คนคุก8.1

ถ้าไม่สำคัญก็คงไม่แคร์

บทที่8.1…

เรียวขาขาวใต้กางเกงขาสั้นสีดำเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผู้คุมปล่อยให้ลู่หานอยู่กับคิมจุนมยอนเพียงสองคน คนตัวขาวทิ้งตัวลงบนเตียงพยาบาลใกล้กับลู่หาน ดวงตาแสนทรงเสน่ห์ทอดมองมาที่เขาก่อนจะยกยิ้มตาปิด

“นายน่ารักจัง”

คำชมไม่ทันได้ตั้งตัวทำเอาเขินไปเล็กน้อย ลู่หานกระแอมกระไอกลบเกลื่อนก่อนจะถามว่าจุนมยอนคือสายของคริสใช่ไหม ใบหน้าติดหวานนั่นจึงพยักลงตอบ

“อันที่จริงเราก็ไม่ใช่นางพญาหรอก นางพญาตัวจริงน่ะถูกปล่อยตัวออกไปแล้ว...แลกกับการที่ย้ายเราเข้ามาแดนหนึ่งในฐานะตำแหน่งนางพญา”นี่เองสินะที่เป็นเหตุผลว่าทำไมนางพญาจึงย้ายมาอยู่แดน1 พวกแดน1เองก็ไม่เคยเห็นนางพญาตัวจริงเนื่องจากคนๆนั้นอยู่แดนอื่นมาก่อน

เนื้อตัวของจุนมยอนขาวเนียนไปหมด ขาวจนอาจเรืองแสงในที่มืด ลู่หานมองต่ำลงไปยังเรียวขาของอีกคนก็ต้องร้อนวูบเมื่อนึกถึงฉากในห้องน้ำวันนั้น

“ไม่คิดว่าลงทุนไปเหรอ ยอมนอนกับใครต่อใครแบบนี้”ถามสิ่งที่คิดออกไป จุนมยอนยิ้มน้อยๆ ส่ายหัวแล้วทิ้งตัวลงนอนแย่งที่บนเตียงจากลู่หาน แขนขาวๆยืดออกบิดขี้เกียจ

“ถ้าสำหรับเรา...เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก ไม่ว่าจะวิธีไหน? ให้คิมกอนโมคายความลับออกมาได้...เราก็ต้องทำ”

ถึงจะพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ลู่หานก็จับสังเกตได้ว่าปลายเสียงของอีกคนสั่น ดวงตาที่ลู่หานบอกว่ามีเสน่ห์นั้นหลับลงก่อนริมฝีปากจะขยับเอ่ย

“นายเองก็เหมือนกัน...หน้าที่ของนายก็คือร่วมมือกับฉันทำให้กอนโมคายความลับออกมา...”พูดตอกย้ำหน้าที่ของลู่หานที่อย่างไรก็ต้องช่วยกันง้างปากเรื่องแบ็คอัพหนุนหลังกลุ่มการค้ายาเสพติดมาจากคนที่จุนมยอนบอกว่าชื่อคิมกอนโมให้ได้

“คิมกอนโมคือคนที่นายมีอะไรด้วยในห้องน้ำหลายวันก่อนหรือเปล่า?”ถามคนที่นอนหลับตาบนเตียงพยาบาล จุนมยอนหัวเราะเบาๆ ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นแล้วสบกับดวงตากลมโตของลู่หานที่กำลังมองคนตัวขาวอยู่เช่นกัน

...”เราไม่คิดว่าดวงตานั่นจะเป็นของนายนะลู่หาน”

ค น คุ ก

การเยี่ยมญาติใกล้ชิดจบลงแล้ว...

ลู่หานเดินตามจุนมยอนออกจากห้องพยาบาลเจอผู้คุมยืนอยู่ด้านหน้า ผู้คุมตัวสูงดึงจุนมยอนให้ไปอีกทาง คงพาไปรวมกับพวกเรือนนอนหงส์ที่ตั้งแถวอยู่คนละฝั่งกับเรือนนอนสิงห์ ญาติทั้งหลายกลับกันออกไปหมดแล้ว รวมถึงอี้ชิงและไอ้ผู้กองคริส ลู่หานมองคนตัวขาวตำแหน่งนางพญาเดินไปนั่งต่อท้ายแถว แล้วแทบจะทันทีที่นั่งลงได้ ผู้ชายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นเปลี่ยนที่กับนักโทษคนข้างหน้าจุนมยอนทันที

...คนๆนั้น...

เห็นข้างหลังแว๊บๆเขาก็จำได้ว่ามันต้องเป็นคนที่มีอะไรกับจุนมยอนในห้องน้ำวันนั้นแน่ๆ และมันนั่นแหล่ะคือคิมกอนโม ดูมันทำท่าทางหัวเสียน่าดู แอบลอบมองผู้คุมตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าผู้คุมยังคงสนใจกับจางอินซูที่กำลังสรุปงานวันนี้ให้ฟังพร้อมเอ่ยคาดโทษหมาบางตัวที่ทำงานเกือบล่ม...ซึ่งนั่นก็คือลู่หานเอง

กอนโมดึงแขนขาวๆของจุนมยอนมากำเอาไว้แน่น เห็นสีหน้าของจุนมยอนก็พอเดาออกว่าอีกคนเจ็บ พยายามสะบัดออกแต่คนตัวโตกว่าก็ยื้อเอาไว้ มันกอบกุมมือนิ่มขึ้นนาบกับใบหน้าของตัวเอง แววตาของนักโทษชายคิมกอนโมที่มองไปยังใบหน้าหวานๆของจุนมยอนนั้นบอกได้คำเดียวว่าเกินคำว่าชอบพอ มันคือความหลงใหล

ก็ไม่แปลกที่ใครจะพากันหลงใหลจุนมยอน แม้ตำแหน่งนางพญาที่อีกคนได้มามันไม่ใช่จากการยกย่องของคนในคุกตั้งแต่แรกเริ่ม...แต่คิมจุนมยอนก็เหมาะกับการเป็นนางพญาอย่างที่สุด

ลู่หานเดินไปต่อท้ายแถวเรือนนอนสิงห์ ห่อปากเพราะยังเจ็บแขนอยู่มาก พวกมินซอกเข้าแถวกันอยู่ด้านหน้า ไอ้จงอินหันมามองเขาเล็กน้อยตอนเขาเดินมาเข้าแถว แต่มินซอก...เด็กนั่นไม่ได้สนใจซักนิด อาจจะร้อนแดดเลยเอาแต่ก้มหน้างุดๆ

พูดถึงมินซอกก็อดรู้สึกผิดในใจไม่ได้ เพราะวันนี้มีแต่เรื่อง ที่พูดเอาไว้กับเด็กนั่นเลยไม่ด้ทำ ไม่ได้พาอี้ชิงไปหาเลยสักนิด ทั้งที่คิดเอาไว้ว่าจะให้มินซอกรู้จักกับญาติของเขา มินซอกไม่เหลือใคร มันจะดีที่เด็กนั่นรู้จักกับครอบครัวของเขาไว้วันที่พ้นโทษ...เขาจะพามินซอกไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน

แต่ก็เพราะตัวเองไปมีเรื่องกับไอ้ผู้กองห่ารากนั่นเสียก่อน ไม่รู้ว่าวันนี้มินซอกทำงานเหนื่อยไหม เด็กนั่นคงขายน้ำหวานกับขนมมือเป็นระวิงล่ะมั้ง...

สุดท้ายผู้คุมอินซูก็บอกให้แยกย้ายพร้อมเรียกลู่หานกับไอ้จงอินไปพบหลังเลิกแถวด้วย เสียงปรบมือพร้อมเสียงตะโกนเฮดังลั่นก่อนนักโทษทั้งหลายจะแยกย้ายกันไป บ้างก็เก็บของที่ยังไม่เรียบร้อยดี บ้างก็แยกกันไปอาบน้ำ ลู่หานเห็นมินซอกถูกมินโฮลากคอไปอาบน้ำ

“กูเห็นมึงก่อเรื่องละ แต่กูเข้าช่วยไม่ได้ เป็นเหี้ยไรไปทำสด”ไอ้จงอินถามทันที ขาวของทั้งสองเดินตามจางอินซูที่เดินลิ่วไปยังห้องพักผู้คุม ลู่หานส่ายหน้าบอกว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟัง

เมื่อเข้าไปในห้องพักผู้คุมแล้ว สิ่งแรกที่ประจักษ์คือรองเท้าคอมแบทถีบเข้าที่ท้องจนล้มไปกอง ไอ้จงอินสบถลั่นทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องผู้คุมอินซูแต่ก็ไม่วายห่วงเพื่อนที่สังขารไม่ดีอยู่แล้วดันมาโดนถีบใส่อีกครั้ง มือหนาประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นยืน ชี้หน้าผู้คุมอินซูอย่างหาเรื่อง

“นี่สำหรับที่มึงป่วนงานวันนี้ไปหมด แล้วมึงก็เลิกด่ากูได้แล้วไอ้เหี้ยจงอิน ด่ากูจังเลยไอ้สัด นี่เพื่อนมึงนะไอ้ควาย”จางอินซูพูดกับลู่หานก่อนจะหันไปชี้หน้าไอ้จงอินคืนพร้อมด่ากลับยาวยืด เพื่อตัวสูงผิวแทนของลู่หานส่งนิ้วกลางกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว

“มึงหมายความว่าไงวะ?”ลู่หานมองหน้าเพื่อนอย่างงงงวย เมื่อกี้เขาคิดว่าไม่ได้หูฝาด...เขาได้ยิน...

...ว่าผู้คุมอินซูเป็นเพื่อนไอ้จงอิน...

เพื่อตัวสูงกลอกตาขึ้นมองเพดานน้อยๆ ด่าผู้กองจางว่าเสือก พยุงลู่หานให้นั่งลงกับเก้าอี้ส่วนตัวเองยืนพิงขอบโต๊ะท่าทางเหมือนจะเท่

“ก็...อย่างที่มึงได้ยิน...”

“...”

“สายในคุกโดยเฉพาะแดนหนึ่งน่ะมีอยู่เยอะจนมึงคิดไม่ถึงเลยล่ะ...กูกับไอ้อินซูก็เป็นหนึ่งในพวกนั้น...”

“...”

“ขอโทษที่ไม่ได้บอกมึง มันเป็นความลับจริงๆ”

ลู่หานจะอึ้งดีหรือเปล่า? เหมือนนิยายไม่มีผิด คล้ายกับบทละครโทรทัศน์สักเรื่อง ดวงตากลมโตมองจงอินกับผู้คุมสลับกันไปมา ที่เขาเห็นมาตลอดคือจางอินซูและคิมจงอินเป็นผู้คุมนักโทษและนักโทษที่ไม่ลงรอยกัน อินซูมักเรียกจงอินไปหาเสมอซึ่งลู่หานคิดว่านั่นคงมาจากการกวนตีนของจงอินจนต้องถูกเรียกไปด่าหรืออาจจะโดนตีน

...ท่าทางเขาจะคิดผิด...

ดูจากท่าทางสบายๆของจงอินที่เดินไปกดน้ำกินพร้อมหยิบขนมบนโต๊ะทำงานที่เขียนชื่อว่าจางอินซูแล้ว...ที่ถูกเรียกมาคงไม่ได้ถูกด่าหรือโดนตีนแน่ๆ

“สรุปว่ามีสายของตำรวจกี่คนที่แฝงตัวอยู่ในนี้...เพื่อเอาความลับจากนักโทษคนนึงต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ?”ต้องลงทุนปลอมเป็นนักโทษขนาดนี้ แถมปลอมเสียเนียน ปลอมแม่งตั้งแต่เริ่มขึ้นศาล ลู่หานไม่ได้เอะใจสักนิด เหมือนคนอื่นๆที่มองจงอินเป็นแค่นักโทษคดีขายธรรมดาเท่านั้น

“ไม่แน่นอนเรื่องจำนวน เราก็ส่งสายเข้ามาเรื่อยๆ ลักๆแล้วก็มีจุนมยอน ฉัน จงอิน และพวกที่เรือนนอนหงส์อีกสามสี่คนไว้คอยดูจุนมยอน”เป็นผู้คุมอินซูที่อธิบายส่วนไอ้จงอินหยิบขนมกินไม่สนใจสักนิด ถ้าจงอินเป็นหนึ่งในสายแสดงว่าจงอินต้องรู้จักกับจุนมยอนอยู่แล้วสินะ ลู่หานลองถามเพื่อนตัวโตก็ส่ายหน้าหวือบอกว่าถึงจะแฝงตัวเข้ามาแต่ก็เข้ามาพร้อมลู่หานแถมยังตัวติดกันตลอด ลู่หานไม่เคยเห็นนางพญาเขาเองก็ไม่เคยเช่นกัน รู้แค่ชื่อจุนมยอนเท่านั้นเอง

“แล้วนายตกลงกับจุนมยอนว่ายังไง?”ผู้คุมอินซูถาม ลู่หานถอนหายใจออกมา แม้ไม่คุ้นกับการที่ผู้คุมสุดโหดพูดดีๆด้วยแต่ก็พยายามจะให้ชิน นึกถึงข้อตกลงที่เขาคุยกับจุนมยอนเรื่องการร่วมมือกันปลอกกล้วยตามชื่อแผ่นปัญญาอ่อนนี่

คิมกอนโมหลงใหลในจุนมยอน หมอนั่นหลงจุนมยอนแบบถอนตัวไม่ขึ้น เป็นเหตุผลให้จุนมยอนยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อหวังกระเทาะเอาความลับเรื่องแบ๊คอัพมาจากกอนโม แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า ใช้กลเม็ดอะไรมาหลอกถามกอนโมก็ไม่เคยปริปากออกมา ทุกครั้งที่จุนมยอนจะวกเข้าเรื่องก่อนที่กอนโมจะถูกจับมันก็ดิ้นหนีไปเรื่องอื่นเสมอ จุนมยอนเองก็ไม่กล้าเซ้าซี้กลัวเหยื่อจะรู้ตัว

และเพราะนางพญาเพิ่งย้ายแดนเลยไม่มีเด็กนางพญาตามมาด้วย นักโทษเรือนนอนหงส์เรือนนอนเดียวกับนางพญาเลยมีสิทธิ์จะได้ก้าวขึ้นเป็นเด็กนางพญามากที่สุดเพราะใกล้ชิดกับนางพญามากที่สุด คิมกอนโมเองก็คงหวังตำแหน่งนี้อยู่เหมือกัน นอกจากจะได้หลับนอนกับจุนมยอนแล้วความสะดวกสบายก็เป็นอีกอย่างที่มันต้องการ

เพราะฉะนั้น...ข้อตกลงของลู่หานกับจุนมยอนคือตัดหน้าคิมกอนโมเสีย...ให้มันงุ่นง่านจนทนไม่ไหว ให้มันหึงหวงจุนมยอนจนยอมแลกทุกอย่าง...

...ยกตำแหน่งเด็กนางพญาให้กับลู่หานเพื่อทำให้กอนโมหึงหวงและยอมคายความลับออกมา...

จุนมยอนเชื่อว่ากอนโมยอมทุกอย่างถ้าได้ครอบครองตนเอง ซึ่งจากการมองดูท่าทางตอนที่จุนมยอนเข้าไปนั่งในแถวลู่หานก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

แล้วถ้าถามว่าทำไมถึงเป็นลู่หาน จุนมยอนบอกว่าเพราะสายบางคนที่อยู่เรือนนอนหงส์นั้นสนิทกับกอนโมดี และพวกนั้นก็ไม่เคยมีทีท่าสนใจในจุนมยอนมาก่อน ปุบปับจะมาเป็นเด็กนางพญาเลยก็กระไรอยู่ จึงต้องเป็นคนที่อยู่คนละเรือนนอน คราวแรกที่เริ่มคิดแผนนี้หลังจากใช้ร่างกายเข้าแลกไม่ได้ผล จุนมยอนตั้งใจจะให้จงอินรับหน้าที่นี้ แต่ก็ติดที่ใครบางคนที่อยู่นอกเรือนจำเขาดูท่าทางไม่พอใจ จุนมยอนเลยไม่เอาจงอินดีกว่า ลู่หานก็ไม่ได้ถามว่าใครที่ไม่พอใจ

...หรือว่าจะเป็นน้องตัวขาวนั่น...

ลู่หานไม่คิดว่าเรื่องมันกับน้องตัวขาวที่ชื่อเซฮุนนั่นเป็นพี่น้องกันจะเป็นความจริงเสียแล้ว...

มองเพื่อนที่ยัดคุ้กกี้ฝีมือมินซอกที่เอาเข้ามาเป็นของว่างผู้คุมเข้าปากไปชิ้นสุดท้ายก่อนจะถามอะไรที่ทำเอาเพื่อรักสะอึกจนคุ้กกี้แทบติดคอ

“มึงกับน้องเซฮุนนี่พี่น้องท้องติดกันสินะ?”

ค น คุ ก

ไอ้เหี้ยจงอินงอนเป็นตุ๊ด เพราะลู่หานถามแบบนั้นออกไป มันสำลักหน้าแดงก่ำ โวยวายว่าเปล่าเสียหน่อย ยอมรับว่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่ไม่ได้ท้องติดกันสักหน่อย โวยวายเสียงดังจนผู้คุมอินซูต้องประเคนตีนให้เงียบ

เพื่อนตัวสูงใหญ่เดินลิ่วๆคว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดและเครื่องอาบน้ำลงจากเรือนนอนมาที่ห้องน้ำที่ว่างเปล่า ลู่หานก็ด้วย คนอื่นขึ้นไปทำกิจกรรมส่วนตัวกันบนเรือนนอนบ้างหรือนั่งคุยกันที่ม้าหินอ่อนด้านล่างบ้าง รอเวลาขึ้นเรือนนอน มินซอกก็ยังนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักโทษเรือนนอนหงส์ หัวเล็กๆถูกขยี้จากมือใหญ่ๆหลายมือตอนที่พวกมินโฮเล่าเรื่องเยี่ยมญาติวันนี้ให้เพื่อนฟัง ได้ยินพวกนั้นบ่นเสียดายที่มินซอกต้องเฝ้าบูธขายน้ำ

น้ำในบ่อซีเมนต์ถูกตักขึ้นราดหัวราดตัว ลู่หานขยี้สระผมลวกๆ เห็นเพื่อนตุ๊ดจงอินบึนปากสระผมอยู่ขอบอ่างตรงข้ามกันเลสะบัดน้ำใส่จนฟองแชมพูไหลลงเข้าตา ไม่รอเสียงกร่นด่าของแม่งชายหนุ่มรีบล้างหัวล้างตัวผลัดผ้ากลับขึ้นเรือนนอนก่อนมันทันที

ขึ้นมาเรือนนอนก็เห็นมินซอกล้มตัวลงนอนที่นอนของคนตัวเล็กไปแล้ว หลายคนก็เอนหลังนอนลงบนฟูกตัวเองกันแล้วเช่นกัน ลู่หานเอาผ้าไปผึ่งแล้วเดินมานั่งข้างคนที่นอนตะแคงหันหลังอยู่ เสียงผู้คุมที่บอกให้นอนได้แล้วกับเสียงวิ่งขึ้นเรือนนอนมาอย่างรวดเร็วของจงอินทำให้ลู่หานที่คิดจะเรียกน้องขึ้นมาคุยด้วยกันต้องจำใจล้มตัวลงนอน ไฟของเรือนนอนดับทันทีไม่รอไอ้จงอินที่ยังผึ่งผ้าไม่เสร็จเสียด้วยซ้ำ

ลู่หานเห็นมินซอกขยับตัวยุกยิกในความมืด แสดงว่าคนตัวเล็กยังไม่หลับ

“มินซอก...”ลองเรียกอีกคนเบาๆ แต่คนที่นอนหันหน้าเข้าหาไอ้จงอินก็ไม่มีทีท่าจะหืออือ ยิ่งไอ้จงอินล้มตัวลงนอนแล้วมินซอกขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วลู่หานรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

ไม่รู้ว่าอะไรสั่ง คงเป็นสมองส่วนไหนสักส่วนกระมัง ลู่หานคว้าเอวคนตัวเองที่นอนหันหลังก่อนดึงนองให้เข้ามาใกล้ มินซอกดิ้นน้อยๆเสียงเล็กงึมงำให้ปล่อยแต่ลู่หานก็ปฏิเสธจะทำตามที่น้องสั่ง

“พี่เจ็บแขนอยู่ มินซอกดิ้นพี่ยิ่งเจ็บนะ”ชายหนุ่มหลับตาลงเมื่อมินซอกหยุดดิ้นทันทีที่เขาพูดแบบนั้น ลู่หานขยับข้ามไปฟูกของมินซอกเล็กน้อยเพื่อจะกอดเอวน้องได้ถนัดถี่ขึ้น ร่างกายที่ถูกสกรัมตีนมาเกือบทั้งวันที่ต้องการการพักผ่อนจึงค่อยๆนิ่งสนิทตามสติที่เริ่มเลือนลางขึ้นเรื่อยๆ

คงต้องนอนพักเอาแรงให้มากๆ...

เอาไว้สู้กับวันพรุ่งนี้...

วันที่เขาจะได้อยู่ในแดน1แห่งนี้ด้วยฐานะใหม่...

...เด็กนางพญา

TBC.

เหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หายไปนานแบบไม่น่าให้อภัยใช่ป่ะ? งานเราหนักมากจริงๆค่ะ กลับบ้านปุ๊บนอนปั๊บ ไม่เคยเข้านอนสองทุ่มครึ่งมาก่อนก็ต้องนอน ร่างกายไม่ไหวมาก อยากแต่งนะ แต่ไม่ไหวจริงๆ

ขอบคุณที่ยังมีคนรอนะคะ ซาบซึ้งใจมากอ่ะ

รักนะมุ๊บๆ TT

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...