คนขาย - 4

ลูกค้าบางรายก็อยากลอง

บทที่4..

วันนี้เป็นวันหยุดของอี้ชิง ชายหนุ่มไปเรียนแต่เช้า สั่งจงแดไว้ว่าหาข้าวกินเสียด้วยแล้วตอนเย็นจะมารับไปส่งที่ร้าน จงแดปฏิเสธแต่อีกคนก็บอกให้รอมารับนั่นล่ะ พอมาส่งจงแดเสร็จคนพี่ก็กลับไปดูโปรเจคตัวเองต่อ เห็นว่าต้องไปนั่งร้านเน็ตเสียค่าชั่วโมง เพราะพี่อี้ชิงไม่มีคอมพิวเตอร์ส่วนตัวไว้คอยทำงาน

มาม่าซังร้องเรียกจงแดเสียงแหลม บอกว่าให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดและแต่งหน้าเสียนิด ปัดแก้มให้แดงกว่านี้หน่อย ปากก็ซีดเกินไป อย่างน้อยก็ควรใสแวววาวด้วยลิปกลอสลื่นๆเหนอะหนะที่จงแดคิดว่าไม่ชอบเอาเสียเลย

ป้ายชื่อ ‘จินจงต้า’ ถูกแปะอยู่รวมกับพี่สาวคนอื่นๆ ลูกค้าบางรายมาเห็นก็หัวเราะ บางคนก็เฉยๆกับการขายบริการของเด็กผู้ชาย แต่มาม่าซังบอกว่าตอนนี้จงแดมีคิวแล้วสามคิว ถ้าเคลียร์ให้เสร็จคืนนี้ก็จะได้เหนาะๆเลยหนึ่งหมื่นหยวน แต่ถ้าได้แค่ไหนเอาแค่นั้นก็พิจารณารายคนไป

“คุณอี้ฟานน่ะมาจองตัวเราด้วยรู้ไหม แต่ม่าน่ะปฏิเสธไปแล้ว รู้ว่าหนูไม่รับรายนี้ใช่ไหมล่ะ”หล่อนพูดประจบ จงแดพยักหน้า บอกว่าจะใครก็ได้ แต่ขอเว้นคนที่สร้างรอยแผลในใจกับครั้งแรกที่เจ็บปวดไว้สักคน เจียนจี้ฟางรับคำ ยังไงเสียเสี่ยกระเป๋าหนักกว่าอู๋อี้ฟานก็มีเยอะแยะไป

“เอ้า ไปอาบน้ำ ไปๆ”หล่อนว่าแล้วรุนหลังจงแดให้ไปเก็บของแล้วเข้าห้องอาบน้ำของพนักงานไปเสีย จงแดถอดชุดที่ใส่ออก เคลื่อนตัวไปอยู่ใต้สายน้ำที่ถูกปล่อยจงจากฝักบัว สบู่ก้อนกลิ่นกุหลาบถูกหยิบขึ้นมาใช้ ฟองเลียนลื่นถูไล้ไปตามร่างกายแล้วชะออกด้วยสายน้ำ เสื้อเชิ้ตสีดำถูกสวมทับร่างเมื่อเช็ดตัวจนหมาดแล้ว น้ำหอมกลิ่นกุหลาบถูกใช้พรมเข้าที่ตัวเล็กน้อยให้พอได้กลิ่น จงแดไม่ชอบกลิ่นฉุนๆของมันสักเท่าไหร่

“มาแต่งหน้าหน่อยจงแด”เสียงพี่ลี่อินเรียกเมื่อเดินเข้าห้องแต่งตัว สาวๆคนอื่นกำลังประทินโฉมกันอยู่ จงแดถูกจับทาแป้งรองพื้น รู้สึกหนักหน้าเล็กน้อยแต่ไม่เท่ากับลิปกลอสที่พี่ลี่อินทาให้

“ทีนี้ก็ไปรอ เดี๋ยวมาม่าซังจะเรียกเราเอง”พี่ลี่อินบอก เธอขอแต่งหน้าเพิ่มอีกสักนิด จงแดรับคำแล้วเดินออกมารอที่ทางขึ้นโซนวีไอพี ตรงนั้นมีมุมหนึ่งซึ่งตั้งโต๊ะเอาไว้ ถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็นเพราะอยู่ลับตา พี่สาวหลายคนนั่งอยู่ตรงนั้น จงแดเลยเดินจะไปนั่งด้วยเพื่อรอมาม่าซังเรียก

...ไปบริการแขก

อดคิดไม่ได้เลยว่าแขกคนนี้จะเป็นยังไง หน้าตา รูปร่าง นิสัย และบทรักของเขา...อาจจะเป็นตาแก่ร่างท้วมมักมากในกามก็ได้นะ...

คิดแบบนั้นก็อดระแวงไม่ได้ แต่นี่ก็เป็นอาชีพที่เลือกเองแล้ว เลือกว่าจะทำ ยังไงก็ต้องอดทน...

เพื่อเงิน เพื่อจูจิน ท่องไว้แค่นี้ก็มีแรงใจ...

“คุณ คุณครับ”เสียงเรียกดังลั่น จงแดหันไปมองด้วยความตกใจ พี่การ์ดเข้ามาขวางคนที่พุ่งถลาเข้ามาหาแทบจะทันที จงแดมองหน้าคนที่ถูกการ์ดกันไว้ชัดๆต้องร้องออกมาเบาๆ

“คุณ...ซิ่วหมิน”พูดชื่ออีกคนออกมา จำได้ดีเลย แขกคนแรกของการเริ่มขาย คนที่เมามายแล้วร้องไห้จนหลับไปโดยไม่ทำอะไรจงแดสักอย่างเดียว

“ฮ่า! จำชื่อผมได้ด้วย แต่ขอโทษที่ผมจำชื่อคุณไม่ได้เลย จำได้แต่หน้า”เขาพูดอายๆ จงแดสะกิดบอกพี่การ์ดให้ปล่อยคุณซิ่วหมินเพราะเขารู้จักกับคนๆนี้  ซิ่วหมินจับแขนที่ถูกการ์ดล็อคจับเมื่อครู่ป้อยๆ แต่ยังยิ้มแห้งๆให้จงแด บ่นน้อยๆว่าแรงเยอะชะมัดยาด

“แฮ่ะๆ คือผมอยากจะมาขอโทษเรื่องเมื่อวานนะครับ คือ...อ่า น่าขายหน้าชะมัด”เขาพูดแล้วลูบแก้มเขินๆ จงแดหัวเราะน้อยๆบอกว่าไม่เป็นไร ถามอีกคนด้วยว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้วใช่ไหม เรื่องที่ไม่สบายใจเป็นยังไงบ้าง ซิ่วหมินส่ายหัว ไม่อยากจะพูดถึง แต่ได้ระบายเมื่อวานก็รู้สึกดีขึ้น เพื่อนมีก็พามาแค่กินเหล้า พวกมันไม่เคยฟังที่เขาอยากจะระบายสักนิด

“ดีใจที่ทำให้คุณสบายใจขึ้นนะครับ”จงแดพูดพร้อมรอยยิ้ม ซิ่วหมินหัวเราะแห้ง ขอโทษอีกครั้งสำหรับความน่าขายหน้าที่ตัวเองก่อเอาไว้

“ผมอยากจะคุยกับคุณอีกนะ รู้สึกสบายใจดีไม่รู้ทำไม แต่...อ่า คุณคงไม่ว่าง”เลี่ยงจะพูดว่าอีกคนคงมีคนซื้อตัวแล้วในคืนนี้ ซิ่วหมินไม่ได้ชอบผู้ชาย เขามีแฟนสาวที่คบกันมานานแต่หล่อนบอกเลิกไปคบกับลูกเจ้าของห้างแทน ทว่าการที่ได้คุยกับผู้ชายขายบริการคนนี้มันสบายใจดี ไม่ค่อยมีใครอยากจะฟังที่เขาบ่นเท่าไหร่ พอมีคนยอมรับฟังมันเลยรู้สึกดีที่ได้พูดคุยด้วย แถมคนตรงหน้าก็น่ารักดี เสียงฟังลื่นหูชะมัด

“ถ้ามีปัญหาอีกก็มาระบายกับผมได้นะครับ...”เขาบอกพร้อมรอยยิ้ม และซิ่วหมินก็ยิ้มตอบเช่นกัน ลูกค้าอย่างเป็นทางการรายแรกของคิมจงแดเดินไปรวมกับกลุ่มเพื่อนที่อยู่หน้าเวทีดนตรี วันนี้พวกเขาไม่ได้มาเที่ยวโซนวีไอพีกัน สายตาของจงแดเหลือบมองไปบนเวที วันนี้ไม่มีพี่อี้ชิงเล่นกีต้าร์เหมือนทุกวัน มีแค่นักร้องสาวร้องเพลงไปตามดนตรีอีเล็กโทรนิกส์

“อ้าว จินจงต้า! ทำไมไม่ไปนั่งรอกับพวกพี่ๆล่ะลูก”เสียงแหลมของมาม่าซังเอ่ยอยู่ด้านหลัง จงแดสะดุ้งน้อยๆตอนได้ยินเสียง หันไปเจอใบหน้าสวยสะของเจียนจี้ฟาง กลีบปากแดงๆวาดรอยยิ้ม ดึงแขนให้จงแดไปอยู่รวมกับพี่สาวคนอื่น ดูนาฬิกาที่พาดอยู่บนข้อมือเล็กแล้วบอกว่าอีกสิบนาทีแขกที่จองจงแดไว้คนแรกจะมา

“คนเนี้ย จองเร็วมากเลย แถมให้ดีด้วยนะ ม่าเรียกไปเท่าไหร่ น้องเขาเพิ่มให้อีกเกือบเท่า”หล่อนบอก จงแดยิ้มน้อยๆ หมายถึงเงินส่วนที่เพิ่มมานั้นจงแดจะได้อย่างเต็มๆ มาม่าซังก็ดีตรงนี้ที่หล่อนไม่ยุ่งกับส่วนทิปของลูกน้อง นอกจากลูกค้าจะให้หล่อนเองแบบอี้ฟานทำวันนั้นเท่านั้น

แต่ก็นึกแปลกใจกับคำว่า “น้อง” อยู่ไม่น้อย แสดงว่าคนที่ซื้อจงแดรายแรกของวันนี้เด็กมากอย่างนั้นเหรอ? มาม่าซังถึงได้เรียกว่าน้องแบบนั้น นึกเบาใจได้เปราะหนึ่งว่าอย่างน้อยก็ไม่ใช่ตาแก่บ้ากามแล้วกัน

“โว๊ะ ได้ยินอะไรไหมพวกแก โดนเด็กซื้อ โอ้ย! ไอ้ตัวห่าอะไร คืนแรกไม่โดนแทง คืนสองก็โดนเด็กเอา ไอ้นั่นมันจะแข็งพอเสียบหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”เสียงพี่สาวบางคนดังขึ้น รอยยิ้มเคลือบด้วยลิปสติกสีฉูดฉาดปกปิดมุมปากสมเพชเอาไว้แนบเนียน มาม่าซังเดินจากไปทักทายแขกคนอื่นแล้ว จงแดเมินจะฟังไป

ไม่อยากจะมีเรื่องมีราวเสียเท่าไหร่...

แต่ถึงอย่างนั้น คนมันจะหาเรื่อง ยังไงก็ต้องหาเรื่องกันให้ได้ เพ่ยฉีเหวิน จงแดเห็นรูปของเธอแปะอยู่หน้าร้าน ตอนที่ทำงานที่นี่แรกๆเขาก็เคยมองไล่ลูกสาวของเจียนจี้ฟางแต่ละคนอยู่บ่อยครั้ง ใบหน้าของเธอสวยงาม เธอมีลักยิ้มน้อยๆอีกด้วยเวลายิ้มเลยดูน่าดึงดูดเอามากๆ

ฉีเหวินลุกจากเก้าอี้ที่หล่อนนั่ง รอยยิ้มของเธอยังฉาบอยู่บนปาก พี่สาวหลายๆคนแหวกทางให้เธอเดินมาหาจงแดก่อนที่มือเรียวสวยจะจับหมับเข้าที่คางเล็ก

“ผู้ชายน่ะเขาก็หาความสุขกับเรือนร่างผู้หญิงย่ะ ไม่กระเทย!”จบคำพูด ใบหน้าของจงแดก็หันตามแรงสะบัดมือ ฉีเหวินหัวเราะก่อนจะเดินกระแทกไหล่ออกไปนั่งที่ชั้นบนโซนวีไอพีซึ่งมีที่นั่งอยู่ที่อีกเหมือนกัน พี่สาวอีกหลายคนแสยะยิ้มแล้วเดินตามฉีเหวินออกไป บางคนกระแทกไหล่จงแดอย่างจงใจด้วย

คิมจงแดได้แต่กำมือแน่น...

เขาอยากจะตอบโต้บ้าง แต่เพราะพวกเธอคือผู้หญิง และเขาก็ไม่อยากมีเรื่อง ตั้งแต่เล็กก็ไม่เคยสู้ใคร ตัวแค่นี้ไม่เคยต่อรบปรบมือกับใครเขา เลยต้องยืนนิ่ง...

ทำได้แค่นี้...

“ไม่ต้องไปสนหรอก เหนื่อยหน่อยอยู่กับพวกแบบนี้ หาเรื่องกันได้ทุกวัน”หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยบอก เธออยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงสดตัดกับผิวขาวๆ ดวงตาสีดำสนิทนั้นเด่นที่สุดในเครื่องหน้า ถึงไม่ได้สวยขนาดพี่ชิงชิงแต่ก็ก็สวยเอามากทีเดียว

“พี่ชื่อหมิงหมิง เมื่อวานพี่หยุด แต่ชิงชิงน่ะโทรไปเล่าให้ฟังว่ามีน้องใหม่ แถมยังน่ารักมากด้วย เพิ่งรู้ว่ายัยชิงไม่ได้โกหก”เธอว่าพร้อมคลี่ยิ้มเป็นมิตร จงแดรู้สึกเบาใจกับรอยยิ้มนั้น ดูท่าเธอจะสนิทกับพี่ชิงชิงเหมือนกัน จะว่าไปวันนี้ก็ยังไม่เห็นพี่ชิงชิงเลย อาจจะเป็นวันหยุดของเธอกระมัง

“พี่หมิงหมิงพูดเหมือนพี่ชิงชิงเมื่อวานเลยครับ”ที่บอกว่าไม่ต้องไปสน เธอหัวเราะบอกว่าช่างบังเอิญดีจริงๆ หญิงสาวกวักมือให้จงแดไปนั่งข้างๆซึ่งมีที่ว่าง มือเรียวสวยจับเบาๆที่ใบหน้าของเขา ทำเสียงจุ๊ๆเบาๆก่อนจะถามพี่สาวคนอื่นๆว่าถ้าหากจงแดมีเนื้อมีหนังกว่านี้จะน่ารักมากขึ้นหรือเปล่า

“ฉันว่าควรจะอ้วนกว่านี้นิดเดียว แค่นิดเดียวนะ ถ้าแลมีน้ำมีนวลกว่านี้ฉันต้องไม่มีลูกค้าแน่ๆเลย เอาก็เอาเถอะ เดี๋ยวนี้มันไม่ได้ปิดกั้นว่าผู้ชายจะต้องเลือกผู้หญิงอย่างเดียวเสียหน่อย”เธอว่า

“จินจงต้า แขกหนูมาแล้วลูก น้องเขาไม่ดริ๊ง ไปรอในห้องนู่นแล้ว”เสียงแหลมดังนำมาก่อนร่างสะโอดสะอง เจียนจี้ฟางถามว่ามาสุมทำอะไรกัน ทำไมไม่ออกไปส่งตาหวานเรียกลูกค้าขึ้นโซนวีไอพีกันเสียบ้าง ตอนนั้นเอง พี่สาวทั้งหลายถึงได้ฤกษ์สลายตัวกันไป บางคนก็หลีกไปนั่งที่เดิม บางคนก็ออกไปนั่งรวมกับพวกที่บนชั้นโซนวีไอพี และบางคนก็ออกไปเดินทั่วร้านหาแขกที่ไม่ได้จองโซนวีไอพีแต่คิดอยากจะหิ้วสาวสักคนเปิดห้อง และใครที่แขกมาตามคิวนัดก็ไปนั่งกับแขกที่โต๊ะ หรือเปิดห้องแบบที่น้องคนที่จองจงแดทำ

จังหวะก้าวเดินตามมาม่าซังขึ้นโซนวีไอพีและผ่านทางเดินเชื่อมสู่ห้องรับรองเป็นไปอย่างเชื่องช้า ไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ด้านชาไปเสียเลย แต่ไม่แน่ถ้าจงแดไม่รู้มาก่อนว่าลูกค้ารายนี้เป็นผู้ชายแบบไหน อายุเท่าไหร่คงอาจจะวิตกไปบ้าง

“รอนานไหมคะ ม่าพาจงต้ามาแนะนำแล้วค่ะ ดูแลแขกดีๆนะจ๊ะลูก”หล่อนพูดทันทีที่เปิดประตูห้องหนึ่งเข้าไป จงแดยังไม่ได้มองว่าแขกของตัวเองหน้าตาเป็นยังไงด้วยซ้ำ มาม่าซังก็ขอตัวออกจากห้องไปเสียก่อน ให้ลูกชายคนเล็กของหล่อนได้ทำหน้าที่เสียที

คนขาย

“นั่งก่อนสิ”เสียงที่ติดต่ำเอามากๆเอ่ยบอกทันทีที่จงแดเดินเข้าห้องไป มองดูผู้ชายตรงหน้า ที่คิดว่าจะเด็กก็ไม่ได้เด็กขนาดที่คิดเอาไว้เสียเท่าไหร่ ดูแล้วก็ไม่น่าเกินยี่สิบแต่คงไม่น้อยไปกว่าจงแดแน่นอน

“จะอาบน้ำก่อนไหมครับ...หรือเราจะเริ่มกันเลย”คำถามแลดูก๋ากั่น แต่เป็นคำพูดปรกติของคนที่ขายตัว จงแดได้ฟังที่พี่ลี่อินสอนมาหลายอย่างเรื่องการขาย ต้องเริ่มให้เร็ว จบให้เร็ว ถ้าหมดคิวก็มีสิทธิ์พักผ่อน ถ้ารับแขกได้อีกก็หมายถึงเงินที่จะมากขึ้น แต่ที่ต้องคำนึงถึงคือสภาพร่างกายตนเองรับไหวหรือไม่อีกด้วย

“เคยนอนกับผู้ชายใช่ไหม?”คำถามตรงๆถูกเอ่ยจากคนตรงหน้าของจงแด ตรงจนหน้าเกือบหงายแต่ก็ต้องยิ้มรับ จะให้ปฏิเสธหรือก็ใช่ที่

“ผมขายตัวให้ผู้ชาย ต้องเคยนอนกับผู้ชายอยู่แล้วล่ะครับ”ไม่ได้ตั้งใจยียวนเมื่อมันเป็นความจริง คนตรงหน้าหัวเราะน้อยๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อยืดที่สวมใส่ออก จงแดมองรอยยิ้มที่มีเพียงเล็กน้อยเมื่อครู่แล้วนึกชมริมฝีปากของอีกคนว่าช่างสวยงาม อิ่มเอิบดูชุ่มชื้น ที่สำคัญเป็นรูปหัวใจเพราะรอยหยักลึกที่ริมฝีปากบนนั้นเด่นชัด

“แต่ผมไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อน...แล้วก็อยากรู้จริงว่าๆไอ้ด้านหลังนั่นมันดีกว่าด้านหน้าของผู้หญิงยังไง ทำไมถึงได้ชอบกันนัก”สีหน้าของคนพูดเรียบนิ่งพอๆกับน้ำเสียงทำเอาจงแดสะอึกไปไม่เป็น เหมือนการเหยียดกลายๆว่าทำไมผู้ชายถึงได้มีเซ็กส์กับผู้ชายด้วยกันได้อย่างไรอย่างนั้น ยืนนิ่งกับคำพูดของอีกคนอยู่นานกว่าที่จงแดจะรู้สึกตัวก็ถูกดึงให้เอนนอนราบลงกับเตียงเสียแล้ว

รูปร่างของอีกคนไม่ได้สูงหรือใหญ่โตไปกว่าจงแด ทว่ากลับดูเท่ากันเสียด้วย หากอายุจงแดสักยี่สิบปีคงสูงกว่าเสียด้วยซ้ำไป

“ต้องทำยังไง ต้องเล้าโลมเหมือนผู้หญิงหรือเปล่า”เสียงเรียบยังเอ่ยถาม จงแดส่ายหัวไปมา เขาไม่เคยนอนกับผู้หญิง ไม่รู้ว่ามันเหมือนกันหรือเปล่า ประสบการณ์ที่ผ่านมา เราก็เริ่มจากจูบ มือที่ลากไล้ไปทั่วลำตัว การจู่โจมที่กลางกาย ขยับดึงรั้งจนหวาบหวิว และสุดท้ายก็คือท่อนเนื้อที่สอดใส่เข้ามาขยับเข้าและออกจนถึงปลายทาง

“เดี๋ยวก่อน...ผมขอเวลาทำธุระก่อน”จงแดยันแผ่นอกที่เคลื่อนมาจะทาบทับ ถึงบอกว่าไม่เคยนอนกับผู้ชายด้วยกันมาก่อน แต่มันก็คงหาคลำทางได้ไม่ยาก ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเซ็กส์นั่นก็คือเซ็กส์ ไม่ว่าจะกับเพศไหน ก็เริ่มด้วยนัวเนีย จบด้วยน้ำแตกเหมือนกันทั้งนั้น

“โก่งค่าตัวหรือไง?”เสียงราบเรียบถามเมื่อจงแดดันตัวเขาออกและลุกไปยืนข้างเตียง เปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงหาอะไรสักอย่าง ซึ่งนอกจากถุงยางอนามัยกับเจลหล่อลื่นก็ไม่มีสิ่งที่จงแดหาเสียสักนิด

ไม่มียาสวน...

เพราะมีเด็กผู้ชายขายแค่คนเดียว ยาสวนจึงไม่จำเป็นต้องเตรียมไว้บริการ เรื่องนี้จงแดควรจะเตรียมพร้อมด้วยตัวเอง พี่ลี่อินหรือมาม่าซังก็ไม่ได้บอกเพราะหล่อนไม่เข้าใจการมีเซ็กส์ทางประตูหลังแบบนี้ จงแดเองก็ลืมไปเสียสนิทเลยด้วย

“ผมยังไม่ได้...เอ่อ...ทำความสะอาด”บอกออกมาก่อนจะขอโทษอีกคนที่เสียเวลา แต่ถ้าหากไม่ใช้ยาสวนหรือขับของเสียคงค้างออกย่อมไม่ดีแน่ๆ

“ขอตัวสักเดี๋ยวนะครับ ผมต้องไปซื้อยาสวน...ขอโทษที่ไม่ได้เตรียมพร้อม”เกาแก้มน้อยๆด้วยความขัดๆเขินๆ แต่จะให้มีอะไรทั้งที่ไม่มั่นใจว่าจะสะอาดก็ไม่ได้ ถึงจะมีถุงยางอนามัยก็ตามเถอะ

“จะไปไหนน่ะจงแด”ก้าวขาออกจากห้องโดยทิ้งแขกคนแรกของวันนี้ให้นั่งรอก่อน อีกคนดูเข้าใจกับคำว่ายังไม่ได้ทำความสะอาดและต้องไปซื้อยาสวนดี และคงไม่ดึงดันจะมีเซ็กส์ถ้ายังไม่ได้ทำความสะอาดแบบนั้นแน่ๆ เสียงเรียกคุ้นเคยทำให้หันไปมอง เป็นพี่จื่อเทาที่เดินเข้ามาหา ในมือมือกระบอกไฟฉายอยู่หนึ่งอัน ร่างสูงโปร่งบอกว่าไฟห้องรับรองแขกห้องหนึ่งเสียเลยไปดูตรวจซ่อมมา

“แล้วนี่จะไปไหน?”จื่อเทาถามย้ำ จำได้ว่ามีคิวของจงแดวันนี้ แขกก็คงอยู่ในห้อง แล้วตัวจงแดน่ะจะออกไปไหน ไม่ใช่ว่ากลัวจนหนีออกมาหรอกนะ?

“คือ...ผมยังไม่ได้...เอ่อ...”

“ล้างตู้น่ะเหรอ?”ยังไม่ทันจะได้พูดจบ จื่อเทาก็สวนขึ้นมาก่อน แววตาคนพี่ขบขันเมื่อเห็นว่าหน้าของจงแดขึ้นริ้วแดงจากคำพูดของเขา ไอ้คำว่าล้างตู้นั่นก็เป็นคำที่ชอบใช้เวลาก่อนมีสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกัน แต่ดูท่าจงแดจะไม่เคยได้ยินก็เลยอับอายน้อยๆกับคำที่ตรงไปตรงมาแบบนี้

“ครับ...จะออกไปซื้อยาสวน”บอกออกมา จื่อเทาส่ายหัว นี่ไม่มีใครบอกเลยเหรอว่าถ้าบริการแขกแล้วก็ควรอยู่กับแขก ไม่ใช่ออกมากลางคันแบบนี้ ถึงมันจะจำเป็นก็ตามเถอะ เรียกให้ใครไปซื้อให้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ ปล่อยให้แขกอยู่ในห้องคนเดียว ถ้าเกิดแขกโมโหที่รอนานแล้วกลับไปก็ถือว่าชวดค่าตัวกันเลยทีเดียว อีกทั้งจะโดนเจียนจี้ฟางแหกอกซ้ำอีกด้วย

“กลับเข้าไปในห้องนั่นล่ะ เดี๋ยวพี่เอามาให้ วันหลังถ้ารู้ตัวว่าจะต้องมีแขกก็เตรียมตัวมาก่อนล่ะ”จื่อเทาบอก จะสวน อดอาหาร หรือกินยาถ่ายชนิดอ่อนก็ตามสะดวก จงแดพยักหน้ารับโดยดี กลับเข้าห้องไปส่งยิ้มแหยๆให้กับลูกค้าอ่อนวัยของตนเอง ชักชวนลูกค้าที่มีสีหน้าเรียบนิ่งและน้ำเสียงโทนเดียวคุยบ้างจนรู้ว่าอีกคนชื่อดีโอ เป็นชื่อที่พ่อเลี้ยงฝรั่งตั้งให้ ส่วนชื่อจริงที่เป็นชื่อจีนนั้นเขาไม่ได้บอก

รออยู่ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จงแดยิ้มน้อยๆ ขอบคุณที่พี่จื่อเทาออกไปซื้อยาสวนมาให้ แม้จะแปลกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าจะซื้อมาไวขนาดนี้ พอได้ยาสวนมาแล้วจงแดจึงขอตัวเข้าไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแต่ก็กินเวลาไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมงอยู่ดี

“ขอโทษที่เสียเวลานะครับ...เริ่มเลยไหม?”จงแดเอ่ยถาม ดีโอที่เล่นโทรศัพท์รอพลางๆเงยหน้ามามองคนที่เขาจ่ายเงินซื้อมาคืนนี้ รูปร่างเล็กบาง ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ขนาดตัวก็ไม่ต่างไปจากเขาเสียเท่าไหร่ แค่ดูผอมกว่า ไม่ค่อยแข็งแรงหรือมีเรี่ยวแรงเสียเท่าไหร่

จินจงต้า...ชื่อของผู้ชายที่เขาซื้อ เจ้าของรูปร่างเล็กบางในชุดคลุมอาบน้ำตรงหน้า มองแล้วก็ไม่ได้มีอะไรดึงดูดมากมายเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้มีรสนิยมชมชอบผู้ชายด้วยกัน

แต่เพราะมีคนที่รู้จักกันดีนั้นนิยมผู้ชายมากกว่าผู้หญิง...เลยอยากลอง...

ว่ามันดีขนาดไหนกัน พี่เขยถึงได้ทิ้งพี่สาวคนละพ่อคนละแม่ของเขาไปมีชู้เป็นเด็กผู้ชาย...

...จะว่าไปเด็กผู้ชายของพี่เขยก็รูปร่างไม่ต่างจากจินจงต้า สูงประมาณนี้ ผอมบางแบบนี้ ไม่รู้ว่าเปี้ยนป๋ายเสียนไปเจอมาจากซ่องที่ไหนเหมือนที่ดีโอเจอจงต้าในบ้านดอกเหมยหรือเปล่าด้วยซ้ำ ท่าทางของเด็กนั่น แม้ดีโอจะเห็นแค่ครั้งสองครั้งก็รู้แล้วว่าเป็นคนระดับค่อนข้างล่าง ผอมโซ ซูบเซียว แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตามตลาดนัดตัวละไม่กี่หยวน ในขณะที่เปี้ยนป๋ายเสียนเป็นถึงกรรมการผู้จัดการบริษัทผลิตของเล่นที่ใหญ่เป็นอันดับสามในจีน...

ดีโอมองคนที่เดินมาทรุดตัวนั่งที่เตียง เรือนร่างผอมบางถูกคลุมไว้ด้วยชุดคลุมอาบน้ำและเขาก็ต้องเป็นคนปลดมันออกเป็นลำดับต่อไป แน่ล่ะ โตมาถึงขนาดนี้ก็ต้องเคยนอนกับผู้หญิงมาบ้าง ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มยังไงเสียเท่าไหร่ แต่คงไม่ต่างกัน

มือที่ไม่ได้ใหญ่กว้างไปกว่ากันดันตัวจงแดให้นอนราบกับพื้นเตียง สาบเสื้อคลุมอาบน้ำถูกแหวกออกเผยเนื้อน้อยๆที่เนินอก ไม่ได้นิ่มมือเท่าไหร่ ไม่เหมือนทรวงอกล้นทะลักแบบแฟนเก่าที่เคยเอาแล้วติดใจ รู้สึกแปลกๆที่ปลายลิ้นเสียด้วยซ้ำตอนที่จรดความเปียกชื้นลงไปบนปลายยอดสีสดสวย

ประสบการณ์เซ็กส์แค่ไม่กี่ครั้งกับลูกค้าไม่กี่รายมากพอให้จงแดรู้ว่าควรทำตัวยังไงตอนที่ริมฝีปากของเขาและดีโอแตะกัน ลิ้นเล็กหลบเรียวลิ้นหยุ่นนุ่มที่เข้ามาพัวพันไม่ห่าง คนตัวผอมวางทาบมือลงบนกึ่งกลางตัวที่นูนพองก่อนจะปลอกเปลือกเอาความเป็นชายออกมา ดีโอพริ้มสายตาลงแล้วปล่อยให้คนที่จ่ายเงินซื้อนั้นรูดสาวแกนกายให้พร้อมใช้งาน ความรู้สึกแปลกๆในการมีอะไรกับผู้ชายมลายหายเมื่อความวาบหวามซึ่งแล่นริ้วจากส่วนสงวนสู่สุดปลายเท้านั้นแทรกเข้าแทนที่

เนื้อตัวจากที่มีผืนผ้าปกปิดบัดนี้กลับเปลือยล่อนจ้อน คนเด็กกว่านอนกัดปากแน่น มีบางครั้งที่เสียงครางเล็ดลอดออกมาตอนที่จงแดขยับปากครอบครองและโลมเลียให้อย่างติดๆขัดๆ ขนาดของดีโอตอนยังหลับไหลมันก็ปรกติทั่วไปแต่พอมันขยายกลับใหญ่โตอย่างน่าประหลาด ไม่พอที่โพรงปากจะครอบครองได้หมดเลยเก้ๆกังๆไปนิดตอนใช้ปากช่วย

“ต้องเอาเข้าไปตรงนั้นใช่ไหม”น้ำเสียงที่มีโทนเดียวนั้นดูต่ำลงไปอีกเมื่อกามารมณ์นั้นรุมเร้า จงแดพยักหน้าลง น่าอายไม่น้อยที่ต้องพูดว่า ‘ใช่แล้ว เอาไอ้นั้นใส่เข้าไปในก้นนั่นล่ะ’

ถุงยางและเจลหล่อลื่นที่ทางบ้านดอกเหมยมีให้ถูกนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ถึงจะสวนก็ยังต้องป้องกันอยู่ดี จงแดเทเจลหล่อลื่นลงบนมือตอนที่ดีโอลุกขึ้นมาสวมถุงยาง ดูเหมือนมันจะคับเล็กน้อยแต่คงไม่ถึงขั้นทำให้ถุงยางแตกตอนมีอะไรกันหรอกกระมัง นิ้วผอมแกร็นดันเข้าไปในช่องทางด้านหลัง เหมือนอย่างที่คุณซูโฮเคยทำให้ตอนที่มีอะไรกัน

เจ็บ...

ถึงครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สามที่มีอะไรกับผู้ชาย เป็นครั้งที่สามที่มีอะไรแปลกปลอมเข้ามาในตัว แต่ก็ยังเจ็บอยู่ตอนที่แทรกเข้าไปแรกๆ ก่อนจะผ่อนคลายลงเมื่อเริ่มจะชินทีละน้อย ดีโอใช้มือขยับรูดเร่งเร้าให้ท่อนเนื้อนั้นใช้งานได้เต็มปรพสิทธิภาพมากขึ้นอีก ดึงแขนผอมบางของคนที่ขายลงมานอนแผ่ ความรู้สึกแปลกใหม่แบบสุดๆโถมเข้ามาใส่ร่างตอนที่แหวกขาทั้งสองข้างนั้นออกแล้วแทรกตัวเองเข้าไปตรงกลาง จดจ่อความปรารถนาลงกับเส้นทางปลดเปลื้องสำหรับชายรักชาย

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายามที่ดันตัวเองเข้าไป ความอุ่นร้อนและคับแน่นที่โอบรอบกายนั้นทำให้รู้สึกดีแบบสุดๆ เสียงแหลมเล็กหวีดดังว่าเจ็บทำให้ต้องผ่อนแรงแล้วค่อยๆดันเข้าไปใหม่อีกครั้ง

ตู้ฉิงจูแหงนเงยหน้าขึ้นมองเพดานพลางห่อปาก เข้าใจกับตัวเองว่าทำไมเปี้ยนป๋ายเซียนถึงมีชู้เป็นผู้ชาย...

อารมณ์เบื้องต่ำพุ่งทะยานสูงเพราะช่องทางด้านหลังมันคับแน่นและบีบตัวตนของคนสอดใส่จนมากกว่าคำว่าสุขี มันยิ่งกว่านั้น ยิ่งขยับเข้าออกแล้วเนื้ออ่อนเต้นตุบบีบรัด...

...เซ็กส์กับผู้ชายด้วยกัน

...มันเยี่ยมยอดแบบนี้นี่เอง...

ค น ข า ย

คิมจงแดหย่อนปลายเท้าลงจากเตียงตอนที่ลูกค้าอายุน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเรียบร้อย เราทั้งคู่มองหน้ากันนิดหน่อยแล้วดีโอจึงหยิบข้าวของของตัวเองเดินออกจากห้องไป น้ำเสียงโทนเดียวเอ่ยบอกว่ามีค่าเหนื่อยเพิ่มเติมวางไว้ที่ในลิ้นชักพร้อมทั้งขอบคุณสำหรับเซ็กส์ครั้งนี้

จงแดเปิดลิ้นชักออกดูตามที่เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ธนบัตรสีแดงหม่นวางอยู่ในนั้นจริงๆ วางซ้อนกันประมาณห้าใบทับเอาไว้ด้วยกล่องสี่เหลี่ยมสีดำบรรจุซองสีเงินไว้ด้านในสามซอง...และมันถูกแกะมาใช้ไปแล้วหนึ่ง

จงแดมองเงินห้าร้อยหยวนก่อนจะหยิบมันขึ้นมา เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาคงจะเนื้อเต้นถ้าได้เห็น แต่ตอนนี้เขาล้าจากบทรักเมื่อสักครู่ ทั้งยังเหนอะหนะเพราะลูกค้าอายุน้อยดึงถุงยางออกตอนปล่อยทำให้น้ำรักพุ่งเข้ามาเต็มทั้งหน้าท้องและขา จงแดเก็บเงินเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงที่สวม ขยับขาเดินแล้วน้ำเหนียวๆของเจลหล่อลื่นผสมสารคัดหลั่งเหมือนจะไหลลงมาตามเรียวขาเรียกให้สีแดงขึ้นไปซับที่ใบหน้า

เด็กหนุ่มชำระล้างเอาคราบเหนียวหนืดออกจากกายแล้วใส่เสื้อผ้าตามปรกติ สังเกตเห้นรอยขบจางๆที่ไหปลาร้าคงมาจากตอนที่อารมณ์กำลังพุ่งสูง ดีโอคงเผลอทำรอยเอาไว้ ดึงสาบเสื้อคอปกจีนสีดำที่ใส่ให้ปิดรอยนั้นเสีย ดูนาฬิกาแล้ว คืนนี้ยังอีกยาวนานกว่าที่บ้านดอกเหมยจะปิดทำการ

จงแดเดินออกจากห้องรับรองแขกมา มีพี่สาวบางคนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูห้อง บางคนมองมาที่จงแดแล้วทำท่าทางไม่ชอบใจ คนตัวผอมได้แต่เดินเลี่ยงจากตรงนั้น พอดีพบกับมาม่าซัง หล่อนส่งเสียงแหลมเล็กยามเย็นลูกชายคนเล็กคนเดียวออกมาจากห้องหลังบริการแขกเสร็จแล้ว

“จงต้าลูก บริการน้องเขาเสร็จแล้วทำไมไม่พักก่อนล่ะ ยังไม่หมดชั่วโมงเลย มามา มานั่งพักกับม่าก็ได้เร๊ว”หล่อนบอกพร้อมจัดแจงดึงแขนให้ไปนั่งด้วยกันที่เค้าเตอร์บาร์ แม้จะขัดเล็กหน่อยตอนเดินเร็วๆแต่จงแดก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเดินตามหล่อนไปจนถึงที่ น้ำชาเย็นๆมีไว้เสิร์ฟลูกค้าบางรายที่ขอดื่มดับดีกรีแอลกอฮอล์ถูกเสิร์ฟให้ทันทีที่เจียนจี้ฟางเอ่ยปากสั่ง

“ดื่มชาก่อนจงต้า พักสักประเดี๋ยว หมดชั่วโมงนี้ม่ามีคนจะพาหนูไปทำความรู้จัก เสี่ยเขาซื้อดริ้งหนูก่อนด้วยนะลูก ได้เพิ่มตั้งสองร้อยเชียว”จี้ฟางจีบปากจีบคอพูด จงแดถามว่าเป็นลูกค้าอีกคนของเขาในวันนี้งั้นเหรอ

“ก็ใช่น่ะซี่ เนี่ย ตอนแรกเห็นแขกบ่นๆว่าเป็นผู้ชาย แต่สักพักเท่านั้นล่ะ! จองตัวหนูกับม่าแทบจะทุกราย สงสัยจะหลงเสน่ห์เราแล้วล่ะ”เสียงหัวเราะของหล่อนไม่ได้ทำให้จงแดรู้สึกดี ยินดีที่จะได้เงินเพิ่มในคืนนี้แต่ไม่ได้รู้สึกดีที่รู้ว่าตัวเองต้องนอนกับใครอีกก็ไม่รู้

ดื่มน้ำชาที่วางตรงหน้าไม่ลง เจียนจี้ฟางขอตัวไปรับแขกเจ้าใหม่ที่ทยอยเข้ามาใช้บริการโซนวีไอพี หล่อนปรนนิบัติพัดวีลุงแก่หัวล้านที่เรียกหาพี่ชิงชิงทันทีพอทราบว่าพี่ชิงชิงบริการแขกท่านอื่นก็โวยวายจนมาม่าซังต้องให้พี่สาวคนอื่นมาขัดตาทัพ ได้เสียงหวานๆของสาวๆวัยรุ่นลูกพูดออดอ้อนอยู่ข้างหูเลยทำให้อารมณ์คนสูงวัยดีขึ้นมาได้นิด

จงแดมองคนที่มาม่าซังเรียกว่าเสี่ยนั้นบีบก้นพี่สาวคนหนึ่งและหัวเราะชอบใจ หญิงสาวแต่ละคนที่คอยเอาอกเอาใจยังอายุไม่เฉียดเลขสามกันเลยด้วยซ้ำ ดูเหมือนรุ่นพ่อและลูกมากกว่า ขนาดจงแดที่มองดูยังรู้สึกไม่ดีตอนที่คิดว่ามือหยาบนั้นจับนู่นจับนี่ไปทั่วทั้งตัว

แต่ถ้าลูกค้าของจงแดเป็นผู้ชายแก่คราวพ่อแบบนี้...

จงแดก็ต้องยอม...ยอมให้มือเหี่ยวๆนั่นจับต้องไปทั่วทั้งกาย...

จงแดเข้าใจว่าทำไมพวกผู้หญิงในบ้านดอกเหมยถึงไม่แสดงท่าทีรังเกียจหากจะต้องร่วมหลับนอนกับผู้ชายสุงวัยแต่ไม่หมดกามกำหนัด...เพราะมันคืองาน เพราะมันได้เงิน

เงินคำเดียวจริงๆ

ค น ข า ย

มีแก้วสองใบตั้งอยู่ตรงหน้าของคิมจงแด แก้วหนึ่งเป็นเหล้านอกชั้นดี อีกแก้วเป็นน้ำหวานสีสวยเจือแอลกอฮอล์ แขกคนที่สองของวันคะยั้นคะยอให้เขายกแก้วสักใบตรงหน้าขึ้นมาดื่ม ท่าทางของชายวัยกลางคนในชุดสูทตรงหน้าดูกรึ่มๆไม่น้อย คงเพราะดีกรีเหล้านอกนั้นแรงได้ที่

“ผมไม่อยากดื่ม”พูดบอกเบาๆแต่อีกคนกลับหัวเราะร่วน มือกว้างคว้าหมับที่หน้าขาใต้กางเกงยีนที่สวมใส่ เขยิบเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง

“ไม่ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยจริงๆเหรอ ฉันเสียค่าดริ้งให้เธอไปตั้งสองร้อยเชียวนา”พูดเสียงยานคางก่อนจะจับแก้วขึ้นมาส่งให้ คะยั้นคะยอให้จงแดดื่มมันให้ได้ ขอบแก้วใบสวยจ่อที่ริมฝีปาก จงแดดันอีกคนออกแต่ก็ไม่อาจจะทำได้เพราะคนเมาดันเรี่ยวแรงเยอะน่าดู

“ถ้าน้องไม่อยากดื่มก็อย่าบังคับเลยครับ ร้านเราจะให้บริการเฉพาะเรื่องที่สมัครใจ”ก่อนจะถูกจับเหล้ากรอกปาก เสียงทุ้มต่ำกลับดังอยู่ด้านหลังชุดเก้าอี้ที่จงแดนั่ง คนที่โดนขัดผละออกจากเขาไปมองหน้าคนมาใหม่

“พี่จื่อเทา”เรียกชื่ออีกคนออกมาเสียงโล่ง เห็นจื่อเทายิ้มให้แขกในชุดสูท พูดด้วยท่าทางนอบน้อมขัดกับดวงตาที่เรียบนิ่งเช่นคนไม่พอใจ แขกของจงแดยอมล่าถอยไปโดยดี บอกว่าไม่ดื่มก็ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นเปิดห้องเลยก็แล้วกัน สายตากระลิ้มกระเหลี่ยนี่จงแดไม่ชอบมันเสียเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมลุกช่วยประคองอีกคนเข้าห้องรับรองแขก พี่จื่อเทามาส่งที่หน้าห้องแล้วถอยออกไปให้จงแดได้ทำหน้าที่

น้ำเสียงยานยืดของคนเมานั้นเรียกหาอยู่ที่เตียง ไม่จำเป็นต้องถามว่าคิดจะอาบน้ำก่อนหรือเปล่าเพราะอีกคนคงเมาได้ที่แล้วเหมือนกัน มือผอมริดกระดุมเสื้อออกเผยร่างเปลือยเปล่ากับรอยแดงที่ไหปลาร้าซึ่งเพิ่งถูกทำขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เซ็กส์ระหว่างผู้ชายสองคนถูกบรรเลงขึ้นเหมือนเทปวนซ้ำกับไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเพียงแค่เปลี่ยนหน้าคนกระทำเป็นคนใหม่

“แน่นจริงๆ เธอแน่นมากจินจงต้า”น้ำเสียงแหบแห้งของคนที่เคลื่อนไหวร่างกายอยู่ด้านบนดังไม่หยุด พูดชมไม่ขาดปากถึงความคับแน่นของช่องทางที่กำลังสอดใส่อยู่ในตอนนี้ เสียงสูดปากดังระงม การขยับเข้าออกเริ่มรุนแรงขึ้นทำให้จงแดปล่อยเสียงครางดังออกมา มือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น ผู้ชายคนนี้มีท่วงทำนองการบรรเลงเพลงรักที่ช่ำชองมากกว่าแขกคนแรกของวันอย่างดีโอ ขยับโยกย้ายเข้าออกแต่ละทีมันทั้งเสียวปราดและวาบหวาม

ท้ายที่สุดแรงที่โหมกระหน่ำก็หยุดลง ท่อนเนื้อในกายของจงแดเต้นตุบๆเหมือนจังหวะหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน ลูกค้าที่จงแดไม่รู้แม้กระทั่งชื่อถอนกายออกแล้วล้มพังพาบ ถุงยางอนามัยคาคั่งด้วยของเหลวสีขุ่นยังถูกสวมคลุมอยู่ที่เนื้อหนั่นกลางกาย คงทั้งเมาทั้งเพลียเลยสลบสไลแทบจะทันที

จงแดพยุงตัวเองลุก รู้สึกแสบเวลาขยับเดินแต่ละก้าว เพราะแรงของคนเมานั้นมีมากซ้ำยังออมแรงไม่อยู่ จะโทษคนเมาอย่างเดียวก็ไม่ถูก เพราะจงแดเองก็รู้สึกดีจนไม่คิดจะทักท้วง มันคงระบมไม่น้อย...

“อ่ะ!”เดินโขย่งออกจากห้องโดยปล่อยให้ลูกค้านอนหลับให้สบาย ไม่ลืมจะช่วยถอดถุงยางออกให้พร้อมทั้งเช็ดทำความสะอาดเป็นบริการเสริมเล็กน้อย จงแดอุทานเสียงไม่เบาตอนที่ขาไม่มีแรงแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น มองซ้ายขวาก็ไม่มีใครอยู่ตรงนี้สักคน ใกล้เวลาร้านปิด การ์ดคงไปประจำที่หน้าประตูร้านเพื่อทยอยส่งแขกและพี่สาวคนอื่นที่ไม่มีแขกคงกลับไปเปลี่ยนชุดกันหมดแล้ว

“เป็นอะไร”

“อ่ะ!!”สะดุ้งตัวโยนตอนที่คำถามมาพร้อมมือวางที่บนบ่า ทั้งที่คิดว่าไม่มีใครแท้ๆ จงแดพยุงตัวเองลุกขึ้นโดยมีมือของอีกคนช่วย หันไปขอบคุณแล้วต้องหรี่ตาลงเพราะคุ้นหน้าคนๆนี้ เหมือนจะเคยเห็นอยู่กับมาม่าซังในบางครั้ง แต่ไม่บ่อยนัก

“ขอบคุณครับ...เอ่อ...คุณ”

“โอเซฮุน”

“เห?”ร้องออกมาอย่างตกใจ โอเซฮุน ใช่คนเดียวกับน้องชายของคุณจุนมยอนหรือเปล่า แต่จะว่าไปที่จงแดเห็นวันนั้นก็เป็นผู้ชายร่างเพรียวบางและสูงแบบนี้ อุทานในใจว่านี่น่ะหรือโอเซฮุน ช่างไม่คล้ายกับพี่ชายเลยยกเว้นความขาวจัดของผิว

“รู้จักฉันหรือไง?”เสียงติดทุ้มเอ่ยถามเพราะเห็นสีหน้าประหลาดใจเมื่อครู่ เขาปรายตามองคนที่เตี้ยและตัวเล็กกว่าตนเองมากตั้งแต่หัวจรดเท้า ได้ยินเจียนจี้ฟางพูดถึงเด็กผู้ชายที่เข้ามาขายตัวอยู่บ่อยๆ หล่อนชมไม่ขาดปากว่านี่คือตัวทำเงิน แค่ขายสองวันก็ได้กำไรเข้าร้านเสียแล้ว ไม่เสียแรงที่กล่อมให้เด็กจงต้านี่ขายให้คุณอี้ฟานตั้งแต่แรก

พอถามคำถามก็ดูเหมือนอีกคนจะอึกอักไปเล็กน้อย อ้อมแอ้มว่าเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้าง เซฮุนไม่ได้สนใจ ชื่อเขาคนทั้งร้านก็รู้จัก คงไม่แปลกที่เด็กใหม่จะได้ยิน พยุงให้ลุกแล้วก็ผละออก แค่เดินผ่านมาแถวนี้ เห็นอยู่ดีๆก็ทรุดลงกองเลยยื่นมือช่วยเล็กน้อยเท่านั้น

จงแดมองร่างสูงโปร่งเดินหายไปจากสายตา คนนี้...โอเซฮุน น้องชายของคุณจุนมยอน...

อี้ชิงมองคนที่คลี่สมุดบัญชีเงินฝากของตัวเองดู วันนี้ก่อนกลับเขาพาจงแดไปที่ธนาคารเพื่อฝากเงินด้วย เด็กนี่ได้เงินทิปจากแขกหนักพอตัว เห็นธนบัตรหลายใบถูกใส่ลงในตู้ฝากเงินอัตโนมัติก่อนที่เจ้าตัวจะเอาสมุดบัญชีไปอัพเดต ยังไม่รวมกับเงินเดือนที่ก็คงจะเยอะอยู่เช่นกัน ไม่ได้ตั้งใจจะรู้แต่ก็มองเห็นว่าเด็กนี่รับแขกอยู่ทุกคืนตั้งแต่ขายมา และวันนี้ไอ้เทาก็บอกด้วยว่าจงแดทำคิวได้ถึงสองคิว

“จะโอนให้แม่อีกหรือเปล่า?”เขาถาม ครั้งล่าสุดที่จงแดโอนเงินให้แม่ก็คงตอนที่ขายครั้งแรกที่ไหว้วานให้เขาโอนให้ ป่านนี้คงร่อยหลอเต็มทีเพราะทั้งค่าใช้จ่ายในบ้านและค่าเทอมของยัยตัวเล็กจูจิน

จงแดส่ายหัว เกือบหลุดปากพูดไปว่าแม่ยังมีเงินอยู่ เงินยังเหลือจากการซื้อมอเตอร์ไซค์ แต่ถ้าพูดไปพี่อี้ชิงคงสงสัยว่าแม่ซื้อรถมอเตอร์ไซค์ตอนไหน และสุดท้ายคงจะถูกสาวไส้จนรู้ว่าตอนนั้น...เขาแอบไปขายตัวให้คุณจุนมยอนมา มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องปิดบังในตอนนี้ แต่เรื่องที่ผ่านมาแล้วจงแดก็ไม่อยากจะคุ้ยขึ้นมาอีก

“ผมปันเงินส่วนหนึ่งไว้ซื้อของใช้ช่วยพี่ พรุ่งนี้ถ้าว่างเราไปห้างกันดีไหมครับ?”ถามออกมาเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้พี่อี้ชิงไม่มีเรียน เครื่องใช้ข้าวของต่างๆก็เริ่มทยอยหมดลง อย่างแชมพูสระผมเขาเห็นมันเกลี้ยงมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว แต่เพราะต้องอาบน้ำที่ร้านทุกวันเลยอาศัยใช้แชมพูที่ร้านอยู่บ่อยครั้ง อี้ชิงไม่ได้ปฏิเสธ เขาบอกแค่จะไปตอนไหนก็บอกแล้วกัน

“แล้วก็ไม่ต้องซื้อในส่วนฉัน เงินของนายก็ซื้อของๆนายไป ฉันไม่อยากจะเบียดเบียนเงินที่ได้มาจากหยาดเหงื่อของใคร”คนแก่กว่าพูดแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จก็ทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงแล้วหยิบหนังสือมาอ่านไม่ได้สนใจจงแดที่นั่งอยู่บนเสื่อน้ำมันผืนเก่าข้างเตียงซึ่งเป็นที่ที่ใช้นอนทุกคืนตั้งแต่อยู่ที่นี่มา คนตัวเล็กกว่าล้มตัวลงนอนกับความเย็นชืดของผืนผ้ายางลายตาราง กล่าวคำพูดสั้นๆว่าราตรีสวัสดิ์

จุก

จงแดรู้สึกได้ ว่าในอกมันรู้สึกจุก ทำไมเงินที่มาจากหยาดเหงื่อของเขา...มันดูไร้ค่าเวลาที่พี่อี้ชิงพูดแบบนั้น

สำหรับความคิดของจงแดแล้วเงินมันก็คือเงิน ไม่ว่าจะได้มายังไง เพราะคำว่าเงินยังไงมันก็ต้องมีค่า แต่เมื่อสักครู่ เงินของจงแด...ไม่มีค่าสำหรับจางอี้ชิงเลย

ค น ข า ย

ชื่อของจินจงต้าถูกแปะอยู่ที่หน้าร้าน และทุกคืนก็จะมีผู้ชายหลากหลายแบบจับจองเป็นเจ้าของเรือนร่างผอมบาง บางคนก็แค่อยากลอง ส่วนบางคนก็มาเพราะมีคนบอกต่อว่าบ้านดอกเหมยขายผู้ชาย ปากต่อกับอีกปาก ตอนนี้ลูกค้าของจงแดมีทั้งคนที่ต้องการลิ้มรสสวาทจากเด็กชายร่างเล็กและพวกที่อยากลองของกับสิ่งแปลกใหม่ เซ็กส์ที่มีบางทีก็เสียวสุดใจ แต่ในบางครั้งก่อนจะรู้สึกดีก็มีเจ็บตัวจากการขบกัดเนื้ออ่อนบางให้เป็นรอยบ้าง หรือจะเป็นเข็มขัดที่รัดแน่นที่ข้อมือ...แลกกับเงินที่จ่ายเพิ่มอีกเท่าตัวถ้าหากยอม...

พี่สาวบางคนเกลียดจงแดจนไม่มองหน้า คำพูดของพวกเธอคือจงแดแย่งงานของเธอไป แขกของจงแดในบางคืนเคยเป็นลูกค้าประจำของเธอมาก่อน แขกหน้าใหม่ๆก็มาหาจงแดแทนที่จะเป็นพวกเธอ พี่ชิงชิงและพี่ลี่อินพูดเสมอว่าไม่ต้องไปสนใจ พี่สาวที่น่ารักทั้งสองอยู่ข้างจงแดเสมอ ยิ่งกับพี่ชิงชิงเอ็นดูจงแดเหมือนน้องแท้ๆ

“ไม่สบายหรือเปล่าจงแด”เสียงทุ้มต่ำของพี่จื่อเทาเอ่ยถาม ชายหนุ่มส่องกระบอกไฟฉายใส่ที่หน้าทำให้จงแดต้องหยีตาหลบ ถามอีกคนว่าไฟเสียอีกแล้วเหรอ

“ใช่น่ะสิ ห้องม่าน่ะ เลยไปซ่อมมา แล้วนี่หน้าซีดๆ ไปพักไหม? วันนี้รับแขกอีกแล้วเหรอ?”จื่อเทาตอบ หันกระบอกไฟฉายไปทางห้องของเจียนจี้ฟาง มือใหญ่จับหน้าของจงแดหันไปมา ถึงจะดูมีเนื้อหนังมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะแต่ดวงหน้ากลับขาวซีด จื่อเทายังไม่เห็นจงแดพักเลย  นอกจากวันหยุดในแต่ละสัปดาห์ เด็กนี่ก็รับแขกทุกคืน

“ครับ”แม้แต่เสียงตอบยังแหบแห้ง จื่อเทาส่ายหัว ดันตัวคนตัวผอมให้กลับเข้าหลังร้าน บอกให้พ่อครัวที่กำลังเตรียมวัตถุดิบปรุงอาหารนั้นทำข้าวต้มให้สักถ้วยก่อนจะบังคับให้จงแดกินข้าวเพื่อที่จะกินยา

“แต่จะเปิดร้านแล้วนะครับ”จงแดร้องประท้วง ป่านนี้มาม่าซังคงกำลังตามหาเขาแล้วด้วย วันนี้เขาขอรับรองลูกค้าแค่คนเดียว ถึงจะรู้สึกว่าร่างกายมันรุมๆก็ตามทีเถอะ คงเพราะอากาศที่เริ่มเปลี่ยนจากเย็นสบายในกลางคืนเป็นหนาวจนตัวสั่น จงแดยังนอนที่เสื่อน้ำมันผืนเดิม มีแค่ผ้าห่มผืนบางกับหมอนใบเล็ก ไม่แปลกใจทำไมถึงป่วยขึ้นมาได้ หากรับแขกคนนี้เสร็จแล้วก็คิดจะไปนอนพักอยู่เหมือนกัน

“ไม่ต้องรับแขกแล้ว เดี๋ยวพี่พูดกับม่าเอง กินเข้าไปเลย พี่ไปเรียกไอ้อี้ชิงก่อน กินยาเสร็จแล้วก็กลับบ้านไปพักดีกว่า”จงแดจะอ้าปากเถียงแต่พี่ชายร่างสูงก็ออกไปก่อนเสีย ทิ้งเขาไว้กับถ้วยข้าวต้ม จงแดขอบคุณพ่อครัวสำหรับข้าวต้ม คุ้นเคยกับชายร่างท้วมดีเพราะช่วยล้างผักให้อยู่เป็นอาทิตย์

ยังไม่ทันจะได้ยกมือจับช้อนเพื่อตักข้าวกินเสียงโวยวายตรงหน้าประตูครัวก็ดังขึ้นเสียก่อน น้ำเสียงแหลมบาดแก้วหูแบบนี้เป็นของมาม่าซัง หล่อตวาดเรียกชื่อฮวังจื่อเทาเสียงดัง ด่าเอ็ดตะโรว่าจะทำแบบนี้ไม่ได้

“จงต้ามีแขกวันนี้แล้วฉันจะรับเงินมาแล้ว”

“รับมาได้ก็คืนได้นี่ม่า ม่าไม่เห็นเหรอว่าน้องป่วย หน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษแล้ว”จื่อเทาแย้ง ชี้ใบหน้าที่ดูซีดเซียวแม้ว่าจะถูกประทินด้วยแป้งและบรัชออนสีอ่อนอย่างบางเบาแล้วก็ตาม พี่อี้ชิงเดินตามเข้ามาถามว่าเขากินข้าวหรือยัง รีบกินเสียจะได้กลับ คำพูดของนักดนตรีรูปหล่อคงทำให้มาม่าซังไม่พอใจ ไหนจะจื่อเทาอีกคน หล่อนรับเงินจากลูกค้าคนนี้มาในราคาที่สูงพอตัว ถ้าคืนเงินนอกจากจะเสียรายได้แล้วอาจจะเสียลูกค้าด้วย

“อี้ก็จะกลับกับจงต้าด้วยหรือไง นี่ม่าต้องเสียรายได้ค่าตัวของจงต้าแล้วอี้ชิงยังไม่เล่นเพลงให้อีกเหรอ?”หล่อนถามเสียงแข็ง นึกถึงเม็ดเงินที่ต้องเสียไปคืนนี้ อี้ชิงก็เป็นตัวดึงดูดลูกค้าในส่วนร้านอาหาร จงแดก็เป็นตัวเรียกลูกค้าโซนวีไอพีพอๆกับเหมยชิงชิง

“แค่วันนี้เอง ถ้าม่าไม่พอใจก็หักเงินผมก็ได้นะ”อี้ชิงว่า เขาตักข้าวต้มใส่ถุงร้อนที่ขอมาจากคนในครัวเพื่อให้จงแดกลับไปกินที่หอแทน เสียงเจียนจี้ฟางเรียกชื่อของเขาเสียงดัง อี้ชิงส่ายหัวก่อนจะบอกให้จงแดขึ้นมาซ้อนท้ายรถได้แล้ว

“กินข้าวแล้วก็กินยา ไอ้เทามันเอายาใส่ในกระเป๋ามาให้แล้ว”เมื่อถึงหออี้ชิงก็ยื่นถุงข้าวต้มให้อีกคนไปอุ่นกินแล้วค่อยกินยาที่จื่อเทาใส่กระเป๋าสะพายของจงแดมาให้ ลอบมองใบหน้าเล็ก เขาเห็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจงแดนั้นดูเพลียๆ ตอนที่หลับก็ดิ้นปัดเพราะหนาว ห่อตัวนอนเหมือนกุ้ง แย่ตรงที่เขาก็ไม่มีผ้าห่มเพิ่ม เพราะอย่างนี้คนแพ้อากาศเลยป่วยหน้าเซียวตั้งแต่เช้า อี้ชิงถามแล้วว่าไม่สบายหรือเปล่าแต่จงแดก็บอกว่าทำงานไหว

จงแดบอกขอบคุณแล้วเทข้าวต้มกิน ไม่รู้สึกเจ็บคอแต่ครั่นเนื้อครั่นตัวเล็กน้อย จะว่าไปก็นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ป่วยแบบนี้ เขาเองไม่ค่อยเป็นหวัดเพราะภูมิคุ้มกันดี ทำงานหนักตลอด ร่างกายเลยแข็งแรง ตอนนี้ไม่ได้ทำแบบเดิมแล้ว งานของจงแดมันไม่จำเป็นต้องใช้แรงอะไรเลย

แค่นอนอ้าขาแล้วร้องครางตามอารมณ์หวามที่ก่อเกิด...

คงเป็นเหตุผลให้ร่างกายอ่อนแอจนเกิดภูมิแพ้ได้...

“ถ้าไม่สบายก็บอกไม่สบายรู้ไหม”อี้ชิงพูดบอก ถ้าจื่อเทาไปทักเสียก่อนไม่แน่นจงแดอาจจะรับรองลูกค้าคืนนี้ทั้งที่ป่วย จากนั้นก็คงจะยิ่งแย่เข้าไปอีก คนที่ดูแลก็ไม่พ้นใครนอกจากอี้ชิง

“ถ้านายไปนอนกับผู้ชายพวกนั้นแล้วไข้ขึ้นหนักฉันไม่อยากจะเหนื่อยดูแลนักหรอกนะ”ไหนจะโปรเจคจบที่เร่งรัดเข้ามาทุกที ไหนจะต้องทำงานหาเงิน คงไม่มีเวลามาดูแลคนป่วยนอนซม เพราะฉะนั้นถ้าหากป่วย ไม่ไหวก็ควรพัก ไม่ต้องฝืนตัวเอง

เงินมันไม่แหว่งหายไปสักส่วนหรอกถ้าหากไม่รีบไขว่คว้า แต่ร่างกายสุขภาพต่างหากที่ถ้าป่วยแล้วไม่รีบรักษาจะยิ่งทรุดโทรม

เมื่อไหร่ที่คิมจงแดจะรักตัวเอง...

“ขอโทษที่เป็นภาระให้พี่นะครับ”คนป่วยได้แต่เอ่ยเสียงเบา รู้สึกผิดที่ทำให้พี่อี้ชิงต้องเดือดร้อน วันนี้ก็ต้องโดนหักเงินเพราะพาจงแดกลับมา จริงอย่างที่อีกคนว่า ถ้าเขานอนกับแขกบางทีอาจจะป่วยหนัก สุดท้ายก็เป็นภาระให้อีกคน ทั้งที่เคยบอกแล้วว่าทำอะไรต้องไม่ให้เดือดร้อนและเป็นภาระให้พี่อี้ชิง

ทำไมไม่รู้จักจำนะจงแด...

ลอบมองคนอายุมากกว่าหยิบหนังสือเล่มหนาที่อ่านบ่อยครั้ง จงแดไม่รู้ว่าคือหนังสือเกี่ยวกับอะไร เขาไม่เข้าใจภาษายากๆพวกนั้นแต่คงเป็นหนังสือเรียนกระมัง เพราะพี่อี้ชิงมักจะใช้ปากกาเขียนขีดลงไปด้วยเสมอเวลาอ่าน

“พี่อี้ชิง...”เรียกอีกคนเสียงเบา อี้ชิงละสายตาจากแผ่นกระดาษมามอง ใบหน้าของหนุ่มจีนมักจะเรียบเฉยไม่ค่อยแสดงออกถึงอารมณ์เลยดูเหมือนบึ้งตึงน้อยๆทำให้จงแดรู้สึกแย่ กลัวพี่อี้ชิงจะไม่พอใจ กลัวจะโกรธที่จงแดทำตัวเป็นภาระอีกแล้ว

“ผมทำพี่เสียงานวันนี้...ขอโทษนะครับ”คนตัวเล็กขอโทษอีกครั้ง อี้ชิงวางหนังสือลงข้างตัว ลุกขึ้นมาหาคนที่ยืนถือถุงข้าวต้มไม่ไปไหนตั้งแต่กลับมาถึง คำถามเดิมที่อยากจะถามเด็กที่อยู่ตรงหน้าคือ

“เมื่อไหร่จะรักตัวเองนะคิมจงแด”

เมื่อไหร่จะเลิกคิดถึงคนอื่นเสียที...

ค น ข า ย

ป่วยหนัก...

วันรุ่งขึ้นอี้ชิงต้องพาจงแดไปหาหมอเพราะอีกคนไข้ขึ้นสูง มาม่าซังพอรู้เรื่องก็รีบแจ้นมาดูอาการของจงแดถึงโรงพยาบาล ปากก็บอกว่าเป็นห่วงแต่ไม่วายจะบ่นเรื่องค่าตัวที่ต้องเสียไปเพราะคิวจองตัวของจงแดยาวเป็นหางว่าว

“ยังไงก็หายไวๆแล้วกันนะลูก วันนั้นม่าขอโทษด้วยแล้วกัน ไม่คิดว่าหนูจะป่วยหนักขนาดนี้”ถึงจะเสียดายเงินแต่หล่อนก็ยังไม่ใจไม้ไส้ระกำขนาดจะดึงดันให้จงแดไปทำงานหรอก

“แต่อี้ต้องไปทำนะ เนี่ย อี้ไม่ไปเล่นดนตรีให้ม่าฟัง ม่านอนไม่หลับเลยด้วย”หล่อนหันมาบอกอี้ชิง มือเรียวสวยประดับด้วยเล็บสีแดงสดวางทาบลงบนแขนแล้วเบือนหน้าซบไหล่อี้ชิงก่อนจะผละออกเพราะแรงแกะนุ่มนวลจากเจ้าของร่างที่พิงซบ

“ผมแยกแยะได้ วันนั้นน้องมันแค่ไม่สบายมาก ผมอยู่หอเดียวกันจะไม่ดูดำดูดีมันได้เหรอ”เขาบอก เจียนจี้ฟางบอกว่าเข้าใจแล้ว ยังไงก็เจอกันที่ร้านคืนนี้ก็แล้วกัน ไม่วายอวยพรให้ลูกชายคนเล็กของหล่อนหายไวๆอีกครั้ง

“ม่าไปแล้วนะ เดี๋ยวจะพาเซฮุนไปซื้อของที่ห้างเสียหน่อย”หล่อนบอกแล้วโบกมือลา จงแดสะดุดหูกับชื่อของเซฮุน คุณจุนมยอนบอกว่าน้องชายต่างแม่นั้นทำงานที่บ้านดอกเหมย แต่จงแดไม่เคยเห็นโอเซฮุนทำงานที่นั่นเลยสักครั้ง เจอกันคราวนั้นก็ไม่ได้ใส่ชุดพนักงานด้วย

สรุปว่าโอเซฮุนเป็นใครกันแน่...

“ฉันเห็นมีข้อความเข้าน่ะ ดูหน่อยสิ เผื่อเป็นแม่”อี้ชิงหยิบโทรศัพท์มือถือของอีกคนส่งให้ เมื่อเช้าจงแดแทบไม่รู้สึกตัวเขาเลยหยิบโทศัพท์อีกคนใส่กระเป๋าตัวเองไว้ก่อน เพิ่งเห็นว่ามีแจ้งเตือนจากไลน์ คงเป็นแม่ของจงแดเพราะอีกคนไม่ได้ติดต่อใครนอกจากแม่ที่อยู่เกาหลี

จงแดรับโทรศัพท์ไปก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเพราะเป็นข้อความจากแม่จริงๆ แม่ส่งรูปจูจินมาให้ดูอีกแล้ว น้องสาวตัวเล็ก นางฟ้าตัวน้อยของจงแดใส่ชุดบัลเล่ต์ แม่บอกว่าโรงเรียนให้เลือกเรียน มีค่าใช้จ่ายเพิ่มอีกเล็กน้อยแต่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงอะไร

-ตอนนี้ที่นี่หนาวเลยไม่สบายเลย ที่นู่นหนาวหรือยัง-

จงแดพิมพ์ถาม แม่ยังไม่ได้อ่าน คงอีกสักพัก คนตัวเล็กเลยทิ้งข้อความเอาไว้อีกเล็กน้อย

-ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวก็หาย แค่ไข้หวัด ถ้าหาจงแดจะโอนเงินให้แม่นะ รอเช็คยอดเงินด้วยนะ...รักแม่ครับ-

ยิ้มให้กับข้อความที่ยังไม่ถูกอ่าน อยากกลับไปหาแม่กับน้อง...แต่ตอนนี้เงินที่เก็บเอาไว้ยังไม่มากพอกับที่ตั้งใจ เงินก้อนที่จงแดคิดจะนำกลับไปเกาหลีต้องมากพอให้เขาอยู่ได้ในระหว่างหางานที่นั่น และต้องมากพอให้แม่กับน้องย้ายออกจากที่อยู่เดิมมาหาเช่าบ้านหลังขนาดเล็กๆมีพื้นที่น้อยๆให้จูจินวิ่งเล่น ไม่ต้องทนแออัดอยู่ที่เดิม

อีกไม่นาน...

แค่อดทน...

เท่านั้นเอง...

TBC.

#ขายตัวออลเฉิน

แมลงจี่

ไม่รู้ว่าเดินเรื่องเร็วไปไหม แต่ตั้งใจมีแค่11-12ตอนเอง คิดจะยัดเนื้อหาเข้าไปอีกบานเบอะเลย ตอนนี้มึนมาก ต่อไม่ติด เปิดตอนเก่าอ่านหลายรอบ ใครจำได้ท้วงเราด้วยนะเช่นเรื่องสรรพนามอะไรงี้ ฮือออออออ

ปล.เปิดโอนเรื่องนี้วันเกิดจงแดนะคะ เราไม่ขอป่าวประกาศ ใครอยากได้เก็บก็ซื้อ ใครอยากอ่านออนไลน์ก็ตามสะดวกใจ เราจะเปิดจองเงียบๆและปิดจองเงียบๆเนาะ

รักค่ะ