ยอมรับความจริง
บทที่9.1…
จงอินไม่รู้ว่านอกจากไปกอดรัดน้องแล้ว
ห่าลู่หานพูดอะไรกับมินซอกอีกหรือเปล่า? น้องเลยซึมไปเลย
ไอ้มินโฮเอาใจด้วยการตักเนื้อหมูในถาดหลุมตัวเองปันให้น้องก็แค่เงยหน้าจากการเขี่ยข้าวมามองเท่านั้น
ร้อนใจพี่ชายเรือนนอนสิงห์เห็นน้องซึมก็จะเซื่องตามกันไปหมด
“น้องไม่ให้กูเป็นเด็กนางพญา”ลู่หานบอกเพื่อนขณะที่ขอตัวแยกออกมาจากโรงอาหารก่อน
ผู้คุมอินซูเลิกคิ้วขึ้นเมื่อฟังจบ
ถามว่าทุกคนรู้แล้วหรือว่าลู่หานจะเป็นเด็กนางพญา
“ก็คงรู้กันบ้างแหล่ะ
เดินออกมาจากห้องพยาบาลด้วยกันแบบนั้น”เป็นไอ้จงอินที่ตอบ
มันตบบ่าลู่หานปุปุแล้วถอนหายใจออกมา
“กูว่านะ...น้องมันหึงมึงแน่ๆ”
“หึงเหี้ยไร
กูกับมินซอกเป็นแค่พี่น้องกัน สเป็คกูยังเหมือนเดิมครับเหี้ยจงอิน
กูไม่ได้เป็นเกย์”ลู่หานด่าเพื่อนแทบจะทันทีที่จงอินพูดว่ามินซอกหึงเขา อาจจะพูดเล่นว่าน้องหึงแต่ลู่หานไม่ได้คิดว่าน้องหึงจริงๆนี่
ยังไงระหว่างเขากับเด็กนั่นก็แค่พี่น้อง
“ถ้าไม่หึงแล้วจะอะไรวะ
จำที่มินกิบอกไม่ได้เหรอ น้องมันห่วงมึงจะตาย แล้วไปชะเง้อมองห้องพยาบาลแบบนั้น
พอเห็นมึงออกมาจากห้องพร้อมจุนมยอน น้องมันก็แปลกๆไป แถมยังไม่อยากให้มึงไปเป็นเด็กนางพญาอีก...ถ้าไม่หึงมันจะอะไร?”จงอินอธิบาย
“กูไม่ได้ชอบน้อง...”
“กูก็ไม่ได้บอกว่ามึงชอบมินซอก
แต่ที่กูบอก...คือมินซอกชอบมึง”ลู่หานเบิกตามองเพื่อน ไม่เชื่อกับคำของเพื่อน
“มึงประสาทละไอ้สัด
แซวกูกะมินซอกมากจนเอาไปมโนป่ะ มินซอกจะมาชอบกูได้ยังไง”ลู่หานยังคงเถียง
เพิ่มเสียงดังจนอินซูต้องเคาะโต๊ะเตือนพร้อมด่าสัมทับว่าห้องผู้คุมไม่ได้เก็บเสียง
ให้ระวังกันบ้าง
“ก็มึงเป็นคนที่น้องมันเปิดใจ
มึงเป็นคนที่ดึงน้องออกมาจากโลกหม่นๆของมัน เด็กติ๋มนั่นมันมองมึงเป็นเหมือนคนที่เอาแสงสว่างมาจุดคบเพลิงที่ดับแล้วให้...มึงเข้าใจที่กูพูดหรือเปล่าไอ้เหี้ยหาน
มันไม่แปลกหรอกที่น้องมันจะเกิดอาการชอบมึงขึ้นมา”ลู่หานทิ้งหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วคิดตามก็ต้องตบหน้าผากตัวเองเพราะมันมีโอกาสเป็นไปได้
“แต่กูไม่ได้ชอบมินซอก”ยังยืนยันคำเดิมกับเพื่อน
จงอินยักไหล่ พอดีกับประตูที่ถูกเปิดเข้ามา
สามคนในห้องมองคนที่เข้ามาใหม่พร้อมกันทันที จุนมยอนยิ้มน้อยๆให้กับทุกคน
ก้มหัวทักทายผู้คุมอินซูและจงอินเล็กๆ
“เจอกันอีกแล้ว
เตรียมใจจะมาเป็นเด็กของเราหรือยัง?”จุนมยอนถามลู่หานแต่ดูท่าแล้วว่าที่เด็กนางพญาจะกำลังมีเรื่องให้คิดอยู่
จุนมยอนเลยไม่คิดจะเอาคำตอบจากที่ถามไป
อินซูอธิบายว่าเดี๋ยวจุนมยอนต้องพาลู่หานไปที่ลานกิจกรรมซึ่งนักโทษแดน1กำลังรวมตัวกันดูวิดีโองานเยี่ยมญาติใกล้ชิดที่ผ่านมากันอยู่
และจุนมยอนต้องประกาศต่อหน้าทุกคนว่าลู่หานคือเด็กนางพญา
“ทีนี้จะรอดูท่าทีไอ้กอนโม
มันคงนั่งไม่ติดแน่ๆ ถ้าจะให้ดีก็มีฉากวาบหวามสักนิด จับมือ เกาะแกะ
เลื้อยมือบนตัวลู่หานสักหน่อยก็ได้ ไอ้กอนโมมันจะได้โมโหมากขึ้น”อินซูพูดบอก
จุนมยอนยิ้มแหะๆ มองลู่หานที่ดูจะหนักใจกับคำสั่งของผู้คุมจาง
“ไม่ทำไม่ได้หรือไง
ก็แค่ประกาศออกไปมันก็รู้กันแล้ว”ร่างโปร่งแย้ง
แต่จงอินกลับส่งเสริมเพื่อนเก่าเก็บอย่างอินซู
“ก็ดีนะมึง
มึงอยากรู้ไหมว่ามินซอกชอบมึงหรือเปล่า? ใช้โอกาสนี้สิ...ถ้าน้องมันเกิดอาการแปลกๆ
หลบหน้ามึงอีก หรืองอนอะไร
แสดงว่าเด็กติ่มนั่นชอบมึงชัวร์”ลู่หานคิดตาม...ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้รู้ไปว่ามินซอกคิดยังไงกับตัวเองกันแน่
“เออ สัดอินซู
ซ้อมกูสักสองสามทีดิ่ แม่ง
เดี๋ยวนี้มึงไม่เรียกกูไปซ้อมจนคนอื่นเริ่มจะลืมละ”ไอ้จงอินบอกผู้คุมจาง
เรียกเสียงหัวเราะจากจางอินซู
“มึงนี่ก็แปลกนะไอ้จงอิน
อยู่เป็นสายแฝงเงียบๆไม่ชอบ ทำไมต้องสดกวนตีนผู้คุมวะ”ถึงจะถามแบบนั้นแต่คอมแบทคู่สวยก็ลอยเข้าที่กลางตัวไอ้จงอินจนลงไปทรุด
อินซูกระทืบลงไปบนตัวเพื่อนอย่างไม่ปรานีสักนิด จนได้แผลเป็นที่น่าพอใจถึงหยุด
ลู่หานกับจุนมยอนช่วยกันประคองคนตัวโตขึ้นมายืน
จงอินถ่มน้ำลายปนเลือดลงบนพื้นให้อินซูด่าว่าสกปรกก่อนจะยกยิ้มน้อยๆ
“เป็นนักโทษ
โดนผู้คุมซ้อมมึงว่ามันไม่เท่อ่อวะ? อีกอย่าง
เวลาเอาหน้าเยินๆไปให้เซฮุนดูตอนหมอนั่นมาเยี่ยม
เห็นหน้าขาวๆนั่นทำท่าเป็นห่วงละกูมีความสุข”เหตุผลส้นตีน...ลู่หานส่ายหัวกับความคิดของเพื่อน
“ว่าแต่เซฮุนจะมาเยี่ยมกูอีกตอนไหนวะ
หรือกูต้องเขียนจดหมายไปดู หมอนั่นด่ากูยับเลยตอนเจอกันตอนเยี่ยมใกล้ชิด
หาว่าลายมือกูเหี้ย อ่านไม่ออก”มันบ่นถึงคนที่บอกว่าเป็นน้องชาย
แต่ลู่หานก็รู้แล้วละว่าโอเซฮุนไม่ใช่น้องของมันจริงๆ
อย่างที่เคยคิดเอาไว้แต่แรกเห็นว่าคนขาวจั๊วะเหมือนหลอดนีออนจะมาเป็นพี่น้องกับไอ้ดำตัวโตเป็นหมีควายได้ยังไง
เซฮุนเป็นหนึ่งในสายของไอ้เหี้ยผู้กองคริส
รับบทบาทเป็นน้องของไอ้จงอิน
มีหน้าที่เอาเงินมาฝากและเยี่ยมพี่ชายเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยว่าจงอินมีเงินใช้จ่ายได้อย่างไร
ลู่หานอยากจะชมในความเนียนของตำรวจพวกนี้จริงๆ อุดช่องว่างของเรื่องราวได้ดีจริงๆ
“จงอินก็เขียนลายมือสิ
ไม่ใช่เอาอย่างอื่นมาเขียน”จุนมยอนบอกขำๆ
ไอ้จงอินปาดเลือดที่ยังไหลมุมปากหลังโดนเพื่อนผู้คุมกระทืบแล้วมองนางพญาของเรือนจำค้อนๆ
“หมอนั่นอ่านไม่ออกเองต่างหาก
ทีลายมือหมอล่ะอ่านออก โถ่เอ้ย”
“มึงอย่าไปพาดพิงถึงชานยอล
ไอ้สัด ระวังไว้เหอะ ไม่ยอมบอกว่ารู้สึกยังไงกับเซฮูน
หมอนั่นจะตกลงรับรักไอ้ชานยอล แล้วกูจะขำให้ฟันร่วง”จงอินหายใจฟืดฟาด
ยกเท้าจะเตะอินซูแต่เพราะสังขารไม่อำนวยเลยโดนถีบกลับมาด้วยซ้ำ
ลู่หานคุ้นๆว่าจงอินเคยพูดชื่อนี้มาแล้ว ชื่อของปาร์คชานยอล
สงสัยความสัมพันธ์ของมันกับน้องกำมะลอของมันเหลือเกินแต่เก็บความเสือกเอาไว้ก่อน
“ได้เวลาแล้วนะ...”จุนมยอนมองที่นาฬิกาบนผนังก่อนเอ่ยบอก
ลู่หานเองก็หันไปมองเช่นกัน
“ไปกันได้แล้ว
นางพญา”ลู่หานคว้ามือของจุนมยอนมาจับไว้
ก่อนจะผลักประตูห้องผู้คุมออกและจูงคนตัวขาวไปทางลานกิจกรรม...
ค น คุ ก
ลู่หานบอกตรงๆเลยว่าให้ไปวิ่งหนีไอ้เหี้ยผู้กองคริสอีกสิบรอบยังไม่น่าเหน็ดเหนื่อยเท่าการเดินออกจากห้องผู้คุมพร้อมกับกุมมือคิมจุนมยอน
คนข้างตัวยิ้มเบาๆเหมือนไม่ทุกข์ร้อน
ลู่หานเห็นว่าพวกแดน1ที่นั่งสะเปะสะปะอยู่ที่ลานกิจกรรม จ้องมองทีวีเครื่องเดียวที่ห้อยลงมาจากเพดานอย่างตาไม่กระพริบ
หลายคนมองญาติที่มาเยี่ยมตัวเองให้สัมภาษณ์กับพิธีกรซึ่งก็คือนักโทษชายที่มีความเชี่ยวชาญด้านการบันทึกเทปและตัดต่อจนถูกย้ายไปช่วยงานด้านมัลติมีเดีย
แต่ทันทีที่จุนมยอนปรากฏตัวขึ้น
คนที่สนใจกับจอสี่เหลี่ยมก็ละสายตาจากมันมาหยุดที่คนตัวขาวข้งลู่หาน
อีกทั้งสายตายังเผื่อแผ่มาถึงเขาด้วย เสียงใครสักคนพูดขึ้นมาว่า “กูว่าแล้วไอ้สัด”
“ขอโทษที่รบกวนเวลาดูทีวีนะ...”เสียงดัดหวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
ก่อนจะเอ่ยต่อ
“หลายคนคงรู้จักเรา
โดยเฉพาะเรือนนอนหงส์ เราชื่อคิมจุนมยอน...เป็นนางพญา”จุนมยอนยังเอ่ยต่อไปโดยที่สายตาทั้งแปลกใจ
สงสัย และประหลาดใจถูกส่งมาจากนักโทษทุกคนที่นั่งเรียงรายกัน ลู่หานมองเห็นมินซอก
เด็กนั่นไม่ได้มองมาที่เขา แต่สนใจอยู่กับไอ้จงอินที่มีรอยตีนประดับที่ตัวแทน
“แล้วในสิทธิ์ของการเป็นนางพญา
เราขอประกาศไว้ตรงนี้ว่าลู่หานเป็นเด็กของเรา มีสิทธิ์เต็มที่ในฐานะเด็กนางพญา...
...และมีสิทธิ์เต็มที่ในตัวของเรา”
ค น คุ ก
จุก...
ในอกกำลังอัดแน่นด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ถึงมินซอกจะไม่มองไปที่คนสองคนนั้น แต่เสียงก็ยังได้ยิน ลู่หานยืนนิ่งให้นางพญาคนสวยป่าวประกาศตำแหน่งเด็กนางพญา
มินซอกกำมือแน่น
บีบเข้าที่แขนของจงอินที่มีรอยถลอกจากการล้มลงไปกองเพราะคอมแบทเสียบพุ่งเข้าที่ท้องยันให้หงายเก้ง
“โอ้ย มินซอก
เจ็บนะเนี่ย”จงอินร้องออกมาเมื่อน้องบีบแขนเขาแรงเกินไป พอได้ยินเสียงพี่ร้องมินซอกก็ปล่อยแขนคนตัวโตออกทันที
เอ่ยขอโทษเสียงเจื่อน
“พี่เจ็บมากหรือเปล่า?”ถามอ่อยๆ
จงอินเบ้หน้า
อยากจะยืดอกแมนๆบอกว่าแค่นี้สบายแต่คอมแบทไอ้อินซูก็ดูจะหนักดีไม่มีตกเลยต้องพยักหน้าไปเบาๆ
บอกว่าเจ็บที่ชายโครงเล็กน้อย กับแผลถลอกที่มินซอกบีบเมื่อครู่
“ใจลอยไปถึงไหนน่ะไอ้เด็กติ๋มเอ้ย”จงอินลูบหัวน้อยและผลักเบาๆ
มินซอกส่ายหน้า บอกว่าเปล่าทำเอาจงอินนึกขันในใจ
ดูก็รู้ว่าเด็กนี่กำลังหลบสายตาไม่มองไอ้ลู่หาน
ให้ทายว่ามินซอกคงคิดเรื่องไอ้เพื่อหานตัวเอ้ของเขาจนเผลอกำแขนเขาแน่นแน่ๆ
“มินซอกชอบไอ้ลู่หานเหรอ?”กระซิบถามกับหูเล็กทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งเบิกตากว้างแล้วอ้าปากค้าง
ดูน่ารักไม่หยอกกับตากลมๆที่ยิ่งกลมบ๊องเข้าไปใหญ่แล้วริมฝีปากรูปกระจับนั้นก็เผยอน้อยๆด้วยความตกใจ
“บ...บ้าแล้ว
ผมไม่ได้ชอบพี่เขา”แต่ทำไมตอบได้ไม่เต็มเสียงล่ะคิมมินซอก จงอินแอบหัวเราะ
ปฏิบัติการล้วงความรู้สึกน้องเล็กเริ่มขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของคิมจงอิน
“ก็ดีแล้ว
ดูนั่นสิ จุนมยอนกำลังจับมือกับไอ้ลู่หานแน่น แล้วโอบกันขนาดนั้น
ถ้าเด็กติ๋มๆอย่างมินซอกชอบไอ้ลู่หานอยู่ต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ...”ทั้งที่คิดว่าจะไม่มอง
แต่เพราะคำว่าดูนั่นสิของจงอิน ดวงตากลมโตเลยเผลอหันไปมองจนได้
มือของทั้งสองคนจับกันอยู่
จุนมยอนใช้แขนขาวๆโอบตัวลู่หานเอาไว้
สิ้นสุดคำบอกกล่าวประกาศตัวเด็กนางพญาอย่างเป็นทางการทั้งสองก็เดินไปนั่งด้วยกันที่โต๊ะม้าหินอ่อน
เสียงปาของดังขึ้นจากใครสักคนรูปร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นเขวี้ยงหนังสืออ่านเล่นที่นานๆทีผู้คุมจะเอามาวางไว้ให้จนหน้ากระดาษขาดกระจาย
มินซอกมองตามสองคนที่เดินไปนั่งแยกห่างออกไป
จุนมยอนไล้มือที่มบหน้าของลู่หานแล้วยิ้มจากนั้นก็หัวเราะคิดคักเหมือนถูกใจ
มินซอกเบ้หน้ากลับมาทันทีที่เห็นว่าลู่หานหันหน้ามา
กลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าเขาแอบมองอยู่
จงอินนึกเอ็นดูเด็กติ๋มของเขาที่ไม่ประสาเลยสักนิดเรื่องความรัก
คิมมอนซอกหลงรักลู่หานเข้าแล้วล่ะ
เขามั่นใจ...
ไม่แปลกที่มินซอกจะรักลู่หาน
ก็ไอ้ห่ารากเพื่อนรักเดินเข้าไปเปิดประตูสู่โลกกว้างให้กับมินซอก
ทำให้เด็กนี่เชื่อใจและไว้ใจ ไม่แปลกที่มินซอกจะชอบ และรักลู่หานขึ้นมา
ดูจากท่าแล้วก็ใช่ว่าไอ้เพื่อนรักจะไม่มีใจ...
เหี้ยนี่มันซึน
จงอินขี้เกียจจะพูด
พูดไปจนกุหลาบแย้มบานไปถึงมันหุบและโรยราไอ้ห่าลู่หานก็จะยืนกรานว่าแม่งไม่เกย์
แหม่...แต่ก่อนจงอินก็ไม่ใช่เกย์มั่งเหอะ
รสนิยมเขาก็เป็นผู้หญิงสูงยาวขาวหมวย แต่เพราะมาเจอกับเด็กผู้ชายตัวขาวเป็นหลอดนีออนคนนึง
เขาเลยรู้ว่ารสนิยมเขามันเพิ่มจากผู้หญิงสูงยาวขาวหมวยมาเป็นผู้ชายสูงยาวขาวหมวยด้วยแล้ว
ตอนจงอินรู้ว่าชอบเซฮุน
จงอินไม่เห็นต้องซึนแบบไอ้ลู่หานเลย เหี้ยนี่เยอะและจัดว่าปากแข็ง...
“จากนี้ไปสงสัยมินซอกต้องนอนเบียดพี่บ่อยๆแน่เพราะไอ้ลู่หานอาจจะหายไปตอนกลางคืนบ่อยๆ”จงอินพูดแหย่รอดูอาการ
แล้วก็สมใจคิดเพราะมินซอกหน้าเสียออกมา
เด็กน้อยไม่ใช่ไม่รู้ว่าฐานะเด็กนางพญามีหน้าที่ทำอะไร
...เด็กนางพญาก็แค่เอาตัวเข้าแลกกับสิทธิ์ความสะดวกสบาย...
มินซอกจำได้ดี...
“ลู่หานฮยอง...ต้องไป...”
“เอากับคิมจุนมยอน”ยังไม่ทันจะพูดจบคนเป็นพี่ก็แทรกขึ้นมา
มินซอกเก็บปากเงียบ ทำไมไม่รู้แต่แต่เด็กน้อยรู้สึกเจ็บปวดชะมัด
มือเล็กๆแตะลงที่หัวใจ
“พี่จงอิน...”
“...”
“ผมว่าผมกำลังโกหก...
...ผมคงชอบลู่หานฮยอง...ไม่สิ
ผมรักลู่หานฮยอง...”
เพราะมินซอกเจ็บที่รู้ว่าลู่หานต้องมีอะไรกับคนอื่น
มันคงไม่ใช่แค่อาการหวงพี่ชาย เพราะมินซอกไม่ได้เป็นกับทุกคน ...แค่ลู่หาน
ลู่หานเท่านั้น
เจ้าของมือที่ยื่นเข้ามาในโลกสีหม่นของมินซอกและจุดคบเพลิงนำทางที่มอดสนิทให้สว่างขึ้นอีกครั้ง
พี่ชายที่มินซอกชื่นชมและให้ใจพร้อมไว้วางใจจนเล่าระบายทุกอย่างให้ฟัง
พี่ชายที่ปลอบให้เขาหยุดร้องไห้และเลิกโทษตัวเองพร้อมบอกว่าสักวันเราจะเริ่มต้นใหม่...ด้วยกัน
...มินซอกคิดว่ามินซอกรักเขา...พี่ชายคนนั้น
มินซอกรักลู่หาน...
ค น คุ ก
ฟันซี่โตขบกันด้วยความหงุดหงิดปนคับแค้นใจ...
คิมกอนโมปาหนังสืออ่านเล่นที่อยู่ในมือทิ้งอย่างไม่สบอารมณ์
แค่เห็นนางฟ้าตัวขาวเจ้าของเรือนร่างยั่วยวนที่มัดใจของเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ลองเสพสมเดินมากับไอ้หน้าจืดตัวแคระแกร็นชาวจีนจากหอสิงห์
เขาก็รู้ได้ทันทีว่ามันจะต้องมีเรื่องอะไรที่น่าหงุดหงิดแน่ๆ
แล้วก็เป็นจริงเมื่อเสียงหวานๆที่เคยครางเร้าอย่างสุขสมใต้ร่างของกอนโมเฉลยออกมาว่าไอ้ห่ารากที่ยืนข้างกันนั่นคือเด็กนางพญา!
ไอ้ลู่หานห่าเหวนั่นได้เป็นเด็กนางพญาในแดน1
มันจะไม่เดือดร้อนเขาถ้าคิมกอนโมก็ไม่เล็งตำแหน่งนี้ไว้เหมือนกัน!!
เพราะเข้าคุกมาพร้อมความลับที่กอบกุมเอาไว้
เขาเคยถูกลากไปซ้อมพร้อมบอกให้คายความลับออกมา แต่ก็ยังดื้อด้านไม่ยอม
ผู้คุมไม่อาจจะซ้อมเขาจนตายได้พวกมันถึงได้เลิกราไป
แต่ไม่แน่อาจจะซุ่มคิดแผนให้เขาคายความลับออกมาให้ได้
บทสวาทของกอนโมกับจุนมยอนเริ่มตั้งแต่วันแรกที่จุนมยอนย้ายมาแดน1
คนตัวขาวสะกดเขาไว้ด้วยการมองตาเพียงครั้งเดียว
รูปร่างเล็กบางที่แนบเข้าหาทำเอาสติกระจัดกระจาย
และคิมกอนโมก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาหลงไหลในเรือนร่างของจุนมยอนผู้เป็นนางพญาอย่างถึงที่สุด
แต่การที่คิมกอนโมต้องการเป็นเด็กนางพญานั้นไม่ใช่เพราะติดใจในสวาทของจุนมยอนอย่างเดียว
อย่างที่บอกว่าเขาเคยถูกผู้คุมซ้อม และมันยังเกิดขึ้นบ่อยครั้ง
การที่เป็นเด็กนางพญานั้นจะทำให้เขาปลอดภัยมากขึ้น ใช้จุนมยอนเป็นเกราะกำบังตัวเขาเอง
อีกทั้งการยืนในตำแหน่งที่พูดหยาบๆก็คือผัวของนางพญานั้นทำให้เขาได้ครอบครองจุนมยอนอย่างเต็มที่อีกด้วย
ตอนแรกเขาไม่คิดว่าจุนมยอนจะเลือกเด็กนางพญาเร็วขนาดนี้
เขาคิดว่าเมื่อจุนมยอนไม่ประกาศออกมา
คนที่มีสัมพันธ์สวาทกับจุนมยอนบ่อยครั้งและเป็นที่รู้กันทั้งเรือนนอนหงส์อย่างเขาต้องได้รับตำแหน่งเด็กนางพญาไปโดยปริยาย
ไม่คิดว่าพวกผู้คุมมันจะตลบเขาด้วยการเอาไอ้แคระนั่นขึ้นมาครองตำแหน่งนี้...
คิดว่าเขาจะยอมแพ้งั้นสินะ...
เรื่องตำแหน่งนั่นเขาไม่สนใจมันอีกแล้ว...แต่ที่เขาสนคือคิมจุนมยอนต่างหาก
TBC.
มันมีแต่น้ำ
นี่ใส่ซุปก้อนคนอร์หรือเปล่า น้ำใสเสียด้วย (มุขไรของเมิงงง)
ขอโทษที่หายไปน้า
ที่บอกจะต่อแล้วเงียบไปเลย อยากแต่งแต่ถึงบ้านก็สลบแล้ว เหนื่อยสุดชีวิตจริงๆ
หาเงินเลี้ยงผู้ชายจ่ายบัตรคอน (ถ่อชีวิตตตต)
ถ้าไม่ผิดพลาดจะเอาปาร์คชานยอลเจ้าของลายมือหมอที่จงอินเสียสีมาออกแล้ว
พักเรื่องแย่งผู้ชายเอาไว้ก่อน
ปล.
น้องรู้ตัวแล้วนะ อยากจะปรบมือ คือเขียนไปงงไป สรุปตูจะให้มันซึนทั้งสองคนเลยเหรอ
เออ น้องยอมรับไปเหอะว่ารักอีพี่ เพื่อความไม่งงของเราเอง 555555555555
ปลล.
ดีใจค่ะที่คนบอกว่าชอบการบรรยายเหมือนได้เข้าไปอยู่ในคุก (จริงป่ะเนี่ย)
เราเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องคุกหรอกค่ะ
อาศัยกวาดสายตามองไปรอบๆตัวตอนได้คุยกับคนที่เป็นแรงบันดาลใจในตัวละครพี่ลู่แล้วมโนเอา
555555555555555555555555555555
#แหม่ะอัพเนื้อฟิคจะน้อยกว่าทอล์คอีกนะแกรรรรรรรรรรรรรรรร
5555555555555555555555555555555555555555555
รักนะคะคนดีของฉัน
มุ้บๆ
#พี่ลู่คนคุก
แมลงจี่...
