คนคุก8.2

หน้าที่ก็คือหน้าที่ ไม่ปฏิบัติหน้าที่ก็คือความผิด

บทที่8.2…

คิมมินซอกเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้นเอง

...เด็กที่ยังไงก็เป็นเด็ก...

ริมฝีปากถูกเม้มแน่น การที่ต้องยืนขายน้ำหวานกับขนมทั้งวันทำให้เหนื่อยเอาการ ญาตินักโทษมาเยอะมาก และของทุกอย่างก็ขายดีมาก แดฮยอนพาญาติมาซื้อน้ำจากมินซอกด้วย และคนอื่นๆก็เช่นกัน รวมไปถึงจงอิน ญาติของจงอินเป็นเด็กผู้ชายร่างเพรียว อายุรุ่นราวคราวเดียวกับมินซอก อาจจะมากกว่าหรืออ่อนกว่านิดหน่อย น้องชายของจงอินตัวขาวเหมือนหลอดนีออน พี่ชายตัวสูงลากน้องชายตัวขาวมาแนะนำกับมินซอก มินซอกไม่ลืมที่จะขอบคุณกับการช่วยเหลือเรื่องเงินทอง

ยืนคุยกันได้ไม่นานจงอินก็พาเซฮุนไปหาที่นั่งกินข้าวและคุยกันเหมือนญาติคนอื่น มินซอกได้แค่ยืนแหง่วตักน้ำน้ำหวานขาย ชะเง้อคอหาคนที่บอกว่าจะพาญาติตัวเองมาแนะนำ

ก็ไม่ได้ตั้งใจจะรอ แต่หมู่นี้มินซอกรู้สึกติดลู่หานอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะลู่หานทำให้เขาคิดถึงพ่อ ทั้งเป้นคนที่เปิดใจให้เขาระบายทุกอย่างออกมาได้ มินซอกรู้สึกที่จะผูกพันกับพี่ชายคนนี้

ยังจำได้ดีว่าลู่หานบอกให้มินซอกเริ่มใหม่ อ้อมกอดของพี่ชาย กับคำพูดที่ว่าให้เริ่มใหม่...ด้วยกัน

...ชีวิตของมินซอกที่ไม่เหลือใคร ตอนนี้เขากำลังมีลู่หาน...

มินซอกยังมีลู่หาน มีจงอิน และคนอื่นๆ...

“เหี้ย ลู่หานแม่งต่อยญาติตัวเอง สัดเอ้ย”เสียงของใครสักคนตะโกนดังลั่น นักโทษเริ่มแห่กันไปทางลานกิจกรรมมุงดูกันจนมิด มินซอกเบิกตากว้างที่ได้ยินชื่อของลู่หาน

ก็ญาติที่มาเป็นน้องชายของลู่หาน...

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”มินซอกหันไปถามมินกิ นักโทษจากเรือนนอนหงส์ที่เพิ่งทำความรู้จักกันวันนี้ มินกิขายซาลาเปากับขนมจีบหมูอยู่ใกล้ๆกัน มินกิส่ายหน้าเพราะยืนชะเง้อคอมองเหตุการณ์อยู่ข้างกัน แต่รอแป้บเดียวคนที่วิ่งไปดูก็วิ่งกลับมาเล่าทุกอย่างแล้ว

มินซอกนึกเป็นห่วงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินว่าลู่หานหาเรื่องญาติของตัวเองที่มาเยี่ยม สุดท้ายก็โดนรุมกระทืบ อยากจะไปดูแต่ก็ติดที่ญาติบางคนยังเดินเข้ามาซื้อของไม่ได้สนใจเหตุการณ์ชุลมุนสักนิด ใบหน้าน่ารักเบ้บิดแถมด้วยคิ้วเรียวที่ขมวดแน่น แล้วพวกมุงก็แตกฮือกันออกมา แต่ละคนถูกผู้คุมไล่ให้แยกย้ายไป และลู่หานถูกหิ้วไปทางห้องพยาบาล

ใบหน้าของลู่หานเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำ เสื้อเปรอะเปื้อนรอยเท้าจากคอมแบท มินซอกได้แต่ยืนมองจากตรงนี้ ทั้งที่อยากเข้าไปหามากก็ตามที อยากตามไปดูที่ห้องพยาบาล แต่เพราะเหตุการณ์เริ่มสงบ ญาติและนักโทษจึงเริ่มซื้อหาขนมและน้ำมากเช่นเคย จึงทำได้แค่มองทางห้องพยาบาลเป็นพักๆเท่านั้น...

ค น คุ ก

เป็นห่วงก็เป็นห่วง...

มินซอกฝากงานเก็บร้านให้คนอื่นทำแทน ไปชะเง้อมองแถวๆห้องพยาบาลแต่เห็นผู้คุมตัวใหญ่นั่งเฝ้าอยู่ด้านหน้า

คนตัวเล็กเห็น...ว่ามีใครบางคนเข้าไปในห้องพยาบาลหลังลู่หานเข้าไปไม่นาน ไม่ค่อยเห็นหน้านักโทษคนนี้ แต่มองจากที่ไกลๆก็ยังรู้ว่าหน้าตาเข้าขั้น...สวย

อยากรู้ว่านักโทษคนนั้นเข้าไปทำอะไรในห้องพยาบาล...ซึ่งมีลู่หานอยู่ในนั้น แถมผู้คุมยังออกมาเฝ้าอยู่ด้านนอกเหมือนจงใจให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน

เสียงเรียกให้เข้าแถวทำให้มินซอกต้องผละจากการจ้องมองบานประตูห้องพยาบาลไปเข้าแถวกับคนอื่นๆ จงอินบ่นเสียดมเสียดายยังไม่ได้หายคิดถึงน้องชายสักนิดก็ต้องแยกกันแล้ว มินโฮดึงมินซอกไปนั่งด้วยกัน ผู้คุมอินซูกำลังสรุปงานวันนี้ เอ่ยชมพวกขายของที่ทำหน้าที่ได้ดี มีญาติบางส่วนชมเปราะว่าอาหารการกินรสชาติดี พอชมเสร็จถึงเปลี่ยนไปติเตียนและด่าทอถึงต้นเหตุที่ทำงานเกือบล่ม ถึงไม่เอ่ยชื่อออกมาก็รู้ว่าเป็นลู่หาน

เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบกาย ผู้คุมอินซูหันหน้ามองไปทางห้องพยาบาล มินซอกจึงมองตามบ้าง บานประตูนั้นถูกเปิดออกแล้ว นักทาที่เข้าไปทีหลังถูกดึงให้แยกออกมาโดยผู้คุมและไปนั่งร่วมกับเรือนนอนหงส์ มินฮยอกสะกดแดฮยอนชี้ให้ดูว่า...นั่นล่ะคือนางพญา

มินซอกมองคนหน้าสวยเรือนนอนหงส์อีกครั้ง ...นั่นคือนางพญา...

แล้วลู่หานเข้าไปทำอะไรในห้องพยาบาลกับนางพญา

คิดในแง่ดีคือนางพญาคงป่วย...

แต่ดูท่าทางแล้วก็ไม่เห็นเหมือนคนป่วยสักนิดเดียว...

ลู่หานแยกเดินมาต่อท้ายแถวเรือนนอนสิงห์ มินซอกไม่มองหน้าอีกคน ยังคงสงสัยเคลือบแคลงใจกับการที่นางพญาเข้าไปอยู่กับพี่ชายคนสนิทในห้องพยาบาลสองต่อสอง จนเมื่อผู้คุมอินซูพูดทุกอย่างจบแล้วบอกให้แยกย้าย มินซอกถูกดึงไปอาบน้ำ ส่วนจงอินกับลู่หาน ผู้คุมอินซูประกาศเรียกให้ไปพบ

แน่นอนว่าคนตัวเล็กเลือกจะอาบในห้องน้ำอีกตามเคย มินฮยอกเคยบอกว่าน่าจะลองมาอาบด้านนอกดูบ้าง แต่มินซอกก็ไม่กล้า เขายังอายที่จะต้องเปิดเผยเรือนร่างตัวเองให้คนอื่นได้เห็น

อาบน้ำเสร็จก็ถูกพวกมินโฮลากไปนั่งรวมกันที่ม้าหินอ่อนล่างเรือนนอน มินโฮกับคนอื่นๆผลัดกันเล่าเรื่องวันนี้ แล้วยังบ่นว่ามินซอกไม่น่าต้องบูธขายน้ำเลย เลยอดดูกรแสดงของแดน4ที่ส่งกระเทยตัวน้อยๆมาเต้นเพลงของโฟร์มินิทจนเวทีสะเทือน ญาติที่มาเยี่ยมชอบใจกันจนตบรางวัลเป็นคูปองซื้ออาหารจนเต็มร่องอกปลอมๆใต้บราสีแดงสด มินซอกหัวเราะตามคำเล่าของมินโฮ เห็นสาวประเพทสองพวกนั้นมาซื้อของกินอยู่เหมือนกัน พวกเธอก็แซ่บได้ใจสุดๆ

มินฮยอกเล่าว่ามีพ่อคนหนึ่งเคยมาเยี่ยมลูกตัวเองในแดน4 แรกๆลูกชายก็ยังส่งจดหมายกลับไปหาที่บ้านปรกติ แต่หลังจากนั้นหนึ่งปี พ่อก็ได้รับจดหมายจากลูกชายบอกว่าตัวเองเป็นโรคร้ายและกำลังจะตาย พอดีกับตรงกับการเยี่ยมญาติใกล้ชิดพอดี พ่อเลยรีบตอบรับมาเยี่ยมลูกชาย อยากรู้ว่าลูกป่วยเป็นโรคอะไร

“แล้วลูกเป็นโรคอะไรล่ะฮะ”เสียงเล็กเอ่ยถาม น่าเศร้ากับเหตุการณ์ที่มินฮยอกเล่า มินฮยอกเผยรอยยิ้มแล้วเล่าต่อ

“คนเป็นพ่อมาเยี่ยมลูกไม่ทันน่ะ วันเยี่ยมญาติใกล้ชิด...พ่อมารู้ว่าลูกตายไปอาทิตย์นึงแล้ว”สิ้นเสียงเล่า มินซอกก็ยกมือขึ้นปิดปาก คิดถึงตัวเองขึ้นมา การจากกับครอบครัวโดนไม่มีวันจะได้พบกันอีกมันเป็นเรื่องที่แสนเศร้าและน่าใจหาย ดวงตาของมินซอกคลอน้ำตาขึ้นมา สงสารคุณพ่อคนนั้นจับใจ

เมื่อเห็นว่าน้องเล็กน้ำตาคลอ ทั้งกลุ่มก็ส่งเสียงฮือขึ้นมา มินโฮขยี้หัวน้องด้วยความเอ็นดู บางคนส่งเสียงด่ามินฮยอกที่ทำน้องร้องไห้ มินฮยอกร้องจ๊ากเพราะแดฮยอนทุบเข้าที่ไหล่ ชายหนุ่มแบะปากตามมินซอก ดึงมือน้องมาจับบอกอย่าร้องนะ อย่าร้อง มินซอกช้อนตามองมินฮยอก

“ก็นักโทษคนนั้นเขาตายไม่ใช่เหรอ? พี่ว่ามันไม่น่าเศร้าเหรอ?”มินฮยอกเห็นน้องอินจัดก็ได้แต่หัวเราะแหะ รอยยิ้มขี้เล่นผุดที่ริมฝีปากก่อนจะเฉลยออกมา

...

“ก็...ตายจากการเป็นผู้ชายกลายเป็นกระเทยไง กระเทยที่มาแสดงวันนี้น่ะ โอ้ยยยย เชี่ยแดฮยอนทุบกูอีกแล้วนะสัด”ไม่ต้องรอ พอรู้ว่าที่มินฮยอกเล่ามามันเป็นแค่เรื่องโจ๊ก แดฮยอนก็จัดการเอาอีกปั๊ก โทษฐานทำน้องเล็กน้ำตาคลอ มินซอกเองพอฟังเฉลยออกมา ใบหน้าน่ารักก็งอง้ำ ปาดน้ำตาลวกๆแล้วก้มหน้าต่ำ อับอายเล็กน้อยเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง แถมยังอ่อนไหวกับเรื่องพ่อลูกเสียด้วย มินโฮได้แต่ขยี้ผมน้องปลอบใจ เสียงหัวเราะครื้นเครงก็กลับมาอีกครั้งเมื่อมินซอกดึงมือคนเป็นพี่ออก ปากเบะด้วยความงอน แถมชูนิ้วโป้งใส่มินฮยอกอีกด้วย

“เออ...ว่าแต่เมื่อเย็นจำที่ไอ้ลู่หานแม่งออกมาจากห้องพยาบาลกับนางพญาได้ป่ะวะ”ใครสักคนจุดประเด็นขึ้นมา ทั้งกลุ่มเกิดเสียงซุบซิบขึ้นทันที

“หรือแม่งจะได้เป็นเด็กนางพญาวะ นี่เพิ่งเห็นหน้านางพญาชัดๆ แม่ง น่าเอาฉิบหาย ถึงว่าได้ตำแหน่งไปครองได้”เป็นแดฮยอนที่พูดขึ้น มินซอกเห็นพี่ๆเริ่มคุยกันเรื่องนางพญาก็นั่งเงียบ หลายคนคิดว่าลู่หานต้องมีอะไรเกี่ยวกับนางพญาแน่ๆ หรือวีรกรรมตีกับญาติตัวเองมันจะสะกิดให้นางพญาเกิดชอบถึงได้เข้าไปอยู่ด้วยกันสองต่อสองนานสองนาน

“กูว่าถ้าแม่งได้เป็นเด็กนางพญาจริงๆก็แย่แน่ๆว่ะ”

“ทำไมวะ”

“ก็ไอ้กอนโมที่อยู่เรือนนอนหงส์น่ะ แม่งเล็งตำแหน่งไว้ ไหนจะเรือนนอนอื่นอีก แม่งก็อยากจะสบายกันทั้งนั้น งานนี้มีขัดตีนกันชัวร์”

มินซอกแทบไม่ได้สนใจกับสิ่งที่พวกพี่ๆพูดด้วยซ้ำ แค่คิดว่าลู่หานจะต้องไปเป็นเด็กนางพญาจริงๆ...มินซอกก็รู้สึกแปลกๆ

กลัว...

กลัวจะเสียพี่ชายคนสนิทไป...

ค น คุ ก

มินซอกล้มตัวลงนอนที่ที่ของตัวเอง ฝั่งหนึ่งเป็นห้องน้ำ ซึ่งมีฟูกของลู่หานวางอยู่ อีกด้านเป็นที่นอนจงอิน มินซอกเลือกจะหันหน้าเข้าหาที่นอนจงอินแล้วหลับตาลง ได้ยินเสียงผู้คุมบอกให้นอนได้แล้ว เสียงฟูกของลู่หานยวบลงตามน้ำหนักตัว และเสียงโวยวายของจงอินที่วิ่งตึกตักเข้ามา มินซอกไม่ลืมตามองทั้งที่รู้ว่าลู่หานนอนลงข้างๆแล้ว คำว่าเด็กนางพญาทำให้มินซอกเขยิบตัวเข้าหาจงอินทันทีที่พี่ชายตัวใหญ่นอนลงบนฟูกตัวเอง เหมือนได้ยินเสียงฮึดฮัดจากลู่หาน

“มินซอก...”เสียงทุ้มเรียกชื่อของเขา แต่มินซอกไม่ได้สนใจ ทว่าในที่สุดก็ถูกดึงเอวเข้าไปหาคนที่นอนหันหลังให้ มินซอกดิ้นขลุกขลัก นึกถึงตอนที่ลู่หานหายเข้าไปในห้องพยาบาลกับนางพญาแล้วขืนตัวออกมา

ไม่รู้ว่ามินซอกเป็นอะไร แต่เขาไม่อยากอยู่ใกล้ลู่หานเลย...

“พี่เจ็บแขนอยู่ มินซอกดิ้นพี่ยิ่งเจ็บนะ”อีกคนพูดขึ้นอีกท่ามกลางความมืด มินซอกเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าอีกคนเพิ่งโดนรุมกระทืบมา ร่างเล็กหยุดดิ้นแล้วนอนนิ่งแทน

แล้วความเหนื่อยล้าจากการยืนขายของวันนี้ก็ทำให้มินซอกเข้าสู่ห้วงนิทราช้าๆ...

ค น คุ ก

เช้านี้ก็ถูกปลุกโดยผู้คุมเช่นเคย นักโทษแต่ละคนกระวีกระวาดวิ่งเข้าห้องน้ำไปปฏิบัติภารกิจเหมือนเดิม เข้าแถว รอกินข้าวเช้า และแยกย้ายกันไปลงงาน

“จุนมยอนจะประกาศชื่อมึงตอนกลางวัน เตรียมตัวเด่นได้เลยนะไอ้สัด”ไอ้จงอินบอกขำๆขณะที่กำลังจะไปลงงานแผนกซ่อมบำรุง วันนี้ไม่มีงานอะไรมาก มีพัดลมเสียๆอยู่สองสามตัวกับทีวีที่ให้เอามารื้อส่วนประกอบไปชั่งโลขาย

“ผมไปนั่งใต้ต้นคูนสักแป้บได้หรือเปล่า?”มินซอกถาม เหล่าพี่ชายให้ท้ายน้องก็พยักหน้ากันระนาว งานการน้องน้อยไม่ต้องแตะอะไรเลยเป็นดี งานที่มินซอกทำได้ดีที่สุดคงเป็นอบขนม พวกงานช่างแบบนี้ให้พวกถึกทนได้แบบพวกเขาทำไปกันดีที่สุด มินซอกยิ้มๆให้พี่ชายทั้งหลายแล้วเดินไปหาต้นคูนที่ยืนต้นได้ดีในระดับหนึ่ง ช่วงแรกที่ลงต้องห้ามคนเดินผ่านเพราะไม่ต้องการให้ใครเหยียบรากให้ช้ำ ต้นอาบจะเฉาตาย แต่ตอนนี้ต้นไม้ที่พ่อของมินซอกชอบยืนต้นได้แล้ว มินซอกสามารถมาทิ้งตัวนั่งใต้ร่มเขียวขจีของคูนได้

คนตัวเล็กเอนหลังพิงกับลำต้นของคูน เช้านี้ยังไม่ได้คุยกับลู่หานเลย มีแต่จงอินที่เข้ามาหยอกล้อ พอลู่หานตั้งใจจะเข้ามาหามินซอกก็เดินหนี

...มินซอกไม่อาจให้คำตอบตัวเองได้ แต่รู้ว่าไม่ต้องการใกล้กับลู่หาน เขายังนึกถึงภาพที่ลู่หานออกจากห้องพยาบาลมากับนางพญา นึกถึงตอนที่ร่างโปร่งอยู่กับนางพญาในห้องพยาบาลสองต่อสอง มือเล็กยกมาขยำเสื้อยืดตัวเอง ทุบลงตรงหน้าอกข้างซ้าย

...หัวใจของมินซอกมันวูบโหวง...

คิดขึ้นมาแล้วเป็นแบบนี้ มันคงเป็นอาการของเด็กที่กลัวการเสียพี่ชายหรือเปล่า

...มินซอกไม่ต้องการให้ลู่หานไปเป็นเด็กนางพญา...

มินซอกจำซึงฮยอนได้ การเป็นเด็กนางพญาไม่ได้ทำให้ซึงฮยอนมีความสุข ซึงฮยอนถูกรังเกียจจากบุคคลร่วมสังคม เป็นพวกไม่มีเพื่อนฝูง...แต่มินซอกไม่ได้ห่วงลู่หานในเรื่องนี้

มินซอกแค่หวง...หวงพี่ชายคนสนิท

“มานั่งคนเดียวนี่หนีพี่หรือเปล่า”เสียงทุ้มของคนที่กำลังคิดถึงดังขึ้นข้างตัว มินซอกผงะออกห่างทันทีที่เห็นว่าลู่หานมาหย่อนตัวนั่งใกล้ๆกัน เห็นลู่หานขมวดคิ้วน้อยๆ แขนเพรียวยกขึ้นกอดคอมินซอกแล้วรั้งให้เข้าไปใกล้ๆ

“ตอบพี่ดิ๊ว่าหลบหน้ากันทำไม ไม่ยอมพูดกับพี่ด้วย แถมยังเดินหนีตลอดเลย”ลู่หานถาม ยกมือขยี้หัวน้องอย่างที่ชอบทำ นึกขำใบหน้ากลมๆที่บูดบึ้งขึ้นมาเล็กน้อย แรงเด็กน้อยขืนตัวเองจะออกจากวงแขนของลู่หานแต่เปล่าประโยชน์

ลู่หานเองก็พอจะรู้ว่าน้องทำไมถึง...งอน

จะเรียกว่างอนได้ไหม? เพราะไอ้จงอินมันเรียกว่าอย่างนั้น มันบอกว่ามินซอกคงงอนเขา เพราะนอกจากจะไม่พาอี้ชิงไปทำความรู้จักตามที่บอกแล้วยังหายหัวไปเอาตัวรองตีนผู้คุมเล่นให้น้องเป็นห่วง ได้ยินมินกิที่เป็นสายคนหนึ่งในเรือนนอนหงส์บอกว่ามินซอกดูท่าทางเป็นห่วงลู่หานน่าดู แอบไปชะเง้อมองที่ห้องพยาบาลด้วย แล้วก็คงจะเห็นตอนที่ลู่หานออกจากห้องพยาบาลมาพร้อมจุนมยอนด้วย

คิดแล้วรอยยิ้มกว้างของลู่หานก็เผยออกมา กอดรัดน้องชายอย่างนึกเอ็นดู

“มินซอกงอนที่พี่ไม่พาอี้ชิงไปหาเหรอ? หรืองอนพี่เรื่องอื่น บอกพี่สิ พี่จะได้ง้อ”พูดเย้าน้องที่เบะปากเสียคว่ำ มินซอกเอียงหน้าหนีอีกคน

“เปล่า ไม่ได้งอน ปล่อยผม”ปากว่าไม่งอนแต่มือนี้ยื้อจะหนีด้วยความปั้นปึ่ง ลู่หานหัวเราะ แอบยกนิ้วกลางให้ไอ้จงอินที่ยืนเท้าเอวมองอยู่ห่างๆ สมทบด้วยพวกมินโฮ มินฮยอกที่มองเขาเข่นเขี้ยว ก็เล่นกอดน้องรักเรือนนอนหงส์ไว้กับตัว ไอ้เหล่าพี่ชายเลยออกอาการหวง

“พี่จะปล่อยก็ตอนมินซอกบอกเหตุผลที่หลบหน้าพี่มาก่อน...มินซอกไม่พอใจอะไรเหรอ? บอกพี่สิ ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่พร้อมจะฟังที่มินซอกเล่า...”มินซอกเม้มปากแน่น พ่นลมหายใจออกจากจมูกแรงๆ เสหน้าไม่ยอมมองลู่หานแต่ก็ถามออกมาเสียงติดขุ่น

“ทำไมต้องเข้าห้องพยาบาลไปกับนางพญาสองต่อสองล่ะฮะ?”

...ยิ้ม...

ลู่หานกำลังยิ้ม...

อยากจะหัวเราะให้ลั่นแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ รัดอ้อมกอดของตัวเองพันธนาการมินซอกให้แน่นขึ้นไปอีก เอ็นดูคนในอ้อมกอดตัวเองมากขึ้นเท่าตัว

เด็กหนอเด็ก...

“หึงพี่เหรอ?”ถามเย้าแกมหัวเราะแผ่วเบา ลู่หานไม่ได้คิดหรอกว่าน้องหึง น้องอาจจะน้อยใจไปตามประสา มินซอกไม่ได้เป็นพวกนิยมไม้ป่าเดียวกัน อาจจะออกแนวนุ่มนิ่มติ๋มๆแบบที่ไอ้จงอินเอามาเรียกแทนชื่อน้องไปนิดหน่อย แต่มินซอกก็ยังไม่เข้าเค้าพวกเกย์ แถมยังไม่มีเหตุผลให้มินซอกมาหึงลู่หาน เพราะคำว่าหึงมันใช้กับคนที่มีใจรักชอบกัน แต่สำหรับพี่น้องแบบเขากับมินซอก ใช้คำว่างอนก็เพียงพอ

“ผมเปล่า ผมไม่ได้งอน ไม่ได้หึงอะไรทั้งนั้น...ผมไม่รู้ แค่ไม่ชอบที่ฮยองอยู่กับเขาสองต่อสอง”เด็กน้อยยอมหันมามองหน้าแต่สบตาลู่หานได้หน่อยเดียวก็ก้มงุดคางติดอก

“คนอื่นบอกว่าพี่จะไปเป็นเด็กนางพญา...ลู่หาน...จะไม่เป็นใช่ไหม?”คำถามถูกเอ่ยพร้อมดวงตากลมโตที่ช้อนขึ้นมอง ลู่หานปล่อยแขนจากคอของน้อง ใบหน้าที่แย้มยิ้มกลับเรียบนิ่ง มินซอกยังจ้องมาที่เขาอย่างเอาคำตอบ

“ทำไมมินซอกไม่อยากให้เป็นล่ะ...ถ้าพี่เป็นเด็กนางพญาพี่จะสบายแล้วพี่จะให้มินซอกสบายด้วยนะ?”มินซอกส่ายหน้า

“หรือกลัวพี่เป็นแบบซึงฮยอน...เรื่องนั้นไม่ต้องกลัวหรอก มินซอกเห็นไหมว่าเรือนนอนของเราดูรักกัน ทุกคนไม่มาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องสิทธิ์เด็กนางพญาหรอก”อย่างที่ลู่หานพูด ทุกคนในเรือนนอนสิงห์รักใคร่กลมเกลียวกันดี และการได้ตำแหน่งเด็กนางพญาของลู่หาน เขาเองก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ใช้สิทธิ์พวกนี้ข่มตนให้สูงกว่าใคร สิทธิ์ที่ได้มามีไว้แค่ทำให้คิมกอนโมเดือนร้อนใจเท่านั้น

มินซอกส่ายหน้า มือเล็กยืดเสื้อของลู่หานเอาไว้ จะบอกได้ไหมว่าหวง...มินซอกหวงลู่หาน

“ผมไม่อยากให้เป็น...ไม่เป็นได้ไหม?”ได้ยินเสียงน้องถามก็อยากจะตอบไปว่าได้ ลู่หานไม่ได้ต้องการตำแหน่งนี้สักนิด ยิ่งเห็นมินซอกขอร้องแบบนี้ยิ่งไม่ต้องการเข้าไปใหญ่

...แต่อี้ชิง...

หน้าที่ที่ได้รับมากับรางวัลอันแสนคุ้มค่าถ้าทำสำเร็จ...ถ้าทำสำเร็จเขาจะได้ออกไปหาอี้ชิง ไปหาครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว...

ลู่หานลูบหัวน้องแล้วยิ้มให้บางๆ

“คนอื่นพูดถูกว่าพี่จะได้เป็นเด็กนางพญา...ขอโทษนะมินซอก...พี่ไม่มีทางเลือก”

TBC.

งงป่ะ เราว่ามันงงๆ มีหลายอย่างที่ขัดๆกันอยู่ ไม่มีเวลารีไรท์ ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำงานมันเหนื่อยจรุงเบย ได้เงินมาก็ไม่พอกินอีกนะ ไหนจะคอน ไหนจะบลาบลาบลา

ตรัยดีฟ่า ถ่ออออออออออออออออ

เรื่องมุกที่มินฮยอกเล่านั่นเรื่องจริงนะ มีคนเล่ามุกนี้ให้เราฟัง 5555 ก็ไอ้คนที่เป็นตัวต้นแบบพี่หานนั่นแหล่ะ อยากจะตบหัวมันมากตอนเล่าจบ อีบร้า ถ่ออออออออออออออออออออออออออออ

#พี่ลู่คนคุก

แมลงจี่...