คนขาย - 5

ลูกค้าคนนี้ติดจูบ

บทที่5.

การกลับมาทำงานหลังจากนอนโรงพยาบาลทำให้จงแดประหลาดใจ กี่เพ้าสีแดงสดที่พี่สาวต่างสวมใส่กำลังอยู่ในมือของเขา ดิ้นทองปักลวดลายสวยงาม ความยาวของมันกรอมเท้าแต่ไม่ได้เข้ารูปเน้นสรีระแบบที่ผู้หญิงชอบใส่ ด้านข้างไม่ได้ผ่าขึ้นมาจนน่าหวือหวา เป็นชุดที่งดงามและเรียบร้อยดูดี ทว่ามันก็ยังเป็นชุดในแบบที่ผู้หญิงใส่กันอยู่ดี

“ทำไมต้องใส่แบบนี้”ไม่ใช่จงแดที่ถามแต่เป็นอี้ชิง จับผ้าในมือจงแดดู เนื้อผ้าลื่นมือ สีสันสดตัดกับเนื้อสีขาวซีดของคนที่ต้องสวมใส่

“ไม่ใช่ไอเดียม่าหรอก เซฮุนน่ะ เห็นว่าจงแดก็เป็นลูกม่าเหมือนกันแต่แต่งตัวไม่เหมือนพี่เขา พอเซฮุนพูดแบบนี้เลยคิดได้ว่าน่าจะให้จงแดใส่กี่เพ้าแดง เสื้อดำแบบพนักงานธรรมดามันดูไม่มีราศีเลยน่ะสิ”เจียนจี้ฟางจีบปากจีบคอพูด ชมเปราะว่าต้องดูดีมากแน่ๆถ้าหากจงแดสวมกี่เพ้าชุดนี้

“เสือกจริงๆ”เสียงพึมพำจากคนที่ยืนข้างอี้ชิง ถึงจะเคยคิดว่าจงแดอยู่ในชุดกี่เพ้ามันต้องดูดีเอามากๆ แต่ก็ไม่คิดอยากจะให้เด็กคนนี้ใส่

ชุดที่สวมใส่แล้วช่างสวยงาม ทว่ายิ่งใส่ยิ่งไร้ค่า...

“เถอะน่า ไปๆ ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่า แล้วก็ใส่ชุดนี้นะจงต้า”มาม่าซังรุนหลัง ตีเผียะที่ไหล่ของจื่อเทาบอกให้ไปดูความเรียบร้อยของร้านเสีย ส่วนอี้ชิงก็รีบไปเช็คสายกีต้าร์เสียดีกว่า เมื่อวานเห็นบอกว่าเสียงเพี้ยนอยู่น้อยๆ

จงแดมองชุดสีแดงสดในมือ หลังจากอาบน้ำจนกายกรุ่นกลิ่นสบู่แล้วซับเนื้อตัวให้แห้งก็ต้องมางุนงงกับชุดที่ถือ ไม่รู้จะใส่ยังไงเพราะเป็นชุดตัดเย็บไม่มีซิปรูด ถอนหายใจออกมา คงต้องสวมลงทางหัวกระมัง? ตอนที่สวมก็ติดขัดน้อยเพราะไม่คุ้นชินการแต่งกายแบบนี้ แต่พอชุดผ้าลื่นถูกสวมลงบนกายแล้วก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร แค่โล่งน้อยๆที่ช่วงล่างเพราะไม่ได้ใส่กางเกง ก้าวออกจากห้องน้ำด้วยท่าทางขัดๆ แก้มซูบซีดซับสีตอนออกมาแล้วพี่ชิงชิงพุ่งตรงเข้ามาหากับพี่ลี่อิน หญิงสาวจับนู่นลูบนี่ชมว่าน่ารักเอามากๆ

“มาแต่งหน้าหน่อยสิจงต้า เร็วๆ”พี่ชิงชิงดึงแขนเข้าห้องแต่งตัว พี่สาวหลายคนมองมาทางจงแด บางคนก็ทักทายถามถึงอาการไม่สบาย บางคนก็ชมว่าใส่ชุดนี้แล้วดูดีขึ้นเป็นกอง แต่กับบางคนก็ไม่วายแขวะกัดด้วยความไม่ชอบใจ เหมือนพี่สาวคนเดิม คนที่ค่อนขอดเขาตั้งแต่วันแรกๆ

“เลื่อนเป็นไอ้ตัวเต็มขั้นแล้วสิ”หล่อนมองเหยียดกี่เพ้าสีแดงสด ดิ้นทองปักลายสวยขนาดนี้คงแพงน่าดู เป็นไอ้ตัวราคาสูงก็ต้องประดับร่างให้แพงเข้าไว้ แต่มันจะสำคัญอะไรเมื่อพอรับแขกก็ต้องถอดทิ้งอยู่ดี

“เงียบปากไปเถอะ พูดเหยียดจงต้าว่าไอ้ตัวไอ้เตอ หล่อนมันก็ขายตัวเหมือนกัน ที่อยู่ที่นี่ก็ขายตัวกันทั้งนั้น”พี่ชิงชิงว่าพี่สาวคนนั้น ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีอ่อนเหยียดยิ้มยกใส่อีกคน ดูเหมือนนางเอกสู้คนเสียทว่าจงแดกลับคิดว่าพี่ชิงชิงเหมือนนางร้ายในละครมากกว่า

“ไห่เทียน...เธอใช้คำว่าไอ้ตัวของจงต้า คนอื่นก็ใช้คำว่าอีตัวกับเธอเช่นกัน จำเอาไว้ยัยปลาจวด”เหมยชิงชิงกดเสียงต่ำ เธอปรายตามองพี่สาวชื่อไห่เทียนจนอีกฝ่ายเกือบจะปรี่เข้ามาหาเรื่อง พี่สาวคนอื่นรีบคว้าตัวทั้งสองเอาไว้ สุดท้ายก็เป็นเหมยไห่เทียนที่ต้องรามือเพราะยังไงเสียพี่ชิงชิงก็ภาษีดีกว่า เป็นถึงอันดับหนึ่งของร้าน หาเกิดปัญหาขึ้นมามิวายหล่อนเองที่จะเดือนร้อน

พี่ลี่อินหัวเราะร่ายามกางกระเป๋าเครื่องสำอางออก ชมเพื่อนรักเสียงใสว่าคนอย่างเหมยชิงชิงนี่วินเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ พี่ชิงชิงสะบัดผมที่พลิ้วสวยพูดบอกว่าแน่อยู่แล้ว

“จงต้าเองก็เหมือนกัน ยัยปลาจวดนั่นมันพูดอะไรก็ตอบโต้เสียบ้าง เป็นผู้ชายไม่จำเป็นต้องเกรงใจผู้หญิงเสมอไป โดยเฉพาะผู้หญิงแก่ๆขี้อิจฉา”จงแดอดหัวเราะไม่ได้ ส่วนพี่ลี่อินส่งเสียงหัวเราะดังไม่เกรงใจ รวมทั้งพี่สาวอีกหลายคน บางคนพูดสนับสนุนกันสนุกปาก ขำกันให้ครื้น

นั่งนิ่งให้หญิงสาวทั้งสองลงรองพื้นบางๆและปัดแก้มให้ดูมีสีสัน ส่วนปากนั้นจงแดขอไว้ว่าไม่อยากทาลิปมันเพราะมันเหนอะหนะ จนแล้วเสร็จก็จวนเวลาเปิดร้านพอดี แขกวันนี้ของจงแดมารออยู่แล้ว มาม่าซังต้อนรับการกลับมาของเขาด้วยนักธุรกิจวัยกลางคนเงินหนาฟูเต็มกระเป๋า แค่เห็นจงแด ผู้ชายคนนั้นก็ร้องด้วยความพึงพอใจ จงแดไม่ชอบแววตาที่เหมือนจะไล้ไปทุกสัดส่วน เขาพูดกับมาม่าซังว่าใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมาก

“ม่าเลือกให้หนูจงต้าเป็นพิเศษเลยล่ะค่ะ”หล่อนพูดประจบประแจง ยิ้มร่ากับเงินทิปที่ได้รับเพราะความถูกใจในชุดที่จงแดกำลังสวมใส่ นักธุรกิจวัยกลางคนไม่คิดสนใจที่จะนั่งดื่มแอลกอฮอล์ก่อนด้วยซ้ำ บอกให้เปิดห้องเสียเดี๋ยวนั้น มองปราดไปทั่วร่างคนที่ใช้เงินซื้อในคืนนี้แล้วยกยิ้มพอใจถึงขีดสุด เนื้อขาวเจือซีด ไม่อ้วนติดค่อนไปทางผอมแต่ลองจับต้องก็ไม่ระคายมือซ้ำยังนิ่มเสียด้วย กลิ่นกุหลาบลอยวนรอบกายเพราะสบู่ที่จงแดใช้อาบก่อนเข้าทำงาน ไอ้กี่เพ้าสีแดงสดนี่ก็ยิ่งขับให้ร่างกายเล็กบางดูน่าทะนุถนอม แต่กระนั้นเถอะ

...ยามได้เชยชมเรือนร่าง ยามที่ความกระสันอยากมันท่วมท้น ก็คงไม่มีใครอยากจะทะนุถนอมร่างกายที่ใช้เงินซื้อมาหรอก เพราะจ่ายเงินแลกมาถึงได้คิดจะทำยังไงก็ย่อมได้ อยากจะฉีกทึ้งแค่ไหนก็จะทำให้สมกับที่อยาก...

ค น ข า ย

เจ็บ...

จงแดกัดปากยามที่ขาถูกแยกออกกว้างรองรับกายอีกคนที่ทาบทับลงมา ในตัวแน่นจุกและโล่งว่างยามที่เขาขยับเข้าออก ลูกค้าคนแรกของวันนี้กัดกินร่างกายของเขาอย่างตะกรุมตะกราม เหมือนพวกอดอยาก

“อึ่ก...”จงแดเบือนหน้าซบหมอน จิกมือลงผ้าปูแน่น พยายามผ่อนปรนไปตามแรงของอีกคน ได้ยินเสียงบอกให้ครางให้ฟังแต่ตอนนี้นอกจากความเจ็บ คิมจงแดก็ไม่มีอารมณ์อื่นเลยสักนิด เขาไม่มีความสุขกับเซ็กส์ที่ตะกรุมตะกรามสนใจแค่ยัดไอ้นั่นเข้ามาในตัวแบบนี้

“ร้องเสียงหวานๆสิ จงต้า”นักธุรกิจหนุ่มเร่งเร้า จงแดส่ายหน้า เขาเจ็บ เขาเจ็บ!!

“อึ่ก...”ยังคงมีเพียงเสียงร้องก้องในลำคอกับการขยับร่างเข้าออกรุนแรง แค่ขอให้มันจบลงเร็วๆ อดทน กัดฟันรับความเจ็บปวดที่ถาโถมอยู่เกือบชั่วโมง กว่าที่ความทรมานจากเซ็กส์ที่ปราศจากความสุขจะจบลง ชายวัยกลางคนถอนตัวออกไป จงแดคู้ตัวนอนขดแทบจะทันที มือกุมที่ท้องแน่นเพราะรู้สึกปวดจุก ก่อนจะเสร็จลูกค้าของเขาดันตัวเข้ามาจนสุด บีบช่วงเอวยึดรั้งไม่ให้ขยับหนี กระแทกกระทั้นไม่ปรานี

“เธอนี่สุดยอดเลยจินจงต้า ฉันอยากจะจองเธอทุกวัน”เสียงของเขาแหบพร่า มือหยาบไล้ตามโครงหน้าชื้นเหงื่อ จงแดปิดเปลือกตาให้สนิทไม่คิดจะเสวนาด้วย แกล้งทำเป็นเหนื่อยจนหลับจากกิจกรรมเมื่อครู่ ทั้งยังจุกแน่นท้องจนไม่อยากจะทำอะไรนอกจากนอนพักสักครึ่งชั่วโมงให้พอทุเลา

ได้ยินอีกคนอยากจะซื้อบริการตนเองอีก จงแดคงไม่ต้องคิดให้เปลืองเวลาว่าเขาจะรับคิวผู้ชายคนนี้อีกหรือเปล่า จัดพวกให้เข้ากับอู๋อี้ฟานได้แบบไม่ต้องไตร่ตรอง

สุดท้ายแล้วในคืนนี้จงแดก็รับแขกได้แค่คนเดียว หลังจากออกจากห้องรับรองแขกมาก็หน้ามืดซ้ำยังจุกในท้องไม่หาย อาการคลื่นไส้ตีรวนขึ้นประดังประเด จบด้วยการขังตัวเองอาเจียนอยู่ในห้องน้ำนานสองนาน เหมยลี่อินเข้ามาดูอาการน้องชายคนเล็กแล้วพาไปพัก บอกมาม่าซังว่าจงแดป่วย เจียนจี้ฟางเต้นผางถามว่าป่วยอีกแล้วหรือ? แล้วลูกค้าอีกคนที่นัดไว้เล่าจะทำอย่างไร หล่อนเสียรายได้ไปเยอะแล้วกับอาการป่วยของจงแด

“ก็น้องมันป่วยนี่ม่า ร่างกายคนมันบังคับกันได้หรือไง”จื่อเทาแทรกวงสนทนามาพร้อมกับยาแก้ปวดในมือ ถึงจะบอกว่าป่วยจริงๆแต่คนเสียรายได้ก็อดจะหงุดหงิดไม่ได้ หล่อนกะฟันกำไรจากคืนแรกหลังกลับมาทำงานของจงแด ถึงได้ลงทุนสั่งตัดกี่เพ้าเป็นพิเศษ ปักดิ้นทองลวดลายที่งดงามเป็นพิเศษไว้ดึงดูดลูกค้า สุดท้ายก็รับได้แค่คนเดียว เป้ารายได้วันนี้ของหล่อนตกฮวบแบบไม่ต้องสงสัย

“ให้ผมรับแขกแทนน้องไหมล่ะ?”จื่อเทาพูดติดตลก เจียนจี้ฟางแยกเขี้ยวบอกให้เอากระจกมาส่องเสียหน่อย  ตัวสูงชะลูดเป็นต้นตาล เนื้อหนังก็แข็งกระด้างแบบนี้ให้หล่อนเป็นผู้ชายก็ไม่เอาหรอก ถ้าคิดจะขายล่ะคงจะเรียกลูกค้าได้แต่แม่สาวทรงสะโอด

“งั้นก็ให้ไอ้อี้มารับแทน”ยังไม่หยุดพูดจาติดตลก จี้ฟางฟาดเข้าที่แขนแข็งแรงตวาดแว๊ดว่าถ้าจะให้อาอี้ของหล่อนไปขายล่ะข้ามศพหล่อนไปเถอะ

“งั้นม่าจะแคนเซิลคนนี้ให้ก็ได้ ไปพักไป”ท้ายที่สุดก็ต้องยอม จี้ฟางโบกมือไล่ให้จงแดไปพักด้านหลังร้าน หรือจะนั่งในห้องแต่งตัวก็ได้แต่อย่าออกมาเพ่นพ่าน แล้วหล่อนจะบอกแขกให้ว่าจงแดอาหารเป็นพิษต้องหามส่งโรงพยาบาล ลี่อินพาน้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะจัดแจงให้จงแดนอนพักในห้องแต่งตัว ช่วงนี้ลูกค้าเยอะ แต่ละคนออกไปรับแขกกันหมดไม่ค่อยมีใครสิงในนี้มากนัก

“พี่ออกไปทำงานก่อนล่ะ อีกสามชั่วโมงก็เลิกแล้ว เดี๋ยวมาเรียกถ้าอี้ชิงจะกลับ”เธอบอก จงแดพยักหน้ารับรู้ กอบกุมท้องที่ยังคงจุกปวดแล้วหลับตาลง ยาแก้ปวดที่พี่จื่อเทาให้กินค่อยๆออกฤทธิ์ทำให้ง่วงงุน ไม่นานก็ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอในที่สุด

ค น ข า ย

เสียงปิดประตูดังปังปลุกให้จงแดตื่น อาการจุกปวดที่ท้องลดน้อยลงมากแล้วเพราะยาที่กินไปคงไประงับเอาไว้ได้ชะงัด จงแดลุกขึ้นจากโซฟาที่ยึดเป็นที่นอน มองนาฬิกา เขาหลับไปสองชั่วโมงแล้ว มองไปรอบห้องก็ไม่เห็นใคร เสียงปิดประตูเมื่อครู่อาจเป็นพี่สาวสักคนเข้ามาแล้วออกไป

จงแดลุกขึ้นเดินออกจากห้อง เขาถูกสั่งห้ามไม่ให้เพ่นพ่านที่หน้าร้านแต่การอยู่ด้านในก็น่าเบื่อและอึดอัด เขาไม่อยากจะมีเรื่องกับพี่สาวบางคนที่มองกันตาขวาง ยิ่งไม่มีพี่ชิงชิงและพี่ลี่อินคอยช่วยเหลืออีกด้วย แต่หากจะให้สู้กลับอย่างที่พี่ชิงชิงว่าไว้จงแดก็ทำไม่ได้ สำนึกความเป็นผู้ชายบอกว่ายังไงก็ตามไม่ควรที่จะทำร้ายผู้หญิง เลี่ยงเอาเสียยังจะดีกว่า ไม่เกิดการต่อเถียงกันแต่แรกก็จบ

เดินออกหลังร้านมาสูดอากาศที่หลังร้าน ยิ้มขำเพราะคำว่าสูดอากาศมันควรเป็นสถานที่หย่อนใจบรรยากาศดีๆไม่ใช่หลังร้านที่เต็มไปด้วยรถของพนักงานจอดเรียงรายและถังขยะกองใหญ่แบบนี้ แต่ก็คงดีกว่าอยู่มีเรื่องกับเหมยไห่เทียนล่ะนะ

กึก..กึก

กึก...กึก

จงแดเลิกคิ้วกับเสียงประหลาดที่ได้ยิน มันดัง กึก กึก กึก เป็นจังหวะเหมือนใช้มือทุบกระจก ทั้งที่เขาคิดว่าไม่มีใครอยู่ที่แถวนี้เลยสักคน กวาดตามองก็มีเพียงรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์จอดเรียงราย หัวคิ้วขมวดฉับเพราะเสียงนั้นยังดังต่อเนื่อง จงแดก้าวขาเดินไล่ตามรถแต่ละคัน กังวลว่าจะเป็นขโมย มือเล็กฉวยเอาท่อนไม้แถวนั้นมาเป็นอาวุธ ที่จอดรถของร้านนั้นมีเนื้อที่ไม่มาก บางคนใช้ตรอกแคบๆตรงมุมถนนเป็นที่จอด ไม่แน่อาจจะมีคนคิดแงะรถเอาทรัพย์สินเพราะลับสายตาคน

เสียงดังกึก กึกดังมาจากในตรอกแคบนั้นจริงๆ รถยนต์คันหนึ่งจอดคาเอาไว้ คุ้นตาว่าเป็นรถของพี่จื่อเทา จงแดกัดปาก ชั่งใจว่าจะกลับไปเรียกคนในร้านดีหรือเปล่า ทว่าตอนที่กำลังจะกลับไปเรียกคนอื่นมาช่วยก็ต้องหยุดชะงักเพราะน้ำเสียงทุ้มต่ำของเจ้าของรถดังขึ้นจากด้านในตรอกนั้นพอดิบพอดี

จงแดเบิกตาขึ้น เสียงเมื่อครู่ไม่ใช่เสียงพูดทว่าเป็นเสียงครางต่ำ เขาจำโทนเสียงของพี่จื่อเทาได้ดี เป็นเสียงทุ้มแบบมีเสน่ห์เฉพาะตัว ยิ่งยืนฟังยิ่งตัวแข็งทื่อเพราะปะติดปะต่อภาพเอาเองจากเสียงกระทบดังตึก ตึกของอะไรสักอย่างกับกระจก คิดว่าคงเป็นกระจกรถ เสียงทุ้มต่ำยังคงครางเครือคลอกับมันและครวญครางถี่กระชั้นจนเงียบหาย จงแดหลบเข้าไปซ่อนที่ซอกรถสองคันเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ แววตาตระหนกมองลอดซอกรถสองคันเห็นร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยเดินผ่านหน้าไป

ใช่ฮวังจื่อเทาจริงๆ...

เมื่อชะเง้อมองเห้นแผ่นหลังกว้างหายเข้าประตูหลังร้านไปแล้วถึงได้กล้าออกจากที่ซ่อน ไม้ในมือที่คิดจะเอามาใช้เป็นอาวุธถูกกำแน่นตอนที่เดินเข้าไปใกล้ตรอกแคบที่มีรถของจื่อเทาจอดอยู่ เขารู้ได้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นตรงนี้ ฮวังจื่อเทากำลังมีเซ็กส์กับใคร...แล้วทำไมอีกคนถึงไม่ได้ออกมาพร้อมกัน...

ทว่าเพียงแค่ปลายเท้าหยุดอยู่ที่หน้ารถคันสีดำสนิท อีกคนที่จงแดสงสัยว่าทำไมจึงไม่ออกมาพร้อมพี่จื่อเทานั้นกำลังเดินออกมาจากตรอกแคบและหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา ไม้ที่ถือในมือร่วงไปที่พื้น จงแดมองสภาพของอีกคนที่ใกล้เคียงกับคำว่าเละแล้วครางชื่อของคนๆนั้นเบาๆ

“...คุณเซฮุน”

ค น ข า ย

คนที่ยืนตรงหน้าไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงดึงเสื้อเชิ้ตที่ถูกกระชากจนกระดุมกระเด็นหายไปมาปิดบังร่างกายแล้วเดินไปไขรถอีกคันหนึ่งหยิบเสื้อตัวใหม่มาเปลี่ยน ใบหน้าของโอเซฮุนมีรอบช้ำโดยเฉพาะที่ปาก มันแตกและเป็นแผลเหวอะ จงแดจะเอ่ยถามแต่อีกคนก็ล็อกรถแล้วเดินเข้าหลังร้านไปแล้ว จนเลิกร้านจงแดก็ไม่เห็นโอเซฮุนอีกเลย

“พาน้องกลับบ้านดีๆล่ะมึง”จื่อเทาโบกมือให้เพื่อนทั้งที่กำลังถูพื้นอยู่ พี่ชายร่างโปร่งยิ้มให้จงแดแต่เขากลับรู้สึกว่าปากมันเกร็งจนไม่อาจยิ้มตอบได้ ภาพที่จื่อเทาเดินออกมาจากตรอกนั้น ภาพที่โอเซฮุนสภาพดูไม่ได้ และเสียงครวญครางที่ได้ยิน

...สองคนนี้มีอะไรกัน ทั้งที่คุณเซฮุนคือผู้ชายของมาม่าซัง และจากสภาพแล้ว ดูก็รู้ว่าโอเซฮุนไม่น่าจะสมยอมเลยสักนิด คิดไม่ออกเลยว่าระหว่างสองคนนี้เกิดอะไรขึ้น แต่ในความคิดของจงแดมีแต่ด้านลบของจื่อเทาเต็มไปหมด

“เป็นอะไร”อี้ชิงถามคนที่ดูเหม่อ เห็นไอ้เทาบอกรับแขกคนแรกก็ได้เรื่อง หรือยังจุกท้องอยู่? จงแดได้ยินคนพี่ถามก็ส่ายหน้า บอกไม่มีอะไร แค่หิวหน่อยๆเลยโดนบ่นเอาเสียยกหนึ่งว่าหากหิวทำไมไม่ไปขออะไรจากครัวกิน ทนรออยู่ได้

“รอกินพร้อมพี่ก็ได้นี่ครับ”ตอบเสียงซื่อ เพราะอี้ชิงก็ต้องแวะกินข้าวก่อนกลับหออยู่ดี ก็รอกินพร้อมกันก็ได้ อีกอย่าง จงแดก็ชินเสียแล้วที่จะกินข้าวพร้อมอีกคน อี้ชิงวางมือลงบนกลุ่มผมนิ่มก่อนถอนหายใจออกมา นี่คงเป็นอีกครั้งที่คิมจงแดไม่ยอมคิดถึงตนเองก่อน กับแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นการกินข้าวก็ต้องรอ แม้ท้องจะหิวขนาดไหนก็จะรอกันหรือยังไง ทำไมไม่คิดถึงตัวเองก่อน...

“ไป หิวก็รีบกลับ”อี้ชิงบอก ก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้วรอให้อีกคนขึ้นซ้อน แวะกินข้าวต้มร้านประจำเหมือนเคยแล้วจึงกลับหอ พรุ่งนี้ตามที่จริงเป็นวันหยุดของจงแดแต่เพราะป่วยนอนโรงพยาบาลแล้ววันนี้ยังรับลูกค้าได้ไม่ครบจนต้องแคนเซิลทำให้เสียรายได้ไปพอควร เจียนจี้ฟางจึงขอร้องแกมบังคับให้จงแดไปทำงานพรุ่งนี้ด้วย

“ส่งเงินให้แม่หมดเลยหรือเปล่า?”อี้ชิงเอ่ยถามตอนทิ้งตัวลงที่เตียง จงแดกำลังนั่งเขียนแบบฟอร์มขอโอนเงินอยู่ที่พื้น จงแดส่ายหน้าบอกว่าโอนไปแค่บางส่วน แม่ยังเหลือเงินอยู่ เธอบอกให้จงแดเก็บรวมเป็นก้อนเอาเป็นทุนแล้วรีบกลับเกาหลีดีกว่าส่งให้เธอกับน้อง เพราะนายญี่ปุ่นของเธอขึ้นค่าแรงให้อีกหลายเงิน ตอนนี้นอกจากค่ากินอยู่กับค่าเรียนบัลเล่ต์ของยัยจูจินก็ไม่ได้ขัดสนอะไร

“พรุ่งนี้เดียวพาไปซื้อเบาะนอน นอนพื้นมาตลอดไม่ปวดหลังหรือไง”เขาถาม โยนผ้าเช็ดตัวที่ใช้เช็ดผมไปผึ่งตากที่ปลายเตียงแล้วล้มตัวลงนอน จงแดส่ายหัว เขาชินแล้วกับความลำบาก มีพื้นให้นอนก็ดีไปถมถืด ดีกว่าไปนอนตามดินตามปูนเป็นคนไร้บ้าน

“ขอบคุณนะครับพี่อี้ชิง”เอ่ยขอบคุณออกมา มองดวงตาที่หันมาสบกันแลวเอ่ยขอบคุณซ้ำอีกครั้ง ถ้าไม่มีพี่อี้ชิงป่านนี้เขาก็คงยังเป็นเด็กล้างจานที่ร้านอาหารจีนสักที่ เนื้อตัวผอมแห้งสกปรกมอมแมม ทางบ้านเขาก็คงยังขัดสนและลำบาก แม่คงไม่มีมอเตอร์ไซค์ขี่พาจูจินไปเรียน และน้องสาวของเขาคงไม่ได้ใส่ชุดบัลเล่ต์เป็นนางฟ้าตัวน้อยๆแบบที่เขาต้องการ

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ที่นายมีก็เพราะตัวของนายเอง”ทุกอย่างที่จงแดมีก็เพราะน้ำพักน้ำแรงและร่างกายของเจ้าตัวทั้งนั้น เขาก็แค่พาจงแดมาเจออะไรใหม่ๆ เจออาชีพทางลัดสำหรับเด็กคนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นจงแดก็อดจะขอบคุณอีกไม่ได้ เพราะอี้ชิงหวังดีกับเขา เขาถึงมีวันนี้

“นอนไปได้แล้ว ไม่ต้องมาขอบคุณอะไรนัก ฉันไม่ได้ถือเป็นบุญเป็นคุณอะไรหรอก”เขาว่า ชี้ให้จงแดปิดไฟเสียด้วยหากเขียนเอกสารที่อยู่ในมือเสร็จแล้ว จงแดยิ้มกว้างขานรับเสียงดัง พี่อี้ชิงพลิกตัวหันหน้าหนีไปอีกทาง จงแดทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างของพี่ชาย

จะไม่ให้เป็นบุญคุณได้ยังไงกัน จงแดน่ะไม่คิดหรอกนะว่าคนที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันจะช่วยเหลือเขามากมายขนาดนี้ มันไม่ใช่แค่เพราะพี่อี้ชิงพามาทำงานจนมีเงิน แต่จงแดขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พี่ทำให้ ข้าวที่พี่เลี้ยง บ้านที่พี่ให้อยู่ สำหรับทุกสิ่งที่จางอี้ชิงมอบให้จงแดมันน้อยไปด้วยซ้ำถ้าแค่พูดว่าขอบคุณ

อี้ชิงไม่รู้หรอกว่าสำหรับจงแด เขาคือแสงสว่างเลยนะ...แสงสว่างที่ชี้นำทาง...

แสงสว่างที่แสนน่าประทับใจของคิมจงแด...

ค น ข า ย

นอกจากจะซื้อฟูกนอนแล้วจงแดยังต้องซื้อผ้าปูกับหมอนด้วย พี่อี้ชิงบอกจะยึดทุกอย่างที่เอาให้จงแดใช้คืนทั้งหมด ให้จงแดซื้อเอาเอง อดจะพองลมใส่แก้มไม่ได้ บ่นไปเบาๆว่าพี่อี้ชิงงกก็เลยได้มะเหงกเข้าที่หน้าผากกับคำว่าพูดที่ว่าถ้าจะงกจริงๆคงไม่ให้ใช้หมอนใช้ผ้าห่มของตนมาจนถึงทุกวันนี้หรอก

“แต่ผ้าห่มมันแพงนี่ครับ”เพราะผ้าห่มนั้นทำจากฝ้ายคุณภาพดี เลยทำให้มีราคาที่สูงเล็กน้อย ซื้อผ้าห่มกับหมอนี่เกือบจะซื้อฟูกนอนได้อีกอันเลยด้วยซ้ำไป ถึงอย่างนั้นก็ต้องจำให้หยิบหมอนกับผ้าห่มผืนหนาไปคิดเงินอยู่ดีนั่นล่ะ จ่ายค่ารถขนส่งเพิ่มอีกเกือบร้อยหยวนเพราะฟูกค่อนข้างหนักไม่สามารถแบกกลับเอกได้ แต่ตอนแบกขึ้นหออี้ชิงเป็นคนแบกขึ้นไปเอง โชคดีที่ขนาดของฟูกไม่ใหญ่เกินไป ปูข้างเตียงที่จงแดใช้นอนได้พอดี

อี้ชิงปล่อยให้จงแดจัดการซักผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนตากเพื่อจะเอาไว้ใช้คืนนี้ ส่วนตัวเขาเองออกไปรับรายงานที่จ้างเข้าเล่มเอาไว้แถวมหาวิทยาลัย กลับมาอีกทีก็บ่าย พาจงแดไปโอนเงินให้แม่แล้วจึงหาข้าวกินกันแถวหอก่อนจะไปทำงานตามปรกติ ซึ่งในวันนี้ชุดของจงแดก็ยังคงเป็นกี่เพ้าสีแดงอีกเช่นเคย มาม่าซังสั่งตัดมาถึงสามชุดเอาไว้คอยเปลี่ยน แต่ละตัวมีลวดลายที่ต่างกัน ตัวของวันนี้เป็นลายหงส์ดูงดงามส่วนตัวเมื่อวานเป็นลายดอกเหมยอ่อนช้อย

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่จงแดไม่จำเป็นต้องไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนมากแขกของเขามักจะมาเริ่มที่ห้องรับรองเลยเสียทุกครั้ง แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะจงแดก็ไม่อยากนั่งที่โต๊ะคอยปรนนิบัติพัดวีลูกค้าและให้ลูกค้าดื่มเหล้า เขากลัวใจลูกค้าที่เมาเสมอ อารมณ์คนเมาไม่เที่ยง คุ้มดีคุ้มร้าย รีบเริ่มรีบจบลงอย่างนี้ก็ดีแล้ว

นั่งรอลูกค้าอยู่บนเตียงในห้องรับรองไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออกตามด้วยผู้ชายร่างโปร่งเดินเข้ามาภายใน มองแวบแรกจงแดต้องตกใจเพราะใบหน้าของอีกคนดูดีเอามากๆ ซ้ำยังเหมือนผู้หญิงจนน่าอึ้ง ถ้ามองข้ามทรงผมและเสื้อผ้าที่สวมใส่จงแดคงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงแน่ๆ

“มองอะไรเหรอ?”แม้แต่เสียงของเขาก็ยังติดหวานโทนนิ่มคล้ายผู้หญิง จงแดส่ายหน้าหวือ ก้มหน้าต่ำแอบแก้มร้อนเพราะโดนจับได้ว่าแอบมองลูกค้า แต่จะไม่ให้มองก็ไม่ไหว ก็คนตรงหน้าของเขาสวยมากจริงๆนี่ สวยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก

“เห้ยคุณ ผมไม่ได้ว่าอะไร มองได้นะ...ผมรู้ว่าผมสวย ฮ่ะๆ”น้ำเสียงของเขาขี้เล่น เดินมาใกล้แล้วทรุดตัวนั่งข้างๆ จงแดเหลือบตามองเห็นเขายิ้มให้กว้างจนรอบตายับเป็นรอย ดูแลตลกจนต้องเผลอหลุดหัวเราะออกมา ทั้งที่หน้าตาสะสวยแต่ยิ้มทีกลับมีตีนกาเสียอย่างนั้น

“ขำผมเหรอ”เขาถาม ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองหน้าประหลาดใจ นั่นยิ่งทำให้จงแดหัวเราะดังไปใหญ่ ท่าทางของเขาน่ะน่าตลกชะมัดเลย คนโดนหัวเราะก็ขำตามอีกคนเลยกลายเป็นว่าทั้งสองคนหัวเราะใส่กันกว่าจะหยุดก็จนท้องคัดท้องแข็งกันไปข้างนั่นล่ะ

“ผมชื่อหาน คุณชื่ออะไร?”อีกคนถามจงแดเมื่อหยุดหัวเราะกันทั้งสองฝ่าย นี่เขาจองตัวจงแดโดยที่ไม่รู้เลยหรือไงว่าคนที่เขาซื้อน่ะชื่ออะไร

“จินจงต้าครับ”ตอบฉายาที่ทุกคนต่างใช้เรียกออกไป อีกฝ่ายพยักหน้าบอกชื่อดีจริงๆ แถมยังมีสามพยางค์ดูลงตัว

“ผมชื่อหานแซ่ลู่ ชื่อเต็มๆว่าลู่หาน ใครถามก็ตอบลู่หาน พวกเขาชอบคิดว่าลู่หานเป็นแค่ชื่อ ถามหาสกุลผมกันใหญ่”ลู่หานบอกยาวยืดปิดท้ายด้วยการหัวเราะ จงแดแปลกใจกับคนตรงหน้า หัวเราะตัวเองก็เป็นนะคนเรา

“คุณลู่หานจะอาบน้ำก่อนไหมครับ? หรือจะทำเลย”ไม่อยากจะให้ชักช้า คิดว่าคุยกันไปคุยกันมาคนอารมณ์ดีคงพาเขาหัวเราะอีก จงแดถาม ชี้ไปทางห้องน้ำให้อีกคนทราบว่าอาบน้ำก่อนได้ ส่วนตนเองนั้นอาบเรียบร้อยและใช้ยาสวนเรียบร้อยแล้วด้วย

“คุณสะอาดดีจัง ตัวหอมด้วย”ลู่หานเอ่ยชม ขยับเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นกุหลาบที่ติดตัว อดใจไม่ไหวต้องประทับริมฝีปากลงไปที่ซอกคอ ลำตัวของจงแดถูกเอนลงกับพื้นเตียงช้าๆเป็นคำตอบของคำถามที่ถามว่าลู่หานจะอาบน้ำก่อนหรือเปล่า ริมฝีปากร้อนจูบซับที่แถวซอกคอจนจั๊กจี้ก่อนจะเปลี่ยนมาประกบกลีบปากนิ่มเสียแทน จงแดอ้าเผยอริมฝีปากให้อีกคนสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดพัน

ลู่หานจูบเก่ง จงแดชื่นชมในสิ่งที่ไม่ได้น่าชื่นชมเลยสักนิด แต่ต้องยอมรับว่าอีกคนใช้ปากชำนาญเอามากๆ ไล่จากริมฝีปากลงสู่ลำคอลากเอาความร้อนผะผ่าวของลมหายใจสัมผัสไปทั่ว

“ผมชอบจูบ ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”ลูกค้าของจงแดเงยหน้าจากไหปลาร้าที่แหวกกี่เพ้าเข้าไปสัมผัสมันจนได้ จงแดไม่ได้ตอบอะไร เขาถูกซื้อมา แน่นอนว่าสิทธิ์จะทำอะไรมันก็ขึ้นอยู่กับคนจ่ายเงินทั้งนั้น เด็กหนุ่มถามว่าจะถอดกี่เพ้าออกก่อนดีไหม อยู่อย่างนี้คงเกะกะแย่ แววตาคนถูกถามดูซุกซนขึ้นมา ผละออกจากจงแดให้ได้ถอดชุดออกก่อน เพียงผืนผ้าสีแดงพ้นจากร่างไปก็ถูกดันให้เอนลงนาบกับพื้นเตียงอีกครั้งโดยทันที ลู่หานชมว่าเนื้อตัวของจงแดสะอาดหมดจด

“แม้แต่สะดือ...”เสียงหวานพึมพำ แนบริมฝีปากลงกับรูเล็กๆที่หน้าท้อง กดซับปะพรมริมฝีปากจนปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย ขอบกางเกงชั้นในถูกจับเอาไว้ด้วยมือที่จงแดเพิ่งสังเกตว่ามันเล็กนิดเดียวทั้งยังเรียวสวย คนตรงหน้าที่สวยกว่าผู้หญิงไปทุกส่วนเลยหรืออย่างไรกัน

ขยับยกสะโพกขึ้นให้อีกคนได้ถอดชั้นในออกได้สะดวกแต่ลู่หานกลับเลือกที่จะกดสะโพกที่ร่อนค้างให้ลงแนบเตียง รอยยิ้มขี้เล่นเผยที่ริมฝีปาก จงแดเชิดหน้าขึ้นยามที่ลู่หานแรมปากลงที่ตรงขอบชั้นใน พรมจูบเรื่อยไปตามความยาวของตัวตนที่นอนนิ่งซึ่งถูกปิดบังไว้ด้วยผืนผ้า

“จั๊กจี้ไหม?”เสียงหวานเครือถาม จงแดส่ายหน้าพรืด ไม่จั๊กจี้แต่มวนในท้องจนขนลุกชัน ปรกติกับแขกคนอื่นก็จูบกันบ้าง บางคนก็จูบที่กายบ้างแต่ไม่ได้ปะพรมปากไปทั่วร่างแบบนี้ ยิ่งตอนมือเรียวจับขาของจงแดให้ตั้งชันกับพื้นเผยกลางกายให้ประจักษ์เด่น จงแดเผลอกำผมของลูกค้าตนเองแน่นเพราะลู่หานแต้มริมฝีปากลงบริเวณขาหนีบ ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยสัมผัสทำให้ลำตัวบิดเร้า เขาเพิ่งรู้ว่าการที่ริมฝีปากไม่หยุดรุกรานไปทั่วขาอ่อนด้านในมันทำให้เสียวท้องได้ขนาดนี้

ชั้นในไม่ถูกถอดแต่นิ้วมือเรียวกลับแหวกมันกว้างจนเหอะสิ่งที่ปิดบังเอาไว้ จงแดซับสีบนใบหน้า เปล่งเสียงห้ามกระท่อนกระแท่นตอนที่อีกคนใช้ลิ้นแตะที่จีบเนื้อที่ปิดสนิท มันสกปรก เขาคิดเสมอยามที่ลูกค้าแต่ละคนต้องการทำแบบนี้ แต่ทว่ายามที่ลิ้นนิ่มเคลือบด้วยน้ำลายชุ่มตวัดเลียกลับพาให้ไร้เรี่ยวแรงจะห้ามปราม รู้สึกดีจนต้องร้องขอให้กระทำอีกซ้ำๆ

“ช่วยผมก่อน”เสียงติดหวานร้องบอก ผละออกไปถอดกางเกงออกจากตัว สีผิวของลูกค้าจงแดคนนี้ดียิ่งกว่าพี่สาวบางคน แต่อะไรที่นูนเด่นที่กลางกายก็ยืนยันกันอีกรอบว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชาย หาใช่ผู้หญิง จงแดขยับตัวขึ้นนั่ง โดยที่ลู่หานยังคงยืนอยู่บนเตียง ส่วนกลางกายไม่มีอะไรปิดบังจ่อจดอยู่ตรงหน้ารอให้จงแดใช้โพลงปากครอบครองกลืนกินมันเข้าไป ขนาดของอีกคนไม่ได้ใหญ่แต่ก็ไม่ได้เล็ก พอถูกสัมผัสเปียกชื้นก็เริ่มพองฟู ในที่สุดก็คับโพลงปาก จงแดคายมันออกมาในที่สุด น้ำลายเปียกทั้งลำท่อนเนื้อไหลหยดจากส่วนปลายเป็นสายยืด ได้ยินเสียงลู่หานหัวเราะตลกทั้งที่เมื่อครู่ยังครางในลำคอ

“คุณนี่ขำไปหมดเลยนะครับ”จงแดแซว อีกคนไม่ได้สะทกสะท้าน ยังพูดติดตลกว่าเวลาเอากันจะให้เคร่งขรึมไปทำไม

“สุนทรีบ้างก็ได้นี่คุณ อย่างบางคนยังเปิดเพลงไปทำกันไปเลย”พูดเล่นไปเรื่อยแม้ยามที่ใช้มือสาวความยาวท่อนเนื้อของตนเองให้พร้อมรบเต็มที่ จงแดถูกดึงให้ทรุดตัวลงอยู่ในท่าคลาน เจลหล่อลื่นชโลมลงบนส่วนที่สวมครอบถุงยางอนามัยเรียบร้อยแล้ว ลู่หานยังไม่เลิกตลกด้วยการขออนุญาตใช้นิ้วแทรกเข้าไปในกายหลังรูดชั้นในออกจากตัวของจงแดแล้ว ได้ยินเสียงบ่นขรมแต่เดี๋ยวเดียวก็ครางออกมา

“พร้อมไหม?”จงแดล่ะอยากจะถามว่านี่ใช่เวลามาถามกันงั้นเหรอ มาถึงขนาดนี้ไม่พร้อมก็จะหยุดหรือไงกัน? แต่เพราะคนถามเองก็ไม่ได้อยากได้คำตอบ ลู่หานหยัดตัวขึ้นคุกเข้า แยกขาของจงแดออกกว้างกว่าเดิม แทรกกายเข้าไปอยู่ตรงกลางแล้วจดจ่อความปรารถนาลงกับช่องทาง แรงกดค่อยๆดันเข้าไปภายใน แล้วก็ห่อปากสูดลมหายใจแรงๆเพราะมันร้อนสุดๆ ความร้อนมาเจอเจลหล่อลื่นเย็นๆพาเอาลู่หานขนลุกแปลกๆ แต่แช่ได้ไม่นานก็เริ่มขยับเข้าออก ยิ่งเสียดสีก็ยิ่งร้อนผ่าวไปทั่วลำ

จงแดเชิดหน้าขึ้น ช่วงเอวถูกลูบไล้และแผ่นหลังถูกริมฝีปากของอีกคนนาบลงมา รู้สึกดีจนต้องครางร้องเสียงหลงตอนที่อีกคนสาวตัวเข้าออกเร็วขึ้นอีก ต่างกับเซ็กส์เมื่อวานกับลูกค้านักธุรกิจคนนั้นลิบลับ ไม่ต้องเรียกร้องจงแดก็ยอมครางเสียงหวานหู

“เสียงคุณเพราะว่ะ”ถูกชมจนต้องกระดากอายแต่ร่างกายพาลไม่อายเหมือนจิตใจ มันทรยศด้วยการเปล่งเสียงร้องออกมาดังขึ้นยามที่ขาข้างหนึ่งถูกจับลอยขึ้นใส่พับแขนของคนที่ควบคุมเกมเอาไว้ ช่องทางด้านหลังเปิดกว้างยิ่งดันตัวเข้าไปง่ายดาย ยิ่งเข้าไปยิ่งก็ยิ่งเสียวซ่านไปทั้งร่าง

แรงกระแทกส่งมาครั้งสุดท้ายก่อนที่ลู่หานจะถอนตัวออก มือเรียวสวยรั้งให้จงแดลุกขึ้นยืน แล้วเกี่ยวเอาขาเล็กขึ้นข้างหนึ่ง คนเกือบล้มร้องเหวอคล้องคอของลู่หานเอาไว้แทบจะทันที ขาที่ถูกยกขึ้นนั้นพาดบนแขนที่ไม่ได้ใหญ่โตหรือมีกล้ามเนื้อแต่ก็ยังรองรับน้ำหนักไหว ท่อนเนื้อถูกจ่อกับปากทางอีกครั้งยามที่เปิดเผยให้เห็นส่วนน่าอายแล้ว จงแดโน้มตัวเข้าหาอีกคนแล้วกอดเอาไว้แน่น ไม่เคยถูกรักด้วยท่าแบบนี้มาก่อน ทั้งเขินอายแปลกๆ และยังรู้สึกเสียววูบวาบไปหมด

“อื้อ”มือข้างที่ว่างของลู่หานดันคางให้จงแดหันมามองหน้าก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป ดูดดุนปลายลิ้นที่พลิกหลบขณะที่เอวขยับดันให้ร่างกายจมหายเข้าไปในตัวของจงแด พื้นเตียงยวบยาบเกือบทำให้ล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ ลู่หานจำใจถอนตัวออกมาก่อนจับจูงให้อีกคนเดินลงจากเตียงแล้วยืนพิงกับผนังห้อง ขาเล็กถูกยกขึ้นอีกครั้งและคราวนี้ก็มั่นคงพอจะดันตัวตนเข้าไปแล้วขยับเข้าออกได้อย่างไม่กลัวที่จะเอนล้ม ทุกครั้งที่ดันเข้าไปแผ่นหลังของจงแดก็กระทบผนังเป็นจังหวะ

ตึก ตึก

จงแดขมวดคิ้ว เขาพาลคิดไปถึงเสียงเมื่อวาน แต่คิดออกนอกเรื่องได้ไม่นานก็ถูกหว่านล้อมกลับมาด้วยจูบแรงๆดูดดึงริมฝีปากเหมือนลูกหมาดูดนมแม่

“ฮา...”ระบายเสียงครวญครางยามที่ช่วงล่างก็ยังสอดประสานและหน้าอกยังถูกครอบครอง เสียงฟืดฟาดของลมหายใจลู่หานดังระงมเพราะริมฝีปากอีกคนดูดดุดยอดอกของจงแดไม่ได้หยุด พอละออกเลยทิ้งรอยแดงจัดเอาไว้เป็นปื้น ตอนนั้นคิมจงแดไม่มีอารมณ์ห่วงร่างกายตัวเองเสียเท่าไหร่ อาจจะเพราะถูกจับจูงให้ไปนอนแผ่ที่กลางเตียงแล้วถูกลู่หานดันกายเข้ามาอย่างไม่ให้ขาดช่วง

แรงเสียดสีถี่กระชั้น เสียงครางหวานดังระงม เนื้อต่อเนื้อกระทบส่งเสียงน่าอายทว่าก็น่าฟังเคล้าคลอ ลู่หานโยกกายเร็วขึ้น ห่อปากส่งเสียงคราง ใบหน้าหวานราวผู้หญิงเชิดสูงปล่อยให้เหงื่อจากการโหมแรงไหลลงตามลำคอ

“จะแตก...”ถ้อยคำน่าอายแต่พอมาอยู่ในสถานการณ์ตอนนี้กลับไม่ได้ทำให้ต้องอายเลยสักนิด จงแดกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ชูชันเพราะแรงอารมณ์จากลู่หาน รูดรั้งมันขึ้นลงเพื่อช่วยเหลือตัวเอง เปิดตามองใบหน้าของลู่หาน ใช้มืออีกข้างแตะปลายคางของอีกคนให้โน้มลงมาจูบปากกันอีกครั้งยามที่สะโพกของลู่หานนั้นขยับรัว

“อ๊า...”ในหัวของจงแดขาวโพลนเมื่อถึงจุด น้ำอย่างว่าพุ่งฉีดออกมาจนเลอะไปทั่วทั้งมือ กระเด็นโดนหน้าท้องของลู่หานที่ขยับบดเบียดอยู่ไม่ห่าง ลู่หานครางฮือ ยิ่งเร่งขยับกายจนในที่สุดก็ทนไม่ไหว ถอนกายออกมารวดเร็ว กระชากถุงยางที่สวมใส่ออกแล้วฉีดพ่นคราบคาวขุ่นลงบนเรือนร่างของจงแด น้ำรักสองสายปะปนจนแยกไม่ออก ลู่หานหอบตัวโยน จงแดเองก็เช่นกัน

“เห้อ”ลูกค้าหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะยิ้มกว้าง ทิ้งตัวลงกับเตียงหมดแรง เขามองคนที่จ่ายเงินซื้อมา ไม่ผิดหวังเลยที่ยอมเสียมากกว่าซื้อพวกตามถนนหรือซ่องระดับล่าง เพราะเลือกมากไม่ค่อยได้กับตลาดขายตัวของผู้ชายเลยต้องยอมซื้อพวกนั้น แต่พอเห็นบ้านดอกเหมยมีผู้ชายก็รีบจองคิวเข้ามาขอลิ้มลอง แล้วก็ถูกใจเอามากๆกับใบหน้าที่ดูจิ้มลิ้มพริ้มเพรา เนื้อตัวที่สะอาดสะอ้าน การดูแลรักษาความสะอาดก่อนร่วมรัก อีกทั้งลีลาก็ไม่เป็นรอง ถูกใจลู่หานมากที่สุดคงเป็นเสียงที่ครางหวานหู

“รู้ไหม น้อยครั้งมากเลยนะที่ผมเป็นคนทำแล้วจะมีความสุขขนาดนี้”เขาสะกิดจงแดถาม อีกคนกลับหลับตานิ่งคงเพราะเหนื่อย ลู่หานไม่คิดจะเอาคำตอบ เขามองแพขนตาหนาที่ปิดทับกันจนสนิทแล้วโน้มตัวจูบลงบนเปลือกตาไล่มาตามสันจมูกแล้วจบลงด้วยการบดเบียดริมฝีปากเข้าหา

เพราะหน้าตาที่สวย รูปร่างที่ค่อนแคะไปทางผู้หญิง ลู่หานถึงได้มีแต่ผู้ชายเข้ามาหา สุดท้ายเขาก็เป็นเกย์ เริ่มมีเซ็กส์กับแฟนครั้งแรกตอนมอต้นด้วยการเป็นฝ่ายรับ และรู้จักอยากรุกเอาตอนมอปลาย ทว่ากี่คนก็เหมือนสนองให้ตรงใจไม่ค่อยได้ บ้างก็หมดอารมณ์เพราะหน้าสวยๆ บ้างก็ไม่ยอมแม้แต่จะให้หน้าอย่างเขาเป็นคนกด ถึงได้ต้องลำบากหากินกับพวกขายบริการแบบนี้

ละจูบออกแล้วยิ้มกว้างให้คนที่หลับไปแล้ว เขาคงต้องขอจองคิวมาม่าซังไว้รอเลย เพราะจินจงต้าถูกใจเขาแบบโคตรๆเลยล่ะ

ค น ข า ย

จงแดรู้สึกตัวตอนที่มีมือสะกิดปลุกเขา ลู่หานอยู่ในชุดเดิมเรียบร้อยและเตรียมออกจากห้องไปแล้ว เอ่ยขอบคุณกับเซ็กส์ครั้งนี้ ชมว่าจงแดเยี่ยมสุดๆ คนหน้าไม่หนาเลยซับเลือดเต็มแก้ม น่ายินดีใช่ไหมกับเรื่องแบบนี้เนี่ย?

มองร่างตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา หน้าอกแดงเป็นดวง กว่าจะหายคงเป็นอาทิตย์ อย่างนี้ค่าตัวของเขาไม่ลดลงหรือ?เพราะตามตัวมีตำหนิมากขนาดนี้ ต้องโทษตัวเองนั่นล่ะที่ไม่ได้ห้ามปรามลู่หานเลย ปล่อยให้อารมณ์หวามครองสติทั้งหมดแบบนั้น

อาบน้ำแต่งตัวใหม่จนสะอาดก่อนจะออกจากห้องแล้วปล่อยให้หน้าที่เก็บกวาดเป็นของพนักงานคนอื่นไป จงแดตั้งใจจะเดินไปขอน้ำที่เค้าเตอร์บาร์เสียหน่อย ทว่าพอไปถึงกลับเจอมาม่าซังที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ที่สำคัญข้างกายของเธอมีชายหนุ่มร่างโปร่งอิงแอบแนบชิดอยู่ด้วย

อยากจะหมุนตัวเดินกลับแต่ไม่ทันเสียงเรียกของเจียนจี้ฟางที่เอ่ยชื่อตนเองเสียงลั่น หล่อนกวักมือเรียกให้จงแดไปหา ริมฝีปากเคลือบลิปสติกถามว่าบริการแขกเสร็จแล้วหรือ? จงแดพยักหน้าตอบแต่กลับเหลือบมองคนที่นั่งอยู่กับมาม่าซัง ในมือของโอเซฮุนมีแก้วเหล้าถืออยู่ จงแดเผลอมองที่ริมฝีปาก มันยังคงเป็นแผลเลยทำให้ปากที่เคยสีสดนั้นคล้ำม่วงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“จงต้าจะกินอะไรสั่งเลยนะลูก เดี๋ยวม่าไปดูแขกก่อน คุณหวงมาแน่ะ!”หล่อนพูดบอก ดันตัวจงแดให้ไปนั่งที่เค้าเตอร์แล้วตรงรี่ไปหาลูกค้ากลุ่มใหญ่ซึ่งกำลังเข้ามาในร้าน เสียงแหลมพูดจาฉอเลาะให้ไปยังโซนวีไอพีแต่คุณหวงที่ว่าก็ยืนยันว่าวันนี้มาแค่รับประทานอาหารเท่านั้น จงแดเลิกสนใจมาม่าซัง ตั้งใจจะลุกออกไปจากตรงนี้ทว่ากลับโดนคว้าแขนเอาไว้

“เดี๋ยว”เสียงติดทุ้มเอ่ยขึ้น เซฮุนกำแขนของจงแดเอาไว้แน่น เงยหน้ามามองจงแด อดจะกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอไม่ได้ ใบหน้าของอีกคนเรียบเฉยจนน่ากลัว

“เรื่องเมื่อวานเงียบๆเอาไว้”พูดแค่นั้นก็ลุกเดินออกไป ทิ้งให้จงแดยืนเคว้งกับบาร์เทนเดอร์ที่มองมางงๆ จงแดลูบแขนที่โดนจับ มันเป็นรอยแดงน้อยๆ แต่ถือว่ายังน้อยสำหรับการไปรู้ความลับของคนอื่น

เพราะโอเซฮุนเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวของเจียนจี้ฟาง แต่แล้วกลับไปมีอะไรกับฮวังจื่อเทา เรื่องนี้ถ้ารู้ถึงหูมาม่าซังคงแย่ ไม่ว่าระหว่างพี่จื่อเทากับคุณเซฮุนจะเกิดขึ้นเพราะอะไรก็ตามที บางทีคุณเซฮุนอาจคิดว่าจงแดจะบอก...

“มานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย”เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังขณะที่กำลังใช้ความคิด มือหนาวางบนกลุ่มผมแล้วขยี้เล่นเหมือนเคยทว่าครั้งนี้จงแดกลับเลือกที่จะปัดมือนั้นทิ้งพาให้จื่อเทามองคนเป็นน้องด้วยสายตาฉงนใจ

“เป็นอะไรของเราน่ะ”พี่ชายตัวสูงถาม เห็นสีหน้าของน้องดูวิตกจริต จงแดส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นอะไร แค่ตกใจ จื่อเทาหัวเราะแซวว่าขวัญอ่อนเสียเหลือเกิน เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของจื่อเทายังเหมือนกับแรกๆที่จงแดได้เห็น แต่ทว่าตอนนี้กลับนึกถึงตอนที่อีกคนข่มเหงโอเซฮุน

แม้จื่อเทาจะไม่รู้ว่าเขาเห็นเหตุการณ์แต่จงแดก็กลัวว่าอาจจะหลุดพิรุธออกไป

 “ผมไปก่อนนะครับ”เลี่ยงออกมาไม่รอให้จื่อเทาชวนพูดคุยมากกว่านี้ คนเป็นพี่มองตามอย่างไม่เข้าใจ ท่าทางของจงแดเหมือนไม่อยากจะอยู่ใกล้เขา

“ไม่สบายอีกหรือเปล่าวะ”พึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ แต่ที่จริงแล้วเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจมาหาจงแด ทว่าเป็นคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เมื่อครู่ต่างหาก เห็นปากมันแตก เดินก็กระย่องกระแย่งเหมือนลูกหมาขาไม่แข็ง

สะใจ?

ก็นิดหน่อย...

โทษตัวมันเองที่ยั่วโมโห ทั้งๆที่โอเซฮุนรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าหากเขาโมโหจะลงเอยแบบไหน แต่มันก็ไม่เคยหลาบจำ แค่ถามว่าความคิดมันใช่ไหมที่ให้จงแดใส่กี่เพ้า มันแค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่มันคงจะยากเกินไป โอเซฮุนถึงได้รวนกลับว่าเขาจะอยากรู้ไปทำไม ชุดกี่เพ้าสีแดงสำหรับบ้านดอกเหมยก็เอาไว้ให้พวกขายตัวใส่ ก็ถูกอยู่แล้ว...

จื่อเทาไม่ได้โมโหที่มันพูดถึงจงแดว่าขายตัวแต่โมโหที่มันรวนและยอกย้อน สุดท้ายก็จบลงที่เขาจับมันฉีกทึ้ง และปล่อยเข้าไปในตัวมันเหมือนในตอนนั้น

วันแรกๆที่มันมาทำงานที่นี่ เขาจับได้ว่ามันเล่นยาที่หลังร้านและจะไปบอกมาม่าซัง ไอ้ลูกหมาตัวแค่นั้นคว้าเอาท่อเล็กมาฟาดเขา ความเดือดดาลบวกกับกรึ่มแอลกอฮอล์จากลูกค้าที่ยกแก้วให้เลยขาดสติใช้กำลังข่มขืน จำได้ว่าสภาพมันแหลกยับ และเจียนจี้ฟางก็รู้เรื่องในที่สุด

จากเด็กเสิร์ฟกลายเป็นผัวเด็กของเจียนจี้ฟางเพราะมาม่าซังรู้สึกผิดแทนหลานชาย...

ใช่...ฮวังจื่อเทาเป็นหลานชายของมาม่าซัง...

ยิ่งเห็นมันเชิดหน้านั่งนอนกินสบายใจในร้านเขายิ่งรังเกียจมัน เคยพูดกับมาม่าซังหลายครั้งแล้วแต่น้าสาวของตนเองก็ไม่ฟัง บอกว่าไม่ได้เดือดร้อนอะไร เวลาหล่อนไม่สบายใจก็มีมันคอยพูดคุยด้วย

ปะเหลาะล่ะสิไม่ว่า...

โอเซฮุนสำหรับฮวังจื่อเทามันก็แค่แมงดาเกาะน้าสาวของเขา เกาะแน่นชนิดเอาน้ำร้อนสาดไล่ก็ไม่หนีไปไหน

ส่วนเซ็กส์ของเขากับมัน...

ครั้งแรกตรงกองขยะ ครั้งที่สองเขยิบมาตรงตรอกไม่ห่างกัน ถึงได้บอกว่าระหว่างกองขยะกับโอเซฮุน ไม่รู้ว่าอันไหนมันเหม็นมากกว่ากันเลย...

ค น ข า ย

-วันนี้ยัยจูจินหกล้มเลือดอาบขาเชียว-

จงแดมองข้อความจากแม่แล้วมุ่นหัวคิ้ว ถามกลับไปอย่างรวดเร็วว่าทำไมน้องถึงล้ม แล้วแม่ซื้อยามาทาให้จูจินหรือยัง ต้องซื้อยาแก้แผลเป็นด้วยไม่งั้นขาสวยๆของเด็กสาวคงเป็นรอยน่าเกลียด แม่ตอบกลับมาว่าซื้อเรียบร้อยแล้ว คงต้องพักเรียนอยู่บ้านสักอาทิตย์เพราะแผลแสบและยัยคนเก่งร้องไห้โยเยใหญ่ แม่เองก็ต้องไปทำงาน เลยลำบากไปหมด

“ทำไมต้องหยุดล่ะครับ แค่แผลถลอกเท่านั้นเอง จูจินคนเก่งไม่เป็นไรหรอก จูจินเก่งจะตาย”จงแดอัดเสียงแทนการพิมพ์แล้วส่งไปให้แม่ บอกให้เปิดให้จูจินฟังด้วย สักครู่ใหญ่ๆข้อความจากแม่ก็ตอบกลับมา บอกว่ายัยจูจินยอมไปเรียนแล้ว ล้างแผลไปตอนเช้าแล้วกำชับว่าห้ามเล่นซนคงจะไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวจะฝากคุณครูดูแลอีกแรง

-ดีแล้วครับแม่ ผมไม่อยากให้น้องขาดเรียน การเรียนสำคัญนะครับ-

พิมพ์ตอบกลับไป เขารู้ดีว่าการศึกษาสำคัญแค่ไหน เพราะตัวเองไม่มีโอกาสจึงอยากให้น้องได้เรียนสูงๆ มีการศึกษาก็มีอนาคต เขาน่ะ...เป็นยังไงก็ได้แต่จูจินจะต้องไม่เป็นแบบเขาเด็ดขาด

ข้อความสุดท้ายของวันนี้จากแม่คือบอกให้รีบไปนอน เพราะมันดึกแล้ว จงแดเถียงแม่ว่าตอนนี้ที่จีนยังแค่หัวค่ำเท่านั้นเอง เวลาที่จีนกับเกาหลีห่างกันตั้งหนึ่งชั่วโมง แม่กับจูจินนั่นล่ะที่ควรไปนอน

-นอนดึกเดี๋ยวแม่ของจงแดไม่สวยกันพอดี...รักแม่ครับ-

จงแดยิ้มกว้าง ออกจากโปรแกรมสนทนาก่อนจะทิ้งตัวลงบนฟูกหนาที่ซื้อมาเมื่อเช้า หมอนใบใหม่ฟูรับศีรษะพอดี และเครื่องนอนทั้งหมดหอมกลิ่นผงซักฟอก ว่างๆคงต้องเอาของพี่อี้ชิงออกไปซักตากเสียบ้าง แดดไม่แรงแต่ทิ้งไว้ทั้งวันก็แห้งได้ หมอนพี่อี้ชิงน่ะไม่รู้ใช้มากี่ชาติแล้ว ผ้าห่มก็ไม่เคยเห็นซักเลยสักครั้ง มีผ้าปูที่นึกครึ้มวันไหนก็ถอดมาซักเท่านั้น

“ดิ้นเป็นหมาได้เบาะใหม่เลยนะ”คนเพิ่งอาบน้ำเสร็จแซวจงแด ก็เห็นกลิ้งไปกลิ้งมาบนฟูก คว้าหมอนมาซุกหน้าลงไปซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูตลกชะมัด นึกถึงได้เต้าหู้ที่เคยเลี้ยง ให้มันนอนที่พื้นดินอยู่นาน วันนั้นเจอเบาะนอนเด็กถูกทิ้งเลยเก็บมาให้มันนอน มันก็กลิ้งไปกลิ้งมาแบบนี้นี่แหละ

จงแดย่นคิ้ว เถียงว่าไม่ใช่หมาเสียหน่อย เพราะกลิ่นที่นอนหมอนมุ้งมันหอมก็เลยอยากกลิ้งให้ทั่ว

“อ้อ พี่อี้ชิงครับ ผมอยากกลับไปเยี่ยมป้าเหม่ยกุ้ย พี่จะไปด้วยกันไหม?”จงแดถามออกมา เขาคิดถึงป้าเหม่ยกุ้ย อีกคนที่มีบุญคุณกับเขาไม่ต่างจากพี่อี้ชิง ในวันที่จงแดขัดสนก็ได้ป้าแกช่วยเหลือ ตอนนี้จงแดมีเงินแล้ว อยากจะซื้อของไปฝากแกบ้าง

“ก็เอาสิ แต่ไม่ต้องซื้ออะไรไปหรอกนะ เก็บเงินน้ำพักน้ำแรงของนายไว้เถอะ เดี๋ยวฉันจะเอาเงินไปให้แม่พอดี”อี้ชิงบอก คนพูดตรงไม่ได้คิดหรอกว่าคำพูดของตัวเองทำเอาคนฟังจุกจนพูดไม่ออก

จะกี่ครั้งก็ตาม จางอี้ชิงก็ทำให้จงแดรู้สึกว่าเงินจากความเหนื่อยยากของเขามันไม่มีค่าเสียเลย...

ฝันยิ้มบอกว่ายังไงก็ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือไปบ้าง ขนมนมเนยก็ยังดี อี้ชิงว่าให้ตามแต่สะดวกเถอะ แต่ไม่ต้องขนไปมาก เดี๋ยวแม่ตนจะสงสัยว่าทำไมถึงได้ดิบได้ดีขนาดนี้ เพราะตัวอี้ชิงเองทำงานมาตั้งหลายปียังไม่มีเงินเก็บขนาดนั้นเลย

“...อย่าให้คนที่ภูมิใจนักหนากับตัวนายรู้ว่านายได้ดีเพราะอาชีพแบบนี้จะดีกว่า”

“...”

“มันไม่น่าเอาไปพูดอวดชาวบ้านหรอกว่าขายตัวแล้วได้ดี”

100 เปอร์เซ็นต์

พี่อี้นี่พูดแต่ละอย่างน่าตบปากฉีกจริมจริม ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยยยย

ปล.พิเทาแบดมากจริมจริม

ปลล.เรื่องที่ทำไมเซฮุนมาจีนมีบอกอยู่ตอนสองนะก๊ะ 555555555555555555555555

ปลลล.เฉลยปมเทาฮุนเนาะ

ปลลลล.ตอนหน้าจะเดินเรื่องถึงครึ่งที่วางไว้แล้วค่ะ ตามที่วางไว้ตอนหน้าน้องจะเจ็บมาก (หลังจากซอฟมาหลายตอน) เตรียมขี้ไว้ปาเราก็ได้นะ ถ้าเราทำให้น้องเจ็บไม่พอ 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 (หัวเราะดูโรคจิตนะว่ามั้ย)

ปลลลลล.ถามกันตลอดว่าพี่อี้ได้น้องมั้ย ตอบตรงนี้ว่าได้กันถ้วนหน้า ใครไม่ได้เดี๋ยวก็ได้เนาะ พยายามจะให้ได้ให้หมด ให้มันออล แต่เอาจริงๆตัวเดินเรื่องหลักก็มีไม่กี่ตัว

ความตั้งใจของเราจริงๆแรกเริ่มคืออยากให้เห็นมุมของคนที่ขายตัวกับเรื่องเพศแบบต่างๆ เคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งจากคนที่เคยขายตัวมาเขียน เขาบอกว่าลูกค้าแต่ละคนน่ะไม่เหมือนกัน มีหลากหลายรูปแบบ เราเลยอยากจะเขียนตรงจุดนี้ค่ะ แล้วคัดเอาลูกค้าบางรายที่เป็นจุดเปลี่ยนให้ชีวิตจงแดเท่านั้น

ปลลลลลล. พยายามจะลงให้กับแท็กนี้ #เอาห้าสิบห้าเปอร์เซ็นมา เราพิมพ์ถึงตีสามเลยนะ เอาค่าไฟมาด้วย งานการเราก็ไม่มีทำ ว่าเราใจร้าย ใครกันแน่ใจรว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย T{}T กระซิกกระซิก (ทอแรระดับยูนิเวิร์สมาก 55555555555555555555555555555555555555555555)

ทอล์คยาวกว่าฟิคอีก บัยส์ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

TBC.

#ขายตัวออลเฉิน

รักค่ะ

แมลงจี่