คนขาย - บทนำ

บทนำ..

แผ่นกระดาษใบหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าให้ประทับลายมือชื่อลงไป ตัวเลขในช่องหนึ่งเป็นจำนวนเงินซึ่งจะถูกโอนในระบบโอนต่างประเทศ จงแดเขียนลายมือชื่อลงในช่องว่างซึ่งเป็นรอยประก่อนจะส่งแผ่นกระดาษคืนพนักงานไปทำธุรกรรมต่อ

เกลี้ยง...

ค่าแรงของเดือนนี้หมดแล้วเพียงจรดปลายปากกา แต่ก็นึกดีใจที่อีกไม่กี่วันเงินก็จะเข้าบัญชีของแม่ที่อยู่คนละประเทศ นึกถึงตอนที่น้องสาวคนเดียวมีเงินไปโรงเรียนทุกวัน มีชุดสวยๆใส่กับเขาบ้าง มีรอยยิ้มแบบเด็กทั่วไป แค่นี้คิมจงแดก็มีความสุขแล้ว

เอ่ยขอบคุณพนักงานสาวประจำสาขาธนาคารไชน่าแบงค์ก่อนจะผละออกจากเคาท์เตอร์ แล้วเดินออกจากธนาคารปะปนกับผู้คนไปตามทางที่ทอดยาว ประเทศจีนเป็นประเทศที่มีประชากรมาติดอันดับโลก ไม่มีใครมาสนใจใคร เพราะวันๆต้องเจอกับคนมากมายนับไม่ถ้วน จึงไม่มีใครสน...ว่ามีคนเกาหลีแท้ๆเดินปะปนอยู่ ไม่ได้รู้ว่าคนเกาหลีตัวเล็กๆคนนี้เป็นใครมาจากไหน

และไม่ได้สนใจ...

ว่าคิมจงแดขายตัวให้ใครมาบ้าง...

“อ้าว มาแล้วเหรอจงต้า ไปอาบน้ำก่อนเลย แขกรอหนูอยู่น่ะลูก”เสียงของมาม่าซังเอ่ยทักทันทีที่จงแดเปิดประตูหลังร้านเข้าไป จงแดขานรับ เก็บของเข้าตู้ล็อคเกอร์แล้วเดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายตามที่มาม่าซังสั่ง พนักงานที่นี่ทุกคนต้องอาบน้ำ ปะพรมน้ำหอมให้ฟุ้ง เพื่อที่เวลาบริการแขกจะได้ไม่เป็นที่น่าขัดใจกับกลิ่นกายที่ติดตัว

จงแดซับหยดน้ำที่เกาะตามร่างกายก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ที่นี่ ผู้หญิงจะถูกบังคับให้ใส่กี่เพ้าสีแดงสดยาวกรอมเท้า ส่วนผู้ชายจะต้องใส่เสื้อเชิ้ตคอปกแบบคนจีน จงแดสวมกางเกงยีนตัวเก่งเข้าที่เรียวขาแล้วใส่เสื้อเชิ้ตของร้าน จัดให้เข้าที่เข้าทาง มองตัวเองในกระจกครั้งหนึ่งก่อนจะเสไปมองที่อื่น

ทำไมยิ่งมองก็ยิ่งเห็นถึงความสกปรกของตัวเอง ดมกลิ่นกายที่หอมจากสบู่กลิ่นกุหลาบแต่กลับได้กลิ่นคลื่นเหียนชวนอ้วก...

ทำไม...ถึงได้สกปรกแบบนี้นะคิมจงแด

#ขายตัวออลเฉิน

แมลงจี่