[SF] Moonlight (BaekDo) #2*end

ข่าวการคบกันของนักร้องหนุ่ม พยอนแบคฮยอนกับอีซึงอาดังกระฉ่อนไปทั่ว สำนักข่าวต่างๆเริ่มประโคมขาวทั้งเสียหายและในทางที่ดี แต่ถึงแม้ข่าวจะออกมาขนาดนี้แล้ว แต่แบคฮยอนก็ยังเก็บตัวเงียบไม่ออกมาพูดอะไรทั้งสิ้น

คยองซูมองข้อความในดีเอ็มของทวิตเตอร์ซึ่งบ้านแฟนเทคเพื่อนบ้านอย่างลู่หานมิราเคิลส่งมาปลอบใจ และอีกหลายข้อความจากแฟนเทคเจ้าอื่นที่พอจะรู้จักกันอยู่บ้าน ทุกคนเป็นเด็กสาวรุ่นมัธยมปลายทั้งสิ้น

“พี่ชายไม่เป็นไรนะ อย่าเรสโหมดเหมือนเท็นฮยอนนะคะ”

ข้อความข้างต้นมาจากมินอา เจ้าของเครดิตสตาร์ไค เรสโหมดเหรอ? พัก? ควรพักหรือเปล่า?? มองรอยยิ้มของพยอนแบคฮยอน รูปขนาดใหญ่ที่เขานำมาอัดแล้วใส่กรอบไว้บนหัวนอน ถามกับรูปภาพมันคงไม่ได้ให้คำตอบแก่เขาได้ใชหรือเปล่า?

ถามว่ายังรักพยอนแบคฮยอนไหม คยองซูบอกได้เลยว่ามาก เขายังหลงใหลทุกอย่างที่เป็นพยอนแบคฮย นแม้แต่ตอนนี้...เพลงมูนไลท์ เพลงที่ทำให้เขาเริ่มรักพยอนแบคฮยอนก็ยังวนเวียนในหัวผ่านสายเฮดโฟนขนาดเล็ก คยองซูล้มตัวลงบนเตียงนอน เงยหน้ามองรูปขนาดใหญ่ที่อยู่บนหัว มือเล็กเอื้อมขึ้นพยายามจะแตะรูปตรงหน้า

ทั้งที่เหมือนจะเอื้อมถึง...แต่ไม่ถึงเลย...

พยอนแบคฮยอนทำไมถึงอยู่สูงขนาดนี้นะ...

Rrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ตั้งแต่เกิดเรื่องโทรศัพท์ของคยองซูไม่ได้ว่างเลย โบมีโทรมาเรื่อยๆ อีกทั้งยังมีแฟนเทคอื่นที่ติดต่อกันบ่อยๆด้วย บางคนโทรมาปรึกษาเขาว่าจะทำยังไงดี เด็กสาวพวกนั้นยังเด็กเกินกว่าจะยอมรับและทำใจกับเรื่องนี้ได้ แต่ละคน...เจ็บ เจ็บกับการกระทำของแบคฮยอนอย่างถึงที่สุด

“หนูยังไม่อนุญาตเลย พี่คะ พี่แบคฮยอนเขาผิดสัญญากับหนูทำไม”ทันทีที่รับโทรศัพท์มินจองอาคำแรกที่เธอพูดคือประโยคดังว่า เสียงร้องไห้ของเด็กสาวราวปานจะขาดใจ ยิ่งผสมกับเพลงมูนไลท์ที่ดังคลอไปด้วยความโศกเศร้ายิ่งทวีคูณ

“จองอาอ่า...ใจเย็นๆนะ”คยองซูพูดได้แค่นั้น แต่ละคนที่โทรมาหรือดีเอ็มมา ในฐานะที่เป็นพี่ชายเขาก็ปลอบได้แต่คำแบบนี้เท่านั้น เพราะเขาเองก็ยังเจ็บปวดอยู่เช่นกัน

“หนูอยากปิดเวปมากเลยค่ะพี่ ตอนนี้พี่ๆคนอื่นปิดบ้านกันไปหมดแล้ว หนูเสียใจมากจริงๆนะ หนูหยุดร้องไห้ไม่ได้ด้วยซ้ำ”เด็กสาวระบายออกมาจนหมด คยองซูบอกว่าอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจเร็วไป อย่าเพิ่งปิดเวปเลย จองอาเป็นคนถ่ายรูปสวย มีแฟนคลับตามบ้านของเธอมากกว่าแนบิซซารังด้วยซ้ำ

“เห็นแก่คนที่ยังรอรูปของเธอนะจองอา ช่วงนี้ก็อย่าเข้าทวิตเตอร์ ไม่ต้องดูข่าว...เดี๋ยวเราก็จะดีขึ้น พี่รู้ว่าพวกเราจะต้องผ่านมันไปให้ได้”

ก็มีแต่คำปลอบเท่านั้นสำหรับคยองซู...

ใช่...มันต้องดีขึ้น

“วันพรุ่งนี้พี่แบคมีตารางเป็นเอ็มซี...พี่จะไปไหม?”จองอาถามพลางกลั้นสะอื้น คยองซูหลับตาลงสูดหายใจเข้าลึกๆ เรื่องนี้เขาเพิ่งคุยกับโบมีเหมือนกัน และคนอื่นๆด้วย คนอื่นทั้งที่ปิดเวปไปแล้วและยังไม่ปิดบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าจะไม่มีทางไปหาแบคฮยอนเด็ดขาด เพราะพวกเธอยังทำใจไม่ได้

...ถ้ามีใครไปเลย...พยอนแบคฮยอนจะรู้สึกยังไง

จะสำนึกได้หรือเปล่ากับการทรยศแฟนคลับแบบนี้ มันส่งผลอย่างไรบ้าง ความรักที่มีให้ถูกบั่นทอนลง จากร้อยเหลือไม่ถึงครึ่งในตอนนี้

พยอนแบคฮยอน...จะคิดได้ แล้วออกมาทำอะไรสักอย่างบ้างไหม? ทำสักอย่าง..ขอโทษก็ได้ แม้มันจะไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นสักนิด...

คยองซูอยากทิ้งไป...ไม่ไปหา ไม่ตาม...แต่เพียงคิด ว่าหากเมื่อพยอนแบคฮยอนสำนึกได้ แล้วในตอนนั้น ที่แบคฮยอนไม่เหลือใครข้างกาย ทุกคนไม่ไปตาม ไม่สนใจ...แบคฮยอนจะเป็นยังไง ผู้ชายคนนั้น...จะเสียใจขนาดไหน

จะร้องไห้หรือเปล่า แค่เพียงคิดว่าน้ำตาจะหลจากดวงตาคู่นั้นที่เขาหลงใหลก็แทบไม่อยากจะทนมองเห็น...

“แล้วจองอาจะไปไหม พี่ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลย”คยองซูบอกเด็กสาว ก็จริง เขายังไม่ได้ตัดสินใจ จองอาตอบกลับมาว่าอยากจะไม่ไป อยากจะปิดเวปไป แต่เธอเชื่อพี่ชายเธอจะยังไม่ปิดเวป อีกอย่างคือเธอรักพยอนแบคฮยอน...จนไม่อยากจะทำร้ายผู้ชายที่เธอรัก แม้ผู้ชายคนนั้นจะทำร้ายเธอได้อย่างเลือดเย็นก็ตามที

ใช่...ไม่มีใครอยากทำร้ายคนที่เรารักหรอก...

พยอนแบคฮยอนก็หนึ่งในนั้น คยองซูเชื่อ แต่หากแบคฮยอนให้สัญญาอะไรแล้วทำไม่ได้ ก็ไม่ควรจะพูดมันออกมา ไหนกันที่บอกจะรอให้แฟนคลับอนุญาตก่อน แล้วแอบไปมีความสัมพันธ์ลับหลังแฟนคลับแบบนั้น...เป็นใครก็ต้องเจ็บ

“จองอาอยากไปหรือเปล่าล่ะ พี่ไปเป็นเพื่อนเราได้นะ ยัยโบมีด้วย...จองอายังรักแบคฮยอนอยู่ใช่ไหมล่ะ”ถามเด็กสาวออกไป เสียงสะอื้นเบาๆตอบกลับมางืมงำ คยองยกพยายามยกมุมปากน้อยในรอบหลายชั่วโมงตั้งแต่รู้ข่าว ดวงตากลมโตเปิดขึ้นแล้วมองคนที่อยู่ในรูปถ่ายบนหัวนอนอีกครั้ง

ไม่มีใครอยากทำร้ายคนที่เรารัก...

แล้วคยองซูควรจะทำยังไง? กับคนที่ไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นใคร แม้เขาจะหายไปแต่แบคฮยอนก็คงไม่มีทางรู้...และคงไม่ได้สนใจ

เปลือกตาบางหลับลงอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาที่หางตา...

แต่ทำไม่ได้...เพราะไม่มีใครอยากทำร้ายคนที่ตนเองรัก...

คยองซูรู้แล้วว่าเขาหายไปไม่ได้...

แม้จะเป็นเพียงบุคคลที่ถูกเลนส์ของกล้องบดบังเท่านั้น แต่คยองซูรัก...รักพยอนแบคฮยอนเหลือเกิน ความรัก...คือการให้หรือเปล่า

รักคืออะไร การเคียงข้างคนที่เรารักหรือเปล่า...คยองซูทำร้ายพยอนแบคฮยอนไม่ได้

ตัดสินใจได้แล้ว...

“ถ้ายังรัก...เรามายืนเคียงข้างแบคฮยอนต่อไปไหม? พี่รู้ว่ามันอาจจะยาก พี่ก็เจ็บ เจ็บเหลือเกิน แต่ตอนนี้...พยอนแบคฮยอนแทบจะไม่เหลือใคร อย่างน้อย...เขาก็ควรจะเหลือเรา”

ใช่...ควรจะมีใครที่ยังอยู่เคียงข้างพยอนแบคฮยอน โอบประคองผู้ชายคนนั้นที่กำลังถูกบ่อโคลนดูดให้จมลึกลงไป ช่วยประคองเอาไว้ รอเวลาที่หน่วยกูภัยจะมาดึงพยอนแบคฮยอนขึ้นไป แฟนคลับอย่างเรามีหน้าที่แบบนี้...

แม้เมื่อพยอนแบคฮยอนถูกช่วยขึ้นไปได้อย่างปลอดภัยแล้วโคลนจะดูดเราจนจมหายไป...ก็ตามที

*-*-*-*-*-*-*

บาดแผลที่ถูกแก้วกระเบื้องบาดนั้นถูกทำแผลอย่างดีด้วยฝีมือของจองอาที่แวะมาหาเขาที่บ้านพร้อมโบมีก่อนจะเดินทางไปสถานที่อัดรายการเพลงพร้อมกัน จองอาบ่นเขาใหญ่ว่าไม่ระวังตัว คยองซูได้แต่ส่งยิ้มแห้งกลับไปเท่านั้น

กว่าจะเดินทางมาถึงสถานที่อัดรายการก็เกือบจะไม่ทัน แต่เป็นเรื่องที่ไม่ได้แย่เพราะแฟนคัลบที่เคยมาออกันแน่นขนัดเพราะแบคฮยอนนั้นกลับบางตาไปถนัด มีหลายคนที่ยืนร้องไห้ในขณะจ้องมองรูปของแบคฮยอนที่ยืนเคียงข้างเอ้มซีคนอื่นๆที่ถ้าบริษัท เด็กสาวคนหนึ่งลูบที่ใบหน้าของแบคฮยอนเบาๆและปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา

“ไปลงทะเบียนเข้าชมเถอะค่ะ”โบมีบอกแล้วดึงเขาไปต่อแถวที่เคยมีคิวยาวเหยียดแต่ตอนนี้กลับมีเพียงไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ คยองซูรับบัตรคล้องคอมาถือแล้วเดินเข้าบริษัทพร้อมกับสองเด็กสาว ที่นั่งของเวทีรายการนี้อยู่ใกล้กับตัวเวทีมาก แฟนคลับจากวงอื่นๆได้ที่นั่งเป็นโซนๆอยู่ด้านบน ส่วนคยองซู โบมีและจองอาได้นั่งใกล้ๆกับเวที ดีเหมือนกันเพราะจะได้ไม่ต้องใช้เลนส์ซูมไกลมากๆ มันหนักอย่าบอกใคร

นั่งรอดูการซ้อมของไอดอลหลายๆคนไปเรื่อยๆ ก่อนที่แสงของไฟจะดับลง และสัญญาณการเริ่มรายการจึงเริ่มขึ้น สปอร์ตไลท์สาดส่องไปทางแท่นพิธีกร ผู้ชายสองคนและหญิงสาวอีกหนึ่งเดินจากมาจากม่านก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆให้กับกล้อง

...ฝืน...

คยองซูเม้มปากแน่นเมื่อมองดูรอยยิ้มฝืนๆของแบคฮยอน ขอบตานั้นร้อนผ่าวเมื่อได้มองหน้าของแบคฮยอนอีกครั้ง ก่อนที่จะต้องเสียน้ำตา มือเล็กจึงยกกล้องตัวโปรดขึ้นมาบดบังใบหน้าเอาไว้แทน นิ้วของเขาสั่นระริกค้างไว้ที่ชัตเตอร์ มองแบคฮยอนทำหน้าที่เอ็มซีผ่านเลนส์ของกล้องที่ถืออยู่ในมือแทน

เหมือนบรรยากาศนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แฟนคลับของแบคฮยอนหลายคนเริ่มหลังน้ำตาออกมาเงียบๆเหมือนกัน คยองซูลดกล้องลงเมื่อแบคฮยอนกลับเข้าม่านไปหลังจากประกาศรายชื่อวงที่จะขึ้นแสดง มือเร็วยกขึ้นเช็ดที่ดวงตาน้อยๆ ไล่น้ำตาที่เกือบจะไหลให้กลับไป หันมองยัยโบมีแล้วต้องหลุดหัวเราะเมื่อยัยนั่นกำลังกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่ ดวงตากลมโตนั้นแดงไปหมด จมูกก็แดงเหมือนกวางเรนเดียร์ คยองซูดึงน้องมาซบที่บ่าแล้วลูบหัวเด็กสาวเบาๆ

การแสดงวนเวียนไปเรื่อยๆจนจบช่วงแรก ในที่สุดเอ้มซีก็ต้องออกมาอีกครั้ง พยอนแบคฮยอนออกมาพร้อมรอยยิ้มฝืดเฝือเหมือนเดิม คยองซูไม่สามารถจะเก็บน้ำตาเอาไว้ได้อีกเลย...

“แบคฮยอน แบคฮยอน แบคฮยอน...”เสียงของเขาเองที่พึมพำชื่อของนักร้องหนึ่งเป็นจังหวะ คล้ายอังกอร์ ก่อนที่เสียงของเขาจะดังมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว รู้เพียงแค่ไม่อยากจะปล่อยให้ปากของตัวเองต้องปล่อยเสียงร้องออกมา

“แบคฮยอน แบคฮยอน แบคฮยอน แบคฮยอน...”จากเสียงของคยองซู แฟนคลับที่ยังรักและพร้อมจะอยู่เคียงข้างแบคฮยอนในวันนี้ก็ตะโกนชื่อชายหนุ่มพร้อมกันกับคยองซู เสียงเรียกชื่อพยอนแบคฮยอนดังก้องไปทั่ว คยองซูยกกล้องขึ้นทำเป็นถ่ายรูปทั้งที่ใช้มันแค่บดบังน้ำตาที่กำลังไหลอย่างมากมาย เสียงเรียกชื่อพยอนแบคฮยอนยิงทำให้เขาต้องเสียน้ำตามากขึ้น

มือที่สั่นไหวกดชัตเตอร์ลงอย่างยากลำบาก เอ็มซีทั้งสามชะงักการพูดไปเล็กน้อยเพราะเสียงเรียกชื่อแบคฮยอนดังไปทั่ว จนสตาฟต้องบอกให้หยุด ถ้าไม่หยุดจะไล่ออกไป เสียงเรียกชื่อของแบคฮยอนถึงค่อยๆเบาลง คยองซูจับกล้องด้วยมือที่ชื้นเหงื่อ

เห็นแบคฮยอนยิ้มมากขึ้นเล็กน้อย...เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง...

“แบคฮยอนนา!!”คยองซูตะโกนออกไปเสียงดังทั้งที่ยังไม่ลดกล้องลง พอดีกับเรียกตะโกนผสานเรียกชื่อของแบคฮยอนหลุดลง เสียงที่ดังของเขาทำให้แบคฮยอนสะดุ้งและหันมามอง

ในเลนส์ของกล้องที่ซูมเข้าไปที่ใบหน้าองแบคฮยอนเห็น...ว่าแบคฮยอนกำลังมองมา โบมีกับจองอายังคงร้องไห้อยู่ใกล้ๆกับคยองซู แต่ตอนนี้ คยองซูกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วนับจากที่ตะโกนชื่อของแบคฮยอนออกไป และแบคฮยอนนั้นมองมาที่เขา...

ใบหน้าของพยอนแบคฮยอนนั้นจ้องมองมา ที่มุมปากของเขาปรากฏยิ้มน้อยๆที่ดูไม่ฝืนสักนิด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่คลอหน่วย

ริมฝีปากที่เคยเอื้อนเอ่ยขับร้องเพลงที่คยองซูชอบขยับขึ้นลงเป็นคำพูด

...ขอบใจนะ...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

รูปของวันนี้ถูกแต่งเรียบร้อย โบมีกับจองอาร้องไห้ตาบวมจนหลับไปบนเตียงของคยองซู...คยองซูไม่ค่อยโพสต์รูปในทวิตเตอร์แอคแฟนเทคเองเท่าไหร่ ส่วนมากจะเป็นยัยโบมีที่บอกว่าจะจัดการโปรโมตเองนั่นล่ะ แต่เด็กสาวหลับไปแล้วคยองซูก็ไม่อยากจะปลุก

ไม่รู้จะอธิบายภาพว่าอะไร...ภาพของเขาวันนี้ได้ไม่กี่ภาพเท่านั้น ส่วนจองอาที่ไปด้วยกันนั้นไม่ได้สักภาพเพราะเอาแต่ร้องไห้ คยองซูเลือกภาพที่แบคฮยอนเหมือนจะเหม่อลอยคิดอะไรระหว่างฟังชาร์ตเพลงขึ้นเป็นคัฟเวอร์ของเวปแทนอันเก่า ส่วนรูปในทวิตเตอร์ที่จะลง...

คยองซูเลือกรูปนี้...

รูปดวงตา...ที่มองตรงมาที่กล้อง... เพียงดวงตาของพยอนแบคฮยอนเท่านั้น ดวงตาคู่งดงามที่แสดงอารมณ์ตามเพลงได้อย่างไม่มีที่ติ ดวงตาที่คยองซูหลงใหล

คำอธิบายของภาพสำหรับคยองซูที่ไม่ค่อยได้โพสต์ทวิตเอง...คงมีแต่คำๆนี้

...ขอบใจนะ...แบคฮยอนสู้ๆ...

สู้ๆนะแบคฮยอน...

คำถามที่คยองซูเคยถามตัวเองว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้เพื่ออะไร?

การที่ทุ่มเทเวลาให้กับคนที่ไม่เคยรู้ว่าเขามีตัวตนนั้นคุ้มหรือเปล่า?

คยองซูตอบตัวเองได้แล้ว...ว่ามันคุ้มแล้ว...

เพราะอะไร? ก็ตอบได้...ว่าเพราะรัก

เราไม่มีทางทำร้ายคนที่เรารัก...

การเป็นแฟนคลับ ยืนอยู่ในจุดนี้...หน้าที่ของเรา...คือเคียงข้างศิลปินไปจนถึงที่สุด เป็นคนที่ประคองยามล้มและผลักดันให้เดินไปต่อ

เราเจ็บได้ เสียใจก็ไม่ผิด...แต่ถ้าเรารักเขาจริงๆ...

เราต้องพร้อมที่จะยืนเคียงข้างกับเขาต่อไป...

สู้ๆนะ...พยอนแบคฮยอน...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

END…

แบคฮยอนนา...