น

จงแดไม่ได้พูดอะไร เด็กหนุ่มจับถ้วยบะหมี่เลื่อนมาตรงหน้าและค่อยๆกินไปเรื่อยๆ เป็นอี้ชิงที่ลอบมองเด็กในปกครองเอง

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายรับงานเพิ่มเองตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่อย่าทำอีกเพราะถ้าม่ารู้มันคงไม่ดี”เขาเอ่ยบอก เห็นมือผอมหยุดชะงักไปเล็กน้อย

“ผมไม่ได้ทำ...”เสียงแหบแห้งเอ่ยปฏิเสธ อี้ชิงถามกลับว่าแล้วที่เขาเห็นคืออะไร

“ฉันรู้ว่านายอยากมีเงินเยอะๆ แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี นายนอนกับผู้ชายทุกวัน ลองมองดูตัวเองสิจงแด มีเนื้อตัวตรงไหนที่ไม่มีรอยตราจับจองบ้าง...ร่างกายนายสักวันมันจะพังลง”อี้ชิงพูดบอก แต่จงแดพูดเพียงประโยคเดิมว่าเขาไม่ได้ทำ

“ผม...ผมไม่ได้ยอม...”

“จะบอกว่านายโดนข่มขืนหรือไง?”อี้ชิงหัวเราะเบาๆ โดนข่มขืนในห้องตัวเองเนี่ยนะ จะให้เขาเชื่อได้ยังไง บอกตรงๆว่าความน่าเชื่อมันน้อยเหลือเกิน

คนขายตัวที่ไหนบ้างที่บอกว่าตัวเองโดนข่มขืน...

จงแดจับตะเกียบที่ถืออยู่แน่น รู้สึกปวดตุบๆที่รอบดวงตา มันบวมช้ำเพราะร้องไห้มากเกินไป คนตัวเล็กกัดริมฝีปากของตัวเอง แม้มันจะเจ็บมากขึ้นไปอีกเพราะลงแรงกับกลีบปากบางที่บอบช้ำอยู่แล้ว วางตะเกียบลงบนชามทั้งที่มือสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด และเชื่อได้ว่าอี้ชิงก็เห็นมันเช่นกัน

ใบหน้าที่ซูบเซียวเงยขึ้นมาสบตากับคนที่มีศักดิ์เป็นพี่

“ถ้าผมบอกว่าใช่...พี่ก็ไม่เชื่อผมอย่างนั้นเหรอครับ?”เสียงที่ถามแม้จะแหบแห้งแต่ก็สั่นเครือ บอกกับตัวเองว่าเป็นอย่างที่คิดไว้อยู่แล้ว ไม่คิดหรอกว่าอีกคนจะยอมฟังที่จงแดจะอธิบาย เพราะพี่อี้ชิงเห็นด้วยตาของตัวเอง และคงเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้เห็น

“ไม่มีใครจะบ้าเปิดประตูให้คนอื่นเข้ามาข่มขืนตัวเองถึงในห้องหรอกจงแด...แล้วก็ไม่มีใครที่ข่มขืนคนและโปรยเงินใส่ตัวเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นแบบนี้ด้วย”

“...”

“อย่าทำมันอีก  มาม่าซังคงไม่ชอบ ตัวนายเองก็จะรับไม่ไหว ฉันจะไม่พูดเรื่องที่มันเกิดบนเตียงฉันก็แล้วกัน”เขาพูด เห็นจงแดวกลงมองถ้วยบะหมี่เหมือนเดิมแล้วก็ถอนหายใจออกมา อี้ชิงยกมือขึ้นวางบนกลุ่มผมสีเข้ม เขารู้ว่าเขาอาจจะพูดแรงหรือตรงไปบ้าง อาจจะทำให้คนฟังรู้สึกแย่

แต่อี้ชิงคงไม่รู้หรอกว่าคนที่รับฟังคำพูดแย่ๆจากเขา

ความรู้สึกมันเลยคำว่าแย่ไปแล้ว...

คล้ายจะเหมือนกับทุกครั้งที่ได้ฟัง แต่ครั้งนี้มันคงสาหัสมากที่สุด

คนขาย

เป็นไข้...

นั่นคืออาการแรกเมื่อจงแดได้ลืมตาขึ้นในเช้าวันใหม่ ร่างกายเหมือนถูกก้อนหินถ่วงเอาไว้ ในคอเจ็บร้าวแทบคืนน้ำลายไม่ลง

เมื่อคืนเขาฝันไม่ดี...ในฝันมีผู้ชายชื่อเปี้ยนป๋ายเสียนกำลังจับใบหน้าของเขาแล้วยัดท่อนเนื้อนั่นเข้ามา เขาดิ้นรน มันเจ็บ...เจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ก็ไม่มีความเห็นใจจากผู้ชายคนนั้น เขาเหลือบมองเห็นใครบางคนยืนอยู่ไม่ไกล มองมาที่เขาด้วยแววตาเฉยชา แม้จะเอื้อมมือไปหาแต่คนๆนั้นก็ไม่คิดจะเข้ามาช่วย

จงแดอึดอัด ทรมาน...กับแววตาเฉยชาที่มองแล้วจะเห็นว่าในดวงตานั้นมีความผิดหวังซ่อนอยู่...

ดวงตาของจางอี้ชิง...

“นายตัวร้อน กินยาซะ ถ้าเย็นยังไม่ดีขึ้นจะได้โทรลางานทัน”อี้ชิงเดินมานั่งยองๆข้างฟูกที่จงแดนอนอยู่ มือเรียวส่งเม็ดยาให้ ดูจงแดจะคุ้นเคยกับยาแก้อักเสบและลดไข้พวกนี้เสียแล้ว เขากลืนมันลงไปพร้อมน้ำ เอ่ยขอบคุณและขอโทษที่เป็นภาระให้อี้ชิงต้องเหนื่อย

“เจ็บคอมากมั้ย?”อี้ชิงถาม เห็นอีกคนยังคงเสียงแหบแห้ง ดูแล้วคงจะเจ็บคอ จงแดส่ายหน้า ทั้งที่ความจริงนั้นรู้สึกข้างในคอร้อนผ่าว และท่าทางไม่สู้ดีของตนคงบอกอี้ชิงได้ดีว่าที่ส่ายหน้านั้นโกหกทั้งเพ จงแดคิดว่าคอคงอักเสบเพราะผนังลำคอนั้นอ่อนบาง เมื่อวานมันถูกกระแทกกระทั้น คงเป็นสาเหตุให้อักเสบขึ้นมาได้

อี้ชิงเหนื่อยจะพูดกับคนที่ไม่รักตัวเอง ทั้งที่ดูก็รู้ว่าจงแดเจ็บคอแต่ก็ยังดื้อปฏิเสธ เขากำชับว่าถ้ายังไม่ดีขึ้นต้องรีบบอก จะให้ลางานและพาไปหาหมอ อดบ่นไม่ได้ว่าต้องเหนื่อยเพราะจงแดอีกครั้ง ไม่มีใครอยากจะเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยขนาดนี้ เดือนๆหนึ่งต้องมีสักครั้งให้ได้

“ขอโทษครับ”เอ่ยขอโทษอีกครั้งหนึ่ง รู้สึกแย่ที่ต้องเป็นภาระให้พี่อี้ชิงอีกแล้ว เป็นภาระให้พี่อี้ชิงเสมอ ถูกอย่างที่อี้ชิงว่า ไม่มีใครหรอกที่อยากเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น คงมีแต่คนแบบคิมจงแด...

แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?

สิ่งที่เขาต้องกล้ำกลืนเก็บเอาไว้ สิ่งที่เกิดกับตัวเองแต่พูดไปแม้แต่อี้ชิงก็ยังไม่ฟัง สิ่งที่เปี้ยนป๋ายเสียนทำต่างหากที่ทำให้เขาต้องมีสภาพแบบนี้ จงแดเคยบอกแล้วว่าจะไม่ทำตัวให้เป็นภาระของอี้ชิงอีก

...เขาพยายามแล้ว...

“นอนพักซะ เดี๋ยวเที่ยงจะซื้อข้าวต้มมาให้”อี้ชิงเห็นสีหน้าซีดเซียวยิ่งไร้สีสันเมื่อเขาบ่น ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา มองคนตรงหน้าค่อยๆหลับไปเพราะฤทธิ์ยา เขาเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดตามเนื้อตัวให้เพราะเห็นคนเด็กกว่าตัวรุมๆและเหงื่อผุดพรายตามไรผม อดจะส่ายหัวกับร่องรอยต่างๆบนตัวอีกคนไม่ได้ ถึงจะไปบ้านดอกเหมยวันนี้ได้มาม่าซังคงไล่ให้กลับมาห้องแน่ๆ สภาพแบบนี้จะให้ไปรับแขกได้ยังไงกันล่ะ

Rrr

อี้ชิงชะงักมือที่เช็ดผ้าไปตามหน้าของจงแด มองโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของคนป่วยส่งเสียงเรียกเข้าเป็นชื่อที่บันทึกว่าแม่ เขาไม่อยากให้คนที่เพิ่งหลับลุกขึ้นมาเลยถือวิสาสะรับแทน เสียงปลายสายแทรกขึ้นมาทันทีที่เขารับสาย น้ำเสียงดูร้อนรนรัวภาษาเกาหลีที่เขาพอฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง

“ใจเย็นๆนะครับ ผมไม่ใช่จงแด จงแดเขาไม่สบายกำลังพักผ่อนอยู่”อี้ชิงหาช่องโอกาสแทรกพูด ใช้สำนวนภาษาเกาหลีที่พูดได้นิดหน่อยเพราะเคยเรียนมา อีกฝ่ายดูตกใจถามว่าแล้วเขาเป็นใคร เขาจึงบอกว่าเป็นพี่ที่จงแดพักอาศัยด้วย

-ลูกชายฉันป่วยอีกแล้ว..อึ่ก...เขาทำงานหนักมากใช่ไหม?-

เสียงปลายสายสะอึกสะอื้นเหมือนกำลังร้องไห้ อี้ชิงจำใจต้องโกหกว่าที่นี่อากาศเปลี่ยนเร็วมาก จงแดแค่แพ้อากาศ พักนิดหน่อยก็หายดี

“คุณน้ามีธุระอะไรครับ เดี๋ยวจงแดตื่นผมจะบอกให้...ผมฟังไม่ออกที่คุณน้าพูดในตอนแรก อะไรไฟไหม้ครับ?”เขาถามปลายสาย พอจับใจได้ว่าเกี่ยวกับไฟอะไรสักอย่าง กับคำว่าทำยังไงดีพูดซ้ำไปซ้ำมา เสียงปลายสายเงียบไป สักครู่ก็กลายเป็นเสียงร่ำไห้เสียงดัง

อี้ชิงตกใจ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ให้อีกคนตั้งสติไว้ ลอบมองที่จงแดซึ่งกำลังหลับสนิท คิดว่าถ้าเด็กนี่เป็นคนรับสายคงแตกตื่นไปหมดแน่ๆ แม่ของจงแดเงียบไป มีเสียงสะอื้นแทรกเข้ามา

..

.

-ฝากบอกจงแดด้วยค่ะ...ว่าบ้านเราไฟไหม้...เราไม่เหลืออะไรแล้ว-

อี้ชิงมองคนที่นั่งน้ำตาไหลแล้วก็อดจะสงสารไม่ได้ เขาบอกเรื่องที่แม่เจ้าตัวโทรมาให้จงแดฟังตอนที่อีกคนตื่น คนตัวผอมตกใจคาดคั้นเขาว่าไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม แล้วเกิดอะไรขึ้น เกิดได้ยังไงกัน ดวงตาที่อิดโรยน้ำตาคลอแล้วไหลลงท่วม ต่อสายหาแม่ที่อยู่เกาหลี คุยกันเสียงดังทั้งที่อีกคนยังเจ็บคอและไอตลอดเวลาที่เค้นเสียงออกมา อี้ชิงจับใจความได้ว่าถามเรื่องที่เกิดขึ้น

หลังจากวางสายจากแม่จงแดก็นั่งนิ่งแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลแบบนี้...

“ฉันไม่ได้อยากก้าวก่าย แต่ถ้าจะเล่าให้ฉันฟัง ฉันจะฟัง”เขาพูดแล้ววางมือบนบ่าเล็ก เรื่องที่จงแดกำลังเผชิญไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถึงไม่รู้ที่มาที่ไปแต่อี้ชิงคิดว่าการที่บ้านของจงแดที่เกาหลีเกิดไฟไหม้นั่นต้องทำให้แม่และน้องสาวของเจ้าตัวลำบากพอดู ที่บอกว่าไม่เหลือแล้วนั้น ดูจากน้ำเสียงของเธอก็รู้ว่าไม่น่าจะเหลืออะไรจริงๆ

เด็กผู้ชายคนหนึ่งจากบ้านมาเพื่อหาเงินส่งให้ครอบครัว ยอมทำทุกอย่างแม้จะต้องถูกตบตีจากเจ้าของร้านที่รับจ้างหรือการโยนศักดิ์ศรีทิ้งแล้วแลกเนื้อกายกับเงินก้อน เด็กคนนี้ที่นอกจากแม่และน้องที่คิดว่าต้องดูแลแล้วก็ไม่ห่วงอะไรแม้แต่ตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เพียรสร้าง หายดับวูบไปกับกองไฟ

จงแดมองที่เขาแล้วส่ายหน้า คนตัวผอมบอกว่าไม่เป็นไร อี้ชิงถามว่ามันจะไม่เป็นไรได้ยังไงกัน บอกเล่ามาก็ยังดีกว่าเก็บเอาไว้ เผื่อมีอะไรช่วยเหลือได้เขาก็จะช่วย แต่เด็กนี่ก็ยังส่ายหน้า

แล้วอี้ชิงก็เพิ่งตระหนักได้ว่าคำพูดของเขาไม่ได้แค่ทำให้จงแดรู้สึกแย่ในบางครั้ง การที่เขาพูดตรงๆแบบไม่เคยคิดก่อนจะพูดนั้น คนฟังอาจเก็บอยู่ในใจและคอยทิ่มตำเสมอๆ อี้ชิงเพิ่งคิดได้ตอนที่เสียงแหบแห้งนั้นเอ่ยออกมา

...ว่าอี้ชิงเหนื่อยกับจงแดมากแล้ว ครั้งนี้คงไม่เป็นภาระให้อี้ชิงลำบาก

คนขาย

สิ่งที่จงแดขอให้อี้ชิงเป็นธุระคือพาไปที่บ้านดอกเหมย มาม่าซังร้องตกใจที่เห็นสภาพจงแด ถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะล่าสุดก็ไม่ได้มีสภาพเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง อี้ชิงโกหกว่าจงแดลงมาซื้อของล่างหอแล้วมีเรื่องกับเด็กติดยาที่มารีดไถเงิน โดนเตะต่อยฟกช้ำไปทั้งตัว

“ตายแล้ว แล้วจะรับงานได้ยังไงกันล่ะเนี่ย”หล่อนอุทานด้วยความตกใจ จับใบหน้าซีดเซียวพลิกไปมา ถอนหายใจอย่างปลงตกบอกว่าพักอีกสักสองวันก็แล้วกัน หล่อนคาดโทษว่าจงแดเป็นแบบนี้หลายรอบแล้ว ถึงจะทำเงินดีแค่ไหนแต่ถ้ายกเลิกคิวหลายๆครั้งหล่อนและบ้านดอกเหมยก็เสียชื่อ ถึงวันนั้นเจียนจี้ฟางก็ไม่คิดจะเก็บจงแดไว้อีก

“ฟังมันก่อนสิม่า ผมไม่ได้พาจงแดมาแค่เรื่องนี้หรอกนะ”อี้ชิงบอก เจียนจี้ฟางจิ๊ปาก มือคว้าหมับที่แขนของอี้ชิงแล้วถามว่ามาเรื่องอะไรกัน

“ผมจะขอเบิกเงินล่วงหน้าของเดือนนี้น่ะครับ พอดีที่บ้านเกิดเรื่องจำเป็นต้องใช้”จงแดตอบ ยิ่งได้ยินเสียงคนตัวผอมมาม่าซังยิ่งอยากจะเป็นลม เสียงแบบนี้ฟังสองวันคงไม่กลับมาหวานจ๋อยเรียกแขกดีหรอกใช่ไหม?

“เบิกน่ะมันเบิกได้ แต่เรื่องจำเป็นน่ะมันอะไรล่ะ?”หล่อนถาม กำลังคำนวณความเสียหายจากคิวจงแดที่อาจจะถูกยกเลิกเพิ่ม ทว่าพอลูกชายคนเล็กของแม่เล้าอย่างหล่อนได้ยินว่าบ้านของจงแดที่เกาหลีไฟไหม้ก็เบิกตากว้าง สีหน้าตระหนก ถามเป็นการใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เกิดขึ้นได้อย่างไร

จงแดถูกรั้งเข้าไปในอ้อมกอดของจี้ฟาง หล่อนลูบหัวลูบหางปลอบใจว่าไม่ให้ขวัญเสีย เงินเดือนหล่อนจะให้เบิกล่วงหน้าและจะจ่ายเพิ่มให้ด้วยเป็นการช่วยเหลือทางบ้านของจงแด

“ทีนี้ก็เล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น”มาม่าซังเอ่ยถาม จงแดจึงยอมเอ่ยปากเล่าว่าแม่พาจูจินไปส่งที่โรงเรียน แต่ลืมของที่เจ้านายฝากซื้อเลยย้อนกลับมา ทว่ามาถึงก็เห็นไฟลุกท่วมแล้ว เชื้อไฟลามติดไปยังบ้านหลายหลัง สอบถามก็ได้เรื่องว่าต้นเพลิงมาจากบ้านของน้าอีวานที่อาจเกิดไฟลัดวงจร ดีที่เจ้าของบ้านพาลูกชายลูกสาวสามคนหนีรอดออกมาได้

“เพราะเป็นชุมชนแออัด มันเลยลามเร็วสินะ”จี้ฟางเอ่ยขึ้น นึกสภาพชุมชนแออัดของจีนถ้าเกิดไฟไหม้ก็หมดหลายหลังแน่ๆกว่าจะดับไฟสำเร็จ หล่อนถามว่าแล้วเหลืออะไรบ้างติดตัว ทุกอย่างไหม้หมดเลยงั้นหรือ

“เหลือแค่รถมอเตอร์ไซค์คันเดียว...ทุกอย่างไม่เหลือเลยครับ รวมถึงเงินสดที่แม่เก็บไว้จ่ายค่าสอนบัลเล่ต์จูจินด้วย”ท้ายเสียงของจงแดแผ่วเบาแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ จงแดปาดมันออกแต่มันก็ยังไหลไม่หยุด เจียนจี้ฟางนึกสงสารดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้ง บอกเดี๋ยวเดี๋ยวหล่อนไปหยิบเงินมาให้

จงแดและอี้ชิงนั่งรอมาม่าซังครู่ใหญ่ เจ้าของบ้านดอกเหมยก็กลับมาพร้อมเงินก้อนหนึ่ง หล่อนบอกว่าของหล่อนให้จงแดเพิ่มสองพันหยวน ถามไถ่ว่าจากนี้แม่กับน้องจะไปอยู่ที่ไหน จงแดคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็จะให้แม่กับน้องออกมาจากที่นั่น เงินยังไม่พอซื้อบ้านก็คงต้องหาบ้านเช่าสักหลัง ระหว่างที่หาบ้านแม่คงไปอาศัยกับนายญี่ปุ่นก่อน เจ้านายของแม่ใจดี พอรู้เรื่องก็ช่วยเหลือเจือจุน

“จะไปโอนเงินให้ทางบ้านใช่ไหม รีบไปเถอะ แล้วอาอี้ต้องกลับมาทำงานนะ ไม่งั้นม่าจะโกรธมาก”หล่อนเอ่ยบอก กำชับให้อี้ชิงมาเล่นกีต้าร์ให้ได้ ไม่เช่นนั้นลูกค้าคงลดลงอีก ถ้ารายได้ไม่ถึงเป้าหล่อนคงต้องหักเงินเดือนอี้ชิงอย่างจริงจัง

จงแดยิ้มเล็กน้อยตอนมาม่าซังทำหน้าปั้นปึ่ง เจียนจี้ฟางเป็นคนหน้าเงิน แต่ก็เป็นอย่างที่อี้ชิงเคยบอกเอาไว้ว่าเจ้าของร้านี่จงแดจะมาทำงานด้วยเป็นคนใจดี เงินสองพันหยวนไม่ใช่เงินน้อยๆ ความจริงจะไม่ช่วยเหลือก็ย่อมได้ แต่หล่อนก็ช่วย

จงแดได้ค่าตัวจากการบริการแขกวันหนึ่งตกเฉลี่ยแล้วประมาณหนึ่งถึงสามพันหยวน บางครั้งก็จะได้เพิ่ม แต่หลายๆครั้งก็จะถูกหักออกเพราะมาม่าซังต้องคืนเงินให้กับลูกค้าที่ถูกยกเลิกคิวพร้อมค่าเสียหาย ซึ่งจงแดยอมให้หักเพราะเกิดจากความผิดของตัวเอง เงินเดือนแต่ละเดือนก็เลยย่อมได้ไม่เท่ากัน หักจากการซื้อของใช้ของกินและช่วยเรื่องค่าน้ำค่าไฟที่ห้องกับส่งไปให้แม่แล้วก็มีเงินเก็บเดือนละหลายหมื่น มันเป็นจำนวนเงินที่มากโข แต่ไม่มากพอสำหรับจงแด เขาอยากซื้อบ้านเป็นของตัวเอง ต้องได้มากกว่านี้...

ถ้าหากโอนไปให้แม่หาบ้านเช่าสักหลัง ซื้อข้าวของที่สูญเสียไปในเหตุไฟไหม้ เงินคงเหลือแค่กึ่งหนึ่งเท่านั้น เพราะของที่เกาหลีนั้นราคาสูงกว่าที่จีน เงินในจีนที่ว่ามากย่อมไปใช้ในเกาหลีได้น้อยลง

จงแดขอให้อี้ชิงพาไปธนาคารเป็นอันดับต่อไป ซึ่งอี้ชิงก็ยินดีเป็นสารถีให้ ทว่าเพียงครึ่งทางก็ได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจ็คว่าโปรเจ็คมีปัญหาให้รีบกลับไปแก้ไข ร่างโปร่งดูหัวเสีย จงแดจึงบอกว่าให้ไปดูโปรเจ็คเถอะ เขาไปเองได้

“สภาพแบบนี้น่ะเหรอ?”ถามออกมาทำให้จงแดต้องวกลงมองสภาพตัวเอง ซูบซีดเหมือนคนไม่สบายหนัก อ่อนแรงเหมือนจะเดินไม่กี่ก้าวแล้วล้มลงไปกอง แต่จงแดยังยืนยันว่าเขาไปไหว เดินแค่ไม่กี่เมตรก็ถึงธนาคาร ตอนขากลับก็นั่งแท็กซี่เอาก็ได้

“เฮ้อ...ก็แล้วแต่แล้วกัน ดูแลตัวเองดีๆ”ชายหนุ่มว่า ส่งจงแดลงครึ่งทางแล้ววนรถกลับเพื่อไปมหาวิทยาลัย ทิ้งให้จงแดมองตามไฟท้ายของรถมอเตอร์ไซค์คันที่คุ้นชินหายไปจากสายตา มือเล็กบีบเข้าหากันก่อนจะคลายออก แล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาบนใบหน้าที่ซูบเซียว

“ขอบคุณครับ”ขอบคุณสำหรับคำพูดดีๆจากอี้ชิง แม้น้ำเสียงคนพูดจะเรียบๆเหมือนเดิม แต่มันดีกว่าคำที่ฟังแล้วทำให้เจ็บปวด

จงแดชอบที่พี่อี้ชิงพูดแบบนี้ เหมือนแรกๆที่เราอยู่ด้วยกัน คำพูดราบเรียบแต่ฟังแล้วรู้ว่าอีกคนหวังดี  จงแดชอบมันที่สุด...และไม่ลืมว่าเขาปลื้มพี่ชายคนนี้มากแค่ไหน กับความหวังดีของอีกคนที่มีให้กัน...

ธนาคารคนเยอะจนต้องนั่งรอนาน ยิ่งเป็นธุรกรรมระหว่างประเทศด้วยแล้ว พนักงานของธนาคารมาถามว่าครั้งนี้จะโอนเงินอีกแล้วใช่ไหมเพราะเธอคุ้นเคยกับจงแดดี จงแดกรอกเอกสารจนครบถ้วน เมื่อถึงคิวตนเองก็ลุกไปยื่นให้ทางพนักงานที่เค้าท์เตอร์ เพราะปรกติแล้วการโอนเงินต่างประเทศจะต้องใช้เอกสารที่เป็นระเบียบระบบ พนักงานสาวจะรับเอกสารจากจงแดไปคีย์ข้อมูลและปริ้นท์ให้ก่อนเสมอ

แผ่นกระดาษใบหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าให้ประทับลายมือชื่อลงไป ตัวเลขในช่องหนึ่งเป็นจำนวนเงินซึ่งจะถูกโอนในระบบโอนต่างประเทศ จงแดเขียนลายมือชื่อลงในช่องว่างซึ่งเป็นรอยประก่อนจะส่งแผ่นกระดาษคืนพนักงานไปทำธุรกรรมต่อ

เกลี้ยง...

ค่าแรงของเดือนนี้หมดแล้วเพียงจรดปลายปากกา แต่ก็นึกดีใจที่อีกไม่กี่วันเงินก็จะเข้าบัญชีของแม่ที่อยู่คนละประเทศ นึกถึงตอนที่น้องสาวคนเดียวมีเงินไปโรงเรียนทุกวัน มีชุดสวยๆใส่กับเขาบ้าง มีรอยยิ้มแบบเด็กทั่วไป แค่นี้คิมจงแดก็มีความสุขแล้ว

เอ่ยขอบคุณพนักงานสาวประจำสาขาธนาคารไชน่าแบงค์ก่อนจะผละออกจากเคาท์เตอร์ แล้วเดินออกจากธนาคารปะปนกับผู้คนไปตามทางที่ทอดยาว ประเทศจีนเป็นประเทศที่มีประชากรมาติดอันดับโลก ไม่มีใครมาสนใจใคร เพราะวันๆต้องเจอกับคนมากมายนับไม่ถ้วน จึงไม่มีใครสน...ว่ามีคนเกาหลีแท้ๆเดินปะปนอยู่ ไม่ได้รู้ว่าคนเกาหลีตัวเล็กๆคนนี้เป็นใครมาจากไหน

และไม่ได้สนใจ...

ว่าคิมจงแดขายตัวให้ใครมาบ้าง...

มันคงน่ากระอักกระอ่วนใจถ้ามีคนมาสนใจในงานที่เขาทำ คำพูดของอี้ชิงมักถูกเสมอ มันไม่น่าภูมิใจที่จะบอกใครได้อย่างเต็มปากว่าได้เงินจากการขายตัวมา พนักงานสาวที่ทำรายการโอนให้จงแดก็เคยถามว่าทำไมถึงโอนเงินให้แม่มากมาย ทำงานอะไร เธอน่าจะได้ทำบ้าง จงแดเอาแต่เงียบ

ถ้าหากเธอรู้คงไม่อยากจะทำมัน...

“เดี๋ยวแม่เช็คยอดเงินเข้านะ จงแดโอนไปให้สองหมื่นห้าก่อน”จงแดบอกกับปลายสายทันทีที่โทรหาแม่ติด เสียงแม่ดูตกใจกับจำนวนเงินที่โอนให้ ถามว่าทำไมมันเยอะแยะขนาดนั้นกัน

-นี่ทำงานได้พักบ้างไหมลูก ป่วยแล้วจะออกมาโอนเงินทำไมกัน ในบัญชีแม่ยังมีพอใช้เช่าห้องกับซื้อของใช้จำเป็นได้-

จงแดยิ้มน้อยๆกับน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเขามาก เขาบอกให้แม่ไม่ต้องเช่าห้องพักแล้ว อย่าอยู่ในชุมชนแออัดอย่างเดิม เงินที่โอนให้ อยากให้แม่เช่าบ้านหลังเล็กๆสักหลัง ซื้อของใช้ที่จำเป็นทั้งหมด และซื้อชุดนักเรียนกับเสื้อผ้าสวยๆให้จูจิน

“ตุ๊กตาด้วยนะแม่...ใช้ซื้อไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผม จงแดไม่เหนื่อยหรอก”เขาบอก ได้ยินเสียงโวยกลับมา พูดว่าเสียดายข้าวของที่เสียไปกับเหตุการณ์ไฟไหม้ จะโทษเอาความต้นเหตุก็ไม่ได้ เงินทองหรือก็ไม่มีด้วยกันทั้งนั้น เสียดายที่สุดคงเป็นค่าเรียนบัลเล่ต์จูจิน เก็บไว้จะไปจ่ายอยู่พรุ่งนี้เอง

จงแดหัวเราะขื่น บอกแม่ไม่ต้องเสียดายมันหรอก เดี๋ยวเขาจะขยันทำงานให้มากขึ้น เก็บรวบรวมเงินอีกครั้ง แล้วจะกลับไปหาแม่กับจูจิน

“แค่แม่กับน้องยังมีชีวิตอยู่รอให้จงแดกลับไปมันก็ดีและคุ้มกับการที่จงแดเหนื่อยแล้วไม่ใช่เหรอแม่?”

คนขาย

ได้พักสองวันทำให้อาการไข้หายเป็นปลิดทิ้ง จงแดเก็บตัวอยู่ในห้องตลอดทั้งสองวัน เวลาที่อี้ชิงออกไปมหาวิทยาลัยและไปทำงานเขาจะอยู่เงียบๆในห้อง ยอมรับกับตัวเองว่ากลายเป็นคนระแวงเสียงเคาะประตูเพราะกลัวว่าป๋ายเสียนจะย้อนกลับมาอีกครั้ง โชคดีที่หลังจากวันนั้นผู้ชายชื่อเปี้ยนป๋ายเสียนก็ไม่ได้กลับมา

เสียงของจงแดยังคงแหบแห้งอยู่ อาการเจ็บคอทุเลาลง แต่ยังคงต้องกินยาแก้เจ็บคอจนกว่าจะหายดี ส่วนเรื่องแม่กับจูจิน ตอนนี้แม่หาบ้านเช่าได้แล้ว บ่นอุบว่าราคาแพงกว่าห้องเช่าเดิมเยอะมาก แต่มีสวนสาธารณะอยู่ใกล้ๆ เพื่อนบ้านก็มีลูกวัยเดียวกับจูจิน ดูน้องสาวของจงแดจะมีความสุขและลืมเรื่องราวแย่ๆจากเหตุการณ์ไฟไหม้ไปได้เพราะได้เจอเพื่อนใหม่

จงแดบอกกับตัวเองว่าดีแล้ว แม่เองก็ไม่ต้องไปคิดถึงอะไรที่เสียไปอีก จากนี้ก็เริ่มต้นใหม่ เขาใช้เวลาที่ได้พักคำนวณและไตร่ตรองดูแล้วว่าจะต้องเก็บเงินอีกสักเท่าไหร่ถึงจะเพียงพอ ต้องทำงานอีกกี่ครั้งถึงจะได้เงินตามที่ต้องการ อีกไม่นานจงแดก็จะกลับบ้านไปหาแม่ได้เสียที

คิดเอาไว้ว่าไม่เกินปีครึ่ง...เงินที่ได้คงพอซื้อบ้านพร้อมตกแต่งได้สักหลัง และเป็นทุนเก็บไว้ใช้ได้อีกหลายปีหากประหยัด

“ยังเจ็บคออยู่หรือเปล่า?”เสียงอี้ชิงเอ่ยถามคนที่ก้มหน้าก้มตาพับเสื้อผ้าของตัวเองใส่ตะกร้าหลังจากตากแดดจนแห้งสนิทแล้ว จงแดตอบว่ายังเคืองคออยู่ แต่ไม่มีปัญหา ไปทำงานได้ตามปรกติ

“แล้วรอยพวกนั้นล่ะ”ถามอีกพร้อมพยักเพยิดหน้า จงแดแหวกสาบเสื้อออกน้อยๆ รอยยังคงไม่จางลงมากแต่ที่ห้อช้ำก็ดูดีขึ้น อาศัยใช้แป้งรองพื้นทาตัวก็กลบได้มิด อี้ชิงแค่นหัวเราะ ถามว่าต้องใช้กี่กระปุกกันจึงปิดรอยช้ำพวกนั้นสนิท แล้วคนที่พูดไม่ระวังก็เงียบไปเมื่อคนฟังมีสีหน้าหมองลง

จงแดยกยิ้มบางๆแต่ไม่ตอบอะไร พับผ้าจนเสร็จแล้วก็ไปดูผ้าปูที่นอนที่เอามาซักด้วยว่าแห้งบ้างหรือยัง

อี้ชิงมองตามคนเด็กกว่าออกไปที่ระเบียงห้อง รู้สึกผิดในใจกับคำพูดที่ไม่คิดก่อนจะเอ่ยของตัวเอง เขาพยายามจะระวังคำพูดมากขึ้นแล้วแต่เพราะมันเป็นสันดานเลยยากจะเปลี่ยนได้รวดเร็ว เขายกมือนวดขมับปัดเรื่องที่พูดไม่ดีใส่จงแดทิ้งไปเพราะลำพังเรื่องโปรเจ็คจบก็ปวดหัวพอดู ไหนจะเรื่องสอบอีก ถ้าเขาส่งโปรเจ็คจบไม่ทันสอบสิ้นเทอมเขาคงไม่จบแน่ๆ ปัญหาก็อยู่ที่รูปเล่มและสำนวนการเขียนที่ต้องเกลาแล้วเกลาอีก อาจารย์ที่ปรึกษาช่วยได้ในระดับหนึ่งแต่เขาก็ต้องมาแก้ไขเอาเองอยู่ดี

“กินขนมไหมครับ?”เสียงแหบน้อยๆเอ่ยถาม อี้ชิงมองคนที่ยืนขนมมาให้ ไม่ได้สังเกตว่าจงแดกลับเข้าห้องมาแล้ว เขาส่ายหัว ถามว่าจงแดหิวหรือเปล่า ดูนาฬิกาก็เห็นว่าเกือบเที่ยงแล้ว ตอนเช้าพวกเขาทั้งคู่ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกันเพราะขี้เกียจออกไปหาอะไรกิน บะหมี่สองห่อสุดท้ายเลยหมดเกลี้ยง ไปห้างสรรพสินค้าคงต้องไปซื้อมาตุนเอาไว้อีก

“ยังครับ แต่เห็นพี่ดูเครียดๆ กินของหวานช่วยได้”จงแดปฏิเสธ เข้าห้องมาเห็นอีกคนทำหน้าเครียดๆคงเครียดกับเรื่องเรียนอีกเหมือนเคย เลยคิดว่าถ้าได้กินอะไรหวานๆคงดี

อี้ชิงอึ้งไปกับสิ่งที่อีกคนพูด เขาร้องอื้มในลำคอก่อนจะดึงขนมชิ้นเล็กจากมือของจงแดมาแกะกิน เห็นใบหน้าของอีกคนกระจ่างขึ้นจากร้อยยิ้มน้อยๆ

“จงแด...ที่ฉันพูดอะไรไป บางอย่างก็ไม่ต้องไปจำหรอกนะ”เขาพูด พอเห็นจงแดก็พาลเก็บเอาเรื่องที่พูดจาไม่ดีกับอีกคนขึ้นมาคิดอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมเข้าใจ”จงแดตอบ หน้าเจื่อนเล็กน้อยตอนคิดถึงคำพูดแต่ละคำของคนเป็นพี่

“...”

“ผมไม่เคยโกรธพี่เลย ต่อให้มันจะรู้สึกย่ำแย่แค่ไหนที่ต้องฟังคำพวกนั้น”จงแดคลี่ยิ้มมากขึ้น เหตุผลแค่เพราะเป็นอี้ชิงก็พอแล้ว เพราะเป็นอี้ชิง ถึงจะพูดทำร้ายจิตใจกันแค่ไหนเขาก็ไม่เคยโกรธอีกคนเลย

อี้ชิงฟังนิ่ง มองแววตาของเด็กตรงหน้าก็มีแต่ความจริงใจในคำพูดนั้น เขายกขนมในมือขึ้นกัดอีกครั้งหนึ่ง ขนมที่เขาเป็นคนรับมาจากจงแดด้วยความเต็มใจ อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขารับของจากอีกคนในขณะที่เมื่อก่อนเขาจะปฏิเสธทุกอย่างที่จงแดพยายามจะหยิบยื่นให้ ทั้งสิ่งของเครื่องใช้ อาหารการกินที่อีกคนจะเลี้ยง หรือค่าเช่าห้องบางเดือนที่เขามีเงินไม่พอจ่าย ด้วยอยากให้เด็กคนนี้ไม่ต้องมาสิ้นเปลืองในส่วนของเขา เขามีกำลังจะใช้จ่ายส่วนนี้เองได้ แต่กระนั้นจงแดก็แอบซื้อของใช้มาเพิ่มเติมบ้าง ซื้อกับข้าวมาให้บ้างทำให้เขาจำนนไม่สามารถปฏิเสธได้

ขนมนี่เป็นสิ่งแรกจริงๆนั่นล่ะ ที่เขารับมาจากจงแดด้วยความเต็มใจ...

คนขาย

เจียนจี้ฟางถามไถ่เรื่องบ้านกับจงแด พี่ๆที่ได้ยินเรื่องนี้ก็พากันมาถามด้วยความเป็นห่วงอีกหลายคน รวมถึงพี่จื่อเทา จงแดบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว จัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยดี เขาสามารถพูดคุยกับจื่อเทาได้สนิทใจมากขึ้น คงเพราะท่าทางเป็นห่วงนั่นแตกต่างกับท่าทางที่แสดงออกตอนอยู่กับเซฮุนลิบลับ

จงแดอาบน้ำเช็ดตัวจนแห้งสนิท หยิบเอาแป้งรองพื้นที่ก่อนมาแวะซื้อในร้านเครื่องสำอาง พนักงานขายแนะนำถ้าจะใช้ทาตัวให้ใช้แบบเนื้อครีมเหลวๆ มีฟองน้ำไว้ใช้เกลี่ย จงแดถอนหายใจออกมาเมื่อเกลี่ยเท่าไหร่ก็เป็นรอยด่างดวง จนทนไม่ไหวต้องขอความช่วยเหลือจากพี่ลี่อิน

หญิงสาวร้องอุทานที่เห็นสภาพน้องแบบนั้น แต่ก็ลงมือไล่ลงรองพื้นทับรอยช้ำที่เห็นจางๆตามเนื้อตัวให้ อาจจะปิดไม่สนิททั้งหมดแต่ก็ดีกว่าให้แขกเห็นเป็นรอยจ้ำรอยด่างดวงแบบนี้ โชคดีที่รองพื้นนั้นเข้ากันได้ดีกับสีผิวของจงแด ไม่เช่นนั้นจับจงแดโยนลงถังแป้งยังจะง่ายกว่า

“พี่ไปแล้ว ฉีดน้ำหอมหน่อยก็ดีนะ ให้มันกลบกลิ่นแป้ง”ลี่อินเอ่ยบอก ใกล้เวลาเปิดร้าน หล่อนต้องรีบไปเตรียมตัวรับแขกที่มีจองคิวเอาไว้ กลุ่มนักธุรกิจพากันมาฉลองแบบเหมาครึ่งโซนวีไอพี งานนี้หญิงสาวหลายคนได้ถูกจองตัว ถือว่าเป็นวันดีของมาม่าซังวันหนึ่งเลยทีเดียว

เพราะมีเหมาครึ่งโซนวีไอพี มาม่าซังเลยติดพันกับการต้อนรับขับสู้บรรดาเสี่ยๆนักธุรกิจทั้งหลาย เจียนจี้ฟางบอกแค่ลูกค้าวันนี้จะมาอีกประมาณสองชั่วโมง ให้จงแดหาอะไรทำไปพลางๆก่อน คนตัวเล็กไม่รู้จะทำอะไร เพราะเรื่องความสะอาดเขาก็จัดการตัวเองตั้งแต่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว จะให้กินอะไรเพิ่มก็กลัวจะเป็นปัญหาทีหลัง เลยทำได้แค่นั่งหน้าเค้าท์เตอร์เพราะไม่อยากอยู่ในห้องแต่งตัวกับพี่สาวคนอื่นๆ

พี่อี้ชิงเริ่มบรรเลงเพลงโดยมีนักร้องสาวคนหนึ่งยื่นร้องเพลงอยู่ข้างๆ จากการสังเกตถ้านักร้องสาวคนนี้ขึ้นโชว์จะเป็นเพลงจีนเสียส่วนใหญ่ ในบางครั้งที่อี้ชิงร้องเองก็จะเป็นเพลงฝรั่งที่จงแดแปลไม่ออก รู้แค่มันเพราะดี เขานั่งรอแล้วคุยกับบาร์เทนเดอร์บ้าง มีพี่จื่อที่แวะเวียนมาสร้างความวุ่นวายบ้าง รู้ตัวอีกทีการ์ดของโซนวีไอพีก็มาเรียกบอกว่าแขกในคืนนี้มาแล้ว และรออยู่ที่ห้องพร้อมบอกหมายเลขห้องมาให้ จงแดเดินไปห้องรับรองผ่านบันไดเดิมที่คุ้นชิน เคาะประตูห้องสองสามครั้งก่อนจะเปิดเข้าไป

เพียงแค่เห็นแขกในวันนี้ จงแดก็อดชมไม่ได้เลยว่าคนตรงหน้าดูดีเอามากๆ รูปร่างสมส่วนไม่ได้บึกบึนแต่ดูแข็งแรงดี โครงหน้าคมคายแบบฉบับชาวเอเชีย ผิวสีแทนดูสุขภาพดี เป็นคนที่มีฟีโรโมนพุ่งฉีดแบบกระจัดกระจายสุดๆ จงแดถามอีกคนว่าจะอาบน้ำก่อนไหม เห็นอีกคนอยู่ในชุดสูทตามสมัยนิยมโดยเสื้อผ้าทุกชิ้นยังอยู่ครบบนร่างกาย

“คุณเป็นคนเกาหลีใช่หรือเปล่า?”นอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้ว อีกคนยังถามเขากลับเป็นภาษาเกาหลีอีกด้วย จงแดตกใจ ไม่คิดว่าอีกคนจะเป็นคนเกาหลี ท่าทางบอกว่าเป็นคนญี่ปุ่นยังจะน่าเชื่อมากกว่าเสียอีก

“ครับ เอ่อ...”

“ผมชื่อไค เป็นผู้ช่วยของคุณจุนมยอนน่ะครับ พอดีคุณเขายังติดธุระเรื่องบริษัทอยู่เลยส่งให้ผมมาพบคุณก่อนเพื่อจะสอบถามเรื่องคุณหนูเล็ก”คนตรงหน้าเอ่ยออกมา จงแดร้องอ๋อในใจ แล้วทำไมถึงมาเป็นแขกของเขาได้ล่ะเนี่ย? แค่คุณจุนมยอนโทรมาบอกแล้วนัดเจอกันข้างนอกก็ได้นี่

“ผมถามถึงคุณจงแดที่ทำงานที่นี่ก็มีคนให้ผมจ่ายเงินเพื่อจองตัวคุณแล้วก็ต้องรออยู่ถึงสองวัน...แปลกนะครับทั้งที่คุณจุนมยอนบอกว่าคุณทำงานในครัว”เสียงของไคเรียบๆเข้ากับท่าทางและชุดสูทที่สวมใส่ แต่นั่นก็ทำให้จงแดสะอึกในอกไม่น้อย เพราะตอนที่เขาเจอคุณจุนมยอนตอนนั้นเขายังทำงานข้างในครัวอยู่ ไคคงถามหาเขาเพราะคิดว่าเขาทำงานในครัวเหมือนที่คุณจุนมยอนบอก

“ผม...เปลี่ยนงานน่ะครับ”บอกเสียงเบา เสียงแววตาขบขันส่งมาจากอีกคน ไคไม่ได้ยุ่งเรื่องที่จงแดเปลี่ยนงานอีก เขาถามว่าคุณหนูเล็กที่คงหมายถึงเซฮุนนั้นอยู่ที่ไหน จงแดส่ายหัว เขาไม่รู้หรอกว่าเซฮุนอยู่ที่ไหนทำอะไร นานๆทีเซฮุนถึงจะออกจากห้องมา ถ้าให้เดาตอนนี้ก็อยู่ในห้องนอนของมาม่าซังเหมือนเคยกระมัง

“ถ้าผมต้องการจะพบคุณหนูผมต้องทำยังไง”ไคถาม จงแดส่ายหัวอีกครั้ง บอกว่าถ้าเซฮุนจะออกจากห้องมาเขาจะออกมาเอง หรือไม่อย่างนั้นก็ลองให้เด็กในร้านไปเรียกเหมือนที่คุณจุนมยอนเคยทำ

“แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าเขาจะยอมออกมาพบไหม?”จงแดบอก ซึ่งไคก็พยักหน้าเห็นด้วย ยิ่งรู้ว่าเป็นลูกน้องแบบเขามาคงไม่สนใจจะมาพบแน่ๆล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรอคุณจุนมยอนจัดการงานให้เสร็จเรียบร้อยแล้วบินตามมาพูดคุยด้วยตัวเอง

“ขอบคุณมากครับ สำหรับข้อมูล ที่ราคามันแพงถึงพันสองร้อยหยวนเลยทีเดียว”ไคหัวเราะในลำคอ เงินที่จ่ายไปก็เป็นเงินของเขาเองเสียด้วย เพราะเจ้านายออกให้แค่ค่าตั๋วเครื่องบินและค่าที่พัก ส่วนค่าอาหารนั้นรวมอยู่ในค่าโรงแรมแล้ว ถ้าไปเที่ยวหรือกินอาหารนอกโรงแรมเขาก็เป็นคนจ่ายเองทั้งหมด

“ขอโทษครับ...ขอโทษจริงๆ”จงแดได้แต่ขอโทษอีกคน ถามว่าจะรับเงินคืนไหม เขาจะไปพูดกับมาม่าซังให้เอง เพราะเหตุการณ์นี้มันเป็นการเข้าใจผิดกัน ถึงจะต้องโดนหักเงินบ้างก็ตามทีเถอะ ทว่าไคกลับปฏิเสธ เขาประเมินคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วบอกว่าบริการอย่างที่ทำปรกติก็ได้

จงแดหน้าร้อนวูบ บอกว่าถ้าอย่างนั้นก็ได้ คนตัวผอมคิดตลกว่าอีกคนจะเข้ามาคุยเรื่องเซฮุนแล้วก็จบเท่านั้น แต่เพราะเขาจ่ายเงินมาแล้ว ยังไงก็คงไม่ต้องการให้เงินนั้นสูญเปล่าหรอกกระมัง จงแดเองก็รับเงินมาแล้ว แม้จะกระดากนิดหน่อยเพราะอีกคนเป็นคนของคนรู้จักอีกที แต่เมื่อร่างกายนั้นเปลือยเปล่าปราศจากกี่เพ้าสีแดงสดที่สวมใส่แล้วจงแดก็วางทุกอย่างลง

ไคป้อนจูบให้กับอีกคน แม้จงแดจะรู้สึกแปลบปลาบเวลาที่ริมฝีปากทาบทับลงมาก็ตามที เพราะมันอดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงตอนที่ริมฝีปากของตนเองรองรับความใหญ่โตที่กระแทกเข้ามาจนเจ็บจุก เนินเนื้อที่หน้าอกถูกบีบขยำและปลายยอดก็ถูกเลียไล้สร้างความวาบหวามให้อีกต่อหนึ่ง

“ผมไม่อยากให้คุณร้องคราง ช่วยกลั้นเสียงไว้ด้วยนะครับ”เสียงทุ้มๆเอ่ยที่ข้างหูก่อนจะกดจูบซับที่แก้ม จงแดมองใบหน้าคมเข้มของคนที่เพิ่งพูดกับเขา แรงชักนำที่แกนกลางกายจากการปรนเปรอของไคทำให้ต้องหรี่ตาลงและปล่อยเสียงครางออกมา ทว่าได้ยินอีกคนพูดแบบนั้นเลยต้องกัดริมฝีปากกลั้นมันเอาไว้

คนๆนี้แปลกเอามากๆ ทั้งที่แขกหลายๆคนชอบที่จะได้ยินเสียงร้องครางของพวกเขา ยิ่งครางหนักๆก็ยิ่งชอบใจ แต่กับคนๆนี้กลับไต้องการได้ยินมัน

การโลมเล้าร่างกายของจงแดจบลงตรงที่คนตัวผอมบิดสะโพกร่อนขึ้นเพราะทนกับแรงชักนำหนักๆไม่ไหว ปากที่คอยจะส่งแต่เสียงร้องนั้นคาบงับฝ่ามือของตัวเองเอาไว้เนื่องจากคนที่ปรนเปรอให้กำชับอีกหนว่าไม่ให้ส่งเสียงออกมา

“แปลกมากที่ผมมีอารมณ์โดยไม่ต้องเร้ามันก่อน”ได้ยินเสียงทุ้มเปรยขึ้นมา ไคมองร่างของคิมจงแด คนที่เจ้านายเขาสั่งให้มาหาและสอบถามเรื่องคุณหนูเล็ก คนที่เขาเพิ่งเข้าใจว่าอีกคนขายตัวก็ตอนที่ต้องจ่ายเงินพันสองร้อยหยวนในการจองคิวนั่นล่ะ

สำหรับเขาเองก็ได้ทั้งชายและหญิง คิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ได้กินของที่ต้องซื้อจากซ่องก็สร้างสีสันให้ตัวเองไปอีกแบบ

ยกมือลูบแกนกายที่ผงาดชันหลังจากที่เขาปล่อยมันให้เป็นอิสระ ยอมรับว่านี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ร่างกายเขาตื่นตัวพร้อมรบโดยไม่ต้องเร่งเร้ามัน เขายกยิ้มพอใจกับคนที่กัดมือของตัวเองไม่ให้ส่งเสียงออกมาตอนที่บดขยี้ยอดอกสีสดนั้นอีกครั้ง

เขาประหลาดตรงนี้ล่ะ...

คนอื่นอาจจะได้ยินเสียงครางหวานๆแล้วมีอารมณ์ แต่สำหรับเขา...เขาชอบการบิดตัวเกร็งร่างยามรู้สึกเสียวซ่านแต่ไม่สามารถระบายออกมาได้มากกว่า ไม่ต้องส่งเสียงออกมา แต่สะโพกบางร่อนลอยไม่ติดพื้น ให้เสียงครางนั้นอื้ออึงแค่ในลำคอ แค่เท่านี้ เขาก็รู้สึกเสียวปราดไปทั้งร่างได้อย่างง่ายดาย...

และคิมจงแดก็ทำได้ดีมากเสียด้วย...

ถุงยางอนามัยและเจลหล่อลื่นมีอยู่ประจำทุกห้อง ไครู้ดีแม้จะไม่เคยหิ้วสาวจากที่แบบนี้ก็ตาม เขานวดท่อนเนื้อที่ครอบถุงยางเอาไว้ ดันมันเข้าไปในตัวของอีกคนช้าๆ จงแดเบือนหน้าซบกับเตียง ผ่อนคลายให้คนบนร่างได้เข้ามาจนสุด จังหวะเนิบนาบนั้นทำเอาท้องน้อยเสียดวูบ

“อย่าให้ผมได้ยินเสียงของคุณนะครับ”เสียงทุ้มกดต่ำย้ำอยู่ข้างหู ไคโน้มตัวทับร่างของจงแดเอาไว้ มือข้างหนึ่งกดข้อพับขาให้แนบนาบไปกับอก อีกข้างสอดเข้าไปกำกลางกายแล้วบีบนวดให้เพิ่มอารมณ์สวาท สะโพกสอบเข้าออกเป็นจังหวะ เน้นหนักลงแรงในบางครั้ง จนได้ยินเสียงอึ่ก!จากในลำคอของอีกคน

“ฮา...”สุดท้ายแล้วความกระสันก็ชนะสติสัมปชัญญะในที่สุด จงแดหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามใจไม่ได้ทันทีที่เรียวลิ้นชื้นแฉะแตะที่ยอดอกอีกครั้ง ไคเลื่อนตัวขึ้นบดเบียดริมฝีปากที่ร้องครางออกมาเมื่อครู่ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปหนักหน่วงเหมือนทำโทษที่ขัดคำสั่ง

เรียวขาที่ถูกกดแนบถูกดึงให้เกี่ยวกระหวัดที่ช่วงสะโพก ไคผละตัวออกแล้วดึงให้จงแดลุกขึ้นทั้งที่บางส่วนยังเชื่อมกันสนิท ขยับยกสะโพกที่เล็กบางกลืนกินส่วนที่คั่งคาให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิมก่อนจะเป็นฝ่ายล้มตัวลงแนบหลังกับเตียงเสียเอง

พอมาอยู่ด้านบนคนตัวผอมก็ขยับโยกอย่างรู้หน้าที่ อ้าปากอยากจะครางออกมาจนสุดเสียงเมื่อความยาวของท่อนเน้อชำแรกแทรกเข้าไปจนกระแทกจุดกระสันแต่กลับถูกโน้มคอลงมาป้อนจูบเพื่อปิดกั้น มีแต่เสียงเนื้อที่กระทบกันเท่านั้นที่ดังในความเงียบ ไคกดคอให้จูบนั้นแนบชิด มืออีกข้างแตะที่สะโพกของจงแดให้นิ่งค้างก่อนจะเป็นฝ่ายสวนร่างขึ้นไปเสียเอง

ได้ยินเสียงร้องในลำคอที่ถูกปิดกั้นเอาไว้ ความเสียวซ่านที่แล่นปราดทั่วร่างสีแทนทำให้ต้องเร่งเครื่องเดินหน้าสุดกำลัง มือเล็กจิกเล็บลงบนต้นแขนมีกล้ามเนื้อ ยกสะโพกหลบหลีกการโยกขยับราวกับบ้าคลั่งแต่กลับทำให้รู้สึกดีแทบบ้าในครั้งนี้ อยากจะกรีดร้องลากเสียงให้ดังและยาวที่สุดตอนที่ตัวเองขึ้นไปแตะสวรรค์โดยที่ไม่ได้จับส่วนด้านหน้าเลยสักนิด ไคยังคงแทรกสอดเข้ามาไม่หยุด ส่งแรงกระแทกหนักๆหลายครั้งก่อนจะปล่อยปากที่บดจูบมานานให้เป็นอิสระ เสียงทุ้มคำราม ยึดสะโพกของจงแดเอาไว้และส่งแรงหนักๆหลายครั้งเป็นการสุดท้ายก่อนจะเกร็งตัวปลดปล่อยออกมาทั้งที่ยังค้างคาในตัวของอีกคน

ไคหอบหนัก เช่นเดียวกับจงแดที่โกยอากาศเข้าปอดเกือบไม่ทัน เรียวขาผอมบางขยับยกตัวเองออกจากร่างของแขกในวันนี้ ใช้ทิชชู่ปล่อยให้แกนกายที่ค่อยๆฟุบตัวลงนั้นได้มีอิสระจากถุงยางอนามัยแล้วทิ้งมันลงที่ถังขยะ

“คุณจะนอนพักก่อนก็ได้นะครับ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”จงแดบอกคนที่นอนนิ่ง ไคปรือตาขึ้นมา ครางรับในลำคอ การร่วมรักเมื่อครู่เหมือนจะสูบวิญญาณของชายหนุ่มไปเสียหมด ชมในใจว่ามันเป็นเซ็กส์ที่วิเศษมากๆแม้จงแดจะหลุดเสียงครางออกมาครั้งหนึ่งก็ตาม แต่เมื่อเขาปิดปากสวยๆนั่นด้วยปากของตนเอง เสียงเนื้อต่อเนื้อที่สอดประสานนั่นก็ทำให้หายขุ่นข้องเรื่องเสียงครางไปเสียสนิท ยิ่งตอนที่สะโพกเล็กพยายามจะหลบหนี เขาชอบตอนนั้นที่สุด...

ถือว่าแม้จะไม่สามารถเจอคุณหนูเล็กได้แต่ก็ไม่เสียเที่ยวเสียทีเดียวล่ะนะ

คนขาย

ข่าวนักธุรกิจวัยเกษียณป่วยดังไปทั่วโซเชียลเน็ตเวิร์ค เดี๋ยวนี้อะไรก็ตามคนมักจะเอามาแชร์กันผ่านอินเตอร์เน็ตให้เป็นข่าวเสมอ แม้แต่อาการป่วยของพ่อของเขาก็ตาม

ป่านนี้พี่ชายนอกไส้อย่างคิมจุนมยอนคงหัวหมุนกับหุ้นที่เริ่มตกลงเพราะความไว้ใจในบริษัทเริ่มลดลงเรื่อยๆ แต่ถึงกระนั้นคนอย่างคิมจุนมยอนน่ะต้องกู้สถานการณ์ได้อยู่แล้ว ก็หมอนั่นมันได้เชื้อพ่อมาเต็มๆเลยนี่ เชื่อได้เลยว่าอีกไม่นานพี่ต้องบินกลับมาตามเขาอีกครั้ง ก็เพราะไอ้เด็กจอมจุ้นนั่นที่โทรไปรายงานว่าเขาอยู่ที่ไหนและมีความเป็นอยู่ยังไง

โอเซฮุนหัวเราะในลำคอ ให้ตายเขาก็ไม่กลับไปเด็ดขาด ผู้ชายคนนั้น คนที่มีฐานะเป็นพ่อ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างเขาสิ เพราะเขาก็ไม่เคยสนใจว่าเซฮุนจะเป็นตายร้ายดียังไงเหมือนกัน

ตั้งแต่แม่ยังอยู่แล้ว เขาเอาแต่ทำงาน นับครั้งได้ที่เซฮุนจะเห็นครอบครัวอยู่พร้อมหน้า ยิ่งเสียแม่ไป ผู้ชายคนนั้นแทนที่จะทำหน้าที่พ่อที่ดี กลับพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้าน พร้อมพี่ชายที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่...ผู้ชายคนนั้นก็แค่คิดโง่ๆว่าเราคือครอบครัว พี่จุนมยอนคือพี่ใหญ่ที่ได้รับสืบทอดทุกอย่าง และคนอย่างโอเซฮุนคือน้องชายคนเล็กที่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง

ผู้ชายคนนั้นไม่เคยคิดจะตามหาด้วยซ้ำตอนที่เซฮุนหนีออกมา ไม่สนใจไยดี ไม่เคยแยแสลูกคนนี้ว่าจะตกระกำลำบากขนาดไหน แล้วมันจำเป็นเหรอที่เขาจะต้องไปสนใจว่าผู้ชายคนนั้นจะตายวันตายพรุ่ง

ช่างหัวมันสิ...

เชิญอยู่กับนังนั่นให้พอใจ แม้จะตายคนอย่างคุณท่านตระกูลโอคงต้องการนังแพศยานั่นมากกว่าลูกนอกคอกอย่างเขาอยู่แล้ว

ก็บอกแล้วว่าถ้าเขาจะกลับไป รอนังนั่นมันตายเสียก่อนเถอะ เขาไม่พิศวาสจะเหยียบและใช้อากาศหายใจร่วมกับผู้หญิงที่ทำลายครอบครัวของเขาจนยับเยินหรอก ไม่มีวัน...

“วันๆก็คิดจะหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ถามจริง เกาะผู้หญิงแดกนี่เหนื่อยไหมวะ?”น้ำเสียงกวนประสาทที่ได้ยินเมื่อไหร่ก็หงุดหงิดเมื่อนั้น ฮวังจื่อเทาเดินเข้ามาในห้องไม่เคาะประตูหรือขออนุญาต เป็นสันดานเลวๆที่ติดตัวหมอนั่นมาอยู่แล้ว ในมือของจื่อเทามีหลอดไฟขนาดยาวติดมาด้วย จี้ฟางคงบอกให้มาช่วยเปลี่ยนหลอดไฟที่ขยันเสียบ่อยเหลือเกิน

“คนโดนเกาะยังไม่อุทธรณ์ แล้วคนอื่นจะเดือดร้อนทำไม”เซฮุนเปรย ไล่สายตามองเหยียดก่อนจะเดินออกจากห้อง ไม่อยากจะอยู่ร่วมกับคนอย่างฮวังจื่อเทา เขาเกลียด...

เขาเกลียดมัน...

“ปากดีจังนะ ไม่เคยเข็ดไม่เคยจำ มึงอยากจะทบทวนหน่อยไหม ครั้งสุดท้ายที่พูดจากวนส้นตีนกูสภาพเป็นยังไง”จื่อเทาไม่พอใจ ร่างโปร่งวางหลอดไฟลงบนโต๊ะในห้องแล้วหันไปคว้าแขนขาวๆเอาไว้แน่น เห็นนัยน์ตาสีดำสนิทนั้นไหววูบก่อนจะแข็งกร้าวดังเดิน โอเซฮุนสะบัดแขนออกจากการกอบกุม ก้าวออกห่างคนที่เกลียดเข้าไส้

“แค่ท่อนเอ็นโสโครกแยงๆยัดๆเข้ามาในรูก้น กูไม่จำให้เปลืองสมองกูหรอก”เซฮุนตอกกลับ บิดปากจนเบี้ยวไม่ได้รูป แววตามีแต่ความเกลียดชังในตัวจื่อเทาจนปิดไม่มิด

เกลียด...เกลียดคนที่ทำเรื่องแบบนั้นกับเขา...เกลียดที่มันทำลายความเป็นลูกผู้ชายของเขาจนย่อยยับ

มันเกลียดเขาที่เจียนจี้ฟางอยู่ข้างเขานับตั้งแต่เรื่องเหี้ยๆนั่นเกิดขึ้นครั้งแรก เกลียดเขาได้อยู่ที่บ้านดอกเหมยในฐานะผู้ชายของมาม่าซัง เป็นแมงดาเกาะน้าสาวของมัน

เขาก็เกลียดมันไม่ต่างกันหรอก บางที โอเซฮุนอาจจะเกลียดฮวังจื่อเทามากกว่าที่มันเกลียดเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่าก็ได้

100 เปอร์เซ็นต์

ถ้าเราเป็นเซฮุนเราก็ฝังใจนะ การที่ผู้ชายคนนึงถูกผู้ชายข่มขืน(โดยที่ตัวเองไม่ใช่เกย์)มันก็น่าจะกระทบกระเทือนจิตใจเอามากๆเลยล่ะ บุคลิกเซฮุนที่วางไว้คือเป็นคนตรงๆแรงๆรักแรงเกลียดแรง ไม่แปลกใจทำไมถึงไม่ลงรอยกับจื่อเทาและคำพูดระหว่างสองคนนี้ก็แรงตั้งแต่แรกๆที่มีบทอยู่ฉากเดียวกัน 555555 (ที่มันได้กันครั้งแรกจะใส่เป็นตอนพิเศษให้ค่ะ รู้แค่ว่ามันเกลียดกันก็พอเนอะ)

พยายามแก้มัดปมที่ตัวเองก่อ รู้สึกเหนื่อยมาก มัดไว้เยอะพอควร ตามแก้ไปทีละเปาะ ทีละเปาะ ตอนนี้ก็คลายเกือบหมดแล้ว 55555555 ดีใจโคตรแล้วตอนนี้ รู้สึกดีมาก สี่ตอนที่เหลือพยายามจะไม่ผูกอะไรอีก เหนื่อยเหลือเกินนนนน

ส่วนเรื่องนังป๋ายเสียน (ที่ทุกคนสาปส่ง) กับนุ้งโด้ชิ่งจูเราจะใส่ในตอนพิเศษให้ค่ะ รวมถึงเรื่องเทาฮุนด้วย จะเป็นตอนสั้นๆไม่กี่หน้าให้รู้ที่มาที่ไปเฉยๆ ส่วนเรื่องหลักขอเดินเรื่องของจงแดอย่างเดียวเท่านั้น และถ้าจะถามว่านังป๋ายจะได้รับโทษใดใดไหม แน่นอนว่าคนมีสาระ(เลว)แบบนี้หนีไม่พ้นความผิดตัวเองค่ะ

TBC.

#ขายตัวออลเฉิน

(ปุกาด) เปิดโอน #ขายตัวออลเฉิน ถึงวันที่ 31 ธันวาคม 2558 คับ!!! รายละเอียด http://writer.dek-d.com/dekd/writer/viewlongc.php?id=1356187&chapter=6 ขอบคุณค่า

(ปุกาด) เปิดโอน #20ชฉ ถึงวันที่ 31 ธันวาคม 2558 คับ!!! รายละเอียด http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1407994&chapter=3 ขอบคุณค่าาาา

แมลงจี่

รักค่ะ