คนคุก10.1

บางคนพยายามก็ไม่ได้มา แต่บางคนไม่คิดจะไขว่คว้าแม้มันจะอยู่ตรงหน้าก็ตาม

บทที่10.1…

บอกคิมจงอินทีว่านี่ไม่ได้ตาฝาด

...โอเซฮุนมาทำอะไรอยู่ตรงนี้!

“ปล่อย เจ็บ!! ตัวเป็นหมีมาลากแขนคิดว่าไม่เจ็บใช่ไหม?”ตะโกนบอกคนที่ยังคงลากตัวเองเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงแปลงเกษตรที่ปลูกดอกไม้เสียบานสะพรั่ง ดอกเสี้ยนฝรั่งกำลังผลิ อีกทั้งบานชื่นหนูก็เบ่งบานเลื้อยเต็มแปลง

“ตอบมาอย่าอ้อมค้อมเลยว่ามาทำไม แล้วมากับไอ้หมอปาร์คด้วยเนี่ยนะ”สะบัดแขนคนตัวเล็กกว่าจนเซฮุนถลาเกือบจะหน้าทิ่มแปลงแพงพวยหลากสี ไอ้จงอินบ้า! ไอ้หมีควาย แรงไม่ใช่น้อยๆเลยนะ!! เซฮุนคลำแขนตัวเองป้อยๆ ยู่ปากใส่พี่ชายในนาม อยากจะเล่นตัวเชิดหน้าใส่อีกคนไม่ตอบคำถาม แต่เห็นคนที่ตัวโตเป็นหมีแถมหัวโล้นเหมือนพระถังซัมจั๋งกำลังจะแยกเขี้ยวงับหัวเลยต้องอุบอิบพูดออกมา

“พี่คริสให้มา ก็พี่อินซูหมู่นี้ออกไปข้างนอกไม่ค่อยได้นี่ ก็เลยต้องมาดูว่าอะไรคืบหน้ายังไงบ้าง”ปากบางเฉียบเอื้อนเอ่ยแต่มือก็ยังไม่หยุดลูบแขนที่ขึ้นสีแดงเป็นแถบ ไอ้คนลงแรงบีบก็ไม่ได้เดือดร้อนกับร้อนนิ้วทั้งห้าบนท่อนแขนของเซฮุนเลยสักนิด มีเพียงเสียงขอโทษเบาๆเท่านั้นที่ได้ยิน

สงสัยจะอยู่ในคุกมากไปจนกลายเป็นพวกป่าเถื่อนไปแล้วมั้ง

“แล้วให้ไอ้หมอมันมาคนเดียวไม่ได้หรือไง ตัวจะเข้ามาทำไม?”ถึงจะอ่อนลงเพราะเห็นว่าที่อีกคนพูดมาเป็นความจริง จางอินซูไม่ได้ออกนอกเรือนจำเพราะปัญหาแดนห้าตีกันทำให้ต้องเกนผู้คุมไปช่วยดูแลตอนกลางคืน แต่ความจริงแล้วส่งไอ้ชานยอลเข้ามาคนเดียวก็ได้ ไม่จำเป็นที่คนรับบทน้องชายของเขาอย่างเซฮุนต้องเข้ามาด้วยสักนิด

เซฮุนหน้าคว่ำ มองไอ้คนเป็นหมีที่ตีหน้ายักษ์ดุแล้วหมั่นไส้ อุตส่าห์ขอตามพี่หมอปาร์คเข้ามาในนี้ ความจริงพี่คริสก็สั่งให้พี่หมอเข้ามาคนเดียวนั่นล่ะ แต่เซฮุนขอตามมาเอง

ไอ้หมีบ้า! คนอุตส่าห์เข้ามาหาเพราะอยากเจอหน้ากัน พูดคุยกันใกล้ๆ ไม่ต้องคุยผ่านโทรศัพท์เครื่องเส็งเคร็งตอนเยี่ยมญาติ ไอ้หมีเฮงซวยก็ไม่เข้าใจสักนิด!!

“ไม่ต้องมาคว่ำปากเลย ถ้าฉันไม่อยู่ด้วยป่านนี่ตัวโดนแทะโลมไปไหนต่อไหนแล้ว ไอ้หมอห่านั่นก็อยู่แต่บนรถพยาบาล ถ้าตัวโดนพวกนั้นลวนลามจะทำยังไง”บอกทีว่าคิมจงอินยังมองเซฮุนเป็นผู้ชายอยู่ หน้าขาวจัดขึ้นสีแดงบางๆพาด อดจะอายไม่ได้กับคำพูดที่เหมือนเขาเป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยในดงเสือสิงกระทิงแรด

ก็ถูกที่เซฮุนเป็นผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกัน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนมันจะอยากมาจับเขากดหรือเปล่า? อีกอย่างเรือนจำก็มีผู้คุมที่ยืนถือพลองไฟฟ้าจังก้าอยู่แบบนั้น อย่างมากที่สุดก็แค่โดนแซวโห่ ใครมันจะมาลวนลามเขากัน

“ไม่มีใครคิดอกุศลเท่าตัวหรอก!!”เถียงกลับแถมด้วยผลักอกคนผิวเข้มไป เซฮุนยู่ปากใส่แล้วเดินกลับไปทางเดิม ไปช่วยพี่พยาบาลอีกครั้ง ตามด้วยจงอินที่เดินตามร่างบางมาติดๆ พ่อหมีหน้าบูดไม่ยอมวัดส่วนสูงและช่างน้ำหนัก แต่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นกอดอกมองน้องชายในนามทำงานไม่ห่าง

“นี่น้องหรือเมียวะ มึงนี่ก็เฝ้าจัง พวกกูจะแซวเล่นก็ไม่กล้าเลย”ไอ้ยองแจเรือนนอนหงส์แซวเอาขำๆ แต่จงอินไม่ขำด้วย ยักษ์หน้าบูดส่งนิ้วกลางให้เพื่อนร่วมแดน คนได้อาวุธลับก็ไม่ได้ใส่ใจ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียด้วยซ้ำที่แหย่หมีสำเร็จ

“น้องกู กูหวง”พูดกระแทกหน้าคนที่เรียงคิวรอวัดส่วนสูงอยู่ ทำเอาคนที่ถือไม้วัดส่วนสูงแอบอมยิ้มด้วยความดีใจ

...โอเซฮุนแอบรักคิมจงอินอยู่...

หมีโง่...เซฮุนนิยามคิมจงอินแบบนี้

ครั้งแรกที่เซฮุนได้เจอจงอินคือตอนที่พี่คริสพาเขาไปที่ทำงาน ไม่ใช่โรงพัก แต่เป็นบ้านหลังหนึ่ง แบ่งส่วนเป็นออฟฟิสและเป็นที่พักด้วย ซึ่งคิมจงอินพักที่นั่น

จงอินเป็นสายให้กับพี่คริสมานานพอสมควร คดียาเสพติดหลายๆคดีก็ได้สายมือดีคนนี้ช่วยล่อซื้อบ้าง หาข้อมูลบ้าง เซฮุนอดทึ่งและชื่นชมคนตัวโตไม่ได้ ยิ่งรู้จักกันนานขึ้น ยิ่งเห็นการทำงานของพี่ชายตัวโต เซฮุนยิ่งชื่นชม และหลงรักผู้ชายที่เขาชื่นชมจนหมดใจ

แต่ความรักของเซฮุนดูเหมือนจะยากที่จะสมหวังเพราะพี่ชายต่างแม่อย่างอู๋อี้ฟานเป็นคนหวงน้องสุดๆ ถึงจะเป็นคนสนิทที่ทำงานด้วยกันมานมนานก็โดนพี่ท่านเขม่นจนแทบจะกัด ก็มีแต่พี่หมอ หรือหมอปาร์คชานยอล คุณหมอที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายอยู่คนเดียวที่พี่ชายพอจะไว้ใจ หรือเรียกง่ายๆก็คือยกน้องชายให้พี่หมอปาร์คเท่านั้น โดยไม่รู้เลยสักนิดว่าพี่หมอคนเก่งมีแฟนแล้ว เวลางอนกันยังเอาเซฮุนไปอ้างให้แฟนหึงเลยคิดดู

เซฮุนอดเบะปากไม่ได้เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทั้งที่จงอินก็มีใจให้แถมตัวเองก็รักอีกคนเต็มเปา แต่ไม่อาจจะพูดอะไรออกไปได้ ดีใจแทบตายตอนรู้จากพี่อินซูว่าพี่จงอินอาละวาดเกือบจะพ่นไฟตอนที่รู้ว่าพี่ชานยอลไปรับเขาที่มหาวิทยาลัย (เพื่อประชดแฟน)  เซฮุนก็ได้แต่อาศัยช่วงเวลานี้ที่เขาลงทุนนอนกอดพี่ชายทุกวันเพื่อแลกกับการสวมบทบาทน้องชายของคิมจงอิน เวลานี้ที่เขาจะได้เจอคนที่แอบรักบ่อยๆตอนมาเยี่ยม ถึงจะหงุดหงิดใจที่ต้องมาเล่นบทเด็กชายวัยสิบหกทั้งที่ตัวเองอายุปาไปยี่สิบแล้วก็ตามที แต่เด็กนิเทศสาขาการแสดงแบบเขาก็ตีบทผ่านฉลุยอยู่แล้ว แม้แต่น้ำตาไหลตอนพี่ชายเข้าคุกก็ยังเล่นได้ดีจนสายคนอื่นเกือบตบรางวัล...

“เอ้า มองคนวัดอยู่นั่นแหล่ะ มองไปแล้วมึงจะสูงขึ้นเหรอไอ้เชี่ย”

นี่ก็หยุดทำให้รู้สึกดีสักทีได้ไหมล่ะคิมจงอิน!!

ค น คุ ก

ลู่หานตามน้องไปไม่ได้

มินซอกไม่ได้เข้าไปตรวจในรถพยาบาล แต่ร่างเล็กเดินหนีไปเลย ซึ่งลู่หานก็ตามไปไม่ได้เพราะทันทีที่จะก้าวขาตามจุนมยอนก็โผล่มาประชิดตัวลากเขาลัดคิวเข้าไปตรวจบนรถแล้ว ซึ่งบนรถพยาบาลนั้นลู่หานได้เจอกับคนคุ้นชื่อ หมอปาร์คชานยอลที่ไอ้จงอินเคยพูดถึง

คุณหมอร่างสูงเชิญนักโทษที่ตรวจอยู่ก่อนหน้าให้ลงจากรถเมื่อตรวจเสร็จแล้วพร้อมยิ้มต้อนรับเขากับจุนมยอนจนเห็นฟันครบทุกซี่

“นั่งก่อนนะ ขอจัดการแฟ้มนี้แป๊บ”ว่าพร้อมขีดตวัดปากกาลงในกระดาษซึ่งติดอยู่กับแฟ้มคนไข้ก่อนจะโยนแฟ้มไปกองรวมกับแฟ้มอันก่อนหน้า หมอชานยอลนี่ดูดูในระดับหนึ่งทีเดียว รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายแต่ดวงตากลมโตขี้เล่นทั้งเป็นประกาย ลู่หานพอจะเข้าใจไอ้จงอินเพื่อนยากแล้ว คุณหมอคงเป็นศัตรูหัวใจสำหรับมันแถมยังเป็นศัตรูที่ภาษีดีกว่าเป็นไหนๆด้วย นี่ก็มาด้วยกันอีก

“ไอ้คริสให้ฉันมาถามความคืบหน้า ได้ข่าวว่าอินซูไปดูแดนห้าทุกคืนไม่มีเวลาออกไปส่งข่าวอะไรเลย”หมอปาร์คพูดพร้อมยิ้ม

“ตอนนี้คิมกอนโมกำลังจะติดเบ็ดแล้ว พวกเราว่าจะกดดันมันเข้าไปอีก ผมจะนอนกับมันอีกครั้ง แล้วจะมีอะไรกับลู่หานให้มันเห็น ผมว่ามันคงอาละวาดแน่ๆ จากนั้นผู้กองอินซูจะเข้าชาร์ตยื่นข้อเสนอตามที่ผู้กองคริสเคยพูดไว้”จุนมยอนอธิบายทุกอย่าง หมอปาร์คพยักหน้าเข้าใจ ดวงตากลมมองนักโทษคนอื่นที่ต่อแถวรอขึ้นบนรถแล้วตัดสินใจเชิญลู่หานกับจุนมยอนลงจากรถเหมือนเพิ่งตรวจเสร็จ

ลู่หานลงจากรถมาก็แยกกับจุนมยอนทันที นางพญาคนสวยเดินฝ่านักโทษคนอื่นๆไปหาคิมกอนโม ลู่หานเห้นว่าจุนมยอนกำลังมองกอนโมด้วยสายตาที่แพรวพราว แต่ไอ้กอนโมก็ทำใจแข็งปฏิเสธ ได้ยินมันตะโกนว่าให้ไปหาเด็กนางพญาของเธอเสียสิ...อะไรสักอย่าง

สุดท้ายก็เป็นจุนมยอนที่ถอยออกมา ร่างสวยไปรวมกับกลุ่มสายที่อยู่ในเรือนนอนหงส์

ลู่หานมองหามินซอกก็ไม่เห็น จะถามเพื่อนคนอื่นก็เห็นว่าพวกมินโฮ แดฮยอนยังรอคิวตรวจอยู่ คงไม่ได้เห็นน้องแน่ๆ ไอ้จงอินที่ลากน้องชายไปไหนมาแล้วก็เดินตามก้นน้องต้อยๆกำลังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่พวกที่แซวเซฮุน

การที่ลู่หานเอาแต่ชะเง้อชะแง้มองหามินซอกคงไปกระตุกต่อมรำคาญของพวกเรือนนอนไอยราที่นั่งรอตรวจกันอยู่ พวกมันเลยบุ้ยใบ้ว่าน้องชายที่ตัวติดกับลู่หานแทบจะตลอดเวลานั้นเดินขึ้นเรือนนอนไป ลู่หานขอบใจพวกมันก่อนจะเดินขึ้นเรือนนอนตัวเองตามคำบอกของเพื่อนร่วมแดน ผู้คุมทั้งหลายไปดูแลความเรียบร้อยด้านล่างกันหมด ลู่หานสาวเท้าเข้าด้านในสุดของเรือนนอนซึ่งเป้นที่ซุกหัวนอนของพวกเขา แล้วก็ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นร่างเล็กๆของคิมมินซอกนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาห้องน้ำอยู่แบบนั้น เสียงลงเท้าแผวเบากลัวว่าน้องจะรู้ตัว ลู่หานทิ้งตัวนั่งใกล้ๆกับน้อง ยกมือลูบหัวเล็กน้อยๆ

“ทำไมหนีพี่แบบนี้ล่ะ หืม? งอนอะไรพี่นัก ไม่พอใจพี่มากเหรอ?”ถามเสียงอ่อน มินซอกซุกหน้าเข้าหาพื้นไม่ยอมตอบทำเอาลู่หานอ่อนใจจะพูดเสียเหลือเกิน

น้องไม่พอใจที่เขาเป็นเด็กนางพญา แต่จะไม่พอใจกันนานเกินไปไหม ถึงขนาดต้องหนีหน้ากันแบบนี้เลยเหรอ? คนโตกว่าเหนื่อยใจจะไล่ตามเสียแล้ว

“มินซอกลุกมาคุยกันดีๆ เลิกหนีพี่เป็นเด็กๆได้แล้ว พี่ไม่คิดว่าแค่พี่เป็นเด็กนางพญาจะทำให้เราไม่พอใจได้ขนาดนี้เลยนะ”ฉุดแขนเล็กให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากันแต่มินซอกก็ขืนตัวเองเอาไว้

ริมฝีปากจุ๋มจิ๋มถูกกัดแน่น ใบหน้าของมินซอกเบือนไม่หันไปหาคนที่เด็กน้อยมอบหัวใจให้สักนิด อาจจะเพราะไม่อยากให้ลู่หานเห็น...ว่ากำลังร้องไห้

ความน้อยใจปะทุอยู่ในอก อันที่จริงมินซอกรู้ดีว่าพี่ชายไม่ได้จะเปรียบเทียบเขากับนางพญาคนสวยนั่นเลย ลู่หานแค่พูดเล่นด้วย...เหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นมินซอกเอง...ที่เปลี่ยนไป

ความรู้สึกของร่างเล็กไม่ได้เหมือนเดิม เขาไม่สามารถจะคุยเล่นกับคนที่ตัวเองรักได้ ทั้งที่รู้เต็มอกว่าคนที่ได้ครอบครองเขาคนนั้นไม่ใช่ตัวเอง... สุดท้ายก็น้อยใจจนต้องพูดอะไรแบบนั้นออกไป แล้วก็มาคิดเสียใจเอง ใจเสียที่พี่ชายไม่เดินตามมาแต่กลับเลือกจะตามจุนมยอนเข้ารถพยาบาลไปแทน มินซอกได้แต่คิดในใจว่ามันก็ถูกแล้ว พี่เขาเป็นเด็กนางพญา เขาก็เลือกนางพญาของเขา มินซอกแค่น้อง...น้องชาย

“เราคุยกันแบบผู้ใหญ่ไหม? ความจริงพี่ไม่จำเป็นต้องสนเราด้วยว่าเราจะไม่พอใจอะไร เพราะมินซอกไม่มีสิทธิ์จะมาไม่พอใจด้วยซ้ำ...”น้ำตายิ่งไหลลงเมื่อคนแก่กว่าหมดอารมร์จะไล่ตามคนเป็นเด็กน้อย คำพูดแทงใจดำจนมินซอกเจ็บไปหมด จริงที่สุดที่เขาไม่มีสิทธิ์ เป็นแค่น้องชาย...มีสิทธิ์อะไรไปบอกให้เขาเป็นนู่นเป้นนี่ บอกให้เขาไม่เป็นเด็กนางพญา ไม่พอใจที่เขากับจุนมยอนมีอะไรกัน

มินซอกไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น...

ถ้าจะมี ก็คงเป็นสิทธิ์ของหัวใจดวงนี้ที่เต้นอยู่ในอก...สิทธิ์ของคนที่รักลู่หาน...

เท่านี้ที่มีสิทธิ์ ...มีสิทธิ์แต่ก็ไม่มีเสียง...เป็นแค่น้องชาย เป็นแค่คนที่รักข้างเดียว...

ร่างของมินซอกไหวสั่น เด็กน้อยกัดริมฝีปากที่สั่นระริดเอาไว้ พลิกตัวกลับมาเผชิญกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน น้ำตาที่นองใบหน้าทำเอาคนเป็นพี่ชะงักไปนิด ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมน้องต้องร้องไห้แต่คนเป็นพี่ชายที่ดูแลกันมาก็ใจหายวาบ ยิ่งไม่ชอบเห็นน้ำตาของอีกคนยิ่งอยากจะยกมือขึ้นเช็ดที่แก้มกลม ทว่ามินซอกกลับจับข้อมือของลู่หานเอาไว้ ดวงตาเคลือบน้ำตาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพี่ชาย ดวงตาของลู่หานกลมโตทั้งเป็นประกายงดงาม

“ฮยอง...”เรียกอีกคนเสียงแหบสั่น มือที่มินซอกจับเอาไว้ มินซอกดึงมันเข้ามาทาบที่หน้าอกของตัวเอง แล้วเลื่อนมันมาทาบที่แก้วซึ่งเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา ในใจก็ถามคำถามที่เคยใช้ถามจงอิน...ถ้ามินซอกบอกไป มันจะเป็นยังไง...

เลิก...เป็นเด็กนางพญาได้ไหม?...

มารักมินซอก...ได้ไหม?

“ผมทนไม่ได้...ฮยองอย่าเป็นเด็กนางพญา...อย่ามีอะไรกับเขานะ”ขอร้องอ้อนวอนด้วยสายตาและคำพูด ลู่หานนิ่งเงียบ ตกใจและแปลกใจกับท่าทีของมินซอก แล้วคำพูดต่อไปของน้องชายคนสนิทก็คงเป็นคำพูดที่ทำให้เขารู้สึกช็อคจนหูอื้อไปหมด

“ผมรักพี่...ผมทนไม่ได้ที่พี่เป็นของใคร...อึ่ก...ลู่หานฮยอง”

ค น คุ ก

“พี่ไม่ตลก...”คงเป็นคำพูดเดียวที่ลู่หานพูดได้ตอนนี้...

แววตาฉ่ำน้ำยังมองมาที่เขา ลู่หานปลดมือออกจากใบหน้าของมินซอก เขาไม่ตั้งใจจะขยับตัวออกห่างน้องแต่มันเป็นไปอัตโนมัติ เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย...นั่นคือเสียงที่ร้องอยู่ในหัว...กับจุนมยอนมันคืองานและหน้าที่ แต่ถึงเขาจะชอบผู้ชาย แต่มินซอกที่เขารักเหมือนน้องชาย...เขาก็ไม่สามารถคิดไปไกลกว่านั้นได้

เหมือนการกระทำของตัวเองจะทำให้คนอายุน้อยกว่าเจ็บปวด มินซอกมองมือของลู่หานที่ละออกไป องพี่ชายแสนดีที่ขยับตัวออกห่างเหมือนรังเกียจกัน นั่นคือคำตอบหรือเปล่า...

ร่างเล็กสั่นไหว มือเล็กกุมหัวใจดวงน้อยพร้อมร้องไห้

“พี่ขอโทษ...แต่พี่เอ็นดูเราเป็นน้อง ไม่ได้มากกว่านั้น”เขาพยายามจะหาคำที่ดูดี แต่มุมมองของคนฟังมันก็คือคำปฏิเสธที่ไร้เยื่อใย ตอกย้ำว่ามินซอกก็แค่น้องชายคนหนึ่งเพียงเท่านั้น...

เข้าใจแล้วใช่ไหม?...

คำถามที่ถาม ลู่หาน...จะเลือกมินซอกไหม...คำตอบคือไม่...ชัดเจนแล้ว...

ได้แต่พยายามกลั้นสะอื้น...กลั้นมันเอาไว้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด

“ขอโทษที่ผมคิดมากกว่าที่พี่คิด...”เสียงแหบแห้งเพราะหัวใจที่แห้งผาก มินซอกพลิกกายหันหลังให้คนที่เพิ่งทำร้ายตนเอง น้องนอนลงกับพื้นอีกครั้งคู้เข่าเข้าหากัน คนเป็นพี่เห็นแบบนั้นในใจก็ไหววูบ น้องชายที่เขาทำให้อีกคนยิ้มได้อีกครั้งกำลังจมน้ำตาเพราะตัวเขาเอง...

“พี่คงชอบจุนมยอนนั่น...เขาสวยนะฮะ”อยากปฏิเสธว่าไม่ใช่ เขาไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะจุนมยอนหรือมินซอก เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย...แต่หน้าที่ที่ค้ำคอทำให้ต้องเงียบปาก แล้วที่ไม่เข้าใจมาตลอดว่าทำไมน้องถึงต้องไม่ให้เขาเป็นเด็กนางพญาทั้งยังไม่พอใจที่เขาเป็น...ก็กระจ่างจากคำที่ออกมาจากปากมินซอกเอง...

ลู่หานลู่หัวน้องอีกครั้ง...

ขอโทษนะมินซอก...

“อืม...พี่ชอบเขา...”

เสียงสวบสาบบอกว่าลู่หานกำลังลุกออกไป ชายหนุ่มลงส้นเท้าแผ่วเบาเหมือนตอนเดินเข้ามาแต่มินซอกก็ได้ยินชัดแจ้ง เสียงฝีเท้าของอีกคนห่างออกไปเรื่อยๆจนเบาลงและเงียบหาย แต่ไม่ใช่กับเสียงหัวใจของมินซอกที่เริ่มร้องร่ำดังขึ้นเรื่อยๆ...

TBC.

#พี่ลู่คนคุก

ยอมรับว่าออกอ่าว กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ ไม่ได้แต่งนาน ยืดเยื้อมากเรื่องพี่ลู่ มันโง่ดักดานควายธนูมาก

พาร์ทไคฮุนใสใส (เหรอ) อันนี้ก็กลัวจะออกมาแปลก เพราะเขียนส่วนไคฮุนน้อยมาก แทบไม่มี เกือบลืมคาแรกเตอร์น้องฮุน แล้วก็มาสำนึกได้ว่าไม่ได้ดึงคาแรกเตอร์น้องออกมาเลย (แล้วมึงจะลืมทำไม)

สุดท้ายนี้ ฟิคนี้ไม่ได้ดีเด่ แต่ก็อยากจะขอกำลังใจ ช่วงนี้เราเครียดเรื่องงาน กำลังจะตกงาน (ชีวิตเนาะ) และก็อาจจะไม่มีเนตไว้อัพฟิค...

เม้นกันบ้างเต๊อะ ไม่ก็ติดแท็กทวิตก็ได้นะ นี่เราะเหมือนคนบ้าเล่นแท็กอยู่คนเดียวอ่ะ ถ่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

รักนะอุ๊บๆ♥

แมลงจี่...