คำเตือน...
ฟิคขนาดสั้นเรื่องนี้อุดมด้วยคำหยาบโลน (ไม่ใช่หยาบคาย)
ไม่เหมาะแก่เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้จักรยานในการปั่นไปซื้อของแทนการใช้มอเตอร์ไซค์เป็นการประหยัดน้ำมัน
(เดี๋ยวนะ)
SOMETHING
สำหรับฮวังจื่อเทา
คนที่เห่าเป็นหมาอยู่ตรงหน้าไม่ได้น่ากลัว นอกจากความน่ารำคาญก็ไม่มีอยากอื่นปนเปในความรู้สึก
“น่ารังเกียจ”ถ้อยคำเดิมที่ไม่รู้ว่าคนพูดมันไม่เบื่อบ้างหรือยังไง
ขนาดจื่อเทาเป็นคนฟังยังคิดว่ามันน่าเบื่อสิ้นดี ไม่มีคำอื่นมาด่าแล้วเหรอ?
ดูปากแดงๆนั่นบิดคว่ำ ปรายตามองมาทางเขากับเซฮุนอย่างไม่พอใจ จื่อเทาลูบหัวคนที่นอนหนุนตักอยู่
ประสานสายตากับคนอายุมากกว่าอย่างไม่ได้กลัว
“มีลูกขอสักตัวสิ จะเอาไปเลี้ยงเป็นเพื่อนแคนดี้”เปรยออกมาทำเอาคนฟังโมโหหน้าดำหน้าแดง
พยอนแบคฮยอนปิดประตูห้องน้ำดังลั่นขังตัวเองอยู่ในนั้นแทนที่จะทนมองหน้าคนที่ตัวเองรังเกียจ
จื่อเทาหัวเราะหึ มือยังม้วนเกลียวผมของคู่นอนไปมา กับเซฮุนไม่ใช่ความรัก
ก็แค่ใคร่แล้วหาทางระบายออก เซฮุนเองก็ไม่ได้มีแค่เขา
หมอนี่มีคนของตัวเองตั้งเยอะแยะ อย่างรุ่นพี่ต่างวง หรือคนนอกวงการ
แต่เมื่ออยู่ในหอเราก็แค่ช่วยตอบสนองกันและกัน
“ฮือ”เสียงครางทุ้มในลำคอของคนที่นอนที่ตักดัง
แล้วเปลือกตาสีขาวจัดถึงลืมเปิด โอเซฮุนขยี้ตาน้อยๆ ถามว่าเมื่อกี้เสียงอะไร
ทะเลาะอะไรกับพี่แบคฮยอนหรือเปล่า วันนี้ทุกคนต่างมีงาน มีเพียงแบคฮยอน
เซฮุนและจื่อเทาที่อยู่หอเฉยๆ
จื่อเทาเลยย้ายตัวเองมานอนนั่งเล่นในห้องของยูนิตเคแทนการอยู่คนเดียวในห้องยูนิตเอ็ม
แต่นั่นก็ดันไปทำให้เจ้าของพื้นที่อย่างพยอนแบคฮยอนเกิดไม่พอใจขึ้นมา
แค่หายใจร่วมกับเกย์สักไม่กี่ชั่วโมงก็เหมือนจะตาย
ทำท่าทางราวกับฮวังจื่อเทาเป็นก้อนเชื้อโรคน่ารังเกียจ...
“เปล่านี่? แล้วเมื่อคืนทำอะไรทำไมถึงเพลีย”เขาปฏิเสธ
ถามกลับว่าทำไมถึงได้หลับทั้งวันแบบนี้ ตั้งแต่จื่อเทามาเซฮุนก็มาอ้อนขอนอนตัก
หลายชั่วโมงกว่าจะตื่น ใบหน้ายุ่งๆสะบัดส่าย
บอกว่าแค่เล่นเกมกับพี่ชานยอลก็เท่านั้น
“ไม่ได้ไปหาพี่ทงเฮมาใช่ไหม?”ถามดักอย่างรู้ทัน
เด็กติดเตียงอย่างโอเซฮุนน่ะเหรอจะอยู่เล่นเกมเป็นเพื่อนปาร์คชานยอลจนดึกดื่น เซฮุนยู่ปากเบื่อคนรู้ทัน
ซุกเข้าที่หน้าท้องของจื่อเทาแล้วใช้นิ้วไล้วนอย่างออดอ้อน บอกว่าพี่ทงเฮก็แค่เรียกให้ไปหา
คนที่ซ้อมเตรียมคอนเสิร์ตอยู่อยากได้กำลังใจก็เท่านั้น
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”เพราะสถานะของจื่อเทาและเซฮุนไม่ได้มากไปกว่าคู่นอน
เขาไม่ได้รู้สึกหึงหวงสักนิดถ้าเซฮุนจะออกไปกับใคร ร่างกายเป็นของเซฮุน
จะใช้มันยังไงก็เรื่องของเจ้าของ
“หิวแล้วอ่ะ ฉันจะไปมาร์ทด้านล่าง
จะเอาอะไรไหม?”เด้งตัวขึ้นมาจับหน้าท้องแบนๆของตัวเองซึ่งส่งเสียงประท้วงอยู่รอบสองรอบ
จื่อเทาส่ายหัวบอกไม่เอาอะไร เขาไม่ค่อยกินอาหารมื้อกลางวันจนเป็นนิสัยเลยไม่รู้สึกหิว
พยักเพยิดหน้าไปทางห้องน้ำบอกให้ไปถามพี่ชายร่วมวงของเจ้าตัวดูสิ
เผื่อพยอนแบคฮยอนจะอยากได้อะไร เซฮุนส่ายหัว
บอกถ้าไปถามมีหวังพี่แบคฮยอนคงร้องขอไปด้วย
เซฮุนอยากเดินเลือกของสบายๆคนเดียวมากกว่า
“จะซื้อพวกขนมมาฝากก็แล้วกัน”ว่าแล้วลุกไปหยิบกระเป๋าเงินในห้องพร้อมมือถือ
บอกย้ำว่าถ้าอยากได้อะไรก็โทรไปหาก็แล้วกัน
จื่อเทาโบกมือให้อีกคนออกไปหาซื้ออะไรกินได้แล้ว
S O
M E T H I N G
พอเซฮุนออกจากห้องไปก็เหลือเพียงเขาคนเดียว...ไม่สิ
ยังมีอีกคนที่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ตลกชะมัด คิดว่าจะอยู่ในห้องน้ำแบบนั้นไปได้นานขนาดไหน
เดาะลิ้นใช้ความคิดก่อนจะยิ้มร้ายออกมา
ไม่ได้บอกใครแต่จื่อเทาก็ชำนาญเรื่องการสะเดาะกลอนประตู
อยู่ที่จีนเขาแอบหนีออกไปเที่ยวกลางคืนแทบทุกวัน
เรื่องการจะปลดล็อคกลอนประตูเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายแสนง่าย
ยิ่งกลอนแบบลูกบิดแบบนี้...
คลิก...
แค่เสียบลวดของคลิปหนีบกระดาษเล็กๆเข้าไปเท่านั้น...
“โฮ่ะ”ส่งเสียงออกมาเมื่อในห้องน้ำปรากฏร่างของพี่ชายร่วมวงแต่ต่างยูนิตนอนอยู่บนพื้นกระเบื้องยางของห้องน้ำ
ทำตัวเหมือนหมาไม่มีผิด ชอบนอนพื้นเย็นๆแบบนี้
ขยับเข้าไปใกล้แล้วพยอนแบคฮยอนยังไม่รู้สึกตัว จื่อเทายกมุมปากตอนใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมเหมือนขนหมาไปทัดหูเผยใบหน้าขาวกระจ่าง
บอกว่าเกลียดเกย์แต่ตัวอ่ะน่ะเหมือนเกย์จะตาย
รูปร่างแบบนี้ใครจะไปคิดว่าขึ้นเย่อผู้หญิงเป็น แต่พยอนแบคฮยอนก็คือผู้ชายธรรมดา
แถมยังกินผู้หญิงรุ่นพี่เป็นว่าเล่น ไอดอลสาวน่ะให้ความเอ็นดูไอดอลชายแบบแบคฮยอน
สุดท้ายก็ไปเอ็นไปดูกันถึงเตียงเสมอ
อยากรู้เหมือนกันนะว่าสะโพกผายๆแบบนี้เวลาขยับมันน่าดูไหม?
หรือเหมือนเลสเบี้ยนสีกัน
หลุดขำออกมา...
“เฮ้ย!”เหมือนเสียงขำของจื่อเทาคงจะดังเกินไป
ลูกหมาที่นอนอยู่ที่พื้นถึงสะดุ้งตื่นลืมตา เพียงแค่เปลือกตาเปิดแล้วเห็นว่าใครอยู่ใกล้ๆพยอนแบคฮยอนก็พรวดพราดลุกขึ้นมานั่ง
ถดกายห่างแทบจะทันที ตวาดถามเสียงแจ๋นว่าเข้ามาได้ยังไง มองประตูก็ไม่ได้บุบสลาย
จื่อเทาไหวไล่ บอกเรื่องสะเดากลอนแค่นี้ง่ายๆ
“จะสะเดาประตูมาปล้ำหมาตอนกลางคืนยังทำได้เลย”พูดทีเล่นทีจริงแต่คนถูกเรียกว่าหมาไม่ได้สนุกด้วย
ใบหน้าแบคฮยอนหงุดหงิด ตวาดใส่ว่าไม่ใช่เพื่อนเล่น
จะพาใครเป็นเกย์ก็พาไปแต่ไม่ใช่คนเอง
“เมื่อกี้มาจับอะไรฉันหรือเปล่า
เคยบอกแล้วว่าลับหลังกล้องไม่ต้องมาใกล้ เสนียดชะมัด!”ปัดตามเนื้อตามแสดงท่าทางรังเกียจกันเต็มที่
คนโดนรังเกียจพ่นลมหายใจเหอะออกมาก่อนจะปราดเข้าคว้าแขนเล็กๆจับแน่นเค้นแรงลงไป
“ทำไม? โดนไม่ได้ เสนียด? นี่ไง จับอยู่เนี่ย
คันขึ้นมาบ้างหรือยัง?”เค้นถามเสียงต่ำ
ถึงจะไม่อยากมีเรื่องเวลารุ่นพี่ในวงพูดถึงเรื่องเกย์ ทำท่าทีขยะแขยงกัน
แต่ความอดทนคนก็มีขีดจำกัด
สูงส่งมาจากไหนเหรอพยอนแบคฮยอน?
กระชากอีกคนเข้ามาชิด แบคฮยอนโวยวายลั่น
พยายามจะแกะมือออกแต่เพราะรูปร่างที่เสียเปรียบและเรี่ยวแรงที่น้อยกว่าสุดท้ายจึงถูกผลักลงไปกระแทกพื้นห้องน้ำ
“โอ้ย”ส่งเสียงร้องออกจากกลีบปากแดง
ไม่ทันได้ตั้งตัวคนร่างสูงกกว่าก็ตามมากดทาบคร่อมเอาไว้ แววตาของแบคฮยอนสั่นระริกด้วยความตกใจ
สั่งให้อีกคนลุกออกจากตัวไปเดี๋ยวนี้
“ทำไม?
ผมกำลังจะพิสูจน์ว่าเกย์ไม่ได้น่ารังเกียจขนาดที่พี่คิด”โน้มหน้าลงมาชิด
ความคิดชั่วร้ายปะทุในหัวเหมือนภูเขาไฟรอระเบิด
มันสะสมความร้อนของการถูกเหยียดหยามจากคนตรงหน้าเอาไว้
เคี่ยวจนข้นหนืดกลายเป็นลาวาแห่งการเอาชนะ
อยากจะเห็น...ว่าไอ้คนเกลียดเกย์ตอนที่เขาเอาตัวตนสอดเข้าไปในร่างมันจะทำหน้ายังไง
“จะทำอะไรกู!”ไม่เหลือถ้อยคำสุภาพ
แบคฮยอนหวีดเสียงลั่นเมื่อจื่อเทาขึงร่างเขาเอาไว้
ท่อนขายาวกดทับเรียวขาจนขยับไม่ได้ เงาทะมึนโถมอยู่เหนือร่าง
ฉับพลันรอยยิ้มก็เผยราวปีศาจกระหายวิญญาณในการ์ตูนญี่ปุ่น
“ลองดูสักครั้งอาจจะติดใจก็ได้นะ”ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าในความหมายของมันคืออะไร
แบคฮยอนเบิกตากว้าง พยายามจะดิ้นรน ป่ายปัดเตะถีบแต่แข้งขาที่ยาวกว่าก็ได้เปรียบ
จื่อเทาสะบัดคนในอาณัติลงกระแทกพื้นซ้ำจนต้องหลุดเสียงดังอั่ก ใบหน้าขาวนิ่วขมวด
กุมสีข้างงอตัวเพราะเจ็บปวด คนทำใช่จะสนใจ
มือยาวปลดกระดุมกางเกงแล้วกระชากมันออกไม่ทันจะให้ตั้งตัว
จุ๊ปากลั่นเพราะขาของพี่ชายร่วมวงนั้นขาวจนสุดวีเชฟ
“ไอ้เหี้ย!”เสียงแหลมตวาดด่า
ผุกลุกขึ้นนั่งทั้งที่เจ็บชายโครงแปลบๆ ทำท่าจะเข้ามาทำร้ายร่างกายคนที่สูงกว่าตัวเองเกือบสิบเซ็นต์
แต่คนที่ได้เปรียบมีหรือจะยอมให้
จื่อเทาคว้าลำตัวที่พุ่งเข้ามาหาแล้วกระแทกหมัดเข้าที่ท้อง
แรงคนที่เรียนต่อสู้ตั้งแต่เด็กไม่ได้ผ่อนเบาลงกลับปล่อยออกไปเต็มที่
คนโดนเลยร่วงลงไปกองที่พื้น งอตัวงุ้มน้ำตาไหลพูดไม่ออก
“ปากดี”เชยคางอีกคนขึ้นมา
กดปลายนิ้วลงบนกลีบปากสีแดงที่คอยเอาแต่พ่นคำด่าใส่
จื่อเทาริดกระดุมเสื้อที่อีกคนใส่แล้วถอดมันออก เนื้อตัวขาวเนียนปรากฏและเหลือเพียงปราการสุดท้ายเป็นชั้นในสีน้ำตาล
ผิวปากหวือเพราะไม่คิดว่าในร่มผ้าของพยอนแบคฮยอนเมื่อล่อนจ้อนจะน่าดูขนาดนี้
เนื้อตัวที่มีไขมันจับเกาะตามกล้ามเนื้อไม่ทำให้ดูผอมแห้งกลับยิ่งทำให้น่าสัมผัส
จื่อเท้าไล้มือตามปลีขาขาวอย่างย่ามใจ ถามเยาะว่าไม่มีฤทธิ์แล้วหรือไง
“อ...ไอ้เหี้ย”เจ็บจุกยังไงแต่ก็ยังจะปากกล้าด่าเขา
จื่อเทาหัวเราะ แหวกขาเพรียวออกกว้าง คนที่ไม่มีแรงต่อต้านเพราะจุกหน่วงที่ท้องปล่อยให้ขาแบะแบด้วยท่าน่าเกลียดอย่างช่วยไม่ได้
มือหนาเขี่ยเจ้าหนูที่นอนสงบในร่มผ้าเล่น
แกล้งให้อีกคนวาบหวามจนต้องเกร็งท้องยังให้บาดแผลจากการต่อยยิ่งทวีคูณความรวดร้าว
“สีดีแห๊ะ”พึมพำอย่างพอใจยามแหวกชั้นในสีน้ำตาลออกเชยชมจีบกลีบด้านหลัง
แบคฮยอนครางฮื่นแต่ทำอะไรไม่ได้ น้ำตาไหลเป็นทางเพราะความคับแค้นใจ
จื่อเทาหัวเราะเย้ย ดึงสะโพกผายขึ้นลอย แหวกชั้นในออกกว้างกว่าเดิน
แตะน้ำลายลงบนปลายนิ้วกลางให้ชุ่มและกระแทกสอดเข้าไปในร่างคนพี่เต็มแรง
“อึ่ก!!”ดวงตาเบิกโพลง ริมฝีปากอ้าค้าง
แบคฮยอนเกร็งตัวแน่นแม้จะเจ็บปวดไปทั้งร่าง เมื่อพอจะรู้สึกตัวก็ดีดดิ้นสุดแรง
หวีดร้องเสียงหลง ทุบตีคนที่กำลังชักนิ้วเข้าออกอย่างย่ามใจ ตะโกนบอกให้ปล่อย
ปลายเล็บที่ขยับอยู่กรีดข่วนเนื้อหนังตอนดันทุรังแทรก
เข้าไปด้านในก็ยังสร้างบาดแผลไม่จบสิ้น
จื่อเทาจิกเล็บเข้ากับผนังอ่อนนุ่มยังห้แขนขาที่ดิ้นรนชะงักนิ่ง
“ฮือ...”ได้แต่ส่งเสียงร้องออกมา
น้ำตาไม่หยุดไหลกลับยิ่งท่วมท่น มือที่ทุบตีเปลี่ยนเป็นจับแขนอีกคนอย่างขอร้อง
แต่คงไม่ได้ทำให้จื่อเทาเห็นใจเพราะคนอ่อนกว่ารูดซิปกางเกงออก
ดึงให้หลุดจากสะโพกมาหมิ่นเหม่พอจะเอาท่อนเนื้อที่นอนนิ่งออกมาปลุกปั่นได้
แบคฮยอนใจเสีย จื่อเทาเป็นคนตัวสูง ขนาดไอ้อย่างว่าย่อมแปรผันไปตาม
ถ้ามันไปชักเข้าออกในร่างผู้หญิงแน่นอนว่าคงสร้างความรัญจวนใจให้หล่อน
แต่ไม่ใช่กับเขา
ไม่ใช่กับแบคฮยอน!
“อย่าทำ...”กระท่อนกระแท่นขอร้อง
น้ำตาที่ไหลไม่ได้ทำให้น้องสงสารบ้างเลยหรือไร ทำไมมีเพียงร้อยยิ้มที่ส่งกลับมา
จื่อหัวเราะยกยิ้มที่มุมปาก
ใบหน้าราวมัจจุราชกำลังจะคร่าชีวิตของพยอนแบคฮยอนให้ตายลงตรงนี้
“บอกแล้วว่าอาจจะติดใจ”จูบซับที่ยอดอกสีเข้ม
ดูดดึงทั้งที่ยังขยับมือไม่หยุด เหมือนกระแสไฟแล่นปราด แบคฮยอนหลับตาแน่น
แอ่นหน้าอกตามสัญชาตญาณ เหมือนความรู้สึกเจ็บกับวาบหวามถูกควบคุมด้วยคนละปมประสาท
เพราะถึงแม้จะเจ็บแต่เมื่อเสียวปลาบก็แอ่นเอนรับอย่างสมยอม
“ห่าเอ้ย!”เสียงทุ้มสบถลั่น กลิ่นของพี่ชายร่วมวงหอม
ยิ่งเอาจมูกเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่น
ท่อนเนื้อที่ถูกปลุกเร้าเล็กน้อยเมื่อครู่ผงาดชันพร้อมรบ จื่อเทาซี๊ดปากยามประคองมันจ่อที่ปางทางเข้า
ชั้นในไม่ถูกถอดแทนที่จะน่าเกะกะกลับช่วยเพิ่มความยั่วเย้า
ใบหน้าขาวส่ายสะบัดร้องขอว่าอย่าทำกัน ไม่เอา
แต่ก็ไม่ดึงดูดความสนใจจากจื่อเทาได้มากเท่าความต้องการที่มันพุ่งขึ้น
ส่วนปลายผลุบหายเข้าไป
แบคฮยอนทุบพื้นกระเบื้องยางระรัว ทั้งจุก เจ็บ อึดอัด
ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างพยายามจะเข้ามาในร่างทำให้กระบวนการของร่างกายต่อต่าน
หูรูดเกร็งแน่น บีบถี่ยิบจนจื่อเทาต้องร้องเสียงหลง
ไม่ได้เจ็บแต่เสียวมากเกินไป
โน้มโถมตัวเข้ากอดคนใต้ร่างกระซิบข้างหูว่าอย่าเกร็ง ให้ผ่อนคลาย
พูดเหมือนง่ายแต่คนที่รองรับอารมณ์อยู่ใช่ว่าจะทำได้
น้ำตาไม่เคยหยุดไหลจนถึงตอนนี้ ดวงตาเรียวเล็กบวมช้ำ
จื่อเทาสอดแขนเข้าขาพับรั้งให้ขาเรียวยิ่งอ้าออกพอจะให้เสือกไสกายเข้าไปได้ง่ายมากขึ้น
จนเมื่อเข้าไปได้ทั้งหมดก็แช่นิ่ง แบคฮยอนกระตุกรัดกันมากเกินไป จื่อเทานิ่วหน้า
อดใจไม่ไหวต้องป้อนจูบลงกับริมฝีปากอวดดี
แม้ลิ้นเล็กจะพลิกหลบก็ตวามกระหวัดกลับมาพัวพัน
พร่ำเรียกชื่อของพยอนแบคฮยอนซ้ำๆยามที่ขยับร่างช้าๆ
“ปล่อย...”เพียงคำนี้ที่เปล่งเอ่ย แบคฮยอนนอนนิ่ง
ใบหน้าเบือนซบกระเบื้องยาง อ้าขาออกกว้างตามแต่มือหนาจะแหวกออก
เนื้อที่หน้าอกถูกดูดดึงและขบกัดเบาๆ มันเคยเสียวแปลบ แต่ตอนนี้กลับเฉยชา
คงเพราะปมประสาทที่บอกว่าเจ็บมันทำงานหนักกว่า
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเลือดกำลังไหล
กลิ่นคาวของมันคลุ้งเสียขนาดนี้
พื้นกระเบื้องที่เคยแห้งสนิทกลับเปียกแฉะและเหนอะนะขึ้นมา
เรือนกายไหวโยกย้ำความเจิ่งนองของน้ำสีแดงสด เสียงกายกระทบกองน้ำดังก้อง
จื่อเทาคำรามในคอ ร้องเรียกชื่อคนที่นอนไม่ไหวติ่งซ้ำไปซ้ำมา ซ้ำแล้วก็ซ้ำอีก
พยอนแบคฮยอน...
พยอน...แบคฮยอน...
S O
M E T H I N G
เซฮุนขมวดคิ้ว เขาเดินเลือกของในมาร์ทนานไปนิด
แล้วจื่อเทาหายไปไหนเสียแล้ว? หรือจะกลับห้องก็ไม่ใช่เพราะรองเท้ายังวางอยู่ที่เดิม
“พี่แบคฮยอน”ร้องเรียกพี่ชายร่วมวงที่ไม่มีงานเหมือนกันแต่ก็เงียบ
เซฮุนวางของลงแล้วขยับก้าวหาห้องน้ำเพราะจำได้ว่าเทาพยักเพยิดหน้าให้รู้ว่าพี่แบคฮยอนอยู่ข้างใน
“ฮ่ะ...แบคฮยอนอา”ชะงักไปกับเสียงที่ได้ยิน
มั่นใจว่าคือเสียงของเทาแน่นอน อารามตกใจทำห้ผลักประตูพรวดเข้าไปแล้วก็ต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า
ใบหน้าขาวจัดซีดเผือด กว่าจะควานหาสติตัวเองเจอ
“เฮ้ย!”เทาร้องลั่น ผละกายออกจากร่างของแบคฮยอน
เลือดไหลหยดเป็นวงจากปลายท่อนเนื้อที่ถูกย้อมด้วยสีแดง
เซฮุนวิ่งพรวดไปทางโถชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนนมกล่องที่เพิ่งกินก่อนขึ้นมาลงไปทั้งหมด
ความคลื่นเหียนตีระรัว ร่างแบบบางบิดเกร็งอ้วกเอาของเก่าออกมาเกลี้ยง
เทาเก็บท่อนเนื้อที่ยังพองขยายลงในกางเกง
เลือดย้อมชั้นในสีขาวจนเปรอะเปื้อนแต่เจ้าของก็ไม่ได้สนใจ
เขามองดูเซฮุนล้างปากแล้วโผมาหาพี่ชายร่วมวงที่นอนอยู่ที่พื้น
นิ้วเรียวขาวแตะตัวที่ช้ำเป็นจ้ำเพราะแรงจับหนักมือ
เบือนหน้าหนีเลือดกองใหญ่ตรงพื้นที่ระหว่างขา
“มึงทำเหี้ยอะไร!”ตวาดเสียงกร้าวออกมา
น้ำตาไหลเป็นสายกับสภาพของพี่แบคฮยอน
มือบางปลดฝักบัวลงมาเปิดน้ำไล่ล้างคราบเลือดที่เกาะตามกาย แต่พอโดนปากแผล เลือดกับยิ่งไหลมากขึ้น
พยอนแบคฮยอนลืมตาอยู่แต่ไม่มีท่าทีตอบสนิง เซฮุนดึงพี่ชายขึ้นมากอด
ไล่ทำความสะอาดให้เบามือ
“ออกไป...”เสียงทุ้มหวานเอ่ยเย็นเยียบ
ตวัดสายตาแดงก่ำเพราะความโกรธไปมองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
ตอนนั้นเองที่จื่อเทาคิดว่าเขาไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป...
ปัง!
เสียงปิดประตูดังลั่น เซฮุนก้าวอาดมาด้านหน้าของสมาชิกยูนิตเอ็มคนเดียวที่อยู่ในห้อง
หมันขาวกำแน่น ก่อนที่จะได้พูดอะไรก็ฟาดผลัวะเข้าที่ใบหน้าคมเข้มจนหันเบ้
จื่อเทาหน้าชา ไม่มีเวลาจะได้พูดอะไรเซฮุนก็ถีบมาอีกครั้งจนล้มไปกอง
“มึงทำพี่เขาได้ยังไง!”ตวาดถามเสียงกร้าว
โอเซฮุนเสียงสั่นเครือ ล้างคราบต่างๆออกจากตัวพี่แบคฮยอน แต่เลือดก็ยังไม่หยุดไหล
ต้องใช้ผ้าขนหนูซับเอาไว้ รอให้ค่อยๆไหลน้อยลงจนหยุดในที่สุด พยอนแบคฮยอนลืมตานิ่ง
ต้องบอกข้างหูว่าไม่มีอะไรแล้ว หลับตาลงเสีย
เปลือกตาที่นิ่งค้างถึงได้ค่อยๆขยับปิด ดูก็รู้ว่าฝืนและทรมาน
จริงอยู่ที่พี่แบคฮยอนเป็นพวกรังเกียจรักร่วมเพศ
เซฮุนรู้และได้รับรู้ตลอดว่าพี่แบคฮยอนมักจะหาเรื่องเทาและพี่อี้ชิง
เพราะคิดว่าสองคนนี้กับสมาชิกที่ออกไปอีกสองคนเป็นคนทำให้คนอื่นในวงเป็นเกย์
คำด่าพี่แบคฮยอนมักจะเจ็บแสบเสมอ เซฮุนบอกจื่อเทาตลอดว่าอย่าไปสนใจ
พี่เขาก็ได้แค่ด่าแบบนั้น
สุดท้ายแล้วเราก็ยังต้องอยู่ด้วยกัน
ก็ต่างคนต่างอยู่ไป
“นายก็รู้ว่าเวลาพี่แบคฮยอนเห่าออกมาทีมันเป็นยังไง”จื่อเทาอธิบาย
หรือไม่เขาก็แค่กำลังเถียง ถามว่ามีความรู้สึกผิดในจิตใจบ้างไหมก็บอกได้เลยว่ามี
เขาไม่ใช่ฆาตรกรที่มองคนจมเลือดได้อย่างมีความสุขใจ
แค่อยากจะสั่งสอนให้สำนึกเสียบ้าง จะได้เลิกปากดีก็เท่านั้น
โอเซฮุนส่ายหัว ดวงตามีแต่น้ำตาเอ่อคลอ...
“มันไม่ใช่เหตุผลจื่อเทา”ไม่ว่าจะอะไร
ไม่มีเหตุผลไหนดีพอจะอธิบายการกระทำที่ “ข่มขืน” คนคนหนึ่งได้หรอก...ไม่มี
เซฮุนเสหน้าไม่มองเพื่อนร่วมวง บอกขอตัวจะกลับไปดูพี่แบคฮยอน
ก่อนที่ขาเพรียวยาวจะก้าวออกจากห้องยูนิตเอ็มก็ชะงักหยุดแล้วหันมาบอก
ว่าเตรียมคำแก้ตัวดีๆไว้ตอนที่ผู้จัดการและพี่ๆคนอื่นกลับมาด้วยแล้วกัน...
S O
M E T H I N G
เปลือกตาบวมช้ำขยับเปิด
แบคฮยอนลืมตาโพลงมองฝ้าขาวของห้องนอนใครสักคน
อยากขยับแต่รวดร้าวไปทั้งร่างเหนอะหนะที่ระหว่างขากับกลิ่นคาวที่คลุ้งไปหมด พลันนึกถึงอะไรที่ยัดเยียดเข้ามา
ร่างสูงใหญ่ที่โถมทับ ดันเนื้อกายเข้าออก เรียกทุ้มต่ำที่เรียกชื่อกันซ้ำๆ
พยอนแบคฮยอน...
“อ๊ากก...”กรีดร้องลั่น ดิ้นป่ายปัดด้วยความทรมาน
น้ำตาไหลพรากอีกครั้งซ้ำกับรอยเดิมที่ยังไม่แห้งสนิท
พยอนแบคฮยอนขดตัวเข้าหากันแม้จะเจ็บร้าวเกินบรรยา อ้อมแขนที่ไม่แม้แต่จะปกป้องตัวเองได้ยกกอดร่างตนเองหลวมๆ
ซุกหน้าลงกับท่อนแขนนิ่มแล้วปล่อยเสียงสะอื้นให้ดังในห้องนอนแคบๆ
S O
M E T H I N G
