สอนรัก...
จางอี้ชิงเดินไปตามทางของหอพัก วันนี้ไอ้จงอินบอกให้เขาเอางานตัวหนึ่งมาให้เพราะมันลืมไว้ที่สำนักงาน
อันที่จริงเขาจะไม่เอามาให้ก็ได้นะ แต่เห็นว่าจงอินมันเป็นเพื่อนร่วมงานที่ช่วยเหลือกันมาตลอด
เลยยอมลงทุนเดินทางมาหอพักมันซึ่งอยู่คนละโลกกับหอพักตัวเองแบบนี้
อี้ชิงยกมือเคาะประตูห้อง307แล้วยืนรอเพื่อนร่วมงานมาเปิด
ทว่าจนนานก็ยังไม่มีวี่แววว่าคิมจงอินจะเปิดประตูให้
ชายหนุ่มนึกหงุดหงิดในใจเล็กน้อย
เหลือบเห็นช่องส่งไปรษณีย์อยู่ประมาณช่วงหัวเข่าจึงลองก้มลงมองผ่านช่องที่กว้างเพียงประมาณสอดกล่องใบเล็กเข้าไปได้เท่านั้น
“ฮื่อ”ชายหนุ่มหลุดเสียงครางในลำคอเมื่อภาพตรงหน้าทำเอาเขาแทบจะขยับกายไปไหนไม่ได้
ร่างกำยำของเพื่อนร่วมงานนั้นนอนราบอยู่บนพื้นตรงกับช่องพอดิบดีโดยที่มีร่างเล็กบางของใครอีกคนนั่งทับอยู่ด้านบน
ขยับกายโยกขย่มขึ้นลงอยู่บนเรือนร่างของเพื่อนร่วมงานของเขา
อารามตกใจทำให้เผลอปล่อยงานเพื่อนร่วงพื้น
ทว่าตาก็ยังจ้องลีลาท่วงท่าที่ขยับกายนั้นนิ่ง
ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างแสนยากลำบาก...
จางอี้ชิงคิดว่าเขากำลังเกิดปัญหาใหญ่แล้วล่ะ..
♥ T E A C H ♥
“พี่ทำบ้าอะไรกัน”เสียงตวาดแหวดังขึ้นทันทีที่คิมจงแดขยี้ตาเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเห็นพี่ชายบังเกิดเกล้ากับแฟนหนุ่มกำลังทำบัดสีกันอยู่ตรงพื้น
จงอินผละออกจากอีกคนทั้งที่กำลังผสานรวมกันอยู่อย่างเซ็งจัด ลุกไปหาน้องชายที่ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าประตูห้องแล้วดันไอ้ตัวป่วนเข้าห้องไปพร้อมปิดประตูปังใส่หน้า
“เห็นอยู่ว่าทำอะไร ไปนอนเลยไป ไม่ใช่เรื่อง”
จงแดที่ถูกดันเข้าห้องมาเบะปากเอามือปิดหูที่ได้ยินเสียงครางกระเส่าลอดเข้ามา
อยากกระโดดถีบยอดหน้าพี่ชายตัวเองที่ไม่คิดจะเลือกสถานที่เมคเลิฟกับแฟนสักนิด พี่จุนมยอนเองก็ไม่ได้อายอะไรเลย
นอนระทวยอยู่ที่พื้นนั่นแหล่ะ
แต่ความจริงก็ไม่จำเป็นต้องอายอะไรอยู่แล้ว...ในเมื่อเขาเองก็เคยทำอย่างว่ากับพี่ฮิมชานมาแล้วเหมือนกัน
ถึงไม่ได้สอดใส่ แต่ก็เปลือยร่างจนเห็นทะลุปรุโปร่งไปไหนต่อไหน
เรื่องมันก็นานมาแล้ว
อย่าไปสนใจมันเลยดีกว่า…
ไม่นานเสียงครางลั่นก็เงียบลง
จงแดถอนหายใจเปิดประตูห้องนอนออกไปเห็นพี่ชายอุ้มพี่จุนมยอนเข้าห้องนอนตัวเองไปสดๆ
ทิ้งคราบอย่างว่าอยู่บนพื้นจนคนเป็นน้องอยากจะกระโดดเตะบานประตูให้กระจาย
ทำกันนอกห้องไม่พอ
ยังมาทิ้งคราบไว้อีก มันน่าไหมวะ
จงแดใช้เท้าเขี่ยเสื้อพี่ที่ทิ้งไว้บนพื้นก่อนใช้เท้าถูๆรอยคราบนั้น
ตั้งใจว่าจะออกไปหาอะไรกินเสียหน่อย ทว่าเปิดประตูออกกลับเจอเอกสารบางอย่างวางไว้
หยิบมาดูจึงรู้ว่าเป็นของพี่ชาย ร่างโปร่งยกเท้าเตะประตูห้องพี่ปังๆ สักพักคิมจงอินก็เปิดประตูมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอว
“มีอะไร?”ถามเสียงห้วน เหลือบมองบนเตียง
แฟนหนุ่มกำลังส่งยิ้มหวานเชิญชวนมาให้น้องชายตัวเองจึงขยับบังหน้าหวานๆของน้องเอาไว้
จงแดยื่นแฟ้มงานให้
บอกว่าจะออกไปหาอะไรกิน เห็นนี่วางอยู่หน้าห้อง ทว่าเดินออกมาไม่กี่ก้าวก็ถูกเรียกไว้แล้วยัดกระดาษปึกหนึ่งให้พร้อมเงิน
5000 วอน ร่างโปร่งมองไม่เข้าใจ เอียงคอเป็นเชิงถาม
“นี่งานเพื่อน
มันคงเอามาให้แต่เสือกสอดของตัวเองไว้ ต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย เอาไปให้มันที่หอที
ส่วน 5000 นั่นค่าจ้าง”จงแดมองเงินในมืองงๆ
แต่ก็เอามันใส่กระเป๋ากางเกงไว้พร้อมดูที่อยู่ที่พี่ชายเขียนให้...ไกลพอตัวเลยล่ะ
แต่เงินขนาดนี้นั่งแท็กซี่ไปก็ได้
“อ้อ...อย่ารีบกลับนะ”จะมีอะไรกันจนเช้าเลยหรือไงวะ??
แอบจะคิดไม่ได้
ด้วยความหมั่นไส้เลยยกเท้ายันสีข้างพี่ชายไปทีแล้ววิ่งออกจากห้องมาเลย
ตาเรียวอ่านชื่อเจ้าของเอกสารเบาๆ
“จางอี้ชิงเหรอ”
♥ T E A C H ♥
หายไปไหน..
จางอี้ชิงทึ้งหัวตัวเองเป็นบ้าเมื่องานสำคัญที่จะส่งพรุ่งนี้หายไป
เขาคิดว่าเขาเอามาจากที่ทำงานแล้วแท้ๆเชียว
หรือว่าติดอยู่ที่แฟ้มงานของจงอินกัน...ตาย
ตายแน่ๆ
นึกถึงคิมจงอิน
หน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาทันที บทรักที่เห็นผ่านช่องไปรษณีย์นั่นยังตรึงอยู่ในหัว
...ร้อนแรง ร้อนเร่า ทุกการเคลื่อนไหวของร่างบางๆนั้นอี้ชิงสลัดออกไปไม่ได้เลย
ตื๊ดด
เสียงสัญญาณหน้าห้องดังขึ้นเพราะมีใครมาหา
อี้ชิงสลัดภาพที่ยังค้างในใจออกไปก่อนจะเปิดประตูออกพบกับชายร่างโปร่งบางคนหนึ่ง
จงแดแทรกตัวเข้าห้องของอีกคนทันทีที่ประตูเปิดออก
ทำให้อี้ชิงอึ้งไปเล็กน้อย
ทว่าปึกงานในมือร่างโปร่งนั้นก็อธิบายได้ดีว่าเขามาที่นี่ทำไม
“พี่จงอินให้เอามาให้”พูดพร้อมยื่นงานให้ อี้ชิงรับมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณ
มองคนที่ตรงไปนั่งที่โซฟาในห้องอย่างงงๆ
จะเอ่ยถามคนร่างโปร่งก็เอนตัวลงโซฟาไปเรียบร้อยแล้ว อี้ชิงจึงเอางานไปเก็บก่อนจะหาน้ำมาให้อีกคนดื่ม
“เป็นน้องจงอินเหรอ”ถามพร้อมส่งน้ำให้
จงแดกระเด้งตัวมารับน้ำแล้วกระดกดื่มอึกใหญ่ ไม่ระวังมันเลยล้นปากเลอะลงตามคางและเปรอะเสื้อ
ก่อนจะใช้มือปาดปากเมื่อดื่มหมด
“นึกว่าจะปล่อยให้คอแห้งตายซะแล้ว...อืม
เป็นน้องพี่จงอิน พี่เป็นเพื่อนพี่จงอินเหรอ”ถามพลางเขยิบเข้าไปใกล้อี้ชิงที่นั่งอยู่โซฟาอีกด้าน
ทว่าอี้ชิงกลับถอยหนีด้วยความตกใจทันที แน่ล่ะ ไม่ได้สนิท
รู้จักมักจี่เป็นการส่วนตัว ก็รู้สึกแปลกที่อีกคนเขยิบเข้าใกล้อยู่แล้ว แต่นั่นทำให้จงแดขำน้อยๆ
รู้สึกเหมือนจะมีอะไรแก้เซ็งที่โดนพี่ไม่ให้กลับหอเสียแล้วสิ..คิดเล็กน้อยก่อนเหลือบมองแก้วน้ำที่เหลือหยดน้ำเพียงเล็กน้อย
มือเรียวยกแก้วขึ้นสูงก่อนจะปล่อยมันร่วงลงพื้นดังเพล้ง อี้ชิงเบิกตากว้างมองการกระทำน้องชายของเพื่อนแล้วตะโกนถาม
“ทำบ้าอะไรน่ะ” สบถด้วยความอารมณ์โกรธอีกคนแล้วก้มลงเก็บเศษแก้วที่เกลื่นกลาด
คนบ้าอะไร
เข้ามาในห้องคนอื่นแล้วยังมาทำลายข้าวของ นี่ถ้าไม่เอางานมาให้ซ้ำยังเป็นน้องเพื่อน
เขาจะไล่ออกจากห้องไปเสียเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ
จงแดหัวเราะคิกคนที่กำลังหัวเสีย
ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปใกล้คนที่กำลังเก็บเศษแก้วก่อนจะขโมยหอมแก้มอีกคนอย่างจังจนอี้ชิงสะดุ้งเฮือก
แก้วคมทิ่มเข้านิ้วอย่างจังจนเลือดไหลซิบ
อี้ชิงหัวเสียยิ่งกว่าเดิน มองคนที่หัวเราะคิกคัก
“บ้าหรือเปล่า?”เขาถามเสียงห้วน
นิ้วกลางที่ถูกแก้วทิ่มยังมีเลือดไหลตลอดเวลา จงแดขำไม่หยุดค่อยๆขยับเข้าหาอีกคน
ต้อนให้อี้ชิงถอยหลังหนีไปจนถึงประตูห้องพร้อมรอยยิ้มยียวน
...สนุกจังนะ...
“พี่เลือดออกนะ”เสียงดัดจนหวานแล้วขยับประชิดตัวก่อนจะคว้ามือข้างที่เลือดหยดขึ้นมาและครอบครองนิ้วที่เป็นแผลด้วยริมฝีปาก
รสเลือดเฝื่อนฝาดทว่าจงแดกลับไล้ลิ้นเลียรอยแผลนั้นอย่าอ้อยอิ่ง
อี้ชิงตัวแข็งทื่อ
เหมือนสายไฟฟ้าแล่นปราดเข้าร่างเมื่อลิ้นเล็กสัมผัสโดนบาดแผลนั้น
ทั้งยังดูดดุนจนสุดโคนนิ้วทำเอาเขาเสียววูบไปทั้งตัว
“แข็งทื่ออย่างนี้
ไม่ค่อยได้มีกับใครหรือไม่มีใครรุกครับ?”ถามใสซื่อพลางเลื่อนมือกุมส่วนความเป็นชายของอี้ชิงทันที
จางอี้ชิงสะดุ้งเฮือกก่อนจะบดเปลือกตาแน่นเมื่อทั้งร่างนั้นกระสันเสียวไปหมด
มือเล็กขยำหนั่นเนื้อแน่นใต้ผืนผ้าอย่างชำนาญ ปากเล็กยังคงดูดดุนนิ้วของเขาอยู่
ก่อนจะรู้ตัวกางเกงก็ถูกปลดออกแล้วรูดลงกองที่เท้าพร้อมกางเกงชั้นใน
คนตรงหน้าอี้ชิงมองชายหนุ่มออกเสียทะลุปรุโปร่ง...เขาไม่ค่อยได้ทำเรื่องอย่างว่า
จึงได้แต่แข็งทื่อเป็นหุ่นเมื่อถูกรุกแบบนี้
ซ้ำร้ายอารมณ์ต่างๆก็ถูกปลุกง่ายเสียเหลือเกิน
อาจเป็นเพราะหนังสดของพี่ชายคนตรงหน้าที่เห็นมาและความชำนาญของคนที่กำลังรูดรั้งท่อนเนื้อเขาอยู่ตอนนี้ก็เป็นได้
จงแดย่อตัวลงตรงหว่างขาก่อนจะครอบครองท่อนเนื้อนั้นด้วยปาก
ขนาดที่คับใหญ่ทำให้ต้องครางออกมา คับไปทั้งปาก จนครอบครองไปได้ไม่สุด
ทว่าก็ไม่ทำให้จงแดถอยได้ ลิ้นเล็กไล้เลียไปทั่ว ครอบครองส่วนปลายแล้วดูดดึงทำให้อี้ชิงเอนทั้งตัวพิงบานประตูไว้
หลับตาแน่น มือหนาเผลอยกขึ้นขยำผมนุ่มสีน้ำตาลแน่น
ร่างสูงของจางอี้ชิงถดตัวลงนั่งกับพื้นทันทีที่ปากเล็กละออกไป
ในสมองมึนงงไปหมด จับต้นชนปลายอะไรไม่ได้
จงแดถอดกางเกงตัวเองออก
รั้งชั้นในให้ไปกองอยู่ที่ข้อเท้าข้างหนึ่งก่อนจะขยับขึ้นคร่อมคนที่นั่งพิงประตู อี้ชิงมองคนที่คร่อมเขาไว้
เสียงหวานกระซับแผ่วเบา
“ผมชื่อจงแด ครางชื่อผมตอนเสร็จนะครับพี่อี้ชิง”
ไม่ทันจะตั้งตัว
ร่างเล็กก็กดกายลงบนท่อนเนื้อที่ขยายเต็มตัว
จงแดร้องเพราะเจ็บเล็กน้อยแล้วค่อยๆพาตัวเองครอบครองร่างกายอี้ชิงไว้
ขยับไปมาไม่ให้ฝืดเคือง เนิบนาบ อ่อนหวาน ทว่าร้อนรุ่ม มือเล็กจับบ่ากว้างยึดเป็นหลักขยับเคลื่อนไหวให้เร็วมากขึ้น
อี้ชิงครางลั่นเพราะความสันกระส่านในร่างกายบิดเกลียวจนมวนทั้งท้อง
ร่างสูงไหลลงไปนอนราบกับพื้นตามด้วยจงแดที่ยังทาบทับไว้
ภาพที่เห็นมาวันนี้ผุดขึ้นมาในหัวของอี้ชิงแบบอัตโนมัติ
ร่างโปร่งบางขยับเคลื่อนไหวรุนแรงเรื่อยๆ เสียงหอบกระเส่าและเสียงครางกระสันผสมปนเปกันไปหมด
ถ้าหากมีใครเดินผ่านหน้าประตูบานนี้ อี้ชิงคิดว่าต้องมีคนได้ยินเป็นแน่ๆ
“จ..จงแด ฮ่า!”ร่างสูงรียกชื่ออีกคนเมื่อความต้องการทั้งหมดกำลังจะหลั่งไหลออกจากกาย
จงแดโน้มหน้าลงมอบจูบให้อีกคนแล้วขยับรุนแรงกว่าเดิมกระตุ้นเร้าให้อี้ชิงขยับโต้ตอบแล้วก็ได้ผลเมื่อสะโพกหนาสอบสวนขึ้นเพราะความต้องการนั้นเร่งเร้าเกินจะทน
ขยับรุนแรง เร็วจนน่ากลัวแต่กลับสร้างความสุขใจให้ทั้งสองฝ่ายแบบสุดๆ
จงแดร้องลั่น
มือทาบหน้าอกหนาแล้วขยำแน่นเพราะท่อนเนื้อในร่างกายขยายจนคับไปหมด
สวนขึ้นลงเร็วจนแทบหายใจติดขัด แล้วก็ต้องหวีดเสียงยาวเพราะความอุ่นร้อนนั้นพุ่งเข้ามาในร่างกายเป็นระลอก
ร่างของอี้ชิงกระตุกเกร็งปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดในตัวจงแดที่แอ่นตัวเชิดหน้าสูงรองรับความปรารถนาที่เข้ามาทั้งหมดนั้น
อี้ชิงหอบหายใจ
เบือนหน้าซบกับบานประตูทว่าเพียงหันสบดวงตารื้นน้ำฉ่ำหวานที่จ้องมองอยู่
เสียงหวานกลับพูดเย้ายวน
“ผมยังไม่เสร็จเลยนะครับ”
จงแดว่า จับมือของร่างสูงกระชับรอบกลางลำตัวของตัวเอง อี้ชิงลูบไล้ความต้องการของจงแดที่ขยายขึ้นเกือบสุดแล้วขยับกำรูดรั้งให้
จงแดเงยหน้าขึ้น สีแดงพาดเป็นริ้วๆที่พวงแก้ม ปากบางส่งเสียงหอบกระสัน ก่อนจะกระตุกกายรุนแรงปลดปล่อยออกมาเต็มมือหนาและเปื้อนไปทั่วหน้าท้องอี้ชิง
ลำตัวโปร่งบางล้มทับอีกคน
เสียงหอบยังประสาน มือเรียวบางลูบใบหน้าคมเข้มแล้วยิ้ม
“ปล่อยเยอะขนาดนี้...ไม่ใช่ไม่เคยโดนรุกแน่ๆ...ไม่บ่อยใช่ไหมล่ะครับ”ถามเย้าขำๆ
อี้ชิงไม่ได้ตอบอะไร จงแดดูเขาออกจนหมดจดอยู่แล้ว ดวงตาเรียวรีเหมือนลูกแมวจ้องคนที่นอนนิ่ง
ขยับยิ้มเหมือนเจอของถูกใจเข้าให้แล้ว
“ถือซะว่าผมมาสอนนะครับ...แล้วจะตามมาเก็บค่าสอนทีหลัง...แต่วันนี้ขอนอนด้วยนะ
พี่จงอินไม่อยากให้กลับไป”ออดอ้อนเสียงหวาน พร้อมมอบจูบร้อนเร่าให้อีกคน อี้ชิงพยักหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้
เขาเองก็ตัวเบาหวิวไม่มีเรี่ยวแรงจะไล่อีกคนกลับ
“แล้วค่าสอนหมายถึงอะไรล่ะ?”อี้ชิงเอ่ยถาม
แต่ทว่าจงแดกลับหัวเราะ...
“ยังนึกไม่ออกหรอกครับ...แต่คอร์สนี้มีหลายชั่วโมงเรียนนะครับ”บอกแล้วค่อยๆลุกออกจากร่างของอี้ชิง
ถามหาทางไปห้องน้ำก่อนจะพาร่างเปลือยเปล่าเดินเข้าห้องน้ำไป
ทิ้งสะโพกเล็กให้เห็นเป็นสิ่งสุดท้าย อี้ชิงหลับตาแล้วพิงบานประตู ส่ายหัวช้าๆ
เรื่องนี้เกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งตัวรับไม่ถูก
น้องชายเพื่อนคนนี้อยู่ดีๆก็เริ่มบทรักขึ้นมา...
เร่าร้อนพอกับพี่ชายเลยสินะคิมจงแด...
แปลงมาหลายรอบหลายวง
เอาเหอะ อ่านๆไปเหอะเนอะ ถือว่าสนองความต้องการของมัลติแฟนด้อม (เหรอ)
จากสำนวนการเขียน
มันต่างจากตอนนี้มากเลยจริงๆ ประมาณเกือบสี่ปีแล้วล่ะเรื่องนี้
สมัยก่อนยังไม่ได้เขียนแบบบรรยายเยอะขนาดนี้เลย 555
ใครไม่ชอบฟิคแปลงให้มองข้ามไปแล้วกันค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น