คนคุก10.2

อย่ามาทำให้คิดมากไปกว่านี้

บทที่10.2…

เหี้ยลู่หาน...งานหยาบอีกแล้ว...

บรรยากาศตึงๆตั้งแต่เมื่อคืน แต่จงอินคิดว่าก็เหมือนปรกติ ที่มินซอกขอแลกที่กับตนเองเพื่อหนีไอ้ควายอิมพอร์ตจากเมืองจีนผู้นั้น แต่จงอินเอะใจก็ตอนที่ไอ้ลู่หานที่เทียวจะเข้าใกล้เด็กติ๋มกลับเลือกที่จะอยู่ห่างๆคนตัวเล็ก แม้จะมองมาบ้างตอนไอ้แดฮยอนกอดคอน้องแล้วโยกไปมาเหมือนเด็กแต่มันก็เสหน้าหลบไปขวับทันทีที่จงอินมองมัน

แล้วยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ วันนี้ลงงานคหกรรม แน่นอนว่ามือหนึ่งแห่งช็อปคหกรรมอย่างคิมมินซอกต้องยึดส่วนหน้าเตาไปครอง ครัวซองค์กรุ่นกลิ่นหอมถูกวางเรียงรายจากฝีมือการนวดแป้งและพันเส้นแป้งเป็นทรวดทรงของมินซอก ถ้าเป็นปรกติ ถึงจะติดงอนติดไม่พอใจกัน ไอ้ลู่หานก็ต้องเยี่ยมหน้าเข้ามาสูดกลิ่นขนมแล้ว มันต้องเสนอหน้าชมน้องงู้นงี้บ้างล่ะ แต่ไอ้พี่ชายตัวเท่าเมี่ยงกลับยืนพิงผนังด้วยท่าสุดเท่

ไอ้เหี้ยนี่คิดว่าถ่ายเอ็มวีอยู่ป่ะสัด หรืออยากพริตตี้ฮอนด้าจนผันตัวเองไปเป็นนายแบบโชว์รูมรถชั่วคราว...

“ผมปวดท้อง ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”เสียงติดจะแหบของมินซอกเอ่ยบอก พวกพี่ๆไม่ได้สนใจน้องไปกว่าขนมที่น้องอบในตอนนี้ มินซอกเลยเดินออกจากช็อปไปพร้อมกับผู้คุมอีกคนที่บอกว่าปวดขี้อยู่พอดี พอลับสายตาไอ้เหี้ยที่ยืนเต๊ะท่าก็แล่นเข้ามาหาจงอินทันที

“กูคุยอะไรด้วยหน่อย”มันบอกพร้อมดึงจงอินออกห่างจากกลุ่มคนที่มุงครัวซองค์

“สัดมินโฮ ห้ามไอ้แดฮยอนด้วย แม่งจะแดกขนมจนหมดถาด!”จงอินตะโกนบอกเพื่อน มินโฮเองก็ดันหน้าแดฮยอนออกห่างถาดขนมสุดแรงอยู่เหมือนกันพยักหน้าตกลง

ลู่หานเลือกที่ข้างๆช็อปคหกรรมเพื่อพูดคุยกัน หน้าที่เขาปั้นแต่งให้เรียบเฉยมาตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่ามินซอกรู้สึกยังไงกับตัวเองกลายเป็นกระวนกระวายทันทีที่อยู่ลำพังกับเพื่อน

“มินซอกบอกว่ารักกู เหี้ยเอ้ย!”สีหน้าของลู่หานเต็มไปด้วยความลำบากใจ เขายังครุ่นคิดเรื่องน้องตลอดเวลา ยังเห็นน้องร้องไห้อยู่ ตาของมินซอกยังเรื่อสีแดงจากการร้องไห้หนัก แถมเสียงยังแหบไปหมด เขาต้องฝืนใจยืนออกห่างคนตัวเล็กเพราะกลัวจะเข้าไปลูบหัวปลอบน้องเหมือนที่เคยทำ

ทั้งที่เคยทำได้อย่างไม่รู้สึกอะไร แต่พอรู้ความในใจของอีกคนที่คิดเกินเลยกันมากกว่าพี่น้อง เขากลับอยากที่จะออกห่างมินซอกมา มันคงดีกว่าการที่จะบอกไปโต้งๆว่าเขาไม่ได้ชอบผู้ชาย เพราะพูดแบบนั้นไม่ได้เนื่องจากสวมบทบาทเด็กของนางพญาเขาเลยต้องบอกออกไปว่าเขาชอบจุนมยอนแทน

“กูบอกแล้วว่าน้องมันชอบมึง...แล้วไงล่ะ หักอกน้องมันสินะ ถึงได้มาคุอยู่แบบนี้ มินซอกแทบจะไม่ร่าเริง มึงก็อยู่ห่างน้องอย่างกับกลัวอหิวาจะติด”ไม่ผิดเลยสักนิดจากที่คาด จงอินอดส่ายหัวไม่ได้ ไม่คิดว่ามินซอกจะยุขึ้นอยู่เหมือนกัน เห็นเหนียมอายแบบนั้น ลู่หานพยักหน้า

“ก็กูชอบผู้หญิง เหี้ย กูอยู่ในคุกมาหลายเดือนก็จริงแต่กูไม่เปลี่ยนวิสัยทรรศนะสัด กูก็เอ็นดูมินซอกเหมือนที่มึงเอ็นดู”ก็ถูกอย่างที่พูด แต่ต่างกันที่มินซอกรู้สึกดีกับลู่หานเกินกว่าคำว่าพี่ชายก็เท่านั้น

“ผิดที่ตัวมึงเองแล้วล่ะ...ผิดที่มึงไปทำให้น้องมันรัก...แล้วถ้ามึงปฏิเสธน้องไปแล้ว มึงจะมากระวนกระวายเหี้ยไรอีก”

“มึงไม่เห็นหรือไงว่ามินซอกร้องไห้...กูสงสาร มินซอกไม่สดใสเลย”ก็ใครล่ะวะที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ เด็กที่กลับมายิ้มได้ คนที่หลุดจากฝันร้ายที่คอยแต่โทษตัวเองว่าเป็นคนฆ่าพ่อบังเกิดเกล้า...ตอนนี้กลับหม่นระทมเพราะพิษรัก

“แล้วมึงจะทำเหี้ยอะไรได้ สงสารเขาแต่ก็ไม่กล้าเข้ามาปลอบเขาเนี่ยนะ กูว่ามึงเลิกคิดเรื่องมินซอกไปเลยเหอะ ไปทำหน้าที่ของมึงดีกว่า ได้ข่าวว่าอีกวันสองวันก็ต้องเอากะจุนมยอนแล้วนี่...น้องรู้คงร้องไห้มากกว่าเดิม หึหึ”จงอินหัวเราะเบาๆคล้ายสมเพช

ไอ้เหี้ยนี่แม่งจะซึนไปไหน เห็นก็เห็นว่ามันร้อนใจที่น้องร้องไห้เสียใจ แต่ก็ยังหลอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกดีกับมินซอกมากกว่าพี่ชาย แล้วดูสีหน้ามันตอนที่เขาพูดว่าต้องเอากับจุนมยอน หน้าซีดเป็นไก่ไหว้ตรุษเชียว

“เออ...กูลืมคิดไปเลย...”บ่นพึมพำออกมา

“กูแนะนำนะ...”จงอินตบบ่าเพื่อนเบาๆ ลู่หานมองตาเพื่อนตัวโตกว่าว่าจะพูดอะไร

“มึงพิสูจน์ว่าน้องมีใจให้ได้แล้วจากการที่มึงตงลงเป็นเด็กนางพญา...คราวนี้มึงลองพิสูจน์ใจมึงเอง...ว่ามึงไม่ได้สนใจมินซอกจริงๆ ห่างน้องไปเลย ไปทำหน้าที่ของมึง ไม่ต้องมายุ่งกับมินซอกอีก...กูจะให้ไอ้มินโฮเอาน้องไปอยู่ด้วย มึงกับกูก็พีคเหี้ยกอนโมตามแผน”

“...”

“ดูสิ๊ มึงจะดิ้นพราดเป็นหมาโดนน้ำร้อนเพื่อจะกลับไปหามินซอกหรือเปล่า”

ข้อเสนอของจงอินน่าสนใจเสมอตั้งแต่ครั้งที่เขาสงสัยว่าน้องรู้สึกอย่างไรกับตนเอง และครั้งนี้ก็เช่นกัน ความมั่นใจในเพศชายที่ไม่เคยสั่นคลอน สเป็คนมตูมๆของพริตตี้ฮอนด้ายังคงตั้งอยู่ที่เดิม...

ก็ได้...จะพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้รักมินซอก อีกทั้งยังถือให้โอกาสนี้ช่วยเยียวยาน้องชาย บางทีมินซอกอาจไม่ได้รักลู่หานมากมาย ถ้าน้องได้อยู่ห่างกันคงตัดใจได้...

“ตกลง...”ลู่หานตอบรับ และพร้อมกันนั้นรอยยิ้มสมเพชก็ปรากฏอีกครั้งที่ปากของจงอิน...

ก็หวังว่าควายจากปักกิ่งจะเข้าใจหัวใจตัวเอง...

ค น คุ ก

“พี่รู้เรื่องหมดแล้วนะ...เด็กติ๋มคนเก่งกล้าบอกรักมันด้วย เก่งจริงๆ”จงอินขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดู มินซอกพอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ขอบตาก็พลันจะร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้งจนคนเป็นพี่ต้องดันหัวน้องไปมา ล้อว่าคนเก่งขี้แยเสียแล้ว

“พี่เขาเลือกคนของเขา...”เด็กน้อยอู้อี้ตอบที่อกพี่ชายตัวโต จงอินยีหัวน้องบอกว่าไม่เป็นไร

“มินซอกก็ตัดใจสิ ทำได้อยู่แล้ว คนอื่นที่ดีมีเยอะแยะ”บอกน้องให้ตัดใจ แต่มินซอกกลับคิดว่าทำได้ยาก...

ก็อาจจะจริงที่คนดีมีเยอะแยะ จงอินเองก็ดีกับมินซอกเหมือนพ่อที่คอยดูแลกันมาตลอด พวกมินโฮ แดฮยอน อูฮยอน หรือชินอูก็ดีกับมินซอกมาก ทั้งเรือนนอนสิงห์และอีกหลายคนที่เรือนนอนอื่นก็เอ็นดูมินซอก...แต่ยังไม่เหมือนกับลู่หาน

ลู่หานเหมือนพ่อ...แผ่นหลังที่มินซอกมองเห็นไม่ได้กว้างพอจะบังแดดหรือฝน แต่อ้อมกอดกลับอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย...เหมือนพ่อของมินซอก

“ถ้าไม่สบายใจที่จะอยู่ใกล้เหี้ยลู่หานก็ไปนอนกับไอ้มินโฮนะ เห็นว่าฟูกข้างมันว่าง ไอ้มินซุกเพิ่งถูกย้ายไปแดนสองเมื่อวาน”คนเป็นน้องพยักหน้าเข้าใจ เหลือบมองไปที่พี่ชายที่เคยสนิทมากที่สุดคนหนึ่ง คนที่เอาหัวใจดวงนี้ของมินซอกไปครอบครองแล้วแต่เจ้าตัวกลับไม่ใยดีมัน ลู่หานรักษาระยะห่างมินซอกเป็นอย่างดีแม้กระทั่งเวลากินข้าว...

ก็ดี...ให้มินซอกได้เจ็บแบบนี้อาจจะตัดใจจากฮยองได้...ถึงรู้ว่ามันยากก็ตามที...

ลู่หานมองมินซอกขนผ้าห่มตัวเองไปนอนที่ฟูกว่างข้างๆไอ้มินโฮ ไอ้พวกพี่ชายจอมสปอยด์ทั้งหลายส่งเสียงครื้นเครงที่น้องน้อยของเรือนนอนมานอนด้วยกัน ข้างหนึ่งเป็นมินโฮ ขนาบข้างด้วยอูฮยอนส่วนแดฮยอนที่นอนถัดอูฮยอนไปก็เสนอหน้ามาหาน้องด้วยอีกคน คงมีแต่ชินอูที่ส่ายหน้าให้กับความหลงเด็กของพวกเพื่อนๆ

“ดูท่าไม่ปลอดภัย”ลู่หานบ่นพึมพำ จิ๊ปากเพราะไม่ไว้ใจให้มินซอกไปอยู่กับมินโฮเสียแล้ว ยิ่งไอ้พวกพี่ชายโลลิค่อนพวกนี้ทำท่าระริกระรี้ยิ่งหงุดหงิด

ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าที่รู้สึกแบบนี้เพราะเลี้ยงดูกันมาตั้งแต่เข้าคุกแรกๆ ก็เลยห่วงเป็นธรรมดา แต่จงอินที่เป็นคนส่งน้องไปให้ไอ้พวกนั้นเองกับมือกลับคิดต่างไป ถ้าเขาไม่โบกหัวทุยๆของมันสักทีลู่หานคงไม่ละลายตาไปจากมินซอก

เหอ...นี่แค่วันแรกนะยังแสดงออกชัดเจนขนาดนี้...ดูสิมันจะโง่ไปได้สักเท่าไหร่กัน

“ตอนอาบน้ำกูสวนกับจุนมยอน หมอนั่นบอกว่าคืนนี้จะไปเอากับไอ้กอนโมที่ห้องน้ำเดิม เห็นนัดแนะกะเชี่ยผู้คุมอินซูดิบดีละว่าให้เคลียร์ทางเลย”เคลียร์ทางที่ว่าคงหมายถึงปลดล็อกลูกกรงให้ทั้งสองคนจากเรือนนอนหงส์ลงไปเสพสมกันในห้องน้ำรวมได้อย่างสบายๆ เพราะเรือนนอนจะถูกล็อกกุญแจจนกว่าจะเช้าอยู่แล้ว

“อีกสักสองวันมึงก็จะได้รับบทบาทอันทรงเกียรติที่สุดแล้ว”ลู่หานเบ้ปากด่าอวัยวะกลางกายใส่หน้าเพื่อน เพราะมินซอกไปนอนกับมินโฮ และจงอินไม่คิดขยับเข้าไปติดกับเพื่อนร่วมเรือนนอน ทั้งสองคนจึงคุยกันได้ในระดับหนึ่งแต่ก็พยายามคุมเสียงให้ไม่ดังจนเกินไป คนร่างโปร่งสอดตัวเองเข้าผ้าห่มเมื่อผู้คุมปิดไฟลง ยิ่งมืดยิ่งเงียบสนิท นักโทษไม่ปริปากคุยกันอีกแล้วทว่าต่างจมดิ่งในห้วงนิทราของตัวเอง

ค น คุ ก

คิมกอนโมรู้สึกเป็นผู้กำชัยชนะไว้อยู่ในมืด เมื่อคืนนี้...เรือนร่างบอบบางขาวโพลนในความมืดของห้องน้ำขยับโขยกข่มบนแท่งเนื้อร้อนของเขาอย่างรุนแรง เสียงครางหวานที่สกัดกั้นเอาไว้แต่ก็มีเล็ดลอดออกมา ใบหน้ายั่วเย้ากับดวงตาแสนทรงเสน่ห์ ยิ่งมองยิ่งหลงใหล รสรักก็ปักตรงไปทั่วร่างของกอนโมจนแทบจะกระอักความสุขออกมา

ไอ้ลู่หานอะไรนั่น เด็กนางพญา...

คิมกอนโมเหยียดปากดูถูกมัน ถึงจะมีตำแหน่งเด็กนางพญา แต่จุนมยอนเลือกที่จะกลับมาอ้อนวอนขอเซ็กส์จากเขาอีกครั้ง ตอนแรกที่เห็นร่างขาวนวลมาอ้อนวอนด้วยแววตาแพรวพราวเขาแทบจะโลดเต้นด้วยความปิติ แต่ก็บอกปัดไป ประชดถึงเด็กนางพญาที่ควรมีหน้าที่ปรนเปรอสวาทให้กับจุนมยอน แต่จุนมยอนกลับบอกว่าทำกับมันไม่ได้

อยู่ดีๆอารมณ์ก็หายไป...คิดถึงแต่ใบหน้าของคิมกอนโม...คิดถึงรสรักของเขา

ได้แต่หัวเราะอย่างผู้ชนะ...

“ทีนี้ก็ให้ฉันเป็นเด็กนางพญาแทนเสียสิ...แล้วฉันจะตอบแทนนายแบบนี้...”ริมฝีปากของกอนโมทาบลงบนยอดอกสีเรื่อที่ลอยเด่นตรงหน้าขณะที่จุนมยอนขยับกายเคลื่อนไหวบนร่างกำยำ ดวงตาฉ่ำน้ำสวาทจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกอนโมก่อนจะมอบจุมพิตร้อนแรงให้แทนคำตอบ

“ขอโทษนะที่เลือกผู้ชายแบบนั้นแทนนาย...ผมขอโทษ”ทั้งคำขอโทษและการกระทำที่แสดงถึงการขอลุโทษ จุนมยอนกดกายลงครั้งสุดท้าย กลีบปากบางถูกกัดด้วยฟันคมจนห้อเลือด ร่างกายถูกจับพลิกให้คว่ำลง มือทาบผนังห้องน้ำก่อนร่างกายของคิมกอนโมจะทาบทับลงมาอีกครั้งหนึ่ง...

นึกถึงจุดนี้แล้วได้แต่ยิ้มกระหยิ่มขึ้นมาเหมือนพวกบ้า กอนโมกระดิกเท้ามองดูเพื่อนร่วมแดนและร่วมเรือนนอนเชื่อมเหล็กเป็นโครงเหล็กดัดบานหน้าต่าง ไม่คิดจะเข้าไปช่วย ธรรมดาก็หาทางหลีกหลบอยู่บ่อยครั้ง แต่คราวนี้เขาตั้งใจจะนั่งมองพวกมันทำ พวกไร้สิทธิ ก็เป็นเหมือนทาสที่จะต้องทำตามคำสั่งของคนเป็นเจ้านาย

และในไม่ช้ากอนโมจะเป็นเจ้านายพวกมัน ตอนนี้เขาเลยทดลองใช้สิทธิ์นี้เสียก่อนเลย...

“นั่งกระดิกตีนอยู่นั่นล่ะ มึงจะกินแรงเพื่อนอีกนานไหม?”มินฮยอกที่ปาดเหงื่อออกจากใบหน้าหลังง่วนกับการจี้ธูปเชื่อมเหล็กลงไปยังชิ้นเหล็กดัดสองชิ้นเพื่อเชื่อมกันให้เป็นรูปดอกไม้ เอ่ยถามคนที่ยังนั่งกระดิกส้นตีนเป็นเจ้าเป็นนายอยู่อย่างนั้น กอนโมถ่มน้ำลายลงพื้น เขาพูดด้วยท่าทียโส

“กูจะทำไปทำไม เดี๋ยวกูก็สบายแล้ว”ท่าทีไม่เดือนร้อนเลยสักนิดทำให้มินฮยอกนึกหมั่นขี้หน้า เห็นมันก้อร่อก้อติกกับนางพญา แล้วก็รู้ว่ามันหลับนอนกับคนตัวขาวด้วย มันคงหวังในตำแหน่งเด็กนางพญาให้ตัวสุขสบายมาก แต่ก็เห็นอยู่ว่าคนที่ได้ครองตำแหน่งนั้นคือลู่หาน

“มึงยังไม่เลิกหวังจะได้ไอ้ตำแหน่งบ้าๆนั่นอีกเหรอ คนเหี้ยอะไรภูมิใจกับการขายน้ำให้ผู้ชายแลกกับความสะดวกสบายเล็กๆน้อยๆ ที่นี่มันก็ไม่ได้ลำบากขนาดแดนสี่แดนห้าหรือเรือนจำอื่นๆที่โหดๆ ไอ้ตำแหน่งห่ารากนี่ไม่จำเป็นด้วยซ้ำ”บอกไปไอ้คนขี้เกียจจะทำงานแลกเงินก็ไม่ยอมฟังหรอก มันจะยอมเหนื่อยตรากตรำหน้าตู้เชื่อมไปทำไม แค่นั่งรอก็ได้เบี้ยไปแลกของในสหกรณ์แล้ว

“มึงเลิกยุ่งกับกูแล้วเขาเวลาไปทำงานของมึงเถอะ ระวังถ้ากูได้ตำแหน่งเมื่อไหร่ กูจะให้มึงทำงานจนไม่มีเวลามาสาระแนเรื่องคนอื่นเลย”คนที่เหมือนจะได้สิทธิ์วางอำนาจเต็มที่ มินฮยอกเบื่อที่จะเสวนากับมัน ชายหนุ่มดึงหน้ากากกันมาสวมที่หน้าแล้วลงมือทำงานส่วนที่เหลือต่อไป

กอนโมเหยียดปาก เขาชนะอีกแล้ว...

จำชื่อมินฮยอกเอาไว้ในใจ ได้เป็นเด็กนางพญาเมื่อไหร่ นอกจากกอดจุนมยอนจนพอใจแล้ว เขาจะเล่นงานไอ้คนขี้เสือกนี่เป็นอย่างแรกเลยทีเดียว...

TBC.

#พี่ลู่คนคุก

พยายามจะอัพ...เรามั่นใจว่ามีหลายคนงงไปกับพี่ลู่ คือเรายังงงเลยเว้ย แต่ขอให้รู้ว่าว่าควายอิมพอร์ตตัวนี้โง่เหลือแสน คิมจงอินนี่ถ้ามีปีกกับศรรักคงกลายเป็นคิวปิดไปแล้ว - -* (บักหานนี่ปึกคั่ก!!)

จุดนี้เราได้ยัดอะไรเกี่ยวกับคุกเข้าไปเท่าไหร่เลย โฟกัสแต่เรื่องรักๆใคร่ๆของอีพี่หรูเนี่ยแหล่ะ ไม่ว่ากันเนาะ (คือพยายามจะมีสาระ)

ปาร์คชานยอลค่าตัวแพงมาก เพราะฉะนั้นเลยไม่ให้บทไปมากมายกว่าการเป็นหมอและเพื่อนพี่คริส - -* มาแจมๆเท่านั้นเค่อะ (ขนาดพี่คริสยังไม่มีบทเลยแกรรร) ก็จั่วหัวไว้สองคู่นี่เนอะ 5555555555555

(ทอล์กยาวกว่าเนื้อหา) เลิกดิ๊!! ใครอยากอ่านทอล์กแกร๊ววววววววววววววววว =[]=

แมลงจี่...